เดือนเกี้ยวเดือน #23
ผมแต่งหน้าเสร็จตั้งแต่บ่ายโมง
และแม่งต้องปล่อยให้ผมรอไปจนกว่าจะหกโมงเย็นเลยเหรอ ผมอยากเจอโยครับป่านนี้ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นไงบ้าง ไม่รู้ตื่นเต้นจนช็อคไปแล้วหรือยัง เมื่อเช้าผมออกมาจากห้องโยตอนที่โยเข้าไปอาบน้ำ อวยพรให้น้องโชคดีและอย่าคิดมากไม่ว่าจะได้ตำแหน่งอะไร
แม้ว่าเขาจะนอนน้อย แต่ผมคิดไปเองรึเปล่าที่หน้าเขาใสกิ๊งราวกับคนนอนมาแล้วสิบกว่าชั่วโมง
หลังจากที่แยกกัน ผมก็มีเวลานอนต่อนิดหน่อยจนโดนพริ้งโทรตามให้ไปแต่งหน้าและก็เซ็ทผม ซึ่งก็เพิ่งจะแต่งเสร็จเมื่อตะกี้เอง ผมมีสายสะพายตำแหน่งเดือนมหาลัยปีที่แล้ววางพาดอยู่บนเก้าอี้ใกล้ตัว วันนี้ต้องเจอคนมากมายอีกแล้วแถมยังต้องขึ้นเวที อันที่จริงมันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลย
“เช้ด ไอ้เหี้ยป่า...โคตรหล่อ” ไอ้บีมเดินเข้ามาในห้องพักของผมพร้อมๆกับไอ้คิท แม่งได้แต่งชุดไปรเวทธรรมดาโคตรน่าอิจฉาเลยครับ ผมนี่ใส่ชุดนิสิตเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า เพียงแต่ตอนนี้เสื้อยังไม่ได้ยัดเข้าในกางเกง และเนคไทก็วางพาดทับสายสะพายอีกที
“ถ้ามึงไปประกวดด้วยมึงชนะเด็กปีหนึ่งทุกคนอ่ะ” ไอ้คิทมันก็ชมผมเช่นกัน
“แต่เชื่อเหอะว่ามันยอมแพ้”
“ทำไมวะ”
“มันต้องสละตำแหน่งให้วาโยแหงมๆ”
จะว่าไปที่ไอ้บีมพูดก็ถูกนะ... “คงงั้นแหละ”
“และนี่ต้องอยู่รอจนกว่าจะงานเริ่มเลยเหรอวะ มึงไม่ใจขาดตายเลยหรือไง” ไอ้บีมทักท้วง
“กูเซ็ง...อยากออกไปเดินเล่นแต่สภาพนี้...” ผมมองตัวเองในกระจกเงาแล้วทำหน้าเซ็ง
“เออว่ะ...กูว่าอย่าเลยดีกว่า” ไอ้คิทออกความเห็น “แม่งจะมีแต่คนขอมันถ่ายรูป”
“มีแต่คนมอง”
“สารพัดสารเพ”
“แต่กูอยากไปเจอโย เออเชี่ยคิท มึงรู้ป่าวว่าตอนนี้พวกดาวเดือนปีหนึ่งแต่งหน้ากันอยู่ไหน” ผมถามแบบไม่ค่อยอยากรู้คำตอบเท่าไหร่ รู้ก็ดีไม่รู้ก็ได้ เพราะยังไงก็ไปเจอโยไม่ได้อยู่ดี
“แล้วทำไมกูต้องรู้วะเนี่ย”
“ไม่รู้สิ เห็นมึงคุยกับไอ้มิ่งอยู่นี่”
“เหี้ย” ไอ้คิทบ่นอุบ “กูไม่รู้อะไรหรอก”
ป๊าบ บีมตบหัวคิทเบาๆ “ยังพากันไปส่องดูไอ้สุธีร์อยู่เลยตะกี้” บีมส่ายหัวเบาๆกับคิท ก่อนที่จะหันหน้ามาหาผม “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับบอส น้องโยก็ดูดีมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงดี และก็...แต่งตัวดีกว่าทุกวัน”
“น่ารักมะ” โดนไอ้บีมสปอลย์ใส่จนผมอยากไปหาโยแล้วเนี่ย
“ก็ต้องน่ารักดิวะ ว่าที่ภริยาบอสทั้งที”
“เหี้ย…อยากไปว่ะ” ผมบ่น เชี่ยบีมก็เล่นห่าเล่นเหวอะไรไม่รู้กับคำพูดเล่นๆของมัน แต่ผมว่า...ก็ใช้ได้นี่ “คิท มึงจะไปมั้ย”
“อ้าวเหี้ยป่า ทำไมต้องถามกู”
“ก็เผื่อมึงอยากไปดูไอ้มิ่ง”
“เจอหน้ากูหรือเจอหน้าไอ้มิ่งกันแน่ ทำไมต้องเอาแต่พูดถึงไอ้เหี้ยนั่นด้วยวะ”
ผมไม่สนใจคิทที่โวยวาย...ยืนขึ้นและก็ตบบ่าไอ้บีมเพื่อจะไปหาโยเผื่อจะได้ให้กำลังใจบ้าง
ไอ้คิททำท่าเหมือนจะไม่อยากไป แต่สักพักมันก็วิ่งตามมา ท่าทางตลกดี...
ตึกที่ดาวเดือนกำลังแต่งตัวกันอยู่
รู้สึกเหมือนปีที่แล้วเลยครับ ราวกับว่ามันผ่านมาไม่นาน ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้เด็กหน้าบึ้งตัวแทนจากคณะแพทย์อยู่เลย และณ จุดนี้ตอนนี้ทุกอย่างแลดูจะวุ่นวายเอามากๆ พวกที่แต่งหน้ายังไม่เสร็จก็ซ้อม พวกที่ให้ช่างแต่งให้ก็แต่งไป พวกที่แต่งเสร็จก็นั่งคุยกันเล่นๆโดยมีพี่เลี้ยงยืนคุม ทุกอย่างมันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมประกวดเมื่อหนึ่งปีก่อน
ว่าแต่...โยอยู่ไหน
มองซ้ายมองขวาผมก็หาเขาไม่เจอ ไม่รู้ว่าอยู่ไหน ทุกคนที่รู้ว่าผมโผล่หัวเข้าไปก็พากันมองมาและก็ส่งเสียงทักทาย บางคนหลุดเสียงกรี๊ดออกมาด้วย สาวประเภทสองน่ะครับ
“ป่า…หล่อจังเลย”
“พี่ป่าหล่อจัง”
“ป่า ป่า ป่าขาาาา”
“คุณหมอพนาหล่อมากกก”
และก็มีอีกนานับประการที่ส่งเสียงเมื่อเห็นหน้าผม ผมผงักหัวทักทายและก็เอาแต่มองหาโยอย่างเดียว ซึ่งไม่นานนักก็มีคนร้องเรียกให้ผมหันหลังกลับมา
“พี่ป่า มาทำไรแถวนี้”
เป็นเสียงของโยนั่นเองครับ ผมค่อยๆหันหลังกลับมาเจอโยที่กำลังมองมาพอดี
จริงๆแล้วโยก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเมื่อก่อนหรือที่เห็นๆกันอยู่ทุกวันในสายตาของผม เพียงแต่วันนี้เขาดูดีขึ้นกว่าทุกวันเท่านั้นเอง กับใบหน้าที่แต่งและก็ทรงผมที่เซ็ทให้ดูดีมากกว่าปกติ
ถึงกระนั้นก็ไม่ได้หล่อถึงขนาดสาวๆกรี๊ด ในสายตาของผมมันดู...เอ่อ...น่ารัก...สวย...ไปในทางนั้นน่ะครับ
ผมเป็นผู้ชายผมยังคิดแบบนี้ แล้วคนอื่นๆมันจะคิดกับโยยังไงล่ะเนี่ย
“โห…พี่ป่า แต่งแบบนี้แย่งซีนเดือนปีหนึ่งชัดๆ” น้องไม่ค่อยกล้าสบตาผมเท่าไหร่ ในขณะที่ผมเอาแต่มองน้องเค้าอยู่นั่น
“น้องโยแต่งตัวแบบนี้เอาใจพี่ไปเลยครับ” ไอ้คิท(ที่เตี้ยกว่าเขา)เดินไปสะกิดไหล่โยราวกับว่าสนิทมากสนิทมาย ซึ่งก็อาจจะเป็นแบบนั้นเพราะโยไม่ได้มีทีท่ารังเกียจรังงอนอะไร
“กูควานหาตังค์ซื้อกุหลาบแป๊บ” ไอ้บีมทำท่าควานหาตังค์จริงๆ “เออนี่ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ เอ็งสองคนไม่อยากถ่ายรูปด้วยกันเหรอ”
ผมกับโยมองหน้ากัน...ก่อนที่ผมจะควักโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและส่งให้ไอ้บีม และโยก็ทำแบบเดียวกัน
“ถ่ายให้หน่อย”
“รบกวนถ่ายให้ผมหน่อยนะครับ”
อย่างน้อยวันนี้คนที่ผมอนุญาตให้ถ่ายรูปคู่กับผมคนแรกก็คือโย
และโยเองก็คงมีผมมาถ่ายรูปด้วยเป็นคนแรกเหมือนกัน...
ตอนถ่ายเสร็จโยดึงแขนผมให้ออกมาข้างนอก ไอ้บีมกับไอ้คิทก็เลยยกมือปัดๆบอกให้พวกผมจะไปไหนก็ไป ผมแปลกใจที่โยดึงแขนผม แต่ก็ใช้เวลาไม่นานครับ เพราะเดินออกมาแป๊บเดียวก็ถึงที่ๆพอจะคุยกันสองคนได้
“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามทันที ท่าทางน้องเครียดอยู่เหมือนกัน
“ตื่นเต้น” โยตอบแค่นั้น เหงื่อที่หยดออกนิดๆเหนือรองพื้นที่ทาอยู่บนใบหน้าทำให้ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะใช้ทิชชูที่ติดมากับกระเป๋ากางเกงตัวเองเช็ดให้
“ทุกอย่างจะต้องโอเค”
“ถ้ามันพังล่ะพี่ป่า หนึ่งคือมันจะติดตัวโยไปตลอดชีวิตการเรียนที่นี่ และสองคืออายกันทั้งคณะแน่”
“อย่ากดดันตัวเองแบบนั้น ใครๆก็ต้องสติแตกกันได้เมื่ออยู่บนเวที”
“พี่ป่าสติแตกป่าว ปีที่แล้วอ่ะ”
“ก็ไม่นี่”
“นั่นไง...โยไม่เหมือนพี่ป่า”
“เฮ้” ผมจับไหล่ของเขาทั้งสองข้างให้หันมาสบตากับผม จากที่เขาทำหน้าเหมือนเครียดจะตายห่าตอนนี้กลับกลืนน้ำลายและไม่กล้าสบตากับผมซะงั้น “เอางี้ละกัน ไม่ว่าโยจะทำอะไรผิดพลาด มันก็ดูน่ารักสำหรับพี่เสมอ”
รอยแดงซ่านเป็นปื้นที่ไม่ใช่เพราะบลัชออน(อันนี้ใช้ปัดแก้มใช่มั้ยอ่ะครับ?)ปรากฏขึ้นบนแก้มเนียนๆของโย
“เพราะงั้น...อยากทำอะไรก็ทำ อยากผิดพลาดแค่ไหนก็ผิด เต็มที่กับมันก็พอ”
ในที่สุดโยก็ทำหน้าผ่อนคลายมากขึ้น...ผมคิดถูกใช่มั้ยที่มาหาเขาก่อนน่ะ กะแล้วเชียวว่าต้องแอบมีสติหลุดบ้างอะไรบ้าง
“พี่ป่า...เท่เนอะ” หลังจากที่ผมปล่อยและเขาก็เงียบไปนาน จู่ๆเขาก็นึกอยากชมผมขึ้นมา
“ชมแบบนี้ อยากได้อะไรป่ะวะ”
“ก็…เท่จริงๆ”
“ไม่อยากได้ แต่พี่ให้ได้ป่ะครับ”
ฟอด…ก่อนที่โยเขาจะรู้ตัวผมก้มตัวเอียงหน้าตัวเองไปหอมแก้มเขาเบาๆ เท่านั้นแหละจากที่มีใบหน้าแดงนิดๆพอมีเลือดฝาด บัดนี้เหมือนมีเลือดมาสาดใส่เลยครับ
“เหี้ยพี่ป่า!” ขึ้นเหี้ยนำหน้าชื่อเลยทันที...
“หอมเนอะ” ผมยักคิ้วส่งให้จึกๆเป็นการหยอกล้อ หอมจริงครับ ไม่ใช่เพราะเครื่องสำอางแต่เป็นเพราะตัวโยต่างหาก
“หลายครั้งล่ะนะ” โยคลำแก้มตัวเอง กัดฟันพูดแล้วก็หันหน้าหนีผม
“เอาคืนก็ได้นะ พี่รออยู่”
น้องหันมามองหน้าผมอย่างบึ้งๆ ก่อนจะหันหนีไปอีกรอบพร้อมกับฟึดฟัด
“โทษทีว่ะ ผมหน้าไม่ด้านพอ”
นั่น…โดนเด็กด่าเลยกู
“ทำไมล่ะ อยากน่ารักเองนี่หว่า”
ผมพูดแบบนั้นยิ่งทำให้เขาหันหน้าหนีผมไปมากกว่าเดิม
“พี่จองเราไว้แล้วนะ ต่อไปนี้ใครจะเข้าหา...ต้องข้ามตีนพี่ไปก่อน”
“เป็นหมอแต่จะไปทำร้ายคนอื่นเนี่ยนะ...” จนป่านนี้ก็ยังหลบหน้าหลบตาผม ผมต้องก้มเข้าหาและก็คอยมองอยู่ตลอด ไม่งั้นไม่เห็นหน้าแน่ๆ
“…ก็มันจะมายุ่งกับหัวใจพี่ก่อน”
พูดเองยังรู้สึกเอียนตัวเองเลย...แต่มันก็คือความจริงป่ะวะครับ
“อ้วกได้มั้ยอ่ะ”
“หอมแก้มแค่นี้ท้องซะแล้ว”
“ไอ้เหี้ยพี่ป่า ไอ้…”
“อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ป่ะ”
“หงุดหงิดแทนแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ” ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวโยเบาๆ(เซ็ทซะแข็งโป๊ก หมดกันผมนุ่มๆที่ผมชอบจับ) “ยังไงก็...เจอกันตอนประกวดนะ”
“อื้ม” ในที่สุดโยก็หันมา ผมตั้งท่าจะเดินหนีกลับไปหาเพื่อนเพื่อไปเตรียมตัว แต่ดูเหมือนน้องยังอาลัยอาวรณ์ผมอยู่เลย
“เป็นอะไร...”
“อยู่เป็นเพื่อนจนถึงตอนประกวดเลยไม่ได้เหรอ”
โว้ย…พูดขนาดนั้นก็อยากอยู่จะแย่ไม่ต้องทำเสียงอ้อนด้วยก็ได้ ผมนี่หัวใจจะวาย แต่เนื่องจากหล่อ(และเป็นพระเอก) ผมเลยต้องไม่แสดงอาการออกไปมาก เดินกลับเข้าไปหาน้อง
“พี่มีหน้าที่นะ ดีไม่ดีอาจจะได้มอบสายสะพายให้โยก็ได้”
“ไม่อยากได้หรอก”
“อยากได้อะไรล่ะ...”
“ให้พี่...มาอยู่ข้างๆไง”
อ้อนชิบหาย...ผมนี่มือไม้อ่อน อยากทิ้งทุกอย่างแล้วอยู่เป็นเพื่อนเขาจนถึงเวลานั้นเลยจริงๆ
แต่ผมทำไม่ได้ แม่งก็ต้องไปซ้อมเดินโชว์ตัวกับเขาเหมือนกัน
“พี่บอกแล้วไงจำไม่ได้เหรอ”
น้องทำหน้าเหมือนมีคำถาม
“…พี่จะมองแต่โยไงครับ ไม่มองคนอื่น ถึงจะไม่ได้อยู่ข้างๆอ่ะ”
จู่ๆน้องมันก็ชูกำปั้น “ให้มันจริงแล้วกัน”
หลังเวทีประกวดดาวเดือน
ผมที่แต่งตัวเต็มยศ(สวมเนคไทแล้วด้วย)เหงื่อแตกพลั่กโดยมีไอ้เชี่ยคิทกับไอ้เชี่ยบีมที่มาเป็นพี่เลี้ยงผมโดยการทำตัวกวนตีนอย่างยิ่ง ทำเป็นพัด ส่งน้ำส่งท่าให้อย่างกับผมต้องเป็นคนไปประกวดซะเอง เอาเข้าจริงๆแม่งพากันมานั่งส่องคนสวยหลังเวทีกันนี่หว่า
“กูว่าศิลปกรรมว่ะ แจ่มสุด” ไอ้บีมพูด “แต่แม่งอ่อยไอ้ป่าไง...กูเลยไม่คิดจะเอาไง”
“น้องกุ๊กไก่เขาเอามึงมั้ย” ไอ้คิทส่ายหน้าใส่ไอ้บีม “พี่ป่าครับ พี่ป่าร้อนป่าว พัดเองนะครับ” มันส่งพัดมาให้ผม
“ไอ้เพื่อนเหี้ย” ผมด่า “กูร้อน” ขยับเสื้อเข้าออกเป็นวรรคเป็นเวรมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้
“จริงๆมันก็ไม่ได้ร้อนเท่าไหร่นะ แต่กูว่ามึงตื่นเต้นมากกว่า”
“ตื่นเต้นแทนโย”
“ใช่แล้วเชี่ยคิท มึงนี่รู้เรื่องรู้ราวดีชิบ”
“กูเผือกเก่งกว่ามึงละกัน”
ที่สองคนมันพูดก็มีส่วน...ไม่นานนักจากที่นั่งว่างๆมีน้องๆสตาฟฟ์จัดงานเดินเข้ามาขอถ่ายรูปผม ไม่ใช่น้องๆสิ พี่ๆก็มี รุ่นเดียวกันก็มี จะว่าไปวันนี้ผมถ่ายรูปไปกับคนอื่นกี่คนแล้วฟะ ระหว่างที่เดินเหินไปมารอเวลาประกวดน่ะครับ ผมเชื่อว่าเป็นร้อย
บางครั้งไอ้มิ่งไอ้คิทก็เป็นช่างภาพให้ แต่ที่เซอร์ไพรส์สุดคือมีคนมาขอถ่ายรูปพวกมันด้วย(ได้ยินว่าเป็นแฟนคลับหมอเถื่อน ชื่อนี้มันดูดีตรงไหนวะ) และที่เซอร์ไพรส์กว่านั้นมากขึ้นไปอีก...คือมีผู้ชายมาขอถ่ายรูปกับไอ้คิทครับ
ผมกับไอ้บีมนี่หัวเราะกันชิบหาย ผู้ชายคนนี้บอกชอบมองมันตอนมันไปฟิตเนส ตัวเล็กน่ารักดี ไอ้บีมเกือบจับคอเสื้อไอ้คิทไม่ทัน มันเกือบจะพุ่งไปเอาเลือดออกจากปากผู้ชายคนนั้นทันที แต่มันอ่ะจะเละก่อน ผมว่าผมตัวสูงใหญ่มากแล้วนะครับ แต่ไอ้นั่น(แฟนคลับจากฟิตเนสของไอ้คิท)ตัวใหญ่กว่าผมชนิดที่ว่าประตูห้องพักผมมันยังเข้ายาก
และนั่นก็เป็นเรื่องโจ๊กระหว่างรอประกวดกันไป...
“ได้คุยอะไรกับน้องมิ่งมั่งมั้ยวะ” ไอ้บีมยิงคำถามไปที่ไอ้คิท
ไอ้คิททำหน้าหงิกทันที พูดถึงไอ้มิ่งทีไรมันหงุดหงิดง่ายทุกที “อะไรของมึง”
“ก็ตอนที่ไอ้ป่ามันแอบดอดไปสวีทกับน้องโย กูก็เห็นมันเดินเข้ามาทักมึงอยู่นี่ มันดีใจใหญ่นึกว่ามึงจะมาให้กำลังใจมัน”
“เหี้ย พูดแล้วเซ็ง”
“ทำไมวะ” ผมถามคิท
“น้องมันอยากให้กูซื้อกุหลาบให้”
“กุหลาบโหวตป๊อบปูล่าร์อ่ะนะ” บีมถามบ้าง
“เออ ไลค์กูมันก็อยากได้ กุหลาบจากกูมันก็อยากได้ แม่ง ตั้งแต่รู้จักกับมันมาเรียกร้องจากกูเยอะชิบหาย”
“ก็ไม่แปลกนะ ในเมื่อน้องจะจีบมึงมันก็อยากให้มึงสนใจมันบ้าง” บีมหยิบขนมขึ้นมาเคี้ยว
“รู้มั้ยอะไรที่แปลก มึงก็เสือกไปทำตามที่เด็กมันขอ...” ผมกับบีมแปะมือกัน
นั่นทำให้ไอ้คิทโกรธจนควันออกหู แต่เพราะเป็นความจริงมันเลยไม่พูดอะไรอีก...
“ป่า” พริ้งที่เดินเข้ามาในห้องพักเข้ามาหาผมพร้อมๆกับยิ้มอารณ์ดี “เซลฟี่กัน พริ้งจะลงไอจี”
ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรเธอยื่นกล้องมาผมก็ยื่นหน้าเข้าไป ไม่ได้ทำหน้าดีเด่อะไรมากเลยครับ
“อยู่กันสามคน แต่ชวนไอ้ป่าคนเดียวเนี่ยนะ” บีมแกล้งบ่น
“ฮ่าๆ ถ่ายกับบีมด้วยก็ได้ แฟนคลับบีมก็เยอะนะ”
“ของมันแน่” ไอ้เชี่ยนี่ก็...
หลังจากที่พริ้งวนถ่ายรูปกับพวกผมจนครบ เธอก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผมจัดแจงส่งน้ำส่งขนมมาให้พร้อมๆกับพัดให้ ดูแลผมดีมากเลยนะเนี่ยแต่มันดูแปลกไปป่ะวะ
“เป็นอะไรเนี่ย” ผมทักท้วง “ไม่ต้องดูแลดีขนาดนั้นก็ได้”
“ก็คนมันอารมณ์ดีอ่ะ” เธอเอาแต่ยิ้ม
“ทำไม ถูกหวย หรือ มีหนุ่มมาขอเบอร์”
คำถามนั้นทำให้เธอหน้าบึ้งลงเล็กน้อย “แล้วถ้ามีหนุ่มมาขอเบอร์พริ้งจริงๆล่ะ”
“ก็แสดงว่าพริ้งมีเสน่ห์ไง” ผมเอื้อมมือไปแย่งขนมจากไอ้บีม
“ป่าไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” พริ้งถาม
ผมเคี้ยวขนมตุ้ยๆ “เราต้องรู้สึกอะไรล่ะ ดีใจมั้งที่เพื่อนใกล้จะสละโสด”
“นี่” พริ้งร้องเสียงแหลม “ป่า…บ้า”
เธอด่าผมเสร็จเธอก็ออกจากห้องไป
ตกลงเธออารมณ์ดีหรือไม่ดีล่ะ...
“พริ้งชอบมึงไอ้ง่าว” คิทพูดขึ้น
“แล้วเขาก็คิดว่ามึงชอบเขาไอ้ง่าว” บีมเอ่ยเสริม
“เห้ย พวกมึงก็รู้ว่ากูไม่เคยชอบเขา”
“มึงดีกับคนอื่นไปทั่วไง ผู้หญิงเขาก็คิดอื่นคิดไกล” ไอ้บีมเคี้ยวเสียงดังมาก “เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นปัญหาระหว่างมึงกับโยในอนาคต มึงต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”
“พี่ป่าครับ” สตาฟฟ์คนหนึ่งยื่นหน้าเข้ามาในห้อง “แสตนด์บายครับ เตรียมโชว์ตัว”
ไอ้บีมกับไอ้คิทลุกขึ้น ในขณะที่ผมเองลุกขึ้นเหมือนกัน ส่องเงาตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย...เพื่อนผมมันก็ดีมากเหลือเกินช่วยกันจัดเสื้อจัดไทผมให้เข้าที่ด้วย
“หล่อสัดๆ” ไอ้บีม
“หล่อเหี้ยๆ” ไอ้คิท
“ดีหรือไม่ดี” อดถามไม่ได้จริงๆ
“ยังๆ ยังไม่รู้ตัวอีก” มันสองคนมองหน้ากันแล้วทำหน้าเอือม
หลังเวที
พระเจ้า ผมเห็นดาวเดือนปีหนึ่งในชุดเต็มยศยืนเรียงกันหน้าสลอนเตรียมเดินโชว์ตัว ผมเดินผ่านทุกคนไปในขณะที่ทุกคนหันมามองผม ผมเห็นไอ้มิ่งคนแรก(แม่งสูงเด่นชิบ) พอจะมองหาโยบ้างก็มองแทบไม่เห็นเพราะผมน้องๆดาวนี่อลังมากจนบังหน้าเดือนไปซะมิด(กระบังบ้าง ขนนกประดับบ้างเวอร์วัง) และการที่ผมเดินตามหลังสตาฟฟ์ทำให้ผมไม่มีเวลามองหาโย
นั่นไง...อยู่หน้าสุดติดบันไดที่ผมจะเดินขึ้นไปเลยครับ สงสัยเตี้ยสุดมั้ง(เตี้ยสำหรับผมตลอด)
ผมสบตาโย โยไม่พูดอะไรกับผม...แต่อมยิ้มส่งให้
แม่งน่ารัก...จนผมต้องยิ้มมุมปากส่งให้น้องเหมือนกัน
ผมเดินโชว์ตัว เป็นการเดินที่บีมกับคิทพากันเอามาพูดในภายหลังว่าหล่อที่สุดเท่าที่ผมเคยเดิน มันบอกว่าเหมือนมึงสมัครใจมาเดิน เพราะแต่ก่อนนั่นผมทำหน้าเหมือนคนมาบังคับให้เดินตลอดเวลา
แต่เสียงกรี๊ดดังมากจนผมเกือบหลุดทำหน้าเหยเก...คนเยอะมากเต็มลานตรงนี้ไปหมด ทุกคนให้ความสนใจกับการประกวดครั้งนี้มากเลยครับ ทั้งอาจารย์ นิสิต บุคคลภายนอก บางคนถึงกับเอาเสื่อมาปูและก็นั่งดูเลยทีเดียว คนแน่นขนัดเอามากๆ ผมมองใครไม่เห็นเพราะผมตั้งใจเดิน พริ้งที่ควงแขนผมเองก็ตั้งใจเหมือนกัน
และหลังจากนั้นเขาก็ให้ผมกับพริ้งแนะนำตัวเล็กน้อยโดยพริ้งเริ่มก่อน(เสียงถูกอกถูกใจมาจากหนุ่มๆดังเหมือนกัน) ต่อจากนั้นถึงเป็นคิวของผม
“สวัสดีครับ...”
พูดได้เท่านั้นแหละครับเพราะเสียงกรี๊ดดังมาก...
“ผม…”
ผมก็ยังพูดต่อไม่ได้อีกเพราะเสียงกรี๊ด จนพิธีกรถึงขนาดนั้นบอกให้ผู้ชมเงียบเสียง
“ผมนายพนา ก้องธานินทร์ เดือนมหาวิทยาลัยX ปีการศึกษา255Xครับ”
ในที่สุดก็ได้พูดจนจบ...
และหน้าที่บนเวทีของผมกับพริ้งก็จบลงจนกว่าจะประกาศผลว่าตำแหน่งดาวเดือนปีนี้เป็นของใคร...
เพราะฉะนั้นทันทีที่หมดหน้าที่ ผมก็รีบเดินไปหาเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างเวทีทันที เตรียมดูทุกการกระทำของโยบนเวที
ตอนอยู่ตรงจุดนั้นก็ยังมีคนขอถ่ายรูปได้อีกนะ...
“เหี้ย…”
ไอ้คิทกับไอ้บีมรำพึง ผมต้องขอตัวจากน้องคนที่มาขอถ่ายเพราะจะดูการประกวด
โยโชว์ตัวคนแรกคู่กับน้องเนตร น้องประหม่ามาก เหมือนจะตื่นเวทีจนช็อค พี่เลี้ยงของโยที่ชื่อกิ่งพยายามทำปากบอกให้โยยิ้ม ซึ่งกว่าน้องจะยิ้มคณะที่สองก็เดินออกมาแล้ว
ตอนเดินมาตรงกลางเวที เหมือนโยจะหันมาหาผมรอบหนึ่ง
ผมก็เลยกอดอกยิ้มส่งให้...น้องกระพริบตาปริบๆให้ผมก่อนที่จะหันกลับไปมีสมาธิต่อ
“มึงมีอิทธิพลอะไรกับน้องโยกูขนาดนั้นวะ” ไอ้คิทโวยวายจะต่อยผม
“น้องโยของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไม่รู้เว้ย กูเป็นแฟนคลับ น่ารักอ่ะ”
ผมยังไม่ได้บอกอะไรกับไอ้คิท จนผมได้ยินเสียงผู้คนแถวนั้นกรี๊ดใส่โย ท่าทางผมจะยืนอยู่ใกล้ๆแม่ยกคณะวิทย์นะ
“กรี๊ดดดดดด อิโยยยย อิดอกกกก หล่อมากกกกกกก”
“เนตรสู้ๆ ฉันให้แกสวยกว่าฉันวันนึง!!!!!”
“อิโย สู้ๆ อิโยหล่อที่สุดดดดดดด”
น้องๆนางฟ้าคณะวิทย์ที่ติดเวทีกำลังกรี๊ดกร๊าด
“เดือนคณะวิทย์เหรอวะนั่น”
“นั่นเดือนเหรอ”
“เห้ย..น่ารักดีนะมึง”
“น่ารักว่ะ”
“เห็นแล้วอยากเป็นเกย์”
เหี้ยไหนมันพูดวะ...ผมทำตาขวางมองหาคนพูดทันที แม่งเป็นเด็กวิศวะปีหนึ่งครับที่เจอผมมองมันก็เริ่มหงอกัน...มันคงคิดว่าผมเคืองเพราะพวกมันเสียงดัง แต่เปล่า ผมเคืองเพราะคำพูดพวกมันต่างหาก
ให้ตาย...นี่ขึ้นเวทีได้ไม่ถึงสามนาทีเลยด้วยซ้ำ
หลังจากนั้นก็เป็นการเดินโชว์ตัวจนครบทุกคณะ และก็ให้พูดแนะนำตัวอีกที ท่าทางของโยมั่นใจขึ้นมาก
“สวัสดีครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“เหี้ยโย อยากเป็นผัวกูม้ายยยยยย”
“แม่ง...น่ารักสาดดดด”
มีหลายเสียงปะปนกันมากจนโยไม่กล้าพูดต่อ
“ผม…”
เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกจนน้องต้องฉีกยิ้ม เท่านั้นแหละ...อย่างกับศิลปินต่างประเทศมาเมืองไทย แม่ง หูผมจะดับไหม
“ผมวาโย พาณิชยสวัสดิ์ ตัวแทนจากคณะวิทยาศาสตร์ครับ”
เสียงกรี๊ดดังตามมาอีกระลอก พร้อมกับเสียงบ่นระงมของไอ้เด็กวิศวะกลุ่มที่อยู่ใกล้กับผม
“พ่อง...นามสกุลเข้ากับหนังหน้า”
“หมดสิทธิ์ละกู นางฟ้าชัดๆกูไม่กล้าเห่าเลยแม่ง”
“ใช่นามสกุลที่ออกทีวีบ่อยๆป่ะ”
ดูจากฟีดแบ็คคนดูแล้วโยน่าจะได้อันดับดีๆครับ...เสียงกรี๊ดยังคงดังต่อไปเรื่อยๆตามที่ดาวเดือนปีหนึ่งแนะนำตัวและหลังจากนั้นพิธีกรก็ให้พวกนั้นจับฉลากการแสดงความสามารถพิเศษ
คนที่ผมรอ...ลำดับสุดท้ายเลยครับ...ต่อจากไอ้มิ่ง
“ไปหาที่นอนมาดีมั้ยวะ” ไอ้บีมยังพูดขนาดนั้นเลย “ขากูนี่เดี้ยงตายห่าแน่ ดูซิมีตั้งกี่คน”
ผมก็คิดว่าผมไม่มีความอดทนมากพอที่จะอยู่ดูทุกการแสดงไปจนหมดได้ เพราะงั้น...ผมจะกลับเข้าหลังเวทีไปพักและค่อยออกมาดูตอนที่สุธีร์มันขึ้นก็แล้วกัน อันดับท้ายๆเหมือนกันครับ...
ผมกับพรรคพวกเดินมาหลังเวที ทันตอนเห็นไอ้โฟร์ทส่งน้ำให้โยพอดี...
อยากจะไปขัดคอ...แต่ทว่ามีคนดึงชายเสื้อของผมเอาไว้
พริ้ง…
“ห้องพักอยู่นี่” เธอชี้มือไปที่ห้องพักผม ผมทำท่าจะขัดขืนเธอ แต่เธอกลับลากผมเข้าไปในห้องนั้น...
แล้วไอ้บีมกับไอ้คิทไปไหน...
TBC*
Talk : อ่านทอล์คด้วยน้า...สอบเสร็จวันพฤหัสบดีนะค้า เจอกันตอนหน้าหลังวันนั้นนะค้าาาาา
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8524093 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก