วันเด็ก ครึ่งหลัง
“ผิดหวังมาก ผิดหวังจริงๆ” ปลายฝันพูดขึ้นมาทำเอาร่างเล็กของนอร์ทตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ แต่ประโยคต่อมาของปลายฝันทำเอานอร์ทถึงกับเงยหน้าขึ้นมอง
“ดรีมผิดหวังกับพี่ดินมาก ไม่คิดว่าพี่จะคิดกับน้องดรีมแบบนี้จริงๆ”
“ดรีม...พี่” ปฐพีทำท่าจะอธิบาย แต่ปลายฝันก็ส่ายหน้าก่อนจะเรียกนอร์ทให้มายืนใกล้ๆ
“นอร์ทมาหาพี่มา” นอร์ทเดินร้องไห้ไปยืนอยู่ข้างๆ ปลายฝัน “ใครไม่เชื่อนอร์ท พี่จะเชื่อนอร์ทเอง พี่รู้จักน้องชายพี่ดี นอร์ทเป็นเด็กดีจะตาย” เสียงของร่างบางสั่นเครือจะร้องไห้
ปฐพีไม่มีเหตุผลเลย
“ดรีมคิดว่าวาโยโกหกหรือ” อัคนีเอาด้วยอีกคน ปลายฝันเงยหน้ามองคนรักด้วยสายตาที่ผิดหวัง
“วาโยตอบใครสักคำหรือยังว่านอร์ทเป็นคนทำ ยังไม่รู้อะไรอย่าเพิ่งคิดไปเองสิฮะ คิดถึงใจเด็กคนนี้บ้างไหม ก็จริงอยู่ที่ทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ แต่วาโยมีพวกเรา แล้วนอร์ทมีใคร ถ้าเราเอาแต่โทษเค้า เราจะสร้างบาดแผลให้เด็กคนนี้มากแค่ไหนกัน”
ปฐพีเงียบ อัคนีก็เงียบ เพราะความเป็นห่วงลูก ความโกรธ เลยทำให้พวกเขาขาดสติ
มันดูโหดร้ายจริงๆ ที่เขาสองคนพยายามยัดเยียดความผิดให้กับนอร์ททั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย
“วาโย มาหามัมลูก” วาโยสะอื้นตัวโยน ปีนออกจากตักแกร่งของปฐพีแล้วเดินมานั่งบนตักของปลายฝันแทนกอดเอวบางของปลายฝันแต่ก็ไม่รอบอย่างหาที่พึ่งพิง
“ฮึก...ฮือ ม่ะ...มัม ฮึก ฮือ”
“คนเก่งของมัม ใจเย็นๆ ลูก ค่อยๆ หายใจ ร้องไห้ทำไมครับคนเก่ง” ถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียงที่แสนจะนุ่มนวลที่วาโยชอบฟังเวลามัมเอาใจ
เด็กชายตัวน้อยของปลายฝันปาดน้ำตาออก หยุดร้องไห้ แต่ยังคงสะอื้นอยู่ พยายามให้ตัวเองหยุดร้องจริงๆ ก่อนจะพูดแก้ตัวให้กับพี่ชายที่แม้ไม่ชอบหน้า แต่ก็ไม่ชอบให้โดนดุเพราะเขา
และที่สำคัญ พี่นอร์ทไม่ได้ทำอะไรผิด
ผ่านไปหลายนาที วาโยหยุดร้องไห้แล้ว น้ำตาหยุดไหล มีเพียงแค่สะอื้นเล็กน้อย ส่วนนอร์ทเองก็หยุดร้องไห้ ไม่กล้าสบตาใครยืนก้มหน้านิ่งๆ มือข้างหนึ่งมีธาราจับเอาไว้อย่างให้กำลังใจ
“เอาล่ะคนเก่งของมัม บอกมาสิ วาโยร้องไห้ทำไมครับ”
“พี่นอร์ท...บ่ะ บอกว่า ให้เลือกของชิ้นเล็กๆ ราคาถูกๆ ให้ฮะ” เล่าอย่างแผ่วเบา แต่ทุกคนก็เงียบรอฟังอย่างตั้งใจ
“แล้วไงต่อครับ”
“พี่นอร์ทบอกว่า ของเล่นที่วาโยซื้อ เอ่อ...ที่พ่อกับป๊า อึก...ซื้อให้มันแพงมาก วาเพิ่งรู้เลยร้องไห้ เพราะพี่ๆ ที่บ้านอุ่นใจ ฮึก เคยบอกว่า ของแพง ฮึก คือของที่ใช้เงินที่มีอยู่ทั้งหมดซื้อมาก็ซื้อไม่ได้ วาก็เลยคิดว่า ฮึก พ่อกับป๊า อ่ะ อาจจะหมดเงินเพราะต้องซื้อของเล่นแพงๆ ให้ ฮึก” เด็กน้อยพยายามอธิบาย บ้างก็เสียงขัดๆ เสียงสั่นๆ บ้างก็สะอึกเพื่อระงับความอยากร้องไห้เอาไว้
“แล้ว...พ่อกับป๊า ฮึก อาจจะเหนื่อยที่ต้องหาเงินมาให้วากับธาซื้อของเล่นแพงๆ อีก ฮึก วารู้สึกไม่ดี วากลัวพ่อกับป๊าเหนื่อย ฮึก”
เพียงรู้ความจริงจากปากวาโย ความรู้สึกผิดก็ตีขึ้นอกของปฐพีกับอัคนีทันที พวกเขาสองคนมองลูกชายด้วยสายตาที่รักใคร่ และเลยไปมองเด็กชายที่ตัวโตกว่าใครเขาด้วยสายตารู้สึกผิด
“โธ่...วาโยคนดีของมัม ไม่เอาๆ ไม่คิดมากนะลูก พ่อกับป๊าของลูกมีเงินซื้อให้ลูกก็จริง แต่มัมก็ถึงได้บอกไงว่าซื้อได้ไม่เยอะ เพราะมันแพงอย่างที่พี่นอร์ทบอกจริงๆ ลูก” ปลายฝันใช้โอกาสนี้สอนเด็กๆ เพื่อไม่ให้ซื้อของเล่นแบบสิ้นเปลืองอีกต่อไป ต้องของคุณนอร์ทจริงๆ นะเนี่ย
“ฮะ วาจะไม่ซื้อเยอะแล้วฮะ”
“หนูด้วยค่ะ” ธาราพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าหงอยๆ เล่นเอาพ่อๆ ที่ชอบเอาใจถึงกับกังวลเพราะกลัวลูกๆ จะเสียใจที่ไม่ได้ของตามที่อยากได้
ปฐพีกับอัคนีสอนลูกแบบที่พวกเขาเป็นคืออยากได้อะไรก็ต้องได้ ส่วนปลายฝันจะสอนลูกด้วยความประหยัดและสมเหตุสมผล เนื่องจากชีวิตที่ผ่านมา ปลายันมีของเล่นเพียงอย่างเดียวคือลูกบอลที่แม่ซื้อให้ แต่ตอนนี้เขาให้น้องๆ ที่บ้านเล่นต่อเพราะเขาก็โตแล้ว ไม่สามารถเล่นได้อีกต่อไป
“ดีมากครับธาราวาโย ถ้าอย่างนั้น วาโยต้องขอโทษพี่นอร์ทนะครับ เพราะหนูทำให้พ่อกับป๊าดุพี่นอร์ท” เจ้าหนูตัวเล็กหันมามองพี่ชายที่แม้จะโดนดุจนร้องไห้ตาแดง แต่พี่นอร์ทของวาโยก็ยังคงส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้เหมือนเช่นเคย
“พี่นอร์ท วาขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับตัวเล็ก พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” มือเล็กของนอร์ทเอื้อมมาลูบกลุ่มผมของวาโยเบาๆ อย่างเอ็นอู แต่ในใจยังคงเจ็บปวดจากประโยคที่ทำร้ายจิตใจที่ปฐพีพูดว่าเขา
ไม่เป็นไร...เพราะเด็กกำพร้าอย่างเขา มีเพียงปลายฝันที่กำพร้าเหมือนกันเข้าใจเขาคนเดียวเท่านั้น
นอร์ทโชคดีเหลือเกิน....ที่มีปลายฝันเป็นพี่ชาย
“งั้นวาโยกับธาราไปเลือกของเล่นต่อไหมครับ วันนี้เป็นวันเด็กนะ พวกหนูต้องได้ของเล่นกลับบ้าน”
“ไปค่า”
“ไปฮะ”
เด็กๆ ที่อารมณ์ดีกันแล้วก็พากันวิ่งออกไปจากห้องรับรองแขกไป นอร์ทไม่กล้ามองหน้าแฟนของพี่ชายเลยมองหน้าปลายฝันก่อนจะเอ่ยขอเบาๆ
“ผมจะไปดูน้องๆ ให้นะฮะ แล้วเรื่องของเล่น ผมไม่เอาแล้วนะฮะ ผมไม่อยากได้แล้ว ผมพอใจที่ตัวเองมีอยู่ทุกวันนี้ แค่ทุกวันนี้ได้ที่อยู่ ได้ที่เรียน ได้เงินใช้ ผมก็พอใจแล้ว ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมาครับ” ประโยคสุดท้ายหันมาบอกกับปฐพีและอัคนี โดยที่นั่งลงกราบพื้นหนึ่งที ท่ามกลางความตกใจของทั้งสามคน
“นอร์ท ลุกเร็ว” ปลายฝันฉุดแขนคนตัวเล็กกว่าขึ้นมา
“ขอตัวฮะ ขอตัวครับพี่ดรีม” เด็กชายนอร์ทเดินออกจากห้องรับรองแขกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ ปลายฝันมองตามอย่างเป็นห่วง แต่แล้วร่างบางก็มีสิ่งที่อยากจะพูดเหมือนกัน
“ถ้าถามว่าตอนนี้ดรีมรู้สึกยังไง ก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกับนอร์ท เพราะเราก็ต่างพบเจออะไรมาเหมือนกัน ดรีมรู้ว่าอาจจะเป็นเพราะขาดสติเป็นห่วงลูก แต่พี่ดินกับพี่เพลิงควรคิดถึงจิตใจเด็กอีกคนบ้าง ไม่ใช่เอาแค่ความรู้สึกของลูกฝ่ายเดียว พี่เห็นท่าทางของนอร์ทไหมครับ นั่นคือเด็กขี้อิจฉาหรือ? พี่อาจจะรู้ว่าทำอะไรลงไป แต่ดรีมขอซ้ำเติม พี่สองคนกำลังเพิ่มบาดแผลให้นอร์ท พี่ทำร้ายจิตใจน้องของดรีม ดรีมผิดหวังมาก...”
ใบหน้าเศร้าสร้อยของน้องชายคนรัก ใบหน้าที่แสนผิดหวังของปลายฝัน ทำให้ปฐพีกับอัคนีรู้สึกจุก พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันราวกับหาทางออกให้กับตัวเอง
พวกเขาผิดจริงๆ พวกเขามันเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้เรื่อง...
แล้วแบบนี้จะเป็นที่พึ่งพิงของคนรัก ของลูกๆ ได้อย่างไร...
“พี่ขอโทษ” ปฐพีที่กว่าจะหาเสียงของตัวเองได้เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“พี่เองก็ขอโทษนะดรีม” อัคนีเอ่ยอย่างจริงจัง
ปลายฝันสายหน้าไปมาเบาๆ
“คนที่พี่สองคนควรขอโทษ ใช่ดรีมจริงๆ หรือฮะ” ปลายฝันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองแขกไป ทิ้งไว้แค่ผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสองคนที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ในห้อง
“รู้สึกเหมือนตัวเองแย่ฉิบหาย” ปฐพีพึมพำเบาๆ
“กูก็เหมือนกัน รู้สึกว่าตัวเองรังแกเด็ก ไม่เท่าไหร่นะเว้ย น้องชายเมียด้วย”
“คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”
“ก็ว่างั้น”
…
…
…
พวกเขาทั้งหกคนย้ายกันจากร้านขายของเล่นไปที่สวนสนุกขนาดย่อมที่อยู่ในตัวห้าง ธารากับวาโยวิ่งเล่นเครื่องเล่นนั่นนู่นนี่ไปเรื่อยๆ โดยมีผู้เป็นมัมคอยเฝ้าให้ ส่วนเด็กชายนอร์ท นั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ม้านั่งมุมอับ ปลายฝันชวนเท่าไหร่ก็ไม่เอา ขอนั่งรออย่างเดียว ปฐพีกับอัคนีเองก็ยืนมองลูกๆ เล่นเครื่องเล่นด้วยความผ่อนคลายแล้ว แต่พอไม่เห็นนอร์ทก็มองหากันใหญ่
“มึงมองเห็นนอร์ทไหมวะ” อัคนีถาม
“ไม่”
“จะหลงทางหรือเปล่า”
“กูไม่รู้เหมือนกัน”
สองหนุ่มใหญ่เริ่มรู้สึกเป็นกังวล อยากจะเข้าไปบอกปลายฝันใจจะขาดแต่กลัวว่าจะหมดความสนุกกันก็ไม่เข้าไปบอกดีกว่า
“ตามหากัน คงอยู่แถวๆ นี้แหละ” ปฐพีบอกเสียงเครียด จากนั้นพวกเขาสองคนก็เดินหาเด็กชายนอร์ทกันทั่วศูนย์เครื่องเล่นนี้ จนเห็นว่านั่งอยู่ตรงม้านั่งคนเดียวในมุมที่ไม่มีคน สายตาของนอร์ทดูเศร้าและอ้างว้างมองภาพเด็กๆ ที่มากับครอบครัวด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
“ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียว” อัคนีทักก่อนจะนั่งลงข้างๆ ตามด้วยปฐพีที่นั่งขนาบข้างอีกฝั่งหนึ่ง
“ผม...ไม่อยากเล่นครับ” ตอบแบบไม่มองหน้าใครทั้งนั้น มองเพียงมือที่บีบกันอยู่ตรงหน้าตัก
“ทำไม?” ปฐพีถามเสียงอ่อนลงจากก่อนหน้านี้
“ผมว่า...ผมโตเกินไปที่จะเล่นพวกนี้แล้ว”
“ยังไม่นายเลย ยังไม่ถือว่าโตหรอกนะ”
จากนั้นระหว่างสามคนก็เงียบ ก่อนที่ปฐพีจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“ขอโทษ...ฉันขอโทษที่ว่านายแรงไป”
“ไม่เป็นไรฮะ” เสียงของนอร์ทติดสั่น
เด็กชายไม่ได้โกรธใคร ไม่โกรธเลยสักนิด
“ฉันเองก็ต้องขอโทษ ถึงฉันจะไม่ได้ว่านายออกมาตรงๆ แต่การที่ฉันไม่ห้ามไอ้ดินนั่นก็เพราะว่าฉันคิดแบบเดียวกันกับมัน ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บปวดนะ” อัคนีขอโทษออกมาเสียงจริงจัง
“ผมไม่โกรธหรอกฮะ ผมเข้าใจ”
“ขอบใจที่ไม่โกรธ แล้วก็อยากให้เข้าใจเอาไว้นะนอร์ท พวกฉันไม่ได้เกลียด ไม่ได้ไม่ชอบใจ การที่เข้ามาอยู่ในบ้าน เรียนโรงเรียนดีๆ พวกฉันเต็มใจทำให้”
“ขอบคุณครับพี่เพลิง”
“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ต่ำต้อย” ปฐพีว่าแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยเกรงใจที่จะอยู่ในบ้านใหญ่แบบนั้น
“ครับพี่ดิน”
ทั้งสามคนเงียบไป แต่บรรยากาศดีขึ้น ไม่มีความอึดอัดต่อกันแล้ว นอร์ทกล้าที่จะเงยหน้าขึ้น มอเด็กๆ ที่มากับครอบครัวก็นึกอิจฉา
“ที่พี่ดินพูดว่าผมอิจฉาก็ถูกนะครับ”
“หือ?”
“ตอนนี้ผมมองไปทางไหนก็เจอแต่เด็กที่น่าอิจฉา ไม่ใช่ว่าพวกเขามีความสุขที่ได้เล่นเครื่องเล่น ไม่ใช่ว่าเพราะพวกเขามีเสื้อผ้าแพงๆ ใส่ ไม่ใช่ว่าของเล่นที่แสนแพงพวกนั้น แต่ที่อิจฉา เพราะเขามีพ่อแม่ มีครอบครัวข้างกายต่างหากล่ะครับ ความอิจฉาของผมมีแค่นี้แหละครับ ผมอิจฉาที่พวกเขามีพ่อแม่ ได้รับไออุ่นของคำว่าครอบครัว ในขณะที่ผม...” ยังไม่ทันพูดจบปฐพีก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
“ส่วนนายก็มีดรีมที่เป็นพี่ชาย มีน้องชาย น้องสาว”
“แม่นายก็มีเยอะแยะในบ้านอุ่นใจ มีญาติพี่น้องที่ใหญ่โตในบ้าน และที่สำคัญ นายมีพวกเราที่เป็นพี่ชายอีกตั้ง สองคน พ่อแม่ของเราก็เหมือนพ่อแม่ของนาย” อัคนีพูดสบทบเพราะไม่อยากให้นอร์ทคิดมาก และพูดให้นอร์ทรู้ว่า นอร์ทไม่ใช่ตัวคนเดียว แต่ยังมีครอบครัวที่ใหญ่มากอยู่
ทั้งบ้านอุ่นใจและอภิหชัยบดินทร์…
ฟุบ!!
ฝ่ามือใหญ่ของปฐพีและอัคนีวางบนศีรษะเล็กของนอร์ท มอบความอบอุ่นให้กับน้องชายของพวกเขา
นอร์ทเป็นเด็ก 10 ขวบที่ฉลาดมาก รู้จักคน รู้จักชีวิต...
“ฮึก...”
“ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้” ปฐพีเอ่ยยิ้มๆ ขยี้กลุ่มผมของนอร์ทอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู
“ผ่ะ ผมดีใจ ฮึก”
“ดีใจเขาให้ยิ้มกับหัวเราะ ผู้ชายห้ามร้องไห้เข้าใจไหม แต่วันนี้ให้วันหนึ่งก็แล้วกัน” อัคนีพูดบอกก่อนผงะไปข้างหลังเมื่อเด็กชายพุ่งเข้ากอดอัคนีเต็มแรงแล้วร้องไห้อย่างหนัก โดยมีมือใหญ่ของปฐพีลูบศีรษะอยู่แบบนั้นราวกับปลอบประโลม
ขอบคุณพี่ดรีม ที่ทำให้นอร์ทมีพี่ชายเพิ่มอีกสอง ขอบคุณพี่ดิน พี่เพลิงที่ดูแลพี่ชายของผม ขอบคุณที่รักและเอ็นดูผมเหมือนน้องชายคนหนึ่ง
วันเด็กปีนี้ เป็นวันดีที่สุดในชีวิตของเขาเลย...
เขารักบ้านอุ่นใจ และเขารักอภิหชัยบดินทร์ บุญคุณนี้เขาจะชดใช้ทั้งชีวิตที่มีอยู่...
ตลอดทั้งวันที่พวกเขาเข้าใจกัน พอปลายฝันเห็นว่าคนรักทั้งสองกำลังสนุกอยู่กับน้องชายคนใหม่ ความโกรธที่มีก็หายไปหมดสิ้น เล่นสนุกพอแล้วก็ทานไอศกรีมกันต่อ จนเย็นนั่นแหละที่ถึงเวลากลับบ้านกันแล้ว ปลายฝันบอกให้นอร์ทไปนอนบ้านใหญ่แทนที่จะกลับบ้านอุ่นใจอย่างทุกที เพราะอยากทานข้าวเย็นแบบพร้อมหน้าพร้อมตากัน นอร์ทก็ไม่ขัดข้อง
อาหารมื้อนี้ นอร์ทคิดว่ามันอร่อยที่สุดในชีวิตที่เคยกินมา ปลายฝันเองก็มีความสุขในชีวิตที่ได้อยู่กันพร้อมหน้ากันแบบนี้...
“ธารากับวาโยขึ้นนอนได้แล้วครับ” ปลายฝันบอกเด็กๆ ที่นั่งเชียร์เหล่าพ่อๆ ที่แข่งเล่นเกมฟุตบอลกับนอร์ทหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ
“ไม่อาวววว”
“อย่าดื้อนะครับวาโย”
“ก็ได้ฮะ”
“งั้นพี่ดินพี่เพลิงไปอาบน้ำก่อนเลยฮะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวดรีมจะไปคุมธาราอาบน้ำ”
“โอเคครับ” ปฐพีกับอัคนีรับคำสั่งอย่างไม่อิดออด เพราะกลัวมีความผิดขึ้นมาอีก ไอ้สายตาที่แสนผิดหวังนั้น พวกเขาไม่อยากจะได้รับมันอีกแล้วล่ะ
“ส่วนนอร์ท พี่ฝากดูวาโยก่อนได้ไหม แล้วค่อยไปอาบน้ำนอน”
“ได้ฮะพี่ดรีม”
ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองตามที่ปลายฝันสั่งเอาไว้ นอร์ทเดินตามวาโยไปเงียบๆ มองแผ่นหลังเล็กๆ ด้วยสายตาเอ็นดู จนเข้าห้องไปนั่นแหละ ร่างสูงกว่าของนอร์ทเดินตามเข้าไปในห้องนอนที่แสนจะน่ารักของวาโย บนเตียงเต็มไปด้วยตุ๊กตามากมาย
“วาโยครับ เข้าไปอาบน้ำได้แล้วนะ ถ้าเร็วกว่า 5 นาทีพี่จะให้อาบใหม่นะครับ เดี๋ยวพี่เตรียมชุดนอนไว้รอ”
“อื้อ” ตอบรับอย่างไม่อิดออด
วาโยจะเชื่อฟังเขาตอนที่ง่วงๆ แบบนี้เท่านั้นแหละ เวลาอื่นน่ะหรือ ทั้งดื้อ ทั้งเถียง แล้วก็ทำท่าไม่ชอบขี้หน้าเขาสุดๆ โดยไม่ทราบถึงสาเหตุเช่นกัน
ระหว่างที่เอาชุดนอนมาวางบนเตียงนั้น เขาก็เห็นถุงร้านของเล่นที่ไปซื้อเมื่อตอนกลางวัน ขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยที่ถุงมันเล็กมากที่จะเป็นของเล่นของวาโย และที่สำคัญมันมีถุงเดียว
“ซื้ออะไรนะ ทำไมถุงถึงได้เล็กกว่าครั้งก่อนๆ”
เด็กชายถือวิสาสะเปิดถุงดู พบว่ามันเป็นพวงกุญแจตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลกับสีขาวสองตัว ตัวเล็กพอดีๆมือ สามารถพกพาได้สะดวก จังหวะที่เขากำลังดูตุ๊กตาเล็กๆ นั่น เจ้าของห้องก็ออกมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือใกล้จะหลับในสภาพที่แก้ผ้าออกมาทั้งหมด นอร์ทเห็นแบบนั้นก็รีบเอาผ้าเช็ดตัวไปเช็ดตัวให้น้อง และทำหน้าที่แต่งตัวให้เรียบร้อย อุ้มเจ้าตัวเล็กที่เขาเอ็นดูไปนอนที่เตียงกว้างที่มีพื้นที่นอนเล็กน้อยเพราะตุ๊กตาครองพื้นที่หมด
“ง่วงยังคนเก่ง”
“อื้อ”
“พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ด้ายยย”
“ทำไมถึงเอาของเล่นที่วาโยเลือกเก็บแล้วเอาพวงกุญแจมาแทนล่ะครับ”
“ก็พี่นอร์ทบอกว่าอยากได้อะไรที่มันพกพาได้ วาก็เลยซื้อมา ให้พี่นอร์ทตัวหนึ่ง” ตอบทั้งๆ ที่ตาปิดอยู่ แต่เพียงเท่านั้น หัวใจของนอร์ทก็เต้นแรงจนน่ากลัว
“ตัวไหนครับ”
“พี่นอร์ทอยากได้ตัวไหน”
“ถ้าอย่างนั้น พี่ถามก่อนว่าถ้าเราเป็นหมี เราอยากจะเป็นหมีตัวไหน” ถามยิ้มๆ ยิ้มทั้งๆ ที่น้องชายไม่เห็น
“วาอยากเป็นสีขาว”
“งั้นพี่เขียนชื่อวาโยไว้ที่เสื้อหมีสีขาว แล้วเขียนชื่อพี่ไว้ที่เสื้อหมีสีน้ำตาลนะครับ” ขอพร้อมหยิบปากกาสีที่ไว้วาดรูปจากลิ้นชักบนหัวเตียงมาเขียนลงไปหลังจากได้รับอนุญาต
“ด้ายยยย”
“ถ้างั้น พี่ขอสีขาวนะครับ”
“อันนั้นของวา” เรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้เป็นอย่างดี
“พี่รู้ แต่พี่อยากได้นี่ครับ จะได้เหมือนว่าวาอยู่ใกล้ๆ”
“ถ้างั้นวาได้สีน้ำตาลก็เหมือนว่าพี่นอร์ทอยู่ใกล้ๆ ใช่ไหม ไม่เอาหรอก” รีบปฏิเสธทั้งๆ ที่ตาปิดอยู่แบบนั้น
“อ้าว? ทำไมครับ”
“ไม่รู้”
“งั้นพี่ขอสีขาวนะครับ”
“ก็ได้ๆ เห็นว่าอยากได้หรอกถึงให้ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้โดนดุด้วย” ตาเล็กเปิดมามองกันนิดๆ ก่อนจะหลับต่อไป นอร์ทขยับไปนั่งใกล้ๆ ก่อนจะลูบผมบางเบาๆ เพื่อกล่อมให้น้องนอน
“ขอบคุณครับ แล้วก็ฝันดีนะครับ”
จุ๊บ!
หอมเบาๆ ที่หน้าผากของวาโยเล็กน้อยก่อนจะห่มผ้า แล้วปิดไฟห้องให้ แล้วเดินจากห้องน้องมาพร้อมกับพวงกุญแจหมีสีขาวที่เขาเขียนว่า ‘วาโย’ ที่เสื้อของหมี
เขามองมันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
เป็นวันเด็กที่ดีจริงๆ ด้วยปีนี้ ได้พี่ชายเพิ่ม ยังไม่น่าดีใจเท่ากับที่น้องให้ของที่เป็นคู่กันอีก ไม่เข้าใจเหมือนกันแต่เขารู้สึกว่าเขาชอบมันมาก และมีความสุขกว่าเรื่องอะไรๆ เสียอีก
“ขอบคุณครับวาโยของพี่”
100%
ครบ 100% จ้า
ติดตามข่าวสาร ทวงนิยาย ได้ที่แฟนเพจนะเจ้าคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1015462 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก