งวดที่ 17 (ต่อ)
เพราะถูกจำกัดด้วยเรื่องเวลา เห็นว่าลูกชายใกล้กลับจากโรงเรียนแล้ว จึงไม่กล้าเริ่มบทรักอีกหน หรือแม้แต่จะลากยาวไปกว่านี้ หลังปลดปล่อยกันไปแล้วคนละครั้ง ภูเมศค่อยทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างเปล่าเปลือยของอีกฝ่าย ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงอก สอดมือเข้าไปใต้ผืนผ้าแล้วกอดเอวเจ้าตัวไว้หลวม ๆ
แต่ครู่หนึ่งก็อดใจไม่ไหว ยื่นหน้าไปฝังจมูกลงตรงซอกคอยั่วเย้า รอยแดงจากการถูกดูดเม้มบนนั้นนั่นละตัวดี เมื่อตัดกับผิวขาว ๆ ตรงช่วงคอที่ไม่ค่อยถูกแดด ยิ่งมีแรงดึงดูดให้อยากทำรอยเพิ่มเข้าไปอีกเสียได้
ธัญญ์หดคอเล็กน้อย ปรือตาขึ้นมอง เห็นว่าเป็นเขาที่กำลังง่วนกับการดูดเม้มตรงนั้นตรงนี้บนผิวตัวเองก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา เสียงแห้งกว่าปกตินิดหน่อย ได้ยินแว่ว ๆ เหมือนว่าเป็น ‘คนแก่หื่นกาม’ หรืออะไรสักอย่าง
“สามสิบกว่านี่เรียกหนุ่มแน่น ไม่รู้หรือไง” เขาเถียงทีเล่นทีจริง เกลี่ยเส้นผมยุ่ง ๆ ของอีกฝ่ายให้พ้นใบหน้าหมดจดเพื่อจะได้มองชัด ๆ “ยี่สิบกว่าอย่างเธอต่างหากเรียกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
ธัญญ์คลี่ยิ้มบางเบาเป็นธรรมชาติ พอมันมาปรากฏบนใบหน้าในเวลาอย่างนี้กลับดูมีเสน่ห์เหลือร้าย
“แล้วตอนจูบกัน คุณได้กลิ่นน้ำนมหรือ?”
“ฮึ!” ภูเมศพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างคนยียวนเอาไว้ เอาศอกค้ำข้างศีรษะสองข้าง โน้มหน้าลงไปจนชิด “ลองอีกทีดีไหมล่ะ”
ฝ่ายนั้นหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอ ท่าทางชอบใจอยู่ไม่น้อย และพูดก็พูดเถอะ พอยิ้มบ่อยหัวเราะบ่อยขึ้นอย่างนี้ ทำคนมองจะทนไม่ไหว ดีต่อใจเกินไปจนทรมานอย่างไรพิกล
“เป็นตาลุงลามกจริง ๆ ด้วย”
แม้ปากจะว่าไปเรื่อย แต่ตอนเขาก้มลงบดเคล้าริมฝีปากฝ่ายนั้นเบา ๆ ด้วยปากตัวเอง การตอบสนองที่ทั้งกระตือรือร้นและอ่อนโยนกลับดึงให้ยิ่งจมดิ่งลงลึก จนคิดว่าจะลุงก็ลุงเถอะ ถึงตอนนี้ยังไม่ลุง อีกสักสิบยี่สิบปีก็กลายเป็นตาลุงของจริงอยู่ดี ตราบใดที่ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
“แต่ไม่เป็นไรนะ” ธัญญ์กระซิบราวกับอ่านความคิดเขาออก ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาข้างแก้มเขาไปด้วยอย่างรักใคร่ “อย่างที่ผมเคยบอก ว่าจะอยู่กับคุณ วันหนึ่งจะแก่ไปกับคุณ”
“หืม”
เขาแสร้งทำท่าทีสงสัยใคร่รู้ วางนิ้วหัวแม่มือลงตรงหางตาอีกฝ่าย คิดไปว่าถึงวันที่ธัญญ์แก่ตามเขามาจริง ๆ รอยยับย่นบนใบหน้าจะทำอะไรคนคนนี้ได้นะ คงจะกลายเป็นคนแก่ที่ดูภูมิฐานสักคนละมั้ง...เหมือนใครล่ะ...อย่างคุณธเนศอะไรนั่นที่เคยมาที่บ้านนี้พร้อมอดีตภรรยาของเขาก็อาจพอได้
“จนกว่าคุณจะผลักไส” อีกฝ่ายพึมพำแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
หากไม่ใช่เพราะห้องเงียบมาก ประโยคแปลก ๆ ที่ออกจากปากธัญญ์เป็นครั้งที่สองแล้วนี้อาจไม่ทันเข้าหูก็ได้
เขาจูบหน้าผากคนข้างล่าง จากนั้นรวบทั้งตัวเข้ามากอดจนแน่น “ใครจะไปผลักไสเธอกัน”
“ก็ไม่รู้สิครับ” ตอบส่ง ๆ อย่างขอไปที จากนั้นค่อยกอดตอบเขา ขยับตัวหยุกหยิกจนได้ท่าที่สบายแล้วนิ่งไป
หรือจะเป็นเพราะเรื่องคราวก่อน ที่เขาเคยให้ธัญญ์ออกจากบ้านเพราะลูกชายรับไม่ได้ นึกถึงขึ้นมาก็ยังรู้สึกผิดกระทั่งบัดนี้ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนั้นแตกต่างออกไป พร้อมภูมิยอมรับได้แล้วและยังให้โอกาสพวกเขาเริ่มใหม่กันอีกหน โดยไม่หลงเหลือข้อกังขาใด ภูเมศมั่นใจว่าจะไม่ปล่อยให้มีเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำรอยอีกเด็ดขาด
“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฉันขอโทษ”
“หือ?”
คราวนี้เป็นฝ่ายธัญญ์ที่เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ขอบตาแดง ๆ พอเบิกตากว้างพร้อมกับคิ้วคมเข้มที่ยกสูงขึ้นยิ่งดูน่ารัก
“ที่ให้เธอออกจากบ้านไปคราวนั้น”
“อ้อ” ธัญญ์พยักหน้าลอย ๆ ราวกับเรื่องที่ว่าไม่ได้อยู่ในหัวเลยสักนิดกระทั่งเขายกขึ้นมาพูดนาทีนี้ “เรื่องนั้นช่างเถอะครับ”
“ขอโทษจริง ๆ นะ” เขาเอ่ยเชื่องช้า รั้งอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีก ซบหน้าผากลงบนลาดไหล่เปล่าเปลือย นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนรู้สึกได้ว่าไหล่นั้นสั่นน้อย ๆ
ตามด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา
“ขำอะไรน่ะ”
“คุณกับลูกชายเนี่ย โขกออกมาพิมพ์เดียวกันเลย”
“หืม?”
“เพราะงั้นไว้วันหน้าเขาโตเป็นหนุ่มขึ้นมา แล้วผมเกิดปันใจไปหาเขาละก็ โทษผมไม่ได้นะ”
“ว่าไงนะ?”
ทั้งที่เพิ่งหัวเราะอยู่เมื่อกี้แท้ ๆ แต่พอเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา กลับปั้นหน้านิ่งได้อย่างเหลือเชื่อ เล่นเอาภูเมศชักระแวงว่าพูดจริงหรือเล่นกันแน่ ถึงกับต้องเอามือรวบสองข้างแก้มให้หันมาเผชิญหน้ากันตรง ๆ แล้วยืนยันให้แน่ใจสักหน
“ยังไม่ทันไรก็จะนอกใจฉันแล้วเรอะ?”
ธัญญ์กะพริบตาปริบ ๆ ถ้ากำลังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ก็เรียกว่าทำเนียนจนกลัวใจขึ้นมาจริง ๆ
“ผมเป็นอะไรกับคุณ ถึงไปสนคนอื่นไม่ได้กันล่ะครับ?”
ได้ยินอย่างนั้น ถึงกับรีบโพล่งออกไปเสียงดัง “เธอก็เป็นคนรักฉันไง!”
แต่พอเห็นประกายวาบหนึ่งในแววตา ตามด้วยลักยิ้มบุ๋มลงไปบนแก้มซ้ายของอีกฝ่ายเท่านั้นละ จึงได้รู้ตัวว่าโดนเด็กขุดหลุมดักเข้าให้แล้ว
“พูดให้ฟังอีกทีสิครับ”
เขาพ่นลมเฮือกอย่างยอมใจ เห็นแก่เสียงทุ้มต่ำชวนฟังนั่น จะบอกอีกหนก็คงได้ละมั้ง ถึงแก้มจะร้อนอยู่นิดหน่อยก็เถอะ
“เธอก็เป็นคนรักของฉันไง แล้วยังจะไปมองใครอีก”
เขาลอบสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่ายไปด้วย แก้มคนฟังก็แดงใช่ย่อยเถอะ! แต่ไม่ได้ลดระดับความยากในการคาดเดาพฤติกรรมแต่อย่างใด ใครจะคิดว่าพอเขาพูดไปอย่างนั้น กลับเป็นธัญญ์ที่ยืดตัวขึ้นนิดหน่อย แตะจูบที่ปลายคางเขาแผ่วเบาเหมือนมีผีเสื้อบินมาเกาะ ทั้งยังไม่วายถามกระเซ้า
“ต่อให้เป็นลูกชายคุณเองก็ไม่ได้หรือ?”
“ต่อให้เป็นลูกชายฉันเองก็ไม่ได้” แน่นอนว่าเขาก็ยังยืนยันหนักแน่น...และยิ่งหนักแน่นขึ้นไปอีกระดับ “ต่อให้เป็นโคลนนิ่งของตัวฉันเองก็ไม่ได้”
“ขี้หวงจัง” ธัญญ์ว่า แต่กลับซุกหน้าลงกับอกเขา เอาแก้มและใบหูแนบไว้กลางอกค่อนไปทางซ้าย จนนึกระแวงว่าต้องได้ยินเสียงใจเขาเต้นโครมครามไปด้วยแหง ๆ
“ไม่ได้หรือไง?” เขาตัดพ้อ
ธัญญ์เงียบไปครู่หนึ่ง เป็นความเงียบภายนอก แต่ภายในนั้น เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นหนัก ๆ อย่างกับเสียงกลอง นานทีเดียวกว่าคนในอ้อมแขนจะพูดขึ้น...แทบไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ
“ผมเจอพวกขี้หวงมาพอสมควรนะ...”
เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ด้วยนานครั้งฝ่ายนั้นจะเริ่มต้นประโยคเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง
เพราะมุมของศีรษะที่ก้มลงอย่างนั้นจึงมองสีหน้าไม่ถนัด ฟังก็ไม่ค่อยได้ยิน ถึงกับต้องกลั้นหายใจอยู่เป็นนาน กลัวจะตกหล่นคำพูดอะไรไปแม้สักพยางค์
ถ้อยคำสำคัญขนาดที่ต่อให้ต้องกลั้นใจรอฟังจนหน้าเขียว ก็เรียกว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
“...แต่ไม่เคยรักใครอย่างที่รักคุณเลย”
อย่างกับจะตายให้ได้เลย
"ไม่รู้จะเชื่อไหม แต่ผมพูดจริงนะ"
ธัญญ์อาจไม่รู้ แต่มันเลยจุดที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อแล้ว เขาดีใจจนเหมือนอกจะปริแตกแล้วระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ ถ้าหัวใจวายตายไปเสียตรงนี้คงขายหน้าน่าดู ไม่รู้ว่าธัญญ์ที่แนบแก้มกับแผ่นอกเขาอยู่อย่างนั้นอีกเป็นนาน ไม่หนวกหูกับเสียงใจเต้นให้ตึงตังของเขาบ้างเลยหรือ
คำพูดนั้นก้องซ้ำไปมาในหัว คิดไปก็ยิ่งอดยิ้มกว้างไม่ได้ สองมือกอดอีกฝ่ายแน่นจนไม่รู้จะแน่นอย่างไรได้อีก กอดจนทั้งตัวแทบจมอยู่ในอก ไม่อยากปล่อยไปเลย
"เด็กคนนี้นี่นะ..." เขางึมงำ ทำอย่างไรก็หยุดยิ้มไม่ได้สักที
ตั้งใจไว้แน่วแน่ ว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่ปล่อยหลุดมือไปไหนอีกเลย
To be continued...
กลับมาแล้วค่ะะะะะะ พรากกกก ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ (ยังรออยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ Orz) สัญญาว่าช่วงหลังจากนี้จะไม่ให้นานอย่างงวดนี้แล้วค่ะ ถ้ายังอ่านอยู่ทักทายกันได้นะคะ ฮือออ//กราบบบ
งวดนี้นัวเนียกันทั้งตอนเลย เอื้อะะะ! ไม่ได้เขียนนาน ฝืดเหลือเกินค่ะ กว่าจะเข็นออกมาได้ มือไม้ไม่เป็นใจ ฮา
ยังไม่มีรูป แต่เดี๋ยวจะค่อย ๆ ตามมานะคะ เคลียร์งานก่อน O<-<
พบกับงวดหน้า คิดถึงคนอ่านมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านมาทักทายนะคะ รักกกก ,,>3<,,
หัวข้อ: ┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├ งวดพิเศษ 03 - สัตว์กินเนื้อที่กินผักชีได้ หน้า 64 [6/6/60] (อ่าน 470419 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก