Ch 59 คือรัก || Oon’Mode
มันยากนะ กว่าจะพยายามข่มตาให้หลับ
แล้วผ่านไปได้ในแต่ละวัน
มันลืมไม่ได้หรอกจริงๆ วันเวลาต่างๆที่ใช้ด้วยกันมา
แค่คิดก็ …… คิดถึงจะบ้าแล้ว
เช้าวันต่อมาผมก็มาเรียนพร้อมกับแบงค์ครับ
แต่ผมมีเรียนสิบโมง แบงค์มันเรียนเช้าผมเลยไปนั่งที่ใต้คณะมัน
ยังไงๆก็ไม่เจอพี่ยิมหรอก เพราะวันนี้พี่ยิมมีเรียนบ่าย
ผมนั่งรอเปอร์ เพราะมันไลน์มาบอกว่าจะมานั่งเล่นด้วย มันมีเรียนสิบโมงเหมือนกัน
ตอนที่ผมรอให้เปอร์มาหา พี่แชมป์ก็แวะมานั่งคุยด้วยครับ
พี่แชมป์ :: ไงอะเรา ไม่มีเรียนหรอ
ผม :: สวัสดีครับพี่ ผมมีเรียนสิบโมงโน้นเลยอะ
ละพี่แชมป์ไม่ไปฝึกงานหรอครับ
พี่แชมป์ :: เดี๋ยวไปตอนบ่ายอะ ตอนเช้าพี่ลามาเอาเอกสารที่มหาลัย
ผม :: อ่อ แล้วพี่มี่ไปไหนละครับ
พี่แชมป์ :: มันฝึกงานคนละบริษัทกับพี่นะ
ไปทำงานแต่เช้าเลย แต่เห็นว่าเย็นนี้มันจะเข้ามาแกล้งน้องอยู่นะ 5555
ผม :: ตลอดอะพี่มี่ 55555
พี่แชมป์ :: แล้วเรื่องยิม .. สรุปเลิกกันจริงๆหรอ
ผม :: อืมม ครับ ก็น่าจะแบบนั้นแหละ
พี่แชมป์เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
พี่แชมป์ :: รู้ไหมทำไมพี่ถึงอยู่กับพี่มี่มาหลายปีแล้ว
ทั้งๆที่มี่มันเคยนอกใจไปนอนกับแฟนเก่ามัน แล้วเหตุผลของมันที่พูดออกมาโคตรน่าต่อยปากมากๆ
ผมส่ายหัว ไม่รู้สิครับ จะบอกว่ารักงั้นหรอ?? ความรักมันทำให้คนยอมได้ขนาดนั้นเลยหรอครับ?
พี่แชมป์ :: เพราะพี่รักพี่มี่ไง พี่อยากมีชีวิตที่มีพี่มี่ข้างๆ
อีกอย่างพี่มี่มันก็เพิ่งทำผิดแค่ครั้งเดียว พี่เลยคิดว่าพี่น่าจะให้อภัยมันได้
ผม :: แล้วทุกวันนี้พี่เชื่อใจพี่มี่ได้หรอครับ?
พี่แชมป์ :: อืมม ได้สิ .. คนเราอะพอเจอปัญหาแล้วผ่านด้วยกันมาได้
เหมือนความรักมันจะเข้มแข็งมากขึ้นนะ ไม่รู้คนอื่นเป็นไหมนะ แต่พี่เป็น
ผม :: แล้วพี่ยิมจะคิดได้แบบพี่มี่ไหมครับ?
พี่แชมป์ :: ถามแบบนี้ยังลังเลใช่ไหม? ยังอยากกลับไปหาพี่ยิมใช่ไหมเรา
ผม :: ไม่รู้เหมือนกันอะพี่แชมป์ แต่คิดถึงมากๆ จนลืมไปแล้วว่าโกรธอยู่ TT
พี่แชมป์ :: 55555 จริงๆลองให้โอกาสมันอีกครั้งก็ได้ มันก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ
แต่ต้องเข้าใจแหละบางทีอยู่ในกลุ่มเพื่อน แรงยุ แรงชงจากเพื่อน ความฮา ความสนุก
มันก็ทำให้บางทีอาจหลงลืมสิ่งสำคัญได้ ยังไม่ต้องรีบหรอก
ลองอยู่แบบนี้ไปก่อนว่าจะทนได้ไหมกับชีวิตที่จะไม่มีมัน ถ้าไม่ได้ก็เดินกลับไป ไม่ยากเลย
ผม :: แล้วผู้หญิงอีกคนละพี่แชมป์
พี่แชมป์ :: นั้นก็คือสิ่งที่ยิมมันต้องจัดการ ตอนนี้ก็ดูอยู่ห่างๆเถอะเนอะ
รอเวลาที่มันพร้อมจริงๆ บางทีเราอาจจะรักชีวิตของเราในตอนนี้ก็ได้ใครจะรู้
ผม :: ครับพี่
รอ .. เวลา งั้นหรอ????
พี่แชมป์ :: แต่พี่คิดว่าพี่ทำถูกละนะที่วันนั้นไปรอมี่ที่คอนโด
เพราะถ้าคนที่โดนแทงไม่ใช่พี่ แต่เป็นมี่ พี่คงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ
ผม :: พี่แชมป์คงรักพี่มี่มากๆเลยใช่ไหมครับ
พี่แชมป์ :: อืมม รักสิ ทุกคู่แหละอุ่น มีปัญหาถาโถมเข้ามาหมด อยู่ที่ว่าเราจะรับมือกับมันยังไง
ค่อยๆคิดนะ เออ.. เดี๋ยวพี่ไปหาอาจารย์ก่อนละ แล้วไงเจอกันที่ห้องทีชเชอร์
ผม :: สวัสดีครับพี่แชมป์
อืมม ,, ทุกๆคู่ต้องมีปัญหาเหมือนกันงั้นหรอวะ????
สักพักเปอร์ก็เดินเข้ามา เอาหนังสือตบหัวผมไป 1 ที
คือ ,,, หนังสือเรียนแพทย์ของคุณท่านหนานะครับ
ฟาดมาได้ TT’
ผม :: เบาๆสิวะ กูยิ่งปวดหัวอยู่
เปอร์ :: นอนไม่หลับหรอวะมึง
ผม :: ลองให้พี่ปิ่นนอกใจสิ ละมึงนอนหลับลงก็บอกวิธีกูด้วย
เปอร์ :: 5555555 โง่เองอะมึง ทำตัวเป็นผู้หญิงสะดีดสะดิ้ง หนีออกจากบ้าน
ผม :: มึงนี้ยังไงวะครับ ก็มันไปนอนกับคนอื่นแล้ว มึงจะให้กูทนอยู่??
เปอร์ :: มึงครับ ,, มีสักคืนไหมที่พี่ยิมไม่กลับห้อง
ผม :: ไม่มีอะ
เปอร์ :: แล้วมึงได้ถามถึงเรื่องราวทั้งหมดหรือยัง
ผม :: จำเป็นที่กูต้องรู้ด้วยหรอวะ แค่มันนอกใจกูก็คงเกินพอแล้วมั้ง
เปอร์ :: อืมม กูไม่รู้ดิ กูยังไม่เคยใช้ชีวิตร่วมกันพี่ปิ่น
กูไม่รู้หรอกนะว่าความผูกพันของคนที่เค้าตกลงใช้ชีวิตด้วยกันมันจะเหนียวแน่นแค่ไหน
แต่กูอยากให้มึงกลับไปคุยกับพี่ยิมดีๆสักครั้ง ด้วยเหตุผลของทุกๆอย่าง
ผม :: กูยังไม่อยากฟังวะ
เปอร์ :: อืมม ให้มึงพร้อมมึงค่อยไปฟังก็ได้นะ
หรือถ้ายังไงมึงลองเปิดตามองเอาก็ได้ ว่าเรื่องราวต่างๆมันเป็นยังไง
ผม :: เปิดตางั้นหรอ? มึงมีอะไรบอกกูมาเถอะ อย่าให้กูคิดเองเลย กูเหนื่อยจะคิดเองแล้ววะมึง
เปอร์ :: เห้ออ มึงนี้นะอุ่น ..... คือ กูมานั่งที่ใต้คณะนี้แทบทุกวันไง
กูเห็นผู้หญิงคนนั้นมานั่งรอพี่ยิม แต่ไอ่พี่ยิมอะหนี ไม่ยอมมาเจอ
แล้วก็มีทะเลาะกันที่ใต้ตึกนี้แหละ ทุกคนได้ยินรับรู้หมด พี่ยิมบอกว่า พี่ยิมรักมึงไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น
ผม :: ใต้ตึกที่คนเยอะๆเนี้ยนะ
เปอร์ :: อืมม
ผม :: เพื่ออะไรวะ?
เปอร์ :: คำตอบนั้น มึงรู้ดีวะ .. เออ ไปเรียนกันเถอะ อย่าไปคิดมากมึง
บางทีนะเหตุผลอะไรต่างๆมันก็ไม่สำคัญเท่าหัวใจมึงหรอก
พูดจบแล้วเปอร์ก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะบอกให้ผมรีบๆลุกขึ้น
มันมีรถแล้วนะครับ 5555555555 พ่อมันออกให้ฉลองที่ลูกชายสอบติดหมอ
มันวนไปส่งผมที่คณะก่อน แล้วมันก็ไปเรียน
ผมนั่งเรียนไปจนคาบบ่ายละครับ
วันนี้ผมเลิกบ่าย 3
เลิกเสร็จแล้วจะไปหาทีชเชอร์ ..
คิดถึงจะแย่ละไม่เจอหน้าหลานมา 2-3 วันแล้วมั้ง
พอเลิกเรียนผมก็เก็บของเตรียมจะไปโรงพยาบาล
ชูก็เดินเข้ามาหาผม
ชู :: อุ่นๆ เลิกเรียนแล้วจะไปไหนอะ
ผม :: อ่อ จะไปธุระนะ ชูมีอะไรหรือเปล่า
ชู :: อ่อ จะชวนเข้ากลุ่มทำงานที่อาจารย์สั่งนะ
ผม :: โอเคเลย ถ้าจะให้ทำส่วนไหนบอกได้เลยนะ เดี๋ยวเราไปก่อนละ บ๊ายย
ชู :: อ่อ โอเคบายยย
ผมเดินแยกจากชูออกมา กำลังจะเดินไปหน้าคณะก็เหมือนเดิมครับ ..
รถคันเดิม คนๆเดิมยืนรออยู่ที่เดิม
ผมเลยเดินกลับเข้าไปในคณะ แล้วก็ขึ้นไปห้องสมุดเหมือนเดิม
เห้อออ ,, หน้าตาซีดขนาดนั้นไม่สบายปะวะ??
ผมไปยืนมุมๆเดิมที่มองเห็นพี่ยิมได้ชัดเจน
จะยืนอีกนานไหมนะ ,, เมื่อคืนไปกินเหล้ากับเพื่อนมาแท้ๆ
ผมยืนดูพี่ยิมอยู่เงียบๆแบบนั้นสักพัก จนพี่ยิมคงจะไม่ไหว
เลยเข้าไปนั่งในรถแทน แต่ก็ไม่ได้ขับรถออกไปไหนนะครับ
ยังจอดรอตรงที่เดิมแบบนั้น
เห้อออ .. กลับไปนอนเถอะพี่ยิม
ผมหยิบหนังสือเล่มเดิมที่วางเก็บไว้มาอ่าน
แต่วันนี้มันแปลกไปตรงที่ว่า ...
หนังสือเล่มเดิมของผม,, มีกระดาษโน้ตเสียบอยู่ด้วย
ผมเอาโน้ตเล็กๆที่ติดกับหนังสือขึ้นมาอ่าน
"เศร้าเสียใจ ไม่รู้เมื่อไหร่จะผ่านไป
แต่คุณควรดีใจนะ ที่อย่างน้อยมันก็จบลง
เหมือนกับการแกะพลาสเตอร์ออกจากแผลคุณ
ค่อยแกะ ค่อยๆเจ็บ ไม่รู้เมื่อไหร่จะแกะออก
กับการดึงทีเดียวหมด มันเจ็บกว่ามาก
แต่จบครับ ไม่ค้างคา
ยิ้มให้กับโชคชะตา
ที่เค้าพาคนไม่รักเรา ....ออกไปแล้ว"
ยิ้มไวๆนะน้องอุ่น พี่รอดูอยู่นะ
From ... คุณหนังสือ
ผมอ่านจบก็มองไปรอบๆตัว
ใครวะ ,, เอามาใส่ไว้
แต่ก็ขอบคุณนะครับ ...
มันคงเป็นยิ้มครั้งแรกของผม
ตั้งแต่เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น
^___________________^'
ผมหยิบโพสอิทกับปากกาในกระเป๋าออกมาเขียนตอบไป
ขอบคุณครับที่ทำให้ยิ้ม =)
แล้วแปะไว้ที่หนังสือเล่มเดิม
และเก็บมันเข้าไปที่มุมเดิม
^^' วันนี้ไม่อ่านละดีกว่า
พรุ่งนี้จะแวะมาอ่านอีกนะครับ ..... คุณหนังสือ
หันไปมองพี่ยิมอีกครั้ง รถพี่ยิมหายไปแล้ว
สงสัยกลับไปพักแล้วละมั้ง
อืมมม ,, ไปโรงพยาบาลดีกว่า
ผมหันไปมองหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะยิ้ม
แล้วเดินออกจากห้องสมุดมา
ไปเยี่ยมทีชเชอร์เหมือนไปเจอเพื่อนครับ
เจอครบทั้งกลุ่ม ทุกคนแย่งกันคุยมาก
เปอร์ กับน้ำน่าน นั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะสำหรับกินข้าว
พี่เจกับแฟรงค์นั่งคุยกันอยู่ข้างๆเตียงทีชเชอร์
ส่วนพี่มี่พี่แชมป์พี่เชนนั่งเถียงกันเรื่องสีของอาคารที่กำลังสร้างบริษัท
พี่ปิ่น กับน้องเฟรินส์ชวนกันดูหนังสือแฟชั่น
ผมว่า.... มันดูมีความสุขดีครับที่พวกผมมาอยู่กันครบทีมแบบนี้
แต่มันเหงาๆนะ เพราะมันขาดคนๆหนึ่งไป
ไม่รู้ป่านนี้ … จะกินข้าวหรือยัง?
ผมนั่งคุยกับเพื่อนๆสักพักก็กลับมาเอาของที่ห้องแบงค์
เพราะคืนนี้จะไปนอนห้องแฟรงค์กับพี่เจแทน
แบงค์ :: ไปจริงอะมึง นอนกับกูก็ได้นะเว้ย ห้องมันว่าง
ผม :: ไม่เป็นไร กูไปนอนกับแฟรงค์แหละ เผื่อมีไรดึกๆกูจะได้ช่วยมันได้ มันยิ่งอดนอนเยอะๆอยู่
แบงค์ :: โอเคๆ มีไรมึงก็รีบโทรหากูนะ แล้วนี้มึงจะไปไง
ผม :: พี่เจจอดรอข้างล่างวะ
แบงค์ :: งั้นถึงแล้วโทรหากูด้วยนะ
ผม :: โอเคค กูไปละ อย่ากวนตีนพี่เชนเค้ามากอะมึง แล้วพรุ่งนี้เจอกัน
ผมเดินลงมาขึ้นรถพี่เจที่จอดรออยู่กลับไปคอนโด
กำลังรอกลับรถเข้าซอยคอนโด ก็มีเสียงไลน์ดังเข้ามา
S H U :: นัดทำรายงานวันศุกร์นะ หัวข้อไม่ต้องอะเราเตรียมให้แล้ว
ไออุ่น :: OK แล้วพรุ่งนี้ไม่มาเรียนหรอ
S H U :: ไปสิๆ ทำไมหรอ
ไออุ่น :: ก็ป่าวอะ ถ้าไปเรียนทำไมไม่บอกพรุ่งนี้ละ
S H U :: เออ นั้นสิ 555555
ไออุ่น :: 555 ยังไงขอบใจนะ
S H U :: แล้วทำไรอยู่อะ
ไออุ่น :: กำลังกลับห้องนะ ยังไงเจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายย
S H U :: ฝันดีครับ
ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนจะนั่งมองออกไปนอกรถ
พี่เจ :: ยิมไลน์มาหาหรอ
ผม :: เพื่อนในห้องอะครับ
พี่เจพยักหน้า แล้วหันไปมองทางข้างหน้าต่อ
ผม :: พี่เจครับ
พี่เจ :: หื้มมม
ผม :: พี่เจว่าตอนนี้พี่ยิมกำลังทำอะไรอยู่อะครับ
พี่เจ :: ถ้าอยากรู้ทำไมเราไม่โทรไปละ
ผม :: ไม่กล้าอะครับ กลัวเจอแนนรับ
พี่เจ :: เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก กลัวทำไม
ผม :: ทำไมพี่เจคิดว่าเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันอะครับ
พี่เจ :: ที่คณะเค้าพูดกันทุกวันแหละ เรื่องแนนมาตามหายิม แต่ไม่เจอยิม
ผม :: แต่พี่ยิมก็ไปเรียนนี้ครับ
พี่เจ :: ทำไมคิดว่าไปเรียนละ
ผม :: ก็พี่ยิมไปจอดรถรอผมที่คณะทุกวัน
พี่เจ :: อืมม เค้าคงสำนึกแล้วอยากได้รับการอภัยจากอุ่นละมั้ง
ผม :: ผมให้อภัยเค้าได้หรอพี่เจ
พี่เจ :: คำตอบทุกอย่างอยู่ที่อุ่นนะ ป่ะถึงคอนโดแล้ว ไปกันเหอะแฟรงค์รอ
ผมลงจากรถก่อนจะขึ้นไปบนห้อง
ก็นั่งคุยกันสักพักก็แยกย้ายเข้าห้องพักผ่อนครับ
ผมยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆมาเกือบ 2 อาทิตย์
ไปเรียน แล้วไปโรงพยาบาล
แต่ถ้าวันไหนลงมาเจอพี่ยิม ก็จะไปห้องสมุด แล้วยืนอยู่มุมเดิมๆ
หยิบหนังสือเล่มเดิมๆ ขึ้นมาอ่าน
และจะพบโพสอิทแปะไว้ที่หนังสือทุกวัน
“คนเราไม่สามารถจามพร้อมกับลืมตาได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า
เวลาที่เราจะปล่อยอะไรทิ้งไป
เราไม่ควรจะต้องสนใจในสิ่งนั้น
แค่รู้ว่ามันไม่ดี
ก็ปล่อยให้มันออกจากเราไปก็พอ
ไม่ต้องมอง ไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องเห็น
ไม่ต้องเสียดายอะไรทั้งนั้น
แค่ปล่อยมันไปครับ”
(ข้อความจากเพจ วินนี่ )
วันนี้อย่าลืมยิ้มกว้างๆให้พี่ด้วยนะครับ
^__________________^
From คุณหนังสือ
“คงต้องใช้เวลา
หากรักยังพอจะมีหวัง
ทุกลมหายใจ เธอรู้บ้างไหม
มีใครที่คอยเฝ้ารักและห่วงใย
รู้บ้างไหมครับ???
From คุณหนังสือ “
“อย่าให้วันคืนที่ดีเก่าๆ มันทำร้าย”
วันนี้เข้มแข็งนะ อย่ามองว่าเค้าจะเดินกลับมาไหม
มองไปข้างหน้า ,, มีคนที่รอคุณอยู่นะครับ
From คุณหนังสือ”
ผมได้โพทอิทเหล่านี้ที่หนังสือในห้องสมุดทุกวัน
แปลกเนอะ ที่เค้าจะรู้ว่าผมต้องมายืนมุมนี้ แล้วหยิบหนังสือเล่มนี้เสมอ
เป็นใครกัน????
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปห้องสมุดครับ เพราะต้องทำรายงานกลุ่ม
และพี่ยิมก็ไม่ได้มารอที่คณะ 2 วันแล้ว
อืมมม ... เบื่อแล้วหรอ?? ไม่ง้อแล้วหรอ??
ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่
ชูก็สะกิดๆผม
ชู :: วันนี้ไปเยี่ยมหลานอีกไหมอุ่น
ผม :: ไปสิๆ นี้ก็จะไปเนี้ย
ชูกับผมเริ่มสนิทกันมานิดนึงละครับ
เพราะคุยเรื่องงานกันบ่อย แล้วผมก็เคยบอกไปว่าจะไปเยี่ยมหลานที่โรงพยาบาล
เวลาทำงานกลุ่มเสร็จแล้วผมปฏิเสธที่จะไปทานข้าวกับเพื่อนๆต่อ
ชู :: งั้นเราไปส่ง วันนี้เราเอารถมา
ผม :: เฮ้ยย ไม่เป็นไร เราเกรงใจ เดี๋ยวเราไปเองดีกว่า
ชู :: เราอยากไปสวัสดีพี่เจพี่เชนพี่มี่พี่แชมป์ด้วย ยังไงเราขอไปด้วยนะ
ผม :: อ้าวว รู้จักพวกพี่เจด้วยหรอ
ชู :: อื้มม เราซิ่วมาจากคณะวิศวะนะ เลยรู้จัก
ผม :: อ่อๆ เอางั้นก็ได้ ไปด้วยกันก็ได้
วันนั้นผมเลยพาชูไปเยี่ยมทีชเชอร์ด้วย
พอถึงโรงพยาบาลก็เหมือนเดิมแหละครับ
อยู่กับครบทีม 555+
ชูทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นพวกผมมารวมกัน
อยู่ในห้องพิเศษในโรงพยาบาลแห่งนี้
ชู :: นี้มาเยี่ยมหลานคนเดียวเองใช่ไหม
ผม :: อืมม พวกเรารักหลานคนนี้มากนะ จะมารวมกันให้กำลังใจทุกวัน
ชู :: ทำไมหรอ ป่วยหนักหรอ
ผม :: ป่าวนะไข้หวัดธรรมดา แต่พวกเราสนิทกันมาหลายปีนะเลยมารวมกันแบบนี้ตลอด
ชู :: อืมๆ
ผมแนะนำให้พวกเพื่อนๆและพี่ๆรู้จักชู
พวกแฟรงค์ก็รีบถามว่าใครยังไงมาจีบหรอ
นั้นก็คิดกันไปไกลนะ 5555+
ผมเลยบอกไปว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะ และทำรายงานกลุ่มด้วยกันแค่นั้น
พอนั่งคุยสักพัก ชูก็ขอตัวกลับก่อน เพราะบ้านอยู่ไกล
ผมเดินลงมาส่งชูที่รถ ก่อนจะแวะซื้อขนมขึ้นไปกินกับเพื่อนๆ
แต่แบงค์ก็โทรมาหาผมก่อน
แบงค์ :: อยู่ไหนมึง
ผม :: ร้านกาแฟ เอาไรไหมเดี๋ยวจะขึ้นไปแล้ว
แบงค์ :: ยังไม่ต้องขึ้นมาอะ เดี๋ยวกูโทรหาอีกรอบค่อยขึ้นมา
ผม :: ทำไม มีไรวะ
แบงค์ :: พี่ยิมมา หนีบเอาชะนีหน้าหนอนมาด้วย อยู่ตรงนั้นแหละ แค่นี้นะ
มันไม่รอให้ผมพูดอะไรเลยครับ ตัดสายผมทันที
พี่ยิมมางั้นหรอ?? แล้วทำไมต้องพาแนนมาด้วยวะ??
นี้คือพามาเย้ยย หรือพามาให้เห็นให้เสียใจอีก
นี้สินะ หายไป 2 วัน คงตัดสินใจเลือกแนนแล้วสินะ
ผมนั่งรอเวลาสักพัก แบงค์ก็ไม่โทรมาซะที
เลยไปนั่งรอที่ชั้นของห้องพักทีชเชอร์
ผมนั่งมองไปที่ประตูห้องทีชเชอร์ รอ รอว่าจะออกมาเมื่อไหร่
หรือออกมาแล้ว แต่แบงค์ไม่โทรตามวะ??
สักพักพี่ยิมก็เดินออกมา พร้อมกับแนนที่เดินทำหน้าบึ้งตามมา
พี่ยิมผอมลงมากๆ หน้าซูบมากๆ
ไม่สบาย?? หรือเอาแต่กินเหล้ากันแน่??
ผมรีบไปหลบตรงใกล้ๆทางหนีไฟ เพราะกลัวพี่ยิมจะเห็น
ผมกับแนนไม่เคยเจอหน้ากันตรงๆหรอกครับ
มีแต่แนนที่ชอบโทรมาป่วนผม ถามหาพี่ยิมกับผมแทบทุกวัน
แนน :: พี่ยิมหยุดก่อน
แนนวิ่งมาดึงแขนพี่ยิมให้หยุดเดิน
พี่ยิมหยุดเดินแล้วสะบัดแขนออกจากมือแนน
พี่ยิม :: แนนจะตามมาทำไมที่นี้ พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องหมดแล้วนะ
แนน :: ถ้าไม่มารอที่นี้ แนนจะเจอพี่ยิมหรอ พี่ยิมหลบหน้าแนน
พี่ยิม :: พี่ไม่ได้หลบหน้าแนน แต่พี่ไม่อยากเห็นหน้าแนน!
พี่ยิมขึ้นเสียงใส่แนน
แนน :: ทำไมละคะ หรือเพราะพี่อุ่น มันกลับมาหาพี่แล้วงั้นหรอ
พี่ยิม :: ถ้ากลับมาพี่คงไม่มีสภาพแบบนี้หรอกนะ เลิกยุ่งกับพี่ซะที
แนน :: แต่พี่ยิมเคยนอนกับแนนแล้ว ทำไมพี่พูดง่ายๆแบบนี้ละ
พี่ยิม : ฟังนะแนน พี่เป็นผู้ชายผู้หญิงมาให้ท่าขนาดนั้น พี่ก็เอา
เพี๊ยยะ! เสียงพี่ยิมโดนแนนตบ ตบแบบเต็มๆเลยครับ
แนน :: เลวมาก ทำไมพี่พูดหมาๆแบบนี้
พี่ยิม :: เออ กูอะมันเลว ถ้าไม่เลวกูไม่นอกใจแฟนกูมานอนกับมึงหรอก
แล้วจำไว้ดีๆนะ ถ้าวันนั้นกูไม่โดนหมามันมอมเหล้าจนเมาไม่ได้สติ
กูไม่ทำเชรี้ยๆแบบนั้นลงไปหรอก กูมารู้ตัวอีกทีก็นอนในห้องมึงแล้ว
จะให้กูทำไงอีก ทุกวันนี้คนที่กูรักทิ้งกูไปแล้ว มันสาแก่ใจมึงยังละ
พี่ยิมฟิวส์ขาดแล้วแน่ๆ ขึ้นมึงกูกับผู้หญิง.. แล้วยังพูดไปร้องไห้ไปอีก
แนน :: พี่ยิม .. แต่แนนรักพี่นะ
แนนยังเดินเข้าไปกอดพี่ยิม
พี่ยิม :: ปล่อย .. ถ้าแนนรักพี่จริงๆ แนนไม่มาทำให้ชีวิตพี่เป็นแบบนี้หรอก ปล่อยพี่ เห้ยยย ปล่อยสิวะ
พี่ยิมผลักแนนออก ก่อนจะบอกแนนอีกครั้ง
พี่ยิม :: เลิกยุ่งกับพี่ได้แล้วแนน ที่พี่ไม่ไปเรียนมาตลอด 2 อาทิตย์
เพราะพี่ไม่อยากเจอหน้าแนน ไม่อยากเจอหน้าเพื่อนๆ อย่ามายุ่งกับพี่
ถ้าไม่อยากเห็นพี่ทำโง่ๆมากไปกว่านี้
พูดจบพี่ยิมก็เดินไป ทิ้งให้แนนทำหน้าโกรธๆมองตามพี่ยิมอยู่แบบนั้น
นี้คือสิ่งที่ผมไม่เคยรู้ คือสิ่งที่ผมวิ่งหนีมาตลอดงั้นหรอ??
พี่ยิมไม่ได้เต็มใจจะนอนกับแนน
พี่ยิมเมาจนไม่รู้ตัว... คำแก้ตัวหรือป่าววะ??
แต่มันก็มีแค่พี่ยิมกับแนน … พี่ยิมจะแก้ตัวกับใคร???
ผมกำลังจะเดินออกมาจากที่ผมซ่อนอยู่ ก็ได้ยินเสียงแนนโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่
แนน :: เชรี้ยย กูว่าไม่สนุกแล้ววะแม่งง เล่นตัวชิบหาย อืมม ได้เชรี้ยไรละ
มันเมาอย่างหมา มันจะแข็งมาทำไรกูได้วะ อืมมม ดีแล้วละไม่ได้เสียตัวกับมันไป
ไม่งั้นเสียตัวฟรีแน่ๆ เออ คืนนี้ไปเที่ยวไหนกันวะ ได้ๆเดี๋ยวเจอกันเว้ยย
หื้มมม .. ที่พูดนั้นหมายถึงพี่ยิมหรือป่าวว?
ไม่ได้กัน เห้ยยย พี่ยิมกับแนนไม่มีอะไรกัน
>///////<
แล้วผมหนีพี่ยิมมาทำไมตลอดวะ!!!
จริงอย่างที่พี่เชน พี่แชมป์ พี่เจ รวมกระทั้งเปอร์เคยบอก
ว่าผมควรฟังพี่ยิมบ้าง …
เอาไงต่อไปดีวะ???
ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนๆในห้องทีชเชอร์อีกครั้ง
เห็นพี่มี่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ เลยไปนั่งใกล้ๆพี่มี่
ผม :: พี่มี่ครับ
พี่มี่ :: ว่ามา
ผม :: ตอนที่พี่มี่นอกใจพี่แชมป์ พี่มี่รู้สึกยังไงครับ
พี่มี่ :: จะถามหาพ่องงงมึงหรอครับน้องอุ่น
ผม :: พี่มี่เบาๆดิ ตอบมาก่อน
พี่มี่ :: ชีวิตกูเหมือนโดนตัดสวิสต์ไฟ มืดสนิท ทำอะไรก็อึดอัด
จะกินจะนอนจะทำเชรี้ยไรก็เหมือนอะไรขาดๆ รู้สึกว่าตัวเองชั่วมากๆ
คือ ถ้ากูย้อนเวลาไปได้ กูจะไม่ทำเรื่องเชรี้ยๆพวกนั้นเลย
เพราะแชมป์มันรักกูมาก มันอภัยในสิ่งที่กูทำผิดไป
คงไม่มีใครรักกูและอภัยในสิ่งที่กูทำเลวๆแบบนั้นได้อีกแล้วละ แล้วมึงถามทำไม
ผม :: เออ คือ ผม คือ ...
พี่มี่ :: เรื่องยิมสินะ … ให้โอกาสมันได้พูดบ้าง
เรามองเหรียญด้านเดียวไม่ได้หรอกอุ่น สิ่งที่อุ่นทำ คือการมองจากมุมของอุ่น
โดยที่อุ่นไม่มองจากมุมอื่นๆเลยตัดสินทุกอย่างไปเลย
โดยไม่มองถึงวันเวลาต่างๆที่ผ่านๆมา ลองให้โอกาสยิมมันสักครั้งดู มันก็สำนึกผิดแล้วนี้
เค้าว่ากันว่ามันหนีแนนอย่างกับอะไรดี ทั้งด่าทั้งตะคอกใส่ จนเค้ารู้กันทั้งคณะแล้ว
ผม :: หรอครับ
พี่มี่ :: อืมม ไม่ต้องกลัวเพื่อนๆจะห้ามหรอกอุ่น ทุกคนรักและเคารพการตัดสินใจอุ่นทั้งนั้นแหละ
ผม :: ครับพี่