หัวข้อ: ไม่ได้หมดรัก (วันนี้)แค่(ใจ)หมดแรง Special part 2 [8/8/2015]

[leGGyDan]

ก่อนอ่านต่อขอพื้นที่เล็กๆ ให้คนเขียนนี้ดนุงนะคะ
เพิ่งมานั่งอ่านชัดๆ คืออายมากกับคำผิดที่ไม่น่าให้อภัยกับความไม่สมูทหลายๆ จุด
น้อมรับความผิดทุกอย่างค่ะ พอดีเรื่องนี้เป็นพล็อตสั้น เป็นนิยายที่เราแต่งในมือถือ พยายามเช็คแล้วแต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร ขอโทษจริงๆนะคะ
********************************************************

นัยน์ตาหวานพยายามไม่เหลือบดูพี่ชายต่างมารดาสลับกับชายหนุ่มที่นั่งกินข้าวอยู่เคียงข้าง ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองเสื้อยืดขาเกงขายาวดูน่ามองแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอสนใจ

รอยริ้วสีแดงเล็กๆ ตรงใต้แนวกรามนั่นต่างหากที่ให้เธอต้องก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แถมเจ้าตัวยังไม่รู้สึกเสียด้วยในขณะที่เจ้าพี่ชายตัวดีนั่งอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่เกรงใจน้องสาวคนนี้บ้างเลย

"ข้าวอร่อยดีนะ" กันย์พยายามทำลายความเงียบแปลกๆ ที่โอบรอบโต๊ะอาหาร "เธอทำเองหมดนี่เลยเหรอ" ไม่ได้กล่างเกินจริงเพราะถึงจะเป็นอาหารไทยง่ายๆ แต่ก็ถึงรสและครบเครื่องตำรับไทยแท้ๆ อย่างแกงจืดเต้าหู้ไข่ก็หอมน้ำปลาไม่ใช่ซีอิ๊วขาวและมีกระเทียมเจียวสีหลืองกรอบโรยหน้า "โดยเฉพาะไข่เจียว" บอกพลางใช้ช้อนจิ้มไปที่กลางแพไข่หน้าตาคล้ายๆ ชะอมทอดแต่มีผักหลากชนิดกว่าทั้งต้นหอม พริกซอย และปลาหมึก

สองพี่น้องหลุดหัวเราะพรวดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"หัวเราะอะไร"

"เขาเรียกพาจอน" กุมภ์บอกทั้งที่ยังมีอาหารเต็มปากด้วยซ้ำ "และอันที่จริงมันก็เป็นพิซซาเกาหลีด้วยไม่ใช่ไข่เจียว... นี่แสดงว่าเธอยังต้องพัฒนาฝีมืออีกเยอะนะลี แบบนี้เป็นเจ้าสาวไม่ได้หรอก"

"แหม พี่กุมภ์ล่ะก็" น้องสาวค้อนขวับใส่พี่ชายก่อนจะหันไปช่วยตักพาจอนใส่จานให้กันย์ "ปกติพี่แอนดี้เขาก็บอกว่าอร่อยนะ"

"เขาโกหกเธอน่ะสิ"

"พี่กุมมม...ภ์!"
"ไม่ต้องเรียกเสียงดังพี่ยังไม่แก่หูไม่ตึงยัยตัวแสบ"

"แล้ววันนี้พี่กุมภ์จะพาเพื่อนไปเที่ยวไหนคะ"

"ยังไม่รู้เลยรอเจ้าตัวตัดสินใจ เรื่องมากอยู่นั่นแหละ"

"อ้าวคุณ ไหงมาโบ้ยกันงี้ล่ะผมก็บอกแล้วไงว่าที่ไหนก็ได้ตามใจคุณน่ะ"

"ไอ้ 'ที่ไหนก็ได้' นี่มันอยู่ตรงไหนในเกาหลีเหรอลี"

"หนูรู้จักแตาประตูไปที่ไหนก็ได้ของโดเรมอนน้า... แต่ถ้าอันนั้นก็อยู่ญี่ปุ่นนะคะ"

กัปตันหนุ่มค้อนขวับ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเหลือเกินนะสองพี่น้องคู่นี้


"เดินทางดีๆ นะคะ" ลีโบกมือลาชายหนุ่มทั้งสองที่หน้าประตู ดูเหมือนในที่สุดพี่ชายของเธอก็ตัดสินใจได้ว่าจะพากันย์ไปที่ไหน

"ไปนะ เดี๋ยวกลับค่ำๆ"

"อ๊ะเดี๋ยวก่อนค่ะ" หญิงสาวร้องขึ้นก่อนจะกลับหลังหันวิ่งหายกลับเขาไปในบ้าน และกลับมาพร้อมกับผ้าพันคอไหมพรมผืนหนานุ่มสีครีม "นี่ค่ะ"

กันย์เสหันไปมองน้ำค้างบนยอดใบไม้ประดับหน้าเกสเฮาส์ที่กลายเป็นน้ำแข็งประกายใสเพื่อหนีจากภาพบาดตาตรงหน้าเมื่อความนุ่มอุ่นสัมผัสผิวแก้ม

"เอ่อ... ขอบคุณนะครับ" ตอบอย่างเคอะเขินพร้อมกับค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินตามหลังร่างสูงออกไปตามทางเดิน "น้องคุณ... ลีน่ะ... ก็น่ารักดีนะ"

"ไม่น่าจะใช่นะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นบนมุมปากไกด์หนุ่ม "ยัยนั่นน่ะอายแทนคุณต่างหาก"

"อะไร?"

"ก็... นี่ไง" กุมภ์เขยิบเข้ามาใกล้และใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางดึงร่นขอบผ้าพันคอลงก่อนจะไล้ปลายนิ้วเบาๆ ไปตามแนวกราม "ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้ชัดขนาดนี้"

แก้มขาวซับสีเลือดฝาดขึ้นทันที กันย์ขยับตัวหนีเล็กน้อยพร้อมกับดึงผ้าพันคอขึ้นปิดรอยคิสมาร์สไว้เหมือนเดิม... ก็สงสัยอยู่ ว่าทำไมถึงหน้าแดงแปลกๆ ที่แท้ก็เพราะไอ้นี่เองเหรอ...

เห็นดังนั่นคนตัวสูงกว่าก็อดรั้งเอวสอบเข้ามาใกล้และกระซิบที่ข้างหูไม่ได้ "ก่อนมันจะจาง คืนนี้ผมจะทำรอยใหม่ให้นะ รับรองว่าไม่ใช่จุกที่เห็นชัดแบบนี้แน่นอน" แกล้งงับเบาๆ ที่ติ่งหูครั้งหนึ่งก่อนจะดึงตัวกลับไปยืนที่เดิม อาศัยจังหวะที่กันย์ยังทำอะไรไม่ถูกตีเนียนคว้ามือมากุมและดึงให้เดินเคียงข้างกันไปบนถนนที่ปูพรมหิมะสีขาวนวลซึ่งตกหนักมาทั้งคืนและเพิ่งหยุดตอนใกล้รุ่งสาง

แสงอาทิตย์ต้องเกล็ดใสละเอียดเป็นประกายระยิบระยับแต่ในสายตาของเขามันกลับสวยไม่ได้ครึ่งหนึ่งของรอยยิ้มมุมปากของคนที่เดินมาด้วยกัน

*********************************************************
จบแล้ว ไม่ติดค้างกันแล้วนะคะสำหรับตอนนี้555
ไว้เดี๊ยวจะมาเฉลยนะคะว่าสองหนุ่มเค้าไปไหนกัน
ตอนนี้ชักลังเลล่ะ เรื่องมันชักลากยาวไปทุกที แต่ถ้าแต่งต่อตามคอนเซปต์ของเรื่องมันจะดราม่าหนักนะ... หรืออยากอ่านแบบหวานๆ กันคะ???

[BlueCherries]

เอ่อออ โหวตขอหวานๆค่ะ ตอนนี้ขาดน้ำตาลในเลือดอย่างหนัก

 

[twinmonkey0311]

 

[yunjae123]

หน่วงนิดๆ หรือหนักๆดีเนี้ยยยย 5555
แต่ ณ ตอนนี้ก็มีความสุขดี
แล้วหวังว่ากุมภ์กันย์จะมีความสุขต่อไป
หวานยิ่งขึ้นๆๆๆๆๆ ไม่เอาเศร้านะ~~

[snowboxs]

อย่าดราม่าเลย สงสารกันย์

[leGGyDan]

Special part 2

ทั้งสองเดินลัดเลียบไปตามถนนสายแคบก่อนจะตัดเข้าสู่ท้องถนนใหญ่

"ตกลงคุณจะพาผมไปไหน" กันย์ถามอย่างฉงนเมื่อไกด์หนุ่มพาเขาลงที่สถานีเมียงดงซึ่งเป็นแหล่งช็อปปิ้งขนาดใหญ่และพาเดินผ่านปะตูทางออกที่2 มาหยุดลงหน้าป้ายรถเมล์

"กลัวที่จะไปกับผมเหรอ"

"เปล่า" กันย์ตอบพลางมองไปตามทางบนท้องถนนที่รถราวิ่งขวักไขว่ไม่แพ้การจราจรในกรุงเทพ "แต่กลัวหาทางกลับไม่ถูก ผมไม่รู้คุณจะทิ้งผมแล้วหนีกลับมาหาน้องสาวสุดที่รักเมื่อไหร่"

คำพูดคล้ายประชดแต่แท้จริงเพียงแค่ตัดพ้อ เมื่อเขาทำใจแล้วว่าไม่มีทางขึ้นเป็นที่หนึ่งในใจคนตรงหน้า

"ไม่ทิ้งหรอก"

เสียงกระซิบผ่านริมฝีปากเบาๆ กันย์เบือนสายตากลับมามองเนิบช้า ไม่อาจอ่านความนัยในนัยน์ตาคู่สวยตรงหน้าจึงทำได้แค่เอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถาม

"ดูนั่น" กุมภ์พยักเพยิดไปทางคู่รักข้างกาย ฝ่ายชายรั้งเอวหญิงสาวแนบอกก่อนจะโอบตัวเธอด้วยโอเวอร์ของตนเพื่อซ่อนให้พ้นจากลมหนาวซึ่งหอบเอาหิมะโปรยลงมา ก่อนหญิงสาวจะเอื้อมมือไปโน้มคอลงมาจูบเบาๆ เป็นการขอบคุณ
เพราะการแสดงความรักอย่างเปิดเผยเป็นเรื่องที่เห็นจนชินตาจึงยิ่งทำให้กันย์สงสัยหนักขึ้นไปอีก

"ความรักเป็นเรื่องสวยงามของคนที่นี่แต่ไม่ใช่สำหรับเพศเดียวกันที่แทบจะถือเป็นเรื่องต้องห้ามยิ่งกว่าเมืองไทยเสียอีก"
หัวคิ้วขมวดมุ่น

"ถ้าตรงนี้มีเราแค่สองคนผมจะจับคุณจูบจนกว่าคุณจะแน่ใจว่าผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปไหน"

เพราะหิมะเริ่มตกอีกครั้งจึงช่วยกลบเกลื่อนแก้มขาวที่เริ่มซับสีเลือดฝาดจากเลือดลมสูบฉีดว่าเกิดจากความหนาว แต่ถึงอย่างนั้นกันย์ก็ยังก้มหน้าฝังลงในผืนผ้าพันคอนุ่ม
เพียงอึดใจรถเมล์สาย02ก็วิ่งเข้ามาจอดเทียบ กุมภ์รั้งต้นแขนเขาขึ้นรถตามคนอื่นๆ โชคดียังมีที่ว่างสองที่ริมหน้าตรงเบาะหลังสุด ไกด์หนุ่มดันหลังคนไม่เคยเที่ยวเข้าไปนั่งติดหน้าต่างก่อนจะเบียดตัวนั่งลงข้างๆ

การเดินทางด้วยรถเมล์เป็นไปอย่างเรียบง่าย หิมะที่ตกหนักตั้งแต่เมื่อคืนทำให้สองข้างทางถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีขาวแวววาวสะท้อนแสงอาทิตย์

กันย์พยักหน้าเป็ระยะกับการบรรยายประวัติศาสตร์ของสถานที่ต่างๆ พลางหันมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างเมื่อตึกสูงเริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้ เขานั่งฟังเสียงเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ ราวกับไม่สนใจ อันที่จริงเขาก็แทบไม่ได้ฟังเลยสักนิดหรือต้องเรียกว่าไม่รู้เรื่องมากกว่า เมื่อคนที่นั่งข้างๆ แอบวางมือประกบลงบนหลังมือเย็นเชียบของเขาเพื่อแบ่งบันอุณหภูมิกายส่งผ่านความร้อนไปถึงหัวใจ
เส้นทางลาดชันเรื่อยๆ เมื่อไต่ขึ้นเนินเขา จนในที่สุดสองข้างทางก็เปลี่ยนเป็นแมกไม้โดยสมบูรณ์มองเห็นตัวเมืองอยู่ไกลลงไปเบื้องล่าง

รลเมล์วิ่งจนสุดปลายสายที่หอคอยสูงใหญ่ ซึ่งต่อให้เป็นคนไม่เคยมาอย่างกันย์ก็ยังพอเดาได้ว่ามันคือ N-Seoul Tower

"จากตรงนี้ต้องเดินไปอีกหน่อยนะ ไหวไหม" กุมภ์บอกเมื่อเห็นชายหนุ่มที่มาด้วยหันแหงนคอมองเส้นทางเดินเบื้องหน้าที่ทอดนำไปสู่หอคอยสูง ซึ่งดีกว่าการเดินขึ้นภูที่เมืองไทยหน่อยตรงเป็นพื้นลาดยางแต่ถ้าก้าวพลาดก็อาจกลิ้งตกไปไกลให้อับอายได้เหมือนกัน

"มาถึงขนาดนี้ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ"

เดินมาได้ราว10นาทีทั้งสองก็มาถึงจุดชมวิวแรกตรงฐานหอคอยซึ่งเป็นศาลาทรงแปดเหลี่ยม

"คุ้มค่าไหม" กุมภ์ถามคนที่เอาแต่กวาดตามองไปรอบๆ ไม่พูดไม่จาด้วยความตื่นตะลึงทั้งที่ยังอ้าปากหอบหายใจน้อยๆ ด้วยความเหนื่อยบวกกับอากาศที่เบาบางลง

"แปลกนะที่คุณชอบหิมะทั้งๆ ที่เกิดปลายฤดูฝน" กุมภ์ตั้งข้อสังเกตเพราะตอนที่พาไปดูดอกซากุระยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้ กันย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตรงนั้นตรงนี้ทั้งที่ภาพตรงหน้าแทบไม่ต่างกันสักนิด

"คนที่เกิดฤดูหนาวแต่กลับขี้หนาวอย่างคุณไม่แปลกกว่าเหรอ"

"ผมว่ามันเหงามองไปทางไหนก็เห็นแต่สีขาวฌพลนไปหมด ไม่เหมือนฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม"

"เหมือนรอยยิ้มของคุณไง"

"คุณว่าอะไรนะ"

"เปล่า" กันย์ส่ายศีรษะก่อนจะลดโทรศัพท์ลงและชี้มือไปเบื้องหน้าที่เป็นป่า ต้นไม้สูงใหญ่เหลือแต่กิ่งก้านปกคลุมด้วยปุยหิมะที่ทับถมกันแลดูเป็นพุ่มใบสีขาว "สีขาวน่ะสวยออก มันสงบ เยือกเย็นและมีเสน่ห์ในตัว"

"เหมือนเวลาที่คุณนั่งคิดอะไรเงียบๆ"

"หืม"
กุมภ์อมยิ้มมุมปาก "เปล่า เล่าต่อสิ"

"เหมือนปุยเมฆที่เห็นจากในเคบิน... นุ่มนวลบางเบาเวลาทุกข์หรือมีเรื่องเศร้าใจคุณก็แค่มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วโยนเรื่องทุกอย่างทิ้งลงไปข้างล่าง ให้มันกลืนหายไปกับเมฆ ให้ปุยหิมะช่วยทับถมจนไม่เหลืออะไร"

"ไม่เหลืออะไรแล้วไม่เหงาเหรอ"

"เหงา แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ มันสอนให้ผมเข้มแข็งเพราะถึงไม่เหลือใครผมยังเหลือตัวผมเอง"

"ไปตรงโซลทาวเวอร์กันเถอะ ผมมีอะไรจะอวดคุณอีกเยอะเลย"

"นั่นเขาทำอะไรกัน" กันย์พยักเพยิดไปทางโครงเหล็กทรงพุ่มคล้ายต้นคริสมาสต์เรียงรายนับสิบที่มีพวงกุญแจคล้องไว้จนเต็มล้นไปจนถึงแนวรั้วที่กั้นอยู่โดยรอบป้องกันคนตกลงไป

"กุญแจ่คู่รักน่ะ" กุมภ์เฉลย "คนเกาหลีเชื่อว่าถ้ามาคล้องกุญแจที่นี่จะรักกันยืนยาวตลอดไปเหมือนกุญแจที่คล้องกันไว้"

"ไร้สาระจัง" กันย์รำพึงทันทีที่ฟังจบ "เอาความรักไปผูกติดกับของแบบนั้นเนี่ยนะ แล้วถ้าเลิกกันทำยังไงล่ะ ต้องมาเลื่อยออกไหม"

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ยังไม่เคยลอง ว่าจะลองกับคุณนี่แหละ" ยิ้มแห้งๆ พลางชูแม่กุญแจสีฟ้าลายหัวใจสีชมูหวานแหววสองตัวที่แอบซื้อมาจากตรงเคาน์เตอร์ด้านในตอนอีกคนมัวแต่ถ่ายรูป

"เอ่อ..." กันย์ขยับปากเป็นปลาขาดอากาศพยายามฮุบหาออกซิเจนช่วยชีวิต อายก็อายแต่ก็ดันดีใจจนอยากจะกระโดดคว้ากุญแจจากมือใหญ่แล้วลากตัวไปคล้องด้วยกันเดี๋ยวนั้นเลย ถึงใจจริงอยากจะคล้องโซ่รอบคอคนถือไม่ให้หนีไปไหนมากกว่าก็เถอะ สุดท้ายท้ายเขาก็ได้แต่พยักหน้าและเดินตามร่างสูงไปตรงรั้วเหล็กเงียบๆ

"แล้วลูกกุญแจนี่ล่ะ"

"คุณต้องมันโยนออกไปให้ไกลที่สุด จะได้ไม่มีใครหาเจอแล้วเอามาไขกุญแจของเราแยกจากกันไง"

กันย์มองลูกกุญแจกดอกเล็กในมือใหญ่อยู่อึดใจก่อนกุมภ์จะกำแน่นและเขวี้ยงออกไปตกไกลท่ามกลางหมู่ไม้

"ฟ้าเริ่มมืดล่ะ คุณหนาวไหมเดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟกระป๋องมาให้นะ"

"อืม" กันย์รับคำ เขาทอดสายตามองร่างสูงเดินหายไปกับฝูงชนก่อนจะถอยฉากวิ่งกลับไปยังจุดชมวิว

"รอนานไหม? อ้าว กันย์" กุมภ์เหลียวมองซ้ายขวาและยิ่งกังวลมากขึ้นเพราะในบรรดาคนมากมายที่เดินผ่านไปมาไม่เห็นแม้เงาของคนที่มองหา

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกแต่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้โรมมิ่งมาจึงไม่เปิดเครื่องทำให้โทรเท่าใดก็ไม่ติด จะวิ่งออกไปตามก็กลัวว่ากันย์เดินกลับมาไม่เห็นจะยิ่งหลงไปกันใหญ่
พลันนัยน์ตาเบิกโพลงเมื่อนึกถึงคำพูดของอีกฝ่ายขึ้นมาได้ เขายัดกระป๋องกาแฟร้อนใส่กระเป๋าและออกวิ่งสุดฝีเท้าทันที

"กันย์ คุณไปอยู่ที่ไหนเนี่ย" รำพึงด้วยหัวใจที่แทบจะขาดตามแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ถ้าอากาศไม่เย็นจนติดลบคงจะได้เห็นคราบเหงื่อที่ไหลรินเป็นน้ำอาบหน้า นึกวิตกจนถึงขั้นหวาดกลัวไปต่างๆ นานาว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับคนต่างถิ่น

เขาก้มก้มเอามือยันหัวเข่าพักหอบหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นเตรียมวิ่งต่อพลันเสียงทุ้มที่อยากได้ยินมากที่สุดดังแว่วมาท่ามกลางฝูงชน

"กุมภ์ ผมอยู่นี่" พร้อมกับโบกมือเรียกหยอยๆ อย่างร่าเริงโดยไม่รู้สักนิดว่าทำเขาเครียดแทบบ้าแค่ไหน จนนึกอยากต่อยสักหมัด

ขายาวๆ รีบก้าวฝ่าไปหา "คุณหายไปไหนมา" ร้องถามเสียงดังจนเกือบตวาด

ร่างโปร่งสะดุ้งโหยง หน้าขาวซีดกว่าปุยหิมะที่กำลังโปรยปราย พยายามสรรหาถ้อยหามาอธิบายเมื่อมือใหญ่พุ่งมา เขาหลับตาแน่นคิดว่าจะโดนทำโทษ แต่ถ้านี่เป็นการลงโทษจริงๆ เขาก็ยินยอมพร้อมใจโดนลงทัณฑ์ไปตลอดชีวิต เมื่อมันอบอุ่นและหอมหวานเสียเหลือเกิน

"อย่าทำแบบนี้อีกนะ" เสียงทุ้มดังซ้ำๆ อยู่ข้างหูในขณะที่สองแขนโอบรัดรอบตัวแน่นจนแทบไม่เหลือช่องว่าง

คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มเหลียวมามองและยกมือป้องปากกระซิบกระซาบ แต่นาทีนี้คนที่ปากบอกว่าถือนอกจากจะไม่สนใจยังกระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก

"กลัวหรือเปล่า"

ยิ่งอ้อมกอดอบอุ่นมากเท่าใด ปากคนโกหกยิ่งแข็งขืนเกินกว่าจะสารภาพความจริงเมื่อกุมภ์เชื่อจนหมดใจเรื่องเขาเป็นพวกชอบหลงทาง กันย์ยกสองมือขึ้นโอบรอบบ่ากว้างพร้อมกับซบหน้าลงบนอก ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้ขอแกล้งออเซาะให้สมกับที่เป็นห่วงสักหน่อย "นิดหน่อย... แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว"
เพราะปลายเสียงสั่นพร่าด้วยความรู้สึกผิดที่ยังมีอยู่นิดๆ ทำให้กุมภ์เข้าใจผิดไปกันใหญ่ มือใหญ่หนักๆ ลงบนศีรษะและแผ่นหลังช่วยปลอบขวัญ

"หายไปไหนมา"

"ผม..." กันย์อึกอักแต่เพราะไม่อยากสารภาพผิดจึงยอมล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ท แบออกตรงหน้า
เผยให้เห็นลูกกุญแจสีเงินดอกหนึ่ง

"คุณไปหาไอ้นี่มาเหรอ"

"ไม่เชิงหรอก... คุณปามันเข้าป่าไปแบบนั้น ผมเลยไปที่เคาน์เตอร์ถามหากุญแจแบบเดียวกันเขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ผมเลยเสียเวลาไปเยอะ แล้วเขาก็ไม่ยอมแยกขายด้วย ผมก็ต้องซื้อทั้งเซ็ตแล้วขึ้นไปลองไขดูว่าจะใช้ได้หรือเปล่า"

"คุณทำแบบนี้ทำไม ไม่อยากอยู่กับผมเหรอ" เสียงของกุมภ์แตกพร่า ทั้งที่เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายเดินหนีมาตลอดแต่ทันทีที่ยอมฟังเสียงของหัวใจ เขาก็ไม่อาจปล่อยมือคนตรงหน้าให้หนีไปไหนได้อีกแล้ว

"อยากสิ" เสียงของกันย์แปร่งปร่าทว่าหนักแน่น "แต่ผมอยากให้คุณเก็บไว้ วันนี้คุณอาจไม่พร้อมจะไป แต่ถ้าสักวัน... เมื่อวันที่คุณอยากออกเดินทางอีกครั้งมาถึง คุณจะได้ใช้มัน..."

พูดได้เท่านั้นเมื่อคำพูดถูกดูดกลืนผ่านกลีบปากที่พุ่งเข้าครอบครองโดยไม่ทันตั้งตัว กันย์ขัดขืนเพราะคนรอบข้างเริ่มหันมามองจริงจัง แต่เพราะลิ้นอุ่นที่พยามเข้าเกี่ยวกระหวัดทำให้หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะต้านทาน และทันทีที่ปลายลิ้นสัมผัสกัน ก็รู้สึกเหมือนร่างของเขาลอยขึ้นในอากาศทั้งที่ฝ่าเท้ายังแตะพื้นจนต้องใช้สองมือสอดเข้าใต้เรือนผมนุ่มรั้งหลังคอหนาในขณะที่อีกมือรวบกำเสื้อเชิ้ตไว้แน่น

ริมฝีปากที่แทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวค่อยคลายออกก่อนจะประกบเข้าหากันซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดเข้าหากัน

นัยน์ตาสองคู่สบกันนิ่งก่อนกุมภ์จะกระซิบผ่านริมฝีปากที่ยังคลอเคลียไม่ห่างจนละไอควันสีขาวจากปลายจมูกของทั้งคู่ม้วนเป็นวงลอยขึ้นสูง

"ต้องให้ย้ำอีกไหมว่าจะไม่ทิ้งคุณไปไหน เชื่อผมสิกันย์"

"ผมไม่เชื่อคุณหรอก" บอกผ่านริมฝีปากที่แดงชื้นจากแรงบดขยี้ "แต่ถ้าคุณอยากจะย้ำอีกสักทีผมก็พร้อมจะฟังนะ"

"หลายๆ ทีก็ได้" รอยยิ้มจุดขึ้นบนมุมปาก กุมภ์ใช้สองมือโอบอุ้มใบหน้าให้เชิดขึ้นก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามพวงแก้มออกสีแดงระเรื่อแล้วเคลื่อนเข้าไปใกล้ กันย์หลับตารอรับจุมพิตแต่ปลายจมูกโด่งกลับลากไปหยุดที่ริมติ่งหู "แต่ไม่ใช่ที่นี่... กลับบ้านกันเถอะครับ ผมอยากทวงมัดจำที่ติดไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า"




"จะมาไม้ไหนอีก" กันย์ถามคนที่ไม่พูดไม่จาดึงมือวิ่งลงเขาโบกรถแท๊กซี่กลับบ้าน พอมาถึงปิดประตูได้ก็ผลักลงนอนบนเตียงจับถอดเสื้อโยนทิ้งพื้น แต่แทนที่จะจ้วงโจนเข้ามาเหมือนเมื่อคืนกลับประกบจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลีบปากแทบช้ำก่อนจะซุกซนลงไปฝังจมูกกลางหน้าอกแล้วขบเม้มเล่นจนยอดแข็งคัดสู้ปลายลิ้นและยังคงทำอยู่อย่างนั้นสลับไปมาทั้งสองข้างโดยไม่ยอมแตะต้องที่ใด ก่อไฟร้อนให้สุมทรวง ทั้งกำทั้งบิดผ้าปูที่นอนจนจะขาดติดมือขึ้นมาอยู่รอมร่อ

"เมื่อคืนผมแกล้งคุณมากไปหน่อย วันนี้เลยจะชดใช้ให้" ตอบทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมปล่อยจากการครอบครอง

"ตรงไหนกันที่เรียกว่าชดใช้"

"คุณก็รีเควสมาสิ ผมจะยอมตามใจคุณทุกอย่างเลย"

"คนขี้โกง" เงยหน้าขึ้นมองฝ้าเพดานผ่านม่านน้ำที่เกาะพราวริมขนตาพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากเมื่อร่างสูงแกล้งงับแรงๆ ข้างซอกคอที่เริ่มจางจนเป็นรอยจ้ำแดงขึ้นมาอีกครั้ง

"โกงตรงไหนกัน... ว่ายังไงครับบอกมาสิอยากให้ผมทำยังไง อยากให้สัมผัสตรงไหนครับ" คำถามไร้เดียงสาแต่กลับทิ้งตัวพาดทับกลางหว่างขาแล้วขยับบดเบียดสะโพกแข็งแรงที่ยังไม่ถอดกางเกงออกไปมา

"ก็ทำตรงที่คุณอยากทำน่ะแหละ"

"งั้นผมก็อยากทำแต่ตรงนี้" กุมภ์ใช้นิ้วหัวแม่โป้งเค้นคลึงเบาๆ ไปบนยอดอก "เพราะมันน่ารักดี"

แต่กันย์กลับสะท้านเกร็งไปทั้งร่างและยอมหลุดถ้อยคำแสนอายออกมาในที่สุด "มะ... ไม่ได้มีแต่ตรงนั้นสักหน่อยที่น่ารัก"
"แล้วยังมีตรงไหนอีกครับ"

"ขะ...ข้างล่าง ขยับลงไปอีกสิ"

"ขยับลงไปแค่ไหนล่ะครับ เยอะไหม?" ริมฝีปากค่อยเคลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดตรงกลางหน้าท้องแบนราบที่เป็นร่องรอยเล็กๆ "ตรงนี้เหรอ" แล้วใช้ปลายลิ้นวนไปรอบๆ

"ไม่ใช่ตรงนั้นกุมภ์ อย่า มันจั๊กจี้นะ"

"แล้วตรงไหนล่ะครับ ผมมันก็แค่ไกด์บ้านๆ นะถ้าไม่บอกพิกัดให้ชัดเจนก็พาคุณไปไม่ถูกหรอก... ว่าไงครับอยากลงใต้หรือขึ้นเหนือ"

พอผ่านคำแรกที่แสนยากและได้หัวเราะออกมาทำให้เขามีความกล้าที่จะตอบสนองการเย้าแหย่มากขึ้น "ลงใต้"

"ไกลไหม"

"ไปเรื่อยๆ "

"ตรงนี้มีเนินเขา ดูเหมือนจะสูงเสียด้วย ทำยังไงดีครับผมควรจะไปต่อหรือแวะพักกินน้ำกินท่าก่อน"

"พักก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนหรอกผมไม่หนีคุณไปไหน" ใจจริงแค่หวังพักหายใจหาได้ทันคนกุมเกมที่จุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ลงบนมุมปาก

"งั้นผมไม่เกรงใจนะ" กุมภ์ก้มหน้าลงพ่นลมหายใจอุ่นใส่จนร่างโปร่งสะดุ้งเผลอขยำหลังศีรษะแน่น ปลายส่วนอ่อนไหวลุกชูชันขึ้นราวกับยั่วให้รีบลงมือแต่เขากลับแตะปลายลิ้นสากเพียงผะแผ่วและค่อยๆ ดูดลิ้มชิมน้ำหวานที่เมื่อเริ่มจะแห้งก็กลับเอ่อล้นขึ้นมาใหม่

สะโพกคนถูกแกล้งบิดเร่าขึ้นจากเตียงจนเขาต้องสอดมือเข้าใต้ร่างประคองไว้ไม่ให้หนีไปไหน ความร้อนที่เริ่มพองแน่นเต็มปากทำให้เขาไม่คิดจะเล่นต่อเพราะส่วนของตนก็ร้อนรุ่มจนแทบระเบิดเต็มที

กุมภ์สอดนิ้วเข้าช่องทางแคบเบื้องหลัง กันย์พยายามขยับออกห่างเพราะตึงแน่นแต่อีกด้านก็ติดริมฝีปาก นิ้วที่รุกรานเข้ามาเริ่มควานหาจุดกระสันสังเกตได้จากแทนที่จะบิดหนีกลับทิ้งสะโพกลงตอบรับกับมือที่กดตรึงศีรษะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

เขาชำแรกนิ้วกลางพร้อมกับนิ้วนางตามเข้าไป อาการตอดรัดที่เริ่มถี่ทำให้รู้ว่าใกล้ถึงช่วงเวลาสำคัญแล้ว ร่างสูงถอนริมฝีปากออกพร้อมๆ กับปลายนิ้ว ซิปกางเกงถูดรูดลงไว้แล้ว กุมภ์ขยับเข้าทาบทับและช้อนมือเข้าใต้ขาพับให้ยกขึ้นมาเกาะเกี่ยวเอวไว้

เริ่มขยับช้าๆ สองสามครั้งให้พอคุ้นชินก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นตามอารมณ์หวามไหวที่ไม่อาจหยุดได้จนกว่าจะดำดิ่งลงให้ลึกที่สุด
ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นบางสั่นระริกคล้ายร้องขอให้พอ หยาดน้ำใสผสมเม็ดเหงื่อที่ผุดพราวไหลอาบแก้ม กันย์ต้องใช้ทั้งสองมือปิดปากพร้อมกับเบือนหน้าฝังลงบนหมอนเพื่อหนีเสียงเสียดสีที่ทั้งที่กลัวจับใจว่าจะมีใครมาได้ยินแต่ร่างกายกลับยกขึ้นตอบรับการสอดแทรกครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่ละอาย

"เอามือลงสิครับ ขอผมเห็นหน้าคุณหน่อย"

เสียงสั่นเทิ้มกระซิบข้างหูพร้อมกับมือใหญ่แกะมือที่เกาะกุมหน้าออก เขาฝังหน้าลงซุกข้างเตียงเพื่อกลั้นเสียงสุดท้ายที่จวนเจียนจะเล็ดลอดออกมา เมื่อกุมภ์บีบเข้าที่ปลายคางแล้วกดริมฝีปากหยักลึกปิดลงขโมยมันออกไป สองมือละจากขยุ้มที่นอนแล้วโผเข้ากอดรับความรักท่วมท้นที่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง



ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมุนเมื่อเฝ้ามองคนที่หลับสนิทอยู่บนหน้าอก เขาใช้หลังมือเกลี่ยเบาๆ ไปตามผิวแก้มนิ่มก่อนจะอดใจไม่ไหวต้องผงกศีรษะขึ้นขโมยหอมฟอดใหญ่ๆ จนคนหลับต้องพลิกตัวหนีลงไปนอนบนหมอนอีกใบ

กุมภ์หัวเราะหึหึลงคอกำลังจะขยับตัวตามไปแต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาน้องสาวสุดที่รักก่อนจะโยนเก็บที่เดิม

สายลมหอบหิมะมากระทบหน้าต่างจนสั่นกราวพาให้ขนแขนชูชันทั้งที่ในห้องเปิดฮีทเตอร์จนอุ่น เขารีบสอดแขนเข้าใต้ร่างโปร่งแล้วรั้งมากอดแนบอก เมื่อคนในอ้อมแขนพลิกตัวกลับมากอดตอบ กุมภ์ก็รู้ว่าลมหนาวไม่อาจกล้ำกรายได้อีกต่อไป


บนที่นอนนุ่มในห้องที่อยู่ตรงกันเหนือขึ้นไปหนึ่งชั้น มือบางเอื้อมเปะปะออกมาจากโปงผ้าคว้าโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียง แสงไฟจากหน้าจอสว่างวาบอยู่อึดใจก่อนหญิงสาวจะโยนมันออกมาสไลด์ไปหยุดข้างกรอบรูปใบหนึ่ง เธอในวัยเด็ยแย้มยิ้มสดใสในขณะที่เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างกันกอดอกหน้าตาบูดบึ้ง

"ไอ้พี่บ้า! ทำคนอื่นเขานอนไม่หลับแล้วยังมีหน้าส่งข้อความแบบนั้นมาอีกนะ"

แสงไฟหน้าจอยังติดอยู่อีกครู่หนึ่งแสดงข้อความที่เปิดค้างไว้ก่อนจะดับลง

[พรุ่งนี้ไม่ต้องมาปลุกนะ]

*********************************************************

เห็นทีคงต้องงดดราม่าสักพัก รู้สึกว่าสองคนนี้งอนกันทีไรคนเขียนเหนื่อยตลอด555
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเมนต์และการติดตามนะคะ

[sirin_chadada]

ขอบคุณ... สำหรับตอนพิเศษค่ะ
ค่อยหม่นน้อยลงหน่อย
 

[yunjae123]

ตอนพิเศษนี้คือดีอ่าา
ชอบๆๆๆๆ
ยังหวังว่าจะมีความสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ไม่อยากเห็นกุมภ์กับกันย์มาม่าเลย~

[KKKwanGGG]

ช่วงแรกอ่านแล้วหน่วง ๆ แต่จบได้น่ารักมาก ๆ ครับ

[snowboxs]

ค่อยยังชั่วหน่อย
กันย์ได้ทีความสุขบ้าง
เอาไว้ยาใจตอนดราม่ามาเยือน

[ReiSei]

ตอนแรกไม่ชอบกุมภ์เลย เข้ามาเพื่อทำให้กันย์เสียใจชัด ๆ  บทจะตัดเยื่อใยกันก็เล่นเอาซะสะอึกตาม
แต่ชอบกันย์มาก ๆ ตรงที่สู้ไม่ถอยเนี่ยแหละ ฮื่อออ ดีนะที่ใจตรงกัน อย่างน้อยถ้าวันหน้าจะดราม่า ก็ยังมีความทรงจำดี ๆ ให้นึกถึงเนอะ

[May@love]

อ่านไปก็ลุ้นไป ว่าเรื่องจะไปจบลงตรงไหน ดีใจที่ตอนนี้ทั้งสองคนยังเดินไปด้วยกัน

[arij-iris]

อ่านไปหน่วงไป แต่จบน่ารักอ่ะ

ขอตอนพิเศษน่ารักๆแบบนี้อีกได้มั้ยคะ??

อีกอย่าง ถ้าจะง้อแบบนี้ งอนกันบ่อยๆก็ดีนะะะ 

[Ryoooo]

ตามอ่านทุกเรื่องของคนเขียนเลยค่ะ
ประทับใจจากเรื่องของพี่วินทร์กับฮาร์ฟมากก
เลยหาเรื่องอื่นๆของคนเขียนมาอ่านน

เรื่องนี้น่ารัก แอบมองกันไปมา
และสุดท้ายก็ได้รักกัน แถมรักกันลั่นบ้าน น้องเนิ้งไม่ได้นอนกันไป
อยากไปเที่ยวเกาหลีบ้างเลยอ่ะ

[Yร้าย]

ใช่อ่านทุกเรื่องเลย.....รอตอนพิเศษของทุกเรื่องเหมือนกัน......

[Mewalsax]

ชอบที่กันย์ขี้เซา หลับตรงไหนก็ได้ ฮือออ น่ารัก
เราอยากอ่านอะไรหวานๆ ค่ะ ร่างกายต้องการน้ำตาลหนักมาก แต่คิดว่าถ้าได้อ่านพาร์ทดราม่าก็ดีเหมือนกัน บอกตรงๆ ว่าถึงตอนนี้มันจะดี แต่ก็ยังกลัวใจกุมภ์อยู่ หัวใจคนอ่านยิ่งอ่อนแออยู่ด้วย แง้