แนะนำตัวและขอคำปรึกษาเรื่องการเขียนนิยายครับ (เชิญชวนทั้งผู้เขียน-ผู้อ่าน)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: แนะนำตัวและขอคำปรึกษาเรื่องการเขียนนิยายครับ (เชิญชวนทั้งผู้เขียน-ผู้อ่าน)  (อ่าน 3888 ครั้ง)

ออฟไลน์ inxsara

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 137
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +69/-0
จริงๆ ผมรู้จักบอร์ดนี้มานานมากแล้ว สิงสถิตย์อยู่นานแล้วแต่ไม่เคยมาแนะนำตัวให้ใครรู้จัก
ถ้าจำไม่ผิดตั้งแต่ปี 2007 มีเพื่อนที่เป็นเกย์ส่งเรื่องเซ็งเป็ดมาให้ผมอ่าน
ตอนนั้นผมก็ยังไม่เปิดตัวนะครับ ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงถึงส่งมาให้ผมอ่าน แต่ก็ไปอ่าน  :z1:
จากนั้นก็สมัครสมาชิก จำไม่ได้ว่าใช้ user อะไรครับ แต่ตอนที่เริ่มเขียนนิยายใช้ชื่อว่า Sarawatta
เรื่องที่คิดว่าบางท่านอาจจะพอผ่านตาก็น่าจะเป็นเรื่อง "ต้น-สน" มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่?
ผมก็หายไปสองปี เพิ่งกลับมาเขียนนิยายอีกครั้งในชื่อ inxsara ครับ เอาเรื่อง "ต้น-สน" มาเขียนใหม่อีกรอบ
ที่หายไปก็คือไปทำงานประจำแล้วก็ต้องเดินทางบ่อยมาก มากจนต้องเลิกทำนี่แหละ อิๆ

ลึกๆ เป็นคนโรแมนติกครับ ชอบอะไรที่โรแมนติก อิๆ แม้หน้าจะไม่ให้ก็ตาม นอกจากแต่งนิยายแล้วก็ชอบแต่งเพลงด้วยครับ

ปัญหาของผมก็คือ ผมไม่ชอบเขียนให้ตัวละครผม โดยเฉพาะตัวเอกเป็นคนเกกมะเหรกเกเร
กินเหล้า เมายา เที่ยวผับดึกดื่น หน้าหม้อ บ้าเกมส์ ฯลฯ แต่พูดคำหยาบบ้างนี่ผมพอได้นะ
เวลาจะเขียนทีไรผมทำใจยากมากเลย มีบางเรื่องที่ทำให้ตัวละครเป็นแบบนั้น แต่สักพักก็จะให้เลิกทำ รู้สึกผิด
แต่ในโลกความเป็นจริง (ก็รู้นะครับ ไม่ใช่โลกสวยอย่างเดียว) ผู้ชายส่วนมากก็เป็นแบบนี้ กินเหล้า เตะบอล หน้าหม้อ
แต่มาคิดๆ ดู ผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบผู้หญิงนี่หว่า อิๆ ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น จริงไหมครับ
แต่ทีนี้พอเป็นตัวละคร มันก็ต้องมีคนที่เป็นแบบนี้บ้าง (หรือเปล่า) มันจะน่าเบื่อไปไหมถ้าไม่ทำเรื่องพวกนี้เลย?
มีคำแนะนำไหมครับว่าผมจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ดี มีพล็อตเรื่องใหม่ที่อยากเขียนให้ตัวเอกเป็นแบบนี้อยู่ แต่...ทำใจยากมาก

 :mew2: :mew2: :mew2:

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกๆ คำตอบครับ อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ ทุกคนที่มาทักทายครับ
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Anong2013

  • พ่อค้าขนหวาน Versions 1
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
    • www.thaiboyslove.com
สวัสดีครับ ....ผมชื่อ เบี้ลนะครับ

เป็นคนลาว ...ก็เข้ามาอ่านนิยายที่เล้าเป็ดได้ ปีกว่าแล้ว


ก็สว่นใหญ่ก็ชอบอ่านมากกว่า แต่ตอนนี้ ก็แต่งเรื่องของตัวเองบ้าง.


แต่ภาษาไทยไม่ค่อยแขงตัวเท่าไหร่กลัวคนไทยอ่านไม่เข้าใจด้วย

ผมก็อยากมีเพื่อนให่คำปรึกษาในการแต่งนิยายอยู่เหมือนกันแต่ไม่รู้จัพื่งใคร


ถ้าคุญเต็มใจช่วยผมได้ไหม .... ยินดีทร่ได้รู้จักนะครับผม Facebook/Anong Boualaphim...

ออฟไลน์ manutty

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 846
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-0
ความคิดส่วนตัว คำถามของเจ้าของกระทู้ คล้ายกับคำถามว่าถ้าเรื่องไม่มีบท NC เลยจะมีคนอ่านไหม จะน่าเบื่อไหม  ส่วนตัวไม่ค่อยเน้นเท่าไหร่ ทุกอย่างต้องขึ้นกับความพอดี ถ้าเปิดเรื่องมาเข้าแต่ผับ กินแต่เหล้า ได้กันทุกตอน เนื้อหาวนเวียนแต่ตรงนี้ก็น่าเบื่อ มีบ้างพอกรุบกริบก็ได้ นิยายบางเรื่องก็ไม่มีจุดขายตรงนี้นะ ก็เห็นมีคนอ่านเยอะอยู่ มันขึ้นอยู่กับเนื้อหาของเรื่องมากกว่าว่าจะเป็นไปแนวไหน ยังไง มีจุดพลิกผัน ดราม่า โรแมนติก ตลก กลมกล่อมกับเนื้อเรื่องก็พอแล้ว เอาที่คนเขียนถนัดจะดีที่สุด เราไม่ชอบก็ไม่ต้องไปใส่ลงไป อาจจะมีแค่สังสรรค์ในโอกาส อย่างวันเกิดเพื่อน หรือ ไปเที่ยวกับเพื่อน แทรกเข้าไปเล็กน้อยก็ได้ เน้นไปที่เนื้อหาของเรื่องที่จะเขียนออกมาดีกว่า ภาษาที่สะกดถูกไม่ผิดจนอ่านติดขัดเสียอารมณ์ เรื่องไหลลื่นปะติดปะต่อ ไม่ออกอ่าว เท่านี้ก็ดีแล้วนะ เท่าที่อ่านเรื่องคนเขียนตอนนี้ ดีนะ สมจริงดี ดูจับต้องได้ เป็นเรื่องที่เกิดได้ในสังคมทุกวันนี้ เขียนอย่างที่ใจอยากเขียนเถอะค่ะ  :katai2-1:

ออฟไลน์ aiLime13

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1146/-11
    • twitter
แนะนำแค่ว่า..

เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเขียน และทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ

แค่นั้นล่ะค่ะ ^^

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
แนะนำแค่ว่า..

เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเขียน และทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ

แค่นั้นล่ะค่ะ ^^


 o13 o13 o13

เห็นด้วยค่ะ เพราะจิตนาการเริ่มต้นที่ตัวเรา.... ทำตามที่ใจต้องการค่ะ และเอาคำแนะนำผู้อ่านมาปรับปรุงให้ดีขึ้น
ปรับปรุงนะค่ะ ไม่ได้ปรับเปลี่ยน เขียนเลยจ๊ะ....เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆๆ  :katai2-1:

ออฟไลน์ inxsara

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 137
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +69/-0
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นครับ ได้กำลังใจในการเขียนขึ้นเยอะเลย

ตอนแรกผมแค่อ่านเฉยๆ ครับ แต่รู้สึกว่านิยายแบบที่ชอบมีน้อยไปหน่อย (นิยายมีเยอะ แต่แบบที่ชอบจริงๆ มีน้อย) ก็เลยเขียนเอง
แต่นั่นก็อาจจะแปลว่ากลุ่มที่อ่านนิยายแบบนี้ก็อาจจะมีน้อยด้วย แต่ก็ไม่เป็นไรครับ อย่างน้อยก็คงจะพอมีคนชอบอ่านบ้าง
เรื่องที่ชอบมากๆ ก็คือเรื่อง "หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ" แต่นิยายแบบนี้หายากยิ่ง
ก็เขียนเองละกัน (แต่อาจจะยังมือไม่ถึงคุณ ภัก D นะครับ)

ถ้าจะเอาแบบที่ชอบ

ผมชอบให้นายเอก-พระเอก เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไป ไม่หวานแหววแต๋วจ๋า
คิ้วไม่โก่ง ปากไม่แดง ขาไม่เรียว จมูกไม่รั้น ตาไม่โต ร่างไม่สูง ไม่บาง ไม่โปร่ง
กลัวเว็บปาล์มเอาไปแซวว่าส่องกล้องมาจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าหล่อน...555
แต่ใครชอบเขียนก็โอเคนะครับ ลางเนื้อชอบลางยา
บางทีขี้เกียจบรรยายรูปร่างหน้าตาก็เอารูปพระเอก-นายเอกมาให้ดูเลยละกัน อธิบายเองยังไงก็สู้เห็นภาพชัดๆ เลยไม่ได้
ตัวละครต้องมีการมีงานทำ ไม่ใช่เอาแต่กินเหล้า เมายา บ้าเซ็กซ์ เที่ยวเตร่ งานการไม่ทำ
แล้วก็ ผมชอบที่พระเอก-นายเอกเป็นแค่คนธรรมดาที่เราสัมผัสได้ ไม่ร่ำรวยเลิศเลอเฟอร์เฟกต์ราวเทพบุตรในฝัน

แต่ก็ไม่แน่ นึกครึ้มขึ้นมาก็อาจจะเปลี่ยนแนวไปเขียนอย่างอื่นบ้างก็ได้

ตอนแรกก็แอบคิดว่าหรือจะต้องเขียนแบบที่ไม่ชอบบ้าง เผื่อคนรุ่นใหม่ๆ จะชอบ เผื่อจะหวือหวากว่านี้
แต่ก็ทำใจยากอย่างที่ว่าครับ ก็คงเขียนแบบนี้ที่เราถนัดนี่แหละ ไว้เขียนเก่งขึ้นค่อยไปเขียนแบบอื่นก็ได้เนอะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-05-2015 18:37:47 โดย inxsara »

ออฟไลน์ ▶August5th◀

  • it was fate
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +184/-2
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ

ส่วนเรื่องแนะนำ ผมก็เขียนไม่เป็น 
แต่ฉากพวกกินเหล้า เที่ยวผับมันก็ปกติเนอะ มีบ้างในงานเขียนคงไม่แปลก นานๆทีไรงี้ อ้างอิงจากชีวิตจริง 555+
เอาเป็นว่าเขียนตามที่ชอบแหละ :)

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
ชอบอย่างไหน เขียนออกมาอย่างนั้นเลยค่ะ เพราะถ้าเกิดไม่ชอบแล้ว จะเขียนไม่ออกเลย ไม่รู้คุณเป็นเหมือนกันไหม แต่สำหรับดิฉัน ถ้ามันเป็นการเขียนแบบฝืน จะเขียนยากเขียนเย็น เหมือนการเขียนนั้นเป็นการเข็นครกขึ้นภูเขา ดังนั้นถ้าเราชอบอะไร แบบไหน ก็ให้ทำตามนั้นค่ะ เพราะการเขียนเรื่องยาวหนึ่งเรื่องก็เหมือนกับการได้เรียนรู้ตัวละคร เหมือนกับเรากำลังศึกษาใครสักคน อาจเป็นเพื่อน พี่ พ่อแม่ ป้า น้า อาฯ ดังนั้นเราจะต้องชอบด้วย (คำว่า "ชอบ" มีความหมายหลายอย่าง)

ในเล้านี่ก็มีงานของคุณต้น ExecutioneR นะคะ ที่เป็นคล้ายๆ กับที่คุณบรรยายมาด้านบน คือ ตัวละครไม่ต้องรวยมาก เป็นคนธรรมดาและไม่มองจากดาวพฤหัสแล้วรู้เลยว่าเป็น ดิฉันเองก็จะเขียนแนวพระเอก/นายเอกไม่รวยมากอยู่แล้ว อาจเพราะพื้นฐานไม่ใช่คนมาจากครอบครัวร่ำรวยอะไร เลยไม่กล้าเขียนบรรยาย เกรงว่าจะเขียนข้อมูลผิดๆ 55+

เอาใจช่วยนะคะ เขียนออกมาเยอะๆ นะคะ เอาไว้จะไปติดตามอ่านค่า

ออฟไลน์ AI.NoR

  • เกรียน&กวนตีน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 534
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-6
    • AzureIce
สำหรับตอนที่เป็นนักอ่าน ถ้ามันสนุก ไม่ว่าจะเพราะพล็อตรึตัวละคร หรือเนื้อเรื่อง หรือแม้แต่หลงซื้อมาเพราะหน้าปกหนังสือ เราอ่านหมด
แต่จะเรื่องที่จะจำขึ้นใจ มันต้องมีอะไรที่ใช่ที่โดน อย่างนิยายแปลเกี่ยวกับแวมไพร์ ในขณะที่คนทั่วไปหลงใหลทไวไลท์ เรากลับคลั่งอีนังสาวเสิร์ฟสุกี้เพราะความแฮ่ดของหล่อน ความรักอิสระและเลือกผู้ชายจากโมเมนท์ที่ใช่ มันเข้าถึงอารมณ์ แบบ "เออ คุณใช่นะ คุณหวาน คุณดูแลฉันดีมาก แต่ในตัวคุณก็มีอะไรหลายอย่างที่ฉันไม่ได้เอาคุณทำปั๋ว แต่เวลาอยู่ใกล้ๆ คุณแล้วมันฟินจัง" เราไม่ค่อยเจอตัวละครที่ดูมีเลือดเนื้อขนาดนี้มาก่อนเลยอ่ะ เราเลยรักเรื่องนี้มากจนถึงขั้นยอมซื้อฉบับอังกฤษมาอ่าน ทั้งๆ ที่มันไม่ดังในเมืองไทย

อา... ไม่เก็ตสินะว่าเราจะสื่ออะไร ฮ่าๆ คือแบบไงดีอ่ะ เราเป็นคนที่เลือกเฉพาะในสิ่งที่เราสนใจอ่ะ ต่อให้มันดังโคตรๆ แต่เราไม่ชอบเราก็จะไม่สน พอเรามาเขียนนิยายใช่มะ เราก็เลือกเขียนจากความคิดแปลกๆ
ด้วยความที่เราอินกับสไตล์แบบนั้นเราเลยแต่งนิยายเรื่องแรกออกมาทำนองนั้น คือตัวละครทุกตัวสีโคตรเทาหมดเลย พระเอกที่เราคิดก็มนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆ เราเลือกให้เขาเจ้าชู้นะแต่ไม่ใช่แบบคาสโนว่า เราเขียนให้เป็นลุงหื่นๆทั่วไปแหละ เคะก็เป็นเด็กมีปัญหาที่สับสนทางเพศ ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นตุ๊ด แต่ใฝ่ฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายดีๆ มีลูกมีครอบครัวชดเชยปมในใจ แต่เพราะฮีไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นตุ๊ดเลยพยายามตีกรอบตัวเองให้"เป็นผู้ชาย" โหยตอนเขียนโคตรสนุกเลย มันเค้นอารมณ์ตัวเองมากๆ อ่ะ
พอมาแต่งเรื่องที่สอง เราอยากเขียนเกี่ยวกับเกม เราก็เซ็ทคาแรคเตอร์ก่อน เออนะตัวเอกเป็นคนไม่คิดมากนะ มันไม่เที่ยวเตร่เสียคนนะแค่ติดเกม เราก็ดึงเอาคาแรคเตอร์จากคนเล่นเกมที่เรารู้จักมาเขียน บางพวกมันสนแต่เกมการ์ตูนจริงๆ นะ ออกแนวโอตาคุยาเสพติดผู้หญิงมันไม่ยุ่งเลย แล้วตัวเอกมันเป็นเด็กใต้ จะให้เราบรรยายเด็กใต้ตัวขาวตี๋มันก็ไม่ใช่ แต่มันหลงตัวเองจะให้เรายัดบทพูดทำนองว่ามันไม่มั่นใจก็แปลกใช่ป่ะ ก็ต้องเขียนให้มันหลงตัวเองคิดว่าหล่อแต่ต้องมีบริทให้คนอ่านต้องอ่านรู้ว่าอีนี่มันหน้าตาบ้านๆ ผสานกับพระเอกที่เวอร์ๆ นิดนึงเพื่อความง่ายในการยัดเยียดบท มันก็ออกมาใช้ได้นะ ก็แนวเรื่องจะสดใสก็ฮาไปอีกแบบ คนก็จะให้การตอบรับมากขึ้น เหมือนเค้าชอบแนวสบายๆ คลายเครียกมากกว่าแนวดราม่าหนักหน่วง
ทั้งสองเรื่องเราก็เลือกเขียนจากสิ่งที่เราอยากเขียนนะ ผลตอบรับก็จะออกมาต่างกัน คือเรียกว่าคนอ่านคนละกลุ่มกันเลยอ่ะ แต่มันก็ยังพอมีคนอ่านทั้งคู่นะ แล้วก็สนุกที่ได้เขียนทั้งคู่ด้วย เรื่องแรกสนุกตอนเขียนฉากบีบคั้นอารมณ์ เรื่องสองนี่สนุกตอนหามุกมาเขียนแกล้งคนอ่านให้เงิบ แล้วก็รอดูปฏิกิริยาคนอ่านก็ฟินไปอีกแบบ
เราก็ทำงานตามใจตัวเองแบบนี้อ่ะจ้า ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าเป็นคนแต่งนิยายที่ดีได้มั้ย เพราะเรื่องที่เขียนก็ไม่ฮิตเท่าไหร่ แถมการใช้ภาษาก็ห่วย แต่เราจะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งเวลาที่มีคนอ่านเค้าเมนท์กรี๊ดกร๊าดร้องโวยวายในจุดที่เราวางยาเอาไว้ คือได้แค่นี้ก็ถือว่าตัวเองประสบความสำเร็จละ
ก็ต้องสนุกกับสิ่งที่เขียนก่อนมั้ง น่าจะดีกว่านะ เพราะงั้นก็ต้องเขียนสิ่งที่ชอบแหละ

ป.ล. ถือว่าคุยแชร์ประสบการณ์ละกันนะ อย่ารำคาญเค้าเลย เป็นพวกพูดมากอ่ะ ให้สอนให้แนะนำคงทำไม่ได้เพราะไม่เก่งพอ ทำได้แค่แชร์&พล่ามเลยออกมาแบบนี้

ออฟไลน์ coffeeQbread

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1218/-29

ออกตัวก่อนว่าเป็นแค่นักเขียนมือสมัครเล่นนะคะ แต่เราอยากมาแชร์วิธีการคิดให้คุณได้ฟังค่ะ นี่คือ คหสต นะคะ(ขออภัยหากอ่านแล้วไม่ชอบ)

หลายคนอาจบอกว่าให้เลือกเขียนในสิ่งที่ตัวเองชอบตัวเองถนัด แต่มินกลับคิดว่าถ้าเขียนแต่ในสิ่งที่ตัวเองชอบมันจะน่าเบื่อนะคะ แน่นอนค่ะสำหรับการเขียนนิยายเรื่องแรกๆ ทุกคนย่อมเลือกเขียนในสิ่งที่ตัวเองถนัด ตัวเองชอบ พล๊อตที่ชอบ คาแร็คเตอร์ตัวละครในแบบที่เราชอบเพราะว่ามันง่ายต่อการเขียนและสบายใจในการที่จะเขียน นึกอยากให้เรื่องราวทิศทางไปในทางไหนเราจะพามันไปได้ทั้งหมด คือมันเขียนง่าย และสบายอกสบายใจ 

แต่ที่นี้ ถ้าคุณไม่ใช่นักเขียนหน้าใหม่ ในตอนที่คุณเริ่มเขียนนิยายเรื่องที่สองสามสี่ห้า(หมายถึงว่าคุณไม่ใช่นักเขียนมือใหม่อีกแล้ว) คุณจะมีความรู้สึกว่าคุณอยากท้าทายตัวเองด้วยการเขียนพล๊อตและคาแร๊คเตอร์ตัวละครให้มันฉีกจากแนวที่คุณชอบหรือที่คุณเคยเขียนมา คุณอยากจะเขียนในแบบที่คุณคิดว่ามันแปลกใหม่ แต่น่าเสียดายที่คุณดันไม่ถนัดแนวนั้นๆ คุณไม่ถนัดที่จะคุมคาแรคเตอร์ของตัวเอกให้มันคงอยู่ได้แบบนั้นไปตลอดทั้งเรื่อง คุณเริ่มกลัว เพราะคุณต้องคอยมาเช็คตลอดว่าคาแรคเตอร์ตัวละครคุณหลุดไหม อยากให้พระเอกแบดๆดื่ม สูบ เที่ยว เจ้าชู้ แต่ตัวจริงคุณกลับไม่ได้คลุกคลีหรือสนิทสนมกับกลุ่มคนแนวๆนั้นเลย คุณรู้สึกผิดเพราะคุณคิดมาตลอดว่าคาแรคเตอร์แนวๆนั้นมันแบด  เวลาที่คุณเขียนคุณก็จะพลอยหลุดคาแรคเตอร์ตัวเอกอยู่เรื่อยๆ  ปัญหาของคุณคือทำอย่างไรคุณจะเปลี่ยนแนวคิดให้ไปเขียนในสิ่งที่บอกมาได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ หรือเขียนแบบไม่ลำบากใจ

มินแนะนำแบบนี้ค่ะ นี่คือ คหสต นะคะ ไม่ต้องทำตามก็ได้ แต่แนวคิดของมินเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่อยากเขียนเรื่องใหม่ๆ มินจะคิดว่า.....เราไม่ใช่นักเขียนมือใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ  ถึงเรายังไม่เก่งแต่เราก็ผ่านงานมาแล้ว แนวที่ชอบแบบที่ชอบก็แต่งมาจนเบื่อแล้ว เพราะงั้นลองแบบใหม่ๆดูมันก็ท้าทายดี นึกอยากเขียนเรื่องแนวๆไหน พอวางพล๊อตแล้วก็โซโล่เลยค่ะ กำหนดทิศทางพล๊อตดีๆ คาแรคเตอร์ตัวละครอาจจะมีหลุดๆไปบ้างแต่ก็ค่อยๆตามเก็บ ตบๆให้กลับเข้าในพล็อตตอนที่อ่านทวนได้  ตอนที่เขียนเสร็จยังไม่ต้องรีบลงนะ ทิ้งเวลาซักระยะอาจจะสองสามวันเอาไว้อ่านทวน ตอนนั้นคุณจะเห็นภาพโดยรวมทั้งหมดในบทนั้นอีกครั้งว่าคุณหลุดคาแรคเตอร์ตัวเอกไหม

คุณต้องเชื่อใจตัวเองค่ะ ต้องท่องไว้ คุณไม่ใช่หน้าใหม่ ไมใช่มือใหม่ เพราะงั้นคุณต้องลองเขียนในแบบใหม่ๆ และเมื่อเวลาผ่านไปคุณจะรู้สึกได้เอง อ้อ...คาแร็คเตอร์แบบนี้เคยเขียนมาแล้วนี่หว่า พระเอกแบดๆเหรอ เจ้าชู้เหรอ เที่ยวเหรอ ดื่ม สูบเหรอ?  ก็เคยเขียนมาแล้วนี่ หักมุมฉีกแนวเหรอ นั่นก็ทำมาแล้ว ดราม่าน้ำตาแตกเหรอ หัวเราะจนท้องแข็ง นั่นก็ผ่านมาแล้วเหมือนกัน  พระเอกเลวๆเหรอ นั่นฉันก็เขียนมาแล้วนะ เลวกว่าพล็อตนี้ก็ยังมี หักมุมฉีกแนวก็เคยทำ พอคุณสะสมประสบการณ์ได้เยอะๆ ต่อไปจะแบบไหนคุณก็จะเขียนได้ค่ะ นั่นคือที่สุดแล้วคุณจะก้าวเข้าสู่คำว่า ‘มืออาชีพ’

เราเปรียบเทียบง่ายๆอีกอย่างนะ คุณบอกว่าคุณชอบแต่งเพลงด้วยใช่ไหม คุณชอบแต่งเพลงแนวไหนคะ ถ้าคุณแต่งออกมาทุกครั้งก็ออกแนวอกหักหมดทุกครั้ง คุณจะรู้สึกว่ามันจำเจใช่ไหม คุณก็อยากแต่งแนว ฟังสบายๆ ฟังแล้วยิ้มบ้าง แอบรักบ้าง แอบมองบ้าง แต่แบบนั้นคุณไม่ถนัดคุณจะทำไง?? หรือคุณจะหยุดตัวเองไว้แค่นั้น ไม่ใช่หรอกคุณต้องพยายามฉีกตัวเองออกไปให้ได้ค่ะ  เราจะไม่พูดว่าเราไม่ถนัดแล้วเราจะไม่ทำ แต่เราต้องพยายามค่ะ ก็แค่ช่วงแรกของความพยายามที่มันจะยุ่งยากสักหน่อยแต่พอมันผ่านไปได้ตอนที่คุณหันกลับมามองตรงจุดที่คุณได้พยายามแล้วมันสำเร็จคุณจะภูมิใจกับมันมากค่ะ ต่อไปอาจจะมีนักแต่งเพลง นักแต่งนิยาย ที่สามารถเขียนงานอะไรก็ได้ โจทย์อะไรก็ได้

คุณเคยเห็นนักเขียนเงาไหมคะ  แค่บอกโจทย์ของงาน ความครอบคลุมของเนื้องาน นักเขียนเงาจะต้องสามารถเขียนได้ทุกเรื่องทุกหัวข้อค่ะ อาจจะเป็นอาชีพที่หลายคนไม่ชอบ แต่ก็เป็นอาชีพที่มีอยู่จริง บางทีนักเขียนที่อยู่ในเล้าหลายคนอาจเป็นนักเขียนเงาให้กับหนังสือหลายเรื่องที่คุณผ่านตา แต่ก็นั่นแหละจรรยาบรรณของนักเขียนเงา จะต้องไม่แสดงตัว เป็นแค่เงาตลอดไป และนั่นแสดงถึงความเป็นมืออาชีพ บทไหน พล็อตไหน เมื่อถูกหยิบยื่นมาก็จะสามารถเขียนได้ทั้งหมด(ที่มินพูดหมายถึงว่า เราผ่านงานเขียนที่เราชอบเรื่องแรกๆตามใจเรามาแล้วนะคะ  ไม่ใช่นักเขียนหน้าใหม่แล้ว)

และถ้าคุณฝึกตัวเองจนทำอย่างนั้นได้ ไม่แน่นะ ต่อไปคุณอาจจะถามนักอ่านที่เป็นแฟนคลับคุณได้เลยว่า “เรื่องต่อไปอยากอ่านแบบไหนครับ?” ข้อความลึกๆที่แฝงอยู่ในคำพูดประโยคนี้ก็คือ บทและพล็อตเรื่องแนวไหนคุณก็สามารถเขียนได้ทุกแบบ ถึงตอนนั้นคุณก็คือมืออาชีพแล้วค่ะ

 :z3: พล่ามยาวมาก...แต่มินก็เป็นแค่มือสมัครเล่นนะคะ ไม่ได้เรื่องหรอก นิยายตัวเองก็ไม่ค่อยจะรอดเหมือนกัน แหะๆ แต่ทั้งหมดนี่เป็นแค่แนวคิดที่อยากแบ่งปัน  ยืนยันว่าเป็น คหสต ถ้าไม่ชอบหรือขัดต่อความเห็นใคร ขออภัยมากๆเลยค่ะ)


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ AppleBerry

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0

ออกตัวก่อนว่าเป็นแค่นักเขียนมือสมัครเล่นนะคะ แต่เราอยากมาแชร์วิธีการคิดให้คุณได้ฟังค่ะ นี่คือ คหสต นะคะ(ขออภัยหากอ่านแล้วไม่ชอบ)

หลายคนอาจบอกว่าให้เลือกเขียนในสิ่งที่ตัวเองชอบตัวเองถนัด แต่มินกลับคิดว่าถ้าเขียนแต่ในสิ่งที่ตัวเองชอบมันจะน่าเบื่อนะคะ แน่นอนค่ะสำหรับการเขียนนิยายเรื่องแรกๆ ทุกคนย่อมเลือกเขียนในสิ่งที่ตัวเองถนัด ตัวเองชอบ พล๊อตที่ชอบ คาแร็คเตอร์ตัวละครในแบบที่เราชอบเพราะว่ามันง่ายต่อการเขียนและสบายใจในการที่จะเขียน นึกอยากให้เรื่องราวทิศทางไปในทางไหนเราจะพามันไปได้ทั้งหมด คือมันเขียนง่าย และสบายอกสบายใจ 

แต่ที่นี้ ถ้าคุณไม่ใช่นักเขียนหน้าใหม่ ในตอนที่คุณเริ่มเขียนนิยายเรื่องที่สองสามสี่ห้า(หมายถึงว่าคุณไม่ใช่นักเขียนมือใหม่อีกแล้ว) คุณจะมีความรู้สึกว่าคุณอยากท้าทายตัวเองด้วยการเขียนพล๊อตและคาแร๊คเตอร์ตัวละครให้มันฉีกจากแนวที่คุณชอบหรือที่คุณเคยเขียนมา คุณอยากจะเขียนในแบบที่คุณคิดว่ามันแปลกใหม่ แต่น่าเสียดายที่คุณดันไม่ถนัดแนวนั้นๆ คุณไม่ถนัดที่จะคุมคาแรคเตอร์ของตัวเอกให้มันคงอยู่ได้แบบนั้นไปตลอดทั้งเรื่อง คุณเริ่มกลัว เพราะคุณต้องคอยมาเช็คตลอดว่าคาแรคเตอร์ตัวละครคุณหลุดไหม อยากให้พระเอกแบดๆดื่ม สูบ เที่ยว เจ้าชู้ แต่ตัวจริงคุณกลับไม่ได้คลุกคลีหรือสนิทสนมกับกลุ่มคนแนวๆนั้นเลย คุณรู้สึกผิดเพราะคุณคิดมาตลอดว่าคาแรคเตอร์แนวๆนั้นมันแบด  เวลาที่คุณเขียนคุณก็จะพลอยหลุดคาแรคเตอร์ตัวเอกอยู่เรื่อยๆ  ปัญหาของคุณคือทำอย่างไรคุณจะเปลี่ยนแนวคิดให้ไปเขียนในสิ่งที่บอกมาได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ หรือเขียนแบบไม่ลำบากใจ

มินแนะนำแบบนี้ค่ะ นี่คือ คหสต นะคะ ไม่ต้องทำตามก็ได้ แต่แนวคิดของมินเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่อยากเขียนเรื่องใหม่ๆ มินจะคิดว่า.....เราไม่ใช่นักเขียนมือใหม่แล้วไม่ใช่เหรอ  ถึงเรายังไม่เก่งแต่เราก็ผ่านงานมาแล้ว แนวที่ชอบแบบที่ชอบก็แต่งมาจนเบื่อแล้ว เพราะงั้นลองแบบใหม่ๆดูมันก็ท้าทายดี นึกอยากเขียนเรื่องแนวๆไหน พอวางพล๊อตแล้วก็โซโล่เลยค่ะ กำหนดทิศทางพล๊อตดีๆ คาแรคเตอร์ตัวละครอาจจะมีหลุดๆไปบ้างแต่ก็ค่อยๆตามเก็บ ตบๆให้กลับเข้าในพล็อตตอนที่อ่านทวนได้  ตอนที่เขียนเสร็จยังไม่ต้องรีบลงนะ ทิ้งเวลาซักระยะอาจจะสองสามวันเอาไว้อ่านทวน ตอนนั้นคุณจะเห็นภาพโดยรวมทั้งหมดในบทนั้นอีกครั้งว่าคุณหลุดคาแรคเตอร์ตัวเอกไหม

คุณต้องเชื่อใจตัวเองค่ะ ต้องท่องไว้ คุณไม่ใช่หน้าใหม่ ไมใช่มือใหม่ เพราะงั้นคุณต้องลองเขียนในแบบใหม่ๆ และเมื่อเวลาผ่านไปคุณจะรู้สึกได้เอง อ้อ...คาแร็คเตอร์แบบนี้เคยเขียนมาแล้วนี่หว่า พระเอกแบดๆเหรอ เจ้าชู้เหรอ เที่ยวเหรอ ดื่ม สูบเหรอ?  ก็เคยเขียนมาแล้วนี่ หักมุมฉีกแนวเหรอ นั่นก็ทำมาแล้ว ดราม่าน้ำตาแตกเหรอ หัวเราะจนท้องแข็ง นั่นก็ผ่านมาแล้วเหมือนกัน  พระเอกเลวๆเหรอ นั่นฉันก็เขียนมาแล้วนะ เลวกว่าพล็อตนี้ก็ยังมี หักมุมฉีกแนวก็เคยทำ พอคุณสะสมประสบการณ์ได้เยอะๆ ต่อไปจะแบบไหนคุณก็จะเขียนได้ค่ะ นั่นคือที่สุดแล้วคุณจะก้าวเข้าสู่คำว่า ‘มืออาชีพ’

เราเปรียบเทียบง่ายๆอีกอย่างนะ คุณบอกว่าคุณชอบแต่งเพลงด้วยใช่ไหม คุณชอบแต่งเพลงแนวไหนคะ ถ้าคุณแต่งออกมาทุกครั้งก็ออกแนวอกหักหมดทุกครั้ง คุณจะรู้สึกว่ามันจำเจใช่ไหม คุณก็อยากแต่งแนว ฟังสบายๆ ฟังแล้วยิ้มบ้าง แอบรักบ้าง แอบมองบ้าง แต่แบบนั้นคุณไม่ถนัดคุณจะทำไง?? หรือคุณจะหยุดตัวเองไว้แค่นั้น ไม่ใช่หรอกคุณต้องพยายามฉีกตัวเองออกไปให้ได้ค่ะ  เราจะไม่พูดว่าเราไม่ถนัดแล้วเราจะไม่ทำ แต่เราต้องพยายามค่ะ ก็แค่ช่วงแรกของความพยายามที่มันจะยุ่งยากสักหน่อยแต่พอมันผ่านไปได้ตอนที่คุณหันกลับมามองตรงจุดที่คุณได้พยายามแล้วมันสำเร็จคุณจะภูมิใจกับมันมากค่ะ ต่อไปอาจจะมีนักแต่งเพลง นักแต่งนิยาย ที่สามารถเขียนงานอะไรก็ได้ โจทย์อะไรก็ได้

คุณเคยเห็นนักเขียนเงาไหมคะ  แค่บอกโจทย์ของงาน ความครอบคลุมของเนื้องาน นักเขียนเงาจะต้องสามารถเขียนได้ทุกเรื่องทุกหัวข้อค่ะ อาจจะเป็นอาชีพที่หลายคนไม่ชอบ แต่ก็เป็นอาชีพที่มีอยู่จริง บางทีนักเขียนที่อยู่ในเล้าหลายคนอาจเป็นนักเขียนเงาให้กับหนังสือหลายเรื่องที่คุณผ่านตา แต่ก็นั่นแหละจรรยาบรรณของนักเขียนเงา จะต้องไม่แสดงตัว เป็นแค่เงาตลอดไป และนั่นแสดงถึงความเป็นมืออาชีพ บทไหน พล็อตไหน เมื่อถูกหยิบยื่นมาก็จะสามารถเขียนได้ทั้งหมด(ที่มินพูดหมายถึงว่า เราผ่านงานเขียนที่เราชอบเรื่องแรกๆตามใจเรามาแล้วนะคะ  ไม่ใช่นักเขียนหน้าใหม่แล้ว)

และถ้าคุณฝึกตัวเองจนทำอย่างนั้นได้ ไม่แน่นะ ต่อไปคุณอาจจะถามนักอ่านที่เป็นแฟนคลับคุณได้เลยว่า “เรื่องต่อไปอยากอ่านแบบไหนครับ?” ข้อความลึกๆที่แฝงอยู่ในคำพูดประโยคนี้ก็คือ บทและพล็อตเรื่องแนวไหนคุณก็สามารถเขียนได้ทุกแบบ ถึงตอนนั้นคุณก็คือมืออาชีพแล้วค่ะ

 :z3: พล่ามยาวมาก...แต่มินก็เป็นแค่มือสมัครเล่นนะคะ ไม่ได้เรื่องหรอก นิยายตัวเองก็ไม่ค่อยจะรอดเหมือนกัน แหะๆ แต่ทั้งหมดนี่เป็นแค่แนวคิดที่อยากแบ่งปัน  ยืนยันว่าเป็น คหสต ถ้าไม่ชอบหรือขัดต่อความเห็นใคร ขออภัยมากๆเลยค่ะ)

สำหรับความเห็นส่วนตัวของเรานะคะ...

เห็นด้วยกับความเห็นของคุณcoffeeQbread เราก็เป็นนักเขียนมือใหม่หัดขับเหมือนกันกว่าจะคล่องขึ้นก็ไถลไปไถลมาหลายรอบ  ตอนแรกที่เขียนคือยึดเอาความต้องการของตัวเองล้วนๆ แต่พอเขียนไปสักพักเริ่มเก็บข้อมูลและดูแนวโน้มของคนอ่านไปด้วยค่ะว่าชอบแบบไหนซึ่งเอาที่เราสามารถเขียนได้ค่ะ ครึ่งทางคนอ่านชอบคนเขียนก็ชอบเหมือนกันไม่ฝืนเขียนสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้ยึดสิ่งที่ตัวเองชอบว่าจะต้องเป็นแบบนี้เช่นกัน เพราะอยากให้คนอ่านนิยายของเรา 'มีความสุข' ค่ะ


ซึ่ง...ถ้ามีเรื่องต่อไปที่เราจะเขียนเราจะฝึกปรือให้มากกว่านี้ ให้ดีกว่านี้และจะลองแต่งนิยายที่แนวที่เราถนัดดู(แต่ไม่ถึงขนาดเขียนที่สิ่งที่ตัวเองไม่ชอบนะคะ) เช่นเราเขียนแนวมุ้งมิ้งที่ชอบแล้วฉีกไปแนวลึกลับ แนวผีอันนี้ยอมรับไม่ถนัดจริงๆคงจะเขียนไม่ได้ อาจจะเป็นแนวที่แตกต่างไปจากเดิมเพื่อจะไม่เหมือนๆกับที่นิยายที่เราเขียนมา เราเห็นตัวอย่างจากนักเขียนหลายๆท่านในเล้า เช่นคุณฮัสกี้ คุณจิตติ ขออนุญาติเอ่ยนามซึ่งเห็นว่าเขียนหลายแนวเลย หวานแหวว คอมมาดี้ ดราม่า ทะเลทราย ฯลฯ ต้องยอมรับว่านักเขียนที่เอ่ยถึงเก่งมากๆเลยค่ะ เกิดจากประสบการณ์และการค้นคว้าข้อมูลเป็นอย่างดี


อย่างไรขอเป็นกำลังใจให้กับนักเขียนทุกคนที่สร้างสรรค์งานดีๆมาให้อ่านนะคะ ซึ่งแต่ละเรื่องไม่ง่ายเลยที่จะเขียนออกมาได้แต่ละตอน



 :L2:

ออฟไลน์ shichina

  • Hina-Chang
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 82
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
ก่อนจะแสดงความคิดเห็น(ซึ่งอาจจะยาวมาก) เราขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ

เราเป็นนักหัดเขียนที่มีนามปากกาว่า Hina-Chang (ฮินะจัง) สมัครเล้าเป็ดเพราะมีคนบอกว่า ถ้ามีคำหยาบ หรือ NC (ไม่ได้หมายความถึงเฉพาะเรื่องฉากที่ตัวละครมีsexเท่านั้น แต่รวมถึงฉากที่มีการใช้ความรุนแรงในรูปแบบต่างๆด้วย) จะไม่โดนแบนถ้าอัพในเล้าเป็ด

ปกติเราจะอัพนิยายที่เราแต่งในเว็บเด็กดี คือเนื้อเรื่องส่วนใหญ่เป็นแนวใสๆ ชวนจิ้น ฟรุ้งฟริ้งพอเป็นพิธี NC ไม่เน้น ก็เลยไม่เคยมีปัญหาอะไร

แต่แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงที่เกิดความรู้สึกว่า "อยากลองเขียน NC บ้างจังเลยน้า" ซึ่งพอได้ลองแล้ว...มันเป็นอะไรที่มีการตอบรับดีเกินคาด

เราสามารถทำให้นักอ่านเงาออกมาแสดงตัวได้ (ตอนนั้นลง NC ในหน้าแฟนเพจ)

ซึ่งแน่นอนว่าเราก็ยังคงคิดว่า นิยายจะสนุกไม่จำเป็นจะต้องมีฉาก NC ก็ได้ มันไม่ใช่จุดสำคัญของเรื่อง คล้ายๆกับว่า "ทุกเรื่องราวไม่ได้จำเป็นจะต้องจบลงอย่างมีความสุข" มันอาจจะจบแบบต่างฝ่ายต่างแยกกันไปก็ได้ เพราะในโลกของความเป็นจริง เราก็ไม่ได้สมหวังไปซะทุกอย่าง

เมื่อก่อนเราไม่ได้แต่งชาย-ชายเต็มตัว คือมีนางเอก แต่จะมีแทรกฉากชวนจิ้นพอกรุบกริบ

พอได้ลองมาเขียนชาย-ชายเต็มตัวเรื่องแรก บอกเลยว่ามันยากมากในความรู้สึกเรา

เราไม่รู้ว่า ปกติผู้ชายคิดแบบไหน พูดแบบไหนเวลาอยู่กับครอบครัว กับเพื่อน กับแฟน กับเพื่อนสนิท
ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงทำให้บางทีก็ต้องยอมรับเลยว่า สร้างนิสัยนายเอกออกมาเหมือนผู้หญิงมากเกินไป
มันทำให้เราที่เพิ่งจะหัดเขียนกังวลว่า "คนอ่านจะรู้สึกว่าอ่านนิยายชาย-หญิงอยู่รึป่าวนะ"
เพราะหากคนอ่านรู้สึกแบบนั้น...เรารู้สึกว่านิยายของเราล้มเหลวในฐานะนิยายวาย

อีกเรื่องคือเวลาบรรยายถึงการสัมผัสร่างกายกันและกันของพระเอกกับนายเอก
มันเป็นเรื่องที่เราต้องทำการบ้านและหาข้อมูลเพิ่ม ขนาดว่าต้องลองถามน้องผู้ชายที่รู้จักกันหลายๆคนว่า
ถ้าทำอย่างนั้นจะรู้สึกยังไง หรือ ถ้ามีคนมาทำอย่างนี้ด้วยจะรู้สึกยังไง
เพราะเราอยากให้มันออกมาสมจริงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

แน่นอนว่า ถ้าไม่นับเรื่องส่วนตัวของผู้ชาย องค์ประกอบต่างๆในเรื่องที่เราเขียน
เราจะพยายามไม่เขียนเกินสิ่งที่เรารู้ คือถ้าเราไม่รู้เราจะเขียนไม่ได้ และสุดท้ายก็ต้องลบทิ้ง หรือดองยาว

ตอนนี้หลังจากแต่งเรื่องเดิมมาได้จะครบ 3 ปี เราก็ยังรู้สึกว่า อยากจะพัฒนาการเขียนและสำนวนให้มากกว่านี้
ซึ่งก็คิดว่า คงไม่มีวิธีไหนจะดีเท่าการเขียนต่อไปเรื่อยๆด้วยความตั้งใจในแบบที่เรายังเป็นตัวของตัวเอง

ก็ขอเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ ไว้มีเวลา(หรืออู้งานได้)จะลองหาผลงานของเข้าของกระทู้มาอ่านค่ะ :กอด1:   

ออฟไลน์ inxsara

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 137
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +69/-0
ผมตัดสินใจแน่นอนแล้วครับว่าจะเขียนอย่างที่อยากเขียน อย่างน้อยก็ในเรื่องที่กำลังเขียนอยู่ตอนนี้
รู้สึกดีมากๆ เลยครับที่ตัดสินใจแบบนี้ มันทำให้เห็นภาพฉากและตอนต่างๆ มากมายที่เราจะเขียน
ที่มันเป็นอย่างที่อยากได้ เมื่อก่อนก็ยอมรับว่าพยายามจะทำตามตลาดบ้าง แต่ตอนนี้ เป็นตัวของตัวเองดีกว่าครับ
ฉาก NC ก็เคยเขียนนะครับ แต่จะเขียนเฉพาะฉากที่เกิดจากความรักจริงๆ ของตัวเอกเท่านั้น ของคนอื่นไม่เขียน เขิน
 :z1:

ขอบคุณอีกครั้งครับ  :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ shichina

  • Hina-Chang
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 82
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
ผมตัดสินใจแน่นอนแล้วครับว่าจะเขียนอย่างที่อยากเขียน อย่างน้อยก็ในเรื่องที่กำลังเขียนอยู่ตอนนี้
รู้สึกดีมากๆ เลยครับที่ตัดสินใจแบบนี้ มันทำให้เห็นภาพฉากและตอนต่างๆ มากมายที่เราจะเขียน
ที่มันเป็นอย่างที่อยากได้ เมื่อก่อนก็ยอมรับว่าพยายามจะทำตามตลาดบ้าง แต่ตอนนี้ เป็นตัวของตัวเองดีกว่าครับ
ฉาก NC ก็เคยเขียนนะครับ แต่จะเขียนเฉพาะฉากที่เกิดจากความรักจริงๆ ของตัวเอกเท่านั้น ของคนอื่นไม่เขียน เขิน
 :z1:

ขอบคุณอีกครั้งครับ  :pig4: :pig4: :pig4:

 :hao6: เขียนจากประสบการณ์รึป่าวคะเนี่ย  :-[ อร๊ายยยยย คิดอะไรอกุศลจังนะเราเนี่ย~
กรุณามองข้ามเม้นนี้ไป 55+

ออฟไลน์ CielO

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 10
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เขียนแบบที่ตัวเองอยากเขียนมันจะออกมาดีที่สุดจริงๆค่ะ
ทุกอย่างมันจะไหลลื่นแล้วเราเองก็จะสนุกไปกับมันด้วย
พอเรามานั่งอ่านทีหลังมันจะรู้สึกภูมิใจค่ะ เป็นคนที่ชอบเขียนตามใจตัวเองเหมือนกัน 55

เอาใจช่วยนะคะ  :katai2-1:

ออฟไลน์ roku-san

  • คนขี้แพ้
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-0
    • Roku-san block
ไม่อยากแนะนำอะไร...เพราะเราไม่คิดว่าเราดีขนาดนั้นค่ะ มาให้กำลังใจแทนละกัน

ส่วนตัวก็เพิ่งเข้าเล้ามาได้ไม่นาน ยังไม่รู้อะไรมากมาย มาสมัครก็เพราะรุ่นพี่คนลาว(คนที่มาเม้นให้เม้นแรกๆน่ะค่ะ)บอกว่าอยากให้ช่วยแต่งนิยายให้หน่อย นางอยากแต่ง ก็เลยยืมยูสนางไปเขียน แรกๆนางเขียนค่ะ แต่ไปๆมาๆเราเป็นคนเขียน

(นางเขียนไทยผิดเยอะมากกกกกกก เยอะแบบแก้เหนื่อยเลย เราเลยขอปฏิเสธที่จะช่วยนางเองแหละ//เรียนด้วย ต้องเขียนนิยายด้วยอะ)

ส่วนที่ว่าไม่อยากให้คำแนะนำ เพราะเราคิดว่าคนที่แนะนำจะต้องเป็นคำแนะนำที่ได้ผลจริง เราเนี่ย เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอดเลย เราก็เขียนแบบตามใจฉันค่ะ บางครั้งมีการทำโพลสำรวจด้วยว่าคนอ่านอยากได้ประมาณไหน (ก็โหวตกันแบบ...3-4 คน อ้อ...คนอ่านเราก็มีแค่นั้นแหละ เหอๆ)

ส่วน NC เคยลงไปสองตอนค่ะ (เราเองก็ไม่เน้น NC เหมือนกันค่ะ เราชอบโรแมนติกคอมเมดี้เบาสมอง เลยเน้นแบบมุ้งมิ้งมากกว่า) ตอนแรกลงก็ไม่มีอะไรค่ะ ก็มีบอกว่าฟินบ้างไรบ้าง แต่อันล่าสุดที่ลงไป ลงเป็นคู่รองค่ะ (ซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเป็นคู่รองรึเปล่าคนเลยไม่สน) ไม่มีคนเม้นเลยค่ะ...ก็เลยบอกไม่ได้ว่าที่เราเขียนมันดีหรือไม่ดี

ก็อย่างที่เห็น...ว่านี่แหละ ทำไมถึงไม่กล้าแนะนำอะไรให้ค่ะ (ฮา)

คนอื่นๆก็มาเขียนให้หมดแล้ว ก็ตามนั้นแหละ เอาเป็นว่าสู้ๆเน้อ  :mc4:

ปล.เรามีส่วนคล้ายกับจขกท.ตรงที่ เราไม่ค่อยสร้างตัวละครแบดๆเท่าไหร่ ถามว่ามีมั้ย ก็มี แต่ไม่เน้นค่ะ แต่นายเอกนี่...แสนดีมากกกกก เป็นผู้ชายที่เราให้คาแรกเตอร์แบบ เป็นผู้ชายธรรมด๊าธรรมดาเลย(เหมือนกัน) เป็นเด็กยอดกตัญญู จีบสาวไม่เป็น ขี้อาย เลยไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอะไรงี้

คนอื่นๆในเล้าชอบแบบไหนเราไม่รู้นะ แต่อยากบอกให้รู้ว่าถ้าจขกท.ชอบแบบนี้ก็เขียนแบบนี้ไปเลยค่ะ ตัวเราจะได้สบายใจด้วย นี่แหละสำคัญสุด เนอะ

ออฟไลน์ Grey Twilight

  • เซียนเป็ด
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 392
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-17
สำหรับคำถามของคุณ inxsara ที่ว่า การเขียนฉากหรือตัวละครที่ไม่มี NC ถือเป็นเรื่องปกติไหม? อันนี้ผมจะขอแสดงความคิดเห็นในแง่ของอักษรศาสตร์นะครับ

ข้อแรก ต้องถามก่อนว่าในเนื้อเรื่องที่คุณจะเขียน มันมีจุดประสงค์อะไร โดยปกติแล้วในทางอักษรศาสตร์ การเขียนทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น เรื่องยาว ความเรียง ร้อยแก้ว ร้อยกรอง กาพย์กลอนโคลงฉันท์ทั้งหมด ความเหมาะสมมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อถวายในวังหรือเขียนให้เด็กอ่าน ตัวอย่างเช่น กาพย์เห่เรือ หรือกาพย์ชมของหวานของคาว ...คุณไม่สมควรจะแสดงถึงทัศนคติแย่ๆหรือใช้ภาษาพื้นบ้านในการประพันธ์

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อปลุกจิตสำนึกทางศาสนาและสังคม ตัวอย่างเช่น เรื่องเล่าของน้ำพุ หรือความสุขของกะทิ ...คุณไม่สมควรที่จะเขียนพล็อตสนับสนุนอบายมุขหรือความเลวร้ายของสังคม

...แต่ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อตอบสนองความพึงพอใจของคุณ มันก็จะไม่มีขีดจำกัดใดๆทั้งสิ้นที่จะกำหนดความเหมาะสมครับ มันขึ้นกับวิจารณญาณและดุลพินิจส่วนบุคคล บางคนอาจมองว่าเรื่องบางเรื่องแรงเกินไป ขณะที่อีกคนมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้น มันจึงขึ้นอยู่กับที่ผมบอก ว่าทุกอย่างมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

ถ้าคุณจะเขียนเพื่ออยากให้ตัวเองมีความสุข มีความภูมิใจ ผมก็จะบอกเช่นเดียวกับหลายๆคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจ... ว่าลองเขียนในสิ่งที่อยากจะเขียนเถอะครับ มันไม่ได้ทำให้ใครเสียหาย ถ้าเนื้อหามันรุนแรงก็จั่วหัวไว้ เพราะเราไม่ได้บังคับใครมาอ่าน เราเขียนเพื่ออยากทำให้ตัวเองภาคภูมิใจ ถ้าสุดท้ายมันดีขึ้นมา คนก็จะชื่นชมเองครับ มันเป็น self-accomplishment ที่คุณจะภาคภูมิใจในตนเอง

แต่ถ้าคุณจะเขียนเพื่อฝึกฝีมือไปเป็นนักเขียนมืออาชีพ ผมคิดว่าความคิดเห็นของคุณ coffeeQbread ก็ตอบโจทย์ได้อย่างถูกต้อง เพราะการเขียนเพื่อฝึกฝีมือไม่ใช่การเขียนเพื่อตอบสนองความพึงพอใจส่วนบุคคล แต่เป็นการเขียนเพื่อตอบโจทย์ที่ได้รับมา โดยคงกระบวนการและรสวรรณศิลป์ต่างๆให้ครบถ้วน

ตัดเรื่องความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบออกไป และทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายออกมาให้ดีที่สุด นี่เป็นเป้าหมายของการเขียนเพื่อเป็นมืออาชีพหรือนักเขียนเงาครับ

ข้อที่สอง อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจุดประสงค์ใดๆก็ตามที่ผู้ประพันธ์คิดจะรังสรรค์มันขึ้นมา สิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้ทุกๆท่านมีติดตัวไว้เสมอ คือความสมเหตุสมผลครับ เพราะบทประพันธ์นั้นเปรียบเสมือนสาส์นหนึ่งเล่ม ในนั้นอาจจะระบุถึงเนื้อหาอะไรไว้สักอย่าง อะไรบางอย่างนั้นที่เป็นแก่นของเรื่อง ซึ่งหากการนำเสนอบทประพันธ์นี้ไม่สมเหตุสมผล แก่นของเรื่องที่เราอยากจะแสดงออกมามันก็จะไม่ชัดเจน 'ภาพ' ของเรื่อง จะมัวและมองไม่เห็นเป้าหมายที่แท้จริง

วรรณคดีเก่าๆ หรือแม้แต่หนังสือที่ได้รับรางวัลทุกเรื่อง ย่อมมีสิ่งนี้ติดอยู่เป็นแก่นไม้หลักของเนื้อเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น พระอภัยมณี ที่แสดงถึงความลังเลและความทนทุกข์ทรมานอันเกิดจากความรัก โตะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง ที่แสดงถึงความโหดร้ายของสงครามและสังคมที่กดทับลงมาบนบ่าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หรือแม้แต่รามเกียรติ ที่แสดงถึงความขลาดเขลาของการคิด เป็นผลให้เกิดการทำลายล้างและความเสียหายมหาศาล

ความสมเหตุสมผลดึงมนุษย์ให้ติดอยู่กับความจริงครับ ยิ่งเนื้อเรื่องสมเหตุสมผลมากเท่าไหร่ สาส์นที่เราต้องการจะสื่อ ก็จะยิ่งเข้าถึงจิตใจของมนุษย์มากเท่านั้น ไม่ว่าจะเขียนแนวเพ้อฝัน หลุดโลก แฟนตาซีขนาดไหนก็ตาม ถ้าหากตัวละครยังคงมีตรรกะวิทยาแบบ 'มนุษย์' การทำให้สิ่งต่างๆสมเหตุสมผล ย่อมทำให้สาส์นที่จะสื่อมีคุณภาพและคงประสิทธิภาพได้ดีขึ้น เหล่านักเขียนจึงพยายามหาข้อมูล เพื่อทำให้เรื่องที่จะเขียนสมจริงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ดังนั้น การเขียนที่ว่าจะมีตัวละครนิสัยแบบนั้นดีหรือไม่ ผมขอถามกลับไปว่าผู้ประพันธ์อยากจะเขียนมันเพื่อจุดประสงค์อะไร หากเขียนเพื่อปลอบประโลมหรือเพื่อทำให้ตนเองภูมิใจ อันนี้ต้องแล้วแต่ดุลพินิจส่วนตัวของผู้ประพันธ์ครับ แต่หากเขียนเพื่อแสดงสาส์นอะไรบางอย่างให้กับสังคม อันนี้ก็ต้องมาพิจารณากันในกรอบของสังคมที่จะใหญ่ขึ้น กรอบของคนอ่านที่จะมากขึ้น และกรอบของความเป็นจริงที่ต้องอาจยอมรับแม้แต่มุมที่มืดที่สุดของสังคม

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
สำหรับคำถามของคุณ inxsara ที่ว่า การเขียนฉากหรือตัวละครที่ไม่มี NC ถือเป็นเรื่องปกติไหม? อันนี้ผมจะขอแสดงความคิดเห็นในแง่ของอักษรศาสตร์นะครับ

ข้อแรก ต้องถามก่อนว่าในเนื้อเรื่องที่คุณจะเขียน มันมีจุดประสงค์อะไร โดยปกติแล้วในทางอักษรศาสตร์ การเขียนทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น เรื่องยาว ความเรียง ร้อยแก้ว ร้อยกรอง กาพย์กลอนโคลงฉันท์ทั้งหมด ความเหมาะสมมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อถวายในวังหรือเขียนให้เด็กอ่าน ตัวอย่างเช่น กาพย์เห่เรือ หรือกาพย์ชมของหวานของคาว ...คุณไม่สมควรจะแสดงถึงทัศนคติแย่ๆหรือใช้ภาษาพื้นบ้านในการประพันธ์

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อปลุกจิตสำนึกทางศาสนาและสังคม ตัวอย่างเช่น เรื่องเล่าของน้ำพุ หรือความสุขของกะทิ ...คุณไม่สมควรที่จะเขียนพล็อตสนับสนุนอบายมุขหรือความเลวร้ายของสังคม

...แต่ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อตอบสนองความพึงพอใจของคุณ มันก็จะไม่มีขีดจำกัดใดๆทั้งสิ้นที่จะกำหนดความเหมาะสมครับ มันขึ้นกับวิจารณญาณและดุลพินิจส่วนบุคคล บางคนอาจมองว่าเรื่องบางเรื่องแรงเกินไป ขณะที่อีกคนมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้น มันจึงขึ้นอยู่กับที่ผมบอก ว่าทุกอย่างมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

ถ้าคุณจะเขียนเพื่ออยากให้ตัวเองมีความสุข มีความภูมิใจ ผมก็จะบอกเช่นเดียวกับหลายๆคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจ... ว่าลองเขียนในสิ่งที่อยากจะเขียนเถอะครับ มันไม่ได้ทำให้ใครเสียหาย ถ้าเนื้อหามันรุนแรงก็จั่วหัวไว้ เพราะเราไม่ได้บังคับใครมาอ่าน เราเขียนเพื่ออยากทำให้ตัวเองภาคภูมิใจ ถ้าสุดท้ายมันดีขึ้นมา คนก็จะชื่นชมเองครับ มันเป็น self-accomplishment ที่คุณจะภาคภูมิใจในตนเอง

แต่ถ้าคุณจะเขียนเพื่อฝึกฝีมือไปเป็นนักเขียนมืออาชีพ ผมคิดว่าความคิดเห็นของคุณ coffeeQbread ก็ตอบโจทย์ได้อย่างถูกต้อง เพราะการเขียนเพื่อฝึกฝีมือไม่ใช่การเขียนเพื่อตอบสนองความพึงพอใจส่วนบุคคล แต่เป็นการเขียนเพื่อตอบโจทย์ที่ได้รับมา โดยคงกระบวนการและรสวรรณศิลป์ต่างๆให้ครบถ้วน

ตัดเรื่องความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบออกไป และทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายออกมาให้ดีที่สุด นี่เป็นเป้าหมายของการเขียนเพื่อเป็นมืออาชีพหรือนักเขียนเงาครับ

ข้อที่สอง อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจุดประสงค์ใดๆก็ตามที่ผู้ประพันธ์คิดจะรังสรรค์มันขึ้นมา สิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้ทุกๆท่านมีติดตัวไว้เสมอ คือความสมเหตุสมผลครับ เพราะบทประพันธ์นั้นเปรียบเสมือนสาส์นหนึ่งเล่ม ในนั้นอาจจะระบุถึงเนื้อหาอะไรไว้สักอย่าง อะไรบางอย่างนั้นที่เป็นแก่นของเรื่อง ซึ่งหากการนำเสนอบทประพันธ์นี้ไม่สมเหตุสมผล แก่นของเรื่องที่เราอยากจะแสดงออกมามันก็จะไม่ชัดเจน 'ภาพ' ของเรื่อง จะมัวและมองไม่เห็นเป้าหมายที่แท้จริง

วรรณคดีเก่าๆ หรือแม้แต่หนังสือที่ได้รับรางวัลทุกเรื่อง ย่อมมีสิ่งนี้ติดอยู่เป็นแก่นไม้หลักของเนื้อเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น พระอภัยมณี ที่แสดงถึงความลังเลและความทนทุกข์ทรมานอันเกิดจากความรัก โตะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง ที่แสดงถึงความโหดร้ายของสงครามและสังคมที่กดทับลงมาบนบ่าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หรือแม้แต่รามเกียรติ ที่แสดงถึงความขลาดเขลาของการคิด เป็นผลให้เกิดการทำลายล้างและความเสียหายมหาศาล

ความสมเหตุสมผลดึงมนุษย์ให้ติดอยู่กับความจริงครับ ยิ่งเนื้อเรื่องสมเหตุสมผลมากเท่าไหร่ สาส์นที่เราต้องการจะสื่อ ก็จะยิ่งเข้าถึงจิตใจของมนุษย์มากเท่านั้น ไม่ว่าจะเขียนแนวเพ้อฝัน หลุดโลก แฟนตาซีขนาดไหนก็ตาม ถ้าหากตัวละครยังคงมีตรรกะวิทยาแบบ 'มนุษย์' การทำให้สิ่งต่างๆสมเหตุสมผล ย่อมทำให้สาส์นที่จะสื่อมีคุณภาพและคงประสิทธิภาพได้ดีขึ้น เหล่านักเขียนจึงพยายามหาข้อมูล เพื่อทำให้เรื่องที่จะเขียนสมจริงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ดังนั้น การเขียนที่ว่าจะมีตัวละครนิสัยแบบนั้นดีหรือไม่ ผมขอถามกลับไปว่าผู้ประพันธ์อยากจะเขียนมันเพื่อจุดประสงค์อะไร หากเขียนเพื่อปลอบประโลมหรือเพื่อทำให้ตนเองภูมิใจ อันนี้ต้องแล้วแต่ดุลพินิจส่วนตัวของผู้ประพันธ์ครับ แต่หากเขียนเพื่อแสดงสาส์นอะไรบางอย่างให้กับสังคม อันนี้ก็ต้องมาพิจารณากันในกรอบของสังคมที่จะใหญ่ขึ้น กรอบของคนอ่านที่จะมากขึ้น และกรอบของความเป็นจริงที่ต้องอาจยอมรับแม้แต่มุมที่มืดที่สุดของสังคม

จูจุ๊บน้องรัก ^_^

เห็นด้วยกับข้อที่กล่าวถึงความสมเหตุสมผลของเรื่องที่เขียน มีนักเขียนชื่อดังท่านหนึ่งบอกว่า การเขียน creative writing เรื่องใดก็ตาม เราต้องคำนึงถึงความ "สมจริง" (สมเหตุสมผล) เสมอ, ไม่จำเป็นเสมอไปว่า สิ่งที่เราเขียนนั้นจะเกิดได้จริงหรือไม่ เพราะสิ่งที่ผู้เขียนต้องคำนึงคือ ความสมจริง

ออฟไลน์ sarawatta

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 714
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +300/-10
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยแสดงความคิดเห็นครับ มีประโยชน์มากๆ
อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องที่กำลังเขียนอยู่มันเป็นแนวโรแมนติกดราม่า
ก็เลยไม่ค่อยอยากให้มันดูมืดหรือมีด้านมืดมากไปก็ได้ครับ

ถ้าจะเขียนด้านมืด ผมอยากเขียนเพื่อให้เรียนรู้อะไรบางอย่าง
หรือสะท้อนปัญหาอะไรบางอย่าง
แต่ไม่อยากเขียนนักศึกษาตั้งกลุ่มกินเหล้า สนุกสนาน จบแล้วก็ไม่เห็นมีอะไร เป็นเรื่องธรรมดา (นี่คือหนึ่งในฉากที่ผมเขียนถึงน้อยที่สุด)
กลายเป็นการสร้างค่านิยมเดิมๆ ผลิตซ้ำเรื่องเดิมๆ
แต่งานเขียนของเราสามารถสร้างค่านิยมหรือความเชื่อใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิมได้

แต่ก็นั่นแหละครับ คงขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ของเรื่องที่เราจะเขียน ว่าต้องการสื่ออะไร
นึกครึ้มขึ้นมาผมก็อาจจะเขียนเรื่องแรงๆ บ้างก็ได้

 :L2: :3123: :L1:

ออฟไลน์ CaiQing

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
    • CaiQing Novel
สำหรับคำถามของคุณ inxsara ที่ว่า การเขียนฉากหรือตัวละครที่ไม่มี NC ถือเป็นเรื่องปกติไหม? อันนี้ผมจะขอแสดงความคิดเห็นในแง่ของอักษรศาสตร์นะครับ

ข้อแรก ต้องถามก่อนว่าในเนื้อเรื่องที่คุณจะเขียน มันมีจุดประสงค์อะไร โดยปกติแล้วในทางอักษรศาสตร์ การเขียนทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น เรื่องยาว ความเรียง ร้อยแก้ว ร้อยกรอง กาพย์กลอนโคลงฉันท์ทั้งหมด ความเหมาะสมมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อถวายในวังหรือเขียนให้เด็กอ่าน ตัวอย่างเช่น กาพย์เห่เรือ หรือกาพย์ชมของหวานของคาว ...คุณไม่สมควรจะแสดงถึงทัศนคติแย่ๆหรือใช้ภาษาพื้นบ้านในการประพันธ์

...ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อปลุกจิตสำนึกทางศาสนาและสังคม ตัวอย่างเช่น เรื่องเล่าของน้ำพุ หรือความสุขของกะทิ ...คุณไม่สมควรที่จะเขียนพล็อตสนับสนุนอบายมุขหรือความเลวร้ายของสังคม

...แต่ถ้าคุณจะเขียนเรื่องเพื่อตอบสนองความพึงพอใจของคุณ มันก็จะไม่มีขีดจำกัดใดๆทั้งสิ้นที่จะกำหนดความเหมาะสมครับ มันขึ้นกับวิจารณญาณและดุลพินิจส่วนบุคคล บางคนอาจมองว่าเรื่องบางเรื่องแรงเกินไป ขณะที่อีกคนมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้น มันจึงขึ้นอยู่กับที่ผมบอก ว่าทุกอย่างมันขึ้นกับจุดประสงค์ครับ

ถ้าคุณจะเขียนเพื่ออยากให้ตัวเองมีความสุข มีความภูมิใจ ผมก็จะบอกเช่นเดียวกับหลายๆคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจ... ว่าลองเขียนในสิ่งที่อยากจะเขียนเถอะครับ มันไม่ได้ทำให้ใครเสียหาย ถ้าเนื้อหามันรุนแรงก็จั่วหัวไว้ เพราะเราไม่ได้บังคับใครมาอ่าน เราเขียนเพื่ออยากทำให้ตัวเองภาคภูมิใจ ถ้าสุดท้ายมันดีขึ้นมา คนก็จะชื่นชมเองครับ มันเป็น self-accomplishment ที่คุณจะภาคภูมิใจในตนเอง

แต่ถ้าคุณจะเขียนเพื่อฝึกฝีมือไปเป็นนักเขียนมืออาชีพ ผมคิดว่าความคิดเห็นของคุณ coffeeQbread ก็ตอบโจทย์ได้อย่างถูกต้อง เพราะการเขียนเพื่อฝึกฝีมือไม่ใช่การเขียนเพื่อตอบสนองความพึงพอใจส่วนบุคคล แต่เป็นการเขียนเพื่อตอบโจทย์ที่ได้รับมา โดยคงกระบวนการและรสวรรณศิลป์ต่างๆให้ครบถ้วน

ตัดเรื่องความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบออกไป และทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายออกมาให้ดีที่สุด นี่เป็นเป้าหมายของการเขียนเพื่อเป็นมืออาชีพหรือนักเขียนเงาครับ

ข้อที่สอง อย่างไรก็ดี ไม่ว่าจุดประสงค์ใดๆก็ตามที่ผู้ประพันธ์คิดจะรังสรรค์มันขึ้นมา สิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้ทุกๆท่านมีติดตัวไว้เสมอ คือความสมเหตุสมผลครับ เพราะบทประพันธ์นั้นเปรียบเสมือนสาส์นหนึ่งเล่ม ในนั้นอาจจะระบุถึงเนื้อหาอะไรไว้สักอย่าง อะไรบางอย่างนั้นที่เป็นแก่นของเรื่อง ซึ่งหากการนำเสนอบทประพันธ์นี้ไม่สมเหตุสมผล แก่นของเรื่องที่เราอยากจะแสดงออกมามันก็จะไม่ชัดเจน 'ภาพ' ของเรื่อง จะมัวและมองไม่เห็นเป้าหมายที่แท้จริง

วรรณคดีเก่าๆ หรือแม้แต่หนังสือที่ได้รับรางวัลทุกเรื่อง ย่อมมีสิ่งนี้ติดอยู่เป็นแก่นไม้หลักของเนื้อเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น พระอภัยมณี ที่แสดงถึงความลังเลและความทนทุกข์ทรมานอันเกิดจากความรัก โตะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง ที่แสดงถึงความโหดร้ายของสงครามและสังคมที่กดทับลงมาบนบ่าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หรือแม้แต่รามเกียรติ ที่แสดงถึงความขลาดเขลาของการคิด เป็นผลให้เกิดการทำลายล้างและความเสียหายมหาศาล

ความสมเหตุสมผลดึงมนุษย์ให้ติดอยู่กับความจริงครับ ยิ่งเนื้อเรื่องสมเหตุสมผลมากเท่าไหร่ สาส์นที่เราต้องการจะสื่อ ก็จะยิ่งเข้าถึงจิตใจของมนุษย์มากเท่านั้น ไม่ว่าจะเขียนแนวเพ้อฝัน หลุดโลก แฟนตาซีขนาดไหนก็ตาม ถ้าหากตัวละครยังคงมีตรรกะวิทยาแบบ 'มนุษย์' การทำให้สิ่งต่างๆสมเหตุสมผล ย่อมทำให้สาส์นที่จะสื่อมีคุณภาพและคงประสิทธิภาพได้ดีขึ้น เหล่านักเขียนจึงพยายามหาข้อมูล เพื่อทำให้เรื่องที่จะเขียนสมจริงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ดังนั้น การเขียนที่ว่าจะมีตัวละครนิสัยแบบนั้นดีหรือไม่ ผมขอถามกลับไปว่าผู้ประพันธ์อยากจะเขียนมันเพื่อจุดประสงค์อะไร หากเขียนเพื่อปลอบประโลมหรือเพื่อทำให้ตนเองภูมิใจ อันนี้ต้องแล้วแต่ดุลพินิจส่วนตัวของผู้ประพันธ์ครับ แต่หากเขียนเพื่อแสดงสาส์นอะไรบางอย่างให้กับสังคม อันนี้ก็ต้องมาพิจารณากันในกรอบของสังคมที่จะใหญ่ขึ้น กรอบของคนอ่านที่จะมากขึ้น และกรอบของความเป็นจริงที่ต้องอาจยอมรับแม้แต่มุมที่มืดที่สุดของสังคม

เป็นคำตอบที่ครอบคลุมโดนใจที่สุดเลยค่ะ เห็นด้วยทุกประการเลย  o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด