หัวข้อ: ## เกมพิศวาสซาตานร้าย ##

[maru]

เกมส์จะเป็นไรไหมเนี่ย

[Aumy8059yaoi]

แพทริค!!!! ช่วยเกมให้รอดจากไอ้แก่นั่นด้วยนะ!!!!
แล้วนายจะทำอะไรกับเกมแทนเราจะไม่ว่าเบยยยยย(ยกเว้นไปเอาคนอื่นแทนเกมนะ!!!!!) 
เราอยู่ข้างเกมน๊าาาา  (ถึงจะรู้ว่าเกมผิดมากก้เถอะ!!!)
 แต่อ่านจากเรื่องน้ำใสฯมามันเหมือนว่าเป็นเรื่องที่เบิกทางให้เกมเกิดเลยอ่ะ!!! เข้มข้นมากกกกก
รู้สึกชอบเรื่องแบบนี้ คึคึ 

[fay 13]

 

[Min*Jee]

อุ๊ย มีผัวเป็นเสี่ยไมเคิลนี่ไม่เอาอะคะ เจ๊ม่ายชอบคนแก่
เชียร์อาเฮียแพทมากินน้องเกมส์ดีกว่า
รอตอนต่อไปน้าาาาา

[Theodore]

โดนแน่มึง 555

[pandorads]

ต่อด่วน!! ค้างมาก! 

[armize]

เกมเมอร์.  ใกล้เวลามีผัวแล้วลูก

[khwanruen]

มาต่อไวไวนะจ๊ะ 

[Moonwish]

งานเข้านายเกมอย่างจัง
มาต่อไวไวนะจ้ะกำลังลุ้น

[Tennyo_Y]

บางทีก็อยากเรียกมันว่าเวรกรรม ถ้าแกตื่นขึ้นมาบนเตียง พบว่าใครที่ไหนไม่รู้ปล้ำแก หึหึ บางทีเกมส์แกอาจจะสำนึกได้มากกว่านี้ แกอาจจะได้รู้สึกถึงว่า แกมันเหี้ยของจริงสักที ยังคงเดินหน้า เข้าสู่โหมด เกลียดไอ้เด็กเกมส์ ไม่สนับสนุน นิยายข่มขืน แต่ สำหรับเกม บางทีมันก็น่าโดน เพราะไม่ทีบทลงโทษอะไรเลย เชื่อหรอ ว่าเท็นจะลืมมันได้จริง ๆ นะเกม ต่อให้พ่อแกดีขนาดไหน แต่คนมันฝังใจ นี่ก็อยากให้แกได้ฝังใจบ้างเหมือนกันนะบางที หึ #เกลียดเกมมาก

[❣☾月亮☽❣]

    รอค่ะรอ
เดาใจคนแต่งไม่ถูกเหมือนกัน

[brookzaa]

ตอปิโด ไง 

[hembetaro]

เพื่อนน่าจะยอมล้มบาสอ่ะ..เกมส์

จะแพ้หรือชนะ..นายเสร็จแน่

เพีงแค่เสร็จใครเท่านั้น 

[Belove]

                                                           เกมพิสวาสซาตานร้าย

                                                                     บทที่ 4


               การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้วในขณะที่ความสัมพันธ์ของพวกเราในทีมไม่ดีเท่าไหร่ ซัคเกอร์พยายามกล่อมผม

เป็นครั้งสุดท้ายเมื่อตอนที่ยังอยู่ในห้องพัก


               “ตกลงว่ามึงจะไม่ทำจริงๆงั้นสิเกมเมอร์”


               ท่าทางซัคเกอร์จะหัวเสียน่าดู


               “ไม่ กูยังอยากจะอยู่ในวงการนี้ต่อ ถ้ามึงทำแล้วมีคนรู้มึงอยู่ไม่ได้แน่ๆ”


               ผมเตือนสติแต่ไอ้ซัคเกอร์คงจะไม่ฟังแล้วเมื่อตอนนี้มีแต่เงินบังตามันไว้


               “เงินก้อนโตที่มึงหาไม่ได้อีกแล้วนะจะมีใครทุ่มทุนให้ขนาดนี้อีก ถ้าใครจับได้อย่างมากเราก็แค่ย้ายที่เล่นหนี

ไปแข่งที่อื่น”


               “มึงหนีได้ แต่ไม่มีทางที่มึงจะหนีความผิดที่อยู่ในใจได้พ้นหรอกซัคเกอร์”


               ผมโต้มันเสียงขื่น “ขอให้กูได้มีศักดิ์ศรีที่จะเชิดหน้าสบตากับคนอื่นได้บ้างเถอะ แม้ว่าจะทำได้แค่เรื่องบาส

เรื่องเดียวก็ตาม”


               เสียงเรียกให้พวกเราวิ่งออกไปภายนอกปิดฉากการสนทนาที่ไร้ข้อตกลงให้จบสิ้น ผมหันไปสบตาของซันไรส์

ก่อนจะวิ่งนำ และผมกับซัคเกอร์ก็ยังไม่ได้คุยกันอีกจนกระทั่งการแข่งขันเริ่มต้น

               การแข่งขันในครึ่งแรกเป็นไปอย่างสูสี เรดฟีนิกส์แข็งแกร่งกว่าทีมที่เคยแข่งมา พวกมันพร้อมที่จะทำฟาล์วใน

ทุกรูปแบบ ผมทั้งถูกวิ่งชนถูกกระชากแขนให้ล้มกลิ้งไปกับพื้นแต่ผมก็พยายามจะลุกขึ้นสู้ ไอ้ซันไรส์รูมเมทของผมก็สู้สุด

ฤทธิ์ ส่วนซัคเกอร์แม้ว่าจะชวนให้ล้มบาสแต่ตอนนี้มันเองก็ยังช่วยบุกทะลวงเข้าไปใต้แป้นได้เป็นอย่างดี พอจบครึ่งแรก

พวกเรามีแต้มตามเรดฟีนิกส์อยู่สามคะแนนซึ่งก็ไม่ห่างเลย


               ปีเตอร์เจ้าของสนามโผล่หน้ามาตรงที่นั่งพักของเรา ใบหน้าอวบอูมยิ้มกว้างแสดงให้รู้ว่าวันนี้คงจะมีรายได้

งดงาม


               “เล่นได้สนุกชิบ ไอ้พวกหน้าอ่อน”


               ปีเตอร์พูดเร็วๆเพราะเวลาพักมีไม่กี่นาที


               “ฟังนะ มีคนถือหางพวกเอ็งอยู่ ถ้าชนะนัดนี้ได้ฟรีๆห้าแสนไม่เกี่ยวกับเงินจากโต๊ะพนัน อ้อ เขาบอกว่าถ้าไอ้

เกมเมอร์ดังค์ได้จะให้อีกลูกละห้าพัน”


               ปีเตอร์เบียดกายอ้วนๆออกไปท่ามกลางผู้คนที่ยืนออกันอยู่รอบตาข่าย ผมหันไปยักคิ้วให้ซัคเกอร์


               “ไม่ล้มบาสก็ได้เงินห้าแสนเหมือนกัน เอาไงไอ้ซัคเกอร์เล่นบาสให้มันสนุกสุดเหวี่ยงดีกว่าน่า”


               ผมยกขวดน้ำเข้าปากแล้วจึงลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย ซัคเกอร์เงียบกริบพลางหันไปสบตากับซันไรส์แต่ผมก็

ไม่ได้ใส่ใจนัก ซันไรส์มันเป็นเพื่อนที่ดีทำอะไรตามผมอยู่แล้ว ไอ้ที่มาเล่นสตรีทบาสด้วยกันก็เพราะผมชวนมันมาเอง


               ครึ่งหลังอีกสิบนาทีเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนั่น ไอ้พวกเรดฟีนิกส์มองมายังผมด้วยสายตากร้าว ผม

ยักไหล่อย่างไม่แยแส และทันทีที่ผมรับลูกเปิดเกมส์จากซันไรส์ผมก็รีบเลี้ยงลูกวิ่งเข้าไปใต้แป้นบาส จังหวะนี้เป็นของ

ผมเมื่อกำลังจะสปีดเข้าไปกระโดดดังค์ลูกลงห่วง


               พลัก


               “โอ๊ย สัส”


               ผมร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นเมื่อผู้เล่นเรดฟีนิกส์กระแทกใส่สีข้างเต็มแรง ลูกบาสหลุดจากมือไปอยู่ในมือซัค

เกอร์ มันเล็งแล้วชูท


               เหี้ยไรวะ!


               อยู่ใต้แป้นแม่งยังยัดห่วงไม่ได้ ผมยันพื้นลุกขึ้นมาทั้งที่ยังไม่หายจุกพลางมองซัคเกอร์ตาเขียว ไอ้ซันไรส์กระ

โดยปาดคว้าลูกมาจากไอ้พวกนั้นได้มันสปินมูฟหลบฉากแล้วส่งลูกมาให้ผม ผมกระโดดรับแล้วทะยานส่งลูกเข้าห่วงนอก

กรอบ ได้ไปสองคะแนนไล่หลังไอ้พวกเรดฟีนิกส์อีกแค่เม็ดเดียว ผมยกมือทำไฮไฟว์กับไอ้ซันไรส์เมื่อเราทำแต้มได้


               เรดฟีนิกส์เปิดเกมอีกครั้ง ผมซอยเท้าเข้าหาดวงตาเล็งอยู่แค่ลูกกลมๆสีส้ม เมื่อได้จังหวะผมก็กระโดดเข้า

แย่งไม่ทันเห็นดวงตาเจ้าเล่ห์ของคู่แข่งก่อนมันจะใช้ปลายศอกตีใส่หางคิ้วของผมจนร่วงไปนอนนับดาวอีกครั้ง ซัคเกอร์

วิ่งเข้ามาแย่งลูกไปจากมันแล้วชูท แต่มันก็ยังพลาด


               “ไอ้สัสซัคเกอร์ ลูกง่ายๆมึงยังทำไม่ได้อีก ไปตายซะไป”


               ผมด่ามันเสียงดังลั่น ความหงุดหงิดเริ่มมาเยือนจนคุกรุ่นไปหมดแม้ว่าจะยังเจ็บและมึนผมก็พยายามกระเสือก

กระสนขึ้นมารับลูกจากซันไรส์แล้ววิ่งเข้าไปซูทใต้แป้น

               เสียงเฮดังลั่นเมื่อคะแนนของทั้งสองทีมเท่ากัน ไอ้พวกเรดฟีนิกส์โกรธจนหน้าแดงก่ำเมื่อผมทำสามคะแนน

ล่าสุดได้ในขณะที่เวลาเหลืออีกแค่นาทีกว่าๆ อีกนิดเดียวก็จะชนะแล้วผมฝืนร่างกายที่เริ่มบอบช้ำไว้ เมื่อเกมที่น่าจะเป็น

เฮือกสุดท้ายเริ่มต้น


               ซันไรส์บุกเข้าไปแย่งลูกมาได้ ผมรีบวิ่งไปรอใต้แป้นพลางตะโกนลั่น


               “ส่งลูกมาให้กูเร็ว เหลืออีกไม่กี่วิแล้ว”


               ผมจ้องตามัน แวบหนึ่งที่เห็นความลังเลเกิดขึ้นก่อนที่ซันไรส์จะโยนลูกบาสลอยไปทางซัคเกอร์ที่อยู่ใน

ตำแหน่งที่ไกลและทำคะแนนยากกว่าผม


               “เหี้ยเอ๊ย!”


               ผมสบถลั่นเมื่อเห็นไอ้ซัคเกอร์ทำพลาดอีกครั้ง เหลือบตามองนาฬิกายังเหลืออีกสิบวินาที


               ผมกระโจนเข้าใส่อย่างบ้าเลือด กำแพงมนุษย์เรดฟินิกส์ขวางทางแต่ผมจะทำให้ได้ ลูกบาสลอยอยู่กลาง

อากาศผมกระโดดตัวลอยไปคว้าแล้วยึดไว้กับอก แรงกระแทกซัดเข้าหาตั้งแต่เท้ายังไม่ถึงพื้นให้ผมร่วงลงมาแต่ผมไม่

พลาดโอกาสสุดท้าย แม้ว่าหลังจะกระแทกกับพื้นจนร้าวระบมแต่ลูกบาสก็ยังหลุดจากมือลอยละลิ่วสูงขึ้นแล้วโค้งลงห่วง

ดังฝุบ


               เสียงตะโกนดังลั่น ผมหลับตาลงพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย แต่รอยยิ้มก็ยังผุดระบายเต็มใบหน้า


               ผมชนะ!





               เสียงประตูล็อกเกอร์เก็บของดังสนั่นเมื่อผมกระแทกมันระบายอารมณ์


               “แม้แต่มึงก็เสือกไปเล่นกับมัน กูนึกไม่ถึงเลยซันไรส์ทั้งที่กูโคตรไว้ใจมึงเลย”


               ซันไรส์หลุบตาหนี ไหล่ของมันตกลู่


               “เกมเมอร์กูเสียใจ กูกำลังร้อนเงินมึงต้องเข้าใจว่าที่บ้านกูถูกมาเฟียเล่นงานอยู่”


               ผมหันไปมองซัคเกอร์ที่ยังทำหน้าเสียดายแม้ว่าเงินห้าแสนยังกองอยู่ตรงหน้า


               “ล้มบาสได้ห้าแสน ไม่ล้มก็ได้ห้าแสน สบายใจหรือยังล่ะไอ้เหี้ยซัคเกอร์”


               “ใครบอกมึงว่าล้มแล้วได้ห้าแสน”


               ซัคเกอร์ยังสบถเบาๆ


               “เขาส่งสัญญาณมาให้ว่าจะเพิ่มให้อีกตั้งสองแสนถ้าเราแพ้ แต่มึงนั่นแหละทำชวดเงิน ไอ้เหี้ยเกมเมอร์ผู้แดก

อุดมการณ์ ถุย!”


               มันคว้าเงินกองนั้นออกมาโยนให้ผมส่วนหนึ่งให้ไอ้ซันไรส์อีกส่วนหนึ่งแล้วคว้าเป้ลุกขึ้นยืน


               “ขอให้มึงมีความสุขอยู่กับโลกในอุดมคติของมึงเกมเมอร์ หลุดออกมาจากแมททริกซ์เมื่อไหร่ก็บอกกูแล้ว

กัน”


               มันเดินออกไปจากห้องพัก ไอ้ซันไรส์เงยหน้ามามองอย่างสำนึกผิด


               “กูขอโทษว่ะ”


               “อย่าเพิ่งขอโทษกูตอนนี้ ขอให้กูเย็นลงกว่านี้ก่อน”


               ผมเดินดุ่มๆออกมาจากไอ้โกดังสนามแข่งขันทางด้านหลังที่ไม่มีใครใช้นอกจากพนักงานที่นี่ อาจเป็นเพราะนี่

เป็นชานเมืองเมื่อสนามปิดไฟทีละดวงความมืดก็ปกคลุมอย่างรวดเร็ว


               “เจ็บชิบ เล่นเหี้ยอะไรกันแรงขนาดนี้วะ”


               ผมบ่นพึมพำเมื่ออาการเคล็ดขัดยอกมาเยือนในขณะที่ก้าวเดินไปยังถนนเส้นเล็กที่ผมจอดมอเตอร์ไซค์อยู่

ตรงริมถนน ผมเสียบกุญแจและเตรียมจะสตาร์ทรถ


               “เฮ้ย อะไรวะ”


               ตกใจสุดขีดเมื่ออยู่ๆก็ถูกล็อคคอ แขนสองข้างถูกจับไขว้หลังด้วยความรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ก่อนร่างกาย

ของผมจะถูกกระชากไปทางรถยนต์คันใหญ่สีดำกลมกลืนกับความมืดที่ติดเครื่องยนต์รออยู่ไม่ไกลจากที่ผมยืนอยู่นัก


               “ปล่อยกู จับกูมาทำเหี้ยอะไร”


               ผมดิ้นรนทั้งที่ไม่เป็นผลเพราะคนที่ยึดตัวผมอยู่เป็นฝรั่งไซส์บิ๊กเบิ้ม เมื่อมาถึงรถมันก็ยัดผมเข้าไปด้านหลัง

พอประตูปิดดังปัง คนขับก็เหยียบคันเร่งออกไปทันที










               ดวงตาของไมเคิล วีแกนฉายชัดถึงความกระหายเมื่อเห็นเจ้าหนุ่มเอเชียคนนั้นได้รับชัยชนะ เสียงหัวเราะร่าดัง

จนกลบเสียงเพลงที่เปิดอยู่ในห้องรับแขกวีไอพี


               “เก่ง เก่งจริงๆ บ้าเลือดดีเดือดจริงๆ”


               ไมเคิลหันมาเลิกคิ้วใส่ แพทริคประดิษฐ์รอยยิ้มจางๆขึ้นมาประดับบนใบหน้าพลางซ่อนความหนักใจเอาไว้


               “เดวิลส์กายชนะ ฉันชนะนายแล้วอีกแล้วนะพ่อหนุ่ม”


               แพทริคดึงสมุดเช็คขึ้นมาเซ็นแล้วส่งมันให้กับลูกน้องของไมเคิลอย่างไม่อิดเอื้อน


               “นั่นสิ ไมเคิล เด็กคนนี้คงจะเป็นตัวนำโชคของคุณแท้ๆ”


               คำพูดของเขาเรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากไมเคิลได้อีกครั้ง มาเฟียมากอาวุโสดันร่างขึ้นยืนเหล่าลูกสมุนรีบ

เคลียร์เส้นทางทันที


               “นั่นสินะแพทริค แต่มันอาจจะเป็นตัวซวยสำหรับนายก็ได้ที่ทำให้นายพ่ายแพ้ถึงสองครั้ง”


               ไมเคิลยกมือลูบริมฝีปาก


               “คงต้องไปมอบรางวัลให้ตัวนำโชคแล้วล่ะ สวัสดีแพทริค”


               เสือเฒ่าเดินจากไปแล้ว แพทริครีบยกโทรศัพท์มือถึอขึ้นมาแนบหูทันที


               “ผมให้สัญญาณกับซัคเกอร์ว่าจะเพิ่มให้อีกสองแสน แต่ดูเหมือนเกมเมอร์จะไม่เล่นด้วย”


               “ช่างมันเถอะเรื่องนั้น”


               แพทริครีบตัดบทลูกน้อง


               “ไมเคิลออกไปแล้ว รีบไปตามดูว่ามันจะไปจัดการเด็กคนนั้นที่ไหน”


                แพทริคตัดสายโทรศัพท์ คิ้วของเขาแทบจะชนกัน

               ตัวซวยงั้นหรือ

               เขาไม่ควรจะไปยุ่งกับตัวซวย

               แต่แพทริคยั้งใจไม่อยู่จริงๆ เมื่อใบหน้าของตัวซวยกลับวนเวียนอยู่ในความรู้สึก

               ก็ให้มันรู้กันไปว่าจะซวยสักแค่ไหน








               ดวงตาดำขลับเบิกกว้างเมื่อมองไปยังคนที่นั่งสูบซิการ์อยู่ตรงเบาะหลังรถอยู่ก่อนแล้ว กลยุทธรีบลุกขึ้นมานั่ง

แล้วหันไปเปิดประตู

               ออโต้ล็อค!

               เมื่อหันกลับมากลยุทธมองเห็นแววตาแปลกๆนั่น มันทำให้เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็น


               “คุณ เป็น ใคร”


               ใบหน้าที่บ่งบอกว่าอายุเฉียดเข้าใกล้ห้าสิบยิ้มออกมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้กลยุทธรู้สึกดีขึ้นมาสักนิด


               “คนที่ให้รางวัลทีมของนายทั้งสองรอบไงล่ะพ่อหนุ่มนักสู้ ฉันชื่อไมเคิล วีแกน”


               รถยนต์ยังคงวิ่งด้วยความเร็วสูง ฟิล์มดำมืดทั้งคันรถทำให้กลยุทธไม่รู้เลยว่าเขากำลังถูกพาไปที่ไหน และ

ไมเคิล วีแกนต้องการอะไร


               “คุณ ต้องการอะไร ทำไมต้องทำให้ผมตกใจแบบนี้ด้วย”


               ฝืนยิ้มทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่หัวใจของกลยุทธกำลังเต้นรัว เขาไม่นึกไว้ใจดวงตาเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอกคู่นี้เลย


               “นายทำให้ฉันถูกใจมากรู้ไหม ฉันมีรางวัลให้นาย”


               มือเหี่ยวย่นเอื้อมมาจับอยู่ตรงหัวไหล่ กลยุทธเอี้ยวไหล่หนีแต่ไมเคิลกลับจิกเล็บลงไปในเนื้อและกระชากจน

กลยุทธเสียหลักลงมาบนหน้าขา กลยุทธเริ่มรู้สึกหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว!



              “ขอบคุณที่คุณถูกใจ แต่เงินจากคุณก็เยอะพอแล้วผมไม่ต้องการอะไรอีก ได้โปรดปล่อยให้ผมลงจากรถด้วย”

               “จุ๊ จุ๊ ไม่เคยมีใครปฏิเสธถ้าฉันอยากจะให้อะไรใคร รวมทั้งไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธหากฉันต้องการอะไรนะพ่อ

หนุ่มเกมเมอร์”


                คางของกลยุทธถูกมือของไมเคิลลูบไล้ไปมา ดวงตาตระหนกของเด็กหนุ่มเร้าอารมณ์จนแทบจะห้ามใจไม่อยู่

เขาบีบคางจนเหยื่อร้องลั่นพลางดึงหน้ากลยุทธเข้ามาใกล้และบดจูบหื่นกระหายลงไปทันที


               “อื้อ อะ”


               กลยุทธดิ้นพล่านอยู่ตรงเบาะนั่นเอง ฝรั่งสองคนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับรถและด้านข้างไม่สนใจ ดวงตาจ้อง

มองแต่ท้องถนนเบื้องนอกปล่อยให้ผู้เป็นนายสนุกอยู่กับเหยื่อรายใหม่ กลยุทธยกกำปั้นขึ้นสูงแต่กลับถูกเสือเฒ่าคว้าไว้

ได้ทั้งสองข้าง ไมเคิลหายใจหอบลึกเมื่อยอมผละปากออกมา


               กลยุทธเบิกตากว้างเมื่อปลายกระบอกปืนพกจ่ออยู่ตรงขมับ


               “เด็กฉลาดย่อมรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ นายน่าจะฉลาดพอว่าควรจะตามใจฉันดีกว่าจะต่อสู้ดิ้นรนให้นิ้วของ

ฉันต้องลั่นไกออกไปนะเกมเมอร์”


               พ่อ ย่า ลุงกิจ ป้าแก้ว พี่เท็น


               ใบหน้าเหล่านั้นโผล่มาในสมองจนกลยุทธเนื้อตัวสั่นเทา ไมเคิล วีแกนกระตุกยิ้มสมใจเมื่อเห็นท่าทางของ

เหยื่อ มืออูบด้วยไขมันลากซิปกางเกงลงแล้วจับท่อนเนื้อร้อนรุมออกมา ก่อนจะกระชากผมกลยุทธไว้ในมือ


               “อมมันซะ เลียด้วยลิ้นของนาย ทำความสะอาดมันให้สะอาดจนกว่าจะถึงที่พัก แล้วเมื่อนั้นฉันจะมอบรางวัล

ให้นายจนหนำใจเลยไอ้รูปหล่อ”


               “ไม่ กูไม่ทำ”


               กลยุทธตะโกนลั่นรถ ไมเคิลดวงตาลุกวาบ


               “ไม่ทำมึงก็ตาย”


               มือที่กำเส้นผมสีดำเต็มกำมือกระชากให้ใบหน้านั้นก้มต่ำจนถูไถอยู่กับส่วนนั้น กลยุทธเม้มปากแน่นเมื่อทาง

หนีรอดนั้นไม่มีเลย ศักดิ์ศรีอาจทำให้เขาไม่สามารถกลับไปพบหน้าคนที่เขารักได้ กลยุทธจำเป็นต้องทำ


               ท่อนเนื้อใหญ่ยักษ์อยู่ใกล้ปากนี่เอง กลยุทธหลับตาหนีความอดสูเมื่อต้องเปิดปากเตรียมรับมันเข้ามา


               “ระวัง!”


               เสียงตะโกนดังมาจากคนขับรถก่อนจะหักพวงมาลัยหลบอะไรบางอย่าง เสียงปืนดังแว่วมาจากด้านนอก กล

ยุทธมองอะไรไม่เห็นเลยเมื่อต้องกระเด็นกระดอนอยู่ภายในรถที่เสียหลักลงข้างทาง



                                                                  TBC



               

[fay 13]

 

[Freja]

พอได้ยินคำว่าระวังก้น่าจะกัดไอ้เกี่ยวโตงเตงนั่นให้ขมเขี้ยวสักทีเนอะ
ว่าไปงั้นแหละ

เกือยโดนฝีนใจเหมือนกับที่เท็นโดนมั่งแล้วสินะ เกมส์

[Aumy8059yaoi]

ไอ้แก่บัดซบเอ๊ยยยย!!!!!!
แพทริคใช่มั้ย??? ช่วยเกมให้ได้น้าาาาา
อยากให้จัดการไอ้แก่ตัณหาจัดจริงๆนะ!!!  เอาให้ตายๆไปเลย

ขอบคุณคนเขียนมากๆค่าาาา 

[nunnan]

เกมมาแล้วว ลุ้นมากกก 

[Moonwish]

ไอ้แก่ตัณหากลับ เอ้ยยย
แต่ดูแบบงานนี้เกมหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ

[❣☾月亮☽❣]

   แหม่. น่าจะอมดูดงับไปซะเลย

รอดูว่าใครจะซวยกันแน่

[brookzaa]

นี่แหละปาบ เกมเอ้ย  ยังไม่เลิกเคืองมันเท่าไหร่ที่มันพรากความบริสุทธิ์ของเท็นที่ทนุถนอมไว้ให้พี่ก่อ 

[sirin_chadada]

พอได้ยินคำว่าระวังก้น่าจะกัดไอ้เกี่ยวโตงเตงนั่นให้ขมเขี้ยวสักทีเนอะ
ว่าไปงั้นแหละ

เกือยโดนฝีนใจเหมือนกับที่เท็นโดนมั่งแล้วสินะ เกมส์

นั่นสิ น่าจะกัดให้ขาดไปเลย เฮ้อ แก่แล้วไม่รู้จักเข้าโบสถ์(เข้าวัดเข้าวา)ซะบ้าง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[k_keenny]

เกมถูกชิงตัวไปแล้วว

[khwanruen]

เกือบไปละเกม เอาใจช่วยแม้ว่าจะยังเคืองเรื่องเท็นอยู่ รอดมาให้ได้นะ แพททริครีบๆ

[maru]

แพคทริคมาช่วยสินะนั่น

[DeShiWa]

มาอ่านจ้า

เพราะพระเอกน่าสนใจ

ยอมรับว่าไม่ได้ตามมาจากเรื่องก่อน(แล้วจะอ่านรู้เรื่องไหม อิอิ)

[Theodore]

แพทริกจับไอ้เกมมาตีตูดสั่งสอนซะ

[Maytbb]

 

[Toon_TK]

 

เกมเมอร์ห้ามเป็นไรน้าาาาาา

[HISY]

แม้จะเคืองเกมอยู่แต่ให้เกมไปอยู่ใต้ร่างแพทริคเถอะ