หัวข้อ: สอบถามทัศนะคติด้านความรัก

[ม่อนแจ่ม]

มีเรื่องจะสอบถามทัศนคติด้านความรักครับ จุดประสงค์เพื่อ ขอคำแนะนำครับ...
คือ ต้องออกตัวก่อนว่าผมเปนคนที่ไม่เคยมีแฟนที่แบบจิงจัง ถึงขี้นเรียกว่าแฟนได้ (ไม่ใช่เปลี่ยนไปเรื่อยนะครับ.....ลองอ่านไปเรื่อยๆครับ) คือตอนนี้ผมอายุ 23 แล้ว สาเหตุที่ตั้งเพราะรู้สึกเหงา5555 เลยอยาก start กับความรักบ้าง จึงขอคำแนะนำ...
ย้อนกลับไป เมื่อสมัย ม 5 ผมเคยชอบน้องคนนึง ชื่อต้น(นามสมมติ) โดยที่จะรู้กันเฉพาะในกลุ่ม แต่ที่น่าแปลกใจ คือ น้องต้น ก็ชอบผมเหมือนกัน น้องต้นค่อนข้างแสดงออกมากๆ ว่าชอบ เช่น 1.มานั่งจ้องหน้าเราแบบโต้งๆ  2.มาขอเบอเราจากเพื่อน 3.มารอเจอเรทหน้าห้องเรียน แต่ผมจะมีนิสัยทำเป็นเมินเฉย เวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบ คือผมก็ทำเปนไม่สนใจน้องต้นไปเลย ทั้งๆที่ก็รู้สึกดีมากๆ จนในที่สุดน้องต้นก็หมดความอดทน ไปมีแฟนใหม่ที่เป็นผู้หญิง หลังจากนั้นปมก็มาคิดได้ว่า น่าจะทำอะไรสักอย่างโดยเริ่มจาก 1.ส่งข้อความไปคุย(ไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นใคร) 2.ฝากของ ขนมไปให้น้องต้นโดยใช้เพื่อนเราเอง ทำอย่างงี้มาตลอดจนถึง ม6 จนสุดท้ายวันปัจฉิมก็แสดงตนว่าเป็นผม (แต่ผมว่าน้องต้นรู้อยู่แล้ว) หลังจากนั้นมาเราก็เป็นพี่น้องกัน คือต่างคนต่างมีความรู้สึกดีๆให้กันแหละ. แต่พอเวลามันยืดเยื้อเกินไป สถานะมันก้อลดลงตามเวลา แต่ผมไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจอะไรเลย หลังจากนั้นผมก็ไม่มีความรู้สึกอยากรัก อยากมีแฟน จนมาถึงตอนอายุ 23นิแหละ จากเรื่องเล่าทั่งหมด ผมขอสรุปทัศนะคติและนิสัยทางด้านความรักขอผม ได้ดังนี้
1.ผมเป็นคนไม่จีบใครก่อน ผมไม่เคยแชทเฟส เล่นไลน์ หรือใช่แอพลิเคชันใดๆเพื่อจีบใครเลย
2.ผมเป็นคนไม่กล้า เอาง่ายๆวันสงกรานต์ ผมเจอคนที่ถูกใจ ผมไม่กล้าไปปะแป้ง ได้แต่สะกิดเพื่อนเฉยๆ เพื่อนก็คอยเชียร์คอยยุแยงให้ไปปะแป้ง แต่ผมก็ไม่ อาจเป็นเพราะ มันไม่เหมือนความรักทั่วไป มันต้องคิดซ้ำซ้อนมากกว่า และผมไม่อยากให้เค้ารู้สึกกล้ว หรือรู้สึกในแง่ลบกับเรา สู้อยู่เฉยๆ ยังจะดีกว่า
3.ผมเป็นคนจิงจังเรื่องความรักนะ คือถ้าจะรักหรือชอบใครมาเป็นแฟน. ไม่ใช่แค่ฉาบฉวย ไม่ใช่แค่คุยๆไปงั้น เพราะเวลาผมชอบใครผมชอบจิงๆ จึงกลัวเรื่องของความเสียใจมากๆๆๆ
4.เนื่องจากครอบครัวผม จะมีปัญหาเรื่องที่พ่อ แอบนอกใจแม่บ้างตั้งแต่ผมเด็กๆๆ ผมจึงรับไม่ได้เอามากๆกับเรื่องการนอกใจ คือถ้าผมจับได้ว่า แฟนผมแอบคุยกับคนอื่น ผมคิดว่าจะเลิกทันที เพราะปัญหาการแอบนอกใจมันเป็นบ่อเกิดปัญหาความรักต่างๆตามมาอีกมากมาย
      จากเรื่องเล่าและทัศนะคติด้านความรักของผม ผมจึงมาขอคำแนะนำ มีตรงไหนที่ผมควรปรับปรุง แล้วผมควรเดินหน้าเรื่องความรักของผมยังไงบ้าง...........

[สองโซ่แซ่กุญแจมือ]

อืมมม ไม่รู้เหมือนกันสินะค่ะ แต่สำหรับเรานะ ความรักมันมีหลายแบบ ทั้งรักแบบที่พ่อแม่มีให้ลูก หรือรักในรูปแบบของคนรัก
ส่วนตัวเราไม่เคยมีแฟนนะคะ เวลาเห็นคนมีแฟนเราก็แบบอิจฉาอยู่นะ .อารมณ์ประมาณ..กูอยากมีโมเม้นท์แบบนั้น !! 555  แต่ถามว่าถ้าเราไม่มีแฟนจะอยู่ได้ไหม ก็อยู่ได้นะคะ เพราะความรักจากคนรอบข้างมันซึมซับเข้ามาจนเราไม่คิดว่าเราจะต้องหาความรักจากคนนอกอีก เพียงแต่ถ้าได้รับความรักจากคนนอกในฐานะคนรัก มันก็ถือเป็นสิ่งที่เพิ่มเข้ามาในชีวิต มันอาจจะทำให้เรามีความสุขมากขึ้น ไม่ค่อยรู้สึกเหงา
ปล. ที่พิมพ์มาไม่รู้ว่าเกี่ยวเปล่า แต่อยากตอบ 55555     

----------------------------------------------------------------
อันด้านบนคือทัศนคติของเรานะคะ 
แต่สำหรับเรื่องของคุณนะ เราเข้าใจนะเวลาที่เจอคนที่ชอบแต่ไม่กล้าเริ่ม //เราก็โดนไปบ่อยมาก หนักสุดก็เพื่อนคาบไปกิน 55
ถ้าคุณไม่เริ่มก่อน เขาก็ไม่รู้ว่าคุณชอบ จะให้เขามานั่งเดาใจคุณ คงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ แต่ถามว่าถ้าชอบแล้วรุกเร็วๆเลยดีไหม มันก็ไม่ใช่ อันนี้น่าจะต้องเริ่มจากการที่คุณลองเปิดใจ การบอกชอบใครสักคนมันก็เหมือนการเสี่ยงอย่างนึง ถ้าคุณบอก อย่างน้อยคุณก็มีโอกาส แต่ถ้าไม่เริ่มไม่บอกมัวแต่อาย โอกาสไม่มีเลยนะคะ
เราก็ไม่รู้จะบอกยังไง แต่แค่อยากบอกว่าการให้โอกาสบ้างมันเป็นสิ่งที่ดีนะคะ แน่นอนว่าถึงคนที่คุณรักจะเคยทำผิด แต่ถ้ามันเป็นความผิดครั้งแรก ต่อให้รุนแรงแค่ไหนคุณก็ควรถามเหตุผลเขาก่อน ถ้าคุณรับไม่ได้จริงๆกับเหตุผลเขา จะเลิกกันมันก็ไม่ผิด แต่ถ้าคุณยังไม่ให้แม้แต่โอกาสที่จะพูดเวลาที่เขาทำผิด คุณก็จะต้องเลิกและเริ่มใหม่ มันก็วนไปมาเรื่อยๆ ความรักคือการให้โอกาสนะคะ แต่ถ้าเขาไม่เห็นค่าโอกาสที่เราให้ เราเองก็ควรจะพอเหมือนกัน
--------------------------------------------------------------
สู้ๆนะคะ

[AppleBerry]

ก่อนอื่นอยากทราบว่าเจ้าของกระทู้เป็นเพศไหนคะ ขอโทษที่ถามนะคะ

เช่น คิง ควีน ใบ ฯลฯ

คือเราเป็นหญิง ในความคิดของเราคล้ายๆเธอเลย ชอบจนอยากจะถวายตัวให้อยู่แล้วแต่ไม่กล้าแสดงออกเพราะคิดว่าเราเป็นหญิงจะรุกก่อนก็ไม่เหมาะ ย้างครั้งก็แย้มๆให้คนที่ชอบรู้บ้างแต่มันก็ไม่สนใจ ไอ้เราสมัยนั้นก็ใช่จะขี้เหร่สงสัยชอบมองของสูงเลยอดอยู่บ่อยๆ แต่เราก็รอค่ะ ไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจนถึงปี 2 เลยค่ะ ทั้งโสดทั้งสดเก็บไว้ให้คนที่เราคิดว่าใช่จริงๆ แบบว่าหวงพรมจรรย์มาก เพื่อนนี่มีผัวกันไปหมดตั้งนานแล้วแต่ตัวเองก็ยังเลือกอยู่

เราคิดเหมือนเธอแป๊ะๆเลย คือพ่อแม่เราเป็นครูอ่ะสอนกรอกหูทุกวันเลยขนาดซ้อนท้ายมอไซด์ผู้ชายยังโดนว่าและสั่งให้เลิกคบเลยเราก็เชื่อฟังนะ เราเห็นญาติๆและคนรอบข้างเคยมีเมียเล็กเมียน้อยจนเราเอียนไม่อยากเป็นแบบนั้นเลยตั้งปฏิธานว่า ขอรักเดียวไปจนตาย ซึ่งตอนนี้ก็แต่งงานกับแฟนคนแรกนั่นแหล่ะ ปะคับปะคองกันเรื่อยมา

เราว่าเพศไหนก็เหมือนกัน รักเดียวใจเดียวดีที่สุด สุดท้ายจากที่บอกมาทั้งหมดอยากจะบอกกับเจ้าของกระทู้ว่า

ไม่ต้องปรับอะไร แค่ 'รอ' อย่างเดียว ถึงเวลาแล้วเนื้อคู่เราจะมาเอง เราไม่รู้หรอกว่าจะคบกันได้นานสักแต่ไหนถึงเธอจะกลัวการเลิกลา แต่ถ้าเจอคนที่รักแล้วพอคบกันบทมันจะไปก็ห้ามไม่ได้ ขอให้ทำดีที่สุดในขณะที่ยังเป็นแฟนกันดีที่สุดแล้วจะออกหัวออกก้อยก็ช่างมัน 

ปล.ถ้าเป็นรุกแนะนำให้เข้าหาคนที่ชอบไปเลยค่ะ ถ้าเป็นรับอาจจะรอคนที่ใช่นิดนึง  เป็นกำลังใจให้นะคะอาจช่วยไม่ได้มากก็น้อย

 

[Wordslinger]

มีเรื่องจะสอบถามทัศนคติด้านความรักครับ จุดประสงค์เพื่อ ขอคำแนะนำครับ...
คือ ต้องออกตัวก่อนว่าผมเปนคนที่ไม่เคยมีแฟนที่แบบจิงจัง ถึงขี้นเรียกว่าแฟนได้ (ไม่ใช่เปลี่ยนไปเรื่อยนะครับ.....ลองอ่านไปเรื่อยๆครับ) คือตอนนี้ผมอายุ 23 แล้ว สาเหตุที่ตั้งเพราะรู้สึกเหงา5555 เลยอยาก start กับความรักบ้าง จึงขอคำแนะนำ...
ย้อนกลับไป เมื่อสมัย ม 5 ผมเคยชอบน้องคนนึง ชื่อต้น(นามสมมติ) โดยที่จะรู้กันเฉพาะในกลุ่ม แต่ที่น่าแปลกใจ คือ น้องต้น ก็ชอบผมเหมือนกัน น้องต้นค่อนข้างแสดงออกมากๆ ว่าชอบ เช่น 1.มานั่งจ้องหน้าเราแบบโต้งๆ  2.มาขอเบอเราจากเพื่อน 3.มารอเจอเรทหน้าห้องเรียน แต่ผมจะมีนิสัยทำเป็นเมินเฉย เวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบ คือผมก็ทำเปนไม่สนใจน้องต้นไปเลย ทั้งๆที่ก็รู้สึกดีมากๆ จนในที่สุดน้องต้นก็หมดความอดทน ไปมีแฟนใหม่ที่เป็นผู้หญิง หลังจากนั้นปมก็มาคิดได้ว่า น่าจะทำอะไรสักอย่างโดยเริ่มจาก 1.ส่งข้อความไปคุย(ไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นใคร) 2.ฝากของ ขนมไปให้น้องต้นโดยใช้เพื่อนเราเอง ทำอย่างงี้มาตลอดจนถึง ม6 จนสุดท้ายวันปัจฉิมก็แสดงตนว่าเป็นผม (แต่ผมว่าน้องต้นรู้อยู่แล้ว) หลังจากนั้นมาเราก็เป็นพี่น้องกัน คือต่างคนต่างมีความรู้สึกดีๆให้กันแหละ. แต่พอเวลามันยืดเยื้อเกินไป สถานะมันก้อลดลงตามเวลา แต่ผมไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจอะไรเลย หลังจากนั้นผมก็ไม่มีความรู้สึกอยากรัก อยากมีแฟน จนมาถึงตอนอายุ 23นิแหละ จากเรื่องเล่าทั่งหมด ผมขอสรุปทัศนะคติและนิสัยทางด้านความรักขอผม ได้ดังนี้
1.ผมเป็นคนไม่จีบใครก่อน ผมไม่เคยแชทเฟส เล่นไลน์ หรือใช่แอพลิเคชันใดๆเพื่อจีบใครเลย
2.ผมเป็นคนไม่กล้า เอาง่ายๆวันสงกรานต์ ผมเจอคนที่ถูกใจ ผมไม่กล้าไปปะแป้ง ได้แต่สะกิดเพื่อนเฉยๆ เพื่อนก็คอยเชียร์คอยยุแยงให้ไปปะแป้ง แต่ผมก็ไม่ อาจเป็นเพราะ มันไม่เหมือนความรักทั่วไป มันต้องคิดซ้ำซ้อนมากกว่า และผมไม่อยากให้เค้ารู้สึกกล้ว หรือรู้สึกในแง่ลบกับเรา สู้อยู่เฉยๆ ยังจะดีกว่า
3.ผมเป็นคนจิงจังเรื่องความรักนะ คือถ้าจะรักหรือชอบใครมาเป็นแฟน. ไม่ใช่แค่ฉาบฉวย ไม่ใช่แค่คุยๆไปงั้น เพราะเวลาผมชอบใครผมชอบจิงๆ จึงกลัวเรื่องของความเสียใจมากๆๆๆ
4.เนื่องจากครอบครัวผม จะมีปัญหาเรื่องที่พ่อ แอบนอกใจแม่บ้างตั้งแต่ผมเด็กๆๆ ผมจึงรับไม่ได้เอามากๆกับเรื่องการนอกใจ คือถ้าผมจับได้ว่า แฟนผมแอบคุยกับคนอื่น ผมคิดว่าจะเลิกทันที เพราะปัญหาการแอบนอกใจมันเป็นบ่อเกิดปัญหาความรักต่างๆตามมาอีกมากมาย
      จากเรื่องเล่าและทัศนะคติด้านความรักของผม ผมจึงมาขอคำแนะนำ มีตรงไหนที่ผมควรปรับปรุง แล้วผมควรเดินหน้าเรื่องความรักของผมยังไงบ้าง...........

อ่านแล้วเข้าใจเลยค่ะ นึกถึงตัวเอง ฮือๆๆ เหมือนกับที่รีบนๆ บอกไว้นะคะ เดี๋ยวก็คงเข้ามาแหละค่ะ แต่คราวนี้ถ้าโอกาสมาแล้วก็ลอง "เริ่ม" ดูนะคะ ดิฉันว่าถ้าอีกฝ่ายหนึ่งเขาเห็นว่าเราเป็นคนเงียบๆ และออกจะเมินเฉย เขาก็คงกลัวที่จะเข้ามาหาเหมือนกัน ^_^

[wingzero]

อายุ 23 ก็อายุไม่น้อยแล้ว ต้องกล้าๆ หน่อยนะ อย่าไปคิดเยอะบางที  ทุกคนต้องมีครั้งแรกกับทุกเรื่อง จขกท.ขับรถเป็นไหม จำความรู้สึกตอนหัดขับรถใหม่ๆ ได้ไหม  ก็คล้ายๆ แบบนั้นแหล่ะ เพียงแต่จีบไม่ติดบ้าง คนที่ชอบไม่ชอบเราบ้างมันธรรมดา ไม่โอเคก็ลองมองหาคนใหม่     

การทำความรู้จักกับใครสักคน อย่าไปคิดถึงขั้นเสียพรหมจรรย์   ไม่ได้เป็นแฟนคุยถูกคอบางทีก็เป็นเพื่อนกันได้

อย่าสร้างกฏเกณฑ์ข้อแม้ ตีกรอบสร้างข้อจำกัดให้ตัวเองมากมายว่าต้องอย่างนั้น ต้องแบบนี้ ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปโดยธรรมชาติ  การสร้างข้อจำกัดมากมายให้ตัวเอง  มันทำให้ความสัมพันธ์ใดๆ ที่จะบังเกิดขึ้นมันไม่ลื่นไหลปกติอย่างที่ควรจะเป็น เมื่อมันไม่โอเค ก็จะรู้สึกว่า มันไม่ใช่ อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่ากับคนไหน หรือเมื่อไหร่ก็แล้วแต่

ส่วนเรื่องจริงจังกับความรัก  ส่วนใหญ่ใครๆ ก็อยากได้รักแท้ แต่ที่เห็นนอกใจกันน่ะ เพราะใจมนุษย์เป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยาก ตราบใดที่มีความต้องการ มันก็ต้องสู้กับแรงปรารถนาของตัวเอง  ใหม่ๆ โปรโมชั่นมันก็รักกันดี แต่อยู่ไปนานๆ มันก็เบื่อกับอะไรเดิมๆ เจอสิ่งยั่วยุ  มันก็ต้องวัดใจกันไป  เห็นครอบครัวอบอุ่น พ่อแม่ลูก  ลับหลังนอกบ้านมีกิ๊กและไม่รู้ก็เยอะสมัยนี้  ไม่ใช่ว่าครอบครัวดีๆ คู่รักดีๆ รักเดียวใจเดียวจะไม่มีนะ   เพียงแต่อย่าไปคาดหวังความสมบูรณ์แบบจากชีวิตคู่ความรักตั้งป้อมวาดฝันสวยงามตั้งแต่ต้น ที่เห็นเค้าวันไนท์สแตนกัน  ไม่ใช่ไม่อยากมีรักแท้  แต่ของอย่างงี้ ชายจริง หญิงแท้ ยังใช่จะหากันได้ ง่ายๆ ดูจากภูมิหลังในครอบครัวตัวเองน่าจะเข้าใจนะ เล่นเอาโจทย์ยากมาตั้งป้อม กับตัวเองก่อน ทั้งๆ ที่เป็นมือสมัครเล่น  มันไม่ง่ายเลยในโลกแห่งความจริง รักแท้ในวันนี้ อาจจะไม่รักแท้ในวันพรุ่งนี้ หรือเดือนหน้า อย่าไปคาดหวังอะไรมากนักมันจะทุกข์ใจมากถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง   

ปล.ขอให้น้องโชคดีได้รู้พบเจอรู้จักกับคนนิสัยดี มีเพื่อนใหม่เยอะๆ นะ

[กิมกวง]

แฮ่ ๆ เราเป็นเหมือนน้องต้นของจขกท.ค่ะ
ช่วงแรกก็ทำทุกอย่างให้ได้อยู่ใกล้เลย แต่พอถึงเวลาจริง ๆ ก็ท้อเหมือนกันนะ จนเขาไปมีแฟนเราก็ยังไม่กล้าสารภาพรัก
(ซึ่งเขาก็ไม่คิดว่าเราจริงจังหรอกเพราะระหว่างนั้นเราก็มีแฟนเหมือนกัน)

สุดท้ายจนเวลาล่วงเลยมาเกือบ ๆ 4-5 ปี เราก็ตัดสินใจที่จะบอกรักเขา (ตอนนั้นไปค้างด้วยในฐานะเพื่อน)
แล้วก็จับรวบหัวรวบหางเลย (??) เพราะตอนนั้นเขาดูเหมือนจะมีใจแล้ว

สิ่งที่เราอยากบอกเจ้าของกระทู้คือ ถ้ารู้ว่าชอบ ก็ทำใจกล้าบอกไปเลย อย่าไปกลัว
มันอาจจะผิดหวัง เสียใจ แต่จขกท.มัวแต่กล้า ๆ กลัว ๆ ไม่เสียดายเวลาหรอคะ
อย่างเรางี้ ปล่อยเวลาผ่านมาตั้งนาน จนสุดท้ายเพราะความกล้าแท้ ๆ ถึงได้ลงเอยกัน (ตอนนี้ก็คบกันมาจะ 3 ปี แล้ว)

อย่าไปกลัวค่ะ ถ้ามั่นใจแล้วว่าชอบก็คบเลย เรื่องหลังจากนั้น จะนอกใจไม่นอกใจก็ให้เป็นเรื่องของอนาคต
คนรักกันมันมีเรื่องให้ทะเลาะอยู่แล้ว อยู่ที่เราจะจัดการกับมันยังไง ถ้าเขาเป้นน้ำเราก็ต้องร้อนบ้าง แต่ถ้าเขาเป็นไฟ เราก็ต้องเย็น
แล้วก็อย่าดูถูกตัวเองด้วย มั่นใจหน่อย ถ้าบอกชอบคนที่เราชอบไป ถึงเขาไม่ตอบรับ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะชอบใครใหม่ไม่ได้

อย่าปิดกั้นตัวเองค่ะ สู้ๆนะ