หัวข้อ: ฺเรื่องสั้น[SM] Brother Next Door Ep.3

[rome-filano]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)


___________________________________________________________________________________

นิยายของ พี่โรมนะคะ >_<b

เรื่องสั้น Twins (incest) จบแล้ว

          เรื่องย่อ ความลับต้องห้ามของฝาแฝดที่ต่างคนต่างเก็บงำความในใจเอาไว้รอแค่เพียงเวลาเท่านั้น...

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44096.msg2849911#msg2849911


ติดตามข่าวสารและมาเม้ามอยด์กันได้ที่

>>>https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl<<<

[rome-filano]

                                             
                                                   Brother Next Door Ep.1




ช่วงเวลาในตอนเย็นของทุกวันจะเป็นช่วงเวลาที่วิกเตอร์เฝ้ารอคอยมากที่สุด แม้ว่าตัวเขาจะต้องโกลาหลและวุ่นวายเพราะต้องรีบออกไปซื้อของเพื่อมาเตรียมอาหารในตอนเย็นและคิดเมนูอาหารเพื่อไม่ให้ซ้ำกันทุกวันเลยก็ตาม  วิกเตอร์ไม่ใช่คนที่จะชอบทำอาหารกินเองนักหรอกเพราะตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เขาคิดว่าซื้อกินเองจากด้านนอกง่ายกว่า แถมไม่ต้องมาล้างจานและอุปกรณ์ให้เมื่อยมืออีกด้วย แต่ก็เพราะพี่ชายข้างบ้านของเขาน่ะสิเคยทำอาหารให้เขาทานและชวนเขาที่อยู่บ้านติดกันมากินอาหารเย็นด้วยกัน หลังจากนั้นวิกเตอร์ก็เลิกเดินออกไปซื้ออาหารที่ร้านสะดวกซื้อแล้วเปลี่ยนมาเป็นทำอาหารกินเองแทนเพื่อที่จะหาข้ออ้างชวนพี่ชายข้างบ้านแวะมาหาเขาบ่อยๆ


     ในที่สุดเสียงกดกริ่งดังขึ้นหน้าบ้านก็เป็นสัญญาณเตือนอย่างดีที่วิกเตอร์รู้ว่าคนที่เขารอคอยให้มาหานั้นมาถึงแล้ว


“สวัสดีวิกเตอร์" เสียงหวานเอ่ยทักทายเมื่อเขาเปิดประตูบ้านเชื้อเชิญให้แขกขาประจำเข้ามาในบ้าน เห็นเสื้อสูทรที่ถือติดมือมาพร้อมกับกระเป๋าหนัง วิกเตอร์ก็พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายคงจะตรงดิ่งออกมาจากมหาลัยเลย


“เหนื่อยมั้ยพี่ลูอิส" เขาถามไปอย่างนั้นแหละเพราะรู้ดีว่าทำงานมันก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว มันจะมีงานอะไรที่นั่งเฉยๆแล้วเงินมันลอยมาหาบ้างเล่า


ถามอะไรโง่ๆนะ...


“ก็เรื่อยๆน่ะวันนี้" อาจารย์ประจำภาควิชาคณิตศาสตร์บอกยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี ได้กลิ่นหอมฉุยส่งผ่านเข้ามาเตะจมูกก็พอจะรู้ว่าวันนี้ เด็กชายตัวน้อยข้างบ้านของเขาทำอาหารเย็นอะไรไว้รอเขา


“คงเพราะเพิ่งจะเปิดเทอมก็ได้มั้ง งานเลยยังไม่ค่อยเยอะ" ลูอิสบอกพร้อมกับตักข้าวหอมมะลิเข้าปาก นึกแปลกใจอยู่ในทีที่วิกเตอร์ทำอาหารไทยให้เขาทาน แม้จะว่ากันตามตรงแล้วลูอิสจะเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสไทยที่มีเค้าโครงหน้าเป็นชาวยุโรปมากกว่าเอเชียเพียงแต่ติดก็แค่ผมสีดำและนัยน์ตาสีดำเท่านั้นที่ทำให้เขาดูโดดเด่น


“ผมเห็นพี่บ่นอยากกินข้าว วันนี้ผมเลยทำอาหารไทยให้พี่ทาน" บางทีวิกเตอร์อาจจะต้องเปลี่ยนไปเลือกเรียนคณะจิตวิทยาแทนคณะบริหารธุรกิจเพราะเจ้าตัวมักจะอ่านใจลูอิสได้ดีมากๆราวกับมานั่งอยู่ในใจเสียเอง


“แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่อยากจะทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมเลยทำต้มยำกุ้งกับปลาราดพริกแทน" อาหารที่วิกเตอร์ทำแม้จะไม่ได้ตกแต่งให้ดูหวือหวาแต่รสชาติอาหารนั้นราวกับเชฟโรงแรมดังแม้เจ้าตัวจะชอบออกตัวว่าหาสูตรจากในเนตก็ตาม "พี่ทานได้ใช่มั้ยครับ"


“ได้สิ" ลูอิสโตมากับแม่ที่เป็นคนไทยดังนั้นเรื่องทานเผ็ดไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขาอยู่แล้ว "แต่วิกเตอร์เถอะ ทีหลังไม่ต้องเอาใจพี่ขนาดนี้ก็ได้นะ ทั้งๆที่กินเผ็ดไม่ค่อยได้แท้ๆ"


  วิกเตอร์อมยิ้มกับการใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยของคนที่นั่งตรงหน้าทำให้เขารู้สึกดีอยู่เสมอแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมาก็ตามที ริมฝีปากสีแดงเชอร์รี่ที่เผยอขึ้นเบาๆเมื่อเผลอกินพริกเข้าไป เสียงสูดปากเพื่อบรรเทาอาการเผ็ดร้อนทำเอาวิกเตอร์อยากจะดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบให้หายเผ็ดแทนจริงๆ


“ผมกินได้ครับ" ถึงจะไม่ชอบกินเผ็ดอะไรมากมายแต่ถ้าอะไรที่พี่ลูอิสชอบ วิกเตอร์ก็พร้อมที่จะชอบด้วยอย่างไม่อิดออด "แต่จะว่าไปวันนี้พี่กลับเร็วจัง แสดงว่าช่วงเย็นรถไม่ติดเหรอครับ"


  เพราะวิกเตอร์รู้ว่าบ้านของลูอิสค่อนข้างจะอยู่ไกลจากมหาลัยที่สอนอยู่พอสมควรดังนั้นกว่าเจ้าตัวจะขับรถออกไปตามถนนแล้วแวะเข้าไปจอดที่มหาลัยจะต้องใช้เวลาต่ำๆกว่าเกือบชั่วโมงเพื่อป้องกันเวลารถติด


“วันนี้พี่ไม่ได้เอารถออกแต่นั่งรถไฟฟ้าไปแทนน่ะ" ลูอิสอธิบายแม้ว่าบ้านของพวกเขาทั้งสองคนจะห่างจากมหาลัยมากก็จริงแต่การเดินด้วยรถไฟฟ้าก็ไ่ม่ใช่เรื่องยากอะไรเพียงแค่เมื่อลงจากสถานีแล้วต้องเดินต่ออกไปหน่อยเพียงเท่านั้น "ว่าแต่เราเถอะชวนพี่มากินข้าวเย็นด้วยแบบนี้มีการบ้านอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า"


  มันเป็นข้ออ้างตลอดเวลาที่วิกเตอร์จะชอบดึงตัวพี่ลูอิสของเขาให้อยู่ด้วยกันนานๆ ถ้าหากพี่ลูอิสพูดแบบนี้แสดงว่าวันนี้ไม่มีงานด่วนที่ไหนหรือแม้กระทั่งเพื่อนอาจารย์ในคณะชวนให้ออกไปดื่มสังสรรค์ วิกเตอร์อยากจะสารภาพใจจะขาดเวลาเห็นลูอิสพาตุ๊กตาหน้ารถที่เป็นเด็กหนุ่มบ้างหญิงสาวบ้าง เข้ามาบ้านอยู่บ่อยๆ อยู่ด้วยกันจนกระทั่งถึงเย็นแล้วในตอนเช้าบุคคลเหล่านั้นก็จะเดินออกจากบ้านไปเองแต่เช้าเพื่อไม่ให้ใครสงสัย ถ้าถามว่าทำไมวิกเตอร์ถึงรู้น่ะเหรอ ก็เพราะบ้านของพวกเขาอยู่ติดกันแถมหน้าต่างห้องนอนยังชนกันอีกแล้วแบบนี้เขาจะไม่ได้เห็นอะไรดีๆได้ยังไงกันล่ะ


“พี่ว่างสอนเหรอครับ" แกล้งถามไปอย่างนั้นเพราะวันนี้ยังไงวิกเตอร์ก็จะไม่ยอมอดทนต่อไปอีกแล้ว


“ช่วงนี้พี่ไม่มีธุระต้องออกไปไหนนี่" เจ้าตัวว่าแกมหัวเราะ แล้วบอกว่าตัวเองแก่เกินกว่าจะออกไปสังสรรค์ที่ไหนแล้ว นอกจากจะมีภาพพจน์เป็นอาจารย์มหาลัยแล้ว อายุที่ย่างเข้าเลขสี่ก็ทำเอาลูอิสไม่อยากจะออกไปไหนเลยไม่เหมือนช่วงสมัยวัยรุ่นที่ออกจากบ้านแทบจะทุกวันจนแม่ของเขาต้องออกมาบ่นแกมขอร้องให้เขาอยู่ติดบ้านบ้าง


“ว่าไงล่ะจะให้พี่สอนการบ้านอะไรเหรอ"


  แม้จะแปลกใจที่เพิ่งจะเปิดการศึกษาใหม่แท้ๆวิชาในคณะของวิกเตอร์การบ้านไม่น่าจะมีอะไรมากมาย แต่ก็นั่นแหละลูอิสไม่ได้เข้าไปนั่งเรียนกับวิกเตอร์เสียหน่อยบางที อาจจะมีการบ้านจริงๆก็ได้แต่เพียงแค่เขาไม่รู้ก็เท่านั้นเอง


“ผมต้องดิฟแคลเจ็ดพารากราฟทั้งๆที่เรียนแค่สี่กราฟเอง พี่พอจะสอนผมหน่อยได้มั้ยล่ะครับ" วิกเตอร์บอกด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารพร้อมกับบ่นว่าอาจารย์เลขของเขาไม่เห็นมีใครใจดีเหมือนพี่ลูอิสของเขาเลยเพียงแค่เปิดเทอมวันแรกก็ให้การบ้านมาซะแล้ว "ยากแบบนี้ผมคงทำไม่ได้หรอก"


 ลูอิสพยักหน้ารับอย่างเข้าใจดีเพราะพอจะรู้มาบ้างว่าอาจารย์ประจำวิชาคณิตศาสตร์คนไหนที่สอนวิกเตอร์ "แกสอนดีออกนะ ถ้าวิกเตอร์ไม่เข้าใจจริงๆพี่จะสอนอีกทีก็ได้ ไปเอาหนังสือมาสิ" ว่าจบคนที่อยากจะเรียนจนแทบจะบ้าก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปหยิบสมุดและหนังสืออย่างเร่งด่วนแล้ววิ่งกลับมาจัดการเอาพวกจานข้าวไปเก็บไว้ที่ซิ้งค์แล้วลากให้ครูสอนพิเศษจำเป็นมานั่งสอนที่ห้องนอนของเขา


“เอาล่ะข้อไหนที่ไม่เข้าใจเหรอ" ลูอิสมองแบบฝึกหัดเลขที่วิกเตอร์วงไว้เป็นตัวบ่งบอกว่าข้อไหนเป็นการบ้าน เขาหยิบแว่นสายตาออกมาเช็ดเบาๆเพื่อให้มองได้ชัดขึ้น วิกเตอร์จ้องมองขนตาสีดำแพหนาและดวงตาสีดำที่ตัดกับผิวสีขาวเนียนละเอียดแล้วก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมใครต่อใครถึงได้หลงใหลในตัวพี่ลูอิสของเขานัก


“ข้อนี้ครับ" วิกเตอร์บดเบียดลำแขนใหญ่โตของตัวเองเข้ากับลูอิส ขยับเขยื้อนใบน้าเข้าไปใกล้เมื่อพี่ลูอิสพยายามที่จะอธิบายอย่างช้าๆลมหายใจที่มาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่เบาๆทำเอาวิกเตอร์สมาธิแทบจะกระเจิดกระเจิง


“พี่อธิบายให้ฟังไม่เห็นจะตั้งใจฟังเลย" ลูอิสบอกเมื่อสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่ไม่ได้จ้องกระดาษทดที่เขาเขียนสูตรต่างไว้ให้ดูเลยกลับเอาแต่จ้องหน้าเขาราวกับอยากจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว


“เดี๋ยวพี่ก็หนีกลับซะหรอก" เจ้าตัวว่าอย่างงอนๆพร้อมกับยืนขึ้น


“อย่าไปเลยนะครับ" วิกเตอร์จับข้อมือขาวบางไว้แน่น เรื่องอะไรจะพลาดโอกาสแบบนี้กันล่ะ "โธ่..ผมก็แค่มองหน้าพี่ไปอย่างนั้นเองทำไมต้องงอนกันด้วยเนี่ย"


“ก็พี่สอนอยู่" ลูอิสม้วนกระดาษแล้วตีเข้าที่ศีรษะคนเป็นน้องเข้าเบาๆ "มองหน้าพี่มันจะไปเข้าใจได้ยังไงล่ะ ต้องมองกระดาษทดนี่สิ"


“ก็หน้าพี่มันน่ามองมากกว่ากระดาษทดนี่นา" วิกเตอร์บอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ทำเอาคนโดนอ้อนหน้าเห่อร้อนจนต้องริมฝีปากล่างขบเข้าหากันแล้วบ่นขึ้นมาเบาๆราวกับอยากจะตัดบทหนีไปซะดื้อๆ


“ข้อต่อไปนะ" ลูอิสทำทีเป็นไม่สนใจ แต่ร่างกายของเขากลับโดนเบียดเข้ามาเรื่อยๆจนแทบจะติดกับผนังสีขาว วิกเตอร์ยังคงจ้องอยู่จนแก้มของอาจารย์สอนพิเศษเริ่มขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ


“ทำไมพี่ไม่หันมามองผมบ้างนะ" วิกเตอร์แทบจะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวเข้าไปใกล้ๆพี่ลูอิสของเขาทุกเมื่อเชื่อวัน ถ้าหากพี่ลูอิสตาไม่บอดก็น่าจะรู้ถึงความรู้สึกของเขานะ


“อะไร..ของนาย” ไม่ใช่ว่าลูอิสไม่เข้าใจเพราะมากด้วยประสบการณ์ต่างหากจึงพอดูออกว่า ที่อีกฝ่ายพูดน่ะหมายถึงอะไร "เล่นแบบนี้ไม่เอานะ วิกเตอร์"


“แล้วใครบอกว่าผมเล่นกันล่ะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแทบจะอ้อนวอน มือของเขาดันแนบเข้ากับกำแพงสีขาวโน้มใบหน้าจนแทบจะแนบชิดกัน มองคนที่อยู่ในวงแขนด้วยนัยน์ตาตัดพ้อ เขาทำอาหารชักชวนอีกฝ่ายมาเล่นเกมส์ดึงดันให้มาอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้มาเป็นปีๆแต่ไม่เห็นพี่ลูอิสของเขาจะทำอะไรให้เขามีความหวังเลย


“มีแต่ผมที่เข้าหาพี่อยู่ฝ่ายเดียว"


“ไม่เอาน่า...วิกเตอร์" แค่มองนัยน์ตาสีฟ้าใสที่กำลังตัดพ้อราวกับตุ๊กตาหมีขนฟูที่อยากให้เจ้าของเข้ามากกกอด ลูอิสก็แทบจะทนไม่ไหว "อย่าทำแบบนี้"


“พี่รังเกียจผมเหรอ" คนที่คาดหวังมากกว่าจะเป็นน้องชายข้างบ้านมองอย่างเว้าวอน แต่มืออีกข้างนี่สิดันลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาแล้วดันขยำสะโพกนุ่มแน่น "ถ้าพี่ไม่ชอบผมจะหยุด"


“อย่าให้พี่หมดความอดทนนะ" นำ้เสียงเหมือนจะโกรธแต่ดวงตาสีดำนี่สิดันเฉิดฉายทำในสิ่งตรงกันข้าม ชั่ววินาทีที่วิกเตอร์จ้องลึกเข้าไปค้นหาความจริง เขาก็บดเบียดริมฝีปากลงเข้ากับริมฝีปากนิ่ม


  รสชาติหวานอร่อยของมื้อข้าวเย็นยังติดอยู่ตรงปลายลิ้น วิกเตอร์จูบซ้ำๆจนกระทั่งลูอิสเลิกทำท่าไร้เดียงสาแล้วจูบตอบเขาอย่างไม่ยอมแพ้


  อาหารที่ว่าอร่อยไม่สู้รสจูบของพี่ลูอิสเลยให้ตายสิ...


   วิกเตอร์มองผ่านแว่นตาใสที่ไม่อาจกั้นความปรารถนาของเขาที่ส่งผ่านไปให้พี่ชายข้างบ้านของเขาไปได้ ขนตาแพหนาสีดำกับนัยน์ตาที่ช้อนมองเขาแบบนั้น วิกเตอร์รู้ตั้งนานแล้วว่าพี่ลูอิสแกล้งไม่พอใจเพียงเพราะอยากจะแกล้งยั่วยวนให้เขาตบะแตกก็เพียงเท่านั้น


เจ้าเล่ห์นักนะ...


   วิกเตอร์บดเบียดลำตัวแกร่งให้แนบชิดยิ่งขึ้น เขาไ่ม่สนแล้วตอนนี้พี่ลูอิสจะบ่นพึมพำว่าอะไรเขา แต่วิกเตอร์รู้ก็เพียงว่ากลิ่นกายหอมๆกับริมฝีปากสีเชอร์รี่กำลังต้องการเขาอยู่


“คิดจะจีบคนแก่เหรอ" ลูอิสแกล้งกระเซ้าแล้วโอบแขนรอบลำคอของคนที่แกล้งทำเป็นน้องชายที่แสนดีมาตลอด


“แล้วพี่ยอมให้ผมจีบหรือเปล่าล่ะ" วิกเตอร์หอมแก้มใสๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว อดไม่ได้ที่จะเผลอทำตามใจตัวเองอีกหลายๆที มือของเขากำลังวุ่นวายกับสะโพกนิ่มที่คนตัวเล็กกว่าก็ยอมปล่อยให้เขาทำตามใจแต่โดยดี


“ถ้าคิดว่าเอาพี่อยู่ก็ลอง" เจ้าตัวตอบแค่นั้นวิกเตอร์ก็จัดการบดเบียดริมฝีปากลงมาทาบทับลูอิสลงมาอีกครั้ง วิกเตอร์ใจลอยละล่องไม่ต้องคิดให้เสียเวลาว่าตัวเขานั้นจะตอบอะไรก็ในเมื่อโอกาสกำลังอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วตอนนี้เหลือเพียงแค่เขากระโดดคว้าเอาไว้เท่านั้น


“แล้วไม่มีรางวัลสำหรับน้องชายที่เขยิบขึ้นมาเป็นคนรักเหรอครับ" วิกเตอร์ถามเมื่อริมฝีปากของพวกเขาทั้งคู่เป็นอิสระออกจากกัน มือแกร่งจับคางมนให้เชิดหน้าขึ้นมาสบตากัน จูบแผ่วเบาที่ตรงปลายคางแล้วกระซิบที่ข้างหู "ว่ายังไงล่ะครับ...หืม"


“อยากได้อะไรล่ะ" ลูอิสลูบแนวกรามคมสันเป็นการตอบแทน มาขนาดนี้แล้วจะไม่รู้ได้ไงว่าเด็กคนนี้คาดหวังอะไรในตัวของเขากันแต่เรื่องอะไรที่ลูอิสจะต้องเป็นฝ่ายแสดงท่าทีออกไปก่อนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการกันล่ะ อีกฝ่ายต่างหากที่ต้องเข้ามาหาเขาแล้วเป็นฝ่ายยอมแพ้และยอมให้เขาออกคำสั่งต่างหาก


“แล้วแต่พี่ลูอิสจะให้เลย" ว่าจบเขาก็บดเบียดร่างกายให้แนบชิดยิ่งขึ้น จับคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นมานั่งทับบนตักบดเบียดส่วนแข็งแกร่งที่แทบจะระเบิดออกมาให้เสียดสีกับเนินเนื้อนุ่มนิ่ม


“พี่ใจร้ายนะบอกไว้ก่อน" ลูอิสลากนิ้วผ่านริมฝีปากหนาช้าๆจงใจขยับส่วนล่างให้ตรงกับความปรารถนาของอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน คนด้านบนจูบเขาที่ปลายคางคมสันเบาๆพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตของเด็กน้อยให้กว้างยิ่งขึ้น


“ผมยอม" วิกเตอร์บอกอย่างยอมแพ้ เขาแทบจะทนจินตนาการไม่ไหวเมื่อพี่ลูอิสเปลี่ยนมาครางเสียงหวานใต้ร่างของเขา ยิ่งขยับสะโพกเสียดสีแบบนี้ เขาก็แทบจะกระชากเสื้อผ้าทุกอย่างที่ขวางกั้นพวกเขาอยู่ในขณะนี้ให้ออกจากกันโดยไม่สนใจว่ามันจะราคาแพงขนาดไหน


“งั้นก็ทำให้พี่มีความสุขทีสิ" มันเป็นประโยคคำสั่งที่ดูเชื้อเชิญอยู่ในที วิกเตอร์หัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข จัดการพาพี่ชายข้างบ้านกึ่งลากกึ่งเดินมานอนยังบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ของตนแล้วทาบทับอีกฝ่ายไม่ให้พี่ลูอิสเห็นแม้แต่เพดาน


“ไม่ต้องห่วง" วิกเตอร์ขบริมฝีปากล่างของพี่ลูอิสลงอีกครั้งก่อนจะลากไล้ซุกเข้ากับลำคอขาวแล้วขบเม้มสร้างรอยรักให้คนอื่นได้รับรู้ว่าตอนนี้คนที่เป็นเจ้าของพี่ลูอิสน่ะคือใคร "ผมจะมอบความสุขให้พี่เอง"


ใช่...จะมอบให้ชุ่มฉ่ำจนพี่ต้องร้องขออีกเชียวล่ะ


วิกเตอร์คนนี้รับรอง....







_________________________________________
Rome Talks
มีใครรอเรื่องสั้นเรื่องใหม่อยู่หรือเปล่านะ ฮี่ๆๆๆๆ

[youuue]

    เด็กมันยั่ววววว

[rome-filano]

                                               Brother Next Door Ep.2




พูดก็พูดเถอะ...วิกเตอร์รู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อได้รับรู้ถึงความลับราชินีของเขา

 

 

ตู้ต้องห้ามสีแดง...

 

 

นี่ถ้าพี่ลูอิสไม่บอก เขาก็คงไม่มีทางรู้หรอกว่าตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ทรงไม้สี่เหลี่ยมที่วางไว้อยู่ในห้องนอนนั้นคือ โซนสีแดงที่แสนอันตรายที่หากคนที่ไม่มีรสนิยมชอบความรุนแรงนั้นได้มาเห็นจะต้องช็อคจนแทบเสียสติแน่

 

 

“ทั้งหมดนี่ของพี่เหรอครับ" วิกเตอร์กลืนน้ำลายแล้วกลั้นใจถาม

 

 

เขาเข้าใจความหมายที่พี่ลูอิสบอกแล้ว

 

 

คำว่าใจร้าย...

 

 

“ส่วนใหญ่ล่ะก็นะ" พี่ลูอิสจูบที่ปลายคางของเขาเบาๆมือเรียวงามลูบไปยังสันปกของเสื้อเชิ้ต เสียงหัวใจที่เต้นดังๆภายใต้อกแกร่งสีครามแดดทำให้ลูอิสต้องหลุดหัวเราะคิกออกมา "นายไม่ชอบหรือเปล่า"

 

 

จะบอกว่าไม่่ชอบมันก็.....

 

 

วิกเตอร์ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่ไม่รู้ว่าอุปกรณ์ที่อยู่ในตู้นั้นเอาไว้ใช้ทำอะไรแต่ที่เขาสงสัยคือพี่ลูอิสแอบไปซื้อมาจากที่ไหนกัน เพราะส่วนใหญ่แล้วอุปกรณ์ที่เห็นนั้นมันมักจะอยู่ตามหนังGV ซะมากกว่า

 

 

“พี่อยากให้ผมทำยังไงกับพี่ดีครับ" เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พี่ลูอิสพาเขาเข้ามาในห้องนอน ซึ่งตามปรกติแล้วคนที่สามารถเข้ามาในห้องนี้ได้จะเป็นเด็กในความดูแลของพี่ลูอิสเท่านั้น เขาซึ่งเป็นแค่น้องชายข้างบ้านมีสิทธิ์แค่ในพื้นที่ชั้นล่างไม่สามารถขึ้นมาเล่นบนห้องนอนของพี่ลูอิสได้เด็ดขาด..

 

 

ตอนนั้นเขาอิจฉาคนเหล่านั้นจนแทบบ้า เมื่อรู้ว่ามีใครกันบ้างที่สามารถขึ้นมายังห้องนอนชั้นบนเขตหวงห้ามของพี่ลูอิส แล้วตอนนั้นก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสความอิจฉาเป็นครั้งแรก

 

 

“นายอยากจะทำอะไรล่ะ...เด็กน้อย" เสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างเชิญชวนทำเอาวิกเตอร์ต้องเผลอกลืนน้ำลาย สายตาที่แสนเย้ายวนและขนตาสีน้ำตาลอ่อนที่ชวนหลงใหล ดันตัวของเขาลงช้าๆกับเตียงสีน้ำเงินแสนกว้าง

 

 

“ผมไม่รู้สิครับ" วิกเตอร์ยอมให้มือนุ่มๆลากผ่านบนผิวผ้าเบาๆ ราวกับมีฟีโรโมนที่กำลังดึงดูดให้กวางหนุ่มอย่างเขาหลุ่มหลง วิกเตอร์แทบจะทนไ่ม่ไหวเมื่อพี่ลูอิสกำลังทาบทับบนตัวของเขาก่อนจะเลื่อนต่ำลงช้าๆให้ช่วงล่างของพวกเขาทั้งสองคนนั้นได้เสียดสีกัน

 

 

เซ็กซี่เป็นบ้า!!!

 

 

วิกเตอร์อยากจะลงไปดิ้นตาย เขารู้มาตั้งนานแล้วว่าพี่ลูอิสน่ะเป็นจอมช่างยั่ว แต่ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่เขาเคยจินตนาการไว้กับความเป็นจริงที่เขาเจอนั้นมันคนล่ะเรื่องกันเลยให้ตายสิ!!

 

 

ช่วงล่างของเขาก็ปวดตุบจนแทบจะระเบิดออกมา ยิ่งเห็นลิ้นเล็กๆสีแดงลากผ่านอย่างยอกเย้าบนริมฝีปากบนเบาๆนั่น วิกเตอร์ก็อดไม่ได้ที่จะดึงศีรษะของราชินีช่างยั่วให้โน้มลงมาแล้วมอบรสจูบที่แสนร้อนแรงให้เป็นการตอบแทน

 

 

“อืม..” ลูอิสครางออกมาเบาๆ แต่มือนั้นก็ไม่วายปลดกระดุมบนอกเสื้อที่กำลังขวางความสุขของตัวเองนั้นออก เรียวลิ้นของวิกเตอร์กำลั'กวาดความหอมหวานที่มีอยู่ในตัวของพี่ลูอิสให้ออกมาให้หมด เขาดูดซับครางอื้ออึงในลำคอเมื่อพี่ลูอิสเป็นฝ่ายเกี่ยวพันลิ้นของเขาเอาไว้เมื่อเขาพยามที่จะถอนริมฝีปากออก

 

 

“เด็กน้อย..” คนที่ทาบทับอยู่บนตัวของวิกเตอร์นั้นกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นคนด้านล่างหอบหายใจอย่างหนักเมื่อลูอิสถอนริมฝีปากออกเพราะรู้ว่าน้องชายข้างบ้านนั้นหายใจไม่ทัน

 

 

“นายยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ"พี่ลูอิสยิ้มพร้อมกับลุกออกจากตัวของเขา อีกฝ่ายจัดการเสยผมที่แสนยุ่งเหยิงนั้นขึ้นแล้วก้มลงหยิบแว่นสายตาสีดำที่ตกลงบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้นั้นขึ้นมาใส่

 

 

วิกเตอร์พยุงตัวขึ้นมาช้าๆแล้วเอนหลังของตัวเองพิงเข้ากับพนักของหัวเตียง รู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างอ่อนประสบการณ์เหลือเกินกับอีแค่จูบเท่านั้นพี่ลูอิสก็ทำเอาเขาแทบจะละลาย

 

 

“นั่นพี่จะไปไหนเหรอครับ" เขาถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นพี่ลูอิสกำลังเดินไปทางประตูห้องนอน

 

 

“ออกจากห้องน่ะสิ...ทำไมเหรอ" คนช่างแกล้งถามอย่างไม่รู้เลยว่าสิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงขาสั้นสามส่วนสีดำของคนที่อยู่บนเตียงนั้นกำลังอยู่ในลักษณะไหน "วิกเตอร์มีอะไรหรือเปล่าล่ะ"

 

 

“พี่จะ..เอ่อ..จะไปทั้งๆที่ผมเป็นแบบนี้เนี่ยนะครับ!” มาทำให้เขาอยากแล้วจากไปแบบนี้เนี่ยนะ

 

 

ฆ่าเขาให้ตายยังจะง่ายกว่า!

 

 

“หืม?” ลูอิสเอียงคอแล้วทำท่าคิด "จะทำยังไงดีนะ"

 

 

“โธ่..พี่ลูอิส" วิกเตอร์ส่งสายตาเว้าวอนขอร้องให้คนใจร้ายที่กำลังจะเดินจากไปกลับมาหาเขาก่อน "อย่าใจร้ายกับผมแบบนี้สิครับ"

 

 

ลูอิสยังคงยิ้มก่อนจะก้าวมาหาน้องชายข้างบ้านที่เขยิบขึ้นมาเป็นคนรักของเขาอย่างช้าๆ ร่างเล็กลูบไล้สันกรามนั้นเบาๆแล้วใช้นิ้วโป้งของตัวเองลากผ่านไปยังริมฝีปากสีเข้ม เหมือนวิกเตอร์จะรู้หน้าที่ของตัวเองดีว่าพี่ลูอิสต้องการอะไร เขาจึงจัดการเลียที่ปลายนิ้วเล็กอวบนั่นแล้วขบกัดเบาๆให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความปรารถนาในตัวของเขานั้นเช่นกัน

 

 

วิกเตอร์ส่งสายตาเว้าวอนแต่มือทั้งสองข้างของเขานั้นกลับขยำไปที่บั้นท้ายอวบไปมา

 

 

“นี่...” พี่ลูอิสส่งเสียงแหบพร่าแล้วก้มลงงับที่ปลายจมูกของร่างสูง "ถ้ายังอยากล่ะก็พี่มีอะไรจะแนะนำ"

 

 

หัวใจของวิกเตอร์เต้นตึกตักจนแทบจะออกมาเต้นอยู่ด้านนอกเมื่อพี่ลูอิสจับมือของเขาที่กำลังขยำบั้นท้ายของตัวเองนั้นให้ขยำแรงขึ้นอีก

 

 

“ว่าไงครับ..”

 

 

“ตรงนั้นน่ะ..” ลูอิสชี้ไปยังห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนแล้วขบริมฝีปากล่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง แล้วกล่าวคำประกาสิทธิ์ที่ทำให้วิกเตอร์แทบจะลงไปดิ้นตายด้วยความทรมาน

 

 

"เข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยซะแล้วพี่จะลงไปทำอะไรให้กินเป็นการตอบแทน"

 

 

“โธ่..พี่ลูอิส" วิกเตอร์เอ่ยเสียงหลงเมื่อเจ้าของชื่อเดินจากเขาไปช้าๆแต่ก็ไม่ลืมที่จะแกล้งขยิบตาส่งมาให้เขา

 

 

ใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย!

 

 

 

 

_____________________________________________________

Rome Talks

ใจร้ายเนอะ =.,= จะลงโทษราชินีคนนี้ยังไงดีนะกร๊ากกก

[sosi]

โหใจร้ายมากอะ

[rome-filano]

“มานี่สิ"

 

 

   เปล่าพี่ลูอิสไม่ได้เรียกเขาหรอกแต่หมายถึงเจ้าแมวพันธุ์เปอร์เซียซึ่งมีขนปุยสีขาวราวกับหิมะและมีดวงตาสีฟ้าสุกสกาวที่สุดแสนจะหยิ่งยโสกับวิกเตอร์เสมอ มันชื่อเนียส มักจะมาอยู่กับพี่ลูอิสเวลาที่วิกเตอร์มาบ้านของพี่ลูอิสเสมอและแน่นอนมันจะต้องชอบโผล่มาอ้อนขัดจังหวะเวลาของเขากับราชินี
   วิกเตอร์เกลียดมัน
  แต่พี่ลูอิสรักมันประดุจลูกในไส้เลยเชียว
“เป็นอะไรไป" พี่ลูอิสหัวเราะคิกคักเมื่อเขากำลังพรหมจูบอยู่ด้านหลังคอขาว พี่ลูอิสคงจะไม่รู้ตัวว่ามีจุดเล็กๆสีดำแต้มไว้อยู่ตรงนั้นและเขาก็ชอบที่จะจูบซ้ำๆเน้นย้ำเพราะรู้สึกมีอะไรบางอย่างดึงดูดเขาอยู่
 
 
“พี่ใจร้าย"
 
 
“เลยมาหาเศษหาเลยกับพี่แทนเนี่ยนะหืม" ลูอิสกล่าวขำๆแล้วลูบเจ้าขนปุยสีขาวที่กระโดดมานั่งอยู่บนตัก เนียสร้องง๊าวแล้วเลียไปที่หลังมือของเจ้าของ ร่างเล็กบางเอนตัวพิงกับอกแกร่งอย่างคุ้นเคย ลูอิสชอบทำแบบนี้เวลาดูหนังกับคนรักมันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคนและอบอุ่น
 
 
“ใครว่าหาเศษหาเลย" วิกเตอร์ยังคงพรหมจูบไม่หยุด เขาแกล้งขบเม้นให้เป็นรอยจางๆพี่ลูอิสเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยแต่ไม่ได้บ่นว่าอะไร
 
 
“ผมแค่พยายามแสดงความเป็นเจ้าของ" เพราะใครใช้ให้พี่ลูอิสของเขามีร่างกายน่าหม่ำแบบนี้กันล่ะ แค่เพียงปรายตามองคนที่สบตาก็พร้อมที่จะสยบแทบเท้า "ไม่ได้เหรอครับ"
 
 
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" ลูอิสเอี้ยวตัวไปมองคนรักด้านหลังแล้วแตะแผ่วเบาลงริมฝีปากนุ่ม "แค่อย่าให้เวลาใส่เสื้อเชิ้ร์ตแล้วเห็นรอยล่ะกัน"
 
 
วิกเตอร์ยิ้มเสื้อเชิร์ตที่มีลูอิสใส่เวลาไปสอนน่ะกระดุมติดถึงคอ และแขนของเสื้อก็ยาวถึงข้อมือซึ่งนั่นก็คือ วิกเตอร์สามารถทำอะไรตามใจกับร่างกายนี้ได้
 
 
เขาชอบจัง แม้จะต้องทรมานเพราะร่างกายหอมๆนี่ก็ตาม
 
 
   พี่ลูอิสใจร้ายให้เขาทำได้แค่เพียงกอดและแทะเล็มเท่านั้น ถ้าอยากจะทำมากกว่านั้นเขาจะทำใจให้คุ้นชิ้นกับตู้สีแดงที่แสนอันตรายนั่นให้ได้เสียก่อน ราชินีของเขากล่าวว่าถ้าหากเขายังทำใจยอมรับไม่ได้ วิกเตอร์ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองพี่ลูอิสดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ทำรอยคิสมาร์คและเก็บไปฝัน
 
 
ทรมานแทบบ้า!!
 
 
  ทุกคืนเขาทำได้แค่กอดร่างบางไว้แนบอกและตื่นขึ้นมาด้วยกันในตอนเช้าเท่านั้น ส่วนความทรมานที่ตื่นมาพร้อมกับเขาในตอนเช้า วิกเตอร์ก็ต้องใช้วิธีส่วนตัวในห้องน้ำเท่านั้น
 
 
“ผมหิวแล้วล่ะครับ"
 
 
“งั้นเหรอ...อยากกินอะไรล่ะเด็กน้อย" พี่ลูอิสตอบกลับมาโดยไม่ได้หันมามองหน้าเขาสักนิด วิกเตอร์แอบถอนหายใจและพยายามเก็บความปรารถนาที่มีสูงขึ้นเรื่อยๆจนร่างกายแทบจะประทุออกมาอยู่ตลอดเวลา
 
 
ถ้าเขาตอบว่าอยากกินคนแก่...
 
 
 

พี่ลูอิสจะยอมเขามั้ยนะ






___________________________
Rome Talks
นั่นสิพี่ลูอิสจะยอมมั้ยนะ
อิอิ
 
เม้ามอยด์ได้ที่

>>>https://www.facebook.com/rome.filano<<<

[rome-filano]

 
 
 

 ใครว่าวิกเตอร์ทรมานอยู่คนเดียว

 

 

  ลูอิสก็ทรมานไม่ต่างกัน แต่คงเพราะประสบการณ์และความอดทนที่มีมากกว่าเลยทำให้เขาแสดงออกว่าดู'เหมือน'จะไม่อยากแต่จริงๆแล้วเขาน่ะอยากจนแทบทนไม่ไหว
 
 
  ไม่งั้นไม่ยั่วให้อยากขนาดนี้หรอก
 
 
  ถ้าถามว่าทำไม ลูอิสถึงต้องยอมทรมานแบบนี้ ก็เพราะว่าเขานั้นไม่อยากที่จะยัดเยียดความชอบส่วนตัวโดยที่เด็กน้อยของเขายังไม่พร้อมน่ะสิ
 
 
  เซ็กส์สำหรับลูอิสคือการเมคเลิฟ ไม่ใช่ความใคร่
 
 
Make love
 
 
  ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าทำรัก เพราะฉะนั้นลูอิสจะไม่ยอมให้สมองมีอิธิพลเหนือหัวใจของเขาอย่างเด็ดขาด ถ้าหากว่าวิกเตอร์อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาให้ได้ล่ะก็จะต้องยอมรับความเป็นตัวตนของเขาให้ได้ ถ้าหากว่ายังทำใจไม่ได้ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ครอบครอง
 
 
  แต่ดูเหมือนว่ากฎที่เขาสร้างขึ้นมาจะย้อนกลับมาทำร้ายลูอิสเอาเสียแล้วเมื่อความรู้สึกที่เขาเก็บไว้เริ่มที่จะทนไม่ไหว ยิ่งแนบชิด ยิ่งใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ เขาก็อยากจะหลอมละลายไปกับอ้อมกอดและตอดรัดสิ่งที่แปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายของเขา ยิ่งคิดก็อยากจะลากร่างสูงให้ขึ้นไปด้านบนแล้วจัดการเดี๋ยวนั้นเลย
 
 
“โธ่...พี่ลูอิส"
 
 
  วันนี้วิกเตอร์เอาแต่ออดอ้อนเขาทั้งวันไม่ว่าวันนี้ลูอิสจะทำอะไรวิกเตอร์ก็มักจะเกาะติดเขาราวกับเงา
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ทรมานเหมือนกันได้ยังไงล่ะ
 
 
  ลูอิสแพ้คนช่างอ้อน ยิ่งออดอ้อน ออเซาะ พูดจาหวานหู ใส่เขาแทบจะทุกวันแบบนี้ คนที่แก่จนผ่านโลกมามากมายแบบเขาก็ไม่อยากที่จะทนความทรมานแบบนี้เลย
 
 
ให้ตายสิ!!
 
 
หรือวันนี้เขาจะยอมกลืนน้ำลายตัวเองดีนะ
 
 
“พี่อย่าใจร้ายกับผมเลยนะครับ...น้า" วิกเตอร์ดึงพี่ลูอิสให้หันกลับมามองกันแล้วจัดการขยำเนินเนื้อนุ่มทั้งสองข้างผ่านกางเกงแสลค อยากจะเอานิ้วไปชำแรกช่องทางหวานไม่รู้ว่ามันจะดูดรัดนิ้่วของวิกเตอร์มากแค่ไหน แค่คิดส่วนล่างของเขาก็ปวดหนึบจนทนไม่ไหว
 
 
ทำได้แค่เพียงชิม
 
 
แต่ไม่ได้กลืนกิน
 
 
“จริงๆแล้วพี่ก็ไม่ได้รังเกียจเซ็กส์รสวนิลาหรอกนะ" แต่คงเพราะเลือดในกายครึ่งหนึ่งที่มีอยู่นั้นมันชอบอาหารเผ็ดร้อนมากกว่า พวกครีมนวลๆสีหวาน จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมลูอิสถึงติดใจในความร้อนแรงมากกว่าความนุ่มนวล
 
 
แต่เอาเถอะ...เห็นแก่ที่อดทนมาได้ตั้งหลายวัน
 
 
ลูอิสก็จะมอบรางวัลให้
 
 
“อยู่เฉยๆนะ" ลูอิสจับไหล่กว้างให้นั่งบนโซฟา รูดซิบลงแล้วดึงบางส่วนที่กำลังขยายใหญ่ด้วยความทรมานออกมาละเลียดชิม วิกเตอร์เบิกตาโต นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ลูอิสทำแบบนี้ให้เขา วิกเตอร์มองซ้ายแลขวาไปยังนอกหน้าต่างกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากแม่ของพี่ลูอิสกลับมาจะเห็นว่าพวกเขาทำอะไรกัน
 
 
“ซี้ดดดด...อา...” วิกเตอร์ครางเสียงหลง เมื่อพี่ลูอิสดูดซ้ำๆตรงส่วนปลาย ลิ้นสีชมพูที่เคยเกี่ยวพันกันเมื่อตอนนั้น บัดนี้กำลังไล้วนอยู่ตรงความแข็งขืนของเขา ร่างสูงกดศีรษะของคนที่กำลังชิมของหวานให้แนบชิดยิ่งขึ้น พี่ลูอิสขยับศีรษะเข้าออก ไล้วนเป็นวงกลมก่อนจะถอนริมฝีปากสีเชอร์รี่ออกมาแล้วค่อยๆจูบลงบนแท่งสีเนื้อ
 
 
  วิกเตอร์ครางเสียงต่ำ มองพี่ลูอิสที่ยิ้มให้เขาแต่มือบางกลับขยับขึ้นลงแทนจนวิกเตอร์ต้องพยายามเอื้อมมือเขาไปกอบกุมความเป็นตัวตนของตัวเองแต่ราชินีกลับปัดมือเขาออก
 
 
“บอกให้อยู่เฉยๆไง" ลูอิสติเบาๆแต่นัยน์ตากลับพราวระยับไปด้วยความเจ้าเล่ห์ จูบลงส่วนปลายอีกครั้ง ลิ้นห่อแล้วดูดคลึงอย่างชำนาญหมุนวนจนได้ยินเสียงดัง จ๊วบจ๊าบดังผะแผ่วออกมาในริมฝีปากสีเชอร์รี่
 
 
ไม่ต้องบอกตอนนี้สติของวิกเตอร์จะกระเจิดกระเจิงขนาดไหน
 
 
สวรรค์กำลังอยู่ใกล้แค่เอื้อม
 
 
  วิกเตอร์หอบหายใจแฮ่กพยายามกลั้นความสุขไม่ให้ไหลผ่านไปยังคอของคนเบื้องใต้แต่สุดท้ายแล้วพี่ลูอิสก็ช่างเก่งเหลือเกินทำให้คนทนไม่ไหวจนต้องปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด
 
 
“อาาาาา" เสียงทุ้มต่ำครางออกมา วิกเตอร์มองพี่ลูอิสที่ดวงตาฉ่ำปรือ เห็นตรงมุมปากพี่ลูอิสมีหยดน้ำสีขาวขุ่นแล้วอดไม่ได้ที่จะคว้าเจ้าตัวให้ก้มลงต่ำแล้วระดมจูบ พี่ลูอิสยอมปล่อยให้เขาทำตามใจไม่ว่าจะคว้านหรือหยอกล้อขนาดไหนพี่ลูอิสก็ตอบสนองต่อเขาอย่างน่ารัก
 
 
แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไง
 
 
  วิกเตอร์ยอมให้มือนิ่มๆลากผ่านบนเสื้อของเขาก่อนที่พี่ลูอิสจะค่อยๆดึงเสื้อของตัวเองออกแล้วสลัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี วิกเตอร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองการกระทำของคนตัวเล็กที่แสนจะยั่วยวนแล้วรู้สึกปวดหนึบตรงแก่นกลางอีกครั้ง
 
 
  พี่ลูอิสขึ้นคร่อมอยู่บนตัวเขาอย่างช้าๆด้วยลำตัวที่เปล่าเปลือยเหมือนๆกับเขา แล้วบอกกับวิกเตอร์ด้วยน้ำเสียงหวานเซ็กซี่ว่าให้ทำอะไรซักอย่างกับลูกเกดสีแดงนี้ที
 
 
  วิกเตอร์จัดให้ตามคำขอ เขาจัดการบดขยี้ข้างหนึ่งและดูดเบาๆก่อนจะขบกัดแล้วดึงออกมาเล็กๆให้พี่ลูอิสครางกระเส่าบนร่างของเขา สะโพกอวบหมุนวนแต่ก็ไม่ยอมให้เขาได้เป็นเจ้าของ มือข้างหนึ่งของวิกเตอร์วนเวียนอยู่ตรงเนื้อนุ่มสีขาวที่เขาบีบทีไรมักจะชอบเด้งติดมือเขาตลอด
 
 
  น้องชายข้างบ้านชำแรกนิ้วแกร่งเข้าไปยังถ้ำสวย ลูอิสครางกระเส่าแล้วกัดเข้าที่ติ่งหูของวิกเตอร์เบาๆพร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปไล้เลียยังตรงซอกหู
 
 
“ลึกๆซิ" วิกเตอร์จับแขนของพี่ลูอิสให้โอบรอบคอของเขา แล้วชะโงกตัวขึ้นนิดๆเพื่อให้ริมฝีปากของพวกเขาทั้งสองคนได้สัมผัสกัน
 
 
“อะ..อา..อือ..ดีมาก...ที่รัก" ลูอิสชอบมากที่วิกเตอร์ใช้นิ้วหมุนคว้านแบบนั้นมันทำให้ส่วนล่างของลูอิสตอดรัดอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกถึงนิ้วทั้งสามที่กำลังควานหาความสุขของเขาอยู่ด้านใน ร่างเล็กกัดริมฝีปากเมื่อวิกเตอร์จงใจให้นิ้วขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วจนร่างกายของลูอิสโยกคลอนไปด้วยแรงนิ้วที่ส่งเข้ามา
 
 
บ้าจริง!
 
 
ลูอิสอยากได้มากกว่านี้ ตอนนี้เขารู้สึกว่าแค่นิ้วมันไม่พอ
 
 
เหมือนว่าวิกเตอร์จะรู้ดีถึงส่วนลึกที่อยู่ในใจของเขา เจ้าตัวถึงได้กดให้ส่วนล่างของลูอิสแนบชิดกับแก่นกายที่กำลังพองโตของตัวเอง
 
 
“ผมขอได้มั้ย" วิกเตอร์ไม่กล้าที่จะทำตามใจเพราะกลัวว่าถ้าหากทำอะไรผิดไป พี่ลูอิสจะเป็นฝ่ายโกรธจนต้องเลิกลากันซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นวิกเตอร์ไม่ขอเสี่ยงอย่างเด็ดขาด!!
 
 
“นะครับ...นะ...ราชินีของผม"วิกเตอร์ส่งสายตาออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังโหยหาอาหาร


  ลูอิสชอบจังกับสรรพนามที่วิกเตอร์เรียกตัวเองแบบนี้ เขาจูบซ้ำๆตรงมุมปากแทนคำตอบแล้วจัดการกดตัวเองให้ต่ำลงมากจนความแข็งขืนเข้าไปในร่างกายของเขาจนหมด


  ลึกจนสุดใจ
  ลูอิสตอดรัดจนเจ้าของที่สอดใส่เข้ามาจนใบหน้านั้นเหยเกไปด้วยความเสียวก่อนจะเปลี่ยนเป็นสุขสมเมื่อลูอิสขยับตัวขึ้นลง วิกเตอร์เปลี่ยนมือที่กำลังนวดคลึงเม็ดเชอร์รีให้เปลี่ยนมาจับบนเอวคอดกิ่ว ส่วนลูอิสนั้นเปลี่ยนจากโอบรอบลำคอเป็นจับเข้าที่บ่าแกร่งแล้วโยกตัวหมุนคว้างราวกับกำลังฟังเพลงร็อค


“อือ...อือ...ดี..มาก" ลูอิสรู้สึกได้ถึงความแข่งแกร่งที่กำลังครูดเข้ากับผนังอ่อนนุ่มของตน วิกเตอร์ไม่ยอมให้พี่ลูอิสเหนื่อยอยู่คนเดียวหรอกถึงแม้ว่าราชินีของเขาจะกำลังคุมเกมส์รักแต่มันคงจะดีขึ้นแน่ถ้าหากเขาสวนตัวขึ้นบ้างตามจังหวะที่พี่ลูอิสกำลังนำแบบบนี้


“ซี้ดดดดดดดดด...อา.. พี่ลูอิส"


“อ๊ะ..อ๊ะ.. อ๊า...แรงกว่านี้...อีกสิ"


,,วิกเตอร์แปรเปลี่ยนท่าทาง จัดการเอนพี่ลูอิสให้นอนลงบนโซฟาส่วนเขาก็ซอยสะโพกเข้าออกถี่ยิบ จนเกิดเสียงดังฉุบฉับอย่างหยาบโลน วิกเตอร์มองคนใต้ร่างที่ดิ้นเร่าๆด้วยความกระสันขาขาวของพี่ลูอิสเกี่ยวที่สะโพกของเขาไว้อย่างแน่นจนทำให้ร่างกายของวิกเตอร์แทบจะหลอมรวมไปกับพี่ลูอิสอยู่แล้ว


“เท่านี้...อา...พอมั้ยครับ"


“อือ...อือ....ดี...ดีมาก"


  อา.. วิกเตอร์สูดปากเส้นผมสีน้ำตาลของพี่ลูอิสกระจายไปมาอยู่บนโซฟาเป็นภาพที่น่ามองอะไรขนาดนี้ เขาจับมือพี่ลูอิสแล้วจูบแรงๆที่หลังมือขณะที่สะโพกก็ไม่หยุดที่จะถาโถมเข้าใส่ ดูเหมือนพี่ลูอิสจะชอบไม่น้อยเมื่อเสียงครางหวานดังไม่หยุด
เสียงกริ่งดังขัดจังหวะในขณะที่วิกเตอร์กำลังเคลื่อนตัวลงต่ำขบเม้นไปยังหน้าท้องขาว


“พี่ลูอิส...” เขากลัวเหลือเกินว่าจะเป็นมารดาของอีกฝ่ายแต่พี่ลูอิสสนใจที่ไหนกลับตวัดตัวแล้วยกตัวขึ้นคร่อมเขาอีกครั้ง โดยที่ช่องทางรักของตัวเองนั้นยังคงกลืนกินร่างกายของเขา


“ชู่ววว" พี่ลูอิสแตะนิ้วที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆเป็นเชิงให้เขาเงียบ ก่อนที่จะขยับตัวขึ้นลงอย่างรุนแรง เสียงกริ่งยังคงดังต่อเนื่องความตื่นเต้นผสมกับความร้อนในร่างกายของเขาที่กำลังจะประทุ


“อือ..ผมกลัวจัง" วิกเตอร์ลูบไล้ไปยังแผ่นหลังบางแม้ผ้าม่านจะบดบังพวกเขาอยู่ แต่วิกเตอร์ก็ไม่อาจวางใจได้ถ้าหากอีกฝ่ายมีกุญแจก็คงจะไขเข้ามา


“อือ..อือ..กลัว..อะไร...เด็กน้อย" ลูอิสขบริมฝีปากของร่างสูง ปล่อยให้วิกเตอร์บดขยี้ร่างกายของเขาไปตามที่ใจอยากจะทำรุนแรงแค่ไหนเขาก็ยอม ยิ่งลูบไล้เคล้นคลึงแบบนี้ สะโพกของลูอิสยิ่งส่ายไปมา


“ถ้าหาก..ซี้ดดด..อา...มี...มีคนเปิด...เข้ามา" วิกเตอร์พูดไม่เป็นศัพท์


“อืม...อือ..เร็ว..กว่านี้หน่อยสิ" ลูอิสสั่งแล้วโยกตัวไปมา ร่างเล็กที่แสนจะขี้แกล้งจึงแกล้งครางที่ข้างหูของวิกเตอร์แล้วก็บอกว่า ไม่ต้องกลัว


เพราะอะไรน่ะเหรอ..


เพราะลูอิสล็อคกลอนด้านในไว้อยู่แล้ว ต่อให้ไขประตูเข้ามาได้ก็เปิดไม่ได้อยู่ดี


“เจ้าเล่ห์" วิกเตอร์หัวเราะในลำคอ ทำไมเขาเพิ่งมารู้นะว่าพี่ลูอิสของเขาน่ะป้องกันตัวเองดีขนาดไหน ขนาดใต้โซฟายังแอบซ่อนถุงยางและของเล่นไว้เลย


“แต่ก็ยังรัก...อึก..ใช่มั้ย" ลูอิสว่าพร้อมกับแกล้งขมิบส่วนล่างถี่รัดแน่นไม่ยอมให้ออกไปจากช่องทางของตัวเองง่ายๆ วิกเตอร์ยิ้มขำถามแบบนี้จะให้ตอบว่าอะไรได้ล่ะนอกจาก


“Bien “ เขากระซิบด้วยเสียงแหบพร่าพร้อมๆกับมอบความสุขให้พี่ลูอิสที่ทาบทับอยู่ด้านบนจนไหลย้อนลงมาบนหน้าขาของเขา ลูอิสจูบเบาๆที่ปลายคางแล้วก้มลงมองหลักฐานของตัวเองที่อยู่บนอกแกร่งแล้วลูบไล้ไปมาอย่างนึกสนุก


หยาดอุ่นร้อนที่อยู่ในตัวเองกำลังทำให้ลูอิสมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ


“Bien...แค่นั้นเองเหรอ" ลูอิสเอียงคอย่างสงัยแล้วแกล้งยกตัวขึ้นจนส่วนสำคัญที่อยู่ในตัวของเขานั้นเกือบจะหลุดออกแต่วิกเตอร์กลับรู้ทันแล้วจัดการดึงพี่ลูอิสลงมาอีกครั้งแล้วสวนสะโพกเข้าใส่


“อ๊า!!” ลูอิสเผลอครางและทุบเข้าที่อกของเด็กน้อยข้างบ้านที่กล้าแกล้งเขา


“ผมยังพูดไม่จบต่างหากล่ะ" วิกเตอร์ว่ายิ้มๆพร้อมกับขบเม้มไปยังริมฝีปากล่างสุดเซ็กซี่ของพี่ชายที่เขาหมายปองมาตลอดชีวิต


“Bien sur que je t'aime”


แน่นอน...ว่าผมรักคุณ


“Ma reine”


ราชินีของผม



_________________
Rome Talks
ถูกใจกันบ้างมั้ยเอ่ย~

[KKKwanGGG]

WOW ..... สุดยอดเลยครับ

[mint_852]

ไม่รู้ว่าราชินีหรือน้องชายข้างบ้านใครหื่นกว่ากัน
แต่ที่แน่ๆ ราชินีนางรอบคอบเว่อร์ๆ
ขนาดซุกถุงยางกะของเล่นไว้ใต้โซฟาได้เนี่ย
สุดยอดเลย
ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะจ๊ะ

[rome-filano]

Brother Next Door Ep.3


วิกเตอร์รู้ว่าพี่ลูอิสมีเฟซบุ๊คอยู่สองอัน


    อันแรกคือ เฟซบุ๊คสำหรับตำแหน่งอาจารย์ที่คอยเช็คงานหรือแท็ครูปภาพเวลามีประชุมมหาลัยหรือกระทั่งภาพเวลาสอนอยู่ในมหาลัย


   อันที่สอง คือ เฟซบุ๊คที่เอาไว้คุยเรื่องส่วนตัว แท็คเพลงหรือมีการนัดหมายจากบรรดาเพื่อนหรือแฟนเก่า...


  ใช่แฟนเก่า...


  พี่ลูอิสคงไม่รู้ว่ามันทำให้วิกเตอร์ปวดหัวมากขนาดไหนเมื่อวันๆที่เขาแอบไปส่องนั้นโดนหนุ่มคนแล้วคนเล่าแท็คมาตลอดเวลา ไม่ว่าจะรูปภาพสมัยก่อน คำคมหรือกระทั่งเพลง


“ผมไม่ชอบเลย" วิกเตอร์เคยลองพูดกับลูอิสกับเรื่องพวกนี้แต่ผลที่ได้คือ คนรักของเขาบอกแค่ว่า เขาคิดมาก


“ไม่เห็นจะมีอะไรเลยมันก็แค่ภาพถ่ายเก่าๆ" 
ใช่มันก็แค่ภาพถ่ายเก่าๆ


  แต่พี่ลูอิสจะรู้มั้ยว่าภาพถ่ายเก่าๆที่ว่าน่ะคือภาพสมัยที่คบกับเหล่าบรรดาแฟนเก่าที่วิกเตอร์เห็นทีไรก็ทำเอาปวดใจซะทุกครั้ง ยังไม่รวมพวกคำคมหรือเพลงที่เอาแต่พร่ำพรรณนาถึงความรักครั้งก่อนที่เลิกลากันและวิงวอนขอให้คนรักของเขากลับไปคบด้วยอีกครั้ง


 วิกเตอร์ไม่ชอบเลย แต่จะให้บอกบ่อยๆก็กลัวพี่ลูอิสจะรำคาญ


“ตอนนี้พี่คบกับเราอยู่นะจะสนใจกับอดีตทำไม" ลูอิสบอกขณะที่พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง วิกเตอร์จึงได้แต่แอบถอนหายใจแล้วต้องไปแอบลบพวกคอมเม้นท์พวกนั้นเพราะกลัวเหลือเกินว่าบางทีพี่ลูอิสอาจจะอยากไปแคะถ่านไฟเก่าเพราะแต่ล่ะคนนั้นทั้งโปรไฟล์ทั้งรูปร่างชวนทำให้หัวใจของวิกเตอร์อดที่จะรู้สึกคันยิบๆไม่ได้


“ไม่มีอะไรหรอกน่า..” ลูอิสหัวเราะเมื่อเห็นวิกเตอร์เลื่อนเข้าไปอ่านไทมไลน์แล้วขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว
"พี่ก็ไม่ได้เข้าไปตอบนี่เห็นมั้ย..” ร่างเล็กชี้นิ้วไปยังหน้าจอคอม "ขนาดกดไลค์ก็ยังไม่ได้กดเลยเห็นมั้ย"


  ลูอิสว่ายิ้มๆเพราะใบหน้าที่ห่างกันเพียงแค่คืบ วิกเตอร์จึงจัดการดึงคนรักที่แสนจะมีเสน่ห์เข้ามาจูบแล้วขบเบาๆที่ริมฝีปากล่างย่างเย้ายวน


“ผมไว้ใจพี่ได้ใช่มั้ยครับ” วิกเตอร์บอกแล้วจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาที่สุดแสนจะเซ็กซี่ ซึ่งลูอิสไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากแนบริมฝีปากตนให้ชิดอีกครั้งแทนคำตอบแล้วปล่อยให้ปลายลิ้นเรียวควานหาคำตอบเอาเอง...







  วิกเตอร์ไม่รู้เลยว่าบทเรียนรักของพี่ลูอิสนั้นจะยากเย็นถึงเพียงนี้


  วิกเตอร์พยายามแล้ว...


  แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าลึกๆแล้วภายในใจของเขานั้นก็มักจะเกิดอาการต่อต้านเล็กๆเลยทำให้อารมณ์รักที่กำลังก่อตัวนั้นจู่ๆก็มอดดับลงไป


“ไม่เป็นไรหรอก" ลูอิสลูบแก้มของคนรักที่กำลังทาบทับอยู่ด้านบนเบาๆก่อนจะจุมพิตลงไปเบาๆ


“ขอโทษนะครับ" วิกเตอร์รู้สึกแย่เหลือเกินที่ทำให้บทรักที่กำลังจะดำเนินอยู่นั้นจู่ๆก็คั่งค้าง


เขาไม่เคยนึกเลยว่ามันจะยากขนาดนี้...


  วิกเตอร์ไม่อยากเห็นพี่ลูอิสเจ็บ แม้ว่าการใส่ลูกกลมๆเล็กๆเข้าไปในตัวร่างบางมันจะเป็นเรื่องที่ดูง่ายแสนง่ายแต่เพียงแค่เห็นใบหน้าที่แสนจะทรมานและเสียงครวญครางของพี่ลูอิสแล้ว


วิกเตอร์ก็กลัว...


หากกระตุกสายป่านสีขาวที่ห้อยย้อยอยู่ด้านนอกออกนั้นจะทำให้พี่ลูอิสจะต้องเจ็บแล้วล่ะก็ ความรู้สึกกลัวบางอย่างก็พุ่งวาบเข้ามาในอก จนทำให้บทรักที่กำลังทำอยู่นั้นล่มไปในพริบตา


“ขอโทษจริงๆนะครับ" วิกเตอร์กล่าวซ้ำๆรู้สึกตัวเองเป็นไอ้เด็กหนุ่มริรักอย่างที่พี่ลูอิสเคยปรามาสไว้จริงๆด้วย "ให้ผมเริ่มใหม่อีกครั้งนะครับ"


วิกเตอร์ขอโอกาสแต่คนที่นอนใต้ร่างอยู่นั้นกลับส่ายหน้า


“อย่าฝืนเลยนะวิกเตอร์" ลูอิสรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่แสนจะยากเย็นที่ทำให้คนที่ไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้นั้นทำให้หันมาชอบกันได้ง่ายๆ
อะไรที่มันฝืนมักจะออกมาไม่ดี


“ไม่เป็นไรหรอกเด็กดี..” ลูอิสดันตัวเองขึ้นมาช้าๆจากเตียงกว้างแล้วโอบกอดคนที่รู้สึกผิดนั้นเข้ามาแนบอก "ค่อยๆเป็นค่อยๆไป"
เพราะลูอิสยังคงมีเวลาเหลืออยู่อีกเกือบทั้งชีวิต


ไม่ต้องรีบร้อน...






“วันนี้ว่างมั้ย" ลูอิสถามขณะที่พวกเขาอยู่ในรถกันเพียงสองคน วันนี้ลูอิสมารับเด็กน้อยที่เลิกเรียนเร็วให้กลับบ้านพร้อมกัน "พี่อยากจะไปดื่มด้านนอกน่ะสนใจไปกับพี่มั้ย"


“ขอโทษนะครับ" วิกเตอร์ตอบอย่างเสียดาย "อาทิตย์หน้าผมต้องสอบวิชาเลขแล้วแต่ยังไม่ได้เริ่มอ่านเลย เอาไว้หลังสอบได้มั้ยครับ"


“อย่างนั้นเหรอ" ลูอิสเสียดายไม่น้อยที่ไม่สามารถไปกับคนรักได้ "แต่วันนี้พี่อยากไปจริงๆนี่ งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนแล้วเดี๋ยวรอวิกเตอร์สอบเสร็จเราค่อยไปกันอีกดีมั้ย"


  แม้ใจจริงจะไม่อยากแต่วิกเตอร์ก็จำใจพยักหน้าไป วิกเตอร์เข้าใจมันเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วที่พี่ลูอิสอาจจะอยากไปดื่มหรือไปเที่ยวบ้าง แต่น่าเสียดายที่วิกเตอร์ไม่สามารถพาคนรักไปได้ทุกทีในที่ๆร่างเล็กอยากไป


“ให้ผมขับไปรับมั้ยครับ" แม้จะไม่ได้ไปด้วยแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้


“เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่กลับ ไม่เป็นไรหรอกวิกเตอร์อ่านหนังสือเตรียมสอบไปเถอะ"


“พี่ไม่โกรธผมใช่มั้ยครับ" วิกเตอร์ถามอย่างหงอยๆ แต่ลูอิสกลับเพียงโยกศีรษะของเขาเบาๆเท่านั้น


“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย" แค่ไม่ได้ไปนั่งดื่มด้วยกันลูอิสไม่มีทางโกรธหรอก


ไม่ใช่เด็กสักหน่อยที่หากไม่โดนตามใจแล้วจะต้องงอน


“พี่ถึงแล้วเดี๋ยวพี่ส่งข้อความไปบอกดีมั้ยว่าร้านไหน"


“ครับ"


“งั้นเดี๋ยววิกเตอร์จอดตรงใต้สะพานนี้ก็ได้เดี๋ยวพี่ไปต่อเอง" ลูอิสชี้ไปยังจุดที่จะลงแล้วบอกให้วิกเตอร์ขับรถคันนี้กลับบ้านไปได้เลย "ตั้งใจอ่านหนังสือนะ"


ว่าจบก็กดริมฝีปากนุ่มลงกับแก้มของเด็กน้อยที่มักจะทำตาละห้อยอยู่เสมอ


ก็เพราะขี้อ้อนแบบนี้ไง...ลูอิสถึงไปไหนไม่ได้สักที


“เดี๋ยวสิครับ" วิกเตอร์ดึงมือขาวไว้พร้อมกับประทับจูบลงบนมือหอมๆก่อนจะช้อนตามองคนที่กำลังจะลงจากรถไป "อย่าไปหิ้วหนุ่มที่ไหนกลับมานะครับ"


เพราะกลัวใจตัวเองเหลือเกินยิ่งพี่ลูอิสเสน่ห์แรงขนาดนี้แค่เพียงกระดิกนิ้วคงจะมีใครต่อใครเดินตามมาเป็นขบวนพาเหรดแน่
ซึ่งวิกเตอร์ไม่ยอมเด็ดขาด!!!


แค่เฟซบุ๊คก็ทำเอาเขาคิดมากจนแทบนอนไม่หลับ ถ้าหากพี่ลูอิสกลับมาแล้วพาใครไม่รู้กลับมาด้วย
วิกเตอร์ก็คง...


“แล้วถ้าเขาตามพี่มาเองล่ะ" ลูอิสแกล้งถามพร้อมกับลูบแก้มนวลเบาๆ ซึ่งวิกเตอร์ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า


“ถ้าอย่างนั้นผมคงจะต้องใช้วิธีของผมจัดการพี่คงไม่ว่าอะไรผมนะครับ!”





   เสียงเพลงแจ๊ซที่เปิดดังคลอเบาๆทำเอาลูอิสที่มานั่งดื่มอยู่นั้นเผลอโยกศีรษะไปตามกับจังหวะเพลง สายตาเฉี่ยวคมทอดมองไปยังบาร์เทนเดอร์รูปหล่อที่ขยันชงเครื่องดื่มสีสวยส่งมาให้เสียเหลือเกิน ลูอิสยกยิ้มปลายนิ้วเรียวไล้วนบนขอบแก้วใส เขาชอบมาร้านนี้ตั้งแต่ที่หนึ่งในบรรดาอดีตแฟนพามานั่งดื่มเบาๆแล้วพูดคุยกันเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปจนเช้า


  เรียบแต่หรู


  เป็นคำนิยามที่บอกได้ดีถึงบาร์แห่งนี้ นับตั้งแต่นั้นมาลูอิสก็กลายมาเป็นลูกค้าขาประจำที่ร้านแห่งนี้อย่างน้อยในเดือนหนึ่งลูอิสจะต้องปลีกตัวมาให้ได้สักครั้ง


  ครั้งนี้ก็เหมือนกันถ้าหากไม่มีของแถมติดมาด้วย..


“สวัสดีลูอิส" ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐานเดินเข้าโอบเข้าที่เอวบางอย่างคุ้นเคย ยังไม่ทันที่ลูอิสจะเอ่ยอะไรออกไปเจ้าตัวก็ถือวิสาสะมานั่งข้างๆ


“สวัสดีเซย์เดน" ลูอิสฉีกยิ้ม "ไม่ได้เจอกันนานเหมือนกันนะ"


“ตั้งแต่เลิกกัน" เซย์เดนว่าพร้อมกับสั่งบาร์เทนเดอร์ที่ส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้คนตัวเล็กจนเซย์เดนมั่นใจว่าถ้าหากลูอิสลุกไปเข้าห้องน้ำบาร์เทนเดอร์หนุ่มนั่นคงจะต้องเดินตามไปอย่างแน่นอน


“ผ่านมากี่ปีแล้วนะ" เซย์เดนถามพร้อมกับจิบน้ำสีฟ้าใสในแก้วของตัวเอง มองลูอิสที่ไม่แม้แต่จะหันมาสนใจกัน


“ไม่รู้สิ" ลูอิสยักไหล่ "พอดีไม่ได้นับเสียด้วย"


เซย์เดนหัวเราะ ลูอิสเป็นคนมีอารมณ์ขันแต่มักจะเป็นอารมณ์ขันแบบหยิกแกมหยอกที่ทำให้คนฟังต้องแอบเจ็บจี๊ดในหัวใจเล็กๆ ก็ตาม


“มาคนเดียวเหรอ"


“ถ้ามีคนอื่นนายคงไม่ได้มานั่งอยู่ข้างๆแบบนี้หรอก" ลูอิสตอบแต่ดูเหมือนคำตอบนั้นจะทำให้คนที่มานั่งดื่มใกล้ตัวจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ถึงได้รั้งให้เอวของลูอิสเข้าไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น


“ยังเหมือนเดิมเลยนะนาย..” ลูอิสปรายตามองไปยังมือหนาที่เกาะอยู่ข้างเอวแต่กระนั้นลูอิสก็ปล่อยให้เซย์เดนจับไว้แบบนั้นเพราะรู้ดีว่าเซย์เดนไม่กล้าทำอะไรมากกว่าโอบไว้แบบนี้


“ทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลไปได้" เซย์เดนยิ้มขำๆ "พวกเราอุตส่าห์เคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันแท้ๆ"


“ก่อนจะจบลงไปเพราะความงี่เง่าของนายที่ประชดด้วยการกิ๊กกับเด็กในมหาลัยของฉันเนี่ยนะ" ลูอิสกรอกตาไปมาด้วยความเซ็งเมื่อต้องมานั่งย้อนอดีตกับแฟนเก่า


“ไม่มีเรื่องอื่นจะพูดหรือยังไงถึงได้มาชวนคุยเรื่องนี้กัน"


“โธ่...หงุดหงิดซะแล้ว" เซย์เดนดันแก้วของตัวเองให้ชนเข้ากับแก้วของอีกคนที่ทำหน้าบูดบึ้ง


แต่ไม่ว่าจะทำสีหน้าแบบไหนก็ยังน่ารัก...


“ไหนๆก็มาเจอกันแล้วถ่ายรูปกันหน่อยมั้ย" มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังเป็นข่าวดังอยู่ในขณะนี้ถูกยกขึ้นมา "ไม่เอาน่าลูอิสแค่ถ่ายรูปด้วยกันนายคงไม่รังเกียจหรอกใช่มั้ย"


“ไม่ใช่ว่าจะเอารูปฉันไปทำอะไรหรอกนะ" ลูอิสหรี่ตามองอย่างจับผิด แต่ผลที่ได้กลับทำให้คนที่กำลังถือมือถืออยู่นั้นหัวเราะออกมาราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องตลกซะมากมาย


“ฉันจะเอารูปนายไปทำอะไรได้" เซย์เดนว่ายิ้มๆ "ไม่เอาน่า แค่ถ่ายรูปด้วยกันแค่นั้นเองจริงมั้ย"


“ก็ได้" เพราะมันก็แค่รูปถ่ายลูอิสไม่อะไรอยู่แล้วกลัวก็แต่เด็กน้อยที่ยังคงตั้งใจอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านจะแอบคิดมากถ้าหากเห็นรูปถ่ายของลูอิสถูกโพสขึ้นหน้าวอลนี่น่ะสิ


แต่เอาเถอะ กลับไปค่อยอธิบายก็ได้ว่ามันไม่มีอะไร


“งั้นฉันจะถ่ายล่ะนะ" เซย์เดนบอกให้ลูอิสมองกล้องแต่พอจังหวะที่กำลังจะกดนั้น เซย์เดนกลับกดจมูกโด่งเข้ากับแก้มของเขา!!!!
ฟอด!!


แชะ!!


“ทำบ้าอะไรของนายกันเนี่ย" ลูอิสลูบเข้าที่แก้มของตนอย่างหงุดหงิด


เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย!!


“ตอนคบกันฉันออกจะทำบ่อยๆแท้ๆ" เซย์เดนมองรูปในมือถืออย่างพอใจก่อนจะกดอะไรนิดหน่อยแล้วจัดการเก็บมันเข้ากระเป๋าเสื้อ "นายน่าจะชินได้แล้วนะ"


“แต่ตอนนี้เราไม่ได้คบกัน"ลูอิสพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งโมโห "และนายไม่ควรทำแบบนี้เพราะฉันมีแฟนแล้ว"


“หืม..” เซย์เดนครางในลำคอก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก "อย่างนั้นหรอกเหรอ"


“ก็ใช่น่ะสิ!!” ลูอิสอยากจะข่วนหน้าคมๆนั่นให้หายโกรธ


ยังจะมาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก


คนอะไร!!


“งั้นก็เลิกแล้วมาคบกันใหม่มั้ยล่ะลูอิส" เซย์เดนไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกมา "บอกตรงๆนะฉันลืมนายไม่ลงจริงๆ"


แค่เพียงอยู่ใกล้ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวของคนนัยน์ตาที่แสนจะเซ็กซี่ดึงดูดให้เซย์เดนอยากจะได้ตัวกลับมาอีกครั้ง ยิ่งนึกถึงวันเก่าๆและกล่ินกายหอมๆของลูอิสแล้ว เซย์เดนก็อยากจะฉุดให้ร่างเล็กกลับไปยังรังรักเก่าให้ได้เสียจริงๆ


“หึ..หึ" ลูอิสหัวเราะในลำคอ "ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ย"


ลูอิสลูบไล้ไปยังปกเสื้อสีฟ้าพาสเทลของคนข้างตัวอย่างเย้ายวน เสียงเพลงแจ๊ซดังคลอเบาๆช่วยทำให้อารมณ์ของคนที่กำลังกรึ่มๆนั้นเพิ่มทวีคูณความร้อนแรงออกมา


“ว่าแฟนเก่าสำหรับคนอย่างลูอิสก็เหมือนกับอ้วกเก่าๆนั่นแหละ"


อ้วกเก่าๆที่ไม่เคยคิดจะไปเก็บกินให้เสียดายเลยแม้แต่น้อย!!


 ลูอิสแกะมือปลาหมึกที่เริ่มลูบไล้ไปยังต้นขานั้นออกก่อนจะดันตัวออกห่างให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงความสุภาพมากที่สุด แม้จะเลิกกันไปแล้วแต่ความสัมพันธ์สำหรับเพื่อนนั้นยังคงอยู่ ลูอิสอยากจะรักษามันไว้เพราะถ้าหากเดือดร้อนอย่างน้อยอีกฝ่ายก็คงจะช่วยเหลือเขาได้บ้างแต่หารู้ไม่ว่าส่วนใหญ่แล้ว'เพื่อน'ที่ลูอิสมอบให้นั้น อีกฝ่ายอยากที่จะก้าวผ่านมาเป็น'อย่างอื่น'กันเสียเหลือเกิน


“ไม่เอาน่า..” เซย์เดนเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตากัน "นี่นายงอนฉันใช่มั้ย ฉันรู้ทันนายหรอก"


“เหอะ..” ลูอิสไม่อยากจะเชื่อเลยว่านักธุรกิจที่มีลูกน้องเป็นพันคนจะคิดได้แค่นี้ "นายเมาแล้วล่ะเซย์เดน"


“ไม่ได้เมา" เซย์เดนปฏิเสธแทบจะในทันที "นายก็รู้ฉันไม่เคยง้อใครเลยนะนอกจากนาย กลับมาหาฉันเถอะนะลูอิส"


“กลับไปหานายแล้วฉันจะได้อะไร" ลูอิสเลิกคิ้วอย่างท้าทาย "นอกจากเซ็กซ์แล้วนายหวังอะไรจากตัวฉันอีกล่ะเซย์"


“ก็คงจะเป็นจูบหวานๆจากนายล่ะมั้ง" คนที่อยากจะเป็นมากกว่าเพื่อนโน้มใบหน้าคมให้ใกล้ยิ่งขึ้นจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่าย  อีกเพียงนิดนึงริมฝีปากของพวกเขาทั้งคู่ก็จะสัมผัสกันอยู่แล้ว  แต่เพียงวูบหนึ่งจู่ๆก็มีมือจากไหนก็ไม่รู้กระแทกหมัดเข้ามาที่ใบหน้าของเซย์เดน


ตุบ! ตุบ!


พลั่ก!


“โอ๊ย!...ซี้ด” เซย์เดนครางกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วในโพรงปาก มันรวดเร็วมากจนตาของเขานั้นมองไม่ทันรู้ตัวอีกทีก็มีหมัดที่ไหนไม่รู้เข้ามากระแทกที่ใบหน้าเสียแล้ว


“ใครวะ!!!” เซย์เดนตะโกนอย่างหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายที่เขากำลังจะอ้าปากด่านั้นกลับถลาเข้ามาซ้ำ


พลั่กๆๆ


  เสียงตุบตับดังสนั่นไปทั่วทั้งร้าน ผู้คนต่างตกใจและลุกคนฮือฮา ลูอิสรีบดึงวิกเตอร์ให้อออกห่างจากเซย์เดนแต่คงเพราะขนาดตัวที่ต่างกันยิ่งเขาจับอีกฝ่ายให้ออกห่างกลับกลายเป็นว่ายิ่งทำให้ร่างหนาถลาเข้าไปซัดคนที่นอนล้มลงอยู่บนพื้นได้ถนัดขึ้น


“หยุดนะวิกเตอร์!!” ลูอิสตะโกนบอกให้วิกเตอร์หยุดพลางจับแขนแกร่งไว้มั่นแต่วิกเตอร์กลับสะบัดออกอย่างแรงจนร่างเล็กถลาไปกับพื้นหินอ่อนลายงาม


“พี่ปกป้องมัน!!” วิกเตอร์หัวเสียยิ่งกว่าเก่า "พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง!!”


“ไม่ใช่นะวิกเตอร์" ลูอิสพยายามจะอธิบาย เพราะไม่อยากให้มีเรื่องจนต้องไปที่สถานตำรวจต่างหากล่ะและคนที่มีแต่เสียกับเสียก็จะเป็นวิกเตอร์เสียเอง


“มันไม่ใช่แบบนั้น"


“ไม่ใช่อะไร!!” แรงหึงหวงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ วิกเตอร์กระชากแขนร่างบางและฝ่าผู้คนให้ออกจากร้าน ไม่สนใจเสียงตะโกนที่ดังออกมาจากคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น วิกเตอร์โกรธจนบีบแขนที่กำลังจับอยู่นั้นอย่างแรงจนลูอิสร้องโอดโอยออกมาขอร้องให้ใจเย็นๆ


ใจเย็นอย่างนั้นเหรอ!!


ใครเป็นเขาคงจะใจเย็นอยู่ได้หรอกที่เห็นแฟนตัวเองกำลังจะจูบกับคนอื่น!


“พี่ทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง!”


เสียแรงที่ไว้ใจ...


แต่สุดท้ายกลับมาตอบแทนกันแบบนี้


“เพราะแบบนี้สินะที่พี่อยากจะมาดื่มนักหนา" วิกเตอร์สะบัดแขนของคนรักออกอย่างแรง อารมณ์โกรธ ผิดหวัง เสียใจ มันปะปนกันไปหมด "นัดกันไว้แบบนี้นี่เอง”


“มันไม่ใช่แบบที่ิวิกเตอร์คิดนะ" ลูอิสพยายามอธิบายอย่างใจเย็นเพราะเข้าใจดีว่าวิกเตอร์มาเห็นในจังหวะที่ชวนให้เข้าใจผิดเหลือเกิน "ค่อยๆคุยกันนะครับ"


“ให้คุยอะไรอีก!” น้ำเสียงตะคอกที่เอ่ยออกมาบอกให้รู้ได้เลยว่าวิกเตอร์โกรธแค่ไหน "ผมรู้ว่าผมมันไอ้ไก่อ่อน ไม่มีน้ำยาแบบนี้สินะพี่ถึงต้องไปหาคน..”


เพียะ!!


มือนุ่มกระทบเข้าที่ใบหน้าของวิกเตอร์เข้าอย่างจังจนเกิดรอยแดงเถือกแนบอยู่ข้างแก้ม วิกเตอร์ตะลึงงันมองลูอิสที่ยืนโกรธจัดอยู่ตรงหน้า


พี่ลูอิสตบเขา!


“พี่...ลูอิส"


“อย่ามาเรียกว่าฉันว่าพี่" ลูอิสไม่คิดเลยว่าวิกเตอร์จะคิดแบบนี้มาตลอด "ฉันรู้ว่านายโกรธเพราะสถานการณ์มันชวนให้เข้าใจผิดแต่นายไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉันแบบนี้"


  ลูอิสตั้งใจไว้ว่าต่อให้วิกเตอร์จะตะคอกหรือทำอะไรก็ตามกับตัวเองลูอิสก็จะทนเพราะเข้าใจดีว่า วิกเตอร์กำลังโกรธ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริงๆแต่ลูอิสก็ใจเย็นพอที่จะค่อยๆอธิบายหรือง้อคนรักเพราะสาเหตุที่เกิดก็เพราะตัวของเขาเอง
แต่ไม่ใช่ที่มาดูถูกกันแบบนี้!


  ลูอิสเสียใจเพราะวิกเตอร์กำลังดูถูกความรักของตน


“ถ้าหากนายคิดได้แค่นี้แล้วล่ะก็ เราคงไปกันต่อไม่ไหวแล้วล่ะวิกเตอร์"


ไม่..ไม่นะ


วิกเตอร์ส่ายหัว เขาไม่ยอมหรอกกว่าจะได้พี่ลูอิสมา เขาต้องวอแวขนาดไหนกว่าที่อีกฝ่ายจะใจอ่อน แล้วเพียงแค่นี้จะต้องมาเลิกกันล่ะก็..


“ผมไม่เลิกนะ" วิกเตอร์ดักคอ "ให้ตายผมก็ไม่ยอมเลิกกับพี่"


“งั้นก็ตายไปซะสิ" ลูอิสตอบอย่างไม่แยแส "แต่ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"


ลูอิสมองเด็กน้อยข้างบ้านด้วยสายตาที่ว่างเปล่า


ความรักที่เคยมีมันจางหายไปแล้ว...


“ตลอดกาล"


[/font][/size][/color]

_________________________________________________________________________________________

งานดราม่าต้องมา!!!

[P.PIM]

เดี๋ยวๆ ใครมันจะเลิกรักได้ง่ายล่ะ? โว๊ะ 

[mucan99]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยย เส้ามากกกกกกกก็คนมันเสียใจอะ อย่าโกดเด็กน้อยเลยยย