Passion 19
“พริมเป็นยังไงบ้าง”
ภีมพริษฐ์ทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียงพลางกุมมือบาง พริมรตารีบยันกายขึ้นโผกอดชายหนุ่มตัวสั่นระริกอย่างโหยหา หยาดน้ำตาไหลเป็นสาย
“ฮึก...ภีม ภีมคะ” ร่างบางสะอึกสะอื้นอย่างขวัญเสีย
“ไม่เป็นไรนะครับ พริมปลอดภัยแล้ว”
ชายหนุ่มลูบหลังปลอบโยนให้หล่อนคลายอาการสะอื้นและความเสียใจลง
“ลูก...ฮึก! พริมสะเพร่าที่ไม่ระวัง”
“พริมไม่ได้ตั้งใจนี่นะ บางทีแกอาจจะไม่พร้อมที่จะเกิดมาเจอกับปัญหาก็ได้ ไม่เป็นไรนะครับ คุณหมอบอกว่าพริมยังท้องได้อีกนี่นาหลังพักฟื้นร่างกายให้แข็งแรงดีแล้ว”
เสียงทุ้มอ่อนโยนประโลมอย่างนุ่มนวลจนคนฟังอุ่นวาบในใจ พริมรตาผละกายออกพร้อมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความหวัง
“เราจะมีลูกของเราใช่ไหมคะภีม เราจะแต่งงานกัน แล้วก็ฉลองฮันนีมูนที่เกาะนั่นใช่ไหมคะ พริมชอบมากเลยค่ะภีม หาดทรายสีขาวละเอียดอย่างกับผงแป้ง สวยมากๆ น้ำทะเลก็ใสน่าลงว่าย เราจะดำน้ำดูปะการัง กลางคืนก็นั่งจิบไวน์ดูพระจันทร์ฟังเสียงคลื่น โรแมนติกอย่างที่สุด ”
พริมรตาทำหน้าพริ้มฝันนึกภาพบรรยากาศโรแมนติกสุดดื่มด่ำท่ามกลางแสงเทียนรำไรริมสระว่ายน้ำ ตัวหล่อนและภีมพริษฐ์นั่งทอดกายเอนพิงบนเก้าอี้พลางจิบไวน์ชื่นชมความงดงามของพระจันทร์เต็มดวงทาบทาลงบนผืนน้ำเป็นระลอก มองเห็นเงาระยับน่าหลงใหล ต้องใช่ที่นั่นแน่ หล่อนแน่ใจ ภีมพริษฐ์ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ขอหล่อนแต่งงานที่เกาะสวรรค์นั่น
“เอ่อ...”
ภีมพริษฐ์อึกอัก ใบหน้าของวาเลนไทน์ผุดขึ้นในความคิดแวบหนึ่ง เท่านั้นก็ทำให้ใบหน้าปริ่มเปรมสลดวูบลงกับอาการลังเลของเขา
“ภีมรังเกียจพริมหรือคะ ไม่รักพริมแล้วใช่ไหม เพราะพริมมีตำหนิ ภีมก็เลยไม่ต้องการพริมแล้ว ฮือ...”
พริมรตาอดที่จะตัดพ้อด้วยความรวดร้าวไม่ได้กับท่าทีที่แปลกไปของเขา
“ไม่ใช่นะครับ ผม ผมแค่อยากให้พริมพักผ่อนมากๆ อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยนะครับ เกาะก็ยังอยู่ที่นั่นนั่นแหละ ไม่ไปไหนหรอก”
ภีมพริษฐ์ปฏิเสธอ่อนโยน ในเวลานี้เขาควรที่จะอยู่เคียงข้างหล่อน ชายหนุ่มพยายามสลัดภาพรบกวนของวาเลนไทน์ออกไป
“ภีมจะไม่ไปจากพริมใช่ไหมคะ” หล่อนถามน้ำเสียงเว้าวอน
“ผมจะอยู่ตรงนี้นะครับ อย่าคิดมากนะ คุณหมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนมากๆนะครับ”
ภีมพริษฐ์เกลี่ยปอยผมที่ระใบหน้างดงามออก ใบหน้านี้ที่สะดุดสายตาของเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ภาพหญิงสาวที่เดินสวนขึ้นบันไดผ่านหน้าไปราวภาพสโลโมชั่นในละคร ภีมพริษฐ์หันมองตามพร้อมสูดกลิ่นหอมของน้ำหอมติดผิวกายหล่อนเข้าจมูก
ราวกับไม่ใช่เรื่องจริง ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับมารดาของเขา ไม่เว้นแม้แต่น้ำหอมยังใช้กลิ่นเดียวกัน เหมือนมารดาในวัยสาวสะพรั่งของเขาได้ฟื้นคืนมาอีกครั้งจนชายหนุ่มต้องรีบกลับไปดูที่บ้าน
มารดาของเขายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ คือใคร?
ภีมพริษฐ์ตามหาผู้หญิงคนนั้นจนรู้จักชื่อในที่สุด
“พริมรตา”
หล่อนหันมายิ้มให้เขาเมื่อชายหนุ่มเผลอเรียกชื่อหล่อนออกไป ภีมพริษฐ์ใจเต้นแรงเหมือนได้เจอแม่ สองเท้าก้าวเข้าไปทำความรู้จักกับหล่อนนับตั้งแต่นั้น
เขารักพริมรตา เพราะหล่อนคล้ายแม่ของเขาเหลือเกิน ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งอยากครอบครอง ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือ
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเนรมิตสถาปัตยกรรมสุดหรูขึ้นที่ริมหาดในเกาะเพื่อจะพาหล่อนไปที่นั่น
...เพื่อขอแต่งงาน...
เขาลืมมันไปได้ยังไง
แค่เด็กผู้ชายกะโปโลคนเดียว ทำให้ทุกอย่างสั่นคลอนไปหมด
วงแขนหนากระชับกอดร่างบางแนบกาย เขาไม่ควรทำให้หล่อนเสียใจเหมือนที่แม่เคยเจอ วาเลนไทน์เป็นเพียงสายลมที่เพียงพัดผ่านมาและกำลังจะผ่านไป หากแต่สายลมที่มองไม่เห็นนั้นกลับมีอานุภาพสั่นคลอนรุนแรงขนาดที่ตึกรามยังถล่มลงมาได้
แล้วความรู้สึกของเขาล่ะ?
ภีมพริษฐ์สลัดความว้าวุ่นใจทิ้งไปจากความคิด พึงระลึกเสมอว่าตรงหน้าเขาควรจะมีเพียงพริมรตาเท่านั้น
เขา...ไม่ควรหวั่นไหวกับสายลม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอ๊ด
ทั้งสองหันหน้าไปทางประตู พริมรตานิ่งค้างแทบลืมหายใจ เย็นเฉียบไปทั้งร่างราวเลือดในกายหยุดการไหลเวียนฉับพลันกับการปรากฏกายของคนสองคน
“ได้ข่าวว่าพี่พริมไม่สบายแอดมิทเข้าโรงพยาบาล พราวกับชาร์ลเลยแวะมาเยี่ยมค่ะ”
ผู้มาใหม่ฉีกยิ้มหวานจ๋อยพร้อมมอบตะกร้าผลไม้เยี่ยมให้ พริมรตามองรอยยิ้มเคลือบยาพิษก่อนจะรับตะกร้าเยี่ยมมาไม่ให้ผิดสังเกต
“แล้วนี่พี่พริมจะไม่แนะนำให้พราวรู้จักสุภาพบุรุษท่านนี้หน่อยหรือคะ”
สายตาแพรวพราวเบนมาทางภีมพริษฐ์กดดันให้พริมรตาเอ่ยปาก
“นี่พราวค่ะ เป็นน้องสาวคนละแม่กับพริม เพิ่งกลับจาก “นอก” เลยไม่เคยได้เจอกัน”
พริมรตาเยาะในคำพูดเน้นคำว่า “นอก” ที่ไม่ได้หมายถึงต่างประเทศ ขณะเอ่ยแนะนำน้องสาวต่างมารดาให้ภีมพริษฐ์ได้รู้จักตามมารยาท
“ส่วนผม ชาร์ลครับ “เพื่อนสนิท” ของพริมสมัยเรียนปริญญาตรีในไทย”
ชาร์ลชิงแนะนำตัวเองพร้อมเน้นย้ำสถานะเป็นพิเศษที่พริมรตารู้ดี
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณภีมพริษฐ์นะคะ”
รติมาเอ่ยปากก่อนด้วยรอยยิ้มเคลือบหวาน
“คุณพราวรู้จักผมมาก่อนหรือครับ”
ภีมพริษฐ์อดฉงนใจไม่ได้ และเพราะรติมาเป็นน้องสาวของพริมรตา ทั้งสองจึงมีใบหน้าที่ละม้ายกัน แน่นอนว่าคล้ายกับใบหน้ามารดาของเขาด้วย ภีมพริษฐ์จึงสะดวกใจที่จะทำความรู้จัก
“มีใครไม่รู้จักผู้ชายที่ติดท็อปเท็นผู้ชายในฝันของสาวๆกันบ้างล่ะคะ พราวเห็นคุณจากนิตยสารธุรกิจชั้นนำของเมืองไทยน่ะค่ะ ไม่คิดว่าตัวจริงจะหล่อเหลาน่าหลงใหลยิ่งกว่า แอบนอยด์เล็กๆเหมือนกันที่พี่พริมเป็นพี่สาวของพราวแท้ๆ รู้จักกับผู้ชายเพอร์เฟคขนาดนี้กลับไม่แนะนำให้น้องนุ่งรู้จักบ้าง”
รติมาตีสีหน้าเหมือนเสียใจเต็มประดาซึ่งพริมรตาเห็นแล้วอยากมอบรางวัลหมอนทองอะวอร์ดส์ประเคนให้
“พี่กับภีมรู้จักกันที่เมืองนอกตอนไปเรียนต่อน่ะ กะว่าได้ฤกษ์แต่งเมื่อไหร่ก็จะพาภีมไปแนะนำให้รู้จัก”
พริมรตาบอกพลางหันมายิ้มให้ชายหนุ่มพร้อมกุมมือกระชับกันไว้
“แล้วจะได้ “เลิก” กันเมื่อไหร่หรือคะ”
รติมายิ้มหวานฉ่ำขณะส่งความหมายที่ผิดเพี้ยนให้พี่สาวต่างมารดา พริมรตาคิ้วกระตุกก่อนยิ้มหวานเชื่อมตอบ
“คงอีกไม่นานหรอก จริงไหมคะภีม”
หล่อนหันมาหาคนช่วยยืนยัน ภีมพริษฐ์ยิ้มบางลูบเรือนผมนุ่มแทนคำตอบ
“จริงสิ แล้วนี่ใครจะเฝ้าพี่พริมกันล่ะคะ ถ้ายังไงพราวเฝ้าให้ก็ได้นะคะ ผู้หญิงด้วยกันน่าจะสะดวกกว่า”
รติมาขันอาสา
“พริมอยากอยู่กับภีมค่ะ ภีมอยู่เฝ้าพริมคืนนี้นะคะ”
พริมรตาเบะปากใส่น้องสาวต่างมารดาพร้อมหันมาออดอ้อนคนรัก
“ครับ งั้นเดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนพริมนะครับ ขอบคุณคุณพราวนะครับที่เป็นห่วงพริม”
ภีมพริษฐ์ส่งยิ้มบางให้
“คุณภีมทานข้าวหรือยังครับ ออกไปหาอะไรทานก่อนไหม เดี๋ยวผมกับพราวจะอยู่เป็นเพื่อนพริมให้ก่อน ไม่ได้เจอกันนาน มีเรื่องเม้าท์กับพริมเยอะเลยครับ”
ชาร์ลพูดติดตลกประสาเพื่อนที่ต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อกันภีมพริษฐ์ออกไปอย่างแนบเนียน
“งั้นเดี๋ยวผมจะออกไปหาอะไรทานก่อนนะครับ พริมจะเอาอะไรไหม ผมจะได้ซื้อเข้ามาให้”
“ไม่ล่ะค่ะ ภีมกลับมาเร็วๆนะคะ พริมอยากอยู่กับภีมนานๆ”
“แหม คุณภีมกลับช้าๆเลยนะครับ ผมอิจฉา...”
ชาร์ลแกล้งลากเสียงยาวติดตลก สายตาสองคู่มองร่างสูงใหญ่ที่เดินออกจากห้องไปก่อนจะหันมาหาคนบนเตียงด้วยสายตามาดร้าย
“ฉันอุตส่าห์กระชากเธอลงมาได้แล้วแท้ๆ ยังอุตส่าห์ปีนกลับขึ้นไปได้อีกนะ”
ชาร์ลเอ่ยเสียงเรียบไม่มีแววขี้เล่นเหมือนทีแรก
“ภีมรักฉัน ต่อให้ฉันเป็นยังไงภีมก็รัก ยิ่งเขารู้ว่าผู้หญิงบอบบางอย่างฉันเจอกับอะไรมา เขาก็ยิ่งสงสารฉันมากขึ้น”
พริมรตาบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ
“มารยาสาไถยเธอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ สมแล้ว เลือดเมียน้อยของแม่เชื้อแรงดีจริงๆ”
รติมาอดที่จะค่อนขอดให้ไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรบ้านใหญ่กับบ้านเล็กก็ไม่ลงรอยกันอยู่แล้ว ยิ่งตอนที่รู้ว่าพี่สาวต่างมารดาได้ดิบได้ดีกว่า รติมาถึงกับเต้นเร่าๆด้วยความริษยา
“มากไปแล้วนะรติมา ถ้าแม่เธอดีจริง พ่อจะหันมาหาแม่ฉันทำไม!”
“หนอยแก...”
รติมากัดฟันกรอดง้างมือปรี่เข้าหาหวังประทุษร้ายเต็มที่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าฉันเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย ภีมไม่เอาพวกเธอไว้แน่”
พริมรตาขึ้นเสียงขู่ทันทีทันใดซึ่งก็ได้ผลชะงัด เมื่อรติมาลดมือลง
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนังคางคกขึ้นวอ ชูคอทำเป็นกิ้งก่าได้ทอง ไม่เห็นหรือไง ฉันในตอนนี้ก็สวยไม่แพ้แกหรอก ศัลยกรรมบล็อกเดียวกันกับเธอเป๊ะ โดยหมอคนเดียวกันอีกต่างหาก”
“คิดหรือว่าแผนของพวกเธอจะสำเร็จ ภีมไม่มีทางหลงเชื่อเล่ห์เพทุบายของพวกเธอหรอก”
“เชื่อไม่เชื่อ เขาก็ยิ้มให้ฉันแล้ว คิดว่าตัวเองเนรมิตความสวยได้คนเดียวหรือไง นายสร้างแกได้ เขาก็สร้างฉันได้เหมือนกัน ศัลยกรรมที่เกาหลีเปลี่ยนเบ้าหน้าเดิมเสียจนฉันเกือบจำตัวเองไม่ได้แน่ะ เหมือนแกนั่นแหละ จริงไหม ถ้าคุณภีมได้เห็นหนังหน้าจริงๆของแกนี่คงผงะ ได้ตกสวรรค์กลิ้งกะโร่โท่ไม่เป็นท่า แต่ก็ตกมาแล้วครั้งหนึ่งนี่นะ โถ โถ โถ อุตส่าห์ตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปใหม่อีกจนได้ แต่หมิ่นเหม่หน่อยนะ ของมีตำหนิไปแล้ว คุณค่ามันย่อมลดเป็นธรรมดา ต้องฉันนี่ ของใหม่แกะกล่อง แต่ฉันไม่คิดสั้นเผาตัวเองเหมือนแกหรอก เอาไว้ “นาย” รวบทุกอย่างได้เมื่อไหร่ แกมันก็ขยะให้เขาเฉดทิ้งดีๆนี่ล่ะ”
รติมาร่ายยาวด้วยความสะใจ
“ไม่ทางที่พวกแกจะทำสำเร็จ ฉันจะขัดขวางพวกแกให้ถึงที่สุด ภีมของฉันไม่เอาพวกแกไว้แน่”
พริมรตาเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“หึ คิดจะแฉพวกฉันก็เท่ากับจุดไฟเผาตัวแกเองนั่นแหละ อยากให้คุณภีมรู้นักใช่ไหมว่า หนังหน้าแกจริงๆเป็นยังไง ไอ้ที่สวยเฉิดฉายกรีดกรายร่านไปทั่วน่ะ แท้จริงแล้วอัปลักษณ์ขนาดไหน และแก..เข้าหาเขาด้วยเหตุผลอะไร!”
“แก...”
พริมรตากัดฟันกรอด มือบางกำผ้าห่มจนแน่นจนสั่นเห็นเส้นเลือด
“หึ ก็แค่หมากที่ถูกสร้างขึ้นมา ยัดพลาสติกเข้าไปให้เหมือนแม่ของภีมพริษฐ์มากที่สุดเพื่อสร้างจุดอ่อนให้มัน แกมีใบหน้าแบบนั้นได้ ฉันก็มีได้เหมือนกัน และฉัน...จะไม่หักหลังนายเหมือนแก”
“ออกไป!”
พริมรตาตวาดลั่นพร้อมเขวี้ยงหมอนใส่ใบหน้าที่ผ่านมีดหมอมาเหมือนๆกันกับหล่อน หากชาร์ลที่เดาเหตุการณ์ไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วยื่นมือรับได้ทันท่วงที
“ชู่ว์ ถ้าเพิ่งโมโหโทโสไปสิ ไล่แขกแบบนี้ลืมมารยาทที่ฉันอุตส่าห์จ้างคนมาเทรนด์ให้ด้วยราคาแพงหูฉี่ไปแล้วหรือ อย่างว่า กำพืดต่ำตมอย่างเธอต่อให้จับมาย้อมสีเปลี่ยนใบหน้าใหม่ สันดานอสรพิษยังไงก็แก้ไม่หาย”
“ก็เพราะฉันอยู่กับอสรพิษไงล่ะ สันดานอสรพิษของแกเลยทำให้เชื่องยาก” พริมรตาสวนกลับอย่างเชือดเฉือนไม่ต่าง
“แกอยากให้หน้าของแกเจอน้ำกรดใช่ไหม” ชาร์ลถามเสียงเย็น
“นายอุตส่าห์จัดฉาก เนรมิตผู้หญิงอัปลักษณ์ให้สวยหยาดฟ้าคล้ายแม่ของภีมพริษฐ์ ส่งแกไปถึงเมืองนอกเมืองนาเพื่อสะกดหัวใจของผู้ชายคนนั้น นายต้องการให้แกเป็นจุดอ่อนของมัน แต่แกกลับทรยศเรา อย่างว่าแหละ ภีมพริษฐ์หล่อเหลาน่าหลงใหลขนาดนั้น มันจะวิเศษสักแค่ไหนกันนะ ถ้าฉันจะมีสัตว์เลี้ยงหล่อเหลาคอยจูบแทบเท้าคลอเคลียปรนเปรอให้ อา นึกภาพภีมพริษฐ์ในสภาพเปลือยกายถูกล่ามด้วยโซ่คลานมาจูบเท้าฉัน สวรรค์สุดๆ”
ชาร์ลเอ่ยเหมือนมองเห็นสวรรค์อยู่แค่เอื้อม
“ภีมไม่มีทางเอาคนที่มีความคิดวิปริตแบบแกหรอก”
“แล้วคิดหรือว่าเขาจะเอาหนังหน้าก่อนยัดพลาสติกของแกโดยไม่ผงะเสียก่อน แกเองมันก็นังหน้าเงินไม่ใช่หรือไง ถ้านายไม่จ่ายเงินทำศัลยกรรมเนรมิตแกขึ้นมาใหม่ แกจะสวยได้ขนาดนี้ไหม ภีมพริษฐ์จะหันมามองแกไหมถ้าใบหน้านี้มันไม่เหมือนแม่ของเขาน่ะหา!”
ชาร์ลถากถางด้วยอารมณ์เดือดพล่าน เพราะพริมรตาทรยศ บทลงโทษที่คนควบคุมอย่างเขาได้รับคือเซ็กส์หมู่กับผู้ชายหลายคน แต่นั่นกลับทำให้ชาร์ลติดใจ
“แกหมดประโยชน์แล้วล่ะพริมรตา นายมีหมากตัวใหม่แล้ว ด้วยเบ้าหน้าเดียวกันกับแกนั่นล่ะ”
ชาร์ลหันมายิ้มอย่างรู้กันกับรติมา
“ไม่มีทาง ภีมไม่มีทางสนใจคนอื่นนอกจากฉันแน่ ภีมรักฉัน!”
พริมรตาเริ่มประสาทเสียเถียงคอเป็นเอ็น ท่าทีลังเลของภีมพริษฐ์ทำเอาหล่อนใจแป้วไม่น้อย แต่ต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไร
“มั่นใจจริงนะ คลิปลับที่แกแอบทอดสะพานให้ชารอฟเพื่อแลกกับการได้ล่องเรือสำราญฟรีๆน่ะ มันเลอค่ามากเลยนะที่จะเฉดแกออกไปพ้นทางน่ะ หึ มันอดไม่ได้สินะ กำพืดร่านๆจากเลือดแม่นี่ ศัลยกรรมเปลี่ยนได้แค่หน้าใหม่แต่สันดานเดิมมันเปลี่ยนกันไม่ได้!”
ชาร์ลย่างเข้าหาพร้อมเปิดคลิปที่แอบถ่ายไว้ให้ดูเต็มๆตา พริมรตาตกตะลึง หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่า ภีมพริษฐ์กับชารอฟจะเป็นญาติกัน
“นายสร้างแกขึ้นมาจากดินได้ นายก็ส่งแกกลับไปเกลือกลั้วกับสวะในดินอย่างเดิมได้เหมือนกัน!”
“ไม่!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อมกับจังหวะที่ภีมพริษฐ์เปิดประตูห้องเข้ามาพอดี ร่างสูงรีบปรี่เข้ามาหาคนรักทันที
“พริม พริมเป็นอะไรไปครับ”
พริษฐ์เขย่าร่างบางเพื่อเรียกสติ ก่อนจะหันมาตาลุกวาวตวาดกร้าว
“พวกคุณทำอะไรพริม!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่พริมนี่ตีบทแตกจริงๆค่ะ คุณภีมหันมาถลึงตาใส่พวกเราใหญ่เลย โถ พวกเรากำลังย้อนไปสมัยเล่นละครเวทีของมหาวิทยาลัยน่ะค่ะ”
รติมาแก้สถานการณ์ทันควัน ชาร์ลรีบเป็นลูกคู่รับส่งบทสคริปต์ทันที
“ใช่แล้วครับ เรื่องผู้หญิงอัปลักษณ์ที่ศัลยกรรมเสียสวยหยาดฟ้า พอจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยรับตัวเองไม่ได้ กรีดร้องโหยหวนเหมือนชะนีโดนน้ำร้อนลวก”
ชาร์ลพูดติดตลกตามสไตล์ขณะส่งสายตาให้พริมรตา
“จริงหรือครับ”
ภีมพริษฐ์หันมาหาคนรัก ชาร์ลแกล้งชูโทรศัพท์ที่บันทึกคลิปบางอย่างไว้ทำให้พริมรตารีบปรับสีหน้าแสร้งเออออไปตามน้ำ
“ค่ะ พริมเก่งใช่ม้า ภีมเชื่อสนิทเลย พริมฉีกคาแรคเตอร์เล่นเป็นผู้หญิงบ้า ขี้อิจฉาน่ะค่ะ ผู้หญิงวิกลจริตที่อยากจะแย่งทุกอย่างของคนอื่นมาเป็นของตัวเองทั้งที่ไม่คู่ควรเลยสักนิด”
คำพูดและท่าทางของพริมรตาปรายส่งไปยังรติมา
“ผมตกใจแทบแย่ พริมยังป่วยอยู่นะ อย่าเผลอหักโหมไปล่ะ นี่มาทานอะไรกันหน่อยดีกว่า ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆนะครับ เชิญคุณพราวกับคุณชาร์ลด้วยนะครับ ผมซื้อมาเผื่อทุกคน”
ภีมพริษฐ์เอ่ยชวนเมื่อสถานการณ์ไม่ได้แย่อย่างที่เข้าใจผิดไปในทีแรก
“งั้นเดี๋ยวพราวจัดใส่จานให้นะคะ”
รติมาทำทีเอาใจรับถุงอาหารไปจัดแจงใส่จานให้เพื่อที่ทั้งสี่จะได้นั่งทานด้วยกัน
...นังพริมรตา แกแสแสร้งแกล้งมารยาด้วยใบหน้านี้ได้ ฉันก็ทำได้ด้วยใบหน้านี้เหมือนกัน! ฉันจะรอดูวันพินาศย่อยยับของแกกับแฟนแกในสักวัน!...
“พริมพักผ่อนนะครับ ผมจะนอนอยู่เฝ้าตรงนั้น มีอะไรก็เรียกนะครับ” ภีมพริษฐ์พูดพลางห่มผ้าห่มให้หญิงสาว
“ขอบคุณนะคะภีม”
“อืม ฝันดีนะครับ จุ๊บ”
ชายหนุ่มจูบหน้าผากมนส่งคนรักเข้านอน ภาพหน้าผากมนของคนที่เคยซุกตัวเข้าหา คนที่ภีมพริษฐ์เคยจูบหน้าผากกับกลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆติดเส้นผมนุ่มของวาเลนไทน์ผุดขึ้นมาอีกครั้ง จะว่าไปแล้ว วันนี้แทบทั้งวันเขาก็นึกถึงอีกฝ่ายตลอด ทั้งที่ลูกน้องก็รายงานว่ายังหาไม่พบ
เงียบฉี่...ราวกับไม่มีตัวตน
ร่างหนาพาตัวเองในสภาพพร้อมนอนเดินตรงไปที่โซฟาพร้อมล้มตัวลง
ติ๊ง
Charof : น้ำตกเมืองไทยสวยมากจริงๆ
ภีมพริษฐ์อ่านข้อความที่ญาติผู้พี่ส่งมาก่อนจะอึ้งกับภาพที่ส่งตามมา
...วาเลนไทน์กับชารอฟ!
ในสภาพกำลังแช่อยู่ในน้ำผมเปียกลู่ แถมโผล่พ้นน้ำให้เห็นในสภาพเปลือยบนทั้งคู่ แล้วท่อนล่างล่ะ!...
โว้ย! ประเทศไทยมี 77 จังหวัด แล้วไอ้น้ำตกบ้านี่มันอยู่ที่ไหน!
ความพยายามที่จะลืมลูกกวางทั้งวัน กลับภิณท์พังลงเพียงเพราะภาพๆเดียว!
เอาล่ะสิคุณภีม เมียเก่าก็เกาะแน่นเป็นปลิงไม่ปล่อย เมียใหม่ก็หายต๋อมแบบทิ้งร่องรอย โสนะน่า 5555
อะแฮ่ม !
มาถึงตรงนี้พอจะเดาได้บ้างล่ะเนอะ ทุกอย่างคือละครฉากใหญ่ตั้งแต่แรก พริมรตาคือตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นและมีผู้บงการเบื้องหลังให้เดินหมากอย่างเงียบเชียบเพื่อให้ภีมพริษฐ์มีจุดอ่อน ผู้หญิงธรรมดาที่ได้รับการผ่าตัดศัลยกรรมจนสวยงามราวนางฟ้า ที่สำคัญคือ ใบหน้าพริมรตาหลังผ่าตัดคล้ายกับแม่ของภีมที่นอนนิทราอยู่ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคนไร้หัวใจอย่างภีมพริษฐ์จึงสะดุดตาหล่อนตั้งแต่ครั้งแรก
แนวคิดนี้มาจากสามก๊กแหละ แม่ทัพใหญ่สุดท้ายก็ตกม้าตายเพราะมารยาหญิง
ความรักมักทำให้เกิดจุดอ่อน ใครบางคนจึงคิดจะใช้วิธีนี้กับภีม
ถามว่าทำไมต้องเป็นพริมรตา เพราะหล่อนกล้าที่จะแลกเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ เพื่อให้เหนือกว่ารติมาที่เป็นลูกเมียหลวง แต่พริมรตาก็คือพริมรตา หลังจากสวยแล้วก็หลงใหลได้ปลื้มกับใบหน้าใหม่จนอดที่จะโปรยเสน่ห์ชดเชยกับการเคยถูกปฏิเสธไม่ได้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ไบรอัน นายแบบหนุ่มหล่อที่ถูกเขี่ยทิ้งภายหลัง เย้! ไบรอันหลุดพ้นข้อกล่าวหาเรื่องพ่อเด็ก
น้องไทน์ :โห เขาห้ำหั่นกันขนาดนี้ แล้วผมมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ผมแมนของผมอยู่ดีๆเหอะ (ลูกกวางโวยวาย)
Moony: แล้วไม่ดีเหรอไง คุณภีมเขารักที่หนูเป็นหนูอ่ะ ปล่อยเขาตีกัน ส่วนหนูก็จิบไวน์สวยๆรอปรนนิบัติสามีดีกว่า จะโดนไม่ใช่น้อยนะลูกกวางน่ะ เบอร์โทรหนึ่งเบอร์มีสิบตัวเลข หนูผ่อนจ่ายไปเท่าไหร่แล้ว คุณภีมทบต้นทบดอกลุกจากเตียงไม่ได้แน่ๆ
น้องไทน์ : จริงด้วย ลืมไปเลย ตายแน่ๆ ทำไงดีป้า
Moony: ไม่รู้เว้ย! ฉันมีหน้าที่เขียน แกอ่ะ เล่นตามบทไป ชิ
น้องไทน์บทมาน้อย แต่เจ๋งเป้งนะฮะ ยั่วเข้าไปลูก ยั่วเข้าปาย แต่อย่าไปชั่วชารอฟนะลูก มี 2 สามีมิงาม งานจะเข้า อิอิ
หัวข้อ: อเวจีเสน่หา ตอนพิเศษ ตอนกวางน้อยกับสตรอว์เบอร์รีจุ่มนมข้นหวาน (P.20)(25/03/59) (อ่าน 249201 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก