it's you รักนี้มีแค่...'นายซุปเปอร์สตาร์' ตอนที่ 17 
"คุณกระต่ายนายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันพาลูกไปนอนเอง" ผมบอกเซฮุนในขณะที่เราขึ้นมาบนชั้นสองของบ้าน คือเราสามคนพึ่งจะ
กลับมาถึงบ้านนี่แหละครับตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วครับเซฮุนคงจะเหนื่อยมากแล้วผมเลยอาสาเอาลูกเข้านอนเอง ส่วนเจ้าตัวแสบที่
คึกมาทั้งวันหน่ะหรอ ก็อยู่นี่ไงครับหมดฤทธิ์ไปแล้วปลุกยังไงก็ไม่ตื่นจนผมต้องอุ้มขึ้นมาเองเลย
"เอางั้นหรอ? ต้องเช็ดตัวให้ลูกก่อนด้วยนะเล่นซนมาทั้งวันแล้วเดี๋ยวจะนอนไม่สบายตัว จะปลุกให้มาอาบน้ำตอนนี้ก็คงงองแง
ไม่ยอมหรอก นายทำได้หรอ? ให้ฉันช่วยก่อนดีกว่ามั้ย" เซฮุนถามอย่างเกรงใจ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเซฮุนจะต้องเกรงใจ
ผมถึงขนาดนี้ทั้งๆที่จีซองก็เป็นลูกผมเหมือนกัน
"ได้สิ!! แค่นี้เองสบายมาก นายไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะ.....เดี๋ยวนายจะต้องเหนื่อยกว่าฉันอีกเยอะ ฮึๆ" ประโยคแรกผม
พูดบอกกับเซฮุนอย่างชัดเจน แต่ประโยคหลังผมพูดกับตัวเองเบาเบา
"นายพูดว่าอะไร? ฉันได้ยินไม่ถนัดเลย อะไรๆ เหนื่อยๆหรอ?" เซฮุนถามผมอย่างไม่แน่ใจ
"ไม่มีอะไรหรอก!! นายไปรอที่ห้องก่อนเถอะ ฉันจัดการลูกเสร็จแล้วเดี๋ยวตามไป" ผมบอกปัดก่อนที่จะเดินหนีมาห้องจีซอง
โดยที่ไม่ให้เซฮุนได้ทันตั้งตัว พอมาถึงห้องผมก็วางจีซองไว้บนเตียงก่อนที่จะเอาอุปกรณ์ในการเช็ดตัวที่ห้องน้ำมาเช็ดตัวให้ลูก
หลังจากนั้นก็ทาแป้งเยอะๆให้ทั่วตัวเหมือนกับหมูชูปแป้งทอดอย่างที่เจ้าตัวเค้าชอบทำเป็นประจำก่อนที่จะเอาชุดนอนลายพี่หมี
ตัวโปรดมาใส่ให้ พอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็เปิดเครื่องฟอกอากาศและเช็คอุนภูมิห้องอีกครั้งเพื่อไม่ให้เย็นเกินไปหรือ
ร้อนเกินไปสำหรับเจ้าลูกหมู
ฟอดดด......
"ฝันดีนะครับลูกหมูตัวแสบของป๊ะป๋า เดี๋ยวคืนนี้ป๊ะป๋าจะเสกน้องให้" ผมหอมแก้มยุ้ยๆของลูกชายก่อนที่จะบอกฝันดี
จัดการห่มผ้าให้เจ้าตัวแสบให้เรียบร้อยจากนั้นก็ปิดไฟดวงใหญ่เหลือแค่ไฟในห้องน้ำไว้ให้เผื่อจีซองจะตื่นมาเข้าห้องน้ำ
ตอนดึกๆ อ่า!! ตอนนี้ก็เหลือแค่จัดการเสกน้องเข้าท้องคุณหม่าม๊าตามคำขอของลูกชายสุดที่รัก ฮึๆ ฮึๆ
หือออ....ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ไม่เห็นวี่แววของเซฮุนเลย ที่เตียงก็ไม่มี ลงไปข้างล่างหรอ? ก็ไม่น่าใช่นะ แต่เอ๊ะ!
ห้องน้ำเปิดไฟอยู่มีเสียงน้ำอีกต่างหาก ฮึๆเสร็จป๊ะป๋าแน่คุณหม่าม๊า......
ก๊อก...ก๊อก
"มีอะไรหรอจงอิน" เซฮุนถามทันทีที่เปิดประตูมาเจอผมยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กๆห่อตัวเอาไว้
".............." ผมไม่ตอบ ได้แต่ยืนมองเซฮุนอยู่อย่างนั้น ขาว ขาวมาก บอกไว้ก่อนเลยว่า คิมจงอินจะไม่ทน!!
"เอ่อ...นายจะอาบน้ำหรอ? รอแป๊ปนึงนะฉันจะอาบเสร็จแล้วหล่ะ" สงสัยว่าหน้าของผมตอนนี้มันจะแสดงออกว่าหื่นมากเกินไป
เซฮุนถึงกลับรีบปิดประตูใส่ผมเลย
"เดี๋ยวก่อนสิ!! ฉันอาบด้วยคนนะ!! อาบพร้อมกันไปเลยจะได้ไม่เสียเวลา" แต่ผมไม่ปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้หรอก ในตอนที่เซฮุน
กำลังจะปิดประตูผมก็ดันประตูไว้ก่อนที่จะแทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำ แถมยังล็อคให้เสร็จสับ
"ถ้านายรีบก็อาบก่อนเลยก็ได้เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกก่อน" เซฮุนบอกและกำลังจะเปิดประตู
"อาบพร้อมกันนี่แหละ!! เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะ" ผมรั้งเอวเซฮุนจากข้างหลังและกอดไว้แน่นกันไม่ให้หนี
ไปไหนได้อีก
"แต่....."
"เชื่อฉันดิ!! เราจะได้พักผ่อนซักที เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว......หรือว่านายรังเกียจฉันหรอ?? ถ้าอย่างนั้นฉันออกไปก่อนก็ได้
เชิญนายอาบไปก่อนเถอะ!!!!" ผมแกล้งพูดและหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำจริงๆ
"ไม่ใช่นะ!! เราอาบพร้อมกันก็ได้....ฉันไม่เคยรังเกียจอะไรนายเลย....อย่าคิดแบบนั้นอีกนะจงอิน" เยส!! สำเร็จ ฮึ ฮึ
"อือ....นายไปก่อนเลยฉันถอดเสื้อผ้าก่อน" ถึงปากผมจะบอกไปแบบนั้นแต่มือผมก็ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเกือบหมดล๊ะ
"อ๊ะ!! จงอิน....." เซฮุนสะดุ้งทันทีเมื่อผมเดินเข้ามากอดข้างหลัง ทั้งเนื้อทั้งตัวของเราทั้งคู่เปลือยเปล่าเสียดสีกันอยู่ใต้สายน้ำ
เย็นที่ไหลออกมาจากชาวเวอร์
"ชูว์!! ไม่มีอะไรหรอกน่า อาบน้ำกันต่อเถอะนะคุณกระต่าย" ผมพูดบอกเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆที่จงอินน้อยมันตื่นเต้นจนแทบบ้า
แล้วที่เห็นร่างกายขาวๆเนียนๆของแม่มัน ที่พลัดพรากห่างหายจากกันไปหลายปี
"แต่ว่า........." ไรขนอ่อนแถวซอกคอขาวของเซฮุนลุกจนผมเห็นได้ชัดเลย
"มันเป็นเรื่องธรรมดาน่าที่รัก!! จงอินน้อยมันคิดถึงแม่เหมือนกัน" ผมบอกก่อนที่จะกดครีมอาบน้ำมาถูวนเบาที่หน้าท้องแบนราบ
ของเซฮุน ร่างกายของเซฮุนไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมซักเท่าไหร่เลย เอวยังคอดกิ่วจนเหมือนเดิมเพียงแต่เนื้อตัวดูมีน้ำมีนวลมาก
ขึ้นจับได้เต็มไม้เต็มมือ อาจจะเป็นเพราะว่ามีจีซองมาแล้วคนนึงเลยทำให้มีเนื้อมีหนังขึ้นไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ผอมๆบางๆ แต่ยิ่งเห็นยิ่งได้สัมผัสผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อยากจะจับฟัดให้หายคิดถึงซะตอนนี้เดี๋ยวนี้ แต่ผมทำ
แบบนั้นไม่ได้เดี๋ยวกระต่ายจะตื่น? แม่กระต่ายตัวนี้ต้องค่อยๆตะล่อมค่อยๆกล่อม
"อื้ออออ...จงอินนนนน....อย่า" เซฮุนร้องออกมาก่อนและหันหน้ากลับมาใช้มือดันหน้าผมทันทีที่ผมจูบซับหลังหู ท้ายทอยขาว
และไหล่เนียนสวย
"ฉันมาไปไกลแล้วคุณกระต่าย มันหยุดไม่ทันแล้วหล่ะที่รัก เรามาช่วยกันทำน้องให้จีซองเถอะ" พูดจบผมก็ประกบริมฝีปากบางๆ
ของเซฮุนทันทีไม่ปล่อยให้มีโอกาสไดปฏิเสธ เน้นย้ำริมฝีปากบนและร่าง จนเซฮุนเผลอเผยอปากออกทำให้ผมมีโอกาสได้ส่ง
ลิ้นร้อนเข้าไปชิมความหวานข้างใน ลิ้นเล็กของเซฮุนพยายามจะหลีกหนีแต่ผมก็รั้นเกี่ยวกระหวัดมาจนได้ ดูดดึงคลึงซ้ำหนักๆ
จนเซฮุนคล้อยตาม เราสองคนต่างบดจูบรุนแรงตามอารมณ์ดิบก่อนที่ผมจะผละออกเบาเพื่อให้เซฮุนได้หายใจ สายตาที่เราใช้
มองกันมันบอกความรู้สึกของเราตอนนี้ได้อย่างชัดเจน ทั้งความต้องการ ความรู้สึก ความรัก และความโหยหาที่ห่างหายกันมา
นาน ผมยื่มมือเช็ดคราบน้ำหวานของเราที่ไหลออกมาจากมุมปากของเซฮุน
"เราไปต่อกันที่เตียงดีกว่า" ผมชวนก่อนที่จะล้างคราบสบู่ออกจากตัวเราสองคน เซฮุนได้แต่ยืนก้มหน้า และผมก็อุ้มเซฮุนออกมา
วางที่เตียง (มี่ช่วยพากย์ต่อทีดิไม่ไหวแล้วว่ะ/จงอิน) (อะเช:มี่)
จงอินมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาหวานเชื่อมชวนหวาบหวาม ก่อนจะขึ้นตามจงอินประกบจูบเซฮุนอย่าง
ดูดดื่มและรุนแรงขึ้นตามอารมณ์อีกครั้งมือหนาก็ทำหน้าที่บีบแค้นสำรวจจนร่างกายขาวนวนของเซฮุนขึ้นสีก่อนที่จะมาหยุด
นวดคลึงตุ่มไตสีสวยของเซฮุน จงอินถอนริมฝีปากออกจากปากบางของเซฮุน ก่อนจะเปลี่ยนจุดหมายมาซุกไซร้ลำคอขาว
ขมแม้มจนขึ้นรอยสีกุหลาบแต่งแต้มจนทั่วคอก่อนจะเลื่อนตัวลงมาเป้าหมายต่อไปคือตุ่มไต่สีสวยที่จงอินแคล้นคลังดูดดุน
อย่างกระหายจนชูชันสู้มือ ส่วนเซฮุนก็ได้แต่ครางงเสียงหวานเหมือนคนไม่ได้สติ มือสากค่อยๆลูบไล้ไปตามหน้าท้องขาวบีบ
เค้นตามแรงอารมณ์ทำให้เซฮุนรู้สึกเสียววูบจนหน้าท้องหดเกร็ง ก่อนที่จะเงยหน้าสบตากับร่างบางที่ขึ้นสีจัดด้วยความเขินอาย
มือหนากอบกุมแก่นกายแข็งขืนของร่างบางเอาไว้ ก่อนที่จะถูไถไปมาเบาๆโดยไม่ละสายตาออกจากอีกคน ทำให้เซฮุนรีบ
เบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเขินอาย
“อ๊ะ…” ร่างบางกระตุกเล็กน้อย เมื่อจงอินใช้ปากรูดรั้งแก่นกายของเค้า ใบหน้าหวานเงยขึ้นด้วยความเสียวซ่าน เค้ารู้สึกเหมือจะได้แตะขอบสวรรค์อยู่แล้ว แต่ทุกอย่างกลับชะงักเมื่อจงอินหยุดลงอย่างกะทันหัน เซฮุนมองจงอินด้วยสายตาตัดพ้ออย่างไม่เข้าใจ
“นายต้องช่วยฉันบ้างนะคุณกระต่ายที่รัก” จงอินผละตัวออกจาเซฮุน พูดบอกและยิ้มให้บางๆ
“…”
“ทำเหมือนที่ฉันทำให้นายบ้างได้ไหม เซฮุน”
“….” เซฮุนไม่กล้าที่จะมองหน้าจงอิน เค้าอายแม้กระทั้งตัวเอง ถึงจะเคยร่วมรักกันจนมีจีซองเป็นพยานรักมาแล้วคนนึง แต่เรื่อง
พวกนี้มันก็ห่างหายกันไปนานหลายปี แล้วการร่วมรักที่ผ่านๆมาจงอินเป็นคนเริ่มและจบเองคนเดียวมาตลอด อีกอย่างคือเซฮุน
ไม่เคยทำมันมาก่อน เลยยิ่งทำให้กังวลมากขึ้น
“ไม่เป็นไรคุณกระต่าย ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้” จงอินเอื้อมมือไปลูบผมของเซฮุนเป็นเชิงปลอบใจเมื่อเห็นว่าเซฮุนทำท่าลังเลและเงียบอยู่นาน
“ฉันทำให้…” เซฮุนบอกด้วยเสียงที่เบาหวิวราวกับเสียงกระซิบ เรียกรอยยิ้มของอีกคนได้เป็นอย่างดี ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยที่
ไม่ยอมมองหน้าจงอินเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่จงอินจะขยับไปนั่งพิงหัวเตียงโดยที่ไม่ละสายตาจากร่างขาวนวลตรงหน้า
(น่ารัก!! เอ็กซ์ชะมัด!!) จงอินได้แต่สบถในใจเมื่อเซฮุนนั่งคุกเข่าลงกลางหว่างขาของเค้าด้วยท่าทางงกๆเงิ่นๆ เซฮุนเผลอกลืน
น้ำลายเมื่อเห็นขนาดตัวตนของอีกคนที่เหมือนว่ามันใหญ่ขึ้นต่างจากเมื่อก่อนมากอยู่ มือบางกอบกุมแก่นกายร้อนของอีกคนรูดขึ้น
ลงอย่างเบามือ และเหมือนจะได้ยินเสียงสูดปากอย่างชอบใจเบาๆมาจากคนข้างบน จึงค่อยๆเร่งจังหวะขึ้นอีกนิด ริมฝีปากบาง
ค่อยๆอ้าออกแล้วครอบคลุมแก่นกายที่ชูชันร้อนผ่าวของจงอินก่อนจะขยับขึ้นลงด้วยความรู้สึกแปลกๆ ลิ้นเล็กโลมเลียไปมา
ราวกับสิ่งนั้นคือไอศกรีมแสนอร่อย
“อืมมมม……” เสียงครางต่ำของจงอินเต็มไปด้วยอารมณ์สุขสม ส่วนเซฮุนก็ดีใจที่ทำให้คนรักมีความสุขได้ แต่แล้วเซฮุนก็ต้องแปลกใจเพราะอยู่ดีๆจงอินก็จับหัวเค้าออกและเหวี่ยงเบาๆลงกับเตียง
“นาย….” เซฮุนหน้าเสียทันทีที่จงอินจ้องมองเค้าด้วยสายตานิ่งๆ นี่เค้าทำอะไรให้จงอินไม่พอใจหรอ?
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ….คุณกระต่าย” จงอินเอื้อมมือหยิบขวดครีมทาผมของเซฮุนที่ลืมวางไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง กดบีบใส่มือและชโลมนิ้วชี้และนิ้วกลางจนชุ่มก่อนจะค่อยๆยัดไปในช่องทางสีสวยของเซฮุนทีละนิ้ว
“อ๊ะ!...จงอิน…เจ็บ..บ” ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นขึ้นตามสันหลัง เหมือนกับครั้งแรกที่ร่วมรักกันเลย คงเป็นเพราะห่างหายกันไป
นาน มันอึดอัดคับแน่นไปหมดนี่เพียงแค่นิ้วของอีกคนเท่านั้นนะถ้าเปลี่ยนจากนี้ไปเป็นตัวตนของอีกคนเค้าไม่อยากจะนึกเลย
“ผ่อนคลายนะที่รัก…” จงอินบอกและจูบเบาๆที่กระหม่อมบางเป็นการปลอบ และขยับควานนิ้วเข้าออกในช่องทางสีสวยของ
เซฮุนเพื่อให้ขยายเตรียมพร้อมรองรับในสิ่งที่ใหญ่กว่า
“อื้ออออ……” เซฮุนเผลอใช้เล็บจิกแขนของจงอินเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในช่องทางของตน
ความเจ็บทำให้มีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยที่หางตา
“ไม่เป็นไร….ที่รัก….มันเข้าไปหมดแล้ว” จงอินบอกและจูบซับน้ำตาที่ไหลมาจากหางตาของอีกคนเบาๆ เค้าเองก็ต้องใช้ความความอดทนอย่างมากที่จะไม่รุนแรงกับอีกฝ่ายเพราะช่องทางของเซฮุนตอดรัดเค้าจนปวดไปหมด มือแกร่งยกสะโพกมนของ
เซฮุนขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ขยับได้สะดวกขึ้น ก่อนที่สะโพกหนาจะค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆเบาๆ
“อึก…อืออออ….” เซฮุนครางเบาๆในลำคอเมื่อจงอินเริ่มขยับสะโพกเบาๆ ด้วยจังหวะที่เนิบนาบ
“อ่า……..” จงอินเผลอสูดปากเบาๆด้วยความเสียวซ่าน
“อึก….อิ๊ออออ” ร่างบางแทบกลั้นเสียงร้องไม่ไหวเมื่อจงอินค่อยๆเปลี่ยนเป็นจังหวะที่ร้อนแรงขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์เร่าร้อนของจงอินที่ใช้มองเซฮุนเหมือนราวกับจะกลืนกินให้หมดทั้งตัว ลิ้นหนาเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหาย แต่แล้วร่างบางต้องผวากอดคอของจงอินไว้แน่น เมื่อมือหนาวงแขนและแข็งแกร่งจะโอบหลัง อุ้มเซฮุนขึ้นนั้งบนตักแกร่งของตนโดยที่ท่อน
ล่างยังเชื่อมต่อกันอยู่
“อืมมมมม…..ขยับสิที่รัก….ตามที่นายต้องการ” จงอินหยุดขยับก่อนที่จะทิ้งหลังนั่งพิงหัวเตียงรอให้เซฮุนเป็นฝ่ายเริ่มบ้าง
“อ๊ะ!....จง…ง …อิน…น.” เซฮุนร้องออกมาเสียงหลงเมื่อจงอินแกล้งกระแทกสะโพกขึ้นเหมือนกับเป็นการแร่งการตัดสินใจ
ของเซฮุน
“อ่าห์…ช้าๆ ที่รัก…” จงอินบอกออกมาด้วยเสียงกระเส่าเมื่อเซฮุนเริ่มขยับขึ้นลงเบาๆอย่างกล้าๆกลัว มือหนาทั้งสองข้างก็เอื้อมประคองเอวบางของเซฮุนไว้
“อ๊า…อื้ออออออ…จงอิน….แรง…ไป..แ…แล้ว” เซฮุนสะดุ้งสองมือจิกไหล่แกร่งของจงอินจนเป็นรอยและร้องออกมาเสียงดังเมื่อจงอินกระแทกสะโพกสวนขึ้น
“อืมมม….อย่างนั้นแหละที่รัก” ริมฝีปากหนาจูบซับตามแนวกรามของร่างบางและไล่ลงซุกไซร้ซอกคอขาวก่อนจะขบเม้มเบาๆจนขึ้นสีกุหลาบเป็นจ้ำๆทั่วลำคอขาว
“อื๊อ…อืออออ….” เซฮุนครางออกมาเสียงเบาพร้อมกับขยับตัวเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ ลมหายใจติดขัด
“อ่าห์….สุดยอดเลย….อืมมมม”
“อะ….อ๊า….จง…ง……จงอิน”
“อืมมม….เก่งมากที่รัก” จงอินบอกด้วยเสียงพร่า พรางเด้งสะโพกขึ้นสวนกับที่จงอินกดทับลงมาอย่างห้ามไม่ไหว
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา……” เซฮุนเกร็งตัวก่อนที่จะปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องของจงอิน
พรึ่บ….
“คราวนี้ก็ถึงคิวของฉันบ้างแล้วนะคุณกระต่าย” จงอินบอกด้วยเสียงพร่าและจ้องมองร่างกายขาวนวลที่ตอนนี้กลับแดงระเรื่อเพราะเหนื่อยหอบจากศึกรักเมื่อซักครู่อย่างหื่นกระหาย จงอินพลิกตัวของเซฮุนให้นอนหงายก่อนที่จะจับขาของเซฮุนแยกออกให้กว้างมากขึ้น ก่อนที่จะกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรงและหนักหน่วง
“อื๊อออออ….อ๊ะ….อ๊ะ” เซฮุนครางออกมาดังลั่นเพราะทั้งจุกทั้งเสียว ถึงแม้ว่าตนจะปลดปล่อยไปแล้วรอบนึง
“อืมมมมม…..ซี๊ดดด” จงอินครางออกมาอย่างสุขสมเมื่อช่องทางรักของเซฮุนตอดรัดระรัว
“อะ…อะ….อ๊ะ….อ๊า” เซฮุนได้แต่กอดรัดและจิกหลังของจงอินไว้แน่น
“อืออออ…..อืมมมมม”
“อะ….อ๊ะ…คุณ…หมี…แรง..แรงเกินไปแล้ว…อ๊า…ฉัน…จะ..ไม่..ไหว…อื๊อออออ”
“อืมมมมม…..พร้อมกันนะคุณกระต่าย” จงอินบอกอกมาเมื่อใกล้จะถึงขีดสุดของแรงอารมณ์
“อ๊างงงงงงงงงงงงงง” เซฮุนหวีดร้องออกมาเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะความเสียวซ่านเมื่อปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง
จงอินก็กัดฟัดกรอดเร่งสะโพกถี่ยิบเมื่อช่องทางของเซฮุนตอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมมากเพราะเจ้าตัวได้ปลดปล่อยไปแล้ว
“อืมมมมมม….อ่าาาาาาาาาาาาาา” จงอินกระตุกตัวเกร็งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในช่องทางรักของเซฮุน จนเซฮุนรู้สึก
อุ่นวาบที่ช่องท้อง
“รีบมาเร็วๆนะลูกรัก พี่ชายเราเค้ารออยู่ ป๊ากับม๊าก็อยากเจอหนูนะ” จงอินพูดและจูบเบาๆที่หน้าท้องแบนราบของเซฮุนราวกับว่าในท้องของเซฮุนนั้นมีลูกน้อยของตนเองอยู่จริงๆ
“เสร็จแล้ว ออกไปได้แล้วจงอิน” เซฮุนบอกด้วยความเขินอายจนไม่กล้ามองหน้า เมื่อจงอินไม่ยอมถอดถอนแก่นกายของตัวเองออกจากช่องทางรักของตน
“ใครบอกว่าฉันเสร็จแล้วกัน” จงอินพูดหน้าตาย
“จงอิน….(=[]=)….นาย…..ฉัน.....ไม่ไหวแล้วนะ” เซฮุนบอกด้วยสีหน้าตกใจเมื่อรู้สึกว่าไอ้สิ่งที่นอนสงบอยู่ในช่องทาง
ของตนกำลังแข็งขืนตื่นขึ้นอีกครั้ง
“อะไรกันที่รัก…เมื่อกี้แค่คนแรกเองนะ…ฉันตั้งใจจะมีน้องแฝดให้ลูกหน่ะ” จงอินบอกด้วยเสียงเจ้าเลห์
ก่อนที่จะเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง และอีกครั้ง
ปึ๊งงงงงง.........
จีซองเปิดประตูห้องของจงอินและเซฮุนอย่างแรงจนเกิดการกระแทกเสียงดังแต่บุคคลทั้งสองเจ้าของห้องกลับไม่มีใคร
รู้สึกตัวตื่นซักคน ปกติแล้วทุกๆวันจงอินจะมีหน้าที่ปลุกจีซองและพาลงไปทานมื้อเช้าของเซฮุนตรงเวลาทุกวัน แต่วันนี้จีซอง
กลับต้องตื่นเองตอนสายมากแล้ว กลิ้งเล่นของเล่นไปมาอยู่บนเตียงตั้งนานสองนานเพื่อรอให้จงอินมาปลุกเหมือนทุกที แต่วันนี้
กลับไม่เหมือนทุกวัน ไม่เห็นแม้แต่เงาของป๊ะป๋าตัวเอง รอแล้วรออีกจนหิวข้าวและคุณเสือที่อยู่ในพุงน้อยๆร้องคำรามหาอาหาร
แล้วเหมือนกันจนทนไม่ไหวและเดินลงบันไดไปหาป๊ะป๋าข้างล่างเองเลย แต่เมื่อจีซองลงไปข้างล่างแล้วกลับไม่เห็นแม้แต่เงา
ของป๊ะป๋ากับหม่าม๊าของตัวเองจึงเดินกลับขึ้นมาข้างบนและเดินตรงไปที่ห้องของป๊ะป๋าตนเองทันที เพราะความหงุดหงิกที่เดิน
ขึ้นลงบันไดจนเหนื่อยบวกกับความโมโหหิวทำให้เจ้าลูกหมูต้องเปิดประตูอย่างแรงเสียงดังขนาดนี้
"หม่าม๊าาาาาา....." จีซองปีนขึ้นไปบนเตียงและแทรกตัวลงนั่งตรงกลางระหว่าเซฮุนและจงอินและตัดสินใจเขย่าตัวเรียกเซฮุน
เป็นคนแรก แต่เพราะความเพลียและเหนื่อยมากเมื่อจงอินเอาแต่ใจจากกิจกรรมเมื่อคืนทำให้เซฮุนไม่รู้สึกตัวตื่นแต่อย่างใด
"งื้อออออออออ..........ป๊ะป๋าาาาาาา........" เมื่อเซฮุนไม่มีวี่แววว่าจะตื่นจีซองเลยเปลี่ยนเป้าหมายใหม่คือจงอิน
"อืมมมม.....จีซอง.....ว่าไงครับลูก......." จงอินงัวเงียถามเมื่อเห็นว่าลูกชายตนมานั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ
"อื้อออ.....ฮึก.....ลูกหิว....หม่าม๊าก็ไม่ตื่น" จีซองตอบด้วยเสียงสะอื้น น้ำตาเริ่มคลอเต็มหน่วยตา
"หือ!!! สายป่านนี้แล้วหรอ?" จงอินต้องตกใจทันทีเมื่อดูเวลาจากนาฬิกาที่ผนังห้อง นี่ก็เกือบจะเที่ยงอยู่แล้ว มันก็สมควรแล้ว
ที่ลูกเค้าจะงองแงหิวขนาดนี้ เพราะปกติจีซองกินข้าวตั้งแต่เจ็ดโมง และเวลาตรงเป๊ะทุกวัน
"ฮือออ...หม่าม๊าไม่ตื่น..ฮื้อออ..ทำข้าวให้ลูก.....ป๊ะป๋าไม่ปลุกลูก ฮึก....ลูกหิว....ฮึกกก!!...คุณเสือก็ร้อง!!" จีซองพูดงองแง
สะอึกสะอื้นแรงขึ้นเมื่อพูดถึงความหิวของตน บวกกับความน้อยใจเมื่อเข้ามาเห็นจงอินและเซฮุนนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียง
และคิดว่าจงอินลืมตัวเองจนไม่ไปปลุกตัวเองอย่างทุกๆวัน
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูกชายคนเก่งของป๊ะป๋า หม่าม๊าเค้าช่วยป๊ะป๋าเสกน้องจนเหนื่อยเลยยังไม่ตื่น เดี๋ยววันนี้ป๊ะป๋าทำมื้อเช้าให้ลูก
เองดีไหม??" จงอินอุ้มจีซองมานั่งตักตัวเองก่อนที่จะพูดปลอบ
"ป๊ะป๋ากับหม่าม๊าเสกน้องให้ลูกแล้วหรอฮับ!!" เมื่อจงอินพูดถึงน้อง จีซองก็หยุดร้องให้ทันทีเลยและถามจงอินอีกครั้งเพื่อ
ความแน่ใจ
"ครับ!! ป๊ะป๋าเสกน้องเข้าไปในท้องหม่าม๊าให้จีซองแล้ว คราวนี้จีซองก็ปล่อยให้หม่าม๊านอนพักอีกซักนิดแล้วก็ไปกินข้าว
กับป๊ะป๋าก่อนดีกว่าเน๊าะ" จงอินบอกก่อนที่จะอุ้มจีซองลงจากเตียงและห่มผ้าให้เซฮุนได้นอนต่ออีกนิด เพราะว่าเมื่อคืนเค้า
เอาแต่ใจกับเซฮุนไปสามรอบของเค้านะส่วนของเซฮุนน่ะนับไม่ได้หรอก กว่าจะได้นอนกันก็เกือบเช้าแล้ว
จุ๊บบบ....
"ลูกรักป๊ะป๋า...." จีซองจุ๊บแรงๆที่ปากของจงอิน เพราะดีใจที่จงอินทำตามสัญญาที่บอกว่าจะเสกน้องให้
"ลูกอยากมีน้องมากขนาดนั้นเลยหรอ?" จงอินถามอย่างสงสัยเพราะว่าลูกชายเค้าแสดงออก
มาตลอดว่าอยากได้น้องมากและพูดทวงเรื่องเสกน้องกับเค้าทุกๆวัน
"ฮับ!!! ลูกดีใจ ลูกอยากมีน้อง ลูกจะเล่นกับน้อง จะรักน้อง!!" จีซองพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ฮ่าๆ ไปๆเราๆปกินข้าวกันดีกว่าให้หม่าม๊านอนพักต่ออีกซักหน่อย" จงอินอดที่จะขำไม่ได้เมื่อเจ้าลูกหมูดีใจจนโอเวอร์ดีดดิ้น
อยู่ในอ้อมแขนของเค้า และสองพ่อลูกก็พากันเดินออกไปจากห้อง ปล่อยทิ้งให้คนที่ตนคิดว่าหลับอยู่นอนหน้าแดงด้วยความ
เขินอายเงียบๆอยู่ในห้องคนเดียว ที่จริงเซฮุนรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงจีซองร้องไห้แล้วแต่เพราะว่าเค้ากระดากอายจงอิน
จากเรื่องเมื่อคืนอยู่มากเลยแกล้งหลับต่อ แล้วก็เพราะรู้ว่ายังๆจงอินก็จัดการดูแลจีซองได้อยู่แล้ว เลยขอเวลาทำใจที่จะต้อง
เผชิญหน้ากับจงอินอีกสักนิดเถอะ
...
อื้อออออ......เขิน (=///=) มาแล้วเอ็นซีกากๆของมี่
เป็นครั้งแรกที่มีแต่งเอ็นซี(-/\-)ขอโทษด้วยนะคะที่แต่งได้ไม่ดี
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันบ้างนะคะ ครั้งต่อไปมี่จะพยายามให้ดีกว่านี้
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
