( ต่อ )
‘ อย่าทิ้งผม ได้โปรด อย่าไป! ’ ผมสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมา
' แค่ฝัน '
เมื่อกี้ผมแค่ฝันไป เป็นฝันร้ายที่สุดตั้งแต่เกิดมา
" พี่บอสเป็นยังไงบ้าง " เสียงใสดังขึ้นเมื่อเห็นผมลืมตา ที่นี่ที่ไหนกัน แล้วน้องปันมาทำอะไร
" ปันดีใจจังเลยที่พี่บอสฟื้น ปันเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ พี่บอสเล่นหลับไปตั้ง 3 วัน "
3 วัน? ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ
ผมพยายามจะหยัดตัวลุกนั่ง แต่เพราะสายน้ำเกลือที่ข้อมือทำให้ผมขยับตัวได้ไม่ถนัด ผมอยู่โรงพยาบาลสินะ
" ลืมตาได้ก็ซ่าเลยนะ "
คุณพระ เจ้าหนี้ผมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าจะบอกว่ามาเยี่ยม ก็ช่วยกองไว้ตรงนั้นแล้วกัน ผมไม่ต้องการ
" ยัยปัน กลับบ้านไปก่อนไป พี่เฝ้าต่อเอง "
" แต่พี่ปูน ปันอยาก.. "
" เราเหนื่อยมาหลายวันแล้วนะ กลับไปพักซะ พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนด้วย ไม่มีเรื่องให้งอแงแล้ว "
ภาพพี่น้องคุยกันเริ่มพร่ามัว ไม่เคยคิดเลยว่าน้องปันจะดีกับผมขนาดยอมขาดเรียนมาอยู่เฝ้าผม ตลอด 3 วันที่ผ่านมาคงเหนื่อยแย่เลยนะ โธ่ แม่นางฟ้าทูนหัว ทำผมซึ้งจนน้ำตาจะไหล
" โห พี่บอสทำไมไม่นอนต่ออีกซักคืนสองคืน แล้วค่อยตื่นมาวันหยุดเคาท์ดาวน์ เห็นมั้ยปันต้องไปโรงเรียนเลย "
อ้าว ความผิดผมซะงั้น ขอถอนคำพูดตอนนี้ละกัน
ปัณณ์ณิชที่น้องบอกว่าดีใจตอนพี่ฟื้น นั่นแสดงละครใช่มั้ย
เจ้าหนี้ทำเสียงดุใส่อีกครั้ง สุดท้ายน้องปันก็ยอมแพ้เดินหน้ามุ่ยออกจากห้องไปก่อนลุงเพิ่มจะเดินตาม ในห้องเลยเหลือแค่ผมกับคนที่ผมไม่อยากจะเจอ
" เป็นยังไงบ้าง " คุณชายถามพลางทรุดตัวลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ตัวเดียวกับที่น้องสาวนั่งเมื่อห้านาทีก่อน ผมพลิกตัวหันหลังให้อย่างเสียมารยาท ก่อนจะได้ยินเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ของอีกฝ่าย
" ไม่ตอบไม่ว่า แต่ไม่คิดจะขอบคุณกูซักคำเลยรึไง " มีอะไรให้ต้องขอบคุณ เรื่องทั้งหมดไม่ใช่เพราะคุณหรอ ผมถึงโดนข่มขืนเกือบจะฆ่าตัวตายแล้ว ถ้าไม่ได้..
" รู้งี้ปล่อยให้โดนไอ้ห่านั่นข่มขืนซะก็ดี ไม่น่าไปช่วยเลย "
ช็อก!!!
ผมสะดุ้งตัวโยน รีบลุกขึ้นนั่งหันไปมองใบหน้าหล่อเหลานั่นอีกครั้ง
นี่มันอะไรกัน? คุณปูนกำลังจะบอกว่าเป็นคนไปช่วยผมงั้นหรอ เป็นไปได้ไง ในเมื่อผมโทรหา
" ทำไม ผิดหวังรึไงที่ไม่ใช่ไอ้ฝรั่ง ถ้าอยากให้มันไปช่วยแล้วโทรหากูทำไมวะ "
ผมไม่แปลกใจเลยที่เจ้าหนี้จะโมโหขนาดนี้ ผมผิดเองแหละที่ไม่ได้ดูหน้าจอตอนโทรออก แต่ผมก็กดเบอร์ล่าสุดในโทรศัพท์แล้วนะ ไหงกลายเป็นเบอร์เจ้าหนี้ไปได้ละเนี่ย
" โทรหากูแต่เสือกเรียกชื่อมัน มึงนี่มัน.. " เจ้าหนี้ขบฟันแน่น มองหน้าผมเอาเรื่อง แววตาคู่นั้นกำลังจะบอกอะไร น้อยใจที่ผมโทรหามันแต่พูดชื่อคนอื่น หรือผมแค่คิดไปเอง
" แล้วไอ้นั่น " พอพูดถึงเหตุการณ์นี้ก็อดถามถึงบุคคลที่สามต้นเหตุของการเกิดเรื่องไม่ได้
" ไปเฝ้ารากมะม่วงแล้วมั้ง "
" คุณฆ่าเขาหรอ " เห้ย นี่มันไม่ใช่เจ้าพ่อเงินกู้แต่เป็นเจ้าพ่อมาเฟียแล้ว คนถูกถามมองหน้าผมพักนึงก่อนจะตอบ
" กูไปถึงเห็นมันกำลังจะปล้ำมึง เลยกระโดดถีบมัน แล้วกระทืบซ้ำพักใหญ่ ตอนออกมาก็ไม่ได้ดูว่าตายรึยัง "
เหยดดดด โหดจริงเว้ย เอาเป็นว่าผมไม่ติดใจแค้นอะไรไอ้แท็กซี่หื่นกามละกัน อโหสิกรรมให้ ถือว่ามันได้ชดใช้สิ่งที่มันก่อไปแล้ว แต่ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย ครั้งหน้าถึงเจ้าหนี้ไม่ฆ่าม ผมนี่แหละจะฆ่ามันเอง
ถ้าคุณปูนไปช่วยผมทัน งั้นแสดงว่า เว่อร์จิ้นที่สุดหวงแหนของผมก็ยังอยู่ครบนะซิ อยากจะขอบคุณมันอยู่เหมือนกัน แต่พอคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้หนีมาเจอไอ้โรคจิต อยู่ๆ ปากก็หนักอึ้งขึ้นมา
" คุณคงชอบบรีสมากสินะ ถึงได้ "
ผมหยุดประโยคไว้เพียงเท่านั้น แค่คิดถึงก็เจ็บแล้ว แต่ไม่รู้เลยว่าคำตอบที่กำลังจะได้ยินจะเจ็บกว่าร้อยเท่า
" มึงคิดว่ากูพิศวาสมึงมากรึไง ถ้าวันนั้นกูไม่เมากูคงไม่คิดเอามึงทำเมียหรอก "
จึก
รู้สึกเหมือนโดนเข็มร้อยเล่มวิ่งพุ่งเข้าตัดขั้วหัวใจ เจ้าหนี้ผมลุกขึ้นหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่ประตูจะเปิด มันก็พูดขึ้นโดยที่ไม่หันกลับมามองหน้าผม
“ คราวหลังอย่าได้แต่งตัวเป็นผู้หญิงอีก ถ้ากูเห็น กูไม่เอามึงไว้แน่ ”
ปัง
ทันทีที่แผ่นหลังกว้างหายไปหลังประตู น้ำตาผมก็เริ่มไหลริน
‘ ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา ’
เหมือนได้ยินเสียงพี่ตูนร้องเพลงอยู่ข้างหูๆ ผมเพิ่งเข้าใจอารมณ์คำว่า ‘เปราะบาง’ วันนี้แหละ ความสุขในชีวิตผมมันจะไม่มีอีกแล้วใช่มั้ย ผมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ทุกคนต่างพากันทิ้งผม ตั้งแต่ม้า ป๊า แล้วยังมาเจ้าหนี้ผมอีก
ภาพความฝันร้ายก่อนจะลืมตาย้อนกลับมาอีกครั้ง
ผมยืนอยู่บนถนนที่ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ผมไม่รู้ว่ามันจะพาผมไปไหน รู้แค่ต้องเดินไป ข้างทางผมเจอคนที่ผมรู้จักมากมาย แต่พอผมเอื้อมมือจะไขว่คว้า คนเหล่านั้นก็หายไป ราวกับไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน และคนสุดท้ายที่ผมเจอคือผู้ชายที่เพิ่งทิ้งผมไปเมื่อกี้ ผมเห็นเจ้าหนี้เดินนำหน้าผมอยู่ ผมรีบวิ่งตามเขาไป แต่ยิ่งวิ่ง ก็ยิ่งห่างไกล ผมตะโกนรั้งเขาแต่เขาก็ไม่เคยหันมามอง และในที่สุดเขาก็เดินหายไป
---------------------------------------------
TBC 
คนเขียนขอวิ่งไปร้องไห้แปป ทำไมตอนนี้มันเศร้าขนาดเนี่ย ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ อารมณ์มันพาไป
ปล ขอโทษที่ลงช้านะคะ ตอนนี้ยากสำหรับคนเขียนจริงๆ
ปล 2 ที่มีคนติงเรื่องพิมพ์ผิด เราขออภัย ณ ตรงนี้นะ เราเช็คก่อนลงแล้ว แต่เพราะเราแต่งนิยายในโทรศัพท์ เพราะฉะนั้นการตรวจคำผิดเลยอาจไม่ดีเท่าที่ควร เราจะปรับปรุงละกันน้า
ปล 3 ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะค่ะ ที่ติดตามนิยายมาทุกตอน จะบอกว่ามีกำลังใจแต่งมากๆ เลย อยากจะลงวันละตอน (ถ้าทำได้)
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า คงจะไม่ดาร์ก(มั้ง) ยังไงจะพยายามกลับมาคอมมิดี้ให้ได้
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 335812 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก