หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[Misakiiz]

สงสารเพลิงฟ้าอ่ะ เราว่าโรสนี่นางต้องไม่มีเพื่อนซักคนแน่เลย น่าจะเป็นโรคจิตด้วยแหละ

[iamtsubame]

โอ๋โอ๋ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะน้องฟ้า

[HEARTBREAKER]

รอที่ 30

กลับบ้าน

　　- Phloengfa’s Part -
　　
　　
　　
　　ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์หลังจากเกิดเหตุที่บ้านไอ้เจ้า ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ไม่มีเรื่องโง่ ๆ อะไรเกิดขึ้นกับผมอีก ข่าวธุรกิจของครอบครัวโรสล้มละลายมันทำให้ผมช็อคมาก.. ผมไม่คิดว่าเจ้าจะทำจริง ๆ คิดว่ามันแค่ขู่.. เอาจริงคือมันแรงมากนะเว้ย แต่ก็นะ ถือเป็นบาปกรรมแล้วกัน เลิกแล้วต่อกันเนอะ แล้วเจ้ามันก็ห้ามผมพูดถึงเรื่องนี้อีก สำหรับผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้เธอหายไปจากชีวิตผมแล้วครับ
　　
　　
　　เรื่องพวกนั้นผมไม่ลืมนะ แต่ผมไม่ใส่ใจมากกว่า ประสาทจะแดก เสียเวลามีความสุข
　　
　　คนแมนเขาก็คิดกันอย่างนี้แหละ
　　
　　
　　
　　“ขนของขึ้นรถดิ!” เสียงเจ้าชีวันตะโกนสั่งพร้อมกับขวางก้อนหินเล็ก ๆ มาใส่ ไอ้หมานี่! แล้วมันลืมหรอว่าขาผมยังไม่หายดี
　　
　　
　　ไม่หายดีแต่มันก็ดีขึ้นแล้วนะ งืม.. พอจะเดินแบบไม่มีไม้ค้ำได้แล้ว แต่แค่ใกล้ ๆ เอง
　　
　　
　　วันนี้เป็นวันที่ผมจะกลับบ้านที่เขาใหญ่ ก็เลยถือโอกาสชวนเพื่อนพี่น้องไปเที่ยวด้วย พาลูกสะใภ้ไปเจอป๋ากับแม่ อิอิ ก็เคยเกริ่นไปนานแล้วแหละสำหรับเรื่องนี้ ผู้ร่วมทริปของเรามีด้วยกันดังนี้.. สามสหายแห่งศิลปกรรม เพื่อนผมทั้งสาม พี่คริน และที่สเปเชียลสุด ๆ นั่นก็คือออออออออ!!
　　
　　
　　แท่น แทน แท้นนนนนนนนน!
　　
　　
　　“เจเจ!!” ผมทิ้งทุกอย่างแล้วพุ่งใส่เจเจ พี่ขลุ่ยเพิ่งจูงมือออกมาจากในบ้าน แต่จริงใจหลับซุกไหล่พี่ขลุ่ยอยู่ อ้ากกกกกก น่ารักเชี่ยยยยยยย แต่ลืมไปว่าขายังไม่ค่อยดี เกือบล้มหน้าฟาดพื้นแต่ดีที่กรีซมันคว้าไว้ทัน
　　
　　“เจียมตัวหน่อยเถอะ”
　　
　　“แหะแหะ”
　　
　　“ฟ้าาาา” จันทร์เจ้าวิ่งทั่ก ๆ เข้ามา ผมอ้าแขนออกรับร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอด แล้วหอมแก้มยุ้ยไปฟอดใหญ่
　　
　　“คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยย”
　　
　　“ลูกหมูสวัสดีครับยัง?” คุณน้าของเจเจ
　　
　　“สวัสดีคับ สวัสดีค่าบ หวักดีค่าบ” เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้สวัสดีทุกคนรอบทิศ โอยยยยยยยย น่าเอ็นดู!!!!
　　
　　
　　และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ขึ้นรถและออกเดินทางกัน งานนี้มีกรีซเป็นคนขับและชินานั่งเบาะหน้าคู่คนขับ เบาะแรกคือผม เจ้า และเจเจ แถวถัดจากผมคือกวางและพี่คริน และสุดท้ายคือพี่ขลุ่ยกับพี่ชิค สิบคนพอดีไม่ขาดไม่เกิน
　　
　　
　　
　　เดินทางมาสักพักแต่ละคนก็เริ่มจะเข้าเฝ้าพระอินทร์รวมทั้งผมด้วย แต่ชินานี่หลับหรือตายยังแยกไม่ค่อยออก.. คงเพราะเดินทางเช้าด้วยทั้งครับ ตอนนี้ก็หกโมงเช้านิดหน่อยเอง จริงใจก็หลับอยู่บนตักเจ้า จันทร์เจ้าเองก็เหมือนจะเคลิ้ม ๆ ดูดนมจ๊วบ ๆ เอนตัวมาพิงผมแล้ว กรีซคุยโทรศัพท์โดยใช้หูฟังบลูทูธ ข้างหลังผมกวางกับพี่ครินคุยกันเบา ๆ ส่วนหลังสุดเงียบกริบ ไร้สัญญาณการติดต่อ..
　　
　　
　　
　　ผ่านมาประมาณชั่วโมงครึ่ง ผมตื่นเพราะโดนปลุก ตอนนี้รถจอดอยู่ที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ถ้ามีแค่ผู้ใหญ่ก็อาจจะยิงยาวเพราะใช้เวลาเดินทางทั้งหมดประมาณสามชั่วโมง(และกรีซมันขับรถค่อนข้างเร็ว) แต่นี่มีเด็กมาด้วย พักหาอะไรกินรองท้องกันก่อนแล้วค่อยไปต่อ และตอนนี้เจเจทั้งสองก็เริ่มอะเลิร์ตแล้ว จริงใจดูเหมือนจะเปิดใจบ้าง ยอมให้คนอื่นนอกจากผม เจ้า และพี่ขลุ่ยอุ้มแล้ว จันทร์เจ้าซี้กับทุกคนได้ง่ายมาก เด็กคุยเก่ง น่ารัก ตอนนี้ก็ปืนไปนั่งตักพี่ครินและกินขนมกับกวางแล้ว ตอนเจอหน้าครั้งแรกยังกลัวอยู่เลย..
　　
　　
　　ที่เจเจมาด้วยเพราะว่าพี่เขยกับพี่สาวของเจ้าอยากมีเวลาส่วนตัวอยู่ด้วยกันสองคนบ้างไรงี้ และก็วางแผนจะมีน้องให้เจเจด้วย ถ้ามีลูกหมูคอยป่วนแผนการที่วางไว้ก็คงล่ม สบโอกาสที่ผมชวนเจ้าไปเที่ยวบ้าน เจ้าเลยพาเจเจมาด้วย เจ้ามันบอกว่างี้อ่ะ
　　
　　
　　
　　
　　
　　ผมมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว.. อ่า ทำไมอยู่ ๆ ก็ตื่นเต้นนะ แอบเหลือบมองเจ้า คนตัวสูงขมวดคิ้วหมุ่น ผมหันหน้าหนีแล้วเม้มปาก ตอนนี้เห็นป้ายทางเข้าไร่แล้ว..
　　
　　
　　“ไร่วนิดา..” เจ้าพึมพำ  “นี่บ้านมึงเหรอ?”
　　
　　“ช่ายยยยยย สวยละสิ” ผมพูดด้วยความอารมณ์ดี เจ้าสะบัดศีรษะแล้วไม่พูดอะไร
　　
　　ไร่วนิดา คือไร่องุ่นของครอบครัวผมเอง และวนิดาคือชื่อของย่าทวด ปู่ทวดก็เอาชื่อย่าทวดตั้งเลยไรงี้
　　
　　“จะถึงแล้วนะครับ” กรีซบอก ผมเลยเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย ไม่นานรถก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติสีเขียวขจี บ้านผมเอง เย้เย้
　　
　　
　　“มองอะไร ลงไปดิ” ฟาดไหล่ไอ้เจ้าไปที่หนึ่ง มันเลิกมองหน้าผมแล้วเปิดประตูรถลงไปโดยอุ้มจริงใจลงไปด้วย จากนั้นผมก็ตาม และคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันมา..
　　
　　
　　
　　“แม่จ๋าาาาาาาาาาาาา!” ผมร้องเรียกแม่เสียงสูง คุณนายตะวันพราวเดินยิ้มร่าออกมาจากบ้าน สวยวันสวยคืนจริงจริ๊ง
　　
　　
　　“สวัสดีครับ!” พวกผมยกมือไหว้ แม่เองก็รับไหว้
　　
　　“คิดถึงจัง มาให้น้ากอดหน่อยสิกรีซ”
　　
　　
　　อ้าว.. เดี๋ยวดิ..
　　
　　
　　“แม่ ๆ ลูกแม่อยู่นี่ครับ” ผมยื่นมือไปสะกิดไหล่ แม่ปัดออก ทำหน้ารำคาญ กอดกรีซต่อแล้วหอมแก้มซ้ายขวา โห.. เล่นงี้เลยดิ
　　
　　
　　
　　“ไป ๆ เข้าบ้านกันลูก” แม่ชวนทุกคนเข้าบ้านโดยเมินผมไป คือ.. เล่นอะไรหรอ? ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ? ทำไมคุณนายทำกับผมแบบนี้ล้าาาาาาา
　　
　　
　　
　　“แมมมมมมม่!!” ผมแหกปากอีกครั้ง แม่มองด้วยหางตาก่อนจะสะบัดหน้าหนี
　　
　　“เด็กนี่น่ารำคาญจริง ๆ พามาด้วยทำไมกันนะ”
　　
　　“เอ้า..” คนอื่น ๆ หัวเราะกับหน้าเอ๋อ ๆ ของผม แล้วเดินถือกระเป๋าตามแม่เข้าบ้าน
　　
　　
　　หูย.. ไม่สนใจผมเลยอ่ะ แม้แต่ไอ้เจ้ากับเจเจยังเมินเลย สนใจตัวเองก็ได้วะ
　　
　　
　　
　　
　　
　　ผมนั่งที่พื้นในขณะที่ทุกคนนั่งบนโซฟา ทุกคนคุยกับแม่ผมได้อย่างเป็นธรรมชาติ แม่ผมก็เป็นกันเองอยู่แล้ว ไม่ถือตัว คุยอะไรก็ได้ อีกอย่างคุณนายท่านวัยรุ่นมากบอกเลย แต่แม่ยังไม่คุยกับผมเลยนะตั้งแต่เข้าบ้านมา ร้องไห้ได้ไหมวะ
　　
　　
　　“ป๋ากับปู่ไปไหนอ่ะแม่?” ผมถาม
　　
　　“คอกม้า” แม่ตอบพร้อมอากาศสะบัดสะบิ้งนิดหน่อย แม่ผมเป็นอะรายยยยยยยยยยยย!
　　
　　“ไปไมอ่ะ?”
　　
　　“ชบาจะออกลูก” ประโยคที่แม่บอกทำให้ผมสนใจมากกว่า! ชบาจะออกลูก!!!!
　　
　　“เราไปดูได้ไหมคะ?” ชินาถาม คะ ขา มาเต็มเชียวแม่คุณเอ๊ย
　　
　　“ได้สิจ้ะ แต่กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยไปนะลูก แม่ให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว”
　　
　　“ครับ/ค่าา”
　　
　　
　　
　　
　　
　　ย้ายมาที่โต๊ะกินข้าว มีอาหารหลายอย่างวางเรียงรายบนโต๊ะจนเลือกทานไม่ถูก แค่ได้กลิ่นน้ำลายก็ไหลยิ่งกว่าน้ำตกวิกตอเรีย ท้องร้องโครกครากยิ่งกว่าแผ่นดินไหว แต่!!!! มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล.. ปลาทอดกับแกงส้มปลาช่อนนี่คืออะไร? ผมมองหน้าแม่ แม่ยักไหล่เชิดหน้าและยิ้มเหนือกว่า
　　
　　ผมโดนเล่นแล้ว..
　　
　　“หนู หนูเอานั่น” เจเจตัวพี่ชี้ไปที่ชามแกงส้ม เจ้าก็ตักมาให้หลาน เฮ้ย!! เผ็ดนะเว้ย
　　
　　“กินได้หรอนั่น?”
　　
　　“ไม่รู้สิครับ เขาอยากกินก็ให้กิน” เจ้าตอบแม่อย่างสุภาพ นั่น มีแอบยิ้มฟินนะแม่
　　
　　
　　เจ้ากับแม่ผมเคยเจอกันแล้วตอนที่ผมลื่นล้มไง.. แม่มาหาก็เลยได้คุยกัน คุยจนลืมผมไปเลย.. กับกวางและชินาก็เคยเจอแล้ว
　　
　　“อร่อยไหมคะ?” แม่ถามเจเจ เด็กน้อยทำหน้าแปลก ๆ
　　
　　“อาหย่อยคับ เอาอีก!”
　　
　　“เก่งจัง ไม่เหมือนบางคนเนาะ” นั่น.. ปรายตามองผมอีก
　　
　　“ใส่ชื่อเพลิงฟ้าไปเลยแม่”
　　
　　“ฉันไม่อยากพูดชื่อแก” แหนะ มีเปลี่ยนสรรพนามให้ด้วย
　　
　　“เอ้า แม่โกรธอะไรผมหรือเปล่า?”
　　
　　“เปล่าหนิ แกสำคัญมากหรือไง”
　　
　　“อ้าว.. แล้วเนี่ย แม่เป็นไรอ่ะ งงแล้วนะ”
　　
　　“หุบปาก! กินข้าวใครเขาให้พูดมาก”
　　
　　โดนอีกแล้ว..
　　
　　
　　
　　
　　“ป๋าาาาาาา!” ผมร้องเรียกป๋าทั้งที่ยังไม่ลงจากรถด้วยซ้ำ หลังจากกินข้าวเสร็จ เราก็นั่งรถมาที่คอกม้าซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไกลมากกกกกกกก! และเมื่อลงจากรถได้ผมก็วิ่งไปหาป๋าอย่างทุลักทุเลก่อนจะโถมตัวกอดไปเต็มรัก
　　
　　“หนักเว้ยไอ้หนู”
　　
　　“ฮี่.. ป๋า นั่นเพื่อนผม”
　　
　　“สวัสดีค่ะ/ครับ”
　　
　　“หวัดดี ๆ ตามสบายนะ” ป๋าพูด
　　
　　หืม ทำไมจ้องไอ้เจ้าขนาดนั้นอ่ะป๋า
　　
　　“เด็กที่ไหนนั่น?”
　　
　　“หลานเจ้าอ่ะป๋า เจเจมานี่เร็ว”
　　
　　เด็กเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ จริงใจนี่ยืนหลบอยู่หลังขาผมเลย
　　
　　“หวักดีค่าบ” จันทร์เจ้ามือไหว้ก่อนเลย น่ารักกกกกก คุยกันพอเป็นพิธีนิดหน่อยป๋าก็พาเข้าไปที่คอกม้า
　　
　　
　　ทำไมคนเยอะงี้อ่ะ ทั้งคนงานและทีมสัตวแพทย์ ปู่ผมยืนคุมเลย
　　
　　
　　
　　“อย่าดื้อ” เจ้าห้ามหลานที่กำลังจะเดินเข้าไป แต่ป๋าบอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็อุ้มจันทร์เจ้าไปเลย.. ส่วนจริงใจก็ถูกแม่ผมอุ้มไปแล้วด้วย เออเนอะ สนิทกันไวจริง
　　
　　
　　ผมเดินเข้าไปเกาะแขนปู่ ชะโงกหน้าเข้าไปดูชบา มาไม่ทันอ่ะครับ ชบาคลอดแล้ว ตอนนี้สัตวแพทย์กำลังตัดสายสะดือให้ลูกมันอยู่ โง่ย.. ตัวเล็กกกก ขนสีสวยมากเลยอ่ะครับ เมื่อทำอะไรเรียบร้อยก็ทำความสะอาดลูกม้า.. ผมยื่นมือไปลูบหัวชบาเบา ๆ
　　
　　
　　“ตั้งชื่อว่าอะไรดี?” ผมงึมงำกับตัวเอง
　　
　　“ตั้งอะไรก็ตั้งสิ”
　　
　　“ปู่ไม่ช่วยคิดอ่อ~”
　　
　　ปู่ลูบคาง “อืม.. มะเขือ”
　　
　　“โห่ แม่ครับ! ตั้งชื่อว่าอะไรดี?” ตะโกนถามแม่ที่ยืนอยู่อีกฝาก
　　
　　“อะไรดียาวไป เรียกยาก”
　　
　　
　　ถึงกับหน้าสั่น.. พอรู้ว่ามุกแป้กแม่ก็ยิ้มเขิน โธ่..
　　
　　“ไม่ลองตั้งให้คล้องกันอ่ะมึง” กวางบอก
　　
　　คล้องกันเหรอ..
　　
　　ม้าของผมชื่อภูผา.. ส่วนแม่ตัวนี้ชื่อชบา ให้คล้องกับภูผาต้องเอาอะไรอ่ะ?
　　
　　ภูผา.. ชบา.. ฟ้า..ใส
　　
　　ฟ้าใสแบ๊วไป.. ฟ้ามีในชื่อผมด้วย.. อ๊ะ!!! รู้แล้ว!!!
　　
　　
　　“เจ้าฟ้า!!” ผมตะโกนเสียงดังเล่นเอาทุกคนหันมามอง แต่ความหน้าด้านในตัวผมมันก็ค่อนข้างเยอะนะ อายไหม? ไม่อ่ะ
　　
　　“เอาจริง?” ปู่ถามย้ำ ผมพยักหน้าหงึก ๆ
　　
　　ทำไมอ่ะ ตั้งว่าเจ้าฟ้าแล้วทำไมเหรอ ไม่ได้ตั้งเพราะว่าเอาชื่อเจ้ากับผมมารวมกันหรอกนะบอกไว้ก่อนเลย.. แต่มันมีสระอาเหมือนภูผากับชบาหรอก
　　
　　ภูผา เจ้าฟ้า ชบา
　　
　　เห็นมะ เพราะจะตาย..
　　
　　
　　
　　
　　
　　เมื่อเจ้าฟ้าไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว ป๋าก็พาทัวร์โรงม้า พี่ครินดูจะสนใจเป็นพิเศษ พี่ขลุ่ย พี่ชิคยกกล้องลั่นชัตเตอร์ไม่หยุดเลย เจ้าเองก็เหมือนกัน แต่มันยังห่วงเจเจอยู่ถึงจะมีคนช่วยดูเยอะแยะก็เถอะ และก็มาถึงคอกม้าด้านนอก ผมยิ้มร่าทันทีที่เห็นม้าตัวสูงสง่าสีปีกกากำลังเล็มหญ้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
　　
　　
　　“ภูผา!” อยากวิ่งเข้าไปกอดจังแต่ร่างกายไม่เอื้อ ฮือ
　　
　　“ฮี้!” เดินมาจนถึง ยื่นมือไปลูบตัวภูผาเบา ๆ เพื่อปรับความคุ้นเคย กอดจะกางแขนโอบมัน อยากขี่โว้ยยยยยยยยยยยย!
　　
　　ภูผาของผมเป็นม้าเลือดร้อน หลังตรง ขนสวย ขาใหญ่ กล้ามเนื้อแข็งแรง แถมยังปราดเปรียวสมเป็นม้าตระกูลดี มีคนมาติดต่อขอซื้อหลายคนและให้ราคาสูงมาก ๆ แต่ผมก็ไม่ยอมขายให้ รักขนาดนี้ใครจะให้ล่ะ โธ่ คิดสิ คิด
　　
　　
　　“อย่าเพิ่งขี่นะเพลิงฟ้า ขายังไม่หายอย่าซ่า” หวา.. แม่ดักคอซะงั้น
　　
　　“คุณม้า..”
　　
　　“เจเจมานี่เร็ว” ผมเรียกเด็ก ๆ มาหลังจากได้ยินเสียงจันทร์เจ้า เด็กน้อยเดินเตาะเข้ามา ผมสั่งให้ภูผาหมอบลงเพื่อจะให้เจเจจับมันได้
　　
　　“มันจะไม่ถีบหรอวะ?” ชินาถาม
　　
　　“ไม่ถีบ ภูผาใจดี”
　　
　　“แอร้ย..”
　　
　　“หือ เป็นอะไรครับ?”
　　
　　“งื่อ.. มันลื่น ๆ” ผมหัวเราะกับคำตอบเด็ก ก่อนหุบยิ้มฉับเมื่อได้ยินคำพูดจากพี่คริน
　　
　　“ม้าสวยนะ ถ้าขายคงได้ราคาดี”
　　
　　“ดีขนาดไหนผมก็ไม่ขายหรอก”
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ได้ไปหายายหรือเปล่าเพลิงฟ้า?” แม่ถาม
　　
　　“ไปครับ ได้ตังค์มาด้วยหมื่นห้า เจอคุณย่าด้วย ได้มาอีกหมื่นนึง”
　　
　　
　　ผมนอนหนุนตักแม่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น คนอื่น ๆ ตอนนี้ก็เที่ยวเล่นอยู่ในไร่แหละมั้ง ไม่รู้กินองุ่นหมดไร่ไปหรือยัง มาช่วงเก็บเกี่ยวพอดีเด๊ะ คือไร่บังคับให้ออกผลทั้งปีแล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่มันโตพอดี ป๋าก็คงไปตรวจดูไร่ ปู่คงไปที่โรงบ่มไวน์ไม่ก็คอกม้า กรีซกลับบ้านไปแล้ว มันบอกตอนเย็นจะมาใหม่
　　
　　
　　จริง ๆ แล้วผมก็อยากออกไปเล่นกับเพื่อนนะครับ ถึงนี่จะเป็นไร่ตัวเอง เห็นจนเบื่อ แต่ผมยังไม่เคยไปกับเพื่อนเลย แต่ก็นะ วันนี้ก็เดินเยอะแล้ว ขาจะไม่หายสักที พักมันบ้าง ไอ้เจ้านั่นแหละบอกให้มาพัก ไม่รู้ห่วงหรือกลัวไปเป็นภาระ แต่พวกมันอยู่เป็นอาทิตย์ มีเวลาเที่ยวเยอะแยะ
　　
　　
　　“ดี แม่จะได้ไม่ต้องให้” แม่ว่าก่อนจะส่งมะม่วงเข้าปาก ผมละเสียวน้ำปลาหวานจะหยดใส่หน้าจริง ๆ
　　
　　“โห่ ได้ไงอ่ะ”
　　
　　“ได้สิยะ เออ วันมะรืนที่วัดจะมีงานนะ”
　　
　　“งานอะไรครับ”
　　
　　“ทำบุญอุโบสถใหม่ ตอนเช้ามีโรงทาน ตอนเย็นก็มีงานวัด แต่บ่าย ๆ หน่อยน่าจะมีอะไรให้เล่นแล้ว ลองชวนเพื่อนไปสิ”
　　
　　“โอเค”
　　
　　ผมก็เที่ยวงานวัดแทบทุกครั้งที่มี ตอนยังไม่ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยอ่ะนะ นึกแล้วต้องสนุกแน่เลยวะ ยิ่งตุ๊กตา ปาโป่ง กินขนมสายไหม ต่อด้วยไอติมหลอด แค่คิดก็ฟินแล้ว
　　
　　
　　“แม่จะไปดูช็อปแล้ว จะไปไหนหรือเปล่า?” แม่ผลักหัวผมออกจากตัก
　　
　　ถ้าจะฮาร์ดคอร์กับลูกขนาดนี้นะ..
　　
　　“ไม่ครับ”
　　
　　“ดี ไม่เป็นภาระ” แม่ว่าแล้วก็เดินออกไป โธ่.. ผมนอนเล่นอยู่ในบ้านสักพักก่อนจะเดินออกไปนั่งชิงช้าในสวน..
　　
　　
　　
　　ผมไกวชิงช้าเบา ๆ พลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย สายลมเย็น ๆ ที่พัดมาทำให้เพลินไม่น้อย ไหนจะเสียงน้ำกระทบก้อนหินจากน้ำตรงจำลองใกล้ ๆ นี่อีก.. ผมเหยียบหญ้าด้วยเท้าเปล่า ยอดหญ้าที่ทิ่มเท้าทำให้จั๊กจี้นิดหน่อยแต่มันก็ผ่อนคลายดี
　　
　　“น้ำองุ่นกับขนมค่ะนายน้อย”
　　
　　“ขอบคุณครับ” บอกกับคนงานที่เอาอาหารว่างมาให้ ได้ยินคนเรียกว่านายน้อยแล้วรู้สึกแปลก ๆ เรียกคุณหนูว่าขนลุกแล้ว โดนเรียกนายน้อยนี่หนักกว่าอีก.. ผมก็พยายามทำใจให้ชิน
　　
　　
　　
　　
　　แต่แล้วอารมณ์สุนทรีย์ของผมก็ถูกทำลายลงเพราะสิ่งมีชีวิตบางอย่างและเสียงร้องของมัน..
　　
　　
　　“อ๊บ อ๊บ”
　　
　　
　　ผมนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อราวกับโดนสาปให้เป็นก้อนหิน หัวใจเต้นตึกตักด้วยความหวาดหวั่น
　　
　　“อ๊บ อ๊บ”
　　
　　
　　อ๊บอ๊บพ่อมึงงงงงงงงงงงงงงง!
　　
　　
　　ไอ้กบสองสามตัวนั้นมันอยู่ที่ก้อนหินของน้ำตกจำลอง พวกมันเหมือนคุยอะไรกันสักอย่าง แต่แล้วก็มีตัวหนึ่งที่กระโดดจากวงสนทนามาทางที่ผมนั่งอยู่ ผมอยากลุกหนีแต่มันขยับตัวไม่ได้ โอยยยยยยยยยย ผมไม่ชอบกบบบบบบบบบบบบบบบบบ!
　　
　　
　　“อ๊บอ๊บ”
　　
　　
　　อย่าเข้ามาใกล้กูนะเว้ยไอ้กบ!
　　
　　
　　“ว้ากกกกกกกกกกกกก!!!!” แหกปากลั่นเมื่อกบตัวนั้นกระโดดมาใกล้และเห็นหน้ามันชัด ๆ ไอ้กบนั่นพอผมร้องมันก็ขยับมาใกล้กว่าเดิม ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย! ผมล่นตุบจากชิงช้าไปนั่งแปะบนพื้นหญ้าชื้น ๆ เพราะสปริงเกอร์
　　
　　“อ้ากกกกกกกกกกก!!!!” ไอ้กบนั่นมันกระโดดขึ้นมาบนขาโผมมมมมมมมมมม!! ฮือออออออ ออกไปนะไอ้กบโง่!!
　　
　　
　　“เฮ้ย! เป็นอะไร!”
　　
　　“แมมมมมมมมมมม่!!” ผมแหกปากเรียกแม่ ไม่สนว่าใครเป็นคนวิ่งเข้ามาหาผม ให้ตาย หัวใจผมเต้นแรงมากเหมือนจะวายให้ได้
　　
　　“ไอ้สัด! เป็นไรวะ!”
　　
　　“ฮือออ เจ้า อ้ากกกกกกกก!” ไอ้เจ้ามองผมด้วยความงง คนอื่นก็เช่นกัน
　　
　　
　　
　　“เกิดอะไรขึ้นคะ? นายน้อย!”
　　
　　“พี่แจงช่วยด้วย ฮืออออออออออ!” พี่แจงก็เป็นคนงานที่ไร่ พี่แกมองรอบ ๆ ก่อนจะเบิกตาแล้วรีบเข้ามาตะครุบกบผีเปรตที่ขาผมออกแล้วโยนทิ้งไป
　　
　　“นี่มึงแหกปากเพราะกบตัวเท่าเศษเล็บเหรอ”
　　
　　เศษเล็บบ้านมึงเหรอพี่ชิค!
　　
　　
　　“นายน้อยกลัวกบค่ะ”
　　
　　โฮกกกกกกกกก พี่แจงงงงงงงงงงง!!!!!
　　
　　“ฮ่าฮ่าฮ่า” พวกนั้นแม่งหัวเราะลั่นเลย ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งแฟน แม่ง!!
　　
　　“ไม่ตลกโว้ย!” ผมเคยมีเหตุการณ์ฝังใจกับมันอ่ะ ไม่โอเคจริง ๆ กับอย่างอื่นพี่สู้ แต่กับกบพี่ไม่โอเค
　　
　　“มึงนี่นะ” เจ้าว่าขำ ๆ พลางพยุงผมลุกขึ้น
　　
　　“น่ารักออกมึง”
　　
　　“น่ารักมะเหงกหนิ” ชินาหัวเราะร่า
　　
　　“กูถ่ายรูปไว้ว่ะ” ตวัดตามองพี่ขลุ่ยฉับ พี่มันยกกล้องขึ้นด้วยกับพี่ชิคแล้วหัวเราะ
　　
　　“ผมถ่ายคลิป!!” ไอ้กวาง!! ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!
　　
　　“โดนล้อยันลูกบวชแน่มึง หึหึ” ไอ้เจ้าแม่งก็เป็นไปกับเขาอ่ะ โอ๊ยยย! น่าอายฉิบหาย!
　　
　　“ทำไมมึงถึงกลัวมันวะ ฮ่าฮ่า” ไอ้พี่ชิคถาม สำลักน้ำลายตายไปเลยไอ้พี่เวร!
　　
　　“ก็มัน.. มันทำตาเหลือกใส่” ผมพูดเสียงอ้อมแอ้ม ก้มหน้าหลบสายตาไอ้พวกนั้น งื่อ.. มันน่าอาย คนแมนกลัวกบมันโคตรจะช็อคโลก ฮือ
　　
　　ก็ตอนเด็กผมเคยเหยียบมันตายคาเท้าเลยแล้วมันก็ทำตาเหลือกใส่ไง.. ก็เลยฝังใจ
　　
　　
　　“หะ?”
　　
　　“งืม..”
　　
　　“ฮ่าฮ่าฮ่า!!!”
　　
　　
　　แล้วพวกมันก็ระเบิดหัวเราะกันอีกครั้ง
　　
　　
　　พวกชั่ววววววววว!





-----------------TBC-----------------
"ก็มัน.. ทำตาเหลือกใส่"

............ 5555555555555555 สงสารลูก แต่ขอขำก่อน (แต่งเองขำเอง ถ่อวววว)
มาแล้วเนอะ เหมือนจะช้าา ขอโทษคร้าบบบบ
ตอนนี้เหมือนจะเฉย ๆ แปลก ๆ ด้วย งืม คงคอนเซปต์ความกาก ; __ ;
ขอบคุณทุกคนน้าาาาาา เยิ้ฟฟฟฟ /โป้งชี้ก้อย
ไว้เจอกันตอนหน้านาจาาาาาาาา
(คำวิบัติในเรื่องทั้งหมดใช้เพื่อเสียงนะคะ ._.)

[mild-dy]

คนแมนเค้ากลัวกบกัน 555555

 

รอตอนต่อไปค่าา

[bpyt]

เยิ้ฟฟฟฟฟ~ เจเจ~~~

[SOMCHAREE]

น่าร้ากกกก

[lazyvespa]

555555  ขำหนักมากก ก็มันทำตาเหลือกใส่ คนแมนร้องลั่นเลยค่าาาา

[Kaemmiizz]

จะรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กกันไหมนะ รักแรกอ่ะ คิคิ

[TIKA_n]

เรื่องรักแรกของพี่เจ้า ใกล้เปิดเผยแล้วสิน้าาา 

[kenghan]

เพลิงฟ้าเปิดตัวเจ้าเลย

[mur@s@ki]

น้องม้าชื่อเจ้าฟ้า
เหล่มองคนตั้งชื่อ  ..ไม่ค่อยเลยนะ 

[HanTwoH]

555 คนแมนกลัวกบ

[snowboxs]

เพลิงฟ้าคนแมนกลัว อ๊บอ๊บ
มีทั้งภาพนิ่ง ทั้งภาพเคลื่อนไหว
คราวนี้โดนล้อยาวแน่ๆฟ้าเอ้ย

[kataiyai]

แบบนั้นเค้าเรียกตาถลนนะ.

[EverGreen™]

ไอ้กลัวกบน่ะไม่เท่าไหร่
แต่เหตุผลที่กลัวเนี่ยสิ
  x100000000

มันทำตาเหลือกใส่ น้องฟ้าคนแมนเลยกลัวเนาะะะะ  (อีกที)

[Supparang-k]

คนบางคนแถซ่ะเนียน 555  ลูกม้าชื่อเจ้าฟ้า นั่นไม่ได้ตั้งให้คล้องกะใครเลยใช่ไหมฟ้า  อิอิ

[wonderbe]

เพลิงฟ้านี่ฮาไปไหน 5555555555555555

[mooping-7]

ที่บ้านเพลิงฟ้าจะรู้ป่ะว่า เจ้ากะเพิงฟ้ามีซัมติง. ลุ้นเพราะดูสนใจเจ้าจุง เพลิงฟ้าแม้ต่ซื้อมายังมีชื่อเจ้าเข้าไปเอี่ยวรักแฟนมากกกกกกกกอะดิ

[MayA@TK]

คนแมนหายหมดเพราะกบตาเหลือกใส่

[arij-iris]

คนแมนแต่กลัวกบเนี่ยนะ เพลิงฟ้า

[iamtsubame]

วิถีคนแมน เค้าทำแบบนี้กันหราาาาาาาา
หมั่นเขี้ยวเจเจอ่ะ อ่านแล้วอยากฟัดเด็ก

[zleep]

ก็มันทำตาเหลือกใส่...
ควรจะขำหรือสงสารก่อนดีอะฟ้า
55555555555555

[Misakiiz]

นั๊ลล๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค >/////////////////< 

[why yyy]

ขอบคุณ

[HISY]

โถถ เพลิงฟ้าคนแมนของเรากลัวกบซะงั้น

[｡Atlas]

เราก็กลัวกบเหมือนกันนนนน มันหยีย ๆๆ ขนลุกตลอดเวลาเห็น

นี่เพลิงฟ้าจะเปิดตัวว่าคบกับพี่เจ้าให้ครอบครัวรับรู้หรือยังหนอ

[manami_01]

เพลิงกับเจ้าคิดถึงสองคนนี้อ่ะ


มานั่งรอนอนรอเลยนะเนี่ย 

[HEARTBREAKER]

รอที่ 31

รักแรก

　　
　　- Jaochiwan’s Part -
　　
　　
　　เวลาประมาณสองทุ่มยี่สิบ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ลูกหมูวิ่งเล่นไปทั่วบ้านอย่างสนุกสนาน เห็นคนเยอะถึงง่วงก็ไม่ยอมนอน วิ่งเล่นตั้งแต่มาถึง เชื่อเขาเลย และดูเหมือนครอบครัวไอ้ดื้อจะเอ็นดูลูกหมูไม่น้อยเลย
　　
　　
　　
　　
　　ความจริงแล้วผมเคยมาที่ไร่นี้ประมาณสองสามครั้งแล้วครับ ตอนที่เห็นป้ายทางเข้าถึงได้ตกใจนิดหน่อย ผมไม่คิดว่าไร่วนิดาของไร่ของเพลิงฟ้า และตอนที่ผมมาผมไม่เคยเห็นเพลิงฟ้าเลย..
　　
　　
　　
　　“โอยยยย จะอะไรกันนักหนา! ฮ่วย!” เด็กผมยาวโวยวายหน้างอ กวางเปิดคลิปที่อัดไว้ตอนเพลิงฟ้ากลัวกบให้คนนั้นคนนู้นดู ยิ่งมันหน้างอก็ยิ่งสนุก
　　
　　
　　“เอ้า คนอย่างมึงมีโมเมนต์แบบนี้บ่อยที่ไหนล่ะ”
　　
　　“แค่นี้ยังเด็ก ๆ นะจ๊ะ ตอนเด็ก ๆ นะ เจอกบอยู่ห่างเป็นสองสามเมตรยังแหกปากซะลั่นไร่”
　　
　　“แม่ไม่อาวววววว”
　　
　　“เอ้อ ปู่นึกออกแล้ว...”
　　
　　“ปู่ไม่อาววววววว พอแล้วนะนะนะ”
　　
　　“ไปฟาร์มกบ..” ห้ามปู่ได้แล้วเพลิงฟ้าก็พุ่งไปปิดปากกรีซ
　　
　　“โอยยย เลิกเล่าได้แล้ว แม่ง! ไม่เคยกลัวอะไรกันหรือไง”
　　
　　ก็มันน่าแกล้ง...
　　
　　โอ๊บ!
　　
　　เพลิงฟ้าสะดุ้งเฮือกก่อนจะนิ่งไปแต่สายตากลอกหาต้นเสียง และเป็นลูกหมูที่บีบตุ๊กตากบจนมันเกิดเสียง ไปเอามาจากไหนวะ
　　
　　“เฮ้ย! เจเจไปเอามาจากไหน!”
　　
　　“คุณป๋าให้หนูมา คึคึ”
　　
　　“ป๋าาาาาา”
　　
　　“ฟ้าเล่นไหม น่ายักน้าาา” แล้วจันทร์เจ้าก็เดินเตาะแตะไปหาไอ้ดิ้อก่อนวางตุ๊กตากบสีเขียวตาโปนบนตักเพลิงฟ้าและมันก็กระโดดหนีแทบจะทันที..
　　
　　คนแมนกลัวกบ.. กลัวแม้กระทั่งตุ๊กตา..
　　
　　อืม
　　
　　
　　
　　
　　“ขอดูรูปเพลิงฟ้าตอนเด็กได้ไหมครับ?” กวางขอ
　　
　　“ได้ ๆ แป๊บนึงนะลูก” แล้วคุณแม่เพลิงฟ้าก็ลุกออกไปและกลับมาพร้อมอัลบั้มรูป
　　
　　
　　“หูย.. ตอนเด็กโคตรน่ารัก”
　　
　　“ตอนนี้ก็น่ารักโว้ย หล่อด้วย” มันว่า แต่จะพูดอะไรควรเช็กหน้าเพื่อนหน่อยไหม
　　
　　“ตอนเด็กเพลิงฟ้าเหมือนเด็กผู้หญิง ไม่น่าโตเลยจริง ๆ” ผมสะดุดกับคำพูดของแม่เพลิงฟ้า แล้วขอดูรูปบ้าง
　　
　　
　　
　　ผมเปิดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงช่วงมันอายุประมาณสิบกว่าปี(มีเขียนบอกครับ) คิ้วเข้มขมวดหมุ่น มองหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ แล้วชี้ไปที่รูปใบหนึ่งในนั้น
　　
　　“มึงเหรอ?” เพลิงฟ้าเม้มปากก่อนพยักหน้า “ขอตัวสักครู่นะครับ” ผมพูดก่อนลุกขึ้นดึงให้เพลิงฟ้าลุกด้วยและออกไปนอกบ้าน
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“มึงรู้นานแล้วใช่ไหม!?”
　　
　　เพลิงฟ้าเกาท้ายทอย “อื้อ..”
　　
　　“แล้วทำไมไม่บอกวะ!”
　　
　　“ก็มึงไม่ถามนี่”
　　
　　“สนุกไหมล่ะ?”
　　
　　“สนุกอะไรเล่า.. มึงอย่าเป็นงี้ดิ”
　　
　　“...”
　　
　　“ถ้ากูบอกว่ากูคือเด็กในรูปที่มึงเคยถ่ายไว้ มึงจะรักที่กูเป็นกู หรือรักเพราะกูคือรักแรกของมึงล่ะ!?”
　　
　　
　　
　　
　　อ่า ครับ .. เพลิงฟ้าคือรักแรกที่ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
　　
　　
　　รูปที่ผมดูเมื่อสักครู่คือรูปที่มีลักษณ์คล้ายกับรูปภาพที่ผมเคยถ่ายไว้.. เด็กผิวขาว ผมยาวสยายถึงกลางหลัง ตัดผมม้าเพิ่มความน่ารัก ฉีกยิ้มกว้างให้กล้องและในอ้อมกอดมีลูกแมวสีน้ำตาลอยู่.. รูปนั้นเป็นวันเดียวกันกับที่ผมเคยถ่ายเมื่อเก้าปีก่อนเพียงแค่คนละเวลา..
　　
　　
　　
　　ผมมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกตอนอายุสิบสาม และได้เจอเด็กคนหนึ่ง ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรแต่ผมยังชอบที่จะมองหน้าแต่เด็กคนนั้นแทบตลอดเวลาที่ผมเที่ยวอยู่ในไร่องุ่นแห่งนี้.. รอยยิ้มของเขาคือสิ่งที่ผมไม่เคยลืม ผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบจนกระทั่งมันเกิดขึ้นกับตัวของผมเอง..
　　
　　
　　พออายุสิบหกผมก็กลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อเจอกับเด็กคนนั้น แต่ผมก็ต้องผิดหวัง และคิดว่าเขาคงเป็นแค่นักท่องเที่ยวเหมือนกับผม และผมภาวนาให้ได้เจอเขาอีกครั้งแทบทุกวัน.. และที่สำคัญ เด็กคนนั้นคือคนที่ทำให้ผมเลือกเรียนสาขาภาพถ่ายจนต้องทะเลาะกับคุณย่าที่อยากให้ผมเรียนบริหาร..
　　
　　
　　
　　แต่ตอนนี้ คนที่ผมรอมาเป็นเก้าปีกลับยืนอยู่ข้างหน้าผม ใกล้แค่นี้..
　　
　　
　　ตลกว่ะ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโง่มาก
　　
　　
　　ถึงว่า.. ทำไมวันที่ถามถึงรูปในกระเป๋าสตางค์ถึงไม่มีอาการหงุดหงิดเลยสักนิด ซ้ำยังอารมณ์ดีผิดปกติ
　　
　　
　　
　　“มึงเห็นรูปนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่”
　　
　　“ก็.. เกือบปีแล้ว”
　　
　　“เยี่ยม!”
　　
　　“หูย.. ไม่เอาดิ ห้ามโกรธนะเว้ย”
　　
　　“....”
　　
　　“โอเค งั้นมานี่แล้วค่อยโกรธก็ได้” เพลิงห้าพูดแล้วจูงมือผมกลับเข้าไปในบ้าน เดินผ่านห้องนั่งเล่นขึ้นไปที่ชั้นสองและพาผมไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งผมคิดว่านั่นคือห้องนอนของมัน..
　　
　　
　　
　　
　　
　　“พามาทำไม?”
　　
　　“อยากรู้จักรักแรกของกูไหม?”
　　
　　“...”
　　
　　“ไม่อยากไม่เป็นไร เดี๋ยวยัดเยียดให้เอง” เพลิงฟ้าเดินไปนั่งที่เตียง ก่อนจะพูด “เดินไปเปิดผ้าคลุมนั่นออกสิ”
　　
　　“อะไร?”
　　
　　“เปิดดู” ผมยื่นมือไปดึงผ้าคลุมออกช้า ๆ ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้
　　
　　
　　
　　สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ผมนิ่งไปอย่างช่วยไม่ได้ หันมองเจ้าของห้อง เพลิงฟ้าไหวไหล่ไม่พูดอธิบายอะไร.. สิ่งนี้คือรูปวาดสีน้ำผู้ชายคนหนึ่งขณะที่สายตาเพ่งมองกล้องถ่ายรูปในมือและใบหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่.. มันถูกอัดกรอบไว้อย่างดีแต่กลับตั้งไว้บนแคนวาส
　　
　　
　　ให้ใครดูก็ดดูออกว่าคนนั้นภาพวาดนั้นคือผม.. พระเจ้า นี่มันจะตลกเกินไปแล้ว ในผืนกระดาษแผ่นนั้นมีลายเซ็นของเพลิงฟ้าและวันเดือนปีเขียนเอาไว้ ถ้านับมาถึงปีนี้ก็นับได้หกปีโดยประมาณ..
　　
　　
　　
　　
　　
　　“มึง...”
　　
　　“อื้อ มึงคือรักแรกของกู”
　　
　　“...”
　　
　　“ตอนนั้นกูอายุสิบสี่เองมั้ง ก็ไปวิ่งเล่นในไร่เหมือนปกติ แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือกูได้เจอกับคนคนหนึ่ง.. มันตลกมากที่อยู่ ๆ ก็เผลอมองผู้ชายด้วยกัน แต่สิ่งที่หยุดสายตาของกูไม่ใช่เพราะโคตรหน้าหล่อ ๆ นั่นหรอก แต่คือรอยยิ้ม.. คนห่าอะไรยิ้มได้แสบตาฉิาบหาย”
　　
　　
　　
　　ผมรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผากและหาเสียงตัวเองไม่เจอ เพลิงฟ้าอายุสิบสี่.. ผมอายุสิบหก..
　　
　　
　　
　　“วันที่สอง.. กูมาที่ไร่เพื่อจะเจอเขาอีก แต่ก็ไม่ได้เจอ ถึงขนาดวิ่งไปขอให้แม่ช่วยหาข้อมูลให้ ขอให้คุณน้าหาข้อมูลเข้าพักที่รีสอร์ทให้ แต่ก็ไม่มีอีกนั่นแหละ จนกระทั่งได้รู้จากคนงานที่ไร่ว่าคนนี้มาจากกรุงเทพ กูเคยขอแม่ไปเรียนที่นั่นและอ้างว่าจะไม่อยู่กับยายแต่แม่ก็ไม่ยอม
　　
　　
　　พอขึ้นมอปลายก็พยายามทำคะแนนให้ได้ดี ๆ เพื่อที่จะสอบเข้ามหา’ลัยในกรุงเทพให้ได้ สุดท้าย.. กูก็ทำได้และได้เจอเขาคนนั้นอีกครั้งตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ประมาณหนึ่งเดือนหลัง..  ทีแรกก็คิดว่าตัวเองจำคนผิดแต่พอได้เห็นมึงยิ้ม.. ถึงได้ทำใจกล้าเข้าไปทัก..”
　　
　　
　　น่าตกใจไม่น้อยเลยพอได้ยินแบบนี้.. เพราะอะไรถึงได้พยายามตามหาขนาดนั้น..
　　
　　
　　และเหตุการณ์ที่เจอกันวันแรกผมยังจำได้
　　
　　‘นาย.. ชื่ออะไรอ่ะ.. ชอบ จีบนะ’
　　
　　
　　คำพูดมึน ๆ กับท่าทางเอ๋อ ๆ ดูไม่มีสติ ของมันผมยังจำได้ติดตา จำได้ว่าตอนนั้นโมโหมากจนพูดคำแรง ๆ ของออกไป และผมก็ไม่ได้เจอไอ้เด็กประหลาดนั่นอีกเป็นอาทิตย์ ทีแรกก็คิดว่ามันจะหายไปแต่ดันกลับมาติดหนึบยิ่งกว่าเดิม
　　
　　
　　
　　“แล้วตอนที่บังเอิญไปเจอรูปตัวเองตอนเด็กในกระเป๋าสตางค์ของมึงก็มีช็อคเหมือนมึงเมื่อกี้นี่แหละ.. ทีแรกก็ว่าจะถอดใจไปแล้วเพราะมึงเหมือนจะมีคนในใจอยู่แล้ว และแน่นอนว่ากูไม่สามารถจีบมึงติดหรอก.. หลังจากเห็นรูปนั่นก็เลยพยายามต่อ เพื่อสู้กับตัวเอง..”
　　
　　
　　“ชนะแล้วหนิ”
　　
　　“อือ ชนะแล้ว เจ๋งใช่มะ”
　　
　　
　　หึ ที่ผมไม่ยอมตกลงกับมันเพราะผมมีใครอยู่ในใจจริง ๆ ผมเคยมีแฟนหลายคนเพื่อจะลืมคนในใจแต่มันก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องบอกเลิกพวกเธอ และผมก็ทำให้ผู้หญิงร้องไห้เพราะเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ... ผมไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบเดิมขึ้นอีกจึงแสดงออกไปว่าไม่สนใจไอ้ดื้อเลย
　　
　　แต่สุดท้าย.. มันก็สามารถเอาชนะคนในใจของผมได้อย่างที่ไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน..
　　
　　
　　ถ้านึกตามคำพูดเพลิงฟ้า หากผมรู้ว่าเพลิงฟ้ากับรักแรกของผมคือคนคนเดียวกัน ผมจะรักเพราะนั่นคือเพลิงฟ้า หรือ รักเพราะนั่นคือรักแรกของผม..
　　
　　
　　เอาจริง ๆ คือผมก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
　　
　　ฟังดูงี่เง่า แต่นั่นคือเรื่องจริง จะคนนี้หรือคนนั้นยังไงก็คือเพลิงฟ้าา
　　
　　คนที่ผมเลือกคือเพลิงฟ้า
　　
　　และผมอยากขอบคุณจริง ๆ ที่เพลิงฟ้าเองก็เลือกผม...
　　
　　
　　
　　“เคยได้ยินว่า คนเราจะชอบเต็มที่ได้แค่สี่เดือน.. แต่ชอบคนคนหนึ่งมาหกปีแล้ว เรียกว่าอะไรเหรอ?”
　　
　　
　　
　　
　　
　　“รัก”
　　
　　
　　
　　
　　ผมตอบก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้และประทับริมฝีปากบดเบียดกับกลีบปากบาง.. เพลิงฟ้าเผยอปากให้ผมสอดเรียวลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอย่างง่ายดาย.. มือขาวจิกไหล่ผมบางเวลาพลางครางอือในลำคอ ..ผละจากซอกคอหอมเลื่อนกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง ผมขบเม้มหนักเบาสลับกันอย่างกระหาย ความรู้สึกภายในเริ่มประทุ ละเลียดชิมความหอมหวานจากร่างบางอย่างตะกรุมตะกราม
　　
　　ก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านั้น.. ก่อนที่ผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้..
　　
　　
　　
　　
　　
　　ก๊อก ก๊อก
　　
　　
　　
　　“อุ๊ย! ขอโทษจ้าเด็ก ๆ”
　　
　　
　　ผมผละออก คุณแม่ของเพลิงฟ้าสิ่งยิ้มล้อเลียนอยู่ที่หน้าประตู ส่วนลูกชายหน้าแดงก้ำและดึงหมอนปิดหน้าเรียบร้อย ผมยิ้มโง่ ๆ เกาท้ายทายแก้เก้อก่อนจะถูจมูก.. ผมว่าคุณน้ารู้เรื่องของผมกับเพลิงฟ้าแล้ว ปู่กับพ่อของเพลิงฟ้าก็น่าจะรู้ด้วย.. แต่พวกท่านก็ทำตัวปกติ ไม่ได้ต่อต้านที่ลูกชายและหลานชายจะมีแฟนเป็นผู้ชาย.. หรืออาจจะมีดราม่ากันไปแล้วแค่เพลิงฟ้าไม่ได้เล่าให้ฟัง
　　
　　
　　“จันทร์เจ้ากับจริงใจเริ่มงอแงแล้วจ้ะ ร้องหาแต่เจ้า น้าก็เลยขึ้นมาตาม ไม่ได้คิดจะมาขัดจังหวะเลยจริงจริ๊ง”
　　
　　
　　โธ่.. คุณน้าครับ..
　　
　　
　　
　　“งั้น.. ผมขอไปดูหลานนะครับ” ผมบอก ค้อมศีรษะลงนิดหน่อยขณะเดินผ่านท่าน
　　
　　
　　อ่า.. รอยยิ้มของท่านทำผมหน้าร้อนขึ้นมาซะงั้น..
　　
　　
　　เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้เจ้า!!






-------------------------------------
มาแล้วววววววววว มีใครรอไหมมมม แฮ่
หูยยยย นางเป็นรักแรกของกันเนาะ น้ำเน่ามากมาย 55555 ความรักช่างมั่นคง.. /ซับน้ำตา
อยากให้หวานกันบ้าง อย่างนี้เรียกว่าหวานไหม แต่ขุ่นแม่คะ ขุ่นแม่ไม่น่ามาขัดเลยนะคะ.. (หัวเราะใส่หน้าพี่เจ้าดัง ๆ)
อ้าว เมนท์นิยายตัวเองเฉย แฮ่
งั้นพอละ ขอบคุณทุกคนมาก ๆ นะครับผม ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาา จุ้บ ๆ
♥

[harumi]

 

[MayA@TK]

6 ปี หูยยยยยยยเพลิงฟ้าความพยายามในการตามหาพี่เจ้านี่สุดยอดเลย
ทั้งพยายามทั้งอดทนสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด