หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[iceman555]

สองเด็กน่ารักมากกกกกก

[BoolinMini]

ไม่ง้อเลยยยยเจ้าาาาา แหมม จะปากหนักไปถึงไหน อย่าบอกนะว่าโปรเจคเป็นรูปเพลิงฟ้าาาาา มโนไปล๊าววววว

โรสนี่ ไม่เอาไม่เผือกนะคะ ประเด็น โรสอาจจะเป็นคนดี แต่ตอนนี้ขอระแวงให้อยู่ในพื้นที่สีแดงไว้ก่อน ค่อยว่ากัน

ส่วนแป้งนี่แปะยันต์กันผีไว้แล้วนะ ถ้ายันต์ไม่อยู่ อาจจะเจอยันโครมก้อเป็นด้ายยยยยย

[EverGreen™]

เรื่องนี้น่ารักจังเลยยยย 

[โซดาหวาน]

 

[♠♥♦♣]

สนุกมากกกก  เขินตัวบิด พี่่เจ้าน่าร๊ากกกก

[snowboxs]

ไม่ง้อก็ไม่ง้อเนอะเจ้าเนอะ

[aommaboo]

พี่เจ้าน่ารักกก อยากได้พี่เจ้า555555

[ToeyTato]

ทำไมน่ารักวี้เนี้ยยยยเจ้าหมู2ก้อน ฟ้าก็น่ารัก ส่วนพี่เจ้านี่ก็แบบบบจ้าไม่ง้อเค้าเล้ยยยย

[ciaiwpot]

น่ารักกกกกกกกก

[▶August5th◀]

ตามอ่านทันละ น่ารักมากเพลิงฟ้า

เจ้านี่ปากไม่ตรงกับใจสุดๆ ปากแข็งมาก 555+
แต่น่ารักดี

[jeen]

  เค้าเลิฟพี่เจ้ากะเพลิงฟ้ามากกกกกกก ...ทำเล่มเมื่อไรแจ้งข่าวด้วยนะแจ๊ะ

[pannuna]

เรื่องนี้ดีชอบบบบบบบบ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 8



ความลับ..

　　
　　
　　-Phlengfa’s Part-
　　
　　
　　
　　วันนี้วันเสาร์แต่ผมยังต้องเข้า ม. อยู่ดีเพื่อที่จะทำงาน เอาวันหยุดของผมคืนมา... ผมนอนหนุนตักชินา ยกขาพาดกับกำแพงห้อง นอนมันกับพื้นนี่แหละ ง่วงมากครับ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าเพราะมัวแต่วาดแบบ หลับได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นเพราะสายด่วนจากโรสที่เรียกมาทำงานอย่างไม่ได้นัดล่วงหน้า.. โคตรเซ็ง ชินาก็สภาพไม่ต่างกัน แต่ละคนเวลามีงานนี่ซอมบี้ดูเด็กน้อยไปเลย ตอนนี้โรสกับกวางไปซื้อของกินมาตุนไว้ ผมที่ทั้งง่วงและขี้เกียจเลยแค่ฝากเงินกับลิสต์ของที่อยากได้ไป
　　
　　
　　
　　ปึก!
　　
　　
　　ขาผมกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะดราฟใกล้ ๆ เพราะโดนเตะ เจ็บสัด.. เหมือนจะขูดกับขอบโต๊ะก่อนจะตกลงพื้นด้วยแฮะ ผมไม่ได้ลืมตามองว่าใครทำร้ายร่างกายผมเพราะไม่อยากหงุดหงิดมากไปกว่าเดิม นิสัยเสีย ๆ ของผมที่แก้ไม่หายคือค่อนข้างขี้หงุดหงิดและรำคาญง่ายมาก ๆ ผมกระชับแจ็คเก็ตขึ้นปิดหน้าและพยายามข่มอารมณ์ แต่คนจะกวนต่อให้แสดงออกว่ารำคาญยังไงมันก็กวนอยู่ดี จนสุดท้ายเมื่อความอดทนหมดลง ผมกระชากแจ็คเก็ตออกแล้วมองคนที่ยืนกอดอกเตะขาผมเล่นอย่างไม่สบอารมณ์ สนุกมากไหมล่ะไอ้เหี้ยพี่เหนือ...
　　
　　
　　“ตื่นดิ ห้องสตูฯ ไม่ใช่ห้องนอนนะเว้ย” คนอื่นเขาก็นอนกันเยอะแยะมาวุ่นวายอะไรกับผมวะ
　　
　　“ไปไกล ๆ”
　　
　　“ไล่เหรอ หือออ” ไอ้พี่เหนือนั่งยอง ๆ เอาขวดนมเย็น ๆ มาแนบกับแก้มผม หยดน้ำที่เกราะพราวข้างขวดสัมผัสกับผิวหน้ายิ่งทำให้ผมหงุดหงิด มันเหนอะหนะน่ารำคาญ ถ้าเป็นเวลาปกติผมอาจจะเล่นด้วย แต่ไม่ใช่กับตอนนี้ว่ะ ผมชักสีหน้ามองไอ้พี่เหนือ
　　
　　“พี่เหนืออย่าเพิ่งกวนมัน” ชินามันพูดแล้วดึงนมขวดที่แนบแก้มผมออก ผมใช้หลังมือปาดหยดน้ำออกแล้วสะบัดมือเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
　　
　　“หงุดหงิดอะไรของมันวะ”
　　
　　“หงุดหงิดพี่นั่นแหละ ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่ากวนมันตอนนอนแล้วจะเป็นยังไง” พูดกันเหมือนผมไม่ได้อยู่ด้วยเลย ไอ้พวกนี้นี่
　　
　　
　　“ถ้าเป็นพี่เจ้าคงไม่เป็นงี้สินะ”
　　
　　“หึ” ผมแค่นเสียง น้อยไปสิ ผมเคยถีบไอ้เจ้าจนหงายมาแล้ว ใครใช้ให้มากวนผมเวลานอนล่ะวะ แล้ววันนั้นผมก็หงุดหงิดไปทั้งวัน ผมไม่ได้สนใจพี่เหนือกับชินาที่คุยกันแล้วพยายามจะนอนอีกรอบ
　　
　　
　　--------
　　----
　　

　　“เพลิงฟ้า เฮ้ย!” ผมปรือตาขึ้นเพราะเสียงเรียกแสบหูของไอ้กวาง ยกมือบีบขมับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มึนชะมัด ผมแย่งขวดน้ำในมือกวางมาดื่มอย่างกระหาย
　　
　　“ขากูชาหมด” ผมทำหน้ามึนใส่ชินาที่ทุบขาตัวเองตุบ ๆ ตื่นนอนใหม่นี่ไม่พร้อมจริง ๆ รวนมาก
　　
　　“อ่ะนี่ แดกไป เห็นมึงนอนเลยยังไม่ปลุก” ผมงับแซนวิซที่กวางส่งมาให้ไปคำใหญ่แล้วเอามาถือเอง เคี้ยวไปตาก็จะปิด ชีวิต..
　　
　　“แล้วปลุกไมวะ” เสียงผมยังแหบอยู่เลย ตาก็ลืมไม่ค่อยจะขึ้น “หยิบให้หน่อย” ผมชี้นิ้วไปที่กระเป๋าตัวเอง บอกขอบใจโรสเบา ๆ แล้วรับมา ค้นหาขวดสเปรย์น้ำแร่แล้วเอามาฉีดหน้าเพื่อความสดชื่น.. เหรอวะ
　　
　　“เดี๋ยวกระเพาะมึงกำเริบแล้วเป็นภาระพวกกูไง” ผมเบะปาก ฉีดสเปรย์ใส่หน้าไอ้กวางให้มันโวยวายเล่น สนุก ฮี่..
　　
　　
　　“เพลิงฟ้า ขาเป็นอะไรน่ะ”
　　
　　“หือ? อ๋อ..” ก้มมองหน้าขาตัวเอง มีริ้วแดง ๆ อยู่ชัดมาก  คงเพราะผมขาวด้วยมั้ง และมีเลือดแห้งกรังนิดหน่อย สงสัยได้มันมาเพราะไอ้พี่เหนือเตะขาผมกระแทกโต๊ะดราฟแน่เลย ไอ้พี่เวร..ผมลูบรอยแดงบนขาเบา ๆ แล้วดึงหนังที่ถลอกพอได้ซี๊ดปากเล่น โดนไอ้ชินตบกระโหลกพร้อมกับบอกว่าโรคจิต จุดนี้เพลิงฟ้าไม่สนอ่ะ ผมดึง ๆ ลูบ ๆ ขาตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนจะนึกได้ว่ามีแซมบัคตลับเล็กอยู่ในกระเป๋ามาทา ๆ ถู ๆ ที่แผลถลอกและริ้วแดง ๆ
　　
　　
　　เสือกใส่ขาสั้นมาแล้วเป็นไงล่ะ แม่ง.. โดนเต็ม ๆ อย่าให้เจอนะไอ้พี่เหนือ พ่อจะถีบให้หงาย
　　
　　
　　“เจ็บไหมอ่ะ”
　　
　　“แผลแค่นี้เอง คนแมนเขาไม่รู้สึกอะไรหรอก” ...ตัดภาพไปตอนที่ซี้ดปากตอนแตะแผล.. โรสพยักหน้าหงึกหงักรับคำผม แล้วพวกมันก็เลิกสนใจผมไปสนใจงานตรงหน้าแทน ผมรีบกินแซนวิซให้หมดเพื่อที่จะไปช่วยงาน
　　
　　
　　เมื่อท้องอิ่มก็เริ่มทำงานอย่างจริงจัง เหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก็ถึงกำหนดส่งแล้ว ผมล่ะอยากแค่นอนมองนิ่ง ๆ แล้วงานก็ก่อนตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาเองจริง ๆ จินตนาการของคนขี้เกียจมันก็เป็นอย่างนี้แหละครับ
　　
　　
　　
　　---------------------------
　　
　　
　　
　　3 สัปดาห์ผ่านไป. .
　　
　　
　　
　　งานกลุ่มส่งไปแล้วและผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ใช่งานผมได้ D นะเว้ย! แต่เวรกรรมของผมจริง ๆ เพราะอาจารย์สั่งงานเดี่ยวมาแล้ว!! แม่เง้ย! จะบ้า ขอพักไม่ได้ไงวะ! โวะ! ผมนอนมองดินสอที่หมุนเล่นในมือด้วยสายตาว่างเปล่าและเบื่อหน่ายแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด ว่างเปล่ากว่าแบบงานก็สมองผมนี่แหละครับ.. งานไม่ทำแต่เสือกวาดการ์ตูนเล่น ดีจริง ๆ
　　
　　
　　น่าเบื่อ..
　　
　　
　　วันนี้ผมไม่ได้เข้าม.เพราะไม่อยากเข้า รู้สึกเบื่อตั้งแต่ลืมตาตื่น
　　
　　
　　ผมวางดินสอกับโต๊ะกลางหน้าโซฟาแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนและเปลี่ยนชุด ออกไปข้างนอกหน่อยน่าจะหายเบื่อได้บ้าง ...แล้วตอนนี้ เจ้าชีวันมันจะทำอะไรอยู่ ถ้าผมโทรไปจะกวนมันหรือเปล่า
　　
　　
　　เอาว่ะ สักหน่อยแล้วกัน ความคิดถึงชนะทุกอย่างครับ
　　
　　
　　-----
　　---
　　
　　
　　(“ว่า?”) อ้าวเฮ้ย! รับด้วยว่ะ ผมคิดว่ามันจะไม่รับเสียอีก
　　
　　“กวนไหม”
　　
　　“ไม่นะ มีอะไร ทำเสียงเหมือนกระรอกเหงา”) กระรอกเหงานี่มันเป็นยังไง - - ไม่ได้เหงาเว้ย! กูเบื่อออออออออออ!
　　
　　“เบื่อ”
　　
　　(“อ๋อ โทรมาแก้เบื่อว่างั้น”)
　　
　　“เปล่า.. คิดถึง หึ”
　　
　　(“หึ อ่อยพี่เหรอน้อง”) แม่ง... โคตรเกลียดมันเลย..
　　
　　“ทำนองนั้น แม่ง.. โคตรเบื่อเลยอ่ะ”
　　
　　(“ไม่ไปหาเพื่อนวะ”)
　　
　　“ฮึ ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปพาลใส่พวกมัน”  นี่ก็เป็นอีกหนึ่งนิสัยเสีย ๆ ของผมครับ พยายามแก้แล้วนะ แต่ไม่หาย อันนี้เป็นโดยสันดาร..
　　
　　(“อื้อ / เจ้าคะ! มาช่วยแป้งดูตรงนี้หน่อยสิ”) ผมหน้าตึงทันทีที่ได้ยินเสียงลอดเข้ามา สัด.. อยู่ด้วยกันเหรอวะ
　　
　　(“ดื้อ แค่นี้นะ”)
　　
　　“............”
　　
　　(“ดื้อ”)
　　
　　“อื้อ” ผมชิงวางสายก่อนแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง พอมันสั่นครืดก็รีบพุ่งตัวไปดูทันที แม่ง..
　　
　　
　　MY J : มาทำงาน
　　
　　
　　หึ ผมกดยิ้มแล้วส่งกลับไปด้วยสติ๊กเกอร์แบมือเบ้ปาก ออกจากแอพไลน์แล้วแตะปลายนิ้วกับไอค่อนสีฟ้า
　　
　　
　　
　　Phlengfa Saowanakorn : เบื่อ
　　
　　
　　คำเดียวสั้น ๆ แต่ได้ใจความ ไม่นานคนกดไลค์ก็พรึ่บ! พร้อมกับคอมเมนต์ที่ไหลเข้ามา
　　
　　
　　Kkwang : เชี่ยเพลิงฟ้า ไม่เข้าม. ไม่บอกกู!
　　
　　Phlengfa : โทษ ๆ พอดีขี้เกียจกระทันหัน
　　
　　Kkwang : (อีโมติค่อนโกรธ)
　　
　　China : มึงอยู่ไหน
　　
　　Phlengfa : ห้อง (พร้อมกับแนบรูปเซล์ฟฟี่บนเตียงเสื้อคอกว้างทำให้เห็นลาดไหล่ขาว)
　　
　　Chiccihc : (แท็กชื่อเจ้าชีวันพร้อมกับอีโมติค่อนแสยะยิ้มใต้รีพลายรูปที่เพลิงฟ้าตอบชินา)
　　
　　Jaochiwan : แรด
　　
　　สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พี่ชิคคคคคคคคคคค! ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย! ผมดีดดิ้นตีอกชกลมขยำหมอนผ้าห่มอย่างเอาเป็นตาย ไอ้เหี้ยพี่ชิค!!!!!  ลบ ๆ ลบเลย ไอ้เจ้าก็ยังจะมาตอบ โว้ะ! ผมลบโพสต์นั้นทิ้งก่อนจะโพสต์สเตตัสอันใหม่
　　
　　
　　Phlengfa Saowanakorn : ;-;
　　
　　
　　ผมออกจากแอพนั้นก็เข้าไปในอินสตาแกรม กดหัวใจให้พี่จอมที่เพิ่งอัพโหลดรูปจริงใจไป ผมกดเข้าไปที่หน้าโปรไฟล์ไอจีของพี่สาวไอ้เจ้า ส่องดูรูปจันทร์เจ้ากับจริงใจให้หายคิดถึง ตั้งแต่ที่เจอกันที่ร้านเค้กวันนั้นผมก็ขอร้องแกมบังคับให้ไอ้เจ้าบอกลูกหมูสองตัวมาเล่นด้วยบ่อย ๆ แล้วผมเพิ่งเจ้ากับสองหมูไปเมื่อวันเสาร์ที่แล้วนี่เอง อ่า... คิดถึง คิดถึงแก้มยุ้ย ๆ กับพุงกลม ๆ จะแย่แล้ว
　　
　　ไอ้เจ้ามันบอกว่าหลานมันติดผมจนลืมน้าแท้ ๆ โทรมาหาก็ถามหาแต่ฟ้า ฟ้า ฟ้า ผมก็ได้แต่หัวเราะร่วน ก็นะ คนมันดีเด็กก็ติดเป็นธรรมดา ไม่ใช่แค่ลูกหมูหรอกครับที่ติดผม ผมก็ติดลูกหมูเหมือนกัน อยากเจออีกอ่ะ..
　　
　　
　　
　　เวิ้นเว้อกันแค่นี้แหละ ไปข้างนอกกันครับ!
　　
　　
　　
　　---------------------------------------
　　
　　
　　ณ ศูนย์การค้าใจกลางเมือง
　　
　　
　　ผมเดินโง่ ๆ อยู่ในห้างนี่ประมาณยี่สิบนาทีได้แล้วครับ ผมยกข้อมือดูเวลา ตอนนี้บ่ายโมงเกือบจะบ่ายสอง ดูหนังดีเปล่าวะ เออ ไปดูหนังนั่นแหละ เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เดินไปชั้นโรงหนังทันทีเลยครับ รออะไรล่ะ ก็มาคนเดียวหนิ
　　
　　
　　พอถึงชั้นโรงหนังผมก็เดินลิ่วไปที่ตู้ซื้อบัตร ยืนดูโปรแกรมหนังสักพักแล้วกดเลือก จากเงิน เสร็จ ตอนนี้หนังมันเริ่มฉายไปแล้ว ตัวอย่างหนังยังไม่จบหรอก แต่รีบหน่อยดีกว่า ในการดูหนังที่ขาดไม่ได้ก็คือป๊อปคอร์น ได้ครบแล้วก็เข้าโรงกันเลยครับ!
　　
　　
　　
　　------------
　　------
　　
　　
　　
　　ผมเข้ามาตอนที่เพลงสรรเสริญจบพอดี ทิ้งตัวนั่งลงที่นั่งที่เลือกไว้และเป็นจังหวะที่ใครบางคนข้างผมพอดี.. ผมหยิบป๊อปคอร์นเข้าปากสลับกับดูดน้ำอัดลมในแก้ว ชักจะปวดฉี่ขึ้นมาแล้ว หนังดำเนินมาถึงครับเรื่องแล้วถ้าออกไปตอนนี้อาจจะพลาดตอนสำคัญได้ ผมขยับตัวยุกยิกแล้วในตอนนั้นเองที่ศอกของผมไปชนกับแขนของคนข้าง ๆ พอดี..
　　
　　“ขอ.. อ้าว” ผมจะเอ่ยขอโทษแต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ร้องอ้าวออกมาแทน คนข้าง ๆ ยักคิ้วและยิ้มกวนตีนมาให้ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นจุ๊ปากแล้วชี้ไปที่จอ
　　
　　“ดูหนังไปดิ” พี่เหนือพูดเสียงเบา ผมเลยเลิกสนใจพี่มันแล้วไปสนภาพยนตร์ที่กำลังฉายอยู่แทน ได้แต่เก็บความสงสัยที่ว่าพี่เหนือมาได้ยังไงเอาไว้ หนังจบค่อยถามก็ได้
　　
　　
　　
　　----------
　　-----
　　
　　
　　
　　“สัด! ไม่ไหวแล้ว!” ผมย่ำเท้าไปมาอย่างร้อนรน ห้องน้ำคนเยอะมาก ผมว่าลงไปเข้าข้างล่างน่าจะดีกว่า เหมือนพี่เหนือจะรู้ใจถึงได้ลากข้อมือผมลงบันไดเลื่อนไป พอถึงห้องน้ำผมก็วิ่งพรวดไปทันที โชคดีที่มีห้องว่าง ผมไม่ค่อยชอบยืนฉี่ที่โถสักเท่าไหร่ มันจั๊กจี้อ่ะครับ
　　
　　
　　อ่า... พอได้ปลดปล่อยแล้วฟินชะมัด โล่งเลย.. ผมออกมาล้างมือหลังจากทำธุระเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำก็เจอพี่เหนือยืนเล่นโทรศัพท์อยู่ นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก
　　
　　
　　“พี่มาทำไรวะ” ผมเปิดประเด็น
　　
　　“เดินเล่น”
　　
　　“หรอ ไม่เข้าม.?”
　　
　　“ถ้าเข้ามึงจะเห็นกูยืนอยู่นี่ไหม” ผมเบ้ปากใส่ “มึงจะไปไหนต่อ?”
　　
　　“ไม่รู้สิ พี่ล่ะ”
　　
　　“หาไรกินมั้ง ไปกับกูมะ?”
　　
　　“เลี้ยงป่ะล่ะ” ผมเอนตัวไปกระแทกตัวพี่เหนือสองสามที ข้าวเที่ยงที่กินไปคงย่อยหมดแล้ว
　　
　　“ถุย! อยากกินอะไรล่ะ” ผมยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น พูดแบบนี้แสดงว่าตกลง แต่ยังไม่ทันได้ตอบสายตาผมก็ไปเห็นใครบางคนที่คุ้นเคยเข้าเสียก่อน...
　　
　　
　　“เดี๋ยวมานะ”
　　
　　“เฮ้ย! ไปไหนวะ!” ผมไม่ได้ตอบพี่เหนือเพราะกำลังเพ่งไปยังบุคคลต้องสงสัยคนนั้น...
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　“เฮ้ย!” มือขาวแตะไหล่กว้าง เจ้าของไหล่สะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมา พอเห็นว่าเป็นใครมันก็ดีดหน้าผากผมแปะ!
　　
　　
　　“เด็กเหี้ย!”
　　
　　“มาทำไรวะ” ผมถาม สายตาก็กวาดมองคนที่มากับมัน พี่แป้งยืนอยู่ข้างไอ้เจ้า ผมมองที่มือของพี่แฟนที่จับแขนไอ้เจ้าอยู่และแสยะยิ้ม ..นอกจากพี่แป้งแล้วยังมีเพื่อนของพี่แกด้วย แล้วก็พี่ขลุ่ย พี่ชิค ผมไหวไหล่ ปล่อยมือจากเจ้าชีวันแล้วยกมือไหว้พี่มันทุกคน ก็ผมอายุน้อยกว่านี่หว่า ..แต่อย่างน้อยไอ้เจ้าก็ไม่ได้อยู่กับพี่แป้งกันสองคนล่ะวะ..
　　
　　
　　“ห้างนี้ของมึงหรอ” ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้เจ้า กวนตีนมากไหม - -
　　
　　
　　“ไม่รอกูเลย ไอ้เวร”
　　
　　“โทษที” ผมบอกพี่เหนืออย่างไม่ค่อยมีสำนึกเท่าไหร่ พอพี่เหนือก้าวเข้ามาตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมโดนไอ้เจ้ากับพี่เหนือประกบอยู่
　　
　　“มาด้วยกัน?” ผมถอยหลังออกจากตรงกลางนั้นก่อนจะมองหน้าพี่ขลุ่ยที่เป็นคนถาม แล้วทำไมต้องมาหน้ากูกันทุกคนเลยวะครับ
　　
　　“บังเอิญเจอกัน ไปล่ะ” ผมบอกพวกพี่มันแล้วจับแขนพี่เหนือไว้หลังจากลากไป แต่เสียงหวานเลี่ยนของพี่แป้งก็ดังมาสะกัดขาผมไว้ซะก่อน
　　
　　
　　“น้องเพลิงฟ้าไม่ไปหาอะไรกินด้วยกันหรอจ๊ะ?” รอยยิ้มหวานเคลือบยาพิษ.. โอเค มันก็แค่ยิ้มธรรมดา แต่เพราะอคติที่มีทำให้ผมมองแบบนั้น ใครจะไปมองในแง่ดีได้วะ ก็เขาชอบไอ้เจ้าของผมหนิ
　　
　　“เห็นว่าพี่แป้งชวนนะเนี่ย ผมไปด้วยก็ได้ครับ” ผมเอียงคอนิดหน่อยอย่างมีจริตแล้วยิ้มหวานตอบ พี่แป้งชักสีหน้านิดหน่อยก่อนจะยิ้มเหมือนเดิม แต่เพื่อนพี่แกชักสีหน้ากันวายวอดมาก คิดว่าผมจะปฏิเสธล่ะสิ เหอะ!
　　
　　
　　
　　
　　--------------------------------
　　
　　
　　ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นสักร้านในห้าง
　　
　　
　　เห็นประเภทร้านอาหารแล้วเพลิงฟ้าอยากจะกลับหลังหันไปกินข้าวเหนียวหมูปิ้งริมถนน แต่ไม่ทันแล้วเมื่อก้าวเข้ามาในร้านแล้วนี่ นั่งเรียบร้อยแล้วนี่ เหอะ! เนื่องจากมีกันถึงแปดคน จึงได้นั่งโต๊ะใหญ่ที่เป็นโซฟาทรงตัวยู เริ่มจากคนแรกคือพี่ขลุ่ย ถัดมาคือสองสาวเพื่อนพี่แป้ง พี่แป้ง เจ้า ผม พี่เหนือ แล้วก็พี่ชิค ตามลำดับ.. ทำผมได้นั่งด้านได้ขนาดนี้ว่ะเนี่ย อึดอัด!
　　
　　
　　
　　สาว ๆ สั่งอาหารกันแต่ละอย่างผมถึงกับเบ้หน้า ปลาดิบแม่งมาทั้งบ่อ โคตรไม่ใช่สไตล์คนแมนอย่างผมเลย ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกซูชิ แม่เง้ยยยยยย! กลับไปต้มบะหมีกินที่บ้านได้ป่ะเนี่ย
　　
　　
　　“ไม่สั่งหรอวะ” พี่เหนือใช้ศอกสะกิดแขนผม ผมพยักหน้าตอบแบบส่ง ๆ แล้วยกมือลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปสุ่มหัวดูเมนูกับพี่เหนือ เปิดผ่านเหล่าซูชิ ซาชิมิ ห่าเหวอะไรทั้งหลายไปอย่างรวดเร็ว อูด้ง ราเมน โซบะ อะไรนี่ก็ผ่านไปให้หมด มีอะไรที่ผมกินได้บ้างเนี่ย
　　
　　
　　“ข้าวหมูทอดแกงกะหรี่ เอาระดับสามพอ” ผมบอกแค่นั้นแล้วเอนตัวพิงพนักอย่างเหนื่อยใจและเบื่อหน่าย
　　
　　“ซูชิร้านนี้อร่อยมากนะคะ พี่สั่งให้ไหม” พี่แป้งถามพร้อมยิ้มหวาน.. อีกแล้ว
　　
　　“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ”
　　
　　“ทาโกะยากิ?” คนพูดหันมาเลิกคิ้วใส่เหมือนจะถามว่า ‘มึงจะแดกอันนี้ไหม’ หน้าคนถามมันบอกแบบนั้นอ่ะครับ เหมือนจะเข้ามาบีบคอผมเลย เอ๊ะ! ที่ทำหน้าโหดอย่างนี้เพราะผมปฏิเสธพี่แป้งไปหรือเปล่า เลยไม่พอใจแทนกัน
　　
　　“เอา..” เป็นอันเรียบร้อย ผมหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร อึดอัดฉิบหาย แม้จะมีเสียงพูดคุยกันอยุ่ก็เถอะ แต่คุยอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้เรื่องด้วย


   -ต่อรีล่าง-

[HEARTBREAKER]

      -----------
　　-----
　　
　　
　　“ทำงานถึงไหนแล้ววะ”
　　
　　“ยังไม่เริ่มเลย” พูดถึงงานแล้วก็ถอนหายใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะออกแบบออกมายังไง ค่อย ๆ คิดไปแล้วกัน
　　
　　“มีอะไรให้ช่วยก็บอก”
　　
　　“หือ? จริงเปล่า” ผมกดล็อคโทรศัพท์ ยัดใส่กระเป๋าไว้ตามเดิม ร่นแขนเสื้อแจ็คเก็ตเบสบอลขึ้นมาถึงข้อศอก โน้มตัวไปค้ำศอกกับโต๊ะมองหน้าพี่เหนือ พี่มันพยักหน้าเป็นคำตอบ
　　
　　
　　
　　“เพลิงฟ้า” เสียงพี่ชิคเรียก ผมยังไม่ได้ถามว่ามีอะไรโทรศัพท์ก็สั่นครืด ข้อความจากไอ้เหี้ยพี่ชิค “ดูคนเดียวนะ” ผมมองงง ๆ แต่ก็ทำตามที่พี่มันบอก
　　
　　
　　`Chic : (รูปภาพตอนที่เพลิงฟ้าคุยกับทิศเหนือและมีสายตาคมกริบของเจ้าชีวันมองอยู่)
　　
　　
　　“คือระ” ผมพูดออกมาเผลอ ๆ ปากยิ้มอย่าไม่ห้ามตัวเอง พลางกดเซฟรูปไปด้วย
　　
　　
　　ครืด ครืด
　　
　　
　　`Chic : มันหึง
　　
　　Khlui N. : มันหวง
　　
　　
　　ผมอ่านข้อความของพี่ขลุ่ยกับพี่ชิคแล้วเบิกตากว้าง พอเงยหน้ามองพี่มันสองคนพยักหน้ายิ้ม ๆ แก้มผมร้อนผ่าวแล้วมันคงแดงแน่ ๆ คนสนิทพูดขนาดนี้ก็คงจริงแหละน่า.. ให้ตายเถอะ! เขินชะมัด ผมยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมจนเขี้ยวโผล่และตาหยีเป็นสระอิ ยกนิ้วโป้งให้พี่ขลุ่ยกับพี่ชิค ทำดีมาก กรั่ก ๆ
　　
　　
　　-------------
　　-----
　　
　　
　　
　　“เป็นบ้าอะไร”
　　
　　“เปล่า คิก..” ผมส่ายหน้าให้ไอ้เจ้าแต่ยังหุบยิ้มไม่ได้ มันมองอย่างไม่เชื่อแล้วหันไปหาเพื่อนมัน พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคสั่นหัว แปะมือไฮว์ไฟว์อย่างรู้กัน ผมล่ะอยากเข้าไปร่วมวงด้วย
　　
　　
　　เรื่องที่ผมบ้าถูกลืมไปเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ข้าวหมูทอดราดแกงกะหรี่ส่งกลิ่นหอมฉุยชวนให้กระเพาะส่งเสียงร้อง ไม่รอช้าผมก็จ้วงเข้าปากคำโต อ่า.. อร่อย แกงกะหรี่ที่ไม่เผ็ดมากพอที่จำทำให้ผมสะอึกและความเข้มข้นของมันเอาชนะใจผมได้ หมูทอดเหลืองกรอบชิ้นใหญ่นี่ก็โอเค
　　
　　
　　“โหยยยย เพลิงฟ้าอ่ะ ทำไมไม่ถ่ายรูปก่อนล่ะ” ผมคาบช้อนค้างมองหน้าคนพูด พี่แยม(ที่เพิ่งรู้ชื่อไม่นาน)เพื่อนพี่แป้งทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย
　　
　　คือ... ว้อทเดอะ..  คนหิว.. สั่งข้าวมากิน ไม่ได้สั่งมาถ่ายรูป เข้าใจตรงกันนะ
　　
　　
　　“กินไป” เจ้าตบคางผมเบา ๆ ผมเลยงับหมูทอดไม่สนใจสามสาวที่มัวแต่ถ่ายรูป พี่ขลุ่ยถึงกับทำหน้าหน่าย
　　
　　“กินมะ” ผมยื่นช้อนที่มีทั้งข้าวทั้งหมูทอดและแกงกะหรี่ไปทางไอ้เจ้า พี่ท่านก็อ้าปากงับไม่มีปฏิเสธ
　　
　　“ไม่กินหน่อยเหรอวะ” พี่เหนือคีบแซลม่อนชิ้นหนาสีส้มมาตรงหน้า ผมเบ้หน้าแล้วหันหนีทันที ผมไม่ชอบ ไม่ชอบปลา ยิ่งปลาดิบด้วยยิ่งไม่ชอบไปใหญ่ บนโต๊ะนี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่ปลาดิบ แค่เห็นภาพตัวอย่างในเมนูกับขมคอแล้ว พอมาเจอจัง ๆ อย่างนี้ถึงกับพะอืดพะอม
　　
　　
　　
　　ผมจะบอกความลับให้รู้..
　　
　　
　　
　　ผมมีความหลังกับปลาครับ ตอนเด็ก ๆ ด้วยความที่เป็นเด็กซน พอเล่นเหนื่อยก็หิวใช่มะ นั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ กลับบ้านบอกแม่ว่าหิวข้าว มีปลาทอดหอมฉุยสีเหลืองอยู่ ผมก็ซัดไปเลย คำแรกไม่เป็นอะไร อร่อยดี พอคำสองเท่านั้นแหละ ก้างปลาใหญ่ ๆ ติดคอ กลืนแล้วเจ็บ ร้องไห้งอแง จากนั้นมาก็ไม่กินปลาอีกเลย มาใจกล้ากินปลาอีกครั้งตอนประมาณสามปีให้หลัง
　　
　　
　　โดนเพื่อนท้าให้กิน แล้วเพื่อนมันก็รู้อยู่แล้วว่าผมไม่ชอบกินปลา จัดไปสิ เพลิงฟ้าท้าได้ที่ไหน ซูชิปลาดิบชิ้นใหญ่เข้าปากไม่ถึงสามวินาทีก็พุ่งกลับทางเดิม เนื้อปลาหยึ่ย ๆ คาว ๆ ยังติดปากไปสามวัน เจ็ดวัน จากนั้นมาก็ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่กินปลาอีก ใครท้าก็ไม่กินแล้ว ฝังใจมาจนวันนี้
　　
　　
　　เรื่องนี้คนที่สนิทกับผมจะรู้และถ้ามีผมอยู่ด้วยโต๊ะอาหารมื้อนั้นต้องไม่มีปลา แต่วันนี้มันคือความผิดพลาดของผมเอง.. พลาดมาก..
　　
　　
　　“อร่อยนะเว้ย” ไอ้พี่เหนือยังเล่นไม่เลิก ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเบี่ยงหน้าหนีจนไปซุกกับหลังไอ้เจ้าแล้ว ปลาดิบของร้านหรูแบบนี้เขาไม่ให้คาวหรอกครับ แต่ก็อย่างว่า อคติของผม อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ผมได้กลิ่นเหม็นคาวมาจากมันอ่ะ
　　
　　
　　“มากินข้าวดี ๆ” ผมโขกหน้าผากกับสะบักของมันแล้วยกหัวออกมา พี่เหนือมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจแล้วกินหมูทอดในจาน
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　“ไม่ลองหน่อยวะ” ผมสั่นหน้ารัว ๆ ให้พี่ชิค พี่มันคีบชิ้นปลาเข้าปลาพร้อมกับทำหน้ายั่ว โทษทีว่ะพี่ ยั่วไม่ขึ้น
　　
　　“พี่ไม่ลองกินแครอทนั่นอ่ะ” ผมเอาช้อนชี้ ๆ ไปที่แครอทที่ใช้แต่งจาน พี่ชิคมันเกลียดแครอทยิ่งกว่าโดนอาจารย์ให้เอฟซะอีก
　　
　　“เฮ้ยย อย่าเล่นของสูงสิวะ”
　　
　　“นึกว่าจะแน่ ฟาย!” พี่ขลุ่ยเหยียดยิ้มเยาะ แต่อย่าคิดว่าพี่ชิคจะฮึดสู้เลยนะ ก็เหมือนผมอ่ะ ต่อให้โดนหยามก็ไม่สนหรอก ให้บังคับให้กินของที่ไม่ชอบใครมันจะไปกินวะ ถามหน่อย
　　
　　
　　“แซลม่อนโรลที่นี่อร่อยมากเลยนะ เจ้าลองสิ” นี่ก็อีก ดูแลเทคแคร์ดีเหลือเกิน บอกตรง ๆ แบบคนแมน ๆ เลยว่าหมั่นไส้มาก พี่แป้งคีบแซลม่อนโรลชิ้นใหญ่ใส่จานให้ไอ้เจ้าพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจส่งท้าย เฮ้อออ ยอมใจ..
　　
　　“ขอบคุณครับ” นี่ก็สุภาพบุรุษไหม บอกเสียงนุ่มไม่พอยังส่งยิ้มให้อีก พี่แป้งหน้าแดงก่ำ ถ้ามุดลงโต๊ะได้คงมุดไปแล้ว โว้ยยยย หมั่นไส้เว้ยยยยย!
　　
　　
　　พอยัดข้าวหมูทอดจนหมดก่อนจะนั่งย่อยสักพักแล้วจ้วงทาโกะยากิต่อ ลูกกลม ๆ ใหญ่ ๆ ไส้เยอะ ๆ นี่มันฟินจริง ๆ
　　
　　“อันนี้ไม่มีปลา ลองดิ อร่อย” พี่ชิคคีบอะไรสักอย่างที่ห่อด้วยสาหร่ายมาให้ ผมหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยอมยื่นหน้าไปอ้าปากรับ
　　
　　
　　
　　อื้อ.. มันก็... อร่อย.. ดี.. นะ..
　　
　　
　　“เป็นไง”
　　
　　“ก็ดี” พี่ชิคมองบนผมเลยหัวเราะออกมา เป็นอันรู้กันว่ามันโอเค
　　
　　
　　“ไม่กินปลาเหรอ?” - พี่เหนือ
　　
　　“อื้อ คาว” ผมตอบแล้วเอาส้อมจิ้มทาโกะฯ มาแทะ อย่าถามอย่าทำไมไม่ใช่ตะเกียบ มันเป็นเพราะว่า...
　　
　　
　　“ลอง” นั่นไง.. กูอุตส่าห์เลี่ยงยังจะยัดเยียดมาให้อีก ผมมองตะเกียบคู่ใหม่ในมือเจ้าชีวันด้วยใบหน้าที่จะร้องไห้เต็มที..  เอาล่ะ ผมจะบอกความลับอีกอย่างของผมให้รู้ก็ได้ .. ตรง ๆ สไตล์คนแมนเลยนะ..
　　
　　
　　เพลิงฟ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นฮะ. . .
　　
　　
　　“ไม่ลองจะใช้เป็นสักทีไหม”
　　
　　“เพลิงฟ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นหรอ” พี่แป้งถาม ผมหน้ามุ่ยทันที ถามจี้จุดเหลือเกิน
　　
　　
　　
　　
　　ผมกลั้นใจรับตะเกียบจากไอ้เจ้ามา แค่ตะเกียบไม้ธรรมดากูก็จะร้องไห้อยู่แล้ว นี่เสือกเป็นตะเกียบอลูมิเนียมอีก ดีงามมาก
　　
　　
　　กำตะเกียบในมือด้วยความหมายมาดจะพิชิตให้ได้ ขยับมือเปลี่ยนท่าตาที่เจ้าชีวันได้พูดสอน สอนตอนอยู่กันสองคนได้ป่ะล่ะ แม่ง! กูอายบ้างเหอะ ทำไมต้องมาทำอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้ โว้ะ! .. ตะเกียบเจ้าปัญหาข้างหนึ่งในมือลื่นไหลจากซอกนิ้วกระทบจานเซรามิคดังเคร้ง ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ รอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย ยากอ่ะยาก!! แต่มีสายตาตั้งเจ็ดคู่มองอยู่ไอ้ครั่นจะยอมแพ้และวางตะเกียบทิ้งไปมันก็ยังไงอยู่ มีคนรอสมน้ำหน้าด้วยสิ เรื่องอะไรจะยอมล่ะวะ
　　
　　
　　ผมพยายามจับตะเกียบให้ออกมาให้ได้แบบคนอื่น และในที่สุดก็....!!!!!!!!
　　
　　
　　
　　เคร้ง!
　　
　　
　　-___________- สุดจะบรรยาย...
　　
　　
　　“โวะ! ไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน!” ผมโวยวายออกมาอย่างงอแง ยากกว่าอ่อยไอ้เจ้าก็ใช้ตะเกียบนี่แหละ บางคนอาจจะมองว่า แค่ใช้ตะเกียบก็ใช้ไม่เป็น เหอ ๆ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ว่ะ ความถนัดของคนเรามันไม่เหมือนกันนะเว้ย! เห็นสายตาพี่แป้งแล้วอยากเอาตะเกียบจิ้มจริง ๆ
　　
　　
　　“เห็นข้าวปั้นชิ้นนั้นไหมดื้อ” เจ้าชีวันชี้ไปที่ข้าวปั้นอะไรสักอย่างในจาน ผมหยักหน้าหงึก ๆ ตามคำพูดอีกฝ่าย “คีบมันมาใส่จานกูให้ได้ ถ้ามึงทำได้กูจะให้อะไรก็ได้ที่มึงขอ หนึ่งอย่าง..” เหยด... ขอรางวัลช่างล่อใจ แต่นึกตามบทความจริงความเป็นไปได้แทบไม่มี
　　
　　“ขออะไรก็ได้หรอ?”
　　
　　“ใช่”
　　
　　“แค่เอาข้าวปั้นนั่นมาใส่จานมึงใช่ะแมะ?”
　　
　　“อื้อฮึ! ต้องใช้ตะเกียบนะ” มันยิ้มตบท้าย ไอ้เวรนี่ ดันรู้ทันแผนผม ไม่สนุกเลย ว่าจะใช้กลโกงเอาซ้อมจิ้มมาสักหน่อย
　　
　　“ไอ้เจ้าไม่ยอมแบบนี้บ่อยนะเว้ย” - พี่ขลุ่ย
　　
　　“ขออะไรก็ได้เลยน้าาา ขอเป็นแฟนเลยก็ยังไงเอ้า!” - พี่ชิค
　　
　　
　　ไอ้พวกนี้ก็เสี้ยมจังเล้ยยยยยย! ผมใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด ก่อนจะ...
　　
　　
　　“ตกลง! พูดแล้วห้ามคืนคำ กูมีพยาน พวกพี่เป็นพยานให้ผมนะ!”
　　
　　
　　พี่มันตกปากรับคำแถมยังพนันกันอีกว่าผมจะทำได้หรือเปล่า ของเดิมพันไม่ใช่อะไร คนที่ทายผิดต้องจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ก็แค่นั้นเอง.. คำนวณคร่าว ๆ จากสายตาก็หลายพันอยู่นา...
　　
　　
　　ทำได้ : พี่ชิค พี่ขลุ่ย
　　
　　ทำไม่ได้ : ไอ้เจ้า พี่เหนือ พี่แป้งและผองเพื่อน
　　
　　
　　โคตรมีกำลังเลยใจเว้ย!!!!
　　
　　
　　
　　
　　------------------------------------
　　
　　
　　
　　ฮึ่บ! ตุบ!
　　
　　
　　ผมขมวดคิ้วมองข้าวปั้นที่หล่นตุบจากการควบคุมอย่างเหนื่อยจิต พยายามสู้รบกับตะเกีนบในมือและข้าวปั้นห่อสาหร่ายตรงหน้าอีกครั้ง ผมตบตีกับมันอยู่ร่วมสิบนาทีได้แล้วครับ แต่มันไม่ได้สักที เล่นตัวเหมือนไอ้เจ้าเลย คนอื่น ๆ ก็นั่งกินไป ชมการละเล่นของผมไปด้วย บันเทิงมากไหม..
　　
　　
　　“งับ!” อ้าปากงับทาโกะยากิที่พี่รหัสสุดหล่อป้อนให้ถึงปาก ไม่รู้ว่ากลัวน้องจะหิวหรือต้องการทำลายสมาธิกันแน่ ผมไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหน้านิ่วคิ้วขมวดหมกมุ่นกับตะเกียบอลูมิเนียมธรรมดาที่มีฤทธิ์ร้ายกาจสำหรับผม
　　
　　
　　
　　ถ้าใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้นมาใส่จานไอ้เจ้าได้ ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง..
　　
　　
　　ถ้าใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้น...
　　
　　
　　ใช้ตะเกียบคีบข้าวปั้น...
　　
　　
　　ใช้ตะเกียบ..
　　
　　
　　ผมว่าผมมีวิธีแล้วล่ะ ฮิฮิ
　　
　　
　　ผมจับตะเกียบด้วยมือข้างละหนึ่งข้างก่อนจะยื่นไปเขี่ยข้าวปั้นให้ตั้งขั้น แล้วจากนั้นผมก็ใช้มือข้างเดียวกำรวบตรงกลางของตะเกียบของด้วยกันและออกแรงให้มันหนีบข้าวปั้นได้ก่อนจะยกมันขึ้นมา แล้วผมก็เคลื่อนทัพโดยช้า ๆ ประคองไม่ให้ข้าวปั้นหลุดออกไปและปล่อยตุบใส่จานเป้าหมาย
　　
　　มิชชั่นคอมพลีท!!
　　
　　
　　
　　เจ้าชีวันหน้าเหวอไปในขณะที่พี่ชิคกับพี่ขลุ่ยตบเข่าฉาดหัวเราะสะใจ ผมยิ้มหวานส่งไปให้คนที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา เป็นไงล่ะ หึหึ รู้จักเพลิงฟ้าน้อยไปแล้ว
　　
　　
　　“โกงนี่!”
　　
　　ผมหุบยิ้มฉับขมวดคิ้วมองพี่แป้ง “โกงอะไรครับ ผมก็ทำตามพี่เจ้าบอกทุกอย่างหนิ”
　　
　　“ต้องคีบหนิ”
　　
　　“แล้วผมไม่คีบตรงไหนล่ะ”
　　
　　“เจ้าบอกให้ใช้ตะเกียบคี...”
　　
　　“พี่เห็นผมใช้ส้อนจิ้มมันมาเหรอหรือไง หรือเห็นไอ้นี่เป็นไม้จิ้มฟันครับ” ผมเขย่าตะเกียบในมือ และโยนมันลงอย่างไม่สบอารมณ์
　　
　　“ใครเขาใช้ตะเกียบไปนั้นกัน เหอะ”
　　
　　“เรื่องของผมป่ะล่ะ ธุระของพี่หรือไง”
　　
　　“นี่!”
　　
　　“เงียบน่า!” ไอ้เจ้าห้ามทัพ ผมมองพี่แป้งด้วยหางตาแล้วเสมองไปทางอื่น
　　
　　“เจ้าอย่าดุน้องเลยนะ” เหอะ! ผมเบ้ปากทันที เจ้ายื่นมือมาบีบไหล่เหมือนจะให้สงบ ผมฮึดฮัดขัดใจ ยิ่งเห็นสามสาวมหาภัยส่งยิ้มเยาะมาให้ก็ยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่ เจ้าอย่าดุน้องเลยนะ ถุยเหอะครับ! มันก็ห้ามทั้งสองเปล่าวะ เข้าข้างตัวเองไปหน่อยไหมว่ามันว่าผมคนเดียว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงพ่อจะเอาซุปมิโซะสาดหน้าให้!
　　
　　“แหวะ”
　　
　　“ดื้อ!”
　　
　　“โมฆะไหมล่ะ! แคนเซิลไปเลย!” พาลครับ แบบนี้แถวบ้านเรียกว่าพาล!
　　
　　“ปากดี” ไอ้เจ้าบีบปากผมก่อนจะวาดแขนหนัก ๆ เข้าล็อคคอแล้วกดให้ซุกกับหน้าท้องของมัน “ทำไหมต้องไปบ้ากับคำพูดคนอื่น ฟังกูนี่!” เงียบกริบกันทั้งโต๊ะ.. หวาเหวยยยยยยยยยยยย คนอื่นที่ว่านี่พี่แป้งใช่ไหมมายเจ อยากจะโผล่หัวไปดูหน้า ‘คนอื่น’ เหลือเกินถ้าไม่ติดว่าหัวยังแนบชิดกับพุงไอ้เจ้า ผมนิ่ง หยุดทุกการเคลื่อนไหว แล้วยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว พอเห็นผมสงบ แขนหนัก ๆ แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อก็คลายออก
　　
　　“เลิกบ้าแล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าหงึก ๆ เงยหน้าขึ้นมา จัดเผ้าจัดผมให้เรียบร้อย หัวฟูเลยแม่ง ผมเหล่ตามองพี่แป้งนิดหน่อย พอเห็นหน้าสวยบูดบึ้งและดวงตาที่ถูกแต่งด้วยอายแชร์โดว์เหมือนหางนกยุงจิกมอง ผมเลยมองตอบตรง ๆ และยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงขอโทษเบา ๆ


------------------------------
รอที่ 8 มาแล้วคร้าบบบบบ
กว่าจะลงได้เน็ตกากมากมาย ฮือ /ตบตี
ตอนนี้ก็ยังเพี้ยน ๆ กาก ๆ เหมือนดิมเลยฮะ..
ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยน้าาา อย่าเพิ่งเบื่อนะงับ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาาา
 

[jeen]

 :กอด1:มาอีกเร็วๆน๊าาา เค้ารออยู่...ชอบมากมาย

[pannuna]

ขอเป็นแฟน ขอเป็นแฟน ขอเป็นแฟน

[kun]

จิ้มๆๆๆๆๆ
กำลังไล่อ่าน น่ารักมากเลย ฟ้าตามจีบพี่เจ้า แต่พี่เจ้ากลับหึงฟ้าซะแล้ววว น่ารักมากเลยยยย

[bpyt]

พี่เจ้าจะเก๊กไรว้าาา~ ทั้งหึง ทั้งหวงน้องขนาดนี้ยังไม่ยอมเป็นแฟนกันซะที

[iceman555]

อร๊ายย. สะใจอีแป้งหน้าแหกกก. 55555

[่patsaporn]

พี่เจ้าใจเย็นๆ ได้ค่ะ แค่พี่เหนือรอจ่อต่อคิวอยู่แค่นี้เองพี่ ไม่ต้องรีบ เหอะๆๆ
ลำใยยัยแป้งมาก โอ๊ย เขาไม่ชอบเธอไง ดูไม่ออกเหรอ ด้านจริง
น้องฟ้าน่ารักงิ ชอบเวลางอแงๆ 555

ขอบคุณค่ะ

[BaZkon]

โอ้ยยย หมั่นแป้งแอนด์เดอะแก๊งโคตรๆเลย เจ้าแม่งว่ะ ไม่รักก็อย่าทำงี้ดิ

[EverGreen™]

ไอ้ดื้อมันร้ายยยย 
ตอนหน้าพี่เจ้ามามั้ย 

[nunnuns]

เกลียดผู้หญิงแบบนี้ เจ้า ถ้าไม่ชัดเจน เราจะโกรธนะะะะะะะ

[BoolinMini]

หึหึ ตอนนี้อยากจะกรี๊ดให้บ้านพังงง "คนอื่น" นี่มันดังก้องจิงๆ

เหนือนี่ยังไงหว่าาาาา แป้งนี่ช่างมโนเก่งไม่พอ เสแสร้งเข้าขั้นเลย

อยากรู้แล้วววว ว่าจะขออะไรน้าาาา

[rp.ppch]

มาตามเก็บ
น่ารักจังคนปากแข็ง อีกคนดูขี้โวยวายมั่ก
ชอบๆ ลงตัว

[tararatart]

กรี๊ดดดดด5555 แป้งเธออย่าสำคัญตัว  ชอบแบบนี้มากกว่าลุ้นดีถึงเจ้าจะไม่ชัดเจนในความสัมพันธ์แต่เข้าข้างน้องเพลิงทุกที ชะนีคอยมีบทแทรกให้พอยุบยิบ   

[ReiSei]

โอ๊ยเจ้าาาาาา เป็นซะอย่างนี้เด็กมันถึงรักถึงหลงงงง

[ToeyTato]

ขอความชัดเจนให้เพลิงฟ้าเลยค่ะ. ยัยแป้งจะได้รู้ตัวสักที. แต่เอ๊ะคนแบบนี้จะรู้ตัวหรอ

[imissyou]

แอร๊!! หนุก!!

[KoiKa]

   งื้ออออออ ชอบบบบบบบ
ดีดดิ้นๆๆ สมน้ำหน้ายัยแป้ง แบร่ๆๆๆๆๆ สะใจวุ้ยยยยย
เลิฟน้องเจ้า เลิฟน้องฟ้า  จุ๊บๆๆๆๆ