หัวข้อ: Love You My Brother แอบรักพี่ชายข้างห้อง♡♡♡ อัพตอนที่ 31 (01-07-15)

[Mouse2U]

พี่ดินจบ แต่น้ำไมมมม๊จบนะคะ! วุ้ยย พี่ดินโดนหลอกยังไม่รู้ตัวอีก เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค้า

[iceman555]

ง่าา ทั้งนังน้ำทั้งพี่พอร์ช ศึกสองทางเลย. เฮ้ออออ

[titansyui]

 

[inkk2]

chapter 19 ทั้งรักทั้งหวง




"บอกว่าอย่าวิ่ง!" เสียงของร่างสูงตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล ทำให้ผมต้องหยุดวิ่งแล้วเดินมาหาเขาดีๆ ตอนนี้เรากำลังเก็บของจะกลับกรุงเทพฯ เนื่องจากเราอยู่ที่นี้มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว แผลก็เริ่มหายดีได้เล่นน้ำทะเลจนสมใจอยาก ช่วงสองสัปดาห์มานี้พี่พอร์ชโทรมาหาตลอด จนพี่ดินต้องยึดโทรศัพท์กันเลย เวลาจะขอยืมโทรหาลัน กานและเลย์ก็ต้องเปิดสปีกเกอร์โฟนให้พี่เขาได้ยินตลอด ยิ่งพี่พอร์ชโทรมาหานี้ยิ่งแล้วใหญ่คุยได้ไม่ถึงสองนาทีก็ให้วาง ไม่รู้เป็นไรของเขา แต่ก็ชั่งเถอะ

"ยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ" ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างร่างสูงที่กำลังยัดของเข้ารถ

"ไม่ต้องเลย ขาดเรียนมาแล้วหลายวัน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ก็ได้ แล้วนี้หาอะไรอ่ะ" ผมเห็นพี่ดินกำลังคุ้ยหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า

"หากระเป๋าตังไม่รู้อยู่ไหน"

"ด้ายเห็นอยู่หน้าทีวีอ่ะ เดี๋ยวด้ายเดินไปเอามาให้"

"เห้ยๆ ไม่ต้องๆ" ผมที่ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในบ้านพักก็ต้องหยุดชงักเมื่อร่างสูงตะโกนเสียงดัง

"ทำไมอ่ะ" ผมหันไปถาม

"เดี๋ยวพี่เดินไปเอง จะล็อกบ้านด้วย" พี่ดินเดินเข้าไปในตัวบ้านก่อนเดินออกมาพร้อมกระเป๋าตัง

"ปะ กลับกันได้แหละ" เขาเดินจูงมือผมให้ขึ้นไปนั่งบนรถ ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับ

ปึง เสียงปิดประตูรถ

"อะไรอยู่ในกระเป๋าตัง" ผมถามขึ้นมาทันทีเมื่อรถเคลื่อนตัวออก

"ไม่มีอะไร" แล้วทำไมต้องแอบ

"เอามาให้ดูหน่อย" ผมแบมือขอ

"ขับรถอยู่เห็นไหมเนี้ย" เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปมองทางอีกครั้ง

"เดี๋ยวหยิบเองก็ได้..อ่ะ!"

เพี๊ยะ! ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋ามาดู แต่พี่ดินก็ตีมือผมอย่างแรง

"มันเจ็บน่ะ!" ผมตะโกนเสียงลั่นรถ

"ไม่ต้องเลย นี้ของส่วนตัวพี่น่ะ" เขาหันมาว่าผม

"งั้นเอาโทรศัพท์ด้ายมาดิ นั้นก็ของส่วนตัวของด้ายเหมือนกัน" ของของเค้า อยู่ๆก็มายึดไป

"ไม่คืนเว้ยย" ชอบกวนตีน

"เอาคืนมาาา" ผมโวยวาย แล้วเอียงตัวไปหาพี่ดินเพื่อจะล่วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงพี่เขา

"ไม่ให้ ทำไม! จะเอาไปโทรหามันหรือไง แม่งน่าหงุดหงิดฉิบหายโทรมาได้ทุกวัน"

"ใช่! จะโทรหาพี่พอร์ชแล้วจะทำไม" ผมประชดกลับ

"งั้นกูไม่ให้! อย่ามาง่องแง่ง" อยู่ๆพี่ดินก็อารมณ์ขึ้น

"ถ้าไม่ให้ก็เอากระเป๋าตังมา จะดูว่าซุกรูปผู้หญิงไว้หรือป่าว" ผมแบมือขออีกครั้ง พี่ดินหันมามองหน้าผมสักพัก ก่อนจะทำท่าล่วงมือไปหยิบมันขึ้นมา

"อ่ะเอาไป ถ้าเห็นแล้วก็อย่าร้องแล้วกัน หึหึ" พี่ดินโยนกระเป๋าตังมาให้ ก่อนแสยะยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ผมเปิดกระเป๋าตังออกมาเจอแต่บัตรเครดิตเต็มไปหมด ผมล่วงเข้าไปในช่องใส่รูปภาพก่อนดึงออกมา

"!!!!!!" สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมช็อค ในมือของผมเป็นรูปผู้ชาย2คน ที่นอนเปลือยโดยมีผ้าห่มปิดช่วงล่างเอาไว้ คนตัวเล็กสุดที่มองยังไงก็เป็นผม กำลังนอนหลับอยู่อกของพี่ดิน

"อุบาททท! ดูหน้าด้ายดินอนน้ำลายจะยืดอยู่แล้วอ่ะ" ผมหันไปโวยวายใส่คนร่างสูง

"น่ารักจะตาย ดูแก้มดิแม่งไหลมารวมกันข้างเดียว5555555" พี่ดินหัวเราะลั่น มันตลกตรงไหน อุบาทจะตายเก็บไว้ไม่ได้

"ไม่เอาๆ ด้ายฉีกทิ้ง" ผมทำท่าจะฉีกรูปทิ้ง แต่พี่ดินดิ้งเอาไปเสียก่อน

"เห้ยๆ อุดส่าไปยืนรอตั้ง2ชม.กว่าจะได้รูปมา" เขารีบยัดใส่กระเป๋าตังทันที

"หึ้ยย ถ้ามีใครเห็นน่ะด้ายจะด่าพี่ดินให้ยับเลย ค่อยดู" เห็นขึ้นมาละซวยเลย ถ้าเป็นหญิงชายคงไม่แปลก แต่นี้มันผู้ชาย2คน นอนเปลือยกอดกันนี้แปลกยิ่งกว่าแปลก แล้วเรื่องที่เราคบกันยังไม่มีใครรู้ด้วย เพราะผมยังไม่ได้บอกพวกลัน กานและเลย์เลย กลับไปถึงค่อยบอกก็ได้ ระหว่างทางผมไม่ได้คุยอะไรกับพี่ดินเลย แต่ก็ยังดีที่พี่ดินเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผมเล่นเกมข้ามเวลาไปเรื่อยๆ ส่วนร่างสูงก็ค่อยหันมามองผมเป็นระยะๆ สลับกับมองถนนไปด้วย จนมาถึงคอนโด

"เออไหนๆก็จะย้ายแล้วก็ย้ายของมาอยู่ห้องพี่เลย ส่วนห้องนั้นขายทิ้งไปเลยไม่ต้องเก็บไว้" อยู่ๆพี่ดินก็พูดขึ้น

"แต่ด้ายซื้อห้องอีกคอนโดนึงไว้แล้วอ่ะ" ผมเงยหน้าจากเกมขึ้นมาพูด

"ปล่อยไว้งั้นแหละ ว่างๆค่อยไปนอนโน้น" มัดมือชกชัดๆ

"ก็ได้...."

~ติ้ง ติ้งงง ติ้ง ติ้งงง~ 
เสียงโทรศัพท์มันดังมาจากกระเป๋ากางเกงของพี่ดิน

"ใครโทรมาอ่ะ ขอหน่อยดิ"

"แปป" พี่ดินล่วงมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนดูชื่อ
"ให้แค่2นาที" ดูก็รู้ว่าพี่พอร์ชโทรมา

"เอามาดิ" ผมยื่นมือไปรับโทรศัพท์ก่อนวิ่งไปที่ลิฟท์ที่กำลังเปิดพอดี

"เส้นด้าย!!" พี่ดินตะโกนทันทีเมื่อคว้าผมไว้ไม่ทัน

"ขนของขึ้นให้ด้วย ด้ายรอบนห้องน่ะ" ผมยิ้มลา ก่อนกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบน แล้วรับสายโทรศัพท์

"ฮัลโหวว พี่พอร์ช" ผมขานรับ

//หึหึ ว่าไงครับตัวแสบ คุยได้แล้วหรอ//

"ด้ายวิ่งหนีพี่ดินมา เลยคุยได้"

//หึ แล้วนี้กลับมารึยัง// พี่พอร์ชถาม

"พึ่งถึงเมื่อกี้เอง พี่พอร์ชโทรมามีไรหรอ" ผมเดินมายังหน้าห้องแล้วไขกุญแจห้องพี่ดินเข้าไป

//ว่างไหมวันนี้ พี่ว่าจะชวนมาผับ ZTH หน่อย พี่ชวนคนอื่นๆให้แล้ว//

"ก็ว่าน่ะ แต่ไม่รู้พี่ดินจะให้ออกไปไหนรึป่าวสิ"

//แอบออกมาไง เดี๋ยวพี่ไปรับหน้าคอนโด 2 ทุ่ม โอเคไหม?//

"จะดีอ่อ? เดี๋ยวพี่ดินจะด่าด้ายเอาน่ะสิ"

//น่า พี่คิดถึงด้ายจะแย่แล้ว เราไม่ได้เจอกันเลยน่ะ//

"ด้ายก็คิดถึงและรักพี่พอร์ชมากๆเลย"

//ปากหวานมาจุ๊บทีดิ หึหึ นี้โดนมันยึดโทรศัพท์ไม่รำคาญมันบ้างหรือไง//

"น่ารำคาญจะตายพี่ดินน่ะ ด้ายจะใช้โท......."

ปึงง!! เสียงปิดประตูห้องดังมาแต่ไกล

"หึ" พี่ดินเดินเข้ามาแล้วทิ้งของทั้งหมดลงบนพื้น

"เอ่อ...แค่นี้ก่อนน่ะพี่พอร์ช" กดตัดสายทันทีโดยไม่ทันฟังเสียงทักท้วงของพี่พอร์ช ก่อนเดินไปหาพี่ดินที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ผมหวังว่าเขาคงไม่ได้ยินประโยคนั้นน่ะ

"เอ่อ...พี่ดินเราไปหาอะไรกินไหมอ่ะ ด้ายหิวแล้ว" ผมนั่งลงข้างๆร่างสูง

"กูไม่หิว ไปหาแดกเอง" อยู่ๆพี่ดินก็พูดคำหยาบออกมา

"โกรธด้ายอ่อ......ด้ายขอโทษปล่อยให้พี่ดินยกของคนเดียว" ผมจับแขนเขาไว้เมื่อเขาทำท่าจะลุกออกจากโซฟา
"เดี๋ยวด้ายนวดให้มะ"

"หึ! คิดถึงมันมากไหมละ" พี่ดินหันมามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ
"กูแม่งคงไม่ดีเองแหละ" พี่ดินพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอน

"อย่ามาเดินหนีด้ายน่ะ! ด้ายยังพูดไม่จบ" ผมเดินตามเขาเข้าไป ผมไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้า

"ไปไกลๆก่อนได้ไหม หงุดหงิด" พี่ดินเดินหนีผมไปฝั่งระเบียง

"ฮึก..อย่ามาไล่ด้าย..ฮึก ก" ผมยกมือเช็ดน้ำตา เดินตามไปยืนด้านหลัง

"มึงพูดเองน่ะว่ารำคาญกู งั้นกูก็พยายามจะไม่ทำให้มึงรำคาญก็แล้วกัน" ร่างสูงจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนเอนตัวพิงกับขอบประตูหันหน้ามองวิวด้านนอก

"ฮือออออออออออ"

"มึงจะร้องทำไม" ร่างสูงถามออกมา โดยที่มือข้างนึงยังล่วงกระเป๋า ส่วนอีกข้างคีบบุหรี่เอาไว้โดยไม่สนใจร่างบางแม้แต่น้อย

"ทำไม...ฮือออ...ต้องพูดคำหยายกับด้ายด้วย..ฮึก"

"กูก็เบื่อที่พูดเพราะๆไง" ผมรู้ว่าเขาประชดผม

"อย่าเพิ่งเข้าใจด้ายผิ..."

~ติ้ง ติ้งงง ติ้ง ติ้งงง~ 
เสียงโทรศัพท์ของพี่ดินดังขึ้นมา พี่ดินกดรับทันที
"เออ ว่าไง"

(ว่างป่าวว่ะ)

"เออกูว่างมีไรว่ะ" พี่ดินอัดบุหรี่เข้าเต็มปอดก่อนพ่นมันออกมา

"ฟังด้ายพูดก่อน ฮืออออออออ"

(เสียงใครว่ะ)

"เออน่า มีอะไรก็พูดมา"

(ไม่มีเหี้ยไรหรอก จะชวนมาหาเหล้าแดก)

"เออกูไป"

(เอาน้องมันมาด้วยดิ)

"กูไม่เอามันไปหรอก หึ แค่นี้น่ะเจอกันที่เดิม" เขากดวางสาย ก่อนหันมามองผมนิดๆ แล้วเดินไปหน้าประตูห้องนอน ผมยื่นปาดน้ำตามองตามเขาไป

"จะไปไหน ฮึก" ผมถามเขาเมื่อเขาหยิบกุญแจรถ

"เรื่องของกู รำคาญกูไม่ใช่หรือไง งั้นเดี๋ยวกูออกไปเอง มึงจะได้ไม่รู้สึกรำคาญกูไง" เขาหันมาพูดกับผม

"ไม่เอาๆ ฮือออออ...มาคุยกับด้ายก่อน" ผมวิ่งไปดึงเสื้อเขาเอาไว้

"อย่ามางี่เง่า ตัวเองเริ่มก่อนน่ะ"

"พี่ดิน ฮึก ก..ฮือออออออ อย่ามามาทิ้งด้ายน่ะ ฮึก ก อย่าปล่อยด้ายอยู่คนเดียวแบบนี้ ฮือออออ" ผมยื้อแขนเขา
"ห้ามไป! ฮืออออออ ถ้าไปด้ายจะโกรธ ฮืออออ"

"เรื่องของมึง" เขาเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งให้ผมอยู่เพียงรำพังในห้องนั่งเล่น

"ด้ายจะโกรธ ฮือออออออออออ" ร่างบางนอนฟุบลงกับพื้นร้องไห้



[talk : Din]

ผมทิ้งให้น้องอยู่ในห้องคนเดียว ตามจริงแค่จะทำโทษมันเท่านั้นแหละ น้องมันชอบพูดไม่คิด รู้อยู่แล้วแหละว่ามันไม่มีทางรำคาญผมหรอก นรักผมจะตาย ผมแค่ทิ้งมันไว้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นแหละ ยังไงผมก็เป็นห่วงมัน

"เออมึง กูไม่ไปแหละ" ผมโทรบอกไอ้หยวน

//ไมอีกว่ะ//

"ทะเลาะกับน้องมันนิดหน่อย"

//อ่าวหรอ ทะเลาะเรื่องเหี้ยไรอีกล่ะ มึงไปแกล้งมันอีกอ่ะดิ//

"แกล้งเหี้ยไร แม่งบอกรักผู้ชายคนอื่น แต่บอกรำคาญกูมันน่าให้กูโกรธไหม" พอพูดแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แม่งไปบอกรักผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช้ผมได้ไงว่ะ

//งั้นออกมาหาเหล้าย้อมใจไหมเพื่อน5555555//

"ตีนกูนี้ กูไม่ได้อกหักไอ้สัส ไม่ต้องมาย้อมใจกู"

//หึหึ แล้วนี้น้องมันอยู่ไหนละ//

"ร้องไห้อยู่บนห้อง กูเดินหนีมันลงมาข้างล่าง"

//แล้วมึงไปทิ้งมันไว้คนเดียวทำไม แม่งคิดสั้นฆ่าตัวตายแล้วมั้งเนี้ย//

"ส้นตีนกูเหอะ อย่างมาแช่งเมียกู" พรุ่งนี้เดี๋ยวมึงเจอกูถีบ

//หึหึหึ เต็มปากเต็มคำน่ะไอ้สัส เออแค่นี้แหละพวกนั้นมันมาแหละ มึงก็ไปง้อมันหน่อย น้องมันอาจจะไม่ได้พูดเชิงความหมายนั้นก็ได้// พูดมากจริงๆเลยมึงนิ

"เออแค่นี้แหละ" ผมวางสายจากไอ้หยวน ก่อนเดินไปหน้าปากทาง ที่มีซุปเปอร์มาเก็ตอยู่ เห็นน้องมันบ่นว่าหิวเลยมาเลือกซื้อของกินข้ามเวลา ทำโทษมันสะหน่อย ให้มันได้อยู่คนเดียวบ้าง คำพูดที่มันพูดออกมาบางคำมันก็ทำร้ายจิตใจผมได้เหมือนกัน พูดไม่รู้จักคิด ป่านนี้นอนร้องไห้ตาปวม น้ำตาท่วมห้องแล้วมั้ง ผมว่าผมรีบๆซื้อของให้มันเสร็จแล้วกลับเลยดีกว่า ผมหยิบของทั้งหมดมาจ่ายตังก่อนจะเดินไปกลับมายังห้องอีกครั้ง

แกร๊ก ปึก! ผมพลักประตูเขาไปก็ต้องตกใจ เมื่อเด็กดื้อของผมวิ่งมากอดผมเต็มรัก

"ฮืออออออออออ" มันสวมกอดผมอย่างแน่นแล้วซุกหน้าลงกับอก
"อย่าทิ้งด้าย...ฮึก ก...ฮือออออออ"

"ไม่รำคาญคนอย่างกูแล้วหรอ" ผมถามมัน

"ฮืออออออออออ" มันไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้าไปมาอยู่ที่อกผม

"ปล่อยก่อนดิ" ผมบอกให้มันปล่อยเพราะผมจะเอาของไปเก็บ

"ฮึก ก ฮืออออออออออ" มันแหกปากร้องเสียงดัง

"พี่จะเอาของไปเก็บ ปล่อยก่อนดิจะร้องไห้ทำไม"
ร่างบางไม่ยอมปล่อย ทำให้ผมต้องวางของลงกับพื้นก่อนหันมาพูดกับมันให้รู้เรื่อง
"เลิกร้องได้แล้ว"

"ฮึก ก...ด้าย ฮือออออ...อย่าทิ้งด้ายอีก..ฮือออออ" ผมมองแก้มเนียนที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด

"เงยหน้ามา" ผมบอกร่างเล็ก

"ฮือออออ" มันยังคงซุกหน้าอยู่กับอกของผม

"เงยหน้ายึ้นมามองพี่หน่อย

"ฮึก ก...ด้ายขอโทษ..ฮึก" ด้ายเงยหน้าขึ้นมาตามที่ผมบอก ผมมองไปที่ปากสวยๆนั้น ตอนนี้มันแดงไปหมดเลย ผมรู้ดีเวลามันร้องไห้มันชอบกัดปากตัวเอง ผมจับแก้มเนียนให้เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนก้มลงไปประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มแดงๆนั้น

"อืมม อึก" เสียงครางเบาๆดังรอดออกมา ผมค่อยๆระเมียดระไม กดจูบอย่างอ่อนโยนเป็นเชิงปลอบให้เด็กดื้อของผมหยุดร้องไห้

"ฮึก ก อืม" เส้นด้ายยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผมก่อนจะเขย่งเท้าน้อยๆขึ้นเพื่อจูบตอบผม ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากสวยนั้น เราแลกลิ้นกันอย่างโหยหา ผมเลียริ้มฝีปากหวานก่อนจะผละออก

"อย่าพูดแบบนั้นอีก อย่าบอกรักใครที่ไม่ใช่พี่ อย่าบอกว่ารำคาญพี่อีก" ผมใช้ปลายนิ้วมือเช็ดที่ขอบตาเบาๆ

"จะไม่พูดแล้ว ฮึก ก" น้องมันสวมกอดผมอีกครั้ง ผมก็กอดตอบน้องมันแน่นๆ

"ฮึก พี่ดิน" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกชื่อผม

"ว่าไง หืม" ผมลูบหัวปลอบ

"ฮึก ก สัญญากับด้าย ฮึก ว่าพี่ดินจะไม่ทิ้งด้าย ฮึก ฮือออ สัญญาสิ" เด็กดื้อของผมร้องไห้อีกครั้ง

"ทิ้งได้ไง เมียทั้งคน"

"ฮือออ อย่าทิ้งน่ะ ฮึก ด้ายไม่อยากเป็นแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ฮือออออ"

"ไม่ทิ้งหรอก ทั้งรักทั้งหวงขนาดนี้"

"ห้ามมีคนอื่นด้วย ฮึก"

"ไม่มีหรอกน่า แค่คนนี้ก็ถึงใจพออยู่แล้ว หึหึ"

"บะ บ้า...ฮึกก" มันยิ้มให้กับผม

"ร้องทุกวัน ขี้แง่น่ะเรา"ผมเอานิ้วมือปาดน้ำตาออกให้น้อง

"ใครกันเล่า ชอบทำให้ร้องไห้ ฮึก" มันพึมพำแต่ผมได้ยิน

"อ่อ นี้พี่ผิดใช่ป่ะ" ผมทำเสียงเรียบๆแกล้งมัน

"ฮึก ก ด้ายผิดก็ได้ ฮืออออ" มันร้องไห้อีกครั้ง

"หึหึหึ โอ๋ๆๆ พี่แกล้งๆ ไม่ร้องน่ะ กอดกันเร็วกอดกัน" ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดแน่นๆ ผมทั้งห่วงทั้งหวงมัน และรักมันจะตายอยู่ ไม่มีทางทิ้งมันได้ลงคอ ผมจะอยู่กับมันจนตายกันไปข้างหนึ่งเลย

*************************************
มาแล้วว อิพี่ดินขี้แกล้งตลอด เริ่มเกลียดอิพี่ดินแหละ5555555555
ไรต์มาอัพพร้อมบอกราตรีสวัสดิ์
GN กู๊ดไนท์ ไปแหละ บายบาย

ปล. ไม่ได้ดูคำผิดเลยรีบพิมพ์ รีบอัพลงอย่างเดียว

[Mouse2U]

ฝากเก็บพี่พอร์ชไปทีค่าา…~

[inkk2]

Chapter 20 [Night & Kan] p.2




ภายในห้องนอนใหญ่มีสองหนุ่มที่กำลังทำกิจกรรมสวาทกันอยู่บนเตียง ที่ผ่านมรสุมมาทั้งคืนจนถึงเช้า ร่างกายทั้งสองเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ไนท์พยายามเร่งเครื่องจนทำให้ร่างบางที่อยู่ใต้ร่าง ต้องกำผ้าปูที่นอนแน่น

"อ๊ะ....พอ..ก่อน...อ่าาาส์..มันเจ็บ!" กานใช้มือบางๆของตัวเองด้วยแรงที่แทบจะไม่มี ดันร่างแกร่งออกจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผล

"อืออ...ซี๊ดดดด แน่นดีฉิบหายเลย" ไนท์ยังคงดำเนินกิจกรรมสวาทต่อไปโดยไม่สนใจคนด้านล่างเลยว่าจะรู้สึกอย่างไร

"อ่ะ...อ๊ะ..ฮ๊าาส์~"เสียงครางกระเซ้าออกมาจากปากสวยๆนั้น ไนท์ก้มลงไปซุกซอกคอที่หอมๆ ร่างบางทำได้แค่เอียงหน้าหลุบการซุกไซร้นี้

"อ่าขาหน่อย" ไนท์กระซิบเบาๆข้างหู แต่ร่างบางไม่ยอมทำตาม จึงทำให้ไนท์ต้องจับขาขึ้นเอง ก่อนดันท่อนลำเขาไปเต็มที่

"อึก!....อ๊ะะ..มะ...มันลึก ฮึกก" ความเจ็บเริ่มแล่นเข้าสู่ร่างกายอีกครั้ง กานเขยิบตัวถอยออก แต่ร่างสูงกลับคว้าเอวแล้วกดเขาหาตัว

เพี๊ยะ!
"จะเขยิบไปไหนว่ะ!" ไหนตีลงที่ขาอย่างแรง

"ฮึก ปล่อยกูไปเถอะ...อึก..กูเหนื่อย.....อ๊าาส์!" ไนท์ไม่ฟังร่างบางพูดแต่กลับกระแทกท่อนลำลงไปลึกกว่าเดิม

"พูดมาก! ถ้ากูไม่เสร็จกูก็ไม่ปล่อย หึ" ไนท์แสยะยิ้มขึ้นน้อยๆ แม้ร่างบางจะเสร็จไปแล้วถึงสี่ครั้งแต่เขาพึ่งเสร็จไปแค่สองครั้งเองเขาไม่มีทางปล่อยไปหรอก
ไนท์จับเอวร่างบางก่อนจะกระแทกแกนกายเข้าไปแรงๆทำให้ร่างบางกระดุกด้วยควาทเสียว

"อ่ะ... ฮ้าาส์ ...อ๊าา....อ๊ะ~" น้ำตาจากดวงตาใสๆนั้นค่อยไหลลงมาอาบแก้ม ริมฝีปากสวยได้รูปนั้นแม่มเข้าหากัน
 เขาทนไม่ไหวแล้วกับการกระทำแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ชีวิตเขาทำไมถึงได้บัดซบเช่นนี้ มีเซ็กส์กับศัตรูงั้นหรอ หึ เขาละสมเพชตัวเองจริงๆ

ไนท์ลอบมองร่างบาง ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้ปลดปล่อยเลยต้องมาลงกับร่างบางเสมอ เขาเห็นบ่อยแล้วเวลาที่เราทำกิจกรรมบนเตียงไม่มีสักครั้งที่ร่างบางจะไม่ร้องไห้ แต่เขาไม่เคยสนใจสักครั้ง ในเมื่อกานเลือกที่จะมีปัญหากับเขา มันก็ต้องจบด้วยเรื่องอย่างนี้

"อืมมม...ซี๊ดดดด ใกล้แล้ว" ร่างสูงซอยถี่จนทำให้กานต้องเอามือมาโอบรอบคอไว้ ด้วยความเสียวส้าน ร่างบางเกร็งตัวเมื่อรู้ว่าตัวเองใกล้จะไปแล้วเหมือนกัน

"อ๊ะ อ๊ะ อ่าาาส์" ร่างสูงจับแกนกายน้อยมาชักรูด จนร่างบางบิดเร้าไปมา

"อืมม..พร้อมกันน่ะ" ไนท์เร่งเครื่องพร้อมกับช่วยกานไปด้วย

"อ๊าาาาาาาส์" ร่างบางพ้นน้ำรักขาวๆออกมาเต็มมือของร่างสูง
"อือ...ฮ๊าาาาาส์" ร่างสูงก็ถึงจุด ก่อนปล่อยน้ำสีขาวขุนเขาไปในตัวร่างบาง พร้อมกระตุกเข้าออกเบาๆเพื่อรีดน้ำออกให้หมด จึงถอนแกนกายออกมา แล้วล้มตัวลงนอนข้างคนตัวเล็กที่นอนหอบอยู่บนเตียง

"ลุกไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูพาไปส่ง" เช้านี้มีเรียน ไนท์สั่งคนตัวเล็ก แต่กานทำเป็นไม่ได้ยินแล้วหันหลังให้พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้

"ฮึกก ฮึก" เสียงสะอื้นดังออกมา

"กูบอกให้ลุก อย่าให้กูพูดเป็นครั้งที่สาม" ไนท์เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก พร้อมจับที่แขนร่างบางให้ลุกขึ้น

เพี๊ยะ!! กานตีเข้าไปที่มือร่างสูงอย่างแรง
"อย่ามาแตะต้องตัวกูน่ะ ฮึกก"

"หึ อยากจะโดนกูอีกรอบใช่ไหม!" ร่างสูงตะคอกกลับมาทำให้กานสะดุ้งรีบส่ายหน้าทันที

"ทำตัวเหมือนพึ่งเคยเสียตัว หึหึ โดนกูทำตั้งหลายครั้งยังไม่ชินอีกหรือไง" ร่างสูงเน้นย้ำการกระทำเลวๆของตัวเอง

"ถ้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา มึงก็ลุกขึ้นมา จะได้รีบอาบน้ำแล้วไปสักที"

"ฮึกก ฮึก" เขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาไม่สามารถบอกเรื่องนี้ให้เลย์ ด้ายและก็ลันรู้ ไนท์เองก็รู้ดีถึงได้เอาเหตุผลนี้เป็นข้ออ้างเรียกตัวเขามาทำเรื่องอย่างว่า

"มานี้" ไนท์ดึงแขนร่างบางให้ลุกจากเตียง ก่อนจะพยุงเดินไปยังห้องน้ำ เขาปิดฝาชักโครกแล้วจับกานให้นั่งลงบนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบสบู่เหลวมาเทลงตัวของร่างบางเพื่อที่จะทำความสะอาดตัวให้

"ไม่ต้อง ทำ...ฮึกก..เองได้" กานจับแขนไนท์ออกไป ก่อนจะค่อยๆถูตัวตัวเอง ไนท์เปิดน้ำรองในอ้างล้างหน้าเอาไว้ให้

"งั้นหันหลังให้ก่อน กูจะเอาน้ำออกให้"

"ไม่ ดะ..เดี๋ยว......ทำเอง"

"งั้นก็ทำ กูรออยู่" ร่างบางมองหน้าไนท์ด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา

"หันหลังมา กูทำไม่เจ็บหรอก" เขาพูดเมื่อร่างบางมือสั่น ไม่ยอมทำสักที

"มะ..ไม่" กานก็ยังคงปฏิเสธ

"สัญญา ไม่เจ็บหันมาเร็วๆ กูจะได้อาบน้ำสักที" ร่างบางยอมหันหลังมาแต่โดยดี

"อ๊ะ" ไนท์ค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปช่องทางด้านหลังอย่างเบามือก่อนจะกวักน้ำรีกออกมาจนหมด

"เสร็จแล้วที่นี้ไปอาบน้ำไป"

"ไปก่อนเลย ฮึก"
 ไนท์มองหน้ากานเล็กน้อยก่อนจะเดินไปด้านในสุดที่เป็นห้องอาบน้ำโดยหันหลังให้ร่างบาง

"ฮึกก ฮือออ" กานชันเข่าขึ้นเล็กน้อย แล้วก้มหน้าลง เขาอยากให้เรื่องแบบนี้มันจบไปซะ อยากให้ทุกอย่างมันหายไปให้หมด อยู่ๆร่างบางก็เงยหน้าขึ้นก่อนเห็นใยขัดตัวห้อยอยู่ กานเดินไปหยิบมันมาก่อนจะเอามาถูตัวแรง

"สกปรกที่สุด ฮึกก" ตัวกูแม่งเจอแต่เรื่องโสโครก

ไนท์ที่พึ่งทำความสะอาดตัวเสร็จ จึงเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวก่อนเดินออกไป แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นร่างบางนั่งตัวแดงอยู่บนชักโครก

"มึงเป็นบ้าอะไรอีกห่ะ!!" ร่าสูงรีบเดินเข้ามาดึงมือร่างบางเอาไว้

"ฮึกก ฮืออออ" กานทำได้แค่ร้องไห้อย่างเดียว

"แม่งตัวแดงหมดแล้วเนี้ย ทำไมต้องถูแรงขนาดนั้นด้วย" ไนท์รีบจับร่างบางไปล้างน้ำก่อนพาออกจากห้องน้ำ

"อย่าทำแบบนี้ แม่งผิวดีๆเสียหมด" ไนท์หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้กับกาน ก่อนจับร่างบางแต่งชุดนักศึกษา

"เดี๋ยวกูไปส่งที่มหา'ลัย แล้วเดี๋ยวตอนเย็นกูมารับ ห้ามหนี้กลับก่อน ถ้ามึงหนี้กลับมึงจะได้บทลงโทษแบบเมื่อคืนอีก" เพราะงี้ผมถึงโดนมันทำก็เมื่อวานมันเรียกผมให้ไปหามันที่ผับแต่ผมไม่ยอมไป มันโทรหาผมผมก็ไม่ยอมรับ จนมันตามมาถึงบ้านแล้วลากผมมาที่นี้เพื่อทำเรื่องแบบนี้... ตอนที่มันไปผมพยายามหาคนช่วยแต่ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน ทุกคนออกไปทำธุระกันหมด ผมถึงโดนมันลากออกมาได้ง่ายๆ

"ฮึกก ฮึก" ร่างบางสะอื้นน้อยๆ

"หึ แค่นี้ก็ร้องไห้ ไอ้คนปากดีที่มันต่อยกูวันนั้นมันหายไปไหนว่ะ เหลือแต่คนขี้แงอยู่ตรงนี้" ร่างสูงยิ้มเยาะก่อนเดินน้ำร่างบางไปยังลานจอดรถ ก่อนขับรถพากานมาส่งที่มหา'ลัย ตลอดทางเราทั้งคู่เงียบ มีแต่เสียงเพลงที่มันเปิดฟัง ผมทำเป็นไม่สนใจมองแต่ข้างทางไปเรื่อยๆ จนถึงมหา'ลัย

"ที่พูดไว้อ่ะ จำได้ไหม" ร่างสูงทักขึ้น

"อือ" ผมขานรับแค่นั้นก่อนเดินลงจากรถ

"กูจะมารับที่เดิมน่ะ" มันเปิดหน้าต่างรถ ก่อนตะโกนออกมา ผมทำเป็นไม่สนใจเดินไปยังคณะของตัวเอง

"กว่าจะมา เขารอมึงกันอยู่เนี้ย" ไอ้ลันทักผมขึ้น

"อือ" ผมตอบแค่นั้น

"ทำไมหน้าดูเหนื่อยๆจังเลย" เลย์ถาม

"เลย์กอดหน่อยได้ไหม" เลย์หันหน้ามามองกาน ก่อนพยักหน่อยเบาๆเป็นเชิงอนุญาติ กานเดินเข้าไปกอดเลย์พร้อมซุกหน้าลงกับอก เลย์เป็นผูชายที่อบอุ่นที่สุดในกลุ่ม ถึงบางเวลาเขาจะโหดไปหน่อย แต่เขาก็รักเพื่อนทุกคน

"เป็นอะไร ช่วงนี้มึงดูเหนื่อยๆน่ะ" เลย์ถาม เขาเป็นคนที่รู้จักนิสัยเพื่อนทุกคนดี ใครเปลี่ยนไปแม้แต่นิดเดียวเลย์ก็จะดูออก

"ป่าวหรอก"

"กาน เค้าซื้อนมมาให้" ไอ้ด้ายเดินยืนกล่องนมมาให้

"ไหนนมมึงห่ะไอ้ดาย มึงมองดีๆดิมึงหยิบอะไรมา" ลันหันไปว่า

"อ่าว เค้าว่าเค้าหยิบนมมาน่ะ" ที่มันหยิบมาคือชาเขียวครับ มันมองยังไงของมัน

"กอดหน่อย" ผมบอกเลย์ที่นั่งเฉยให้ผมกอดมันคนเดียว

"ทำไมวันนี้อ้อนจัง เด็กแสบของกูหายไปไหนแล้วน่ะ" ไม่หายไปไหนหรอกก็อยู่นี้แหละ เลย์ยกมือขึ้นมาลูบหัวเบาๆ

"ไม่รู้" ผมหลับตาลง

"อย่ามาหลับตรงนี้ กูไม่ใช่ที่นอน" เลย์ว่า

"ยังไม่ได้นอนเลยแค่หลับตาเฉยๆ" ผมยันตัวเองออกจากตัวเลย์

"ใครจะเชื่อมึง มึงหลับบ่อยจะตายในคาบเรียน"

"ไอ้ลันมึงหุบปากก่อนได้ไหม" ผมหันไปหามัน

"เออกูเสือก กูขอโทษคร้าบบ" มันยกมือไหว้บนอกผม

"กวนตีนแหละ หึหึหึ" ผมยิ้มออกมา

"ยิ้มจนได้!" ด้ายตะโกนขึ้น

"มึงจะตะโกนทำไมเล่า" ผมว่าเส้นด้าย

"ป่าว แค่ตื่นเต้น" มึงตื่นเต้นอะไรว่ะ

"ไปเรียนได้แหละไป ด้ายมึงอ่ะห้ามหลับในคาบเลยน่ะ หยุดเรียนมาสองอาทิตย์แล้ว เดี๋ยวเย็นกูติวให้"

"ไม่เอา ถ้าให้ลันติวเค้าคงไม่จบพอดี ให้เลย์ดีกว่า เนอะๆๆ" มันหันไปหาแนวร่วมกับเลย์

"เออจำไว้เลย ฮึ้ยย" ไอ้ลันงอนรีบเดินเข้าห้องเรียน พวกผมก็รีบเข้าตามไป

ตลอดทั้งวันผมเรียนไม่รู้เรื่อง หรือเรียกว่าไม่ได้เรียนเลยดีกว่าจากที่ผมเขาห้องมาผมก็เอาแต่นอนอย่างเดียว ก็ผมยังไม่ได้นอนเลย พอได้หลับแล้วรู้สึกดีขึ้นเพราะได้พักผ่อนมั้ง พอตื่นขึ้นมาพวกผมก็ไปหาข้าวเที่ยงกินกัน แล้วกลับมาเรียนคาบบ่ายอีกครั้ง
.
.
.

"สิ้นเดือนมีสอบเก็บคะแนน อ่านหนังสือกันด้วย โอเคไปได้ค่ะ" ครูสอนจบก็ปล่อยกลับบ้าน

ติ้ง! เสียงข้อความไลน์ดังทำให้ผมต้องกดเข้าไปดู

Night : มาที่ลานจอดรถ เร็วๆกูรออยู่

สั่งกูจังน่ะแม่ง ผมอ่านอย่างเเดียวแต่ไม่ตอบ

ติ้ง
Night : รู้ใช่ไหมถ้าหนี้กูแล้วเจอกับอะไร
Kan : เออสั่งกูจัง
Night : อย่าปากดีให้มันมาก
Night : เร็วๆดิ ชักช้าว่ะ
Kan : พึ่งเลิกรอหน่อยไม่ได้หรือไง
Night : เลือกเอา จะรีบเดินมาหากูที่ลานจอดรถเร็วๆ หรือจะให้กูขับไปรับที่หน้าคณะ
Night : หน้าคณะก็ดีเหมือนกันน่ะ เพื่อนมึงจะได้รู้เรื่องของเราไง
Kan : เดี๋ยวกูรีบวิ่งไป มึงรออยู่ตรงนั้นแหละแม่ง
Night : หึหึ

มันพิมพ์ส่งมาให้ผม
"เอ่อ...พวกมึง กูกลับก่อนน่ะรีบไปทำธุระว่ะ" ผมหันไปบอกเพื่อนๆ

"ให้กูไปส่งไหม" เลย์ถาม

"ไม่เป็นไร เอ่อ...คนที่บ้านมารับน่ะ" พวกนั้นพยักหน้า

"ไปน่ะ" ผมโบกมือลา ก่อนวิ่งไปยังลานจอดรถ

ซี๊ดดด เจ็บทางด้านหลังฉิบหาย ผมวิ่งไปหยุดไปเพราะมันเจ็บ ผมเลยเลือกที่จะเดินเร็วๆแทนจนถึงลานจอดรถ

"ชักช้า ให้กูรอตั้งนาน" เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปนั่งมันก็ตะคอกผมทันที

"มันเจ็บ มึงไม่ลองมาโดนบ้างละแม่ง" ผมเถียง

"เจ็บเหี้ยไร ไหนกูยังไม่เห็นมึงมีแผลอะไรเลย"มันจับขาผมยกขึ้น แต่ผมสลัดออก

"มึงกล้าถามเนอะ เจ็บที่มึงทำกับกูไงไอ้เหี้ย" ผมสะบัดหน้าหนี้มันทันที

"อ่อ หึหึ นึกว่าเจ็บอะไร" มันเอามือมาลูบขาผม

"ทุเรศ ไม่ต้องมาจับกู" ผมดึงมือมันออก

"หึ ไอ้เด็กปากดีมันกลับมาแล้วหรอ เมื่อเช้ายังเป็นเด็กขี้แงอยู่เลย"

"พูดมาก จะไปไหนก็ไป"

"ไปเอากับกูอีกรอบไหมละ หึ"

"ส้นตีนเหอะ ถ้าเรียกกูมาเพราะเรื่องอย่างนี้ อย่าเรียก" ผมเปิดประตูรถออแ แต่ร่างสูงกับกระชากประตูปิดแล้วคร่อมตัวลงมาทับผม

"ถ้ากูจะเรียกมึงต้องมา ถ้ากูต้องการอะไรมึงก็ต้องทำนี้คือคำสั่ง" ร่างสูงค่อยๆโน้มหน้าลงมาก่อนกดริมฝีปากเรียวเข้ากับริมฝีปากสวยๆนั้น

"อือออ!" ร่างบางครางออกมาอย่างตกใจ เม้มปากเน้นเพื่อนกันร่างสูงสอดลิ้นเข้ามา ร่างสูงเล้าโลมด้วยปากของตนเองและก็ขบกับปากเล็กนั้นจนร่างบางยอมเผยอปาก ร่างสูงอาศัยจังหวะนี้สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกับลิ้นเล็ก

"อืมม" กานพยายามดันร่างสูงออกจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผล ทำได้แค่กำแขนเสื้อไว้เป็นที่ระบาย ไนท์เอาลิ้นเกี่ยวกับลิ้นเล็กๆอย่างหยอกล้อไปมา เพิ่มสัมผัสจูบอันอ่อนโยน จนร่างบางรู้สึกเคลิ้มไปกับรสจูบ เลยจูบตอบกลับไปทำให้ร่างสูงเผลอยิ้มขึ้นน้อยๆ ไนท์เลียริมฝีปากสวยนั้นก่อนจะผละออกมา

"ไปหาข้าวกินกัน กูหิวแล้ว" เสียงกระซิบข้างหู

"อะ...อืม" กานทำได้แค่เพียงหันหน้าหนีไปมองข้างกระจก เพราะไม่อาจสู้หน้าได้ ผมเป็นอะไร ทำไมต้องไปจูบตอบมันด้วยว่ะโอ้ยยไม่เข้าใจเลยแม่ง

"หึ" ไนท์ขำกับอาการของคนตัวเล็กข้างๆ

"หะ...หัวเราะอะไร!?!" ร่างบางหันมาโวยวายใส่

"ป่าว หึ" เขาเพียงแต่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะขับรถออกไป พวกเราออกจากมหา'ลัย ก่อนที่เขาจะขับรถพาผมมายังห้าง ห้างหนึ่งที่ผู้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร

"จะกินอะไร" ร่างสูงถาม

"ยังไม่หิว" ผมบอก

"แต่กูหิว เลือกดิว่าจะกินอะไร" มันกันมาสั่งผม

"ก็กูไม่หิว มึงอยากกินไรก็กินไปดิ"

"เลือกมาเอาร้านไหน" นี้มึงไม่ได้ฟังกูเลยใช่ไหม

"ร้านโน้นไป" ผมชี้ไปมั่วๆ เป็นร้านอาหารทะเล

"ไม่แดก กูแพ้อาหารทะเล"

"เรื่องมากจริงๆ ร้านโน้น" ผมชี้ไปทางร้านอาหารญี่ปุ่น

"เดินไปดิ" มันดันหลังให้ผมเดินนำหน้า ผมเดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่น เราเลือกนั่งโต๊ะในสุด เพราะคนตัวโตแถวนี้มันไม่ชอบนั่งข้างกระจก แม่งบอกคนเดินผ่านไปผ่านมามองแล้วรำคาญ

"เอาข้าวหน้าหมูทอด 2 เอาน้ำชาแก้วนึง แล้วก็น้ำเปล่าแก้ว" มันมองเมนูก่อนสั่ง พนักงานทวนรายการอาหารอีกครั้งก่อนออกไป

"น่ารักจังเลยน่ะคะ พาน้องมาทานข้าว" มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทัก

"หึหึหึ" ร่างสูงหัวเราะเบาๆ

"อยู่ม.อะไรค่ะ ตัวเล็กนิดเดียว" กูแค่เตี้ยเหอะ

"เอ่อ....ผมเรียนมหาลัยแล้วครับ" ผมยิ้มแหย่ๆ

"อ่าวตายจริง ขอโทษน่ะคะ เห็นตัวเล็กนิดเดียวนึกว่าอยู่ม.ต้น" เธอขอโทษ

"อ่อไม่เป็นไรครับ มันโดนทักบ่อยอยู่แล้ว ถึงมันจะอยู่มหาลัย แต่สมองมันอยู่แค่ม.ต้นนั้นแหละครับเพราะขาดความอบอุ่นสมองเลยมีน้อย หึหึหึ" ผมยังไม่ทันได้ตอบ ไอ้ไนท์มันก็ตอบแทนผม

"มึงสิ! สมองม.ต้น ทำตัวเหมือนพ่อแม่ไม่รักอย่ามาด่ากู"
"อยากโดนดีใช่ไหม" มันตีหน้าเรียบ
เมื่อเธอเห็นว่าบรรยากาศไม่ดีจึงขอตัวออกไป

"เออแม่ง ที่มึงยังด่ากูได้เลย"

"มองหน้ากูด้วย กูคือใคร" อย่าให้ถึงทีกูบ้างหล่ะ กูจะด่าให้ยับเลยค่อยดู

"แล้วที่สั่งไปกินหมดหรือไง สั่งมาสองจาน" ผมหันไปเปลี่ยนเรื่องคุยมัน ก็ดูมันดิมองหน้าผมดุๆอ่ะ

"กูสั่งให้มึง" กูบอกมึงรอบที่ล้านแปดบอกว่าไม่หิวมึงก็ยังจะสั่งให้กู

"กูบอกว่ากูไม่หิวไง"

"กูสั่งให้กินก็ต้องกิน ตัวมึงเล็กกูเอาไม่มันส์" มันพูดหน้าตาย

"ไอ้สัส มึงอย่ามาพูดในที่สาธารณะได้ไหม" ผมกำมือแน่น อยากจะต่อยคน

"สั่งมาแล้วต้องกินด้วย ถ้ามึงไม่กินกูจัดหนักแน่คืนนี้"

"เหี้ยเหอะ กูไม่....." มันกอดอกนั่งมองหน้าผม

"อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ" พนักงานเข้ามาแทรกซะก่อน

"เอ่อ..ขอบคุณครับ" ผมพูดไปตามมารยาทก่อนยิ้มให้ พนักงานยิ้มให้เล็กน้อยแล้วยื่นบิลให้ก่อนเดินออกไป

"ยิ้มอ่อยหรือไง"

"อ่อยบ้านมึงสิ กูยิ้มเป็นมารยาทเว้ย"

"นิ้มมารยาสิมึง" ผมทำท่าจะเถียงต่อแต่ร่างสูงก็ดันพูดแทรกก่อน
"กินเข้าไป จะได้รีบกลับ" มันหันมาสั่งผมก่อนนั่งกินของตัวเองไป ผมมองจานตัวเองก่อนตักข้าวครึ่งจานไปใส่ให้มัน

"กินไม่หมดเสียดาย" ผมหันไปบอก

"ถึงว่าทำไมตัวถึงเล็ก กินแม่งเท่าขี้มดจะไปอ้วนได้ไง" มันหันมาว่าผม

"ก็เรื่องของกูอ่ะ" ผมทำเป็นไม่สนใจนั่งกินของตัวเองต่อไป

"เดี๋ยวกูให้ย้ายมาอยู่กับกู กูจะขุนมึงให้อ้วนเลยค่อยดู"

"ฝันไปเหอะ กูไม่ไปอยู่กับมึงหรอก"

"หึ" ร่างสูงแสยะยิ้มขึ้น ก่อนจะนั่งทานอาหารของตัวเองให้หมด พวกเราต่างคนต่างกินกันให้เสร็จ ก่อนจะจ่ายตังแน่นอนว่าไม่ใช่ผมจ่าย มันบังคับผมมามันก็ต้องจ่ายดิเรื่องไรผมจะจ่าย

"ปะ ไปกันได้แล้ว" มันเดินเข้ามาจูงมือผมให้เดินตาม

"เห้ย ปล่อยเลยน่ะอย่ามาจับมือกู" ผมรีบสะบัดมือมันออก

"กูจะจับมีปัญหาอะไรไหม" ผมจับมือผมขึ้นก่อนกระชากให้เดินตาม ผมอายเขา ถ้าคนเห็นผู้สองคนเดินจูงมึงกันใครมันก็ต้องคิด

"ปล่อยเหอะ กูไม่ชอบ" ผมบอกมัน

"แต่กูชอบ ทำไมมึงกลัวใครมาเห็นหรือไง"

"เออ!"

"หึ เห็นก็เห็นไปดิ" มันพูดด้วยเสียงเรียบๆก่อนจะจูงมือผมเดินไป ผมพยายามแกะมือออกจากมันแต่มันไม่ยอมปล่อย

"แม่ง แล้วนี้มึงจะไปไหน" ผมรำคาญมันจนต้องหันมาถาม

"ซื้อเสื้อผ้า" มันตอบ

"ซื้อเวลาอื่นได้ไหม กูจะกลับบ้าน ไม่มึงก็ไปเดินคนเดียว เดี๋ยวกูกลับเอง"

"ไม่" มันขาดความอบอุ่นมากหรือไงว่ะแม่ง ยุ่งกับกูตลอด ร่างสูงเดินเขาร้านโน้นร้านนี้จนได้ของมาเต็มมือ แต่ก็ไม่ยอมกลับสักทีจนตอนนี้ทุ่มครึ่งแล้ว

"หึ้ยย มึงรีบซื้อรีบกลับเลย เดี๋ยวดึกก่อนกูยังไม่ได้โทรบอกแม่"

"กูโทรบอกแหละ" มันพูดออกมา ทำให้ผมมองหน้าอย่างสงสัย

"มึงไปรู้เบอร์แม่กูได้ไง"

"ขนาดบ้านมึงกูยังรู้เลย แค่เบอร์แม่มึงแค่นี้ทำไมกูจะหามาไม่ได้" มึงเป็นนักสืบหรือไงว่ะ

"แล้วมึงบอกแม่กูไปว่าไง" ผมหันไปถามมัน

"บอกมึงจะทำรายงานสองวัน แต่ไม่กล้าโทรมาขอแม่เลยให้รุ่นพี่อย่างกูมาขอให้ แล้วบอกด้วยว่าจะนอนกับกู หึ"

"ไอ้เหี้ยยยย ใครบอกมึงห่ะว่ากูจะทำรายงาน" ผมตะโกนด่ามันกลางห้าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาแม่ แต่มันคว้าโทรศัพท์ผมไป

"ถ้ามึงไม่มานอนกับกู กูจะบอกเรื่องนี้กับแม่มึง" มันขู่ผม แต่เรื่องไรผมจะกลัว แม่ผมเข้าข้างผมอยู่แล้วถ้าผมบอกว่ามันแกล้งผม

"กู-ไม่-ไป" ผมย้ำ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สะทกสะท้านอะไร เขาทำท่าทางเหมือนมั่นใจอะไรสักอย่าง

"ก็ดี" มันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนกดอะไรสักอย่าง ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย ก่อนจะเห็นรอยยิ้มร้ายๆนั้น

"สวัสดีครับ นั้นใช่คุณแม่ของกานหรือป่าวครับ" ร่างบางเบิกตากว้างทันทีเมื่อรู้ว่าร่างสูงโทรหาบุพการีของตนเอง

"อ่อ ผมรุ่นพี่ของกานเองครับ พอดีผมมีเรื่องจะบอกคุณแม่น่ะครับ"

หมับ!! ร่างบางรีบจับชายเสื้อของไนท์เอาไว้ทันที ไนท์มองหน้าร่างบางเล็กน้อยก่อนแสยะยิ้มขึ้น ร่างบางจ้องก่อนส่ายหน้าไปมา

"สักครู่น่ะครับคุณแม่" ร่างสูงเอามือปิดตรงตัวไมค์ของโทรศัพท์ก่อนโน้มตัวลงมาหาร่างบาง

"จะไปดีๆ หรือจะให้บอก" เขาถามเสียงเรียบๆ

"ฮึก ก" ผมไม่ยอมตอบ

"ให้บอกสิน่ะ"

"ไปแล้วๆๆ ฮึก ก..อย่าบอกแม่น่ะ" ร่างบางยืนน้ำตาคลอ เขาไม่อยากให้แม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ แม่อาจจะรังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด

"ดีมาก" ร่างยืดตัวขึ้นก่อนจะหันกลับไปพูดต่อ
"ครับ พอดีน้องอยากคุยด้วยน่ะครับ" ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ให้กาน ร่างบางก็รับมาแต่โดยดี

"อึก ครับแม่ กานเองน่ะ" ผมกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

//ว่าไงลูก เมื่อคืนก็ไม่ยอมบอกแม่ก่อนเลยว่าไปค้างบ้านพี่เขาทำให้แม่เป็นห่วง//

"กานขอโทษ.....แม่ครับ"

//ครับ//

"กานไม่อยากทำรายงานแล้ว กานอยากกลับบ้าน" ผมพูดกับแม่แต่ร่างสูงกับจับแขนผมแน่น
'พูดอย่างนี้คืออย่างให้บอกใช่ไหม' ร่างสูงกระซิบ ผมได้แต่ส่ายหน้า

//ได้ไงละลูก ไปทำรายงานบ้านพี่เขา ก็อย่าดื้ออย่าซนเข้าใจไหมครับ//

"อึก ก็ได้ครับ"

//วางสายได้แล้วลูก เปลืองค่าโทรพี่เขา//

"ครับ กานรักแม่น่ะ"

//ครับ แม่ก็รักกานน่ะ หึหึ เดี๋ยวว่างๆแม่โทรหา//

"ครับ" มองว่างสายจากท่านก่อนคืนโทรศัพท์ให้ร่างสูง

"ไปกันได้แล้ว" ผมได้แต่กำมือแน่น เมื่อไหร เมื่อไหรกันน่ะที่เรื่องพวกนี้จะจบๆไปสักที

"จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม มานี้เร็วๆ" เขาเดินเข้ามากระชากแขนผมให้เดินตามไปที่จอดรถ ก่อนดันผมเขาไปนั่งด้านในแล้วร่างสูงกูขับรถกลับมายังคอนโดของตนเอง

"มึง..ฮึก กูขอเรื่องนึง" ผมเดินเข้าไปจับแจนมันเอาไว้

"อะไร" ร่างสูงมองมา

"ฮึก สัญญากับกูหน่อย ฮึกก ว่ามึงจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกกับครอบครัวกู" ผมมองหน้ามันด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

"ก็ได้กูสัญญา แต่ถึงอย่างขึ้นอยู่กับตัวมึง ว่ามึงทำตัวดีกับกูหรือป่าวก็แค่นั้น" มันบอกผม

"ทำไม ฮึก ก มึงถึงอยากได้กูนัก ฮือออ กูยอมขอโทษมึงก็ได้น่ะ ที่เคยต่อยมึง กูยอมให้มึงทำคืนก็ได้แค่ปล่อยกูไป" ร่างบางค่อยนั่งลงกับพื้นห้องเพราะไม่มีแรงที่จะยืน

"ไม่หรอก กูยังสนุกกับมึงอยู่เลย หึ" ร่างสูงพูดจบจะเดินออกไป

"ฮือออออออออ"

เขาทิ้งให้ร่างบางนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว ก็ไม่รู้ว่าเขาติดใจกับไอ้เด็กนั้นยังไงแต่เขายังไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้มัน เป็นผู้ชายคนแรกที่จูบมัน และอาจเป็นผู้ชายคนแรกที่มันเกลียดก็ได้

ผมเข้ามาอาบน้ำและนั่งอยู่ในห้องนอนเป็นเวลานานจนไม่ได้ยินเสียงร้องไห้นั้นแล้วจึงเดินออกไปดู ปรากฎว่าร่างบางล้มตัวนอนกับพื้นไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานมันไม่ได้นอนเลยหนิ สงสัยจะเหนื่อย ผมเดินเข้าไปอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะพามันไปวางลงบนเตียงนอน ผมหยิบผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันก่อนจะเช็ดตัวแล้วค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน วันนี้ที่ไปซื้อเสื้อผ้าก็มีแต่ซื้อให้มันนั้นแหละ ซื้อมาเก็บไว้ในห้อง เพราะมันมากี่ทีผมไม่มีเสื้อผ้าให้มันใส่เลย หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ มองหน้าเนียนๆนั้น ผมพูดกับมันเหมือนมันเป็นของเล่น ของเล่นบางชิ้นผมอาจจะเบื่อง่ายแค่เล่นวันสองวันก็ทิ้ง แต่กับเด็กดีมันไม่ใช่ เหมือนยิ่งเล่นยิ่งติดใจ ในเมื่อผมยังชอบเล่นกับของเล่นชิ้นนี้อยู่ แล้วเรื่องอะไรผมจะทิ้งมันหละ

[Mouse2U]

อ่านตอนนี้จบเราค้นพบคำว่า 'เลว'
เพื่อมานิยามความเป็นไนท์เลยค่ะ

[Jibbubu]

ไนท์แกเลวมาก รอวันเอ็งหลงรักเค้าแล้วเค้าไม่รักตอบจะสมน้ำหน้าให้ 

[iceman555]

สงสารจัง

[4559]

คสงสารกาน

[inkk2]

chapter 21 [Night & Kan] p.3




"บอกว่าไม่ให้ไงเล่า" เสียงร่างโปร่งทักขึ้น

"เอามากินบ้างดิ แม่งซื้อก็ซื้อเหมือนกันทำไมกูเสือกได้ลูกชิ้นลูกเดียว แล้วดูไอ้กราฟดิได้เป็นสิบ" ไอ้กอล์ฟโวยวาย เสียงของพวกมันสองตัวแย่งของกินกันทำให้ทั้งกลุ่มเริ่มเซง

"มึงหันไปดูเจ้าของร้านก่อนไป" ผมบอกให้ไอ้กอล์ฟหันไปมอง เหตุผลที่มันไม่ได้ก็เพราะเจ้าของร้านเป็นผู้ชายไง แม่งมองเพื่อนกูจนจะแดกเข้าไปทั้งตัวอยู่แหละ เจ้าของยิ้มนิดๆก่อนหันกลับไปขายของต่อ

"ไอ้นี้ก็ยิ้มอ่อยจังน่ะ" ผมว่ากราฟ

"อะไร กูยังไม่ทำไรเลยเหอะ"

"วันหลังไม่ต้องมาแล้วน่ะร้านเนี้ย" กอล์ฟมันโวยวาย

"แต่กูจะมา กูชอบได้เยอะฉิบหาย" ไอ้กราฟบอก

"มึงคนเดียวน่ะสิ ดูพวกกูดิ แดกได้คำเดียวเองมั้งสัส" ไอ้กรเขี่ยก๋วยเตี๋ยวเล่น

"รีบแดกเลยพวกมึง ตีนกูแม่งเริ่มกระตุกแหละอยากเตะหน้าเจ้าของร้าน" ไอ้กอล์ฟเร่ง

"หึหึ" พวกผมนั่งกินกันต่อจนเสร็จ แล้วรีบออกจากร้านทันที ไอ้กอล์ฟกอดคอไอ้กราฟออกจากร้าน

"มึงว่ามันเป็นไรกันป่ะว่ะ ดูไอ้กอล์ฟแม่งหวงไอ้กราฟเกิน" ไอ้กรถามผม

"กูก็เห็นเป็นตั้งนานแหละ เพื่อนน่ะมึง"

"นินทาไรกู พวกเหี้ย" กราฟหันมาแวดใส่ ก่อนหันไปจัดการไอ้กอล์ฟ ผมว่ามันก็ปกติดีออก พวกมันก็เป็นงี้มานานแล้วน่ะเท่าที่เห็น ผมละสายตาจากพวกมันก่อนเดินกลับไปที่ม. แต่ก็ต้องสะดุดสายตากลับคนร่างบาง หึ เจอจนได้

"เออพวกมึง เข้าไปก่อนเลยกูแวะดูไรแปปนึง" ผมหันไปบอกเพื่อน

"เออๆ รีบตามมาด้วย" ไอ้กรตอบ ผมพยักน่าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนเดินตรงไปยังเป้าหมายที่ยืนซื้อน้ำปั่นอยู่

"ไงครับคนสวย" ผมเดินเข้าไปประกบข้าง

"เอ่อ...คุยกับด้ายหรอ" น้องมันยกนิ้วชี้ที่ตัวเอง

"หึ ครับเราไม่เจอกันตั้งนาน" ผมยกมือขึ้นโอบเอว ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย

"เอ่อ...ด้ายเคยเจอพี่ด้วยหรอ" หึ สงสัยจะจำไม่ได้

"น้ำสตอเบอรี่ปั่นได้แล้วค่ะ" แม่ค้าขายน้ำปั่นยื่นแก้วมาให้

"แปปนึงน่ะฮะ" น้องรื้อกระเป๋าหาตัง

"นี้ครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ผมยื่นเงินให้แม่ค้า ร่างบางมองหน้าผม

"ไม่เป็นไรฮ่ะ ด้ายจ่ายเอง" น้องยิ้มให้ผมอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเกรงใจพี่อยากเลี้ยง" ผมตีสนิท

"งั้นก็ขอบคุณน่ะฮ่ะ เอ่อ...ว่าแต่พี่ชื่อไรอ่ะ" น้องเอียงคอเล็กน้อย

"พี่ชื่อไนท์ครับ" ผมยิ้ม

"ด้ายยยย เข้าม.กันเถ...." เสียงจากฝั่งตรงข้ามตะโกนเรียก พร้อมเดินเข้ามาหา เสียงมันคุ้นจนผมต้องหันไปมองตาม

"มึงมาทำไรตรงนี้" หึ เสียงขรึมขึ้นมเชียว

"มาซื้อน้ำปั่น แหะๆ พี่เขาเลี้ยงด้วยอ่ะ" ร่างบางหันไปคุยกับเพื่อน

"แล้วนี้มึงจะยืนมองอีกนานไหมเสร็จธุระแล้วจะไปไหนก็ไปดิ" ไอ้เด็กปากเสียมันว่าผม

"หึ" ผมแสยะยิ้มให้

"ยิ้มเหี้ยไร" ปากดีไปเหอะ

'อยากให้กูพูดมากใช้ไหม เรื่องของเรา' ผมพูดไร้เสียงให้กานอ่านปาก

ร่างบางกัดปากแน่น

"อะไรหรอกาน" น้องมองไอ้เด็กนั้น

"ป่าว วันหลังมึงก็อย่าไปรับของจากคนแปลกหน้าดิด้าย มึงยังไม่เข็ดอีกหรอไง" มันว่าเพื่อนแต่ตามองที่ผม

"กาน พูดงี้ได้ไงเขาเป็นรุ่นพี่เราน่ะ"

"ช่างหัวแม่งดิ" ร่างบางเดินจูงมือด้ายหนีออกจากตรงนี้ทันที

"หึ ปากเก่งต่อไปเถอะ"

ติ้งๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หึ

Kan : อย่ายุ่งกับเพื่อนกู
Night : แต่คนนี้กูสนใจ มึงจะทำไม
Kan : กูขอคนนี้อย่ายุ่ง
Night : ทำไม ยิ่งมึงหวงมากกูก็ยิ่งสนใจมาก
Kan : มึงเอากูไม่พอหรอ มึงทำร้ายกูยังไม่พออีกหรือไง ถึงได้มายุ่งกับเพื่อนกู
Night : มึงกับเขาอย่าเอามาเทียบ มึงก็แค่ของเล่นของกู ไม่มีสิทธิมาห้ามกู
Kan : กูจะไม่ห้ามมึงเลยถ้าคนนี้ไม่ใช่เพื่อนรักกู
Night : เลิกพูดสักทีเถอะ กูรำคาญ
Night : เย็นนี้กูรอที่เดิม เข้าใจไหม

ผมรอสักพักมันอ่านแต่ไม่ตอบ
Night : อยากให้กูสั่งสอนอีกรอบใช่ไหม
Kan : ไม่
Kan : กูเข้าใจแล้ว
Night : ดี อย่าให้กูต้องพูดหลายครั้ง
Kan : อือ

ผมจบการสนทนาของเราแค่นี้ ก่อนเดินเข้ามหาลัย ไปหาเพื่อนที่นั่งเกาะกลุ่มกันเต็มไปหมด
"ไอ้ไนท์ คาบต่อไปไม่เรียนว่ะ" ไอ้กราฟบอก

"เจ้กระบังแกยกคลาสนี้สงสัยจะไปนั่งทำผมใหม่แน่เลย55555555" ไอ้กอล์ฟพูด

เพี๊ยะ! ไอ้กราฟตีเข้าที่ไอ้กอล์ฟอย่างแรง
"ไอ้สัสกอล์ฟ นั้นอาจารย์น่ะเว้ย" ร่างสูงมองตาดุกลับจนกราฟต้องยิ้มแหย่ๆให้

"จะมีสักวันไหมที่พวกมึงสองตัวจะไม่ตีกันเนี้ย" ผมด่าพวกมัน

"เออแม่งทะเลาะกันแม่งทุกวันกูละเซง" ไอ้กรเสริม

"มึงไปด่าไอ้กอล์ฟมันดิ มันชอบหาเรื่องกูอ่ะ"

"มึงทำตัวมึงเองเหอะ" ไอ้กอล์ฟว่า

"ว่าไงจ๊ะ หนุ่มๆวันนี้ว่างไหม" รุ่นพี่สุดสวยอดีตดาวคณะเดินเข้ามาทัก

"ไปไหนอ่ะเจ้กรีนสุดสวย" ไอ้กอล์ฟหยอด

"ปากหวาน พ่อหนุ่มหน้าเข้มของเจ้" เจ้กรีนก็หยอดกลับเอาดิ

"ยังไม่ได้กันเลย ผมเป็นของเจ้ตั้งแต่เมื่อไร" มันเริ่มกวนตีนแหละ

"เดี๋ยวกูตบ กูไม่เอามึงหรอกไอ้กอล์ฟหน้าม่อ" นี้คือตัวจริงของเจ้แก

"โห่ว เจ้เมื่อกี้ยังน่ารักอยู่เลย ไม่เอากูมึงดิ"

"พอเลยไอ้กอล์ฟ กูจะชวนไปหาเหล้าแดกไปป่ะ"

"ผมขอผ่านน่ะเจ้ เหนื่อยอยากนอน" ผมบอกเจ้กรีน

"โถ่วว สุดหล่อของเจ้เดี๋ยวเจ้ไปนวดให้เอาไม" เจ้กรีนเดินมาควงแขนผม

"เจ้อย่าเลือกปฎิบัติดิ เมื่อกี้ยังด่าผมอยู่เลย" ไอ้กอล์ฟโวยวาย

"มึงหุบปากหน่อยได้ไหมไอ้กอล์ฟ ถ้าหน้ามึงหล่อกว่านี้กูถึงจะเอา" ไอ้กรกับไอ้กราฟนั่งขำกัน

"มึงหัวเราะไร ไอ้เตี้ย" ไอ้กอล์ฟหาเรื่องไอ้กราฟ

"อย่ามาว่าน้องกู"

"โห่เจ้ เข้าข้างผมบ้างงง" กวนตีนกันไม่เลิก

"เอ่อ...ไนท์ไม่ไปจริงอ่อ" ผมพยักหนาตอบ

"แต่พวกผมไปน่ะ ถ้าเจ้กรีนเลี้ยง" ไอ้กรพูด

"ไอ้เด็กเวร เออๆเดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"งั้นผมกลับก่อนน่ะเจ้ พวกมึงกูกลับก่อนเว้ย" ผมหันไปลาพวกเขาทั้งหมดก่อนเดินออกมา แล้วตรงไปยังลานจอดรถ ผมก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้พึ่งบ่ายโมง ไอ้เด็กนั้นเลิกเรียนก็5โมงเย็น งั้นกูกลับไปนอนรอที่คอนโดแล้วค่อยมารับมันที่หลังดีกว่า

ผมโยนกระเป๋าหนังสือไว้เบาะหลังก่อนย้ายตัวเองขึ้นมานั่งหน้าพวงมาลัยก่อนขับรถออกจากที่นี้ ท้องฟ้าก็เริ่มครึม เหมือนฝนจะตก ผมว่าจะแวะซื้อของเข้าตู้เย็นหน่อยเพราะเมื่อวานมันเหลือแต่เหล้าอย่างเดียวในตู้ ผมรำคาญไอ้เด็กนั้นมันชอบบ่น ผมเลี้ยวรถเข้าซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโด ผมซื้อพวกเนื้อสัตว์แล้วก็ผักสดนิดหน่อย ก่อนเดินมาโซนพวกสบู่ ผมหยิบสบู่เหลวยี่ห้อหนึ่งและก็สบู่ก้อนใส่ในรถเข็น ผมไม่ค่อยใช้หรอกสบู่เหลว แต่ที่หยิบเพราะมีคนเรื่องมาก มันบอกใช้สบู่ก้อนแล้วเหนียวตัว กูใช้ยังไม่เห็นมันจะเหนียวตรงไหนเลยเหอะ ผมเลือกซื้อของอีกนิดหน่อยก่อนจ่ายตังแล้วขับรถกลับคอนโดเลย

แกร๊ก ปัง  ผมปิดประตูห้องก่อนเดินมายังห้องครัวเอาของเก็บใส่ตู้เย็น ส่วนพวกของใช้ผมก็เอาไปเก็บไว้ในตู้เก็บของ ก่อนพาตัวเองไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

"ทำ ไม่เหนื่อยชิบหายเลยว่ะแค่ซื้อของแค่นี้"
 ผมหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูอีกรอบบ่าย2กว่าๆ พักสายตาสัก3ชั่วโมงดีกว่าค่อยไปรับมัน ผมเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงดีๆ ก่อนหลับตาลง
.
.
.
.
.


ครืดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนหัวเตียงนอน ผมเอื้อมมือไปรับ
"อือ"

//แม่งกว่าจะรับ กูโทรไปสามรอบแหละ// เสียงไอ้กร

ซ่าาา เสียงสายฝน
"ฝนตกอ่อว่ะ" ผมมองไปทางประตูระเบียงที่ถูกม่านปิดอยู่

//เอออ่ะดิ ตัวกูนี้เปียกไปหมด แล้วนี้ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูว่ะ//

"เออกูนอน พึ่งตื่นตอนมึงโทรมาเนี้ย"

//อ่าวหรอ เออกูลืมว่ามึงกลับคอนโดไปนอน//

"อือ มีไรว่ะถึงโทรมา"

//เออมึงจำน้องที่มึงให้กูไปสืบมาได้ป่ะ// มันพูดถึงไอ้กาน

"เออ ไมว่ะ"

// พอดีกูออกจากร้านเหล้ามาเอาโน๊ตบุ้คกับเพื่อนที่คณะไง แล้วกูเห็นน้องเขานั่งอยู่ใต้ตึกข้างลานจอดรถคณะเราว่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่เดิมหรือป่าวน่ะเพราะกูออกมากับไอ้พาสตั้งนานแล้ว//

พรึบ!! ผมลุดพรวดขึ้นนั่งบนเตียง นอนเพลินจนกูลืมเลยเนี้ย

"กี่โมงแล้วว่ะมึง!" ผมลุกขึ้นก่อนหยิบกุญแจรถออกมา

//ห่ะเอ่อ..ทุ่มครึ่งแล้ว ถามไมว่ะ//

"เออไม่มีไรแค่นี้น่ะ" ผมว่างสายก่อนจะกดเข้าไปหาเบอร์ไอ้เด็กนั้น มันโทรมาหาผม 6 สายแต่ผมไม่ได้รับ ผมรีบโทรกลับหามันทันที พร้อมกับขับรถออกจากคอนโด

ครึมๆ ซ่าาา

ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดดด ผมกดโทรหามันอยู่นาน
//ไอ้เหี้ยย!!// มันด่าผมทันทีที่รับสาย

"อยู่ไหน ออกมาหรือยัง" ผมถามมัน

//มึงแกล้งกู ไอ้เหี้ย ปล่อยให้กูมานั่งรอมึงเป็นชั่วโมงๆ//

เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าเสียงดัง

// (แกร๊ก!) // เสียงเหมือนโทรศัพท์หล่น

"ยังอยู่ที่เดิมหรือป่าว กูกำลังออกไปรับ" ผมถามมัน

//(แม่...ฮึกก...แม่กานกลัว)// เสียงไอ้เด็กนั้นรอดออกมา

"นี้ได้ยินกูไหม" ผมพยายามเรียกมันแต่มันไม่ยอมตอบ

//(แม่...มาเอากานออกจากตรงนี้..ฮึกก..มาเอากานออกไป..ฮึก ฮืออออ)// ผมได้ยินเสียงเพ้อของไอ้เด็กนั้น

"เฮ้! มึงได้ยินกูหรือป่าว" ผมตะโกนใส่โทรศัพท์ แต่มันก็ไม่คุยกับผม ผมรีบขับรถไปมหาลัยทันที ระหว่างทางสายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ผมใช้เวลาไม่นานก็เลี้ยวรถเข้ามายังลานจอดรถ ผมวนรถไปข้างๆตึกเพื่อหามันและก็เจอ ผมเห็นร่างบางนั่งลงกับพื้นซุกตัวอยู่ข้างๆซอกตึกโดยหันหน้าเข้าหากำแพง ผมลงจากรถแล้วเดินตรงไปหามัน

"นี้กูมาแหละ" ผมใช้เท้าสะกิดมัน แต่มันยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น

"นี้ลุกขึ้นมากูจะกลับแล้ว" ผมสะกิดันอีกครั้ง

ครึม ครึมๆ เปรี้ยง!! ร่างบางสะดุ้งเฮือกคว้าขากางเกงผมมากำไว้แน่นด้วยมือสั่นๆ

"เป็นไรของมึงเนี้ย" ผมย่อตัวลงนั่งยองๆ

"แม่..ฮึก ก" มันกอดเข่าตัวเอง

"เป็นไรว่ะ" ผมถามมันแต่มันไม่ตอบ

ครึมม เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง

พรึบ!! อยู่ๆมันก็พุ่งเข้ากอดผมเต็มๆ จับเสื้อผมไว้แน่น
"พากู...ฮึก ก ..ออกไปจากตรงนี้ ฮึก" มันพูดเสียงสั่นๆ ดูจากอาการผมน่าจะรู้แล้วน่ะ มันคงกลัวเสียงฟ้าผ่าแหละครับ ไม่งั้นมันคงไม่ร้องไห้ตัวสั่นตอนฟ้าผ่าลงมาหรอก

"เออๆ ลุกดิ" ผมดันตัวมันลุกขึ้นมาดีๆ ก่อนพามันเดินไปที่รถ ผมเปิดเครื่องเสียงบนรถเสียงดังเพื่อกลบเสียงฟ้าผ่า ก่อนขับรถกลับมาที่คอนโด

แกร๊ก ปัง ดันร่างบางเข้าไปในหอ ก่อนที่ผมปิดประตู

"ทำไมไม่กลับ ถ้ารู้ว่ามันดึก" ผมถามมัน

"เดี๋ยวมึง ฮึก ก็หาว่ากูหนี" แทนที่จะบอกกู

"แล้วทำไมมึงไม่โทรมาบอกกูว่ะ"

"กูโทรหามึงแล้ว ฮึก ก ตั้งหลายสาย"

"อ่าวเออว่ะ เออๆโทษที กูนอนอยู่กูลืม"

"มึงแกล้งกู ฮือออ" มันหันมาโวยวายพร้อมเช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลไม่หยุด

"ไม่ได้ตั้งใจเหอะ กูยังไม่ทันทำห่าไรเลย" ผมพลักหัวมันเล็กน้อย

"ไนท์..." มันเรียกชื่อผมครั้งแรก ด้วยเสียงสั่นๆ ผมเลยหันไปมองมัน

"อะไร" ผมมองน่ามันที่จ้องหน้าผมอยู่

"อยากกลับบ้านไปหาแม่...ฮึกก ได้ไหม" มันอ้อนวอน
ช่วงนี้ผมให้มันมานอนกับผมตลอด โดยให้มันบอกทางบ้านว่านอนคอนโดตัวเอง

"ไม่ คืนนี้นอนนี้แหละ" มันค่อยๆปล่อยตัวเองนั่งลงบนโซฟาเมื่อรู้ผมไม่ยอม
"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปส่งที่บ้าน คืนนี้ฝนตกหนัก นอนนี้ไปก่อน" มันเงยหน้าขึ้นมามองอย่างดีใจ

"จริงน่ะ" มันจับแขนผมเขย่า

"อือ ไปอาบน้ำเช็ดตัวได้แล้ว เดี๋ยวเป็นหวัดขึ้นมากูต้องมานั่งดูแลให้เป็นภาระกูอีก" ผมทำท่าไล่มัน มันยอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำ

ส่วนผมก็เดินหาหูฟังรอบห้อง ผมไม่ค่อยได้ใช้ด้วยไม่รู้เอาไปเก็บไว้ไหน จะเอามาให้มันใส่ไว้ตอนนอน ถ้ามันสะดุ้งเพราะเสียงฟ้าผ่าทั้งคืนผมคงไม่ได้นอนอ่ะ ผมเดินไปรื้อตู้เก็บของ แต่ก็ไม่มีเดินไปดูที่ตู้ตรงหัวเตียง เปิดออกมาก็เจอกล่องเล็กๆอยู่ด้านใน ผมลองแกะกล่องนั้นดูแล้วก็เจอจนได้ ผมหยิบมาว่างไว้หัวเตียงก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมที่โดนฝนเล็กน้อย

"มึง ที่พูดว่าจะพากลับบ้านอ่ะ มึงอย่าหลอกกูน่ะ" ร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วทักผมขึ้น

"เออนะ กูไม่หลอกมึงหรอกน่า" ผมมองมัน
"แต่กูให้อยู่ได้แค่สองวัน แล้วกลับมานอนนี้

"ทำไมอ่ะ กูอยากอยู่กับแม่สักอาทิตย์นึง น่ะๆๆ" ผมเดินเข้ามาขอ

"งั้นกูให้เลือก ระหว่างไปสองวันกับไม่ต้องไปเลยจะเลือกอันไหน" ผมแสยะยิ้มขึ้น

"มึงไม่ใช้เจ้าชีวิตกูน่ะ อย่ามาบงการชีวิตกูอย่างนี้" มันเถียง

"โอเค ถือว่ามึงเลือกไม่ไป" ผมสรุปให้มันก่อนเดินเข้าห้องนอน

"สองวัน! สองวันก็ได้" มันวิ่งเข้ามาหา

"หึหึหึ" ผมนั่งลงบนที่นอน

"ไม่ไปอาบน้ำอ่ะ" มันไล่ผม

"กูอาบตั้งนานแล้ว มึงอ่ะมานอนได้แหละ"

"อือ" มันเดินมานั่งบนที่นอนฝั่งตรงข้ามกับผม

"อ่ะนี้ ใส่ไว้เผื่อดึกๆมันมีเสียงฟ้ามาอีก" ผมโยนหูฟังไปทางมัน

"มึงรู้ได้ไงว่ากูกลัว" มันยืดอกขึ้น

"โห่ อาการมึงไม่ออกเลยเนอะ พอฟ้าผ่ามาทีมึงนี้สั่นอย่างกับลูกนก"

"มั่วแหละกูแค่คิดถึงแม่เถอะ" มันเถียง

"งั้นเอาหูฟังมา มึงคงไม่ต้องใช้แหละ" ผมเอื้อมไปหยิบแต่มันยื้อเอาไว้

"เอ่อ...กูยืมฟังเพลงก่อน" หึหึ ผมขำกับข้ออ้างมัน

"มึงกลัวก็บอกมาเถอะ" ผมมองหน้ามันอย่างกดดัน

"เออแม่ง! กูกลัวฟ้าผ่า" มันพูดจบก่อนเอาหมอนมาปิดหน้า

"หึหึหึ น่าอายว่ะเป็นผู้ชายซะป่าว เสือกกลัวฟ้าผ่า"

"เออมึงก็รู้ว่ากูเป็นผู้ชายนิ เสือกมาเอากู" มันโวยวายพร้อมปาหมอนใส่ผม

"ก็เพราะเอากับผู้ชายแล้วไม่ท้องไง"
ร่างบางชะงัก
"ไม่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหรก็ได้ จริงไหม" ผมมองหน้ามันอย่างจริงจัง

"งั้นหรอ......นี้ใช่ไหมคือเหตุผลที่มึงทำกับกู"

"คงเป็นงั้นมั้ง" ผมตอบมัน

"เบื่อเมื่อไหรก็ก็ทิ้ง...งั้นหรอ หึ กูเข้าใจแหละ รีบๆเบื่อกูน่ะ กูจะได้ไปจากตรงนี้สักที" มันพูดจบก็หันหลังให้ผมก่อนล้มตัวลงนอน
"เพราะกูรู้สึกทรมานเมื่ออยู่กับมึง" ร่างบางพูดทิ้งท้าย

ก็คงไม่นานหรอก เพราะผมเป็นคนอยู่กับใครไม่ค่อยนาน

[Mouse2U]

ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดนะไนท์

[4559]

สงสารกาน

[❣☾月亮☽❣]

รีบๆทิ้งกานเลย. รอฉลอง

[patchamai28]

สงสารกาน 

[inkk2]

chapter 22 หึงแรง




ตอนนี้พวกผมกำลังรวมตัวกันหน้าคณะ เลิกเรียนได้เป็นชาติแล้ว แต่ก็ยังนั่งเล่นนั่งคุยกันอยู่นี้แหละ วันนี้พี่ดินไม่ว่างบอกให้ผมกลับเอง เลย์เลยบอกว่าจะไปส่ง แต่ไปส่งลันก่อนแล้วค่อยไปส่งผม ส่วนกานเห็นบอกว่าตอนเย็นมีคนมารับกลับบ้านวันนี้กานจะกลับไปหาแม่ที่บ้าน

"ไปเที่ยวกัน กูเบื่อนั่งกันอยู่เนี้ย" ลันพูดขึ้น

"จะไปไหนล่ะ" เลย์ถาม

"ไปห้างกัน เค้าอยากไปเดินเล่น กานไปไหม" ผมหันไปถามกาน

"ไปก็ไป แต่ไม่เกิน 5 โมงเย็นน่ะกูรีบกลับ"

"อือๆ งั้นเก็บของแล้วไปที่รถกัน" เลย์ลุกขึ้นก่อนเดินนำหน้า

พวกเราเก็บของแล้วรีบวิ่งไปที่รถ ที่ต้องวิ่งเพราะเราสามคนแย่งกันนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ ส่วนเลย์ไม่ต้องแย่งใครเพราะยังไงก็ต้องเป็นคนขับรถให้

"มึงไปนั่งหลังเลยด้าย" กานไล่

"เค้าจะนั่งหน้า" ผมยื้อ

"ไอ้กานมึงอ่ะไป" ลันดึงกานออก

"ไปนั่งด้านหลังให้หมดเลยไป!"เลย์เหลืออด ไล่เราทั้งสามคนไปด้านหลัง

"ไม่เอา" พวกเราตอบพร้อมกัน

"นั่งหลังมันร้อนอ่ะ ด้านหน้าโกกล่มสบายกว่าเยอะ" ลันบอก เลย์กุมขมับ

"วันหลังเดียวกูเอาแอร์ติดผนังบ้านมาติดบนรถเลยดีไหม?!?!" เลย์หันมาบอก พวกผมก็ได้แต่ยิ้ม แหะๆ "แม่งกูนึกว่ากูเลี้ยงลูกสามคน ปวดหัวฉิบหาย" เลย์พรึมพรำ

"รอบที่แล้วใครนั่ง" เลย์ถาม

"กานนั่ง" ผมกับลันชี้ไปที่กาน เลย์เลยไล่กานให้ไปนั่งหลัง กานหน้ามุ้ยยอมเดินขึ้นรถไป

"ด้าย มึงไปนั่งหลังก่อน ขากลับค่อยนั่ง" พอเลย์บอกปุ๊ป ลันยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที

"โห้ยเลย์อ่ะะ" ผมโวยว้าย

"งั้นมึงเอาไปขับ กูนั่งหลังเอง" เลย์โยนกุญแจรถให้ผม

"ก็ได้ๆ เค้าไปนั่งด้านหลังก็ได้!" ผมเดินไปนั่งบนรถ หลังจากเคลียร์กันเรียบร้อย พวกเราทุกคนก็มุ่งหน้าตรงไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ

"จะหาไรกินก่อนหรือไปเดินก่อน" เลย์หันมาถามทุกคน

"เดินก่อน ตอนนี้กูยังไม่หิว" ลันบอก พวกผมก็พยักหน้า พวกเราเดินผ่านร้านเสื้อผ้าหลายร้าน กานกับเลย์ได้กันไปคนละสองตัว แต่ผมยังไม่ได้อะไรเลย เลย์เลยพาไปเดินตรงโซนกางเกง ผมมองดูหลายร้านจนได้กางเกงมาสามตัว ตัวนึงผมอยากได้ส่วนอีกสองตัวให้ลันเลือกให้ว่าอันไหนสวย

tru.........tru......
เสียงโทรศัพท์ของกานดังขึ้น

"อะไร" กานขมวดคิ้ว

"อยู่ห้างกับเพื่อน"

"เพื่อนผู้ชายดิ มึงจะสงสัยไรหนักหนา" กานโวยวาย

"กลับดิ มึงสัญญากับกูแล้วว่ามึงจะพากลับ"

"5โมง"

"ไม่เอา อีก7นาที 4โมงกูพึ่งมาถึงไม่นานเองน่ะ....กูจะกลับ5โมง" กานอารมณ์เสีย

"จะมารับก็มา กูขัดใจมึงได้ที่ไหนล่ะสัส" กานว่างสายทันที พวกเราที่เหลือหันไปมอง

"ใครโทรมาว่ะ" ลันถาม

"คน...คนที่บ้านนะ" ผมขมวดคิ้ว ถ้าเป็นคนที่บ้านจริงกานจะไม่พูดคำหยาบ

"กูไม่เชื่อหรอก มึงไม่พูดแบบนี้กับคนที่บ้าน" เลย์เริ่มสงสัย

"เอ่อ.....ลูกพี่ลูกน้องกูเอง" กานบอก

"งั้นหรอ" เลย์พยักหน้ารับรู้

"ไปหาไรกินเหอะ กูหิวแล้ว" กานดันพวกเราไปทางโซนอาหาร พวกเราเลือกกินอาหารญี่ปุ่นกันเพราะลันอยากกินซูซิ ทุกคนเลยต้องกิน เราสั่งอาหารมาคนละชุด แล้วก็นั่งกินกัน

tru..........tru........
เสียงโทรศัพท์กานดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่กานกดตัดสาย

tru..........tru........
รอบนี้กานหยิบขึ้นมารับสาย
"อะไรอีกว่ะ" กานพูดใส่โทรศัพท์

"กูบอกว่าจะกลับ5โมง มึงจะมาทำไมตอนนี้!" มันขึ้นเสียงใส่

"ไม่เอายังไม่กลับ"

"ทำไมชอบเอามาอ้างอยู่เรื่อยเลยว่ะแม่ง"

"เออๆกูไปก็ได้ มึงไม่ต้องขึ้นมาเลยน่ะ!" กานห้ามคนในโทรศัพท์ ก่อนกดตัดสาย

"พวกมึงกูกลับก่อนน่ะ มันมารับกูแล้ว เลย์ฝากจ่ายด้วยน่ะ" พวกผมพยักหน้า

"กลับดีๆน่ะกาน" ผมบอก

"เจอกันพรุ่งนี้น่ะมึง" กานเดินออกจากร้านไป หลังจากที่กานไปผมกับลันก็เอาแต่เล่นกันอย่างเดียว โดยไม่สนใจอาหารข้างหน้าแล้ว

"รีบกินจะได้รีบกลับ" เลย์บอกพวกเราสองคน

"กูอิ่มแล้ว ขี้เกียจกินแล้วด้วยด้ายมึงเอาไปกินที่ดิ" ลันบอกก่อนจะดันจานมาทางผม

"ไม่เอา ของเค้ายังกินไม่หมดเลย" ผมดันจานกลับ

"ถ้าไม่กินก็พอ จะเรียกเก็บตังแล้ว" เลย์เรียกพนักงานมาเก็บตังก่อนที่พวกเราจะเดินออกจากร้าน ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำจึงหันไปบอกสองคนนั้น

"รอตรงนี้แปปนึงน่ะ เค้าไปห้องน้ำก่อน"

"ให้กูเดินไปด้วยไหม" เลย์ถาม ผมส่ายหน้า

"ไม่เป็นไร เค้าไปเองได้" ผมรีบเดินออกไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนรอนาน ผมเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดก่อนเดินออกมา

พรึบ
"อ่ะ!" ผมที่กำลังเดินออกห้องน้ำอยู่ดีๆ ก็โดนชนเข้าจนล่ม

"โทษครับ เป็นไรมากไหมครับ"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ" ผมลุกขึ้นโดยมีเขาคนนั้นประคองให้ลุกขึ้นยืน ผมก้มหัวนิดๆให้เขาเชิงขอบคุณ

"จะไปไหนหรอครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม เอ่อพี่ไม่รู่ว่าเราอายุเท่าไรน่ะเห็นหน้าเด็กกว่าเลยน่าจะเป็นน้อง"

"เอ่อ.......ไม่เป็นไรครับ ด้ายไปเองได้" ผมเลี่ยงที่จะไม่คุยกับเขา

"ชื่อด้ายหรอ พี่ชื่อวินน่ะ"

"อ่อครับ ด้ายขอตัวนะครับ" ผมเดินออกมาแบบเสียมารยาทเลยก็ว่าได้

"ช้าจัง" ลันบ่น

"โทษทีๆ กลับกันเถอะ" พวกเราสามคนก็เดินขึ้นรถ ตอนเย็นเป็นเวลาที่ทุกคนเลิกงานรถเลยติดช่วงเวลานี้ ตลอดทางพวกเราคุยกันจนหมดเรื่องคุยเลย์เลยเปิดเพลงในรถให้ฟัง เลย์แวะส่งลันก่อน ก่อนที่จะพาผมไปส่งคอนโด

"กลับดีๆ นะเลย์" เลย์พยักหน้ารับก่อนจะขับรถออกไป

"สวัสดีครับพี่คม" ผมเดินเข้าไปในคอนโดก่อนเจอหัวหน้ารปภ.ยืนหน้าประตูทางเข้า ผมยกมือไหว้เขา

"สวัสดีครับคุณด้าย" เขายกมือรับไหว้

"พี่ดินกลับมาหรือยังครับ" ผมถามพี่คม

"กลับมาแล้วครับ แต่เห็นว่าอารมณ์เหมือนไม่ค่อยดีเท่าไรนะครับ"

"หรอครับ งั้นด้ายขอตัวไปดูพี่ดินก่อนนะพี่คม" ผมยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจะขึ้นไปยังบนห้อง

แกร๊ง ปึง! ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก่อนจะเจอร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเดือดๆ เมื่อพี่ดินเห็นผม เขาก็เดินเขามาจับแขนผมแน่น

"โอ้ยย! ด้ายเจ็บนะพี่ดิน" ผมบอกร่างสูง แต่เขาไม่ยอมคลายมือ

"ไปไหนมา!" อยู่ๆพี่ดินก็ขึ้นเสียง

"อะไร ทำไมต้องมาอารมณ์เสียใส่ด้ายด้วยล่ะ" ผมขมวดคิ้ว

"พี่ถามว่าไปไหนมา!" เขาตะคอกใส่

"ไปห้างกับเพื่อนมา" ผมพูดไปตามความจริง

"มั่นใจว่ามึงไปกับเพื่อน?!?!" อะไรของเขาอ่ะ

"อือ ก็ไปกับเลย์ ลันและกานไง" ผมมองหน้าพี่เขา

"หึ แล้วไอ้เหี้ยที่กอดมึงอยู่เนี้ยมึงจะว่ายังไง!!" เขากดรูปให้ผมดู เป็นรูปตอนพี่วินกำลังพยุงผมให้ลุกขึ้น

"ไปเอามาจากไหน?" ผมถาม

"มึงไปรู้จักไอ้วินตั้งแต่เมื่อไร" เขาไม่ตอบผมแต่ถามผมกลับ

"พี่ดินตอบด้ายก่อนดิ" ไหนเมื่อเขาไม่ตอบผมก็ยังไม่ตอบ

"มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!"

ผลัก ตุบ! พี่ดินผลักผมลงไปนอนบนโซฟาก่อนขึ้นคร่อม มันทำให้ผมตกใจรีบดันร่างสูงออกไป
"อย่ามาใช้กำลังกับด้ายนะพี่ดิน!"

"มึงก็รู้! ว่ากูไม่ชอบให้ใครยุ่งกับคนของกู" เขาใส่อารมณ์กับผม ก่อนเริ่มซุกซอกคอ

"อือ!! เรายังเคลียร์กันไม่รู้เรื่องเลยน่ะพี่ดิน!" ผมหันคอหลบการซุกไซร์นี้

"กลับมาดึกขนาดนี้ กูจะดูไงว่ามึงไปทำอะไรมาหรือเปล่า!" เขาพูดออกมา มันทำให้ผมเจ็บจี๊ดที่หน้าอก ร่างสูงถอดเสื้อผ้าของผมออกจนหมดก่อนจะดึงแกนกายอันใหญ่ออกมาเสียบเข้าช่องทางเขามาโดยไม่มีการเบิกทางหรือเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น

"อ้ากกกก!!" ผมร้องออกสุดเสียงด้วยความเจ็บเมื่อถูกสอดใส่เข้ามาทำให้ช่องทางด้านหลังฉีกขาด

"จิส์ แม่งจะแน่นไปไหนว่ะ" ร่างสูงสบท ก่อนจับเอวร่างบางไว้แน่น

ตุบ!!! ตุบๆๆ มือบางทุบที่หัวไหล่แรงๆเพื่อระบายความเจ็บปวด ดินจับข้อมือเส้นด้ายไว้เหนือหัว

"อ๊ะ!! เจ็บ.." ร่างบางร้องออกมาเมื่อหัวเข็มขัดกระแทกโดนด้านหลังเนื่องจากดินไม่ยอมถอดกางเกงออก

"อยู่เฉยๆดิว่ะ" เส้นด้ายพยายามดันตัวเองออกจากการกระทำครั้งนี้แต่ก็ไม่เป็นผล

"อื้อ!" ดินกระแทกเข้ามาไม่ยั้ง เส้นด้ายกัดปากของตัวเองแน่น

เพี๊ยะ!! ร่างสูงตีเข้าที่บั้นท้ายเนียน
"มึงร้องออกมาดิว่ะ จะกั้นเสียงทำไม"

"อึก อื้อออ!" เส้นด้ายหันหน้าหนีร่างสูงแล้วปล่อยน้ำตาออกมาโดยไม่ส่งเสียงร้องอะไรเลย

"โดนอยู่ทุกวันจะร้องทำไมว่ะ" ดินจับหน้าเส้นด้ายให้หันมามองเขา เส้นด้ายทำได้เพียงแค่ส่งสายตาตัดพ้อที่ร่างสูงที่ทำกับเขาเช่นนี้

"อื้อๆๆๆ" ร่างสูงซอยเอวถี่ เพิ่มความเสียว เส้นด้ายเม้มปากเน้นเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดรอดออกไป มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความที่เจ็บช่องทางหลัง

"อืมม" ดินครางอย่างสุขสม โดยไม่สนใจว่าร่างบางจะเป็นยังไง เขาก้มลงไปเพื่อจะจูบกับริมฝีปากอันสวนนั้นแต่ด้ายหันหน้าหนีไม่ยอมให้จูบ เขาจึงต้องบังคับโดยการบีบกรามแรงๆ ก่อนลงไปบดขยี้ปากเล็กนั้น เขาหยอกล้อลิ้นเล็กไปมาแต่ด้ายพยายามหลบลิ้นของดิน แต่ดินก็เกี่ยวลิ้นนั้นมาดูดเล่นเพื่อสร้างอารมณ์

"อือ!" ด้วยความที่เจ็บแผลด้านหลังทำให้เส้นด้ายหมดอารมณ์ร่วมเหลือแต่ความเจ็บปวดเมื่อร่างสูงกระแทกเข้ามา แต่ดินรู้ได้ว่าคนตรงหน้าเริ่มนอนนิ่งเขาจับแกนกายน้อยขึ้นมารูดขึ้น-ลง จนร่างบางเริ่มบิดเร้าไปมาด้วยความเสียว เส้นด้ายเกร็งหน้าท้องเมื่อรับรู้ว่าใกล้จะถึงแล้ว

"อ๊ะ อ๊าาาาา" น้ำสีขาวขุนพุ่งออกมาเลอะหน้าท้องของเส้นด้าย ดินช่วยขยับแกนกายน้อยๆรูดขึ้นลงเพื่อรีดน้ำออกให้หมด ก่อนจะจับเอวบางยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจับดันเข้าหาตัวพร้อมกับกดเอวส่วนกับไปทำให้ร่างบางกระตุกด้วยความเสียว

"อ๊ะๆๆ ฮ๊าส์" เสียงครางกระเซ้าดังออกมา

"อึก ใกล้ออกแล้ว" ร่างสูงกดเอวเน้นย้ำอยู่จุดนั้นก่อนปล่อยน้ำรักอยู่ภายในตัวเส้นด้าย ร่างบางนอนหอบอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยล้า

"ต่อเลยน่ะ" เขาบอกโดยไม่รอคำตอบของร่างบาง ดินพลิกเส้นด้านให้คุกเข่าหน้าแนบหมอน

"อื้อ!!!" เส้นด้ายไม่สมารถหยุดการกระทำนี้ได้เลย

ตลอดทั้งคืนดินยังคงจับเส้นด้ายทำอยู่หลายรอบจนร่างบางสลบคาโซฟา เขาถึงได้หยุด ดินอุ้มเส้นด้ายขึ้นก่อนพาไปนอนบนเตียงนอนดีๆ แล้วเขาเดินมาโทรศัพท์แล้วโทรหาเลย์

//ครับเฮีย// เลย์ขานรับสายรุ่นพี่

"วันนี้มึงได้พาด้ายไปไหนไหม" เขาถามมันออกไป

//ก็พามันไปห้างอ่ะ พอดีมันอยากไปก็เลยพากันไปทั้งกลุ่ม แล้วขากลับต้องไปส่งไอ้ลันมันแล้วค่อยมาส่งด้ายแต่รถมันติดมากเลยมาส่งมันดึกไปหน่อย ว่าแต่มีไรหรอเฮีย?// ร่างสูงกำโทรศัพท์แน่น

"ไม่มีไรหรอก แค่นี้น่ะ" ผมตัดสายทิ้งทันที

"โถ่เว้ย!!" ร่างสูงทิ้งโทรศัพท์ลงบนโซฟาก่อนเดินไปหาคนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง รอยคราบเลือดที่ติดอยู่ตามขา ผมคงทำกับน้องมันรุนแรงไปจริงๆนั้นแหละ ถ้ามันตื่นมามันคงจะโกรธผมน่าดู ผมเดินไปหยิบกะละมังใส่น้ำ พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวเช็ดขาทำความสะอาดให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปหยิบยาทาแผลต้องช่องทางด้านหลัง แล้วก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมให้น้องเนื่องจากแอร์ในห้องเริ่มหนาว ก่อนตัวเองจะล้มตัวลงไปนอนโดยไม่ลืมดึงคนข้างๆมานอนหนุนแขน

'ถ้าพี่ขอโทษตอนนี้มันยังทันไหม เส้นด้าย.......' ดินมองหน้าเนียนที่สงบนิ่งยามหลับ เขามองรอยฟกช้ำตามร่างกาย มึงรักเขาแต่ดูสิ่งที่มึงทำกับเขาดิว่ะไอ้ดิน นี้มันเรียกว่ารักหรอ? ไหนมึงบอกจะถนอมเขาไว้ ไหนที่มึงบอกกับน้องมันว่าจะดูแลมันดีๆ มึงนี้แม่งเหี้ยจริงๆ ร่างสูงได้แต่ด่าตัวเองในใจ

[Mouse2U]

แล้วทำไมถึงไม่ฟังด้ายพูดก่อนล่ะ? ด้ายโกรธนานๆ เลยนะ อย่าใจอ่อนให้เด็ดขาด ให้อิพี่ดินมันแดดิ้นไปเลยย…

[4559]

โกรธนานๆเลย

[Jibbubu]

อย่าไปใจอ่อนง่ายๆ ยอมยกโทษให้เด็ดขาดเลยนะด้าย ดัดนิสัยอิพี่ดินมันสักบ้างทั้งใจร้อนและเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังเหตุผลเลย ก็รู้นะว่าหึงว่าหวงและเป็นห่วงน่ะ แต่ฟังเหตุผลน้องมันสักบ้างนะ ง้อน้องเลยนะน้องต้องโกรธชัวร์ๆ

[kawisara]

ตายยยยย


เมะเรื่องนี้ นิสัยห่วยแตกมาก



พี่พอชเป้นอะไรที่ล่องลอยพึ่งไม่ได้




พี่ดินเอาแต่ใจ ขี้โมโห




เชี่ยไนท์นี่เลวหาความดียังไม่มีให้เห็นเลย แย่ๆๆๆๆๆ





สงสารน้อง กาน ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย





โดนหนักอยู่คนเดียว






เลย์อย่าลืมไปแก้แค้นให้กานนะ ป้าขอร้อง

[iceman555]

อีพี่ดินจะโหดไปไหน ไม่ถามไรใหให้รู้เรื่องก็จัดหนักให้ด้ายซะ น่าสงสารด้ายจัง

[BlueCherries]

เฮ้ออ ทำไมพี่ดินถึงเจอช็อตเด็ดทุกที

ว่าแต่ฮิมเอารูปมาจากไหนล่ะเนี่ย

[rabbit-orange]

 

[inkk2]

chapter 23 สำนึกผิด




"เออวันนี้มึงก็ลาให้มันหน่อย" ร่างสูงที่ยืนพิงระเบียงคุยโทรศัพท์อยู่นั้นหันกลับมามองร่างบางที่นอนคดตัวอยู่บนเตียง

//ได้เฮีย ดูแลมันดีๆน่ะ//

"เออไม่บอกกูก็รู้หรอกน่าไอ้เลย์"

//เดี๋ยวเลิกเรียนผมจะพาไสองตัวไปเยี่ยมด้ายมัน//

"อือ" เส้นด้ายเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่ไม่สามารถลุกไปไหนได้เนื่องจากปวดร้าวไปทั้งตัวเพราะเรื่องเมื่อคืน

"เออแค่ก่อนนี้น่ะ มันตื่นแล้ว" ดินว่างสายจากเลย์ก่อนเดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง

"ลุกไหวไหม" ดินถามเส้นด้ายที่นอนหน้านิ่วเจ็บจี๊ดที่ช่องทางหลัง

"................" เส้นด้ายไม่ตอบมีแต่เสียงสะอื้นเบาๆออกมา

"เป็นไรไหม ปวดตรงไหนหรือป่าว" ดินนั่งลงบนเตียงข้างๆเส้นด้าย แต่เหมือนร่างบางจะแสดงปฏิกริยาที่ทำให้ร่างสูงต้องขมวดคิ้ว เส้นด้ายเขยิบเท้าหนีดินพร้อมหันหลังให้ ก่อนคดตัวอยู่ในผ้าห่ม

"ไหนพี่ดูหน่อย เป็นไข้ ปวดหัว ปวดตัวไหมครับคนดี"

เพี๊ยะ!!!!! ดินเอื้อมมือหวังจะไปอังหน้าผากเพื่อวัดไข้แต่ร่างบางกลับตวัดมือตบเข้าที่หน้าร่างสูงอย่างแรง จนหน้าหันไปตามแรงตบ ณ ตอนนี้เขาอึ้งไปเลย เพราะเส้นด้ายไม่เคยคิดจะทำแบบนี้กับเขามาก่อน แต่ดินก็เตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงเส้นด้ายก็ต้องโกรธเขาแน่นอน ก็สมควรแล้วหล่ะที่ทำให้น้องมันโกรธได้ถึงขนาดนี้

เคร้ง! เส้นด้ายถอดสร้อยที่ผมเคยซื้อให้ออกแล้วขว้างไปที่ประตูกระจกตรงระเบียง ผมหันไปมองหน้าน้องด้วยสีหน้าอ่อนๆ

"ด้าย.......อย่าทำแบบนี้" ผมเดินไปหยิบสร้อยขึ้นมา

"ฮึก ก"

"ไหนบอกว่าจะไม่ถอดไง" ผมหันไปถามน้อง

"................" เส้นด้ายเลือกที่จะเงียบแล้วเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้

"เฮ้อออ โอเค....พี่ขอโทษที่ทำแบบนี้ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พี่โทรไปถามไอ้เลย์มา พี่ขอโทษที่ไม่ยอมฟังด้าย แต่ด้ายก็รู้ว่าพี่ขี้หึงมาก พี่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องด้าย"

"ด้ายจะโกรธพี่ก็ได้ แต่อย่าทำท่ารังเกียจพี่แบบนี้"

"ฮึกก...............พี่ไม่เชื่อใจด้ายเลยสักนิด พี่ไม่ยอมฟังด้ายอธิบายอะไรเลย พี่ใช้แต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลัก ฮึก" เส้นด้ายพูดไปด้วยน้ำตาก็ไหลไปด้วย น้องทำเสียงตัดพ้อผม

ผมวางสร้อยไว้บนหัวเตียงก่อนล้มตัวลงไปหาน้องมัน แต่เส้นด้ายสะดุ้งและตัวสั่นเมื่อผมกอด ด้ายมันคงกลัวผมเข้าแล้วหล่ะ

"ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว พี่ขอโทษ"

"ฮึก ก" น้องตัวสั่นหนักกว่าเดิมเมื่อผมลูบหัวมันเบาๆ

"อยากให้พี่ทำไรให้ไหม เพื่อเป็นการขอโทษพี่จะยอมทำตามที่ด้ายสั่ง" ผมกระซิบข้างหูเล็กๆนั้น

"ฮึก ก....ออกไป..อึก...ออกไปจากห้องนี้ซะ ฮึกก ด้ายไม่อยากเห็นหน้าพี่" เมื่อด้ายพูดจบก็ต้องตกใจกับคำพูด จนผมต้องลุกขึ้นมานั่งมองหน้ามัน

"ทำไม" ผมถามออกไป

"ออกไป" ด้ายบอกอีกครั้ง

"พี่ไม่ออก! ในเมื่อเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องพี่ก็จะไม่ออก"

"ออกไป!!!" น้องตะโกนออกมาสุดเสียง

"ด้าย..." ผมเรียกชื่อน้อง

ผัวะ! ตุบ ตุบ
ด้ายหยิบทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือขว้างใส่ผม ผมทำได้เพียงแค่ยกมือบังหน้าตัวเองเอาไว้

"ออกไป ฮึก ฮือออออ" แล้วเส้นด้ายก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองมิด

"โอเคด้าย พี่ยอมถ้าด้ายพร้อมจะคุยกับพี่เมื่อไหรก็บอก พี่นั่งอยู่ข้างนอกน่ะครับ" ผมเดินไปลูบหัวน้องมัน

"ฮึก ฮึก" มีเพียงเสียงสะอื้นตอบกลับ ผมเดินออกจากห้องไป


ดินหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรหาใครสักคน

"เออกวาง มึงว่างป่ะว่ะ"

//ว่าง พวกกูโดนเรียนกัน ขี้เกลียดฟังยายสไบพูดว่ะเลยออกกันมายกแก๊ง//

"มึงมาดูเส้นด้ายให้กูหน่อยดิ"

//เป็นไรกันว่ะ พวกมึงทะเลาะกันหรอ?//

"อือ กูทำมันแรงด้วย มันตบกูแล้วไล่ให้กูออกจากห้องเนี้ย"

//ไปทำเหี้ยไรมันอีกล่ะ//

"กูแค่หึงมันมากไปหน่อย"

//เออๆ เดี๋ยวพวกกูไปเดี๋ยวนี้เลย//
เมื่อเราคุยกันจบผมก็ตัดสาย

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง
เสียงกริ๊งดังขึ้น ผมพึ่งวางสายจากไอ้กวางได้ไม่นานเองน่ะ มันคงไม่ได้มาเร็วขนาดนี้หรอก แล้วใครมากัน ผมเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วก็ต้องตีหน้าครึมทันที

"มึงมาทำไม"

"หึ พอดีเส้นด้ายโทรให้กูมาอ่ะน่ะ" มันแสยะยิ้มก่อนเดินชนไหล่ผมเข้ามาในห้อง
"อ่อกูลืมบอก หึ เส้นด้ายบอกให้กูเข้าไปหาที่ห้อง ถ้ามึงไม่ให้กูเข้า เส้นด้ายจะไม่คุยกับมึง" ผมมองไอ้พอร์ชตอนเปิดประตูเข้าไป

"ว่าไงครับ ตัวเล็ก" ไอ้พอร์ทักร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน ด้ายสบตากับผมนิดนึงก่อนจะหันไปหาไอ้พอร์ช

"พี่พอร์ชปิดประตูด้วย"

"เส้นด้าย..." ผมเรียกชื่อน้อง ด้ายเพียงแต่หันหลังให้ผม ก่อนที่ไอ้พอร์ชจะปิดประตู

กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง
เสียงกริ๊งหน้าห้องดังอีกครั้ง ผมเดินไปเปิดประตู แล้วก็หน้าพวกมันแปดตัวยืนเรียงกันเต็มหน้าห้อง

"กูซื้อเหล้ามาด้วย" ไอ้บอยชูถุงใส่ขวดเหล้ามาเต็ม

"เหี้ย มากันทำไมเยอะแยะว่ะ" ผมเปิดทางให้พวกมันเดินเข้าห้อง

"มาช่วยปลอบเพื่อนว่ะ เห็นไอ้กวางบอกว่ามึงโดนเมียไล่ออกจากห้อง" ไอ้หยวนเสริม พร้อมยิ้มเยาะ

"เดี๋ยวพวกกูไปเอาจานมาใส่ของกิน" พูดจบไอ้ม่านก็เดินเข้าครัวไปกับไอ้กวาง

"เคลียร์กันยังว่ะ" นายถาม

"เคลียร์เหี้ยไร แม่งโทรเรียกพี่มันมาแล้วก็ปิดประตูหนีกูเนี้ย" ผมหันไปมองประตู

"ตอนนี้อยู่ในห้องอ่อว่ะ?" นายถามต่อ

"เอออ่ะดิ กูเห็นหน้าแม่งแล้วอยากกระทืบชิบหาย"

"หาเรื่องมึงอ่ะ ไปกระทืบมันเส้นด้ายคงโกรธมึงหนักกว่าเดิมอีก"

"เออใช่ตามที่ไอ้ไฟต์พูดเลย ไอ้ทามไทมึงเขยิบไปดิแม่งโซฟาก็เล็กยังจะเบียดกันสามคนอีก" ไอ้หยวนเสริม ก่อนจะหันไปด่าไอ้ทาม

"ปาย มาช่วยยกหน่อยอยู่ในครัวเต็มเลย" ไอ้ม่านเดินออกมาเรียกเพื่อนยกกับแกล้ม

"นั่งดิมึง แดกเหล้าย้อมใจหน่อย" ไอ้นายดึงผมนั่งลง

"กวาง เวลามึงทะเลาะกับผัวนี้ ผัวง้อด้วยไรว่ะมึงถึงหาย"

ผัวะ! ไอ้กวางตีเข้าที่กลางหลังผม

"ผัวพ่องสิ!" กูลืมเว้ย ลืมว่ามันไม่ชอบให้เรียกว่าผัว

"เชี้ย! เจ็บน่ะเว้ย" จะตีมันกลับก็ไม่ได้ แม่งเป็นเสือกเป็นผู้หญิง

"โอ้ยไอ้กวางง้อง่ายจะตาย แค่แฟนมันซื้อของให้มันก็หายแล้ว" ไอ้ม่านบอก

"ใจง่ายชิบหาย" ไอ้ไฟต์พูด

"เรื่องของกู ถ้ามึงไม่อยากตายมึงไม่ต้องเสือกไอ้ไฟต์" ผู้หญิงเป็นเพศที่น่ากลัวจริงๆ

กริ๊งงงงง กริ๊งงงง
แม่งดังทั้งวัน รอบนี้ใครมาอีกว่ะ
"เดี๋ยวกูไปเปิดเอง" ไอ้ปายเดินไปเปิด

"หวัดดีครับ เฮียๆทั้งหลาย ป้าหวัดดีครับ" ไอ้ลันวิ่งร่า เข้ามา

"มึงอยากโดนป้าอย่างกูตบไหม" ไอ้กวางตะโกนใส่

"โห้ยเจ้ อย่าโหดดิ" ไอ้ลันเดินเข้าไปเกาะแขนง้อ

"พี่ม่านง้อให้ลันหน่อย" มันหันมาพูด ไอ้ม่านส่ายหน้า

"ไม่ต้องมาเกาะกู" กวางดันหัวไอ้เด็กแสบออก เลย์นั่งลงข้างๆไอ้ม่าน

"พี่ดินด้ายอยู่ไหนอ่ะ" กานถามผม

"อยู่ในห้องนอนกับพี่มัน มึงเดินเข้าไปเป็นก้างขวางคอมันดิ"

"ไปด้วยๆ" กานกับลันวิ่งไปเปิดประตูเข้าห้องไป

"เฮียถามไรหน่อยดิ" มันหันมาหาผม

"เออมีไร"

"คบกับมันแล้วหรอ" เลย์ถาม

"เออ คบได้สักพักแหละ นี้มึงยังไม่รู้อีกหรอ"

"ผมว่าแหละ มันยังไม่บอกเลย...." มันคงยังไม่พร้อมที่จะบอกนั้นแหละ




[Talk : Sendai]



"เห้ยๆๆ ทำอะไรกันน่ะ!!" ลันกับกานที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไรเปิดประตูเข้ามาตะโกนลั่น

"ไม่ได้ทำไร แค่นอนกอดกัน" พี่พอร์ชตอบ

"ด้าย! พี่ดินอยู่ข้างนอกน่ะ" กานหันมาว่า

"แล้วไง" ผมยักไหล่เบาๆ

"นี้ไรอ่ะด้าย!" ลันเดินเข้ามาใกล้ๆเห็นรอยดูดกับรอยฟกช้ำตามผม

"ไม่มีไรสักหน่อย" ผมดึงเสื้อขึ้นปิดคอ

"พี่ดินทำหรอ!" ผมหลบตาทั้งสองคน

ผัวะ! เสียงเปิดประตูออกไปมาอย่างแรง
"พี่ดิน!!" ไอ้กานกับไอ้ลันตะโกนออกมาพร้อมกัน

"ทำไมเนื้อตัวด้ายเป็นงั้นอ่ะ!" ลันถาม โอ้ยยลันจะไปถามทำไมอ่าาา

"พี่ตีมันหรอ!" ไอ้กานถาม

"กูไม่ได้ตีมันเลย" พี่ดินตอบ

"พี่ข่มขืนมันใช่ไหม!!" ไอ้เพื่อนตัวแสบตะโกนใส่

"ก็ไม่ใช่ กูแค่ทำโทษมันเฉยๆ" พี่ดินบอก เขามองหน้าผมก่อนหันไปจ้องพี่พอร์ช

"แต่ก็ไม่ต่างจากข่มขืน ตอนทำมันไม่ยอมมึงใช่ไหมล่ะ มันถึงได้โกรธแบบนี้" พี่หยวนพูด

"พี่มีสิทธิ์อะไรมาทำกับมันอย่างนี้!" ลัน

"พี่นี้เลวจริงๆเลย!" กานว่า

"พี่ทำแบบนี้มันจะเสียใจมากแค่ไหน พี่รู้บ้างไหม!
"

"พี่ทำแบบนี้ได้ไง มันเป็นลูกมีพ่อมีแม่น่ะ!"
ทั้งสองคนพูดสลับกันไปสลับกันมาจนเลย์มองหน้า

"พวกมึงเงียบปากได้ไหม เฮียกับไอ้ด้ายคบกันแล้ว มึงอย่าไปยุ่งเรื่องของเขา" เลย์หันมาว่าพวกมันสองคน เมื่อเลย์พูดทำให้ผมเบิกตากว้าง เลย์รู้ได้ไง ด้ายยังไม่ทันบอกเลยน่ะ ผมเลือกที่จะหลบสายตาพี่ดินมามองพี่พอร์ช

"เมื่อไหรอ่ะพี่ ทำไมผมไม่รู้อ่ะ" กาน

"สักพัก" พี่ดินตอบแค่นั้นก็เงียบ มีเพียงแต่สายตาจ้องมาที่ผม ที่นั่งเล่นอยู่บนเตียงกับพี่พอร์ช

"หิวข้าวไหม เดี๋ยวพี่ไปซื้อไรมาให้กิน" พี่พอร์ชทำร้ายความเงียบระหว่างสองห้องที่เชื่อมต่อกัน

"อืม ด้ายอยากกินโจ๊กกุ้ง" ผมหันไปยิ้มให้พี่พอร์ช พี่พอร์ชก็ยิ้มกลับพร้อมยกมือลูบแก้มเยๆ

"ไอ้พี่พอร์ช!!" ไอ้ลันตะโกนเสียงดังก่อนเดินเข้ามา

"นี้! พึ่งรู้จักกันได้ไม่กี่ครั้งเรียกไอ้แล้วหรอ" พี่พอร์ชว่า

"ไม่ต้องมาโปรยเสน่ห์ใส่มันเลย"

"อะไรของนาย" พี่พอร์ชผลักหัวลันออกจากห้อง

"อะไร ไม่ต้องมายุ่งกับผมน่ะ" ลันทำท่ายึกยักเมื่อร่างสูงดึงให้ลุกขึ้นจากเตียง

"ออกไปซื้อของข้างนอกด้วยกันเลย"

"ด้ายย กูไม่ไปน่ะดึงกูที~~" พี่พอร์ชดึงมันออกไปจากห้อง

"เลย์" ผมเรียกคนตัวตัวที่นั่งอยู่นอกห้อง

"อะไร" เลย์หันมา

"มานี้หน่อยดิ" ผมกวักมือเรียก

"ไม่เอากูแดกเหล้าอยู่เนี้ยเห็นไหม" ผมทำปากยู่ เลย์หันมามองนิดนึง
"กานมึงเดินหามันดิ"

"โห่ยย กูก็แดกอยู่เหมือนกันป่ะ" มันพูดแต่มันก็ยอมลุก

"มีอะไร" มันถาม

"อยากเข้าห้องน้ำ แต่ลุกไม่ไหวบอกเลย์หน่อย" ผมกระซิบ มันพยักหน้าเข้าใจแต่เดินออกจากห้องไป มันบอกเลย์แต่พี่ดินดันลุกขึ้นมาหาผม

"จะเข้าห้องน้ำหรอ" พี่ดินถามแต่ผมหันหน้าหนี

"มะ เดี๋ยวพี่พาไป" เขาทำท่าจะอุ้มผม

"ไม่ต้อง" ผมตอบเสียงเรียบ

"จะไปรบกวนคนอื่นทำไม พี่ก็อยู่นี้" ผมไม่อยากอยู่ใกล้เขา มันทำให้ผมกลัว

"..............." ตาผมเริ่มร้อนผ่าว

"ไม่ต้องร้อง คนดี" เข้าก้มลงมาอุ้มผม แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

"หนักหรือเบา" เขาถามเรื่องเขาห้องน้ำ

"เบา" พี่ดินว่างผมลงกับพื้นให้ผมหันหน้าเข้าหาชักโครก

"เดี๋ยวพี่ประคองไว้ เราจะทำไรก็ทำ" เขาเอามือมาประคองกอดที่เอวผม

"ออกไปก่อน" ผมบอกเขา เพราะผมฉี่ไม่ออก

"ยืนฉี่ไปเถอะ พี่จับไว้อยู่ไม่ล้มหรอก

"จะนั่ง เค้ายืนไม่ไหว" ผมเอี้ยวตัวจนพี่ดินต้องช่วยจับนั่ง

"พี่รออยู่หน้าประตูน่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียก" เขาเดินออกไป ผมทำธุระจนเสร็จ ก่อนจะจับขอบอ่างล่างหน้าใกล้ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือดึงกางเกงขึ้นตามไปด้วย ก่อนนั่งลงบนชักโครกอีกครั้ง

"เสร็จหรือยัง" พี่ดินเปิดประตูเข้ามา ผมพยักหน้าน้อยๆ

"เรียกเลย์" พี่ดินที่กำลังจะอุ้มตัวผมขึ้นต้องชะงัก ก่อนเขาจะนั่งย่องๆให้หน้าเราระดับเดียวกัน

"พี่รู้ว่าด้ายโกรธกับเรื่องเมื่อคืน แต่ตอนนี้พี่ขอดูแลและรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองก่อนนะครับ"

"..............." ผมก้มมองเมื่อตัวเองโดยไม่ตอบอะไรเขา

"ถ้าด้ายไม่ยอมพูดกับพี่ ก็ไม่เป็นไร แต่พร้อมเมื่อไรก็บอกพี่ พี่ยังอยู่ข้างๆด้ายเสมอ จุ๊บ" พี่ดินก้มมาจุ๊บปากผมเบา ซึ่งมันทำให้ผมตกใจกลัวจนสะดุ้ง

"ขอโทษ" ร่างสูงจับมืออันสั่นเทาของผมไว้
 พี่ก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งพี่ทำอะไรพี่พี่ก็พูดแต่คำนี้เพื่อให้ด้ายยกโทษให้ แต่ที่ด้ายพี่ก็จะลงโทษให้ด้ายเจ็บตัวทุกครั้งมันไมแฟร์กันเลย

ร่างสูงอุ้มเส้นด้ายขึ้นก่อนนำมาวางลงบนเตียง แล้วเดินออกไปโดยไม่ปิดประตู เขานั่งลงที่เดิมเพราะตรงนั้นสามารถมองมาที่ผมได้

"มากินข้าวตัวเล็ก" พี่พอร์ชเดินถือถ้วยข้าวต้มกุ้งเข้ามา

"แล้วลันล่ะ" ผมถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนตัวเองเดินตามเข้ามา

"พี่ให้เขากินอยู่ที่ห้องครัวน่ะ"

"แล้วพี่ไม่กินข้าวหรอ" ผมถามเมื่อตัวเองตักข้าวเข้าปาก พี่พอร์ชส่ายหน้าเบาๆ

"พี่คงต้องไปสัมมนาที่เชียงใหม่พรุ่งนี้ ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร ช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยเห็นด้ายเลย สงสัยจะติดคนอื่นจนลืมพี่" ผมทำปากยื่นน้อยๆ

"พี่พอร์ชนั้นแหละติดสาวอย่ามาว่าด้ายเลย"

"มั่วแล้วพี่ทำงานอยู่ เดี๋ยวพี่ว่างๆจะมานั่งตัวติดด้ายทั้งวันเลย" ร่างสูงยืนมือมาบีบแก้ม

"ทำให้ได้ก็แล้วกัน" ผมยิ้มหวานๆให้เขา

"รีบกินให้หมด เดี๋ยวมันเย็นก่อนแล้วจะไม่อร่อย"

"รู้แล้วน่าาา"

"แล้วนี้โกยกุ้งมากองกันทำไม ชอบกินไม่ใช่หรอ" พี่พอร์ชถามเมื่อกุ้งกองเป็นตั้งอยู่ข้างถ้วย

"ของชอบก็เอาไว้กินที่หลังดิ อ่าาา! อย่ามาหยิบไปกินดิ" ผมร้องเมื่อพี่พอร์ชหยิบกุ้งไปกินตัวนึง

"เหลือตั้งเยอะ ขอกินบ้างไม่ได้หรือไง" พี่พอร์ชผลักหัวผม

"ยังไม่เห็นขอด้ายสักคำเลยยย" ผมว่าแต่พี่พอร์ชกลับยิ้ม ผมนั่งกินต่อไปกุ้งหมดแต่ข้าวต้มไม่หมดเลยป้อนข้าวต้มใส่ปากพี่พอร์ชให้ช่วยกิน

"เห้ยๆๆ มึงเป็นไรของมึงเนี้ยไอ้ดิน" ผมหันไปมองตามเสียงพี่ไฟต์ พี่ดินหยิบเหล้าทั้งขวดกรอกปาก

"ถ้าหมด มึงลงไปซื้อมาเลยน่ะแม่ง" พี่กวางว่า แต่พี่ดินไม่สนใจตาเขาจ้องมาที่ผมจนผมต้องหลบสายตามาหยุดที่มือตัวเอง

ลันที่กินเสร็จแล้วก็เขามานั่งเล่นเกมบนที่นอนข้างๆผม

"เตี้ยล่างจานยัง" พี่พอร์ชหันไปหาลัน

"ใครเตี้ย! ผมล่างแล้วเถอะ" พี่พอร์ชพยักหน้า

"มะ กินหมดแล้วเดี๋ยวพี่เอาไปเก็บให้" พี่พอร์ชหยิบถ้วยก่อนเดินไปเก็บที่ห้องครัว

"ด้าย" กานเดินเข้ามา

"หืออ?" ผมหันไปมองหน้ากาน

"กูกลับก่อนน่ะ"

"อ่าวทำไมรีบกลับอ่ะ" ผมถาม

"พอดีคนที่บ้านมารับไปทำธุระนะ"

"หรอ ให้ลันเดินไปส่งข้างล่างไหม" ผมหันไปมองลันที่นั่งอยู่ข้างๆ

"มะ...ไม่ต้อง กูเดินไปเอง" กานรีบส่ายหน้าไปมา

"ก็ได้ แล้วเจอกันน่ะกาน" ผมยกมือบ๊าบบาย ส่วนลันเดินไปส่งกานหน้าประตูห้อง แล้วก็ลงไปนั่งข้างเลย์ ขอกินเหล้าต่อ

"ด้าย เดี๋ยวพี่กลับก่อนน่ะพี่ยังไม่ได้เตรียมของเดินทางสำหนับวันพรุ่งนี้เลย" ผมยุ่ปากน้อยๆ

"มีแต่คนกลับๆๆๆ"

"โห่ยย ไม่งอนๆ เดี๋ยวพี่ซื้อของฝากมาให้เยอะๆเลย จุ๊บ" พี่พอร์ชจุ๊บตรงหน้าผาก

"เอาเยอะๆเลยน่ะ" เห็นของฟรีไม่ได้เลยผม

"มึงจะไปไหนไอ้ดิน" เสียงพี่นาย

"ดูดบุหรี่" พี่ดินเดินไปหน้าระเบียงตรงห้องรับแขก

"ไปแล้วน่ะตัวเล็ก" พี่พอร์ชบอก

"อือออ" ผมยิ้มให้เขา

"เตี้ย ลงไปส่งดิ" พี่พอร์ชเรียกลันที่มือนึงถือแก้วเหล้า อีกมือถือโทรศัพท์เล่นเกมส์

"ไม่ใช่หน้าที่ผม อืออออ!"มันว่างแก้วเหล้าก่อนจับกดเกมส์เล่น แต่พี่พอร์ชดึงมันขึ้นมา เลย์ที่มองอยู่ดันลันให้ลุกขึ้น

"เลย์!" ลั่นตะโกน

"ไปๆ กูรำคาญ" เลย์ไล่ ลันกระแทกเท้าเดินตามพี่พอร์ชไป

หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งกินเหล้าต่อโดยไม่สนใจผม พี่ดินที่สูบบุหรี่เสร็จแล้วก็ลงมานั่งร่วมวงต่อ

จนตอนนี้เที่ยงคืนกว่าทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ผมที่นอนอยู่บนเตียง ส่วนพี่ดินเก็บกวาดของข้างนอกจนเสร็จก็เดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ

"จะคุยกันได้หรือยัง" พี่ดินที่เดินออกมาจากห้องน้ำถามผมขึ้น

".............."

"พี่ยอมด้ายมาทั้งวันแล้วน่ะ ยอมแม้กระทั้งให้ไอ้พอร์ชทั้งจูบทั้งกอด เมื่อไรจะคุยกับพี่สักที" พี่ดินพูด

".............."

"ด้ายอยากให้พี่ออกไปจากที่เลยใช่ไหม" พี่ดินถามผม แต่ผมก็ยังเงียบ
"ถ้าด้ายต้องการแบบนั้น พี่ยอมออกไปก็ได้"

"พี่ดิน........." ผมเรียกชื่อเขา เมื่อเขากำลังก้าวออกจากห้องนี้

"ครับ"เขาขานรับเสียงอ่อนโยน

"ไป...ไปเอารูปมาจากไหน" เขาบอกว่าเขาเห็นรูปถึงได้โกรธผมถึงขั้นนั้น

"น้ำถ่ายส่งมาให้ เขาบอกว่าเขาไปเดินห้างแล้วเห็นด้ายกอดกันนั่วเนียอยู่กับไอ้วินหน้าห้องน้ำ" 

 "งั้นพี่เชื่อใจคนอื่นมากกว่าด้ายหรอ ถคงได้ทำกับด้ายแบบนั้น" ผมมองหน้าเขา

"................" พี่ดินเงียบ

"พี่ไม่ฟังที่ด้ายพูดแต่พี่ชอบคิดเองเออเอง ด้ายถามจริง ที่พี่คบกับด้ายเนี้ยพี่คบเพราะพี่รักด้ายหรือพี่คบเพื่อเอาด้าย........มีอะไรพี่ก็ใช้แต่กำลังกับด้าย...." ร่างสูงมองผมด้วยนัยต์ตาที่สื่ออกมาเป็นการขอโทษ ก่อนล้มตัวลงมากอดผมแน่น

"มันไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่ได้ต้องการทำแต่เรื่องอย่างว่า พี่ขอโทษทีใช้แต่อารมณ์ตัวเอง"

เขานอนกอดผมอยู่บนเตียงเป็นเวลานานโดยไม่มีใครพูดออกมา

"ขอโทษ ไม่ร้องนะ" ร่างสูงเช็ดน้ำตาออกให้ผม ทั้งที่ผมไม่รู้ว่ามันไหลมาตั้งแต่เมื่อไหร
"พี่หึงเวลาด้ายอยู่กับผู้ชายคนอื่น ด้ายเข้าใจพี่น่ะ" เขากระซิบบอกเบาๆ

"พี่ดินไม่ยอมฟังด้ายเลย" ผมพูดตัดพ้อเขา

"ขอโทษ ก็พี่เห็นรูปนั้นแล้วมันอารมณ์เสีย" พี่ว่าแต่ด้ายงี่เง่าตัวเองก็งี่เง่า
 พี่ดินจับผมขึ้นนั่งก่อนอุ้มให้นั่งบนตักตัวเองโดยหันหน้าไปทางเดียวกันตรงหลังผมชนแผ่นอกหนานั้น ร่างสูงกอดเอวผมไว้แล้วดันตัวผมพิ้งกับอก
"แล้วทำไมไอ้เหี้ยวินนั้นถึงไปกอดด้ายอ่ะ" เขาถามผม

"ก็เขาเดินมาชนด้ายล้ม เลยช่วยประคองด้ายลุกขึ้น แค่นี้เองพี่อ่ะ มาถึงก็มาใส่อารมณ์กับด้าย" ผมว่าเขา แต่พี่ดินยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

"เด็กดื้อของพี่ วันนี้ไม่ง้องแง้งด้วย" พี่ดินบีบแก้มผมเบาๆ

"ชินแล้ว โดนพี่ด่าบ่อย" ผมพูดลอยๆ

"โถ่ อย่าเอาเรื่องเมื่อก่อนมาพูดดิ" เขาจับผมหันข้างมามองหน้าเขา

"พี่อ่ะชวนด้ายทะเลาะทุกวัน หึงไม่เข้าเรื่อง" เขาเอาแต่ยิ้มจนผมหมั่นไส้

"เจ็บหรือป่าว" ผมเอี้ยวตัวหันไปหาเขา ก่อนลูบที่แก้มพี่ดิน

"สมควรแล้ว" เขาจับมือผม

"ด้ายขอโทษน่ะ" เขาส่ายหน้าไปมา

"ด้ายทำถูกแล้ว พี่อ่ะผิดเอง" ผมล้มตัวลงไปกอดร่างสูง

"ด้ายรักพี่ดินน่ะ" ผมกระชับกอดแน่น

"พี่ก็รักด้าย ต่อไปนี้ถ้าเรามีปัญหาพี่จะฟังด้ายอธิบายก่อน โอเคไหม" เขาลูบหัว

"อืออ" ผมขานรับเราทั้งคู่กอดกัน

จ๊อกกก เสียงท้องผมร้อง

"โอ๊ะ! เสียงไร" พี่ดินถามยิ้ม

"หิวข้าวว วันนี้ด้ายกินแค่ข้าวต้มกุ้งอย่างเดียวเอง"

"ขัดบรรยากาศจริงๆเลย หึหึหึ เดี๋ยวพี่ไปทำไรให้กิน มาจุ๊บปากเป็นกำลังใจหน่อย" เขายืนหน้ามา

"จุ๊บ!" ผมจุ๊บแก้มเขาก่อนยิ้มหวานให้

"กะจะไม่ให้แหละ แต่พอยิ้มหวานให้นี้ชื่นใจเลย"

"บ้าาา" ผมเอาผ้าห่มคลุมตัวเองหลบอาการเขิน ด้ายกินข้าวก่อน ไปแหละน่ะครับทุกคนนนน


*******************************************
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ววว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อของกานให้

[BlueCherries]

ทะเลาะกันวันเดียวเคลียร์ 

แต่เป็นห่วงกานมากกว่า ดูท่าจะหนักกว่าทางนี้เยอะเลย 

[Mouse2U]

พี่พอร์ชกับลันเนี่ยมีอะไรให้น่าสงสัยอยู่น้าา…

[kawisara]

พี่พอชย์ เริ่มมีตัวตนร๊ะ



สงสาร ด้ายที่รักดินมากจนยอมให้เขาข่มแหงน้ำใจตลอด



รักเขามากจนไม่กล้าโกรธเขานานทั้งที่เขาทำร้ายตัวเองตลอด



ส่วนการ เมื่อไรจะมีหนทางหลุดจากไอ้เชรี่ยไนท์ จะมีใครยื่นมือไปช่วยใหม



หรือต้องรอจนไอ้เลวไนท์มันเบื่อ



อยากให้การเข้มแข็งกว่านี้ และห้ามใจอ่อนกับไอ้เลวไนท์เด็ดขาด

[p_phai]

 

[inkk2]

chapter 24 [Night & Kan] p.4




"ไม่เรียกกูมาสักวัน มึงจะตายไหม" ผมถามไอ้เหี้ยที่นั่งหน้าตายอยู่บนรถ

"ก็อาจตายเพราะความอยาก" มันแสยะยิ้มใส่ ก่อนขับรถออกไป

'ตายๆไปได้ซะก็ดี' ผมพึมพำ

"มึงว่าไรน่ะ" มันหันมามองหน้า

"ป่าว แค่กูถามว่าจะพาไปไหน" เพราะเส้นทางที่มันไปไม่ใช่ทางไปบ้านผม และก็ไม่ใช่ทางไปคอนโด

"กลับบ้านกูดิ" มันบอก

"มึงก็กลับไปคนเดียวดิ จะเอากูไปด้ยทำไม" ผมหันไปโวยวาย

"ทำไม ทีมึงกลับบ้าน กูยังไปด้วยเลย พอกูกลับบ้านตัวเองมึงก็ต้องไปด้วย"

"กูไม่ได้บอกให้มึงตามกูไปหนิ"

"ก็กูจะไปมึงจะทำไม" อยากจะเถียงมันแต่เถียงไม่เคยชนะสักครั้ง

"กลับคอนโดไปก่อน กูไม่มีเสื้อผ้าใส่" ผมจะได้หนีมันง่ายๆ

"ยืมของกูใส่ กูขี้เกียจวนรถกลับ" ตัดทุกช่องทางกูเลยน่ะมึง

"ตัวมึงใหญ่กูใส่ไม่ได้" ผมหาเหตุผลมาอ้าง

"งั้นเอาของน้องสาวกูไปใส่ จะเอาไหม" กูใส่ก็เป็นตุ๊ดดิแม่ง

"เออแม่ง!" ผมสะบัดหน้าหนีมัน

"แล้วเนี้ยกลิ่นเหล้าหึ่งมาเลยน่ะมึง" มันทักผม

"เรื่องของกู" ผมพูดโดยไม่มองหน้ามัน

"ใครสั่งให้แดก" เสียงเรียบๆเริ่มมา

"กูอยากแดกทำไม ชีวิตกู กูจะทำไรก็ได้"

"แต่ชีวิตมึงอยู่ในกำมือกู อย่าลืม"

"........" ชีวิตผมทำไมมันบัดซบอย่างนี้ว่ะ มันต้องมีทางใดสักทางหนึ่งที่ทำให้ผมหลุดพ้นจากมันให้ได้

"หึ เงียบเลยสิมึง มึงก็รู้ว่าเป็นแบบนี้ก็ควรจะเชื่อฟังกู ถ้ามึงดื้อด้านมากกูจะลงโทษให้หนักเลย" ร่างสูงหันมาพูดพร้อมมองที่ผม ผมทำได้เพียงแค่หลบสายตาดุดันนั้นกระจกรถด้านข้างสะท้อนภาพของไอ้เหี้ยไนท์ที่ยังคงจ้องมาผมไม่วางตา

"เลิกมองกูสักที จะกลับบ้านก็รีบกลับกูรำคาญ" ผมพูดโดยหันหลังให้มัน

"หึ" มันเพียงแค่หัวเราะออกมาก่อนจะสนใจขับรถต่อ

เพียงไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าประตูบ้านหรูคฤหาสถ์สามชั้น ที่มีสวนหน้าบ้านพื้นที่กว้างพร้อมสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างบ้าน หรูชิบหาย เจอบ้านมันที่นี้ผมกระจอกไปเลย ดูจากรถที่มันขับก็น่าจะรู้แหละว่ารวย มันจอดรถต้องหน้าตัวบ้าน ก่อนมีชายสูงวัยเดินมา ผมกับมันเปิดประตูรถออกไป

"น้าชัย ฝากเอารถไปเก็บให้หน่อยครับ"

"ครับคุณไนท์" เขาเดินมารับกุญแจรถจากไอ้ไนท์แล้วขับรถไปจอดในโรงจอดรถ เชี้ยย มันมีกี่คันว่ะเนี้ย ผมเห็นรถหรูจอดเรียงกันเต็มไปหมด

"เข้าบ้านดิมองไร" มันหันมาดันหลังผมให้เดินตาม

"นี้ๆ รถมึงหมดเลยหรอ" ผมหันไปถามด้วยความสนใจ ผมอยากได้บ้างแต่แม่ไม่ยอมให้ขับ ท่านเป็นห่วงผม ยยิ่งมีผมเป็นลูกชายคนเดียวอยู่

"ทำไม หึ สนใจหรือไง" มันหันมาถาม

"อือ อยากได้บ้างแต่แม่ไม่ให้" ผมบอก

"งั้นกูเสียใจด้วยน่ะ รถกู กูให้แค่คนที่กูรักขับแต่ของเล่นอย่างมึง แค่ได้นั่งก็บุญหัวแหละ หึหึ" มันพูดออกมาแต่ละคำ ทำร้ายจิตใจผมมากเกินไปแหละ

"สวัสดีครับแม่ คิดถึงจังเลย" ร่างสูงเดินไปสวมกอดหญิงสูงวัยท่าทางดูเป็นผู้หญิงใจดี

"เรานี้ กว่าจะกลับมาบ้านได้ต้องให้โทรตาม"

"โห้ยย งานมันเยอะน่ะแม่" ตอแหลเก่งจริงน่ะมึง กูเห็นมึงว่างก็เรียกแต่กูมาเอาๆ อยู่เนี้ย

"จะเชื่อดีไหมเนี้ย~ ไม่ใช่ไปติดสาวที่ไหนน่ะ แล้วนี้ใครหรอลูก" คุณป้าหันมามองผม

"นี้รุ่นน้องที่มหาลัยครับพอดีวันนี้จะมาช่วยมันทำงานเลยให้มานอนนี้ด้วย กานนี้แม่พี่" ดูเรียกชื่อผมทั้งที่ไม่เคยเรียกมาก่อนพร้อมแทนตัวเองว่าพี่

"สวัสดีครับ คุณน้า" ผมยกมือไหว้

"เรียกแม่ก็ได้ลูก ไม่ต้องเรียกน้าหรอกลูกฟังแล้วดูห่างเหิน หึหึหึ" ท่านยกมือมาลูบหัวเบาๆ เป็นมือที่อบอุ่นจริงๆ

"ครับคุณแม่" ผมยิ้มให้

"แล้วนี้กินอะไรมาหรือยังหื้ม?" ท่านหันมาถามผม

"ยังครับ ผมว่าจะเอาของมาเก็บแล้วออกไปหาอะไรกิน" ไอ้ไนท์ตอบแทน

"ไนท์นี้ก็ แทนที่จะบอกแม่ก่อน แม่จะได้เตรียมให้ตั้งนานแล้ว"ท่านตีที่แขนไนท์เบาๆก่อนหันมายิ้มให้ผม

"ผมไม่อยากรบกวนแม่นิ เหนื่อยมาทั้งวันแหละ" ไนท์เดินเข้าไปกอดแขน ทีกูนี้เลิกเรียนมาก็โทรยิกๆเลยน่ะมึง

"เดี๋ยวแม่ให้ป้าสายไปเตรียมห้องให้น่ะลูก"

"ไม่ต้องหรอกแม่ เดี๋ยวให้มันไปนอนกับผม" เคยปรึกษากูบ้างไหมตั้งแต่มาแหละไม่ถามกูสักคำว่าอยากมาหรือป่าว นี้ยังจะให้กูนอนด้วยอีก สัส

"จะดีหรอลูก นอนเบียดกันไนท์ยิ่งตัวใหญ่ๆอยู่ ดูน้องสิตัวนิดเดียว โดนไนท์ทับตายเลย" คุณแม่เอื้อมมือมาบีบแขนผมเบาๆ

"มันไม่ค่อยกินข้าวนะแม่" ไอ้ไนท์ตอบ ผมมองมันจิกๆ ขี้ฟ้องชิบหาย ผมยิ้มแหะๆให้ท่าน

"ถ้ามาอยู่กับแม่น่ะ แม่จะขุนให้เป็นหมูเลย"

"แต่ถ้ากลัวอ้วนเดี๋ยวพี่พาเบิร์น" ผมจ้องมันตาโต ไอ้เหี้ยนี้กล้าพูดออกมาได้ไงต่อหน้าคุณแม่เขา

"ดีลูกๆ" คุณแม่ก็ส่งเสริม ท่านคงไม่ได้คิดถึงความหมายอีกนัยนึง

"แล้วยัยนุ่นอยู่ไหนเนี้ย" คงจะเป็นน้องสาวมันมั้ง

"ออกไปข้างนอกกับเพื่อนโน้น" ไอ้ไนท์พยักหน้า

"งั้น....ผมขอตัวพาน้องมันไปหาอะไรกินก่อนนะครับแม่" คุณแม่พยักหน้า

"ผมไปก่อนนะครับคุณแม่" ผมก้มหัวให้ท่านเล็กน้อยก่อนเดินออกจากบ้าน
..
..
..
..


"อะไรของมึง เงียบอยู่เนี้ย" มันผลักหัวผม ก็ตั้งแต่มันขับรถออกจากบ้าน จนรถจอดอยู่หน้าร้านอาหาร ผมก็เอาแต่เงียบอย่างเดียว

"ป่าว แค่รู้สึกเป็น บุ-ญ-หั-ว กูยังไงไม่รู้ที่ได้นั่งรถแบบนี้"

"อย่ามาประชดกูไม่ชอบ!" เสียงดุขึ้น

"แล้วมันจริงไหมล่ะ" ผมหันไปจ้องมันบ้าง

"ลงไป" มันไล่ผมลงจากรถ

"ขอเป็นบุญหัวอีกหน่อยไม่ได้หรือไง ไหนๆของเล่นอย่างกูได้มีโอกาสนั่งแล้วนิ" ผมก็ยังคงประชดมัน

"กูบอกให้ลงไป!!" มันตะวาดเสียงดังจนผมสะดุ้ง ยอมลงจากรถดีๆ

ปึง!! เสียงปิดประตูรถบ่งบอกถึงอารมณ์คนปิดได้อย่างดี

มันเดินเข้ามากระชากแขนผมก่อนจะพาเข้าร้านอาหาร ร้านอาหารร้านนี้เป็นแบบห้องๆ สำหรับคนที่มากินแบบครอบครัวหรือมากินอาหารแล้วนัดประชุมกัน ไอ้ไนท์พาผมเข้ามาห้องที่อยู่ในสุดก่อนมันจะดันให้ผมไปนั่งเก้าอี้ พนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์

"สั่ง! จะกินอะไร" มันโยนเมนูมาไว้ตรงหน้า

"............" ผมเงียบ

"อย่าให้กูอารมณ์เสียอีกรอบ" เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง

"ไม่กิน" ผมหันหน้าหนีมัน

"มึงว่าไงน่ะ!" มันดุ

"ก็บอกว่าไม่กินไง!" ผมกอดอกไม่สนใจมัน

"เอาเมนูแนะนำทั้งหมด! แล้วก็น้ำเปล่า ไปได้แล้ว" มันสั่งเมนูแล้วไล่พนักงานออกไป ก่อนมันจะหันมามองผม

"อยากมีเรื่องกับกูมากใช่ไหม!!" ร่างสูงจับบีบคางผมให้เงยหน้าขึ้นเพื่อสบตา สายตาดุจเหยี่ยวจ้องลึกมา จนผมต้องหลบสายตา

"มึงเริ่มก่อนน่ะ!" ผมเถียง

"แล้วไง มึงมีสิทธิ์อะไรมาต่อปากต่อคำกับกู!" มันตะหวาดใส่ผม

"เออ! ต่อไปนี้กูจะไม่พูดกับมึงอีก" ผมตะโกนใส่มันบ้าง

ผลัก!

"อ่ะ!" มันผลักหัวผมออกอย่างแรกจนเก้าอี้ที่ผมนั่งเอนตัวไปด้านหลัง

ปึก! หัวผมกระแทกกับพื้น ผมน้ำตาคลอ มันเจ็บน่ะไอ้สัส ไอ้สารเลว ไอ้เหี้ยย ผมยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองไว้

"ลุกขึ้นมา!" มันสั่งผม ผมจับเก้าอี้ยกขึ้นก่อนั่งลงดีๆ
"สำออย แค่นี้ทำเป็นร้องไห้" มันว่าผม

"........." ผมไม่ตอบแต่เงียบปากเอาไว้

"เงียบให้ได้ตลอดก็แล้วกัน" ร่างสูงพูดเสียงเรียบๆ

ก๊อกๆๆ
"ขออนุญาตินำอาหารมาเสิร์ฟค่ะ" พนักงานเดินเข้ามาพร้อมเมนูแนะนำทั้งหมดเจ็ดอย่าง พร้อมน้ำเปล่าที่สั่งไว้ แล้วเดินออกไป

"กินให้หมด! ถ้าไม่หมดกูจะลงโทษที่เตียง" ผมนั่งมองเมนู ใครมันจะกินหมดว่ะแม่งสั่งมาคิดว่ากินสิบคนหรือไง
"ไม่ต้องมอง กูให้มึงสั่งแล้ว แต่มึงไม่สั่งเอง" ผมจ้องหน้าร่างสูง

ผมหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารที่อยู่บนโต๊ะกินไปเรื่อยๆ โดยมีร่างสูงนั่งกินด้วย ในนี้มีอาหารอยู่จานนึงที่ไอ้ไนท์ไม่ยอมกิน นั้นคือกุ้งทอดหมึกทอดเทมปุระ ก็มันเป็นอาหารทะเลไง ไอ้ไนท์เลยกินไม่ได้เพราะมันแพ้ ผมนี้อยากจะจับยัดปากมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

เราทั้งคู่นั่งกินไปได้สัก ไอ้ไนท์ก็ว่างมือ ผมหันไปมองหน้ามัน เหลือตั้งเยอะกูจะกินหมดไหม แค่จานที่มึงไม่กินแล้วปล่อยให้กูกินคนเดียวกูจะอิ่มอยู่แล้วน่ะ นี้ปล่อยให้กูกินทุกอย่างบนโต๊ะเลยเนี้ยน่ะ

"บอกแล้วน่ะ ถ้ากินไม่หมดแล้วจะเจอดียังไง" ร่างสูงนั่งพิงหลังกับเก้าอี้พร้อมกอดอกนั่งมองผมกิน

มันกินจนอิ่มจะอ้วกอยู่แล้วแต่ยังเหลือเต็มเลย ผมควรจะทำยังไงดี
"ขอเข้าห้องน้ำได้ไหม" เอาอาหารออกให้หมดแล้วค่อยมากินใหม่ เป็นความคิดที่ดี

"ไม่ต้องกินให้หมด" เสียบเรียบบอกออกมา ดักทางกูตลอดเลยน่ะมึง

"ดูมึงจ้องกูดิ กูกินไม่ลงน่ะเว้ย" ผมหาข้ออ้าง อิ่มจนจะอ้วกอ่ะแม่งบังคับจัง

"ไม่ต้องเลย กูนั่งมองมึงตั้งแต่เริ่มกินแหละ กูก็เห็นมึงกินเอาๆ.......ทำไมกินไม่ไหวแล้วล่ะสิ" มันยกยิ้มข้างปากขึ้นมา ก็เออนะสิ ไอ้สัส จะกินหมดได้ไงตั้งเจ็ดจาน

"ป่าวสักหน่อย" ผมตักกุ้งทอดยัดใส่ปากตัวเอง แต่รู้สึกอาหารเริ่มขึ้นคอมา
"อึก" ผมรีบหยิบน้ำขึ้นมากิน

"พอแหละกูขี้เกียดรอมึงกิน กูจะไปเช็คบิลแล้วลุกขึ้น" มันพูดขึ้น ทำให้ยิ้มขึ้นมานิดๆ

"กูยังกินไม่อิ่มเลย เดี๋ยวมึงก็หาเรื่องกู" ผมบอกไปอย่างงั้นแต่ก็ลุกเดินตามไปร่างสูงออกไป ถ้าผมนั่งรอมีหวังมันให้ผมนั่งกินต่อแน่ เรื่องอะไรผมจะนั่งละครับ หึหึหึ

"หึ" ร่างสูงแคลนหัวเราะออกมาก่อนเดินไปเช็คบิล อาหารมื้อนี้โคตรแพงเลยเจ็ดจานห้าพันสาม นี้จานร้านมึงทำด้วยทองหรือไงว่ะ บ่นไปงั้นแหละแต่ไอ้ไนท์จ่าย

พอจ่ายเงินเสร็จมันก็เดินนำผมไปที่รถ เดินซะเร็วจนผมต้องวิ่งตาม กลัวมันทิ้งผมไว้ยิ่งไม่รู้จักแถวนี้อยู่ด้วยกลับไม่เป็นแน่นอนผมน่ะ

"เดี๋ยวกูแวะห้างก่อน" มันหันมาบอกผมก่อนขับรถออกไป

"มาทำไรอ่ะ" ผมถามมันเมื่อมันเลี้ยวรถเข้ามาจอด

"ซื้อของ" ผมเดินตามมันไป

"ไปดูมุมนั้นได้ไหม" ผมชี้ไปทางมุมหนังสือ ว่าจะซื้อหนังสือการ์ตูนไปอ่านเล่นอยู่ หน้าอย่างผมคงไม่ซื้อหนังสือเรียนหรอกครับ

"อือ อีก20นาทีมารอกูหน้าแคชเชียร์" ผมพยักหน้ารับ เราเลยแยกกันเดิน ผมเดินดูหนังสือมาเรื่อยๆ จนได้มาสองเล่มจ่ายตังก่อนเดินออกมาไม่รู้จะทำไรเลยลองเดินไปดูตรงมุมกีฬา ผมเล่นไม่เป็นสักอย่าง ตัวผมถึงได้แห้งแรงน้อยอย่างงี้ไง แต่ผมชอบว่ายน้ำน่ะ แต่ว่ายไม่บ่อยเท่านั้นเอง

'คุณณัฐกาน คุณณัฐกาน กรุณามาพบญาติที่แคชเชียร์ด้วยค่ะ' เสียงจากประกาศเรียกชื่อของผม ผมก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ ซวยแหละลืมดูเวลา

ผมรีบวิ่งไปที่หน้าแคชเชียร์ ตอนนี้เห็นร่างสูงยืนหน้าดุอยู่ข้างพนักงาน ผมยิ้มแหะๆใส่มัน มันเลยตีหน้าโหดใส่
"กูบอกกี่นาที!" มันกดเสียงต่ำลง ก่อนเดินมาลากผมไปยังลานจอดรถ

"เลยมาแค่15นาทีเอง ก็ดูของเพลิน" ผมอธิบาย

"ไปดูเหี้ยไร! กูเดินไปมุมหนังสือก็ไม่เจอมึง จนต้องประกาศหาเนี้ย" มันตะคอก

"นิดหน่อยเอง แล้วนี้ไปซื้อไรอ่ะ" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีกลัวมันดุ เราขึ้นมานั่งบนรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากห้าง

"มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยน่ะสัส เอานี้ไป" มันโยนถุงมาให้ผม

"ให้กูอ่อ??"ผมมองหน้านิดๆ ก่อนจะเปิดถุงออกมา เป็นกกน. ไอ้สาดดด กูซื้อเองได้เว้ย!
"มึงซื้อมาผิดไซส์ป่ะเนี้ย" ผมหันไปถามมัน

"เอาแม่งเกือบทุกวันทำไมกูจะไม่รู้" ผมยกยิ้มข้างปากให้ผม

"ไอ้เหี้ยยย!" ผมปาถุงใส่กกน.ใส่หน้ามัน

"ไอ้นี้ เดี๋ยวรถก็คว่ำหรอก!!" ผมรีบดึงถุงออกจากหน้ามันทันที ไม่รู้ไงว่ามันจะติดหน้ามึงอ่ะ
..
..
..
..

กลับมาซะดึงเชียวตาไนท์" คุณแม่ของไอ้ไนท์เดินมาหา

"พอดีหาอะไรกินแล้วก็ไปเดินห้างต่อน่ะครับ" ผมบอกท่าน

"หรอลูก งั้นรีบไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ดึงมากแล้วเนี้ย" คูณแม่ดันหลังผมขึ้นบ้านโดยมีไนท์ตามมาด้วย

"คุณแม่ก็ต้องนอนน่ะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พักผ่อนตอนนี้ก็ดีน่ะครับคุณแม่จะได้ดูสวยย" ผมบอกท่านก่อนยิ้มหวานให้

"ตายแล้วเด็กคนนี้ จะน่ารักไปไหนลูก" คุณแม่บีบแก้มผมอย่างเอ็นดู

"แม่ไปนอนเถอะครับ ผมจะได้พาน้องไปนอน" ไนท์พูด

"แม่ไปนอนก่อนนะ หนูกาน" ท่านลูบหัวของผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอน

ส่วนผมก็เดินตามหลังไอ้ไนท์ไปที่ห้องนอนของมัน
หลังจากมันปิดประตูห้องนอน มันก็ตรงมาจูบผมทันที

"อือออ!!" ผมรีบผลักมันออก
"เป็นเหี้ยไรของมึงเนี้ย

"ทำโทษ กูบอกแล้วไงว่าให้กินอาหารให้หมด" มันจับผมลงไปนอนบนเตียงพร้อมกับร่างสูงของมันล้มตัวลงมาคร่อมทับผม

"เหี้ยเหอะ ไหนบอกว่าจะหาเรื่องไง" ผมถามมัน เรื่องไรผมจะยอม

"ก็พูดหรอตอนนั้น หึ กูยังไม่พูดเหี้ยไรเลยน่ะ" กึก ผมได้แต่หยุดนิ่ง ไอ้เหี้ยยยยย แทนที่จะบอกกู กูจะได้นั่งกินต่อ

"ไม่เอาน่ะไนท์ แม่มึงก็อยู่เดี๋ยวแม่มึงก็ได้ยินเสียงกูหรอก" ผมสงสายตาอ้อนวอน

"เสียใจ ห้องกูเก็บเสียงว่ะ หึหึหึ" มันยกยิ้ม

"อืมมม" ร่างสูงก้มลงมาจูบอย่างเร้าร้อน พร้อมกับถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมดโดยไม่ทันตั้งตัว มือหนาสะกิดยอดอกของผมจนผมอ้อนระทวยไปตามแรงมือ ไนท์จับขาผมยกขึ้นก่อนหยิบเจลในชั้นข้างเตียงออกมาก่อนจะเทลงนิ้วของตนเอง แล้วสอดใส่มาที่รอยแยกของผม

"อ๊ะ!" ผมกระตุกเล็กน้อยเมื่อมันยัดมาที่เดียวสามนิ้ว

"หึ แค่กูยัดนิ้วก็ตั้งเลยหรอ" มันหัวเราะผม

"ไอ้เหี้ย อ๊ะ อ๊ะ อ๊าา" มันซอยนิ้วเข้าออกเพื่อเบิกทาง   ช่องทางของผมเต้นตุบๆ ไปมาเมื่อนิ้วร้อนนั้นกำลังปนเปรอผมจนรู้สึกเสียว

"กูเอาของจริงเลยน่ะ" ไนท์ไม่รอผมตอบ ถอดนิ้วของตัวเองออกก่อนจะเสียบแทงร้อนเข้ามาทีเดียวจนมิดด้าม

"อ๊าาาาาส์" ผมร้องออกมาด้วยความเสียว ร่างสูงปล่อยให้ผมปรับตัวอยู่สักพักก่อนจะขยับเอวของตนเองใส่ผมแน่น

"อืออ อ๊ะ ไอ้...ไนท์....กูจุก" ผมร้องออกมามันจุกมาก

"อืมม เสียวจะตายห่าอยู่แล้ว มึงจะตอดเหี้ยไรหนักหนา" ร่างสูงจับสะโพกผมขึ้นมาก่อนกระแทกเข้ามาไม่ยั้ง

"อือ อ๊ะ อ๊ะ อ่าา อ๊ะ" ผมร้องครางตามแรงกระแทก

"อืมมมม" ร่างสูงครางด้วยความพอใจ เขาเอาเข่ารองบั้นท้ายผมก่อนเอามือจับสะโพกผมแล้วกดแกนกายเข้ามาแรงๆ

"อุ๊บ!" อยู่ๆผมรู้สึกอยากอ้วกขึ้นมา

"อือออ เอาแม่งทุกวันทำไมแน่นดีชิบหายเลย" ร่างสูงคราง พร้อมจับขาเรียวขึ้นมาดูด

ปึก!ๆๆๆ ผมตีเข้าที่อกแกร่ง

"อะไรอีกว่ะ!" มันว่าเสียงสูง

"ไนท์.....จะอ้วก อ๊ะ อ๊ะ อ่าาส์" ร่างสูงไม่ทันฟังเอาแต่ยกบั้นท้ายนูนสวยนั้นขึ้นก่อนเอนตัวเขาไปหาพร้อมกลับแกนกายที่ซอยถี่เข้าไปที่ช่องทางรัก

"อืมม...เมื่อกี้มึงว่าไงน่ะ"

"จะอ้วก....อุ๊บ!!" ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ก่อนใช่เท้าถีบร่างสูงออกจากตัวแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ

"อ้วกกกกก!" ผมก้มหน้าใส่ชักโครก

"อ๊อก อ้วกกกกก" ผมปล่อยของที่กินวันนี้ออกมา แม่งโดนบังคับกินจนอิ่มซะขนาดนั้น มึงก็เอาก็ซะแรงจนกูอ้วกเนี้ย

"เป็นเหี้ยไรว่ะ" มันเดินเข้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด แล้ฝเดินไปที่อ่างล้างหน้าล้างมือตนเอง สงสัยจะช่วยตัวเองจนเสร็จแล้วมั้ง

"อุก อ้วกกกกก" ผมตอบมันไม่ได้ มันเอื้อมมือมาลูบหลังผม

"อ้วกซะหน้ากลัวเลยน่ะมึง" มันบ่นโดยไม่มีท่าทางรังเกียด

"แค่กๆ" ผมสำลักเล็กน้อย

"ไหวป่าวว่ะ" มันยังคงลูบหลังผมอยู่ ผมพยักหน้าเบาๆ

"อ้วกกกกก" อยู่ๆก็อ้วกออกมาอีกครั้ง

"เดี๋ยวกูมาน่ะ" มันบอกผมพร้อมเดินออกไป

"แค่กๆ" ผมไอออกมา นั่งอยู่ตรงนั้นสักพักเมื่อรู้ว่ามันจะไม่ออกมาแล้วเลยเดินไปที่อ่างล้างหน้าล้างปากตัวเองเรียบร้อย เมื่อเดินออกมาก็เจอร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมผ้าพื้นเล็กกับนมแก้วนึง

"อ่ะ เช็ดหน้าก่อนแล้วมากินนี้ อ้วกออกมาจนหมดแล้วท้องมึงคงว่าง" ผมยื่นมือไปรับมาเช็ดหน้าตัวเอง

"อ่ะ!" ผมตกใจเมื่อมีอะไรไม่รู้อยู่ตรงเอว ร่างสูงที่ไปหยิบผ้าเช็ดตัวข้างตู้เอามาพันรอบเอวผมไว้

"ยืนโป๊อยู่เนี้ย! เดี๋ยวกูก็ของขึ้นอีกหรอก" มันลูบหัวผม

"อือ" ผมมองหน้ามันนิดๆ รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงแปลกๆ

"แล้วเป็นไร ทำไมถึงอ้วกออกมาขนาดนั้นว่ะ" มันถาม

"ก็...มึงบังคับให้กูกินขนาดนั้นนิ พอมาโดนแบบนี้ด้วยแล้วไม่อ้วกก็ให้มันรู้ไปดิ" ผมบอก

"สมควร ก็บอกแล้วให้เลือกเมนู มึงไม่เลือกเองช่วยไม่ได้" มันยักไหล่ ก่อนจะยืนนมมาให้ผมดื่ม
"รีบดื่มกูจะได้เอาต่อ"

"แค่ก!ๆๆ" ผมไอออกมาทันที ก่อนมองหน้ามันตะลึง

"หึ กูล้อเล่นอ้วกขนาดนั้นมึงคงมีแรงให้กูเอาอีกเนอะ" มันพูดจบก่อนล้มตัวลงนอน

"เสื้อผ้ากูอ่ะ" ผมถามมัน ไม่มีเสื้อผ้าผมก็ไม่นอนกับมันหรอก

"ไปรื้อเอาในตู้" มันชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า ที่อยู่ติดกับห้องน้ำ ผมเดินไปเปิดประตูตุ้ออกมา มีแต่ตัวใหญ่ๆ กูจะใส่ยังไงเนี้ย

"เสื้อยืดไม่มีอ่อว่ะ" ผมหันไปถามร่างสูง เสื้อยืดปกติก็ไม่มี เวลาผมอยู่กับมัน ผมไม่เคยเห็นมันใส่เสื้อยืดเลยสักครั้ง มีแต่ใส่เชิ้ตสีๆอย่างเดียว

"มีแต่เสื้อกล้าม" มันตอบ เรื่องอะไรผมจะใส่ละ ใส่ทีนมผมออกอ่ะดิ ตัวมันใญ่จะตาย ผมเลยหยิบเสื้อเชิ้ตมาตัวนึงมาใส่ ส่วนข้างล่างผมก็หยิบกกน.ที่มันซื้อมายังไม่ซักมาใส่ก่อน แล้วก็เดินไปเลือกกางเกงออกมาตังนึง พอสวมแล้วปล่อยมือมันร่วงลงมากองที่พื้น คงต้องหาหนังยางมารัด

"นี้ มึงมีหนังยางป่ะ กูจะเอามามัดกางเกง" ผมเดินเข้าไปสะกิดมันที่กดโทรศัพท์เล่นอยู่

"กูเป็นผู้ชาย กูจะพกหนังยางทำส้นตรีนไรล่ะ ถ้าใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่"

"อ่ะ!" ผมร้องออกมาเมื่อมันดึงกางเกงที่ผมใส่อยู่เอาไปใส่ซะเอง ก่อนมันจะเดินไปหยิบเสื้อกล้ามมาใส่ แล้วเดินกลับมาหาผม

"นอนลงไปดิ มองกูอยู่นั้นแหละเดี๋ยวก็ไม่ได้นอน" มันพูดจบ ผมรีบล้มตัวลงไปนอนแล้วหันหลังให้มัน
"จะนอนอ่อยกูหรือไง กกน.โพล่แล้วนั้น" ผมรีบจับชายเสื้อเชิ้ตดึงลงมาปิด

"ไอ้บ้า!" ผมด่ามัน ไอ้ไนท์ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมยันหัวผม

"จุ๊บ! ฝันดี" สัมผัสตรงหัวผมทำให้ผมลืมตาโต ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้

ตึกตัก ตึกตัก

ผมยกมือขึ้นมากุมตรงหน้าอก เชี้ยแหละไอ้กาน มึงอย่าน่ะเว้ย มึงอย่าไปหลงรักคนเหี้ยๆแบบมันน่ะ ผมจะทำยังไงให้ไอ้หัวใจดวงนี้มันหยุดเต้นแรง ผมจะทำยังไง.......

[kawisara]

สงสารน้องกาน

ต้องมารองรับอารมณ์

คนเชรี่ยแบบไนท์

คุ้มดีคุ้มร้าย ผีเข้า ผีออก

กานอย่าไปหลงรักมันเชียวนะไอ้ไนท์เนี่ย

ต่อให้มันรักเราแล้ว ก็อย่าใจอ่อนกับมัน