ความลับที่ห้า
เมา เมาครับ เมาจริงๆรู้ตัวว่าเมาเลยครับ ผมกำลังนั่งแข่งกันกินเหล้ากับพี่เพลิงอยู่ จริงๆไม่ได้แข่งหรอกเห็นพี่เพลิงกินตั้งเยอะเลยโชว์พาวกินบ้างแค่นั้นเอง แต่พี่เพลิงไม่มีท่าทีคนเมาเลยสักนิดเดียวครับ แม่งจะคอแข็งไปไหน ขอกัดทีดิ๊ อ่อ ตอนนี้แพรไปนอนแต่งรูปแต่งนิยายตามเสต็ปมันแล้วครับ
“พี่เพลิงงง ทำไมพี่ไม่เห็นนนเมาเลยยย” เกลียดเสียงตัวเองตอนเวลาแบบนี้มากครับ ผมว่าภายในผมยังสติครบนะ แต่สิ่งที่แสดงออกมามันไม่ใช่อ่ะครับ
“พี่ไม่ได้คออ่อนแบบน้องลมนี่ครับ” ผมหรี่ตามองพี่เพลิงทันที
“วันนั้นพี่เพลิงไม่เห็นจะเมาา เลยยยไปผับแท้ๆ” ผมพูดอะไรของผมวะ ลิ้นพันกันหมดแล้วเนี่ย
“ก็พี่ต้องขับรถกลับเองนี่ครับ” ผมเท้าคางกับโต๊ะจ้องหน้าพี่เพลิง เบ้ปากใส่เบาๆอย่างไม่มีสาเหตุ อย่ามาหาเหตุผลกับคนเมาเลยครับ
“น้องลมเวลาเมาไม่เซฟตัวเองเลย”
“อะไร” งง เซฟอะไร คล้ายๆเชพบ๊ะมั้ย
“น้องลมไม่ควรเมาหนักขนาดนี้อีกเลยนะครับ”
“โอย ช่างมันเถอะ” ผมสะบัดหัวปัดมือมั่วซั่วให้รู้ว่าอย่าไปสนใจ
“ถ้าวันนั้นพี่ทำเหมือนไม่รู้จักน้องลม ปล่อยให้น้องลมโดนลากขึ้นห้อง น้องลมจะทำไงครับ?” เหมือนโดนพ่อดุเลยครับ ใครสอนให้พี่เพลิงมันมาดุตอนมึนๆแบบนี้วะ
“ลมเป็นผู้ชายจะอะไรนักหนา” พูดเสร็จเท่านั้นล่ะครับท่านผู้โชม พี่เพลิงลุกพรวดยืนขึ้นวางแก้วเหล้าลงแล้วเอามือเย็นๆที่เพิ่งจับแก้วมาเชยคางผมขึ้น ผมยกมือขึ้นจับมือพี่เพลิงออกทันทีแต่ก็ต้องชะงัก เพราะหยดน้ำเย็นๆจากมือพี่เพลิงค่อยๆไหลผ่านคอผมลงมาพาลให้รู้สึกแปลกๆ ยิ่งมองตาพี่เพลิงผมยิ่งรู้สึก…
“อึก…”
“ทำไมไม่ปัดมือพี่ออกครับ?” ผมไม่กล้าสบตาพี่เพลิงครับ พูดตรงๆ ผมแสร้งมองไปทางอื่นแทน มันรู้สึกบอกไม่ถูก มันคงมาจากการที่ผมเมามากจริงๆ
“ก็เป็นซะแบบนี้ไงครับเลยบอกให้ระวังตัว เฮ้อ พี่เป็นห่วงนะครับ”
“ลมไปนอนก่อนนะ” ผมลุกพรวดขึ้น มึนนิดหน่อยแต่ดีกว่าอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ
“ฝันดีครับ”
ผมกำลังเอื้อมมือบิดลูกบิดแต่แพรดันเปิดก่อนผมเลยเซเข้าไปในห้องจนชนแพร
“ขอโทษๆ” ผมเดินมึนๆขึ้นเตียงพร้อมจะนอนอย่างเต็มที่
ผมไม่รู้ว่าแพรออกไปทำไมเพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม รู้แค่ว่าพรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านแล้ววันนู้นผมต้องไปเรียน และพรุ่งนี้ผมต้องปวดหัวมากแน่
อยู่ๆหน้าพี่เพลิงตอนที่มองผมเมื่อกี้ก็แว๊บเข้ามาในหัว ผมกำผ้าห่มจนแน่น เพราะไอ้ฤทธิ์แอลกอฮอล์บ้าๆนี่แท้ๆ ผมถึงได้คิดเรื่องแปลกแบบนี้ขึ้นมา
……………………………….
“อื้อ…”
ผมหรี่ตาขึ้นมองเพราะความรู้สึกเย็นๆบนหน้าครับ
“แพร อื้อ อย่าแกล้ง” แพรเอาหน้าเย็นๆมาลูบหน้าผมครับ คาดว่าแพรเพิ่งอาบน้ำมา ไม่ก็เข้าห้องน้ำเฉยๆ
“ลมตื่นสิ ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน”
ผมเกาหัวแกรกๆ ทำไมไม่ไปชวนพี่เพลิงวะขมวดคิ้วอย่างสงสัยใส่แพร
“พี่เพลิงอาบน้ำอยู่เลย” มันรู้ความคิดผมอีก
แพรดึงผมลุกจากเตียงออกมาจนได้ครับ ตอนนี้ผมกำลังเดินมึนๆอยู่ที่ชายหาด พระอาทิตย์น่ะขึ้นไปสักพักได้แล้วครับแต่แพรมันยังถ่ายรูปอยู่เลย ผมได้แต่เดินตามหลังแพร เขี่ยทรายมั่วๆไป
“ป่ะ ลม เดี๋ยวแพรทำข้าวต้มให้กิน” รอเวลานี้มานานโขแล้วครับ
ผมไม่รู้จะช่วยอะไรก็เลยปั่นจักรยานมาคืนเฉยๆครับ
"นี่หนู เป็นแฝดชายหญิงกันหรอจ๊ะ" คนให้เช่าไม่ใช่คนเดิมครับแต่เป็นป้าแก่ๆคนนึงที่ดูเป็นป้าขาเม้าส์สุดๆ ผมแอบทำหน้าเอือมหลับลังแล้วยิ้มตอบกลับ
"ครับ"
"น่ารักจังเลยเนอะ"
"แล้วพ่อหนุ่มคนนั้นเนี่ย พี่ชายหรอ?" ผมเกาหัวแกรกๆ ป้ารู้ไปแล้วป้าขายดีขึ้นหรอครับ
“ครับ”
“ลูกสาวป้านี่แหม บอกว่าเขาเป็นแฟนหนู” ป้าพูดพร้อมแตะแขนผม
“อ่า ครับ” ผมยิ้มแหยะๆให้แล้วรีบเดินหนีออกมา
“ลมมากินข้าว ทำไมไปคืนนานจัง”
“ป้าคนขายถามมากอ่ะ” ผมเดินไปต้มข้าวต้มกินประทังชีวิตครับ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ
พอผมจัดการตัวเองเสร็จทุกอย่างก็เตรียมของกลับบ้านกันครับ พี่เพลิงโทรไปเช็คเอ้าท์อะไรก็ไม่รู้ก่อนออก ผมไม่ลืมที่จะเซลฟี่หน้าตัวเองกับทะเลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนกลับแต่พี่เพลิงกับแพรแม่งแกล้งเอามือมายีหัวผมทั้งคู่เลยครับ รูปที่ได้ออกมาเลยกลายเป็นหน้ายู่ๆกับผมยุ่งๆแทนที่จะหล่อเกาหลี
…………………………………………
เหยดดดดด ผมพรีเซนท์งานผ่านลุล่วงไปด้วยดีแบบนี้มันต้องฉลองครับ แต่ขอโทษครับแม่งไม่มีเพื่อนอยากมากับผมเลย แต่ผมลากไอ้เคนมาได้ครับติดอย่างนึงไอ้เคนมันจะหนีบพี่ที่มันรู้จักไปด้วยครับ อันนี้ล่ะที่ไอ้พีทมันไม่ยอมให้ผมไป
พี่คนนั้นชื่อพี่เอิร์ธครับ เคยตามจีบผมด้วยครับ ผมไม่แน่ใจว่าเรียกว่าจีบรึเปล่า และตอนนั้นพี่เขามีแฟนอยู่แล้วด้วย ยังมีหน้ามาบอกว่าถ้าผมยอมเขาเขาจะเลิกกับแฟนทันที ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย และคิดว่าคนแบบพี่เอิร์ธแม่งโคตรเหี้ย เออ ผมเคยส่งไลน์หาพี่เอิร์ธว่า ไอ้เหี้ย หลังจากพี่เขาขอมีอะไรด้วย น่ารังเกียจสุดๆครับ
ตอนนี้พี่เขามีแฟนใหม่แล้วแค่ไปกินเหล้าด้วยกันคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก มีไอ้เคนไปด้วยอีกคน
แล้วผมก็คิดผิด
……………………………….
ผมกำลังนั่งมองหน้าไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธท่ามกลางเสียงเพลงอื้ออึงในผับ ไอ้เคนแม่งเบี้ยวนัดครับ… อ๋อ ไม่ต้องห่วงผม พี่เอิร์ธดูเป็นคนดีขึ้นในอีกระดับครับ อย่างน้อยก็ไม่พูดอะไรแปลกๆ แถมยังเลี้ยงเหล้าผมอีกต่างหาก
“พี่เพิ่งเลิกกับแฟนครับ” ผมเลือบตาขึ้นมองพี่เอิร์ธทันที จะเล่าทำไม?
“อย่ามองพี่แบบนั้นเลย พี่เศร้านะเนี่ย” ผมเอานิ้วคนน้ำแข็งในแก้วเล่น
“เดี๋ยวลมไปรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะ” ไอ้เคนโทรมาพอดีครับ ผมเลยเลยออกมาด้านนอกเพื่อที่จะรับสาย
“มึงอยู่ไหน มึงทิ้งกูไอ้เพื่อนเหี้ย ไอ้สัตว์ใต้ดิน ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย”
“กูขอโทษๆๆๆ นี่ไอ้พีทก็ด่ากูชิบหายแล้ว แม่กูไม่ให้กูไปอ่ะ”
“แล้วมึงคิดมั้ยว่ากูจะกลับยังไง?” ขามาผมมากับพี่เอิร์ธก็จริงครับแล้วผมไม่ได้อยากให้พี่เอิร์ธไปส่งสักหน่อย ที่ผมยอมมากับพี่เอิร์ธเพราะไอ้เคนมันบอกว่ามันจะตามมาที่หลังไงครับ
“มึงก็กลับกับพี่เขาดิ”
“พ่อมึง” ผมด่ากลับทันที
“พี่เอิร์ธแม่งหงอยๆขึ้นว่ะกูว่า อาจจะเลิกกับแฟนด้วยล่ะ” ผมพยักกหน้างึกงัก ถึงยังไงผมก็ว่าพี่เอิร์ธอันตรายอยู่ดี
“แม่กูเรียกไปใช้งานอีกละ เดี๋ยวกูต้องไปบ้านก๋งอีกแม่งน่าเบื่อชิบหาย ฝากแดกด้วย” อยู่ดีๆมันก็ตัดสายผมไปเลยครับ
ผมยกนาฬิกาขึ้นดูเพิ่งสองทุ่มนิดๆเองครับ สักสี่ทุ่มค่อยกลับดีกว่า น่าจะยังพอมีแท๊กซี่สนใจผมบ้าง ผมเดินกลับเข้าไปในผับอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นนิดหน่อย
ผมนั่งลงตรงหน้าพี่เอิร์ธเหมือนเดิม พี่เอิร์ธดูยิ้มมากกว่าเมื่อกี้แถมยังชงเหล้าให้ผมอีกด้วย ผมเกาหัวแกรกๆยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก พี่เอิร์ธชวนผมคุยหลายอย่างหลายเรื่องมาก ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง…
"ลมร้อนหรอครับเหงื่อออกเต็มเลย" พี่เอิร์ธถือวิสาสะเอามือแตะหน้าผากไล่มาข้างแก้มผม
ผมสะดุ้งเพราะความรู้สึกแย่ๆที่ผมรู้สึกขึ้นมา แถมผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวตรงที่พี่เอิร์ธแตะมันร้อนวูบวาบไปหมด ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลาง ผมสะบัดหัวเรียกสติ พี่เอิร์ธนั่งยิ้มอยู่นิ่งๆ แม่งเกิดเหี้ยอะไรขึ้นกับผมวะ
ต้องการ... ในหัวผมมีแต่ความต้องการ ผมไม่คิดว่าการที่ผมกินเหล้าน้อยขนาดนี้แล้วเมา ผมเริ่มหอบหนักและอยู่ไม่สุข มีแต่ไอ้พี่เอิร์ธที่ดูจะมีความสุขเหลือเกิน
ไม่อยากจะโทษพี่เอิร์ธครับ แต่แม่งต้องเล่นอะไรแปลกๆกับผมแน่
"พี่.." ผมขยุ้มเสื้อตรงอกแน่นเริ่มจะไม่ไหวแล้วครับ
"รู้สึกดีมั้ยครับ" พี่เอิร์ธเชยคางผมขึ้น จ้องผมด้วยสายตาน่ารังเกียจ ผมหอบหนักยิ่งกว่าเดิมจับแขนพี่เอิร์ธไว้แน่น ภาพตอนที่อยู่ทะเล ตอนที่พี่เพลิงทำแบบนี้กับผมฉายเข้ามาในหัว
'ทำไมไม่ปัดมือพี่ออกครับ?' ประโยคที่พี่เพลิงเคยพูดก็ไหลเข้ามาด้วยแต่ตอนนี้มันแตกต่างจากพี่เพลิงมากจริงๆ ผมปัดมือออกอย่างหงุดหงิด
ผมลุกขึ้น คิดว่าถ้าได้น้ำเย็นๆสักแก้วคงดี อ้อ ผมไม่เอามากินหรอก ผมจะเอามาสาดหน้ามันเนี่ย!
"ถ้าไม่ไหว พี่ช่วยได้นะครับ" ท่าทางหงอยๆของเอิร์ธหายไปจนหมด พี่เอิร์ธยกยิ้มอย่างเหนือกว่า แต่ผมทำเมินแล้วเดินฝ่าผู้คนเข้าห้องน้ำ
ผมกวักน้ำใส่หน้าผมแรงๆหลายที หน้าน่ะเย็นจนมันชาไปหมดแต่ข้างในกลับร้อนจนจะบ้าตาย ผมรู้ว่าไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธแม่งเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำ ผมเอามือเท้าอ่างล้างหน้าเพื่อพยุงตัว ยืนเนี่ยผมยังแทบไม่ไหวเลยครับ ถ้าผมหนีออกข้างนอกแล้วไม่มีแท็กซี่รับผมเลย ผมจะทำยังไง ผมจะโดนอะไรมั้ย?
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่รายชื่อหาเบอร์แพร มือผมเปียกน้ำไปหมดเลื่อนลำบากสุดๆ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นรอสายแต่ไม่มีใครรับ แพรอาจจะดูละครอยู่รึเปล่าผมก็ไม่รู้ ผมไล่ลงไปอีกเพื่อหาชื่อไอ้พีท แต่มือที่เปียกทำให้ผมโทรหาผิดคน ผมรีบกดตัดสายแล้วโทรหาไอ้พีท
แม่งไม่รับ!!
นี่มันวันซวยอะไรของผมวะ!! เหงื่อผมออกยังกับก๊อกแตก ผมทั้งร้อนทั้งต้องการ มองหน้าตัวเองผ่านกระจกแล้วรับไม่ได้จริงๆ ทรมานจะตายห่าแล้ว ผมหอบหนักกว่าเดิมอีก เสียงหายใจแรงๆของผมทำให้คนรอบข้างแอบมอง แต่ไม่มีคิดจะช่วยผมสักคน ผมจับขอบอ่างล้างหน้าแน่น แล้วอยู่ๆโทรศัพท์ผมก็สั่น
‘พี่เพลิง’
ผมสะดุ้งแต่ก็รีบกดรับทันที วินาทีนี้มันแทบจะคุมสติไม่อยู่แล้วครับ
‘น้องลมมีอะไรรึเปล่าครับ’
“พี่เพลิง ลมไม่ไหวแล้ว”
‘หืม?’
“ลมโดนยาอะไรก็ไม่รู้ พี่เพลิงมารับลมหน่อยลมอยู่ที่ผับเดิม มันจะปล้ำลมแล้วเนี่ย”
‘พี่งงไปหมดแล้วครับ’
“ลมโดนหลอกมาเอาตูดเนี่ย!!” ผมเผลอใช้เสียงดังออกมาแต่โชคดีที่ห้องน้ำตอนนี้โล่งอยู่ครับ
“มันดักอยู่หน้าห้องน้ำ ลมกลับบ้านไม่ได้ แท็กซี่แม่งกว่าจะหาได้ลมโดนฉุดพอดี”
“พี่เพลิงมาช่วยลมที ลมไม่ไหวแล้ว”
‘เอ่อ… น้องลมอย่าเพิ่งวางสายนะครับพี่จะรีบไป’
‘ถ้าพี่ถึงแล้วพี่จะตัดสายแล้วโทรไปใหม่ให้มันสั่นนะครับ’
อย่างน้อยๆผมก็มีคนพากลับบ้านแล้วครับ ที่เหลือคือระหว่างที่พี่เพลิงยังไม่มาผมจะเอายังไงกับชีวิต ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะภาพในกระจก ไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธมันเข้ามาในห้องน้ำ ผมพยุงตัวเองเตรียมวิ่งออกจากห้องน้ำแต่พี่เอิร์ธใช้ตัวบังจนมิด
“พี่ช่วยดีกว่า” ผมยัดโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้วางสายจากพี่เพลิงไว้ในกระเป๋า
ผมพลาดที่ก้มหน้าเก็บโทรศัพท์พี่เอิร์ธรวบตัวผมเขาไปกอดแล้วก้มลงซุกไซร้บนคอผมอย่างหื่นกระหาย ผมได้แต่ดิ้นและสบถคำด่ามากมายออกไป ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเพราะร่างกายมันรู้สึกดี แต่จิดใจผมรู้สึกว่ามันน่ารังเกียจ ผมผิดเองที่ไม่เชื่อไอ้พีท
มือผมขยับไม่ได้แม้เพียงนิดเดียวพี่เอิร์ธใช้แค่มือเดียวก็รวบมือผมไว้ได้ ส่วนมืออีกข้างกำลังสอดผ่านชายเสื้อด้านหลัง ผมสั่นไปทั้งตัว เหงื่อไหลผ่านใบหน้าจนชุ่ม หอบหนักอย่างต้องการ แต่ยังฝึนกลั้นความรู้สึกไว้ ผมสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติ
อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดัง ปังๆๆ พร้อมกับเสียงคนข้างนอกทำให้พี่เอิร์ธชะงักไปพักนึง
“โอ้ย กูปวดขี้โว้ยยย”
“แม่งปิดห้องน้ำเxดกันอีกแล้วหรอวะมึงไปขึ้นชั้นบนเหอะ”
“พี่!! ช….” ผมยังไม่ทันได้ตะโกนไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธก็เอามือปิดปากผมเอาไว้พร้อมเอาหน้าเข้ามาใกล้ ผมสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันที
ครืดดดดดดด
ผมเหมือนเห็นแสงสว่างในความมืดมิด พี่เพลิงโทรมาแล้วครับ แต่ว่าตอนนี้ผมจะออกไปยังไงล่ะ ผมหยุดนิ่งเลิกดิ้น แล้วจ้องพี่เอิร์ธ
“ปล่อยแขนลมหน่อย ไม่ถนัดเลยอ่ะ” ผมกลั้นใจพูดออกไป ไม่คิดว่าไอ้พี่เอิร์ธแม่งจะปล่อยจริงๆ ผมดันมันให้ไปอยู่ด้านใน เพื่อให้ผมสามารถวิ่งหนีออกจากห้องน้ำได้
ผมเอานิ้วไล่แตะตรงอกไล่ลงมายังหน้าท้อง พี่เอิร์ธดูจะพอใจเอามากๆ เอาวะ ตอนนี้แหละ ผมรวมรวบสติและเรี่ยวแรงไว้ปล่อยหมัดลุ่นๆออกไป ถึงผมจะไม่ค่อยมีแรงและทรงตัวแทบไม่อยู่แต่มันเป็นทีเผลอทำให้พี่เอิร์ธเซไปเหมือนกัน ผมปล่อยหมัดมั่วๆไปอีกครั้ง แล้วยกเท้าขึ้นเตะ’ส่วนนั้น’ไปเต็มแรง
ผมอาศัยจังหวะที่พี่เอิร์ธทรุดลงไปกับพื้นวิ่งออกมา
………………………………………………………………………………
ผมกำลังนั่งเคลียงานอยู่ในออฟฟิตก็มีโทรศัพท์เข้ามาครับ แต่ผมรับไม่ทันเลยโทรกลับไป ได้ยินเสียงแปลกๆของน้องลมกับสิ่งที่น้องลมบอกมา ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ ผมเคยบอกให้น้องลมเซฟตัวเองแล้วแท้ๆ สมัยนี้จะผู้หญิงรึผู้ชายหน้าตาดีหน่อยมันก็อยากได้กันทั้งนั้นแหละ
เสียงที่ลอดผ่านเข้ามาในสายทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก นี่มันบ้าไปแล้ว! โชคดีที่มันอยู่ใกล้ที่ทำงานผมเลยเหยียบแทบจะมิด พอใกล้จะถึงผมกดตัดสายแล้วโทรกลับไปใหม่อีกครั้ง ผมกำลังเลี้ยวเข้าไปลานจอดรถก็เห็นน้องลมวิ่งออกมาในสภาพที่…ผมเห็นแล้วยังรู้สึกว่าอ่อยเลย ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไป เพราะตอนนี้น้องไว้ใจให้ผมมาช่วยแท้ๆ
เหมือนน้องลมจะจำรถผมได้เลยวิ่งมาขึ้นรถ ผมรีบออกรถทันทีครับ ผมลอบมองน้องลมจากกระจกมองหลัง สีหน้าน้องลมดูแย่เอามากๆ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมกระเซอะกระเซิงไปหมด น้องลมนั่งกำคอเสื้อตัวเองแน่น หายใจหอบเสียงดังจนผมสงสาร ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยตอนวิ่งมาหรือเพราะฤทธิ์ยา หรืออาจจะทั้งสองอย่าง
“น้ำ…”
“ครับ?” ผมขานรับ
“มีน้ำมั้ย?” น้องลมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“ไม่มีเลยครับ น้องลมไหวมั้ย” ผมถามทั้งๆที่รู้ว่าน้องลมไม่ไหวเลยสักนิดเดียว
“ไม่ไหว” เสียงแหบๆจากปกติที่ร่าเริงตอบกลับผมมา ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะถามประโยคที่สมควรถาม
“แล้วจะให้พี่ไปส่งที่บ้านหรือไปที่ไหนครับ”
“ไม่กลับบ้าน” ครั้งนี้ก็คงไม่ได้บอกแพรว่าจะมาล่ะสิครับ
“แล้วจะไปที่ไหน”
“ที่ไหนก็ได้”
……………………………………….
ตอนนี้ผมกำลังพยุงน้องลมอยู่ในลิฟท์ของคอนโดผมเองครับ พ่อผมซื้อทิ้งไว้ให้เผื่อวันไหนที่ผมอยากอยู่คนเดียว แต่ผมไม่ค่อยได้มาอยู่หรอกครับ น้องลมยังคงหอบไม่หยุดอยู่ข้างๆหูผม ผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำบนคอขาวๆของน้องลม ไม่รู้จะโทษฝ่ายไหนดีครับ ไอ้ฝ่ายนู้นแม่งก็เหี้ยมอมยาน้องลม น้องลมก็ชอบปล่อยตัวแบบนี้
ผมลากน้องลมเข้ามาในห้องได้ก็ให้น้องลมนอนบนเตียงก่อน บางทีน้องลมก็ส่งเสียงแปลกๆออกมาตอนที่ผมโดนตัวมากๆ ผมคิดว่ายากำลังออกฤทธิ์อย่างเต็มที่ ผมควรทำยังไงดี? น้องลมงอตัวบิดไปมาบนเตียง ผมเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำ โชคยังดีที่ยังพอมีน้ำเปล่าติดอยู่ ผมรินใส่แก้วเดินตรงไปหาน้องลม
“น้ำครับ น้องลมไหวมั้ย พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” ถ้าตามละคร มันต้องแก้ด้วยการมีเซ็กส์ใช่มั้ยครับ? แต่ความจริงตอนนี้แค่จะยืนยังยากเลยครับ
น้องลมพยุงตัวขึ้นมารับแก้วน้ำในมือผมไปดื่มอย่างรวดเร็ว ไอร้อนจากมือน้องลมส่งมาถึงตัวผม น้องลมยังคงนั่งกุมคอเสื้อแน่นทั้งยังบิดขาสลับไปมา ผมเอามือแตะหน้าน้องลมที่เหงื่อออกจนชุ่ม น้องลมส่งเสียงแปลกๆออกมาแล้วจับมือผมไว้ ผมชักมือออกมาทันที
“ช่วยลมหน่อย…” น้องลมดึงชายเสื้อผมไว้พร้อมช้อนตาขึ้นมองผม จากมุมนี้โคตรอันตรายเลยครับ น้องลมดูไม่เหมือนกับน้องลมคนเกรียนคนเดิมเลยสักนิด ผมมองปากน้องลมที่เผยอออกเพื่อหอบหายใจเสียงดัง ไหล่เล็กๆของน้องลมขึ้นลงตามลมหายใจ ทำให้ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ช่วยอะไรครับ”
“จูบ…ลมที แค่จูบก็…พอ”
“หืม???!!!”
“ลมไม่ไหวแล้ว คิดว่าจูบหมาจูบแมวก็ได้” น้องลมกัดปากอย่างขัดใจที่ผมยังคงงง จะบ้าหรอ จะให้ผมมาจูบกับน้องชายแฟนตัวเองเนี่ยนะ? จูบหมาจูบแมวอะไรครับ ผมเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่คนดีมาจากไหนที่จะไม่คิดแต่เรื่องอกุศล
“แต่…พี่”
“คิดว่าช่วยน้อง… ไม่ได้หรอ?” น้องลมกำชายเสื้อผมแน่นกว่าเดิม ผมนั่งลงบนเตียงอย่างช้าๆ
“นี่เป็นความลับของพี่กับลมนะครับ”
“อื้อ”
ผมพูดจบก็เอามือวางเท้าเตียงข้างตัวน้องลม แล้วเอามืออีกข้างเชยคางน้องลมขึ้น โน้มหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นร้อนของน้อง คิดว่าทำทานช่วยน้องมันแล้วกันครับ ถ้าผมไม่ได้คิดอะไรซะอย่างมันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
เมื่อปากของผมประกบลงกับปากแดงๆของน้อง ผมไม่คิดเลยว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้ ผมกำลังยื่นหน้าออกห่างแต่น้องลมจับหน้าผมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ไอร้อนจากตัวน้องลมทำให้ผมรู้สึกเตลิดไปชั่วขณะ น้องลมเม้มปากผมอย่างยั่วยวน... ใครไม่ใช่ผมตอนนี้ไม่มีวันเข้าใจ!!
ผมเล่นตามเกมที่น้องลมต้องการจูบหยอกล้อกับปากน้องลมที่ไม่ยอมแพ้ผมแม้วินาทีเดียว ลิ้นเล็กเกี่ยวกวัดตอบรับอย่างรู้งาน ผมแลกจูบกับน้องลมเป็นเวลาเนิ่นนาน น้องลมไล่มือขึ้นจากใบหน้าของผมขึ้นมากลางหัวแล้วขยุ้มผมของผมไว้ ผมผละออกอย่างช้าๆเลียปากตัวเองอย่างนึกเสียดาย
น้องลมปล่อยมือออกวางข้างตัวเหมือนเดิมพร้อมกัดปากหอบอย่างขัดใจ ผมมองหน้าน้องลมแต่น้องลมหลบสายตาผม น้องลมชอบเป็นแบบนี้ ชอบทำตัวแปลกๆ และน้องลมหน้าตาเหมือนแพรมากเกินไป ทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้ออกมาจนล้น ผมต้องมีสติ น้องให้ผมมาช่วยเพราะไว้ใจ ไม่ได้ต้องการให้มันแย่ขึ้น ที่สำคัญ นี่มันน้องแฟนเว้ยไอ้เหี้ยเพลิง
แต่ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนดีอะไร
มีแต่ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างผมกับน้อง เสียงหอบแผ่วเบาลงเรื่อยๆเพราะผมกำลังโน้มหน้าลงไปจูบน้องอีกครั้ง
ครั้งนี้น้องลมไม่ได้เอ่ยคำขอใดๆ เป็นจูบที่มาจากความต้องการของผมคนเดียว
-------------------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดด ไปห้ามพี่เพลิงเร็วค่ะ
สงสารแพรอ่ะ //โคฟเป็นคนอ่าน
เนื้อเรื่องเป็นไปในทิศทางที่เราต้องการได้สักทีค่ะ555
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามเรื่องนี้ค่า ทุกๆข้อความคือกำลังใจที่ดีของเราเสมอนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
