มาละครับ วันสุดท้ายของปิดเทอม ที่ให้บิ๊กออกแรงหวดแฟนเก่าของแทน และเซอร์ไฟรส์เล็กๆ ที่บิ๊กให้แทนเป็นของขวัญที่ช่วยดูแลบิ๊กตอนป่วยมาละครับ
มาชมกันครับ^^
**********
Chapter 13ไฟแดงแยกสุดท้ายติดนานฉิบ!!! เลยเวลา 15 นาทีที่วางไว้ รู้งี้จังหวะไฟเหลืองข้ามแดง บิดส่งอีกนิด ฝ่าไปดีกว่า เอาละ ถึงคอนโดแทนแล้ว จอดน้องถ่านเสร็จ ผมรีบถอดหมวกกันน็อค แล้ววิ่งไปดูที่สวนหย่อมก่อนเป็นที่แรก เพราะแทนน่าจะให้มันมาคุยตรงนี้ เอ้ย!!! ผมมาช้าไปจริงด้วย
ผมชักกระบองออกมา วิ่งเข้าไปฟาดผู้ชายตัวสูง 185 ที่กำลังดึงข้อมือแทนอยู่ ไอ้นี่ซินะ คนที่ทำให้เพื่อนผมนอนร้องไห้เมื่อคืนนี้ แรงฟาดผมทำให้คนที่โดนถึงกับล้มไปกองกับพื้นทันที
“หยุด!!!” แทนที่หลุดจากการฉุดลาก วิ่งมาหลบข้างหลังผมแล้ว ผมเขย่ากระบองช้าๆ ด้วยข้อมือ รอหวดซ้ำถ้ายังมีแรงมาเล่นกับผมต่อได้
“มึงเป็นใคร ยุ่งอะไรด้วย” พอลุกขึ้นยืนได้ จบคำถามเสร็จ ผมหวดกระบองเข้าสีข้างด้านซ้ายเป็นดอกสอง ตอนนี้ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นเรียบร้อยแล้ว
“กูเป็นแฟนแทน กูมีสิทธิจะไม่ให้แฟนกูไปกับแฟนเก่าชั่วๆ อย่างมึง รู้เรื่องยัง” ถ้าบอกว่าเพื่อน เรื่องคงไม่จบแหง่ ใช้มุขนี้ก็ได้ แค่ตอนนี้ก็พอ
“กูไม่เชื่อ!!! แทน มันเป็นแฟนแทนจริงเหรอ ทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง” ผมยังตั้งท่ารอหวดซ้ำอยู่ ตอนนี้มันลุกมายืนได้ละ แต่เดินถอยหลังเว้นระยะจากผมอยู่ ไม่ได้เตี๊ยมมานะ มุขสดด้วย แทนต้องตอบคำถามแล้วนะ เอาให้เนียนๆ นะ
“ผมจะรักใคร ก็ไม่ใช่เรื่องของพี่ และที่สำคัญ แฟนผมเป็นสุภาพบุรุษกว่าพี่ทุกอย่าง แค่นี้ก็พอแล้วครับ ที่ผมจะไม่ต้องกลับไปหาพี่อีก” สีหน้าของไอ้พี่กันนั้น ดูจะไม่เชื่ออยู่ดี ผมจับมือแทนไว้ ก่อนจะเก็บกระบองลง
“จะกลับดีๆ หรือจะตายคาตีนตรงนี้ เลือกเอา” สายตากับน้ำเสียงผมเอาจริง กับคนๆ นี้ ถ้ายังเกาะแกะแทนอีก ผมคงไม่ยั้งมือแน่นอน
คนที่โดนผมฟาด กำลังเดินออกไปช้าๆ สายตาโกรธที่ส่งมาหาผม ถูกผมโต้กลับด้วยสายตาที่พร้อมจะซัดให้ตายตรงนี้ได้ทันที ถ้าอยากมีเรื่องด้วย
“จำไว้นะ กูไม่เชื่อว่ามึงเป็นแฟนแทน ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร กูจะไม่ปล่อยไว้แน่” จองเวรใช่มะ? โอเค ผมชักกระบองออกมาอีกรอบ แล้ววิ่งเข้าหาโดยทันที จากที่ปากเก่งเมื่อครู่ ถึงกับเข่าทรุดเอาแขนบังไว้ ผมฟาดลงไปแต่แค่เคาะเบาๆ ลงบนแขนของไอ้พี่กันที่กำลังบังด้วยความตกใจ
“มึงไม่ปล่อยกูได้ แต่จำไว้อย่างนะ กูมีดีพอ ที่จะเล่นมึงให้ตายคาตีนได้ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม แฟนกูคงไม่ชอบที่กูจะทุบมึงตายคาที่ตรงนี้แน่นอน มาทางไหน กลับ!!! ไป!!! ซะ!!!” ผมหันหลังเดินกลับมาหาแทน
“บิ๊ก!!! ระวัง!!!” เสียงตะโกนของแทนทำให้ผมรู้เลยจะเกิดอะไรขึ้น ผมหันหลังกลับไปหวดกระบองเข้าที่หัวของคนขี้ขลาด ก่อนที่มีดจะแทงเข้ามาข้างหลังผม ถึงจะหวดไม่เต็มไม้ แต่ก็มากพอให้อีกฝ่ายล้มลงไปดิ้นกับพื้น และคิ้วซ้ายอีกฝ่ายแตกเลือดอาบ
“แทน แจ้งตำรวจเลยนะ” ผมเก็บกระบองก่อนจะเดินกลับไปเอาเท้าเตะไอ้พี่กันให้หงายขึ้น แล้วเอาเท้าเหยียบลงที่แผลคิ้วแตก กดน้ำหนักเท้าใส่ลงไปเต็มที่ เสียงร้องโหยหวนตรงนั้น เริ่มก่อไทยมุงเกิดขึ้น
“ตรงหน้าไม่สู้ จะเล่นกูลับหลัง งั้นกูก็ไม่เกรงใจละนะ” ผมขยี้เท้าลงไปบนแผลให้ถ่างออกอีก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด สลับกับร้องว่า “ยอมแล้วๆ” ยิ่งทำให้ผมกดลงไปมากขึ้นกว่าเดิม ยามของคอนโดมารวบไอ้พี่กันเรียบร้อย
ได้ขึ้นโรงพักอีกแล้วละเรา แต่ได้ซัดไอ้ชั่วนี้คาตีนก็คุ้มอยู่
………………..
ที่สถานีตำรวจ ผมไม่ต้องโดนสอบปากคำ หลังจากแทนหายไปคุยโทรศัพท์อยู่สักครู่ใหญ่ แล้วเข้าไปคุยกับตำรวจ ไอ้พี่กันนั้น โดนข้อหาบุกรุก โดยแทนเลือกให้พี่กันเซ็นรับทราบว่า จะไม่เอาความในคดีนี้ หากไม่กลับมายุ่งกันอีก
“จำไว้ด้วย อย่ายุ่งกับแทนอีก ถ้าไม่อยากโดนของจริง” ผมทิ้งท้ายหลังจากเห็นพี่กันเดินลงจากสถานีตำรวจแล้ว
“กูถามไรอย่าง” สงสัยยังไม่หายข้องใจ? อยากโดนอัดน่วมอีกรอบใช่ไหม?
“มึงเป็นแฟนแทนจริงเปล่า” ผมดึงแทนมาโอบเอวไว้ชิดๆ หันไปมองหน้าแทนด้วยสายตาที่หวานที่สุด เท่าที่อารมณ์ตอนนั้นจะทำได้ แล้วตอบคำถามนั้น โดยที่ยังจ้องหน้าแทนอยู่ว่า
“ชัวร์ และคงไม่คืนให้ด้วย” ผมจุมพิตหน้าผากแทนหนึ่งที เพื่อให้ดูสมจริงซะหน่อย หันไปมองไอ้พี่กันนั้น สายตากินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น ไม่เชื่ออีกใช่มะ
“แทนครับ บอกเค้าเลยครับ ว่าเราเป็นแฟนแทน" ผมยิ้มข่มอีกฝ่ายรอ
"บิ๊กเป็นแฟนผมครับ พี่เลิกยุ่งกับผมเถอะ ถ้าบิ๊กไม่พอใจพี่ รอบหน้า ผมช่วยพี่ไม่ได้นะ” ดีมากแทน ผมโอบเอวให้กระฉับขึ้น เห็นนะว่ากำหมัดอยากต่อยใช่มะ
"แล้วแทนจะเสียใจที่ไม่เลือกพี่" ไอ้พี่กันนั้น หันหลังเดินไปละ ถ้าเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่แรกแบบนี้ จะได้ไม่เจ็บตัวแบบนั้นหรอก ผมกับแทนมองพี่กันเดินจนหายไปจากสายตา
“พี่เค้าคงไม่กลับมาอีกใช่ไหม” ผมพยักหน้าอย่างมั่นใจว่าจะไม่กลับมาอีก ถ้ามาอีก รอบหน้าจะเอาให้นอนไม่ตื่นเลย ผมยังโอบเอวอยู่ หันไปมองแทนตอนนี้ เจ้าตัวดูเขินอาย ไหนๆ ก็กำจัดคนที่แทนลำบากใจที่สุดไปได้แล้ว ผมให้ของขวัญชิ้นพิเศษสำหรับวันนี้แล้วกัน
“แทน เราต้องฉลองกันนะ” แทนนิ่งไปสักครู่ เหมือนรอผมจะบอกอะไรต่อ
“วันนี้เราจะเป็นแฟนแทนหนึ่งวัน” ตกใจละซิ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ
“พี่กันก็ไปแล้ว ไม่ต้องเล่นต่อก็ได้นะ เออ” แทนหลบตาผม แต่ผมอยากเล่นด้วยแล้วอะ
“ถือว่าเป็นการฉลองแล้วกัน หรือเราไม่หล่อพอที่จะเป็นแฟนด้วย” แทนยิ่งหลบหน้าผมใหญ่ แทนคงอายม้วนที่จะตอบต่อ
“ก็...ไม่ใช่นะ แต่...เรา” ผมกอดบิ๊กอีกที ก่อนจะบอกว่า
“ถือว่าตอบแทนที่บิ๊กดูแลเราเมื่อวานแล้วกันนะ โอเคไหม” แทนพยักหน้าในอ้อมกอดผม
แต่เอาจริงๆ นะ บางที ผมอยากให้แทนเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ผมจะไม่ขอแค่วันเดียว แต่ผมจะขอให้ทุกวันเป็นแฟนผมเลยแหละ
………………..
ผมควบน้องถ่านที่มีแทนซ้อนท้าย ลัดเลาะตามถนนไป ตอนนี้บ่ายสองแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้ทาน ผมพาแทนมาร้านประจำที่ผมกับก๊วนมอไซค์ผมชอบมากินกัน เป็นร้านกาแฟที่มีอาหารขายแถวเอกมัย เป็นร้านที่สวย สงบ แต่เข้าซอยลึกหน่อยเท่านั้นแหละ
“จะดีเหรอ เราว่ามันแพงอยู่นะ” แทนเห็นราคาในเมนูแล้วคงไม่กล้าสั่งนัก แต่กับผมมันธรรมดามาก
“ที่รักอยากทานอะไรครับ สั่งเลยนะ” แทนคงรู้สึกไม่ชินที่ผมกำลังเล่นบทแฟนอยู่ตอนนี้
“คือ...จริงๆ บิ๊กไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ เรา...” ผมชอบแทนเวลาเขินแบบนี้จัง น่ารักอย่างบอกไม่ถูก
“ก็บอกแล้ว วันนี้ให้เป็นแฟนหนึ่งวันไง โอเคนะ สั่งเถอะ เราหิวไส้จะขาดแล้ว” แทนพยักหน้ารับ ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าไม่คุ้นชิน แต่ดูแทนมีความสุขกับของขวัญพิเศษที่ผมให้วันนี้
สเต็กเนื้อสันในของผม กับสเต็กปลาหิมะของแทน ซีซาร์สลัด และน้ำผลไม้แก้วใหญ่ก็มาเสริฟ โต๊ะที่ผมนั่งตอนนี้ อยู่ในมุมที่เป็นส่วนตัว แทนค่อยๆ ทานอย่างเรียบร้อย ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากมีดกับส้อมที่กระทบกันเบาๆ แล้วอาหารทั้งโต๊ะก็หมดลง ผมสั่งของหวานให้แทนเป็นชีสเค้กกับช็อกโกเล็ตร้อน ส่วนของผมเป็นทิรามิสุเค้กกับกาแฟดำเข้ม
“อร่อยมะ” ผมเช็ดปากหลังทานของหวานเสร็จ ส่วนของแทนยังเหลืออยู่เล็กน้อย
“อือ ชอบเลยแหละ แต่กินบ่อยๆ กระเป๋าคงฉีกพอดี” ผมยิ้มพอใจที่แทนชอบมัน
“คิดไรออกละ อยากดูพระอาทิตย์ตกมะ” ผมนึกออกละ จะทำอะไรให้พิเศษสำหรับแทนวันนี้ดี แทนทำหน้าสงสัย
“เราจะพาแทนไปดูพระอาทิตย์ตกที่ริมชายหาดนะ ไปด้วยกันนะ” แทนพยักหน้าด้วยแววตาอิ่มเอม ผมชอบจัง เวลามองหน้าแทนที่กำลังดูมีความสุขแบบนี้
ขับไปชะอำตอนนี้น่าจะทันตอนพระอาทิตย์ตก ผมแวะเติมน้ำมันให้น้องถ่านก่อน แล้วพาไปชะอำให้ทันก่อนห้าโมงเย็น แทนกอดเอวผมแน่น รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว เพราะหัวของแทนตอนนี้ชนกับหมวกกันน็อกผม ดีนะที่รถไม่เยอะ ผมเลยไม่ต้องหักเปลี่ยนเลนบ่อยๆ แทนจะได้งีบสบายๆ
17.00 น ผมมาถึงหาดชะอำแล้ว แทนยังคงหลับอยู่ที่หลังผมอยู่ ผมดับเครื่องลง แต่ขึ้นขาตั้งไม่ได้จนกว่าจะปลุกแทนให้ตื่นขึ้นมา ผมบีบมือแทนเบาๆ เป็นการกระตุ้นให้ตื่นขึ้น แทนรู้สึกตัวละ เจ้าตัวหันซ้าย ขวา มองรอบๆ ว่าอยู่ที่ไหน ก่อนจะลงจากเบาะหลังผมแล้วถอดหมวกกันน็อค
“เราหลับไปนานไหม” คำถามแรกของแทนหลังจากยืนข้างๆ รอผมตั้งขาจอดน้องถ่านแล้วถอดหมวกกันน็อคบ้าง
“ครึ่งชั่วโมงได้ ดีนะที่แทนเกาะเราแน่นอยู่ เราขับช้าๆ กลัวแทนร่วง” แทนยิ้มเขินๆ ที่ตัวเองเหมือนจะเป็นภาระให้ผมต้องขับระวัง แต่ผมโอเคเลยนะ แปลว่าผมขับได้นิ่มพอ แทนเลยหลับได้
“ไปเดินเล่นกันเถอะ มาถึงทะเลทั้งที” ผมล็อคคอน้องถ่านไว้ เดินมาจับมือแทน แทนนิ่งไปสักครู่ ไม่ยอมเดินตามผมมา
“อย่าลืมนะ วันนี้เราเป็นแฟนแทนหนึ่งวัน” แทนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินตามผมไปที่ชายหาด
………………..
เก้าอี้ชายหาด เป็นจุดพักที่ผมกับแทนเอาไว้วางหมวกกันน็อค รองเท้าของเราทั้งคู่ ตอนนี้ผมจูงแทนเดินไปริมหาดที่คลื่นทะเลสาดเบาๆ ให้เท้าเปล่าของเราทั้งคู่สัมผัสได้ว่า ได้มาถึงทะเลแล้ว ฟ้าที่เริ่มเข้าสู่พระอาทิตย์ตก กำลังถูกมองผ่านสีชาของแว่นกันแดดของผม
“สวยมะ” ผมกับแทนกำลังยืนมองพระอาทิตย์ที่เริ่มเป็นสีส้มดวงโตๆ ที่กำลังตกลงพอดีกับเส้นขอบสายตาของเรา
“อือ...เออ บิ๊ก” ผมหันไปมองแทนที่เหมือนมีอะไรจะบอกผม
“เราไม่รู้จะขอบคุณเรื่องวันนี้ยังไงดี...” ผมดึงแทนมาโอบไหล่เอาไว้
“เราแค่อยากทำอะไรดีๆ ให้กับคนที่เรารู้สึกดี แทนให้เรายืมดินสอ เครื่องเขียน ทิชชู่ ให้เราหลับตอนเหนื่อย ทำสรุปเล่มที่เรียนทั้งหมดให้ ไม่โกรธที่เรางี่เง่า แล้วดูแลเราตอนหมดสภาพด้วย เทียบกับที่เราทำให้แทนวันนี้ มันเล็กน้อยมากเลยแหละ ถ้ารู้สึกมีความสุข เราก็มีความสุขเหมือนกัน” ผมไม่ใช่คนมีอะไรดีๆ มากหรอก ถ้าทำได้ ผมทำเต็มที่นะ
“รู้ละ ทำไรดี” ผมปล่อยมือที่โอบแทน แล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว กางขาให้มั่นคง แล้วย่อเข่าเล็กน้อย ก่อนจะ....
“เกลียดคนตอแหล ไปตายที่ไหนก็ไป วู้ๆๆๆๆ” ผมตะโกนดังสุดเสียง แบบไม่สนว่าใครจะหันมา แต่ผมถือว่าได้ทิ้งเรื่องที่ทำให้ผมทุกข์ที่สุดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาไปเรียบร้อยแล้ว
“แทน สักหน่อยมะ มันดีมากเลยแหละ” ผมหันไปชวนแทนให้เอาบ้าง แทนดูจะไม่กล้า ผมหมุมมือเร่งให้แทนตะโกนสักหน่อย เอาเลยๆๆ นะๆๆ
“ลาก่อน คนไม่จริงใจ ไปให้พ้นๆ ไปให้ไกลๆ ซะ วู้ๆๆๆๆ” แทนหัวเราะให้กับที่ตัวเองตะโกนไปเมื่อครู่ ถึงเสียงจะดังไม่เท่าผม แต่ก็ทำให้แทนหัวเราะว่าตัวเองทำอะไรลงไป เอาความทุกข์มาทิ้งไว้ที่นี่ พร้อมกับพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าลงจนเป็นสีส้มเข้ม...ได้เวลากลับแล้วซินะ
ที่ร้านซีฟู๊ดแถวๆ หาดเจ้าสำราญ กุ้งเผาตัวโต ปูทะเลทุบเปลือก ปลาหมึกย่างตัวโตๆ ข้าวผัดปู ต้มยำกุ้งน้ำข้น ทะเลรวมมิตรผัดผงกะหรี่ อยู่ที่โต๊ะแล้ว ถึงมื้อเที่ยงจะทานมาหนัก แต่ผมกับแทนต่างก็หิวใช้ได้เลย แทนใช้เวลาบนโต๊ะไปกับการแกะเปลือกกุ้ง โดยที่มันที่หัวยังติดกับกุ้งเรียบร้อย และแกะเนื้อปูให้ผมทาน จนผมต้องบอกให้แทนหยุดแล้วทานบ้าง แต่แทนก็ทำให้ผมต้องทานต่อ ด้วยประโยคที่ว่า
“วันนี้บิ๊กเป็นแฟนเราหนึ่งวัน เราจะแกะให้แฟนทานไม่ได้เหรอ” ก็จริง..แต่ก็นะ ผมเลยหยุด แล้วช่วยแทนแกะทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วค่อยลงมือทานด้วยกัน
ผมได้รู้จักแทนมากขึ้น บทสนทนาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ทำให้ผมรู้ว่าแทนเป็นนักบาสฯ โรงเรียน เป็นคนขอนแก่น มีเพื่อนสนิทชื่อไบร์ท ส่วนแทนเอง ก็ไม่ได้รู้จักผมว่าเป็นแค่เด็กโรงเรียนคุณหนู แต่ผมมีเพื่อนสนิทที่เล่นเป็นวงด้วยกัน ผมรักความเร็ว กับชอบต่อยมวยกับเจ็บตัว นินทาวีรกรรมไอ้โจ ตั้ม แชมป์ และหล่อสุดในกลุ่มเพื่อนครับ : P
“ถ้าแทนว่าง ติวให้เรามั่งซิ” เรื่องเรียน ผมไม่อยากฝากความหวังกับเนิร์ดอีกห้อง ที่สอนแล้วไม่เข้าหัวผมเลย
“ได้ซิ มาหาเราที่ห้องได้นะ แวะมาเล่นฟิตเนสที่คอนโดเราก็ยังได้” ผมยกนิ้วให้เลย เจ๋งมากแทน
“เดี๋ยวเราซื้อของมาให้แทนทำให้กินนะ อยากกินฝีมือแทนอีก” แทนยกให้สองนิ้ว ผมเลยไฮไฟว์หนึ่งแปะซะเลย
“กลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็เปิดเทอมแล้ว” เช็คบิลแล้ว ได้เวลากลับแล้วซินะ
นี่ซินะ ที่เค้าว่า เวลาแห่งความสุข มักผ่านไปรวดเร็วจนเราไม่อยากให้มันผ่านไป
ไฟหน้า LED ของน้องถ่านที่ส่องถนนตอนนี้ ถูกเปิดเป็นไฟสูงเพราะบางช่วงของถนนไม่มีไฟส่องสว่าง แถมเป็นถนนเลนเดียวสวนกันเป็นหลัก แทนเกาะเอวผมไว้แน่น สมาธิผมเพ่งกับถนนเป็นพิเศษ เข้าเส้นมหาชัยแล้ว ก็ยังต้องขับระวัง ถนนหลายเลนที่รถใหญ่ขับกันเยอะ หลุม บ่อ และพวกเปลี่ยนเลนไม่บอกกันมันเยอะ พอเข้าเขตกรุงเทพฯ แล้ว ก็ได้เวลาผ่อนคลายกับการค่อยๆ ขับให้ถึงคอนโดของแทนแล้ว
“ขอบใจนะ” ผมรับหมวกกันน็อคจากแทน ก่อนจะคืนให้แทน
“นั่งรถเรา ต้องมีหมวกนะ” แทนถือไว้แบบ งงๆ ผมเลยหยอกไป
“หมวกประจำตำแหน่งแฟนไง แต่...หมดโปรโมชั่นหนึ่งวันแล้ว เลยเปลี่ยนเป็นหมวกประจำตำแหน่งเพื่อนของเรา แบบที่เพื่อนๆ เราทุกคนมีไว้สำหรับซ้อนท้ายเรานั้นแหละ” แทนหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมแล้วนะ พรุ่งนี้หัวค่ำจะมาให้สอนที่เรียนไป” แทนพยักหน้าตกลง ผมสวมหมวกกันน็อคกลับเข้าไป กลับบ้านละนะ
“บิ๊ก” ผมหันมาหาแทนแล้วเปิดกระจกหมวกกันน็อค
“ขอบคุณนะ..” ผมยกนิ้วโป้งกับขยิบตาข้างเดียวให้แทนเป็นคำตอบ ตบกระจกหมวกลง แล้วควบน้องถ่านออกไป
ผมเห็นแทนยังยืนส่งผมจากกระจกหลัง วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ช่วยให้เพื่อนใหม่ของผม พ้นทุกข์ในใจ และกลับมายิ้มได้อย่างมีความสุข
รวมถึงผม ที่สลัดเรื่องผู้หญิงคนนั้นหลุดจากหัวได้สำเร็จ ขอบคุณแทนเช่นกันนะ...
**********
บทถัดไปจากนี้ตั้งแต่ 14-17 จะเป็นโลกส่วนตัวของความเป็นเพื่อนที่บิ๊กกับแทนมีให้กัน ที่ทำให้ต้นรักของทั้งคู่ โตกันช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว และบทที่ 17-20 จะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้งของความสัมพันธ์บิ๊กกับแทน ครับ^^
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ บทที่ 14 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ ครับ^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 322900 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก