หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[ekuto]

ผูกปมมากว่าเดิมอีก ถึงเข้าใจของเก่าแล้ว แต่ของใหม่นี่หนูหยกจะคิดอย่างไง

ใช้กรรไกรตัดปมซะเลยนิ  ฮึ่มๆ

รอคนเขียนมาต่อนะครับ

[❣☾月亮☽❣]

อ้าว ทำไมภูริหื่นงี้เนี่ย. สงสัยหยกจะหน้าเหมือนชลมากๆ
แถมยังเรียกปอตลอดเว น้องหยกเอ๊ย ได้ผัวตั้งแต่ห้าขวบ
สงสารชลจัง. รอต่อนะคะ.       คนเขียนสู้ๆ

[BeeRY]

โห เดาทางไม่ถูกเลยอ่า แต่เรื่องของปอกับภูมันจบไปแล้วล่ะ เราว่านะ ยิ่งภูมาได้หยกแบบนี้อีก เหลือแต่พ่อของหยกที่ยังอยู่อ่ะ จะมาสร้างปัญญาอะไรหรือเปล่า

[IsDeer]

ความสัมพันธ์ซับซ้อนจริงๆ
ภูรินี่เคลมทั้งแม่และลูกเลย

[fay 13]

 

[mink2538]

กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
มาต่อไวๆนะคะ

[Nus@nT@R@]

ความสัมพันธ์ซับซ้อน

[Belove]

                                                          ตัวประหลาด

                                                            บทที่ 6.1


               ร่างเพรียวที่กำลังกระวนกระวายอยู่ตรงทางเข้าบ้านทำให้โยธินต้องเดินเข้าโอบกอดจากด้านหลังแล้วกดจูบ

หนักลงไปที่ซอกคอ อีกฝ่ายคลี่ยิ้มรับเอียงคอให้คลอเคลียแต่โดยดีพร้อมวางท่อนแขนแนบไปกับวงแขนแกร่งที่กอดรัด

อยู่ตรงเอว


               “เป็นอะไรหรือชล เป็นห่วงหยกหรือ”


               เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้น ชลขยับตัวหันกลับมาแล้วพยักหน้ารับ ดวงตาเรียวดำขลับบ่งบอกถึงความ

ห่วงใยในตัวบุตรชายทำให้โยธินต้องลูบกลุ่มผมนุ่มที่ยาวสยายไปถึงกลางหลังเพื่อปลอบโยน


               “ไม่ต้องเป็นห่วงหยกหรอกชล หยกเป็นเด็กพิเศษที่แข็งแกร่งและฉลาดพอที่จะเอาตัวรอดได้”


               ชลเงยหน้าสบตา เขามองเห็นแต่ประกายตาอบอุ่นจริงใจที่โยธินมีให้ มือเรียวควักสมุดโน้ตเล่มเล็กที่มีดินสอ

ผูกติดไว้ขึ้นมาจากเอวพลางเขียนลงไปแล้วยื่นส่งให้โยธิน นี่คือการสื่อสารที่เขาใช้ตั้งแต่คลอดหยกออกมา


               “ขอบคุณนะโย คุณดีกับผมและลูกมากเหลือเกินทั้งที่ผมและหยกเป็นภาระสำหรับคุณ”


               โยธินขมวดคิ้ว เขาส่ายหน้ากับสิ่งที่ชลเขียน


               “คุณไม่ใช่ภาระ คุณคือคู่ชีวิต และหยกก็คือลูกของเรา”


               โยธินคิดแบบนั้นจริงๆ เขารักหยกราวกับลูกตัวเองถึงแม้โยธินจะรู้ว่าความจริงแล้วมันไม่ใช่ เขามองดวงตาที่

รื้นไปด้วยหยาดน้ำของชลด้วยความสงสารในชะตากรรม และยิ่งเมื่อชลช็อคจากการที่เห็นดวงตาของหยกตั้งแต่แรก

คลอดจนกระทั่งสูญเสียเสียงทำให้พูดออกมาไม่ได้โยธินก็ยิ่งเห็นใจและรักชลมากขึ้นไปอีก


               โชคของเขายังดีที่ชลยังจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ โยธินไม่เคยถามไม่เคยขุดคุ้ยเขาไม่ต้องการให้ชลจำ

เรื่องราวในอดีต จะบอกว่าเห็นแก่ตัวโยธินก็ยอมรับเขากลัวว่าหากชลจำเรื่องทุกอย่างได้ชลจะจากเขาไป ทางที่ดีโยธิน

อยากจะให้ชลลืมตลอดชีวิตเพื่อที่ชลจะได้อยู่กับเขาตลอดไป


               ชลสบตาโยธินอย่างเต็มตื้น ความดีของโยธินที่ช่วยเหลือมาตลอดห้าปีทำให้ชลทั้งรักทั้งเทิดทูนผู้ชายคนนี้

ถึงแม้จะจำเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะพบกับโยธินไม่ได้แต่ชลก็เชื่อความรู้สึกของตัวเอง เรื่องที่เขาเป็นคนรักของโยธินมา

ก่อนเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ และหยกก็ไม่ใช่ลูกของโยธินเด็ดขาดแต่ถึงกระนั้นโยธินกลับทำดีดูแลทั้งตัวเขาและลูกอย่าง

เต็มใจ ความดีของโยธินทำให้ชลสัญญากับตัวเองว่าเขาจะรักและตอบแทนบุญคุณของโยธินตลอดไป


               มือเรียวยกขึ้นประคองใบหน้าคมของโยธินไว้ในอุ้งมือ ชลเปิดปากพูดช้าๆแม้ว่ามันจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออก

มาแต่โยธินก็เดารูปปากนั้นได้ไม่ยาก


               “ผมรักคุณ โยธิน”


               ชลโน้มใบหน้านั้นลงมาแล้วเป็นฝ่ายเบียดริมฝีปากแนบแน่น โยธินจูบตอบอย่างกระหายจนพากันหอบหายใจ

หน่วงหนัก ท่อนแขนของโยธินจึงช้อนเข้าไปใต้แผ่นหลังข้างหนึ่งและใต้เข่าข้างหนึ่งเพื่อจะโอบอุ้มร่างโปร่งบางที่ซ่อน

อยู่ในชุดสตรีพื้นเมืองแล้วพาเดินเข้าห้องไปวางอยู่บนเตียงนอนขนาดห้าฟุตที่เขาใช้อาศัยอยู่กับชลมาตลอดห้าปี โยธิน

เอนกายทาบทับพลางมองวงหน้าที่ล้อมกรอบไปด้วยกลุ่มผมดำที่แผ่สยายบนเตียงอย่างหลงใหล


               “เจ้าหยกไปว่ายน้ำนานๆก็ดีเหมือนกัน ผมกับคุณจะได้จู๋จี๋กันนานๆหน่อย ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้มีกิจกรรมกันเลย

นะ คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่าชล”


               ชลยิ้มเขินแก้มเนียนแดงเรื่อ มันก็จริงอย่างที่โยธินพูดตั้งแต่หยกเริ่มตัวเกินโตจนเข้าวัยหนุ่มหากเทียบตาม

เกณฑ์ของร่างกายโยธินกับเขาก็ไม่ค่อยได้มีอะไรกันบ่อยนักเพราะเกรงว่าหยกที่ยังมีหัวใจเด็กน้อยจะอยากรู้อยากเห็น ก็

โยธินน่ะบทจะแสดงความรักนั้นรุนแรงใช่ย่อยและแม้ว่าชลจะพูดไม่ได้แต่เสียงครางหวานยามถูกกระทำรักก็ยังหลุดลอด

ลำคอออกมา


               โยธินใช้ข้อศอกยันน้ำหนักไว้กับที่นอนเขาตะแคงมองชลด้วยประกายแห่งเสน่หา นิ้วมือสากลูบไล้กรอบหน้า

หวานผ่านร่องคอลงไปตามสาบเสื้อก่อนจะดึงมันผ่านหัวของชล เผยให้เห็นเนื้อขาวที่มีเสื้อชั้นในดันทรงของผู้หญิง

ปกปิดไว้อยู่ เขาก้มหน้าแตะลิ้นลงไปตรงแผ่นอกแล้วดูดเบาๆให้ชลสะท้านกายเฮือก เขาจึงถือโอกาสนั้นสอดมือเข้าไป

ปลดตะขอที่แผ่นหลังแล้วดึงมันโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ โยธินมองยอดอกที่ชมพูที่ชูชันล่อตาอยู่บนเนื้อกายขาวผ่องด้วย

สายตาวาววามก่อนจะก้มหน้าลงแล้วงับเบาๆ


               “อืมม”


               ชลหลับตาพริ้มพลางแอ่นอกให้โยธินง้างงับถนัดถนี่ สองแขนเรียวยกสูงคล้องไปรอบคอแล้วกดใบหน้าของ

โยธินที่กำลังโลมเลียรอบลานนมก่อนจะปรือตาฉ่ำหวานเลื่อนมือไปดึงขอบกางเกงเลที่โยธินสวมใส่อยู่เพียงชิ้นเดียวให้

หลุดออก โยธินเขี่ยมันทิ้งจนเหลือแต่กายแกร่งสีแทนที่เอนกายเบียดทับ เขาสอดมือไปยังผ้าถุงที่ชลนุ่งอยู่เพื่อจะล้วง

กางเกงชั้นในออกมา


               “ได้กอดคุณ จูบคุณนี่โคตรมีความสุขเลยชล”


               เสียงแหบพึมพำเมื่อปรนจูบไปทั้งลำตัวที่กลิ่นแป้งเด็กติดตัวยั่วยวนจมูก โยธินสัมผัสฝากรักไม่เว้นแม้แต่

ปลายเท้าที่เขายกขึ้นมาแล้วส่งเข้าปาก เขาเม้มงับไล่ย้อนกลับมาจนถึงกึ่งกลางที่ยังคงมีผ้าถุงคล้องอยู่รอบเอวของชล

แต่โยธินก็ไม่ได้สนใจเมื่อความเป็นชายงดงามของชลตั้งลำโชว์อยู่ตรงหน้า โยธินแลบลิ้นไปรอบปากอย่างกระหายเมื่อ

เขาค่อยๆกินมันเข้าไปในปากพร้อมเสียงครางฮือจากชล


               ชลบิดเอวด้วยความเสียวซ่าน มือเรียวคว้าผ้าปูที่นอนมากำไว้แน่นเมื่อท่อนเนื้อสีสวยถูกดูดดุนให้เห็นเส้นเอ็น

โป่งพอง โยธินกลืนกินอยู่ไม่นานชลก็ดิ้นพล่านก่อนจะคายผลผลิตที่เก็บกักมาเนิ่นนานเข้าสู่ลำคอของโยธินที่ยังดูดรีด

มันออกจนแทบไม่เหลือหรอเมื่อเขายอมคายมันออกมาสู่อากาศภายนอก


               โยธินทรงตัวสูงมองชลตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความพึงใจ ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวตาปรือฉ่ำน้ำขบเม้มกลีบปาก

ล่างด้วยความกระสัน ร่างกายขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยแดงเรื่อที่เขาฝากรักไว้มันช่างเร่งเร้าจนเขาต้องคายของเหลวที่ชล

ทิ้งไว้ในปากใส่อุ้งมือตัวเองแล้วใช้มันลูบไล้ไปกับช่องทางสีชมพูสดข้างใต้ โยธินดันต้นขาของชลให้ยกสูงจนเห็นรอย

จีบพับที่กำลังขยับยั่วยวนเปียกชื้นไปด้วยน้ำขาวขุ่นที่เขาป้ายไว้ เขาส่งปลายนิ้วเข้าไปหมุนวนให้มันฉ่ำชื้นถึงภายในจน

ชลปรือตาค้อนเมื่อเขาปลุกความต้องการขึ้นมาอีกครั้งแต่ยังไม่ยอมสอดใส่ โยธินหัวเราะเบาๆก่อนจะจับท่อนเนื้อใหญ่โต

ของตนให้อยู่ตรงกับปากทางแล้วดันเอวเข้าไปช้าๆ


               “อื้อออ”


               ชลครางรับ เขาช้อนมือตัวเองไว้ใต้เข่าเพื่อจะเปิดทางให้กว้าง ท่อนเอ็นร้อนรุ่มแทรกกายเข้าหาบดเบียดผนัง

เสียดสีจนหัวใจเต้นโครมคราม ชลกลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอพลางสูดปากหายใจถี่ยิบจนกระทั่งรู้สึกถึงสัมผัสจากขน

หยาบ โยธินจึงได้หยุดชะงักเมื่อเขาประสานกายจนลึกล้ำและแนบแน่น


               “ฟิตมาก ตอดมากเมียของผม”


               โยธินเอนกายลงแล้วบดจูบลงไปที่กลีบปากนุ่ม ชลเผยอรับอย่างไม่รังเกียจที่รอบปากยังคงเปรอะเปื้อนด้วย

น้ำคาวของเขาเอง ปลายลิ้นร้อนพากันตวัดเกาะเกี่ยวจนเกิดเสียงในขณะที่โยธินเริ่มขยับเอววนเป็นวงกลมจนถุงเนื้อแฝด

ถูไถซึ่งกัน


               “อะ อัก ฮึก”


               ชลหายใจหอบสะท้านเมื่อเอ็นร้อนถูกดึงออกจนหมิ่นเหม่ก่อนจะกระแทกกลับเข้ามาสุดโคน ร่างกายสั่น

คลอนเมื่อโยธินสาวเอวเป็นจังหวะ ปากที่ยังจูบหนักหน่วงบดเบียดจนน่าจะบวมเจ่อแถมยังใช้มือบีบเค้นยอดอกทั้งสอง

จนแข็งเป็นไต เขายกท่อนขากอดเกี่ยวลำตัวแกร่งที่เด้งเอวเข้าหาสองแขนโอบกอดแน่นหนาเมื่อโยธินขับเคลื่อน

ร่างกายจนเหงื่อกาฬไหลย้อย


             กลิ่นเหงื่อระคนกลิ่นน้ำคาวยิ่งเร่งเร้าให้ชลขยับสะโพกสอดประสานจนเรียกเสียงครางลึกจากโยธินอย่างถูกใจ


               “ชล อา ขมิบอีก ดี อย่างนั้น อา”


               กล้ามเนื้อบีบรัดบอกให้รู้ว่าประตูสวรรค์อยู่แค่เอื้อม โยธินคว้าแก่นกายพอเหมาะของชลไว้ในมือพลางบีบเค้น

ไปมา


            เสียงครางประสานแข่งกันเมื่อเขาเร่งจังหวะสุดท้ายส่งชลแตะขอบฟ้าแล้วเขาจึงกระตุกเอวแช่ค้างปลดปล่อย

ออกมาจนต้องกลั้นหายใจเอาไว้


               “หมอ หมอ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว หมออยู่หรือเปล่า”


               เสียงตะโกนดังลั่นอยู่ตรงหน้าประตูบ้านทำให้ทั้งคู่สะดุ้งเฮือก โยธินหอบหายใจหนักพลางสบถลั่น เขาดึงเอว

ออกมาอย่างรวดเร็วจนชลต้องเม้มปากกลั้นเสียงร้องไว้ โยธินลุกขึ้นจากร่างบางของชลอย่างเสียดายก่อนที่เขาจะหอบ

หายใจถี่ยิบและคว้ากางเกงเลมาใส่


               “เกิดอะไรขึ้น”


               เขาตัดใจวิ่งไปหน้าบ้านที่มีลุงชิดผู้ใหญ่บ้านยืนหน้าตาตื่นอยู่


               “ไอ้เพิ่มผัวอีดา นอนตายอยู่ตรงท่าเรือ หมอไปดูมันหน่อย”


               โยธินรีบวิ่งกลับเข้ามาในบ้านและคว้ากล่องเครื่องมือแพทย์โดยเร็ว เขาวิ่งเข้าไปในห้องนอนที่ชลเพิ่งจะลุก

มาแต่งตัวแล้วจูบหนักๆที่หน้าผาก


               “อยู่แต่ในบ้านนะชล อ้อ ผมรักคุณนะ”


               โยธินวิ่งตามลุงชิดไปที่ท่าเรือเมื่อเห็นสภาพศพที่ชาวบ้านพากันมุงอยู่ก็ถึงกับผงะ


               ร่างกายผู้ชายชื่อเพิ่มเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกทำร้ายจนกระทั่งถึงแก่ความตาย


               ภายในหมู่บ้านเล็กๆกลางทะเลอันดามัน ใครกันที่เป็นฆาตกร

                                                       

                                       

[๋janthara]

หมอโยธินนี้เร้าร้อนมากกกกก 

ลุ้นมากจริงๆเรื่องนี้

[yymomo]

  โว๊วววววววว

คนเขียนใจร้ายมากเลยนะ ไม่คิดว่าชลจะช๊อคจนพูดไม่ได้

แถมยังพ่วงเหตุการ เอวันมาตามหาเมียและลูก

แฟนเก่าที่ได้กับลูกและพร้อมรีเทิร์น อิ๊ยร๊าาา

แล้วเหตุการจะเป็นเช่นไรต่อป๊าย  2Bcon !!!

[Freja]

พ่อจริงๆของหยกมาถึงแล้วมั๊ง  เคยคิดนะว่าโยธินคือพ่อของหยกจริงๆ

[HISY]

ฝีมือเอวันสินะ
ลูกไม่อยู่เร่าร้อนเลยนะคะ

[snowprince108]

ฝีมือเอวันป่าวหว่า หมอโยธินออกไปทิ้งชลไว้คนเดียวแบบนี้ ถ้าคนทำเป็นเอวันจริงๆ ชลจะโดนเอวันจับตัวไปรึป่าวนี่ ไหนจะเรื่องภูริกับหยกอีก งานนี้นายภูกลายเป็นพยาเทครัวเลยได้ทั้งแม่และลูก

[boboman]

น่าจะเป็นฝีมือเอวันนั่นแหละ
แต่ทางด้านภูริกับหยกเนี่ยสิ จะเป็นยังไงต่อเนี่ย

ขอซูฮกให้กับพล็อตของเรื่องนี้และคนเขียน สุดยอดมาก (_  _) เดาไม่ถูกเลยว่าจะเป็นไงต่อ

[Ryoooo]

อ้าววว หมอค้างมั้ยล่ะนั้น
คนเขียนใจร้ายให้เสร็จก่อนก็ไม่ได้
รู้าึกได้ถึงรักหลายซับหลายซ้อน
เอวันกลับมาแล้วสิน่ะ อย่ามาทำไรชลน่าเว้ย
หนูหยกลูก อย่าเพิ่งไปยอมเค้าสิ

[❣☾月亮☽❣]

    ไอ้หยา.  กลัวว่าชลจะฟื้นความจำอันเลวร้ายแล้วเตลิดหนีไปนี่สิ อีกเคสเลวร้ายคือป๋าโยกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป
ลูกหยกหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แง้
ลุ้นเหนื่อยจริงๆเรื่องนี้

ปล. ตอนที่แล้วกับตอนนี้เห็นกันชัดๆเลยว่าป๋าโยฟินกว่า.      ขอบคุณ รออีกครึ่งนึงค่ะ

[Fragrant]

เอวันมาตามแล้วสินะ นี่คือสัญชาตญาณของเผ่าพันธ์เดียวกันเลยตามมาเจอหรอ กลิ่นทางอากาศ คลื่นไฟฟ้าหรืออะไรนะที่ทำให้ตามมาได้ 

[Belove]

                                                            ตัวประหลาด

                                                             บทที่ 6.2



               “ใครกันวะทำร้ายไอ้เพิ่มจนตาย”


               เสียงด่าทอดังขรมจากชาวบ้านที่มุงออกันอยู่โดยรอบ ภาพนางดาที่กอดศพสามีร่ำไห้เป็นที่น่าอนาถใจจน

โยธินที่กำลังชันสูตรศพถึงกับถอนหายใจออกมา


               “ผมคิดว่าฆาตกรน่าจะยังอยู่ในเกาะนี่แหละ เพราะช่วงมรสุมแบบนี้ไม่มีใครเอาเรือออกทะเลหรอก”


               โยธินออกความเห็นเรียกเสียงฮือฮาจากชาวบ้านที่ต่างก็เห็นด้วย


               “ถ้าอย่างนั้นพวกเราต้องช่วยกันหาตัวมันก่อนที่จะทำเรื่องเดือดร้อนเพิ่มขึ้นไปอีก” ลุงชิดผู้ใหญ่บ้านออกคำ

สั่ง


               “พวกผู้หญิงก็ให้กลับบ้านปิดห้องหับลั่นกุญแจเสียให้มิดชิด ส่วนพวกผู้ชายก็ไปหาอาวุธหรืออะไรก็ได้ที่ใช้

แทนอาวุธแล้วออกตามล่ามัน นี่ก็ใกล้พลบค่ำแล้วพวกเราจะต้องตามหามันให้ได้ก่อนรุ่งสางวันพรุ่งนี้”






               ชลหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ในบ้านเพียงลำพังตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา เรื่องที่โยธินกลับมาเล่าให้ฟังเมื่อตอนหัวค่ำ

สร้างความอกสั่นขวัญแขวนกับเหตุร้ายที่ไม่เคยเกิดขึ้นในเกาะเล็กๆแห่งนี้ โยธินกลับมาที่บ้านเพื่อจะหยิบฉวยสิ่งที่พอจะ

เป็นอาวุธได้ใส่เป้สะพายหลัง ก่อนไปเขาดึงชลเข้าหาตัวเพื่อจูบหนักที่กลีบปากนุ่มอย่างห่วงใย


               “ปิดประตูหน้าต่างให้ดีนะชลสักพักหยกคงจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อน ใครมาเรียกถ้าไม่ใช่ผมหรือหยกก็ห้ามเปิด

ประตูรับเด็ดขาด เข้าใจไหมชล ผมรักคุณนะ”


               ความเงียบสงัดไม่เคยทำให้ชลรู้สึกโดดเดี่ยวได้ขนาดนี้เมื่อตลอดมาเขามีโยธินอยู่ข้างกาย หยกก็มาหายไป

ในคืนแห่งความน่ากลัวนี้ด้วย ชลเป็นห่วงทั้งลูกและสามีจนข่มตาให้หลับไม่ลงต้องมานั่งตัวสั่นอยู่ตรงห้องโถงตลอดทั้ง

คืนจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง อีกไม่นานก็ใกล้จะรุ่งเช้าเสียงลมฝนหวีดหวิวอยู่ภายนอกไม่นานนักฝนก็เทลงมาห่าใหญ่

เครื่องปั่นไฟที่โยธินลงทุนซื้อไว้พลันเงียบสนิทจนบ้านทั้งหลังมองไม่เห็นอะไรอีกเลย ชลยกขาตัวเองขึ้นมานั่งกอดเข่า

อยู่บนเก้าอี้สายตาเพ่งมองอย่างหวาดหวั่นอยู่ในความมืด


               “โยธินกลับมาเสียที หยกหายไปไหนนะลูก”


               โครม!


               ชลสะดุ้งสุดตัว เสียงต้นไม้ใหญ่นอกบ้านโค่นล้มลงมามันทำให้เขาต้องฝืนใจลุกจากเก้าอี้ไปที่ประตูซึ่งปิดไว้

สนิท ช่องตาแมวฝังอยู่ในเนื้อไม้ทำให้ชลหรี่ตาเพื่อเพ่งมองเหตุการณ์นอกบ้านที่มีแต่ความมืดมิดและความมัวซัวของ

สายฝนที่โปรยปรายจนมองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำทะมึน


               เดี๋ยวนะ!


               จุดเล็กๆเรืองรองสองจุดสว่างวาบอยู่ไกลออกไปนั่นคืออะไร ชลถึงกับปากคอสั่นดวงตาคู่งามเบิกโพลงเมื่อ

เห็นจุดนั่นเคลื่อนที่เข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สมองสั่งการให้หนีแต่ขาทั้งสองข้างกับแข็งราวกับหิน ชลผงะจนหงายหลังเมื่อ

บานประตูถูกกระแทกจนสะเทือนเลื่อนลั่น


               ปัง ปัง ปัง!


               ประตูไม้ถูกกระแทกด้วยแรงมหาศาลก่อนจะปรากฏภาพของผู้บุกรุกในยามค่ำคืน ชลอ้าปากค้างเมื่อมองเห็น

เต็มตา แสงสีเขียวสองจุดเรืองแสงวาบเมื่อมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาพยายามคลานถอยหลังหนีด้วยความกลัวสุดชีวิต


               “ไม่ อย่านะ เอวัน อย่า!”

               






               ภูริขยับกายช้าๆความเจ็บปวดร้าวระบมแล่นวาบไปทุกจุดของร่างกาย เปลือกตาหรี่ปรือพลางกวาดสายตาเพ่ง

มองอยู่ในความสลัวราง ภาพหลังคามุงด้วยใบไม้แห้งเรียงเป็นตับนั้นทำให้เขาต้องนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ทั้งหมด


               ใช่แล้ว เขาและเพื่อนๆจากนาซ่าพากันลงเรือยนต์ขับไล่ล่าอสุรกายตัวใหญ่ที่หนีมาด้วยเรือลำเล็กอีกลำหนึ่ง

แม้เอวันจะไม่เคยขับเรือแต่ใครจะเชื่อว่าทายาทของมนุษย์ต่างดาวที่มาเยือนโลกจะสามารถบังคับลำเรือได้ เป็นเพราะ

เรือของเขาใหญ่กว่าและมีความเร็วมากกว่าพวกเขาจึงมาทันเอวันที่กลางทะเลลึก ภูริยกปืนไฟฟ้าขึ้นเล็งก่อนจะยิงถาก

หัวไหล่ของเอวันจนได้ยินเสียงร้องลั่น มันหันขวับมามองด้วยความโกรธแค้นและทันทีที่เรือเข้าไปใกล้เอวันก็กระโจน

ข้ามกราบเรือขึ้นมาบนเรือของเขา


               ทันทีที่เพื่อนๆของภูริยิงปืนเข้าใส่มันก็ใช้ฝ่ามือหนาหนักตบทีเดียวจนลอยคว้าง มันก้าวเข้ามากระทืบลงกลาง

ลำตัวจนเพื่อนของเขาดวงตาเบิกค้าง ภูริกัดฟันด้วยความโมโหเขากระโจนเข้าทางด้านหลังเหนี่ยวคอจนมันชะงัก


               “ยิงเลย”


               ตะโกนบอกเพื่อนที่ยังเหลือให้ยิงปืนไฟฟ้าเข้าใส่ลำตัวหนาจนเลือดสีเขียวขุ่นไหลทะลักออกมา เสียงกู่ร้อง

ด้วยความเจ็บปวดดังลั่นจากเอวันที่บาดเจ็บ มันใช้มือคว้าร่างของภูริและสะบัดจนกระเด็นไกลก่อนที่มันจะอาละวาดปลิด

ชีวิตเพื่อนร่วมงานของเขาจนหมดสิ้น ดีที่เขานอนหายใจรวยรินอยู่ไกลออกไปภาพสุดท้ายก่อนที่ภูริจะหมดสติคือเอวันที่

เต็มไปด้วยบาดแผลกระโจนหายไปกับทะเลกว้าง


               แล้วที่นี่คือที่ไหน เขามานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ภูริถึงขั้นงงงันขนาดหนักเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาอยู่

ข้างกายเมื่อหันไปมองภูริก็ยิ่งตกใจ


               ร่างกายเปล่าเปลือยเก้งเก้างของเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งนอนตะแคงคุดคู้หันหน้ามาทางเขาให้ภูริได้พิจารณา

ใบหน้า ท่ามกลางแสงอันน้อยนิดในยามเช้าตรู่ ภูริถึงกับขมวดคิ้วเมื่อเห็นใบหน้านั้น


               “ปอ!”


               ไม่ใช่ปรมะแต่ทว่าคล้ายคลึงกันเหลือเกิน หางตาที่ยังเต็มไปด้วยคราบน้ำตาทำให้หัวใจของภูริอ่อนยวบ เขา

ขยับกายขึ้นนั่งอย่างยากลำบากพลางสำรวจตัวเองที่แม้จะยังใส่เสื้อผ้าขาดวิ่นแต่กลับอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนักแถมยัง

มีหนุ่มน้อยมานอนอยู่เคียงข้างแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่


               คนหลับสนิทขยับไปมาดวงตากระพริบถี่จนเปิดกว้าง เมื่อเห็นคนบาดเจ็บลุกขึ้นมานั่งเจ้าตัวก็รีบยันกายขึ้นมา

อย่างรวดเร็ว สายตาที่ประสานกันทำให้ปากเล็กเม้มแน่นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีแต่ความพิศวง หยกมองคนตัวใหญ่กว่า

อย่างเคืองขุ่นและตัดพ้อ หยกคว้ากางเกงขาสั้นตัวเก่งมาใส่และลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว


               “อ๊ะ เดี๋ยวสิ”


               ภูริรีบคว้าท่อนแขนนั้นไว้จนร่างเก้งก้างที่เพิ่งจะผุดลุกเสียหลัก นักฟิสิกส์หนุ่มรีบคว้าร่างกายที่ล้มลงมาตาม

แรงฉุดแล้วยึดไว้กับตัว


               “ปล่อยผม”


               เสียงกรุ่นโกรธดังลั่นยิ่งทำให้ภูริแปลกใจเป็นอันมาก


               “คุณ เอ่อ หนูเป็นใคร แล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมผมถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้แทนที่จะตายอยู่บนเรือ”


               ภูริยิงคำถามออกไปไม่ยั้ง เขามองเห็นใบหน้าที่คล้ายกับปรมะกัดฟันมองเขาอย่างตัดพ้อ


               “แล้วมัน เอ่อ เรา อืมม”


               หยกกัดฟันกลั้นความโมโหไว้ ยิ่งเห็นหน้ายามมีสติคนที่ยึดตัวหยกไว้ในอ้อมแขนก็ยิ่งทำให้หยกใจสั่นไป

หมด แต่คนใจร้ายที่พรากความบริสุทธิ์ไปกลับไม่มีทีท่าว่าจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ สีหน้ายุ่งยากใจนั้นทำให้หยกน้อยใจ

เหลือเกิน


               ความรู้สึกเหล่านี้มันคืออะไร หยกนึกถึงตัวอักษรที่แม่เคยเขียนให้อ่านยามที่หยกถามคำถามที่ยากจะเข้าใจ


               “ระหว่างหยกกับพ่อโย แม่รักใครมากกว่ากัน”


               “รักเท่ากันแต่คนละแบบ”


               หยกเอียงคอมองหน้าแม่ชลเมื่ออ่านจบ


               “คนละแบบยังไงล่ะแม่ รักก็คือรักไม่ใช่หรือ”


               แม่ชลของหยกอมยิ้มและลูบหัวหยกอย่างเอ็นดูก่อนจะก้มหน้าลงไปเขียนขยุกขยิกพักใหญ่แล้วส่งกระดาษ

มาให้หยก


               “แม่รักหยกแบบแม่รักลูก รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนและพร้อมจะทำทุกอย่างให้หยกมีความสุข แต่แม่รักพ่อ

โยอย่างคนรัก อยากใกล้ชิดอยากเป็นเจ้าของและอยากให้คนรักมีเราเคียงข้างเพียงคนเดียว”



              หยกฉุกใจคิด การที่หยกหัวใจเต้นเร็วแรงตั้งแต่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้เพียงแวบแรก และไม่ขัดขืนอ้อมกอด

แม้ว่าจะทำได้ง่ายดายจนกระทั่งเกิดเรื่องเลยเถิดเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ความน้อยใจที่พรั่งพรูจนต้องกลั้นน้ำตาเมื่อผู้ชาย

ตรงหน้าไม่มีหยกอยู่ในสายตาหรือว่าทั้งหมดนี้คือสิ่งที่แม่ชลเรียกว่าความรัก หยกรักคนๆนี้ตั้งแต่แรกเห็นงั้นหรือ


               ไม่นะ หยกไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบว่ามันจะมีอยู่จริงๆ แต่หยกก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้


               “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แค่ผมไปช่วยคุณมาจากเรือก็แค่นั้น”


               กระชากเสียงตอบและผลักไสร่างสูงด้วยแรงเท่าขี้เล็บ หยกลุกขึ้นยืนและก้าวลงจากกระท่อมหลังเก่าลงไป

ยังพื้นดินทรายเปียกชื้นให้ลมเย็นยามเช้าเป่าพัดความร้อนรุ่มออกจากหัวใจ เสียงก้าวสวบๆเดินไล่หลังมาทำให้หยกเม้ม

ปากแน่นเมื่อท่อนแขนกลับถูกเขาคนนั้นยึดไว้อีกครั้ง


               “ขอบคุณที่ช่วยชีวิต ผมชื่อภูริแล้วหนู เอ่อ คุณชื่ออะไร”


               ภูริ ผู้ชายที่เข้ามาก่อกวนหัวใจของหยกชื่อ ภูริ


               “หยก”


               เสียงห้วนตอบกลับทำให้ภูริคลี่ยิ้มออกมา เขาดึงให้หยกหันมาเผชิญหน้ายิ่งเห็นใบหน้านั้นชัดเจนท่ามกลาง

แสงเรืองรองของดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้ายิ่งทำให้ภูริต้องมองอย่างครุ่นคิด


               “หยกมีญาติชื่อปรมะบ้างหรือเปล่า”


               คล้ายจนเกือบจะเป็นพิมพ์เดียวกันเพียงแต่หยกมีลักยิ้มยามเม้มปากอย่างขัดใจที่ทำให้เห็นความแตกต่าง

และมีดวงตาที่ไม่เหมือนกัน ดวงตาของปรมะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนในขณะที่ดวงตาของหยกบอกถึงความเข้มแข็งไม่

ยอมใครแต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจไม่หลอกลวง


               “ผมไม่รู้จักใครทั้งนั้น ชีวิตของผมมีแต่พ่อกับแม่”


               หยกยิ่งน้อยใจ นอกจากจะจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนได้ประทับรอยฝังลึกลงในจิตใจของหยกแล้วนายภูริคนนี้ยังกล้า

ถามถึงคนอื่นอีก หยกนึกสงสัยอยู่เหมือนกันที่ภูริมองหน้าหยกแล้วถามถึงคนที่ชื่อปรมะอะไรนั่น แต่มันไม่ใช่เวลาที่เขา

จะซักถามในตอนนี้


               หยกสะบัดแขนก่อนก้าวเท้าเร็วๆไปยังชายหาดที่ยังมีเรือลอยลำอยู่ ภูริก้าวตามไปไม่รอช้าเมื่อเห็นเรือของนา

ซ่าเขาก็ต้องถอนหายใจออกมา


               “มีใครรอดไหมหยกนอกจากผม”


               “มีคุณคนเดียว”


               คราวนี้หยกเริ่มเห็นใจเมื่อเห็นภูริสลดลง เขาเงยหน้าขึ้นมาดวงตาคมเต็มไปด้วยความโกรธแค้น


               “เพราะมันตัวเดียว”


               “อะไร”


               “ตัวประหลาดคุ้มคลั่งที่ทำร้ายผู้คน และตอนนี้มันกำลังบาดเจ็บ”


               หัวใจของหยกร่วงลงพื้น สมองอันเฉลียวฉลาดเกินวัยทำงานจนความคิดวิ่งชนกันไปมา


               “จากจุดที่ผมพบเรือของคุณ แผ่นดินที่ใกล้ที่สุดคือเกาะที่ผมอาศัยอยู่ ผมต้องรีบกลับไป”


               “ผมไปด้วย”


               ภูริกล่าวเสียงหนัก


               “ผมจะฆ่ามันด้วยมือของผม”


               “เราจะไปกันยังไง”


               หยกละล้าละลัง ลำพังตัวเองหากจะว่ายน้ำไปจากเกาะนี้ก็คงจะเหนื่อยแค่หอบ แต่ภูริล่ะ


               “ใต้ท้องเรือยังมีแกลลอนน้ำมันเก็บไว้ยากฉุกเฉิน ไปกันเถอะหยก เราต้องรีบไปถึงเกาะของหยกก่อนที่มันจะ

ทำร้ายคนอื่นอีก”


               ไม่นานนักเรือยนต์ที่เขียนชื่อว่ามีนาซ่าเป็นเจ้าของก็แล่นออกจากเกาะร้างด้วยความกังวลใจทั้งภูริและหยก


               ขออย่าให้มีใครเป็นอันตรายเลย หยกภาวนาในใจ


                                                                 TBC

                                                                   


                                                     

[yymomo]

     กร๊สสสสสสสส เจ้มจ้นไปแล้วววว 

[HISY]

กำลังเข้มข้นเลย

[LoveYoukissme]

 

[Fragrant]

ชลจะรอดไหมเนี่ย 

[boboman]

อยากอ่านต่อแล้ว ลุ้นนน >O<
ชลถูกเอวันจับตัวไปแล้วเหรอเนี่ย

[❣☾月亮☽❣]

เข้มข้นขนาดเน่าะ.  อย่าลงเอยด้วยมาม่าน้ำข้นก็พอ.
สงสารชล สงสารหยก
  

[BeeRY]

เข้มข้นสุดๆ ว่าแต่แม่ชลโดนเอวันจับตัวไปแล้วหรือเปล่า ไม่น้าาาาาา

[Ryoooo]

เอวันเจอชลแล้ว อย่าเป็นอะไรเลยนะ
ยังมีภูริที่จะมาที่เกาะอีก จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
ลุ้นมากกก

[snowprince108]

ชลจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย

[วายซ่า]

ถ้าทุกคนเจอหน้ากัน จะเกิดอะไรขึ้น   

สงสารแม่ชลจัง หวังว่าเอวันในที่สุดก็หลงรักชล ปล่อยชไปและยอมสละชีวิตตัวเองในที่สุด แฮะ แฮะ เพ้อล่ะ 

[xeruoh]

ไม่รู้ว่าชลหรือโยธินกันแน่ที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องงง
 

[iammz]

สนุกๆๆๆ
กำลังลุ้นเลยค่ะ