หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คุณเจ้าของโปสการ์ด {จบแล้ว}

[white shark]

โปสการ์ดหลากภาพหลายสีสันวางเรียงกันอย่างสวยงาม แต่ละภาพแม้จะถ่ายในสถานที่เดิมหากแต่แสง มุมมอง และอารมณ์ของมันต่างกันไป ไม่มีโปสการ์ดใบไหนที่ซ้ำซากจำเจในความรู้สึก

ผมระมือไล่ตามภาพเหล่านั้นจนกระทั่งโปสการ์ดใบสุดท้าย...

สะพานมอญตั้งโดดเด่นอยู่เดียวดายก่อนแสงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า

ภาพที่เห็นยามเย็นตลอดการพักอยู่ในสังขละบุรีหนึ่งสัปดาห์ ภาพที่ผมพยายามยกกล้องถ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่เคยได้ดั่งใจ เป็นโปสการ์ดเพียงใบเดียวที่ผมรับรู้ได้ถึงความเหงาของคนอยู่เบื้องหลังเลนส์

...ผมและเขาเหงาเหมือนกัน...

“โปสการ์ดใบละสิบห้าบาทครับ” เสียงทุ้มเอ่ยจากด้านข้างดึงรั้งสติสัมปชัญญะทั้งหมดของผมกลับมา ผมเงยหน้ามองคนพูด เขาเป็นชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตสีดำตัดกับสีผิวขาวละเอียด ใบหน้าคมสันอย่างคนไทย

“คุณถ่ายเองรึเปล่า”

“ใช่ครับ” เขาตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยน

ผมละสายตาจากรอยยิ้มนั้นเพราะความรู้สึกวูบไหวในอก

อยากจะถ่าย...อยากจะถ่ายรูปให้ได้ดั่งใจนึกเหมือนเขา

“คุณถ่ายรูปสวยนะครับ ผมพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้รูปที่พอใจสักที”

“คนเราย่อมมีความพอใจต่างกัน คุณอาจจะถ่ายมันสวยกว่าผมก็ได้แค่ผมพึงพอใจในรูปนี้” เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขา ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมประดับราคาแพง เป็นกลิ่นของธรรมชาติ

กลิ่นที่ผมนึกชอบมาตั้งแต่เด็ก

“คุณดูชอบรูปนี้มากเลยนะ” เขาว่าแล้วหยิบโปสการ์ดใบนั้นขึ้นมา “ทั้งที่ใครต่อใครก็ถ่ายรูปนี้ทั้งนั้น”

“รูปของคุณไม่เหมือนคนอื่น” ผมกระซิบแผ่วเบา แต่ด้วยความใกล้ชิดมีหรือที่เขาจะไม่ได้ยิน

ความเงียบงันคล้ายสิ่งกระตุ้นให้ผมพรั่งพรูความในใจ

“ภาพอื่นดูอบอุ่นแต่ภาพนี้ของคุณมันแสดงถึงความเหงา ไม่ใช่บรรยากาศ...แต่เป็นตัวคุณ”

“ฮะฮะ ไม่คิดว่าจะเจอคนพูดแบบนี้” ฝ่ามือใหญ่ของเขาคว้าเข้าที่ข้อมือผมแล้วยกมันขึ้นมาก่อนวางโปสการ์ดใบนั้นสู่มือผม “ผมชอบคุณนะ เอาเป็นว่าใบนี้ผมให้คุณฟรีเลยแล้วกัน”

สายลมเย็นเยือกของฤดูหนาวพัดผ่าน หากผมรับรู้ได้เพียงความอบอุ่น

...ความอบอุ่นของฝ่ามือแข็งแรงของเขา...

...ความอบอุ่นของประโยคของเขา...

รอยยิ้มของเขาดึงดูดผม นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเหมือนฉุดรั้งผมขึ้นมาจากความมืดมน

“คุณชื่ออะไร”

“ผมชื่อต้น แล้วคุณหล่ะ”

“ไม่บอก” ผมแอบเห็นเขาทำหน้าอึ้ง “ขอโปสการ์ดทุกใบแล้วก็ใบนี้ครับ”

“คุณชอบเขียนโปสการ์ดขนาดนั้นเลยหรอ” เขากล่าวกลั้วหัวเราะ

“คุณต้นมีปากกาไหม”

“จะเขียนเลยหรอ”

“อือ อยากส่งไปรษณีย์กลับบ้านตัวเอง” เขาส่งปากกาหมึกดำมาให้ ผมรับมาแล้วก้มตัวเขียนขยุกขยิกระหว่างที่เขานับโปสการ์ด

“ทั้งหมดห้าร้อยยี่สิบห้าบาทครับ แต่สำหรับคุณไม่บอกผมลดให้เหลือห้าร้อยพอ”    

แบงค์สีม่วงหยิบยื่นให้ “นี่ครับ”

เขายิ้ม...ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก 

และเขาทำให้ผมยิ้ม...

ยิ้มทั้งใจ

“เดี๋ยวครับคุณไม่บอก” ขณะที่ผมกำลังหมุนตัวเดินออกจากร้านฝ่ามืออบอุ่นของเขาก็รวบเข้าที่ข้อมือผมอีกหน “จะมาสังขละอีกมั้ย”

“จะมาเรื่อยๆ จนกว่าจะถ่ายภาพให้ได้ดั่งใจล่ะครับ”

เขายิ้มกว้าง “แล้วผมจะรอนะ”
.
.
.
.
.
ผมมองโปสการ์ดรูปสะพานมอญที่ถ่ายเองกับมือใบนั้นมาช่วงนึงแล้ว ไม่ได้มองหาข้อตำหนิ ข้อบกพร่อง หรือความงามของภาพ ผมมองเพราะมันมีลายมือโย้เย้อยู่อีกหน้าต่างหาก

To. คุณเจ้าของโปสการ์ด
กรุณาส่ง อาทิตย์ ไตรวิวัฒน์ 35/23 แขวง..... เขต..... จังหวัดกรุงเทพฯ 121xx
ผมน่ะชอบโปสการ์ดที่สุดเลย



เรื่องสั้นเรื่องแรกในชีวิตค่ะ เกิดจากเราเป็นคนชอบโปสการ์ดมาก
และบังเอิญคิดได้ตอนนั่งรถเมล์กลับบ้าน ฝากไว้ด้วยนะฮับ


 

[Bear Company]

ขอบคุณนะ 

[หมอตัวเปียก]

อย่าลืมแปะกฎด้วยนะครับ

อยากให้มาเป็นเนื้อเรื่องยาวๆนะครับ ดูแล้วน่าจะสนุก

[twinmonkey0311]

 

[sirin_chadada]

น่ารักดี

[s.mosis]

ขอพูดตรงๆว่าไม่รู้เรื่องการดำเนินเรื่องซะอย่างใครๆ ก็แต่งได้แบบนี้อ่ะ

[whitelavenders]

ชอบนะคะ ชอบภาษาที่ใช้ แต่น่าเอาไปแต่งเป็นเรื่องยาวจัง คงจะสนุกดี

[MSeraph]

น่ารักดีอะ
ชอบภาษาแบบนี้จัง
อยากให้มีซัก3ตอนก้ยังดี 

[purple]

อ่านแล้วรู้สึกเหงาๆแบบอบอุ่นๆ(?)
แต่งต่อไหมคะ ถ้าเป็นเรื่องยาวคงจะสนุกน่าดู
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ><

[KKKwanGGG]

อ่ะเรื่องสั้น สั้นจริง ๆ แต่น่ารักดีครับ

[ketekitty]

สั้นมากค่ะ อยากได้โปสการ์ดบ้างจัง