กลับมาแล้วค่า 
กราบขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนานมาก ตกใจไม่น้อยค่ะที่เห็นคนอ่านมาเม้นท์ทวงกระหน่ำเลย ขอโทษจริงๆค่ะ ให้อภัยด้วยเถอะค่ะ
เรากลับบ้านประมาณสองอาทิตย์ได้ และเอาโน้ตบุ๊คไปซ่อมทันทีที่ถึงบ้าน ซึ่งได้ช้ามากกกกก (ก.ไก่ล้านตัวค่ะ) โทรไปทวงบ่อยมาก กว่าจะได้ และตอนนี้ได้มาแล้วค่า และแน่นอนที่แต่งไว้เกลี้ยงค่ะ ลงหมดสต๊อคแล้ว แหะๆ เราเลยปั่นอยู่นี่แหละค่ะ เลยมาช้าไปหน่อย เดี๋ยวอีกสองสามวันจะมาลงต่อนะคะ เพราะที่แต่งไว้หมดแล้วจริงๆค่ะ จะไม่หายไปไหนนานๆแล้วนะคะ เพราะไม่มีโครงการกลับบ้านยาวเลยค่ะ ฮ่าๆ ทำงานๆ คิดถึงทุกคนมากๆเลยค่ะ กลับมาแล้วนะคะ 
+++++++++++++++
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนพิเศษที่ 6
กวิน เศวตเจริญ
ค้นหาคำตอบ...
หลังจากอบรมค่ายจริยธรรมในครั้งนั้น กวินก็เอาแต่ถามตนเองมาโดยตลอด ว่าเหตุใดถึงรู้สึกห่วงใยเอยได้ถึงขนาดนั้น หากแค่ชอบธรรมดา ความรู้สึกนี้มันคือเรื่องปกติอย่างนั้นหรือ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองเลย
คนเรามีความรู้สึกได้หลากหลายมากกว่าหนึ่งอย่าง หรือแค่ยึดติดกับความรู้สึกเดียว เรื่องนั้นเป็นสิ่งที่กวินยังไม่อาจจะหยั่งถึงได้ เพราะที่ผ่านมา ตนมองผ่านและวางเฉยกับทุกเรื่องมากเกินไป ไม่มีความรู้สึกอะไรมากมายหรือแยกแยะไม่ออกเท่ากับชีวิตในช่วงเวลานี้ ตอนนี้เลยจริงๆ
หากจะให้ไปคุยด้วยพ่อกับแม่ยิ่งไม่มีทาง หรือปรึกษากับพี่กฤศ พี่ชายแท้ๆที่น่าจะคุยรู้เรื่องก็ยังไม่กล้า เพราะไม่อยากให้ใครมารับรู้ถึงความรู้สึกนี้นอกจากตนเอง..แต่...หากจะมีอีกคนที่พอรู้เรื่องนี้และท่าทางน่าไว้ใจได้มากที่สุดเห็นจะเป็นคนๆนั้นคนเดียว...กี้ นั่นเอง
เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว เมื่อมาถึงโรงเรียนก็มองหากี้เป็นอันดับแรก และก็เจออย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ตอนนี้กี้นั่งดื่มนมกล่องคุยกับเพื่อนๆซึ่งน่าจะอยู่ห้องเดียวกัน กวินไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหากี้ทันที
“อ้าว...กวิน ว่าไง” กี้หันมาเห็นเข้าก็ทักทายกวินทันที
“ขอคุยด้วยหน่อย” กวินว่า กี้จึงกันไปบอกเพื่อนๆคนอื่น ก่อนที่จะลุกแล้วเดินตามกวินที่เดินออกมาแล้ว
“ว่าไง ยอดชายนายกวิน” กี้ว่าพลางยิ้มแฉ่ง
“มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” กวินว่า พลางรวบรวมคำพูดว่าจะพูดอย่างไรกับกี้ดี
“เรื่องเอยใช่ไหมล่ะ?” กี้ถามราวกับรู้ทัน
“รู้ได้ไง?” กวินถาม
“ก็นะ...ถ้าเรื่องเดียวที่ทำให้นายร้อนรนแบบนี้ น่าจะเรื่องของเอยเท่านั้น” กี้ว่า
“ถูกของนาย” กวินว่า รู้สึกอายไม่น้อยที่โดนจับความรู้สึกได้ถึงขนาดนี้
“เอาเป็นว่าเที่ยงนี้ดีกว่า คุยตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวตอนเที่ยงเจอกันที่ห้องสมุด ตกลงนะ” กี้ว่า ก่อนจะตบไหล่กวินทีสองที และหันหลังเดินกลับไปยังที่เดิม เป็นอันตกลงว่ากวินต้องเก็บความรู้สึกนี้ไปจนถึงตอนเที่ยง ถึงจะได้พูดกับกี้
หลังเคารพธงชาติเสร็จ กวินก็กลับมายังห้องเรียนเพื่อเรียนวิชาแรกตามตารางที่กำหนด และแน่นอนที่จะไม่พลาดแอบหันไปมองเอยเหมือนที่ทำมาเป็นประจำ จนกลายเป็นความเคยชินที่สายตาจะต้องหันไปมองที่เอยอย่างอัตโนมัติ ในทุกๆวัน ทุกๆครั้งที่จะทำได้
วันนี้เอยยังคงเป็นเอย เอยที่นั่งนิ่งๆก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ไม่ก็พูดคุยกับไทป์ รอยยิ้มนั้นช่างดูสว่างจ้าสำหรับกวิน ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าเอยเป็นสิ่งที่ล้ำค่า แม้ใครคนอื่นจะมองไม่เห็นคุณค่านั้นก็ตาม แต่สำหรับกวิน...เพียงแค่ตนคนเดียวที่เห็นก็พอแล้ว จนในที่สุดเวลาเที่ยงก็มาถึง เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จ กวินก็เดินเข้าห้องสมุดไปรอกี้ที่นั่นตามที่ตกลงกันเมื่อตอนเช้า
กวินเข้าไปนั่งรอตรงโต๊ะที่ไม่มีมีคนนั่ง พลางหยิบหนังสือติดไม้ติดมือมาอ่าน ระหว่างที่รอกี้มา อ่านไปได้สักพักก็มาคนมานั่งตรงกันข้าม ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นกี้ที่กวินรออยู่นั่นเอง
“รอนานไหม?” กี้ถาม
“ไม่” กวินตอบสั้นๆ
“ว่าไง เอยทำไม?” มาถึงกี้ก็เริ่มเรื่องทันที กวินมองซ้ายขวาก่อนจะเอาหนังสือตีเข้าที่หน้าผากของกี้ แรงไม่ใช่เล่นจนกี้ร้องโอดโอย
“เจ็บๆ” กี้ร้องออกมาก่อนจะถูแรงๆที่หน้าผ้า
“เบาๆ เดี๋ยวใครก็ได้ยิน” กวินว่า พลางมองไปซ้ายขวา
“ไม่มีใครมาได้ยินหรอก ว่าแต่มีเรื่องอะไร?” กี้ว่าก่อนจะถามต่อ
“คือ..”
กวินพูดไม่ค่อยออก แม้ก่อนจะมานั้นพยายามนั่งเรียบเรียงเรื่องราวมาแล้วก็ตาม แต่พอเอาเข้าจริงๆก็พูดไม่ออก กี้นั่งจ้องหน้าของกวิน พลางขมวดคิ้ว
“นี่ๆ เรียกให้มานั่งมองหน้านายหรือไง?” กี้ถาม
“ไม่ใช่..แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดีต่างหาก” กวินบอก
“ให้เวลาคิดหนึ่งนาที ถ้าไม่พูดก็ไปละนะ” กี้บอก
“พูดก็ได้...นายเคยชอบใครไหม?” กวินถามขึ้นมา
“ชอบหรอ บ่อยไป เจอใครสวยๆก็ชอบทั้งนั้นแหละ” กี้บอกพลางยิ้ม
“แล้วถ้าชอบ..เคยเป็นห่วงเขาแบบจริงจังไหม ห่วงทุกเรื่อง อยากให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา” กวินถาม
“นี่นาย...กำลังสับสนเรื่องพวกนี้เหรอ?” กี้ถาม
“ก็..คิดมาหลายวันแล้ว” กวินบอก
“แล้วนายมีอาการแบบนี้ไหม แบบเอาแต่มองหาตลอดเวลา อยากอยู่ใกล้ๆ อยากสัมผัส เป็นห่วงจนรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นบ้า รู้สึกแบบนี้บ้างไหม?” กี้ถาม
“ก็...เป็นแบบนั้น” กวินมองหน้ากี้ รู้สึกว่ากี้บอกถึงความรู้สึกของตนตอนนี้ได้อย่างละเอียดเลยทีเดียว
“นี่ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอ...ว่านายไม่ได้ชอบเอยแล้ว...แต่นาย..รักเอยเข้าแล้ว” กี้บอก
“พูดว่าอะไรนะ..รักเหรอ?” กวินถามย้ำ สีหน้านั้นเริ่มไม่นิ่งเสียแล้ว
“ไม่คิดว่านายจะไม่รู้ตัวถึงขนาดนี้ คนเราถ้ามากกว่าชอบก็มีแค่เรื่องเดียวคือรัก และความรู้สึกนี้ถ้าไม่คิดจริงจังก็ไม่เกิดขึ้นได้ง่ายๆหรอก” กี้บอก
“นาย...ไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?” กวินถาม ราวกับไม่อยากจะเชื่อ
“เรื่องแบบนี้ใครจะเอามาล้อเล่น” กี้บอก หน้าตาก็ไม่ได้ทะเล้นเหมือนทุกๆครั้งด้วย
“นี่...คือรักเหรอ?” กวินพึมพำกับตนเองเบาๆ
“กวินเอ้ย...รักเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก แบบนี้เมื่อไหร่จะสมหวัง ช้าเป็นเต่าขนาดนี้” กี้ว่าพลางถอนหายใจ
“ผิดด้วยเหรอ” กวินพูดสั้นๆ เพราะยังรู้สึกอึ้งในความรู้สึกของตัวเองอยู่
“บอกไปเถอะ อาจจะใจตรงกันก็ได้นะ” กี้เสนอ
“ไม่อยากบอก” กวินตอบ
“ไม่กล้า หรือว่ากลัวคำตอบ” กี้ถาม
“ทั้งสองอย่าง” กวินยอมรับตรงๆต่อหน้ากี้
“ถ้าเอยเป็นผู้หญิง อะไรๆคงง่ายกว่านี้สินะ” กี้ว่า
“ถ้าบอกออกไป เขาเกลียดหน้าขึ้นมาจะทำยังไง?” กวินถามกี้
“เอยอาจจะชอบนายเหมือนกันก็ได้นะ” กี้พูด
“เอาอะไรมาคิดแบบนั้น?” กวินถามพลางมองหน้ากี้
“เรื่องแบบนี้คิดไปเองไม่ได้ ต้องมีการพิสูจน์” กี้ว่า ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ว่ากันว่าคนเราน่ะ สายตากับภาษากายจะบอกอะไรได้มากกว่าคำพูด” กี้พูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ทฤษฎีไหน?” กวินถาม เพราะไม่เคยได้ยินมาก่อน
“เอาน่า จากไหนก็ไม่สำคัญ คนเราจะแสดงความรู้สึกผ่านสายตาและท่าทาง เคยได้ยินไหมที่คนเขาพูดกันว่าแค่มองตาก็รู้ใจน่ะ” กี้พูด กวินพยักหน้านิดๆ เพราะเคยได้ยินประโยคแบบนี้มาก่อน
“นายลองหาทางเข้าใกล้เอย แล้วลองสบตาเขาตรงๆดู ไม่ก็ลองแตะตัวเขาดู แล้วนายจะรู้สึกผ่านการกระทำพวกนั้นเอง” กี้ว่า
“ไม่เอาหรอก....จะทำแบบนั้นได้ยังไง” กวินส่ายหน้าทันที ไม่เห็นด้วยกับความคิดของกี้ หากทำแบบนั้นอีกฝ่ายก็รู้ตัวกันพอดี
“เชื่อเถอะน่า เอยคิดเรื่องเรียนได้เร็วก็จริง แต่เรื่องความรู้สึกน่ะช้าจะตายไป” กี้บอก
“นายรู้ได้ยังไง?” กวินถาม
“ก็วันก่อน น้องในชมรมชมว่าเอยน่ารัก เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเลยว่าโดนชม” กี้บอก กวินยกยิ้มมุมปากในความซื่อของเอย
“ถ้าอย่างนั้นจะให้ทำยังไง?” กวินถาม
“ก็หาเรื่องเข้าไปใกล้ๆ จากนั้นนายต้องคิดเองว่าทำยังไงให้เอยไม่ทันเอะใจ เข้าใกล้ยังไงให้เนียนๆ เรื่องนี้ต้องคิดเอง แล้วพอได้ผลยังไงก็ค่อยมาบอก”
“จะไม่ช่วยคิด?” กวินถามกี้
“ต้องคิดเอง เพราะสถานการณ์ตอนนั้นนายต้องเจอเอง เอาความคิดคนอื่นไปไม่ได้หรอก” กี้ว่า
“อย่างนั้นก็ได้ ได้ผลยังไงจะบอก” กวินว่า ก่อนที่จะลุกขึ้น
“ต้องมาบอกนะ จะได้บอกได้ว่าคนๆนั้นเขารู้สึกยังไง” กี้ว่า ก่อนที่จะลุกตาม
ทั้งสองเดินมาพร้อมกัน ทันใดนั้นเห็นเอยกำลังเดินมาพอดี เอยเดินเข้ามายังห้องสมุดและตรงไปยังเคาน์เตอร์สำหรับบรรณารักษ์ เห็นเอยกำลังเข้าไปช่วยรุ่นน้องม.ต้นสองคนที่ตอนนี้กำลังยุ่ง เพราะมีคนมายืมหนังสือเยอะ
“จะลองเลยไหม?” กี้ถาม พลางเอาข้อศอกกระทุ้งแขนกวิน
“อืม” กวินส่งเสียงในคอ
“ไปเลย” กี้ว่าก่อนที่จะหยิบหนังสือแถวนั้นใส่มือกวิน กวินจึงเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อทำการยืมหนังสือ
ตอนนี้เหลือแค่เพียงเอยเท่านั้นที่กำลังทำหน้าที่นี้อยู่ คนเริ่มน้อยลงก็จริง แต่ก็ยังเถอะว่าพอสมควรอยู่ กวินต่อแถวโดยที่มีน้องๆม.ต้นมาต่อแถวข้างหลังต่อ เด็กกลุ่มนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นกวินก็พากันกระซิบกระซาบ หัวเราะคิกคักฟังแล้วปวดหูพิกล แต่กวินก็ยังยืนรอต่อไปจนในที่สุดก็ถึงคิวของตนเอง
“ยืมหนังสือสองเล่มนะครับ” เอยพูดทั้งๆที่ยังคงก้มหน้ามองหนังสืออยู่ คงยังไม่รู้ว่าเป็นกวินคือคนที่มายืมหนังสือ
“อืม” กวินตอบ
เอยเงยหน้าขึ้นมาทันที สีหน้าของเอยดูตกใจไม่น้อย อีกทั้งมือยังคงสั่นๆจนเห็นได้ชัด ทั้งที่คนที่มายืมก่อนๆ กวินยังคงเห็นท่าทีปกติอยู่เลย เอยรับหนังสือไปก่อนที่จะปั๊มวันที่ยืมและคืนให้เรียบร้อย
“นี่ครับ” เสียงนั้นพูดเบาๆ ก่อนจะยื่นหนังสือคืนมาให้กวิน กวินรับหนังสือนั้นด้วยท่าทีที่เชื่องช้า มือนั้นทำท่าเหมือนจะแตะแบบไม่ตั้งใจ ทั้งที่จริงแล้วกวินตั้งใจล้วนๆ
กวินจับหนังสือแต่มือนั้นสัมผัสนิ้วของเอยเบาๆ รู้สึกเบาหวิวในใจอย่างบอกไม่ถูก ดวงตานั้นสบมองตากลมภายใต้แว่น มองตรงๆชนิดไม่ละสายตาไปไหน จ้องเข้าไปในดวงตาสุกวาวราวกับจะค้นหาว่ามีสิ่งใดอยู่ในนั้น และพบว่าดวงตาใสนั้นสะท้อนภาพของตนเองเพียงเท่านั้น กวินจึงละสายตามองใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด...คงกำลังอายอยู่แน่ๆ กวินผละมือออกช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง เผื่อจะรับรู้ความรู้สึกอะไรได้มากกว่านี้ แต่ดันมีคนขัดจังหวะเสียได้
“เสร็จรึยังคะพี่กวิน?”
ไม่ใช่ใครอื่น คือเด็กม.ต้นที่ต่อแถวอยู่ข้างหลังนั่นเอง กวินรู้สึกขัดใจไม่น้อยที่โดนขัดจังหวะเสียได้ จึงยอมเดินออกมาทั้งอย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกค้างคาไม่ใช่เล่น แม้จะได้สบดวงตาชัดเจนขนาดนั้นแล้ว แต่การสัมผัสยังถือว่าน้อยนิดมาก กวินเดินออกมา โดยที่กี้ดักรออยู่ข้างหน้าห้องสมุดแล้ว ไม่รอช้ากี้รีบถามไถ่ทันที
“เป็นไงบ้าง?” กี้ถาม
“ก็...แปลกๆ” กวินตอบสั้นๆ
“แปลกๆยังไง?” กี้ยังคงถามต่อ
“ได้จับนิ้วเขาเอง นิดเดียว” กวินบอก
“แค่นั้นเอง จะไปรู้อะไรได้ล่ะแบบนั้นน่ะ” กี้ถอนหายใจ รู้สึกว่าภารกิจไม่ลุล่วงเท่าที่ควร
“แต่..ก็ได้สบตาตรงๆ” กวินบอก
“เฮ้ย...จริงหรอ แล้วเป็นไงบ้าง?” กี้ถามอย่างตื่นเต้น
“เห็นแค่หน้าตัวเอง” กวินบอก
“อืม....อย่างนั้นหรอ” กี้พูดพลางจับคางอย่างใช้ความคิด
“แต่ก็รู้สึกแปลกๆ...เหมือนเขาเองจะจ้องมาตรงๆด้วย” กวินบอก
“ถ้าอย่างนั้นต้องลองอีกรอบ เอาให้ชัดเจนไปเลย” กี้ว่า
“อีกครั้งเหรอ?” กวินถาม
“ใช่ เอาให้ชัดๆเป๊ะๆไปเลย” กี้ว่า
“เดี๋ยวจะลองหาโอกาสดู” กวินบอก ก่อนที่เสียงออดจะดัง ทั้งสองคนจึงแยกย้ายกลับห้องเรียนของใครของมัน
...
..
.
ผ่านไปสองสามวันแล้ว กวินยังคงหาโอกาสใกล้เอยอยู่ แต่ช่างยากเหลือเกิน เพราะช่วงนี้ไทป์ตัวติดกับเอยมาก ชนิดไปกันทุกที่ไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำ อีกอย่างช่วงนี้กวินที่ซ้อมบาสเก็ตบอลทุกเย็นหลังเลิกเรียนเพราะจะมีการแข่งคัดเลือกไปแข่งกับโรงเรียนอื่น จึงรู้สึกเหนื่อยไม่ใช่ย่อย
อย่างวันนี้เป็นคาบชมรม และจะต้องทำการแข่งขันคัดเลือกนักกีฬาตัวจริงกันแล้ว กวินจึงจำต้องสลัดความคิดเรื่องของเอยออกก่อน แม้ว่าไม่ได้อยากไปแข่งขัน แต่ก็ต้องทำให้เต็มที่เพราะกวินรู้สึกสนุกกับการเล่นบาสเก็ตบอลมากกว่าที่คิดไว้ตอนแรกเสียอีก
วันนี้ชมรมดูวุ่นวาย เพราะคนที่รับหน้าที่ดูแลชมรมกลับลาป่วยไม่มาโรงเรียน ทั้งๆที่วันนี้มีการแข่งขันกันแท้ๆ ทุกคนจึงซ้อมไปดูแลตัวเองกันไปตามยถากรรม
ระหว่างที่กวินกำลังซ้อมๆอยู่ เหลือบไปเห็นเอยกำลังเดินเข้ามาพอดี ในมือถือกระดาษมา คงจะมาหาอาจารย์สุธีที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรม และเป็นอาจารย์ที่ชอบอู้มานั่งคุยกับกับอาจารย์เมฆ อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมของตนเองอยู่เสมอ
กวินอยู่ห่างจากตรงนั้นมาก จึงไม่ได้ยินที่การพูดคุยนั้น แต่เพียงไม่นานนักเห็นอาจารย์สุธีเดินออกไป พร้อมๆกับที่อาจารย์เมฆชี้มือไปทางนั้นทางนี้พลางพูดราวกับสั่งอะไรเอยสักอย่าง เห็นเอยเดินไปพร้อมกับยกถังมา ในนั้นน่าจะมีน้ำกับผ้าเย็น ของที่ใช้แจกผู้ที่แข่งในวันนี้ เอยนั่งข้างสนามพลางมองคนนั้นคนที่เรื่อยๆ และแน่นอนสายตาของเอยหยุดมาที่กวิน กวินแสดงท่าทีเฉยๆ ก่อนที่จะทำการอบอุ่นร่างกายตนเองและรอที่จะแข่งขันเป็นคู่สุดท้าย
ตอนนี้แข่งไปหลายคู่แล้ว และพลางมองไปทางเอยที่ตอนนี้แจกน้ำดื่มแจกผ้าเย็นให้คนในชมรมอยู่ จนในที่สุดการแข่งขัดคัดเลือกก็ผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงตากวินที่จะต้องลงแข่งแล้ว
ตอนลงแข่งต้องใช้สมาธิพอสมควร แต่ก็แอบมองเอยเป็นระยะๆ หลายครั้งที่เห็นมองมาทางตนบ่อยครั้ง ยิ่งเป็นอย่างนั้นกวินยิ่งฮึกเหิมทำแต้มไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ชนะอีกฝ่าย
จบการแข่งขัน ทุกคนก็ต่างพากันไปรับน้ำดื่มและผ้าเย็นจากเอย กวินเข้าแถวเป็นคนสุดท้าย คนอื่นๆก็แยกย้ายไปนั่งพักกัน น้ำเหลือขวดสุดท้ายพอดี เอยจึงหยิบมันขึ้นมายื่นให้กวิน
“ขอบใจ” พูดบอกเอยพลางมองหน้า รู้สึกได้ว่าใบหน้าแดงๆนั้นระเรื่อขึ้นมาอีกแล้ว กวินยืนดื่มน้ำอยู่ตรงหน้าของเอยจนหมดขวด เห็นเอยทำท่าทางเก้ๆกังๆพร้อมพูดขึ้น
“เอ่อ...จะรับผ้าเย็นด้วยไหม?” เอยถามเสียงเบาๆ
“เอา” ตอบสั้นๆ พลางมองหน้า เอยจึงยื่นมันมาให้
กวินรับซองผ้าเย็น ก่อนที่จะแกะออก แต่ดูเหมือนมือจะลื่นไปหน่อย แกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออก จนเหมือนเอยที่ยืนดูอยู่คงจะอยากช่วยเหลือจึงพูดขึ้นมา
“เรา...แกะให้ไหม?” เอยพูดขึ้นมาอย่างนั้น กวินจึงยื่นมันให้เอย
แต่ดูเหมือนเอยจะตื่นเต้นไม่น้อย แกะซองผ้าเย็นอย่างไม่ทันระวัง ผ้าเย็นจึงเด้งออกมาจากซองทำท่าจะตกพื้น เอยร้องออกมาเบาๆอย่างตกใจ พร้อมคว้าผ้าเย็นไว้ กวินเองก็เอื้อมมือคว้าไว้ราวกับเป็นปฏิกิริยาของร่างกาย
ผ้าเย็นไม่ตกถึงพื้น ตอนนี้มันอยู่ในมือของเอยและมือของกวิน...ถ้าจะพูดให้ถูก คือเอยจับผ้าไว้แต่กวินจับมือของเอยอีกที ตอนนี้ทั้งสองจับมือกันเต็มๆ โดยที่กวินไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ ทั้งที่พยายามหาหนทางตั้งหลายวันกลับไม่ได้ แต่พอมาวันนี้ดันกลับเป็นอย่างนี้เสียได้
มือนั้นสั่นน้อยๆ แม้ผ้าเย็นจะเย็นเฉียบขนาดไหน แต่ก็ยังรู้สึกถึงความอุ่นที่ส่งผ่านมาได้ รู้สึกว่ามือนั้นทำใจเต้นแรงไม่น้อย ตอนนี้ดวงตาของทั้งสองสบมองกันโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆเลย และครั้งนี้กวินรับรู้ได้จากความรู้สึก...ว่าเอยคนนี้ไม่ได้คิดต่างจากตนแน่ๆ
ยิ่งจับยิ่งรู้สึกว่าอันตรายต่อความรู้สึก เพราะกวินอยากจะดึงเอยเข้ามากอดไว้เหลือเกิน เมื่อรู้สึกได้อย่างนั้น ไม่รอช้ากวินรีบดึงผ้าเย็นจากมือของเอยทันที หากขืนอยู่นานกว่านี้ อาจจะห้ามใจไม่อยู่ได้
“ระวังหน่อย” พูดออกไปอย่างนั้น เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตนเอง
พอพูดจบก็รีบเดินไปหาอาจารย์เมฆเพื่อฟังผลการคัดเลือก และแน่นอนว่ากวินถูกคัดให้เป็นตัวจริง แต่ได้ปฏิเสธไปแล้ว เพราะคิดว่าการแข่งขันกับโรงเรียนอื่นอาจจะไม่สนุกเท่าที่แข่งในโรงเรียน อาจารย์เมฆดูจะไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ลงเอยให้กวินเป็นตัวสำรอง ซึ่งตนก็ยอมรับข้อเสนอนี้
พอการตัดสินสิ้นสุดลง ทุกคนต่างแยกย้ายกลับ โดยที่ไม่คิดจะสนใจอะไรเลย ว่าตอนนี้คนที่ถูกไหว้วานมาให้ช่วยเหลือชั่วคราวอย่างเอยกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บขยะที่เกลื่อนกลาดเต็มโรงประชุมอยู่ เห็นแบบนั้นกวินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหคนในชมรมที่ไร้ความรับผิดชอบถึงขนาดนี้ อีกทั้ง...เอยทำเพียงคนเดียวด้วย ยิ่งคิดยิ่งโมโห กวินจึงก้มลงเก็บช่วยเอยอีกแรง
“ขอบคุณนะ” เอยบอกพร้อมรอยยิ้ม กวินได้แต่ยิ้มตอบในใจแต่ภายนอกก็ทำได้เพียงแสดงสีหน้านิ่งๆออกไปเท่านั้น
“ไม่เป็นไร...กลับบ้านได้แล้ว” บอกพลางลากถุงดำไปทิ้ง ก่อนที่จะเดินกลับไปห้องเพื่อไปเอากระเป๋านักเรียน เอยก็เดินตามไปด้วยเช่นกัน
และสิ่งที่เหนือความคาดหมายอีกอย่างคือการเดินออกมาพร้อมกับ รู้สึกใจเต้นไม่น้อยที่ได้เดินด้วยกันแบบนี้ รู้สึกได้ว่าเอยได้แต่อมยิ้มและมองมาทางตนบ่อยๆ ส่วนตนก็ได้แต่เหลือบมอง ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่ตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียว
ออกมาก็เห็นรถของที่บ้านมารอรับแล้ว รู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ต้องแยกกลับกันแล้ว ในใจอยากให้รถของที่บ้านมารับช้ากว่านี้ อย่างน้อยจะได้มีข้ออ้างในการเดินไปต่อกับเอยมากกว่านี้
“ไปนะ...” เอยโบกมือให้ กวินมองหน้าของเอย ในใจนั้นแอบเสียดาย แต่ก็ไม่พูดอะไรออกไป กลับเดินขึ้นรถของที่บ้านไป รถทำท่าจะขับออกไปแต่กวินห้ามไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่งไป” กวินออกคำสั่งสั้นๆ และแน่นอนคนขับรถก็จอดนิ่งๆตามคำสั่งของกวิน
กวินมองเอยที่ตอนนี้กำลังยืนที่ป้ายรถเมล์ เพราะที่นั่งเต็มหมดแล้ว กวินจ้องมองเอยอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย และเห็นเอยมองมาทางนี้บ่อยๆเช่นกัน คงกำลังสงสัยว่าทำไมรถยังจอดอยู่ เพราะกวินยังคงอยากเห็นเอยขึ้นรถเมล์ไปก่อน ถึงจะเบาใจได้ไปเปราะหนึ่ง จึงเฝ้ารออยู่อย่างนี้ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อ
เวลาผ่านไปนานไปสักพัก ถือว่านานพอสมควร ในที่สุดรถเมล์ก็มา เห็นเอยรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไปและเดินไปนั่งที่เบาะหลัง ทุกอย่างอยู่ในสายตาของกวินตลอดแม้กระทั้งตอนที่เอยหันมามองแม้ว่าอยู่บนรถเมล์แล้วก็ตาม
เมื่อรถเมล์ขับออกไปแล้ว กวินจึงสั่งให้คนขับรถออกรถได้ ระหว่างทางกวินได้แต่ขบคิดตลอดทางกลับบ้าน ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ ว่าเหมือนเอยจะรู้สึกไม่ต่างจากตน แต่อีกใจหนึ่งกลัวจะคิดไปเองเสียมากกว่า จึงได้แต่ครุ่นคิดไปอย่างนั้น สุดท้ายเมื่อมาถึงบ้าน เข้าไปห้องนอน กวินก็ยังคงคิดต่อไปและเรื่องนี้จะไม่มีทางบอกกี้ เพราะสุดท้ายกี้จะต้องให้ตนไปสารภาพกับเอยแน่ๆ ซึ่งกวินไม่อยากให้วันนั้นมาถึง ยังคงต้องเก็บมันไว้อยู่อย่างนี้ต่อ อย่างไม่รู้ว่าจะมีสักวันหรือไม่ที่ได้บอกออกไป...
++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1463264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก