หัวข้อ: (เรื่องสั้น) บังเอิญ ...[คน (ไม่) รู้จัก] จบในตัว

[BaoBao]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
อ่านก่อน ชั่งใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีชมพู คือ แนวน่ารักไม่ปวดใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีม่วง คือ แนวเจ็บปวดหน่วงหัวใจ
เรื่องที่เป็นอักษรตัวสีเขียวฟ้า คือ แนวที่จัดอารมณ์ไม่ได้

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องสั้น

[หึง & ง้อ]
[ข้างๆ]
[บังเอิญ]… ณ โรงพยาบาล
[อย่าเงียบสิวะ!]
[แค่นี้ได้มั้ย?]
[บังเอิญ]… คำบางคำกับช่อดอกไม้
ซีรีย์สั้นกุด [บังเอิญ]...คน (ไม่) รู้จัก
ซีรีย์สั้นกุด คำ บ า ง คำ [Silence speaks...]

เรื่องกึ่งสั้น-กึ่งยาว
[แอบ]
[สองก้าว]
[เวลา]
[รู้แล้ว]


เรื่องยาว
[กระดาษ]
[กระซิบ]
[บอก]
[บังเอิญ]… สวนทาง


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[BaoBao]

[คน(ไม่)รู้จัก]

๑
::: ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง ในเขตปริมณฑล ของคืนหนึ่ง

อานนท์เป็นนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  เขาเรียนอยู่ชั้นปี 3  คณะมนุษย์ศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ  เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากสถานศึกษา เขาจึงอยู่หอแค่ตอนปี 1 ตามที่มหาวิทยาลัยกำหนด หลังจากนั้นเขาเดินทางไป-กลับอย่างเดียว ซึ่งเมื่อขึ้นปี 3  ก็มีบ้างที่เขาต้องทำงานกลุ่มและนอนค้างที่หอกับเพื่อน พ่อแม่ไม่ได้เข้มงวดกับเขาเรื่องนี้ เพียงแค่ให้แจ้งตามความจริง และบอกสถานที่ซึ่งอยู่จริงให้พวกท่านรู้ เท่านั้นละ แล้วพวกท่านก็ปล่อยอานนท์เรียนรู้ชีวิตไป

วันนี้ก็เช่นกัน ทำงานกลุ่มติดต่อกันมา 3 วันแล้ว เบื่อห้องแคบๆ แสน(น)รกของไอ้คุณเพื่อน อานนท์จึงขอปลีกเวลากลับมาบ้าน ถึงพรุ่งนี้ยังต้องไปค้างที่ห้องเพื่อนเหมือนเดิม เขาก็ยังดั้นด้นกลับบ้าน อยากนอนเตียงหอมสะอาด คิดถึงแม่มณีใจจะขาด…

ช้าก่อน…อานนท์เป็นหนุ่มโสด เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ได้แต่แอบปิ้งชาวบ้าน บ้างก็แฟนคนอื่น ไปตามเรื่อง  แม่มณีที่กล่าวถึงนี้คือแมวดำตัวอ้วนพีที่ที่บ้านเลี้ยงไว้   

“แมวเรา” ของพ่อ 
“ไอ้นี” ของแม่   
“แม่มณี” ของอานนท์   
“มณี” ของอานิตา
…ไม่ว่าใครจะเรียกอะไร มันก็เป็นแมวตัวเดียวกัน

อานิตา...น้องสาวของอานนท์เก็บมณีได้ที่ท่อระบายน้ำใกล้กับป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน เพราะเป็นทางที่เดินผ่านประจำ และเป็นอาณาบริเวณใกล้หมู่บ้าน  ทุกคนจึงรู้แทบจะในทันทีว่ามันมาจากที่อื่น ไม่ว่ามันจะมาเองหรือถูกใครพามาที่ตรงนี้ อานิตาก็จับมันยัดใส่กระเป๋ากลับบ้าน และนับแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกแมวสีดำก็ได้ชื่อว่า “มณี”  มาจากคำว่า “นิลมณี”  แม่บอกว่าตั้งชื่อให้หรูไว้แก้เคล็ด

แม่มณีเป็นแมวขี้อ้อน แต่ไม่ชอบให้ไปจ๊อกแจ๊กจอแจกับตนเองมาก  อานิตาจึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แม่มณีไม่ใคร่ชอบนัก ก็นะ ตอนนั้นอานิตายังเด็ก ไม่รู้แรงตัวเองไหนหนักไหนเบา เดี๋ยวเสียงดังเดี๋ยวเสียงเบามันทำให้ลูกแมวทั้งกลัวทั้งหวาดระแวง

ตอนเด็กมณีติดแม่ หากแม่ไม่อยู่ก็จะไปหาพ่อหรืออานนท์  พอแม่มณีชินบ้านและเริ่มอยากออกไปดูโลกกว้างนอกบ้าน แม่ก็สั่งให้ลูกชายถือสายจูงพาแมวไปเดินเล่น ลักษณะไม่ต่างจากหมา ทีแรกอานนท์ก็เถียงแม่ ไม่อยากทำ มันน่าอายมาก มีที่ไหนจูงแมวเดินเล่น!

แม่สรุปความให้กับลูกชายแบบง่ายๆ ว่า ‘อยู่กับคนส่วนรวมแบบนี้ อย่าให้สัตว์เลี้ยงเราไปรบกวนคนอื่น ไม่ว่าหมาหรือแมว มันก็เป็นสัตว์เลี้ยงเหมือนกัน หมาขี้ได้ แมวก็ขี้ได้ แม่ไม่อยากทะเลาะกับเพื่อนบ้านเพราะเรื่องขี้แมว  ถ้านนท์ทำไม่ได้ก็หาบ้านใหม่ให้ไอ้นีซะ…’

ทำไม่ได้หรอก อานนท์ใจไม่แข็งพอ เขาเป็นผู้ชายขี้ใจอ่อน ขี้สงสาร  ไม่รู้เป็นเพราะมีน้องสาวหรือเปล่า…จบดีกว่า ประวัติย่อของแม่มณี  เอาเป็นว่าอานนท์รักแม่มณีมาก นอนด้วยกันทุกคืน เล่นด้วยกันทุกวัน วันไหนไม่ได้ลูบขนนิ่มๆ ของแม่มณี อานนท์มักโหวงเหวงหัวใจ

ด้วยเหตุนี้ อานนท์จึงรีบก้าวจ้ำ สาวเท้าก้าวใหญ่ขึ้นบนสะพานลอย อีกนิดก็ถึงบ้านแล้ว ชายหนุ่มเดินอมยิ้มไปพลางเอามือล้วงหาเหรียญสิบในกระเป๋ากางเกง  ฟ้ามืดแล้วแต่ยังไม่ค่ำมาก เวลาเพิ่งเลยหนึ่งทุ่มไปไม่เท่าไหร่ ลมที่พัดมาโดนตัวอานนท์เริ่มแรงขึ้นและเย็นมากขึ้นทุกขณะ  ฝนคงใกล้ตกหรืออาจไม่ตกก็ได้  ปีนี้อากาศทั้งโลกแปรปรวน บางครั้งสัญญาณก่อนฝนตกมาเต็มที่กลับไม่ตกซะงั้น  กลิ่นฝนลอยมาแตะจมูกแต่ไม่มีฝนสักเม็ด
 
‘อยากได้อะไรมักไม่ได้ ไอ้ที่ไม่อยากได้กลับได้มาซะงั้น’ คำพูดนี้เป็นความจริงที่มักเกิดขึ้นบ่อยครั้ง  อานนท์ยืนขาแข็งบนรถเมล์มาเป็นชั่วโมง เขาไม่อยากเดินเข้าบ้านเองแล้ว ทว่ารอมอเตอร์ไซค์รับจ้างมา 15 นาทีละ ไม่เห็นสักคัน!

อานนท์เงยหน้ามองฟ้า มันมีแต่สีดำสนิท ลมเริ่มพัดแรงจนกิ่งไม้โยกรุนแรง ทันทีที่เสียงฟ้าครางครืนเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มตัดสินใจ…เดินเข้าบ้านเอง
.
.
.

[BaoBao]

::: หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง ในหมู่บ้านชานเมือง ของคืนเดียวกัน


อานนท์เดินจากซุ้มมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาถึงป้อมยามของหมู่บ้านตัวเองก็แล้ว ยังไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างสวนทางมาเลยสักคัน  ขณะที่ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด ท้องฟ้าก็รั่วเป็นรูใหญ่...ฝนเม็ดโตตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา คนยังอึ้งไม่ทันจะเอ่ยปากว่าฟ้า เสียงฟ้าผ่าก็ดังจนเขาต้องยกมือขึ้นมาอุดหูทั้งสองข้าง

---เปรี้ยงงงงงงงงง

อานนท์ยังไม่ทันหายอึ้ง สมองกลับสั่งการร่างกายของเขาแบบไม่มีรีรอ ขาทั้งคู่ของอานนท์วิ่งจ้ำฝ่าสายฝน มือสองข้างยกขึ้นมาบังฝนให้ดวงตา ตากวาดมองซ้ายขวาเผื่อว่าจะมีรถวิ่งสวนมา…และด้วยปฏิกริยาตอบโต้อัตโนมัติอันดีเยี่ยมของตนเอง ทำให้อานนท์มาถึงร้านสะดวกซื้อในหมู่บ้านได้โดยสวัสดิภาพ

“แม่งเอ๊ย! เปียกหมด!”

อานนท์อดขยับปากบ่นฟ้าฝนไม่ได้  เขาหันหลังให้กับร้านสะดวกซื้อ หน้ามองตรง  ฝนเทกระหน่ำแบบที่เขาเดินฝ่าฝนเข้าบ้านไม่ได้  แต่ตัวเปียกพอดู จะเดินเข้าไปหลบฝนในร้านก็ไม่ได้อีก ยิ่งโดนแอร์ยิ่งหนาว จะพาลเป็นไข้เอา  พรุ่งนี้โค้งสุดท้ายของการทำงานกลุ่มด้วย เขายังมีอะไรต้องไปสะสางอีกเยอะ ล้มไม่ได้เด็ดขาด!

ตอนที่อานนท์กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นเอง ประตูของร้านสะดวกซื้อก็เปิดกว้าง แอร์เย็นไหลออกมาจากช่องว่างระหว่างบานประตู เขาขนลุกซู่ทันควัน

‘เวรเอ๊ย! เย็นฉิบ!’ อานนท์พูดในใจ

“ตกแรงอ่ะ ไปไม่ได้หรอก” ผู้หญิงผอมขาวหุ่นดีผิวเนียนแขนขายาวได้รูป หนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังยืนออตรงหน้าประตูทางเข้า-ออกร้านสะดวกซื้อพูดคล้ายบ่น

‘ถ้าไม่ไปก็เข้าไปข้างไปสิแม่คุณ! กูหนาว เวรเอ๊ย ยืนให้แอร์พัดออกมาอยู่ได้!’ อานนท์พูดกับคนกลุ่มนั้นในใจ

“ไปรอข้างในดีกว่า ไว้หยุดแล้วค่อยไป…” ผู้ชายคนหนึ่งบอก

“…หิวว่ะ อุตสาห์ออกมาซื้อของกิน!” ผู้ชายอีกคนพูด

“โง่เนอะ เพื่อนกู มึงก็เข้าไปกินในร้านซี่ ฝนตกแบบนี้เค้าไม่ว่าหรอก มึงเหอะ! อย่ากินหกเรี่ยราดละกัน!” ผู้หญิงคนเดิมที่พูดเป็นคนแรกพูด

“แหม๊~ แม่คนฉลาด~” ผู้ชายคนที่บ่นหิวทำเสียงเหน็บแนมเพื่อนผู้หญิง

“ชั้นคนปกติย่ะ แกสิไม่ใช่~” ผู้หญิงคนเดิมยียวน

“อะไร! ไม่ใช่อะไร!” ผู้ชายคนเดิมกล่าวท้าทายแบบเล่นๆ

“อ๊าว~ คิดเองสิจ๊ะ รึว่า………….จริงๆ น่ะ” ผู้หญิงเว้นช่องว่างในคำที่ตนเองพูดให้อีกฝ่ายเป็นคนเติมใส่เอง

“รึว่าอะไร?!”

‘เข้าไปสักทีเห้อ~ อย่าให้กูต้องคุกเข่ากราบนะ!’ อานนท์พูดกับคนกลุ่มนั้นในใจเมื่อพวกยังคงยืนต่อล้อต่อเถียงกันไม่กลับเข้าไปด้านในสักที

สองคนนั้นเถียงกันอีกสองสามประโยค เพื่อนอีกคนในกลุ่มก็เอ่ยเสียงที่ราวกับพระมาโปรดอานนท์

“พอเหอะว่ะ เข้าข้างในกันเถอะ ยืนเปลืองค่าแอร์ร้านเค้าเปล่าๆ  มึงหิวไม่ใช่เหรอ ไอ้เก้า?!”
.
.
.

[BaoBao]

::: ซอกหนึ่ง หน้าร้านสะดวกซื้อที่เดิม



หลังจากพวกแดกแอร์เข้าไปด้านในกันแล้ว อานนท์ถอนหายใจโล่งอก เมื่อกี้เขาเกือบจามอยู่มะรอมมะร่อ ขนลุกไปถึงในร่มผ้า หนาวฉิบเป๋ง  แต่โล่งใจได้ไม่นานเขากลับเจอปัญหาใหม่ให้ขบคิดอีก…

ลมพัดมาเป็นช่วงๆ  ตรงบริเวณนี้โดนละอองฝน  แต่พอเขาขยับเท้าถอยหลังมาใกล้ร้านสะดวกซื้อ กลับต้องสะดุ้ง เพราะหน้าร้านประกอบด้วยกระจกบานใหญ่ ด้านในเปิดแอร์จนฝ้าขาวเริ่มเกาะ เมื่อเขาเข้าไปใกล้ไอ้กระจกบานที่ว่า...ก็เย็นเจี๊ยบสิ!

“ซี้ดดด~”

อานนท์เคาะเท้าข้างซ้ายของตัวเองพลางครุ่นคิด คอหันไปทางซ้ายทีขวาที หัวพยายามเค้นภาพของหน้าร้านสะดวกซื้อนี้จากในความทรงจำของตัวเอง  เขากำลังพิจารณาหาที่หลบให้พ้นละอองฝนพวกนี้  ถึงเป็นแค่เศษเสี้ยวกระจิ๊ดของเม็ดฝน ทว่าเขาซึ่งเปียกมาอยู่แล้ว อาจยิ่งเปียกซกกว่าเดิม ไหนจะลมเย็นๆ นั่นอีก ยิ่งโดนลมตัวเหมือนเตรียมสั่น เขาต้องหาที่ที่หลบได้ทั้งลมทั้งละอองฝน!

ทันใดนั้น  สายตาอานนท์เหลือบไปเห็นกำแพงแพ็คน้ำดื่มซึ่งวางกองอยู่หน้าร้าน เขาเดินไปสำรวจกำแพงขวดพลาสติกนั่น มันเรียงเป็นตั้งสูงเท่าหน้าอกเขา และโชคดีของอานนท์ มีช่องหนึ่งแหวกทางเอาไว้! 

อานนท์เดินเข้าไปในซอกนั้น โดยเว้นระยะห่างกับกระจกของร้านประมาณหนึ่ง แม้รู้สึกถึงไอเย็นจากแอร์นิดหน่อย แต่เมื่อไม่มีลมกับละอองฝนมาโดนตัวเพิ่ม มันจึงเป็นความเย็นในระดับที่เขารับได้
เมื่อได้ที่มั่นเหมาะ ต่อไปคือรอ

เป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อมากสำหรับเขา อยากกลับบ้านไปหาแม่มณี อยากกลับไปนอนเตียงนุ่มๆ หอมๆ  อยากพักผ่อน  ไหนจะหิวแล้วด้วย  ใจกะว่าจะกลับไปกินข้าวบ้าน ก่อนขึ้นรถโทรบอกแม่แล้ว มีแกงส้มกุ้งมะละกอของโปรดด้วย  ไข่ชุบชะอม ข้าวสวยหอมมะลิสุรินทร์…ยิ่งขึ้นอานนท์ยิ่งเศร้า

ขณะที่พยาธิในท้องเขาเริ่มตื่น  จมูกที่ควรได้กลิ่นข้าวหอมมะลิในจินตนาการกลับได้กลิ่นเหม็นฉุน!
คิ้วของอานนท์ขมวดยุ่ง

‘ใครแม่งมาสูบบุหรี่แถวนี้วะ!’

อากาศแบบในตอนนี้ ทำให้กลิ่นบุหรี่กระจายไปในอากาศได้ไม่ไกล มันกระจุกตัวในพื้นที่ว่างซึ่งเหลือจากการยึดครองของความชื้นจากฝนไม่เท่าไหร่ อานนท์ซึ่งอยู่ในซอกที่ไม่มีทางระบายอื่นนอกจากด้านหน้าที่ควันบุหรี่ลอยเข้ามายกมือขึ้นมากุมจมูกและปากตัวเอง เขาพยายามอดทน

อดทน

และอดทน

บุหรี่มวนนึงใช้เวลากี่นาทีถึงหมดมวน...อานนท์ชั่งใจว่าตัวเองจะทนไปได้ถึงเวลานั้นไหม  อากาศมันอึดอัดมาก แถมตัวเปียกชื้น มันไม่ดีเลย  ยิ่งนานเขายิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองมึนหัว เส้นเลือดในเสมองมันเริ่มพากันขึงตึง แต่การจะพูดให้คนไม่รู้จักหยุดสูบบุหรี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย  เพราะหากพูดไม่ดีอาจเกิดเรื่องได้

ขณะที่อานนท์หลับตาคิดหาคำพูดดีๆ บอกให้คนที่กำลังสูบบุหรี่เลิกสูบอยู่นั้น ตัวเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขนมันพากันลุกพรึ๊บพลั๊บ  อาการสั่นไหลจากปลายเท้าขึ้นมาด้านบน  ทั้งขนลุกทั้งตัวสั่นสลับกันเหมือนกระแสไฟลัดวงจร  จากนั้นโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จมูกก็เกิดปฏิกริยาหนึ่งสวนขึ้นมา!

“ฮั๊ด----เช้ยยยยยยยย-------!!!!”

แล้วอานนท์ก็จามติดกันอีก 2 ครั้งก่อนจะเริ่มควบคุมร่างกายตัวเองได้  เขายกมือขวาขึ้นจับเสื้อนักศึกษาของตัวเอง ใช้ด้านในเช็ดหน้ากับจมูก แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ใจเขาแทบหล่นไปตาตุ่ม

“อุ้ย! แม่ตก!”

คำอุทานของอานนท์ทำเอาคนซึ่งยืนปิดทางเข้าออกเดียวตรงซอกนั้นขำคิก

“…..มะ มีไรเหรอครับ?...” อานนท์ทำใจดีสู้เสือ

ถึงแสงไฟสว่าง ถึงไม่ได้ยืนในพื้นที่เปลี่ยวง่ายต่อการเกิดอาชญากรรม แต่คนตรงหน้าเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก อย่างไรเสียเขาก็ควรต้องระแวดระวังตนเองไว้

“หึหึ…คุณต่างหากเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมมายืนหลบๆ ซ่อนๆ ตรงนี้?”

คำถามของอีกฝ่ายไม่ได้คุกคามกันจนเกินไป คล้ายถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงปนสงสัยธรรมดา อานนท์จึงยินดีพูดคุยด้วย

“อ๋อ ผมเข้ามาหลบฝน ยืนข้างนอกมันโดนลม หนาวอ่ะครับ”

“อ้าว แล้วไม่เข้าไปหลบในร้านล่ะ!”

“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจร้านเค้า…”

“โหย~ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมกับเพื่อนก็หลบฝนในร้าน แถมกินข้าวในร้านด้วย เค้ายังไม่ว่าเลย เรื่องแค่นี้เอง ปะ! เข้าไปด้วยกัน!” คนพูดชักชวนพลางใช้มือข้างที่คีบบุหรี่กวักเรียกอีกคนให้ไปด้วยกัน

“อะเอ่อ… ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมตัวเปียก ไม่อยากโดนแอร์อ่ะครับ กลัวเป็นไข้…” เมื่อได้รับน้ำใจอานนท์เริ่มยิ้มออก จึงพูดกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มจริงใจตามแบบฉบับของตัวเอง “เอ่อ…ขอบคุณนะครับ”

“อ้าว…เหรอ…”

ชายคนที่ถือบุหรี่ไว้ในมือแต่หยุดพักการสูบไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเสียดายมาก 

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวฝนก็หยุด” อานนท์บอกด้วยรอยยิ้มแบบเดิม นึกขอบคุณฝ่ายนั้นในใจที่เป็นห่วงตนเอง

“ไม่เป็นไรตรงไหน เมื่อกี้ก็จามไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่เป็นหวัดแล้วหรอกนะ?”

“เปล่าๆ เมื่อกี้ผมจามเพราะบุ-----” อานนท์เม้มปากตัวเอง และกัดมันไว้ไม่ปล่อย กลัวหลุดคำหลังออกมา

ชายที่ยืนคีบบุหรี่แต่ไม่ได้สูงนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนทำเสียงเหมือนเข้าใจแล้ว

“……อ๋อออออ โทษทีๆ  ก็ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้ คิดว่าไม่มีคน…”

คนพูด พูดพลางเดินห่างออกไป อานนท์สงสัยเลยเดินออกไปชโงกหน้ามอง  ฝ่ายนั้นเดินไปดับบุหรี่ก่อนโยนเศษซากเข้าถังขยะของร้านสะดวกซื้อ

“เอ้ย! ไม่เป็นไรครับ ผม…เอ่อ…ไม่ได้…อ่า…”

อานนท์คิดคำที่ควรพูดไม่ทัน จึงได้แต่เอ้อๆ อ้าๆ  ปรากฏว่าอาการอ้ำอึ้งของเขาไปทำให้อีกฝ่ายขำอีกละ

“ฮ่าฮ่า……ผมก็ไม่เป็นไร แค่เบื่อรอฝนหยุด เลยออกมาสูบเล่นๆ…”

เพราะอยากรู้อารมณ์ของอีกฝ่าย อานนท์จึงมองตาของคู่สนทนา แววตาของฝ่ายนั้นดูอารมณ์ดีมาก  อานนท์จึงโล่งใจ  แม้ตัวเองไปขัดความบันเทิงของเขา แต่หากพูดตามตรรกะแล้ว เขาช่วยฝ่ายนั้นทางอ้อมนะ

ช่วยไม่ให้เป็นมะเร็งปอดไง~
.
.
.

[BaoBao]

::: ร้านสะดวกซื้อร้านเดิม



“แหะแหะ…ขอโทษด้วยนะครับ…” อานนท์เปลี่ยนมายิ้มแหย๋

“เห้ย จะขอโทษผมทำไม คุณผิดอะไร?” คนที่เพิ่งดับบุหรี่ทำท่าทางตกใจ

“ก็… อืม… รบกวนเวลาคุณสูบบุหรี่…มั้งครับ…” อานนท์พยายามเลือกใช้คำที่ฟังแล้วไม่เกิดน้ำโหที่สุด

“หึหึหึ  ก็บอกแล้วว่าสูบเล่นๆ มันว่างไม่มีอะไรทำ”

เมื่ออีกฝ่ายไม่มีสีหน้าท่าทีว่าติดใจเอาความ อานนท์จึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น

“อื้ม ไม่รู้จะตกนานมั้ย…” พูดจบอานนท์ก็หันหน้าออกไปมองม่านฝน

…ฝนยังตกหนักเช่นเดิม

“ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบายรึเปล่า?”

อานนท์หันหน้ากลับมาหาคนที่เอ่ยคำถามนั้น มองคนที่ถามอึดใจหนึ่งก่อนตอบคำถามแบบลังเล

“…อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง…”

“แล้ว…เปียกมากไหม?”

“อ๋อ ไม่ถึงกับเปียกโชกครับ นิดหน่อย…”

“เอาอะไรร้อนๆ หน่อยมั้ย...กาแฟ?”

“อุ้ย ไม่ดีกว่ากลับ เดี๋ยวปวดฉี่ขึ้นมาจะยุ่ง…”

“เค้ามีห้องน้ำพนักงานหรอกน่า หากฉุกเฉินก็เข้าได้ ฝนตกแบบนี้ เค้าไม่ว่าหรอก กาแฟ? โอวัลติน? ไมโล? เนสวีต้า? หรืออยากกินอะไร?”

เมื่อโดนต้อนมากเข้า อานนท์ชักนิ่งไม่ไหว ยกสองมือขึ้นมาโบกพัลวันพร้อมกับพูดแบบหน้าตาตื่น “ไม่ต้องครับๆ บ้านผมอยู่แค่นี้เอง เดี๋ยวฝนซาผมก็วิ่งเข้าบ้านแล้ว”

“เปล่าหรอก คือมันน่าเบื่อ ไม่ได้สูบแล้ว เลยว่าจะหาอะไรมากินไม่ให้ปากว่าง แต่กินคนเดียวมันก็ยังไงๆ อยู่  ตกลงไม่เอานะ?...”

ฝ่ายถามยังคงถามแบบชั่งน้ำหนัก เปิดปลายประโยคให้ผู้ตอบเลือกคำตอบได้ใหม่

“……ง่า…แหะแหะ…” อานนท์หัวเราะแบบทะเล้น เพราะตัวเองนึกเปลี่ยนใจขึ้นมาจริง ทีแรกเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะเข้าไปซื้อของอุ่นๆ มาให้กินแก้หนาว  เลยเกิดความเกรงใจ  พอเค้าบอกว่าอยากหาของกินแก้ปากว่างเอง  ตัวเองเลยนึกหิวตามเค้าซะงั้น…ไม่สิ หิวอยู่แล้ว ก็หิ้วท้องไปกินแกงส้มนี่หว่ากู 

“หึหึหึ…เอาไรล่ะ?”

เมื่อคนรอรับออเดอร์อารมณ์ดี อานนท์จึงฉีกยิ้มกว้าง “เอาบิ๊ก อืม…ไม่เอาดีกว่า เอาฟุตลองครับ ชีสหนึ่งหมูหนึ่งครับ”

“แค่นี้?”

คนรับออเดอร์เอียงคอสงสัย อานนท์จึงพยักหน้าหงึกๆ ย้ำความต้องการของตัวเองด้วยท่าทาง

คนมีน้ำใจเดินเข้าร้านไปพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

“อ๊ะ! เดี๋ยวครับ เงิน! เงิน!” อานนท์พูดพลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แต่ฝ่ายนั้นกลับโบกมือคล้ายว่า ‘เอาไว้ก่อน’  เขาจึงไม่ร้องเรียกฝ่ายนั้น  และยืนมองฝ่ายนั้นเดินไปพูดอะไรสักอย่างกับพนักงาน ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเดินเข้าไปด้านในซึ่งเขามองตามไม่เห็นแล้ว

พอคนมีน้ำใจหายไปแป๊บเดียว อานนท์เริ่มรู้สึกว่าหลังตัวเองเปียกแฉะและเย็นขึ้น  ถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยืนให้ฝนสาดหลังเล่นอยู่  จึงเดินกลับไปยืนในซอกเดิม คนนั้นเจอเขาตรงซอกนี้ หากเดินออกมาแล้วมองไม่เห็น ก็น่าจะเดินมาหาเขาตรงนี้ได้

เมื่อเข้าไปยืนได้ทีปุ๊บ อานนท์เกิดฉุกคิด ล้วงกระเป๋าเงินออกมาเปิดดู  เป็นดังคาด...เขาเหลือตังค์แค่ 50 บาท  แต่ใจหายวาบได้แป๊บเดียวก็โล่งใจ

‘ก็กดเงินจากตู้เอทีเอ็มสิวะ! กูจะตกใจทำไมเนี่ย!!’ อานนท์นึกขำตัวเอง 

ยืนว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เขาจึงหาเรื่องคิด…คนมีน้ำใจคนนั้นดูหนังหนาแล้วอายุน่าจะเท่าๆ กัน  ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์  แต่เพื่อนในกลุ่มเค้าใส่เสื้อเหมือนอยู่บ้านไม่ได้ดูเป็นกิจจะลักษณะเหมือนคนนี้…หน้าไม่คุ้น อันที่จริงก็ไม่คุ้นทั้งกลุ่มนั่นแหละ  สงสัยเพิ่งมาอยู่หมู่บ้านนี้  ไม่ก็มาเที่ยวบ้านเพื่อน…จะว่าไปหน้าตาก็...

คิดมาถึงตรงนี้ อานนท์รีบตบแก้มตัวเองทันที หยุดความคิดที่กำลังจะตามมา  สั่งตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน 

คนมีน้ำใจคนนั้น ตอนยืนในที่สว่างเมื่อกี้ ตอนที่เขาได้มองหน้าเต็มๆ ตานั่น มองท่อนบนแล้วก็ต้องมองท่อนล่าง พอมองแล้วมันก็หยุดสายตาตัวเองไม่ได้

'โอย~ สเป็คเลยนะนั่น! ' 

.
.
.

[BaoBao]

::: ซอกเดิม  หน้าร้านสะดวกซื้อร้านเดิม

 

หน้าที่ตัวเองตบเองยังไม่ทันหายแสบ  ผู้ชายคนนั้นก็เดินมาอุดทางเข้าออกของอานนท์อีกครั้ง พอได้กลิ่นอาหารหอมโชยแตะจมูก  ท้องของเขาร้องจ๊อกขึ้นมาทันที

“ขอบคุณครับ!” อานนท์บอกพร้อมกับยื่นมือไปรับถุง พอรับมันมา และรู้ถึงน้ำหนักของถุงนั้นแล้ว อดถามไม่ได้ “ทำไมฟุตลองมันหนักงี้ล่ะครับ?”

“หึหึหึ…”

อานนท์เงยหน้ามองคนที่หัวเราะในลำคอ

“ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวกินนี่เสร็จแล้วผมจะต่อ”

อานนท์พยักหน้าว่าเข้าใจละ จากนั้นก็ก้มหน้า หยิบถุงฟุตลองของตัวเองออกมา เท่านั้นล่ะ เขาผงะ!

“เป็นไร?!”

คำถามนี้เอ่ยขึ้นมาแทบจะในทันทีที่ตัวเองเกิดอาการอึ้ง พออานนท์เงยหน้าขึ้นก็เจอตาแป๋วๆ คู่หนึ่งมองมาที่ตัวเองด้วยความสงสัยมาก

“…อ๊ะ เปล่า…เปล่าครับ…”

อานนท์หลบตาควับ  เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี คิดไปคิดมาก็เป็นความผิดตัวเองที่ไม่ได้สั่งให้ละเอียด เหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าเกิดครั้งแรก เพื่อนๆ แทบทุกคนก็เคยทำแบบนี้

“ไม่เป็นไรได้ไง ทำหน้าตกใจขนาดนั้น ไหน? ในนั้นมันมีอะไร?”

คนที่ยืนบังทางเข้าออกยื่นมือมาจะคว้าถุงฟุตลองของอานนท์ไปดู อานนท์รีบยกแขนเอาศอกกันไว้ พร้อมกับปฏิเสธแบบไม่เต็มเสียงดีนัก “ไม่ ไม่ ไม่มีอะไร…”

“พูดอยู่ได้ว่าไม่มีอะไรๆ  บุหรี่นั่นก็ทีแหละ ต้องมีอะไรแน่ๆ! เอามาดูสิ!”

ฝ่ายนั้นไม่พูดเปล่า เขาเบียดตัวเข้ามาในซอกแคบๆ นั้น เพื่อแย่งเอาถุงฟุตลองของอานนท์

“อย่า! อย่าอย่าอย่าอย่า----” อานนท์พูดออกอยู่คำเดียว

แต่ยิ่งปฏิเสธเหมือนกลับไปยั่วเค้าอย่างไรอย่างนั้น อีกฝ่ายเริ่มเข้ามาประชิดถึงเนื้อถึงตัว พื้นที่ก็แคบเท่าแมวดิ้นตาย หลบไปทางไหลก็เจอแต่เนื้อกับเนื้อ ยิ่งโดนเนื้ออุ่นๆ ของอีกฝ่ายมากครั้งเท่าไหร่ หัวใจของอานนท์ยิ่งเต้นรัวมากขึ้นเท่านั้น และทันทีที่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนอื่นที่ขมับซ้ายของตัวเอง กับเสียงพูดของอีกฝ่ายซึ่งเบามากแต่กลับได้ยินชัดเต็มหู  อานนท์ยกธงขาวยอมแพ้ทันที!

“เฮ้ย! เฮ้ย! ซอส! ซอส! เฮ้ย! ซอส!” หัวใจมันสูบฉีดเลือดเลี้ยงสมองแรงไป อานนท์เลยเกิดอาการสื่อสารขัดข้อง
.
.
.

[BaoBao]

::: ในซอกที่แสนแคบ



“……พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย พูดใหม่ชัดๆ ดีๆ สิ…”

พอได้ยินเหมือนว่าเสียงนั้นเว้นระยะห่างออกไปแล้ว อานนท์จึงผ่อนคลายลง แต่เพราะตัวอีกฝ่ายยังไม่ได้ไปไหนไกล จึงก้มหน้าตอบฝ่ายนั้นไปแบบอ้อมแอ้ม

“…มันมีซอส…ผมไม่กินซอส…ผมชอบกินไส้กรอกแบบเปล่าๆ…”

“อ๋อออออ  ก็ไม่บอก!”

“อื้อ ผมผิดเองแหละ ก็ไม่ได้ย้ำคุณจริงๆ นั่นแหละ…”

“งั้นเดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ รอแป๊บ!”

“เดี๋ยว! ไม่ต้องงงงงงง---”  พอเห็นตัวอีกฝ่ายกำลังจะเคลื่อนออกไปจากซอกแพ็คน้ำเปล่าหลากยี่ห้อ เพื่อไปซื้อฟุตลองอันใหม่ให้ตนเอง อานนท์รีบยั้งเขาไว้ทันที

ฝ่ายนั้นหันหน้ามามองอานนท์ ไม่ได้ถาม แต่ใช้สีหน้าฉงนสงสัยถามแทน

“เอ่อ คือ…ไม่เป็---”

อานนท์ยังพูดไม่ทันจบคำ ฝ่ายนั้นก็สวนขึ้นมาก่อน

“ไม่เป็นไรอีกแหละ ถ้ามันไม่เป็นไรจริงนายก็ยัดมันเข้าปากไปนานละ!”

“เฮ้ย! กินได้จริงๆ อะอะ กินให้ดูเลย!”

ด้วยความเกรงใจบวกกับรู้สึกเหมือนถูกท้า อานนท์ก้มหน้าจิ้มฟุตลองขึ้นมา ทว่า...กำลังจะเอาเข้าปาก ตามันดันมองเห็นซอสมะเขือเทศแบบจังๆ  ถอนสายตาก็ไม่ได้ เหมือนถูกผีมะเขือเทศหลอกอยู่!

“หึหึหึ กินไม่ได้ก็บอกมาเหอะน่า อย่าทรมานตัวเองเลย…”

“เฮ้ย! กินได้! กินได้ กินได้ กินได้ กินได้ กินได้….” อานนท์พูดย้ำคำเดียวอยู่นั่น แต่ไม่งับเข้าปากสักที

“พูดสะกดจิตตัวเองรึไง หึหึหึ…จะน่ารักไปไหนวะ…”

อานนท์ที่กำลังต่อสู้อย่างหนักกับผีมะเขือเทศ ได้ยินประโยคหลังจากที่อีกฝ่ายหัวเราะไม่ถนัด ราวกับถูกถอนมนต์สะกด  เปลี่ยนจากมองผีมะเขือเทศไปมองผู้ชายที่ยืนหันข้างให้ตัวเองแทน

“…หือ เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ? ไม่ได้ยิน…”

“บอกว่าสะกดจิตตัวเองอยู่รึไง…”

“แค่นี้เหรอ?”

“ก็แค่นี้สิ ทำไมเหรอ?”

“ปะ เปล่า…”

“งั้นรอเดี๋ยวนะ”

“เฮ้ย! จะไปไหน?!”

“ก็ไปซื้อมาให้ใหม่ไง ทำไม?”

“ไม่ต้องๆ เปลืองเงินเปล่าๆ แล้วอันนี้ใครจะกิน?”

“นายไม่กิน เราก็กินสิ ไม่เห็นยาก”

“ไม่เอา เปลืองเงินคุณเปล่าๆ  ช่างมันเหอะ”

“……ขี้เกรงใจไม่เป็นเรื่องนะนายน่ะ…”

“เหย เราเปล่า…”

เมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามกับตนเอง  อานนท์จึงเปลี่ยนบ้างโดยอัตโนมัติ

“………งั้น…”

คนที่เกริ่นขึ้นมา พูดแล้วค้างเติ่งไว้แค่นั้น  ต่อมอยากรู้อยากเห็นของอานนท์จึงโตขึ้นในบันดล  เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

ฝ่ายนั้นทำอย่างกับรอให้อานนท์สนใจ พออานนท์มองตัวเองปุ๊บ ก็ส่งยิ้มหวานให้ก่อนพูดต่อ “งั้นแลกกัน นายเอาอะไร…ซาลาเปา? เกี๊ยวกุ้ง?”

อานนท์รู้ว่าที่ฝ่ายนั้นซื้อมามี 2 ถุง หนึ่งคือถ้วยเกี๊ยวกุ้งที่อยู่ใต้ถุงฟุตลองของตัวเอง ส่วนอีกถุงในมือของคนนั้น…ซาลาเปาสินะ

“ไส้อะไรอ่ะ?” อานนท์ถาม

“หมูสับฮ่องเต้อะไรนี่แหละ”

“งะ งั้นเอาเกี๊ยวกุ้งดีกว่า…”

“ทำไม? ไม่กินหมูสับรึไง?”

“มันไม่อร่อยอ่ะ”

“อ้าว! กำลังจะกินนะเนี่ย!”

พออีกฝ่ายท้วงขึ้นมา อานนท์ถึงได้คิดได้ว่าตัวเองพูดพลาดไป

“เฮ๊ย! ไม่ใช่ มันอร่อย แต่เราไม่กินไส้คาว เรากินแต่ไส้หวาน!”

“หึหึหึหึ…เลือกกินมากนะเราน่ะ…”

คนพูดกล่าวสัพยอกเล่นๆ แล้วเริ่มล้วงซาลาเปารูปทรงรีออกมากิน  เห็นปากเค้าเคี้ยวหมุบหมับ อานนท์ชักหิว แต่เขายังกินไม่ได้ทันทีเหมือนฝ่ายนั้น ถ้วยมันมีฝาปิดอยู่ แถมยังร้อนด้วย  หนำซ้ำมือข้างหนึ่งองตัวเองก็มีถุงฟุตลองคาอยู่...แล้วช้อนอยู่ไหนล่ะ?

“หึหึหึหึ…มานี่มะ…”

คนที่พูดไม่พูดเปล่า ยื่นมือมาคว้าถ้วยเกี๊ยวกุ้งไปจากมืออานนท์ เปิดฝา เอาฝาซ้อนไว้ก้นถ้วย จากนั้นก็พูดว่า “แบบมือ…”

อานนท์เป็นลูกชายคนโตที่ว่าง่ายของพ่อแม่ แล้วมันก็ลามไปถึง…คนอื่น…

พอถ้วยเกี๊ยวกุ้งถูกวางบนฝ่ามือขวาของอานนท์ ถุงฟุตลองที่อยู่มือซ้ายก็ถูกเอาคืนไป ไม่ถึงอึดใจช้อนพลาสติกถูกวางลงในถ้วย เท่านี้…เกี๊ยวกุ้งพร้อมให้อานนท์รับประทานโดยที่อานนท์แค่แบบมือเท่านั้น!

“……ขะ ขอบใจ…” อานนท์รู้สึกยังไงบอกไม่ถูก ทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ทั้งตกประหม่า

คืออานนท์ว่าจะไม่คิด  แต่ไอ้แบบนี้มันก็ชวนให้น่าคิด  บอกตรงนะ อานนท์อึ้งมาก  คนอะไร ไม่รู้จักกันสักหน่อย ทำไมมาทำอะไรให้ขนาดนี้!

…แต่พอเคี้ยวเกี๊ยวกุ้งตัวแรกหมด  อานนท์กลับเปลี่ยนความคิด 

เขาคิดว่าตัวเองอาจทำท่าเก้กังจนอีกฝ่ายรำคาญ เลยจัดการให้ซะเลย  สังเกตได้จากที่อีกฝ่ายขำนั่นแหละ  ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย ขำตั้งหลายครั้ง  เพื่อนๆ ก็เคยพูดว่า เขาชอบทำท่าตลกดี  คนคนนี้คงเห็นว่าเขาทำท่าตลกๆ เหมือนที่เพื่อนบอก

…พอกำลังเคี้ยวเกี๊ยวกุ้งตัวที่สอง ใจเริ่มสงบลง มันว่าง ไม่มีอะไรทำ เลยเงยหน้ามองฝนว่าซาบ้างแล้วรึยัง

‘อุต๊ะ!  อยากร้องเป็นเพลง ~อย่ามองตาได้ไหม ถ้าเธอไม่แคร์~   อย่านะมึง!  อย่ามากกว่านี้  เท่านี้กูก็คิดหัวแทบแตกแล้ว!!!!!’

“…อร่อยล่ะสิ…” คนพูดถามเหมือนไม่เอาคำตอบ พูดจบก็อมยิ้มแก้มตุ่ย

‘น่าน…ยิ้มแบบนี้แหละ  แซวแบบนี้แหละ  มึงอย่าเยอะ!  กูคนจริงนะเว้ย!’

“ชัวร์สิ ทั้งร้านเนี่ย มีแต่เกี๊ยวกุ้งที่อร่อย”

“แล้วถ้าเมื่อกี้เป็นอย่างอื่นกับซาลาเปาเนี่ย นายจะกินอะไร?”

“ไม่กินหรอก ยกให้นายหมดเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า……..” หัวเราะจนพอใจแล้วจึงพูดต่อ “คิดถูกแล้วนะเนี่ย ที่มายืนแก้เซ็งกับนายข้างนอก หึหึหึ”

‘นั่นไง! กูว่าแล้ว! เกือบเปลืองตัวเปลืองใจแล้วมั้ยล่ะ!’ 

“ฮึ แต่ไม่เคยรับงานนอกนะ เล่นแค่ในบ้านกับในวงเพื่อนฝูง” อานนท์เห็นถึงใจจริงของอีกฝ่าย เลยเล่นกลับบ้าง

“หือ? เล่นอะไร? ไม่เข้าใจ”

“ก็เล่นตลกไง…”

คนที่โดนเล่นรีบยกมือขึ้นมากุมปากตัวเอง ก่อนหันหน้าหนีออกไปหาม่านฝน “…ฮึ๊…หึหึหึหึ…เชี่ย…น่ารักว่ะ…หึหึหึหึ…”

กำลังเคี้ยวเกี๊ยวกุ้งตัวที่สี่ หูเหมือนได้ยินอะไรที่เข้าข้างตัวเองมากๆ อานนท์จึงเกิดสำลักเกี๊ยวกุ้ง! “อึ๊ก! อึ๊ก!”
อานนท์ตบหน้าอกตัวเองแบบทรมาน  มือควานหาขวดน้ำดื่ม เสียงลนลานของเขาคงผิดสังเกต ฝ่ายนั้นจึงหันหน้ากลับมา ทำตาโตเท่าไข่ห่าน

“เฮ้ย! เป็นไร?!”

อานนท์ทำท่าใบ้คำ บอกว่าของกินติดคอตัวเอง ฝ่ายนั้นก็ฉล๊าดฉลาด เห็นปุ๊บรู้ปั๊บ แก้ปัญหาให้ได้ทันทีแบบแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด

“ซดน้ำสิ! ในมือน่ะ! ในมือ!”

อานนท์เกิดบรรลุ ยกถ้วยเกี๊ยวกุ้งขึ้นมาซดน้ำ แต่ไม่รีบร้อนมากจนเกินไป  ค่อยๆ ซด จนอาหารที่ติดอยู่กลางลำคอ ไหลลงไปโดยสะดวกแล้ว ค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก

“...เฮ้อ…เกือบตายแล้ว…” 

“เฮ้อ…ตกอกตกใจหมด  มะ! พอ! ไม่ต้องกินแล้ว!” คนพูดไม่พูดเปล่า คว้าเอาถ้วยเกี๊ยวกุ้งไปจากมืออานนท์ แล้วเดินออกจากซอกนั้น

‘เฮ้ย! ยังเหลือเกี๊ยวอีกตัว จะเอาเกี๊ยวกูไปไหน!’  อานนท์จ้ำพรวดตามออกไปจากซอกนั้น ทันเห็นฝ่ายนั้นล้วงมือเข้าไปในฝาถังขยะพอดี

“ทิ้งทำไม! เสียดายของ! ยังเหลืออีกตั้งตัว!”

อานนท์เม้ง แต่ฝ่ายโดนเม้งกลับหันหน้ามาในสภาพเหมือนเคี้ยวอะไรในปาก ไม่พูดตอบ แถมเดินกลับเข้าร้านสะดวกซื้อไปเลยซะงั้น

พอเหลือแค่ตัวเองอยู่ข้างนอกคนเดียว อานนท์เหมือนได้ยินเสียงฝนชัดเจนขึ้นกว่าเดิม  ครั้นหันหน้าไปมอง กลับไม่มีอะไร ฝนตกเท่าเดิม ไม่ได้ตกหนักไปกว่าเดิม แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกเหมือน จู่ๆ เสียงมันก็ดังขึ้นมา…

.
.
.

[B52]

Oh!! เรื่องใหม่บังเอิญอีกแล้ว จะมาในรูปแบบไหน รออ่านๆ

[mukmaoY]

สนุกมากๆเลยค่ะ

[Rafael]

แอร๊ยย
เค้ายืนจีบกันหน้าร้านสะดวกซื้ออะ 5555

[BaoBao]

::: ที่เก่า

 

อานนท์ยืนเอียงคอมองฝนได้ไม่เท่าไหร่ อะไรไม่รู้เย็นเจี๊ยบสัมผัสที่หลังคอตัวเอง เขาสะดุ้งเฮือกพร้อมกับเอี้ยวหน้าหันหลังไปมอง…ห่อไอติม

“เราไม่กินนะ แค่นี้ก็หนาวแย่แล้ว” อานนท์รีบปฏิเสธไว้ก่อน

“ของนายน่ะอันนี้” ยื่นขวดน้ำเปล่าให้ พอคนที่ยืนตรงข้ามรับขวดน้ำไป จึงค่อยแกะห่อไอติมในมือตัวเอง

“…ไม่หนาวเหรอ?...ฮึ๋ย…” อานนท์มองคนที่กัดไอติมหวานเย็นสีออกส้มปมชมพูแบบเสียวฟันแทน อีกฝ่ายไม่กินแบบธรรมดา กัดเข้าปากไม่พอ ยังเคี้ยวไอติมในปากด้วย!

ฝ่ายคนเคี้ยวไอติมไม่ตอบ แค่ส่ายหน้า จากนั้นก็เดินไปทางซอกเดิม แต่ไม่เข้าไป ยืนพิงกำแพงแพ็คน้ำดื่ม หน้าหันมาไปทางอานนท์

อานนท์คล้ายรู้โดยสัญชาติญาณว่า ฝ่ายนั้นรอให้ตนเองเดินเข้าไปก่อน แต่ชั่วขณะเดียวกันนั้น อานนท์พลันคิดขึ้นมาได้ว่า ยังไม่ได้ให้เงินค่าของกินกับเค้าเลย จึงบอกกับคนที่ยืนกินไอติมว่า

“…เอ้อ โทษทีนะ เราลืมให้เงินค่าฟุตลองกับเกี๊ยวกุ้งกับนายเลย เดี๋ยวกดเงินให้นะ แป๊บนึง...” จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปทางตู้เอทีเอ็มซึ่งอยู่ใกล้กับถังขยะ พร้อมกับล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง “พอดีมี อะ อ้าววววววว…”

อานนท์ร้องเสียงหลง เพราะไอ้ตู้กดเงินตรงหน้า ดันงดให้บริการ คือไม่ได้สังเกตเลย!  คือมันจะมาเงินหมดหรือเสียอะไรตอนนี้!

ขณะที่กำลังยืนอึ้ง ไหล่ก็ถูกสะกิด มือที่สะกิดไหล่อานนท์ชี้ไปทางซอกที่เขาใช้ยืนหลบละอองฝน มองหน้าคนที่สะกิดตัวเอง สีหน้าฝ่ายนั้นคล้ายว่าเข้าใจ อานนท์จึงเดินไหล่ห่อกลับไปยังที่เดิมของตัวเอง

“…โทษทีนะ เดี๋ยวเราโทรให้ที่บ้านเอาเงินมาให้ ตอนนี้มีติดตัวแค่ 50 บาท อะ เราให้นายไว้ก่อนเลย” พูดจบอานนท์ก็หยิบแบงค์ห้าสิบยื่นให้คนที่ยืนหันข้างให้ตัวเอง ในซอกแสนแคบเดียวกัน

คนที่กำลังเคี้ยวไอติมรับแบงค์ห้าสิบไปแล้วพูดว่า “…เท่านี้ก็พอแล้ว นายไม่ต้องลำบากหรอก”

“ไม่ได้! พอที่ไหน ฟุตลองอีก 2 อัน!” อานนท์แย้งเสียงแข็ง

คนที่ยืนหันข้างให้อานนท์ กินไอติมหมดแท่งพอดี หันหน้ามามองอานนท์ หรี่ตาแบบเจ้าเล่ห์หน่อยๆ “…นายกินฟุตลองไปกี่คำ ไหนนับให้เราดูสิ?...”

แหม เจอย้อนแบบนี้ อานนท์ไปไม่เป็นไรละ  ได้แต่ยิ้มแหะแหะ  แล้วเปิดขวดน้ำมาดื่มแก้เก้อ พอปิดฝาขวดก็นึกขึ้นมาได้อีก

“นี่ไง! น้ำอีกขวด ยังไง 50 บาทก็ไม่พออยู่ดี”

ทว่า อีกฝ่ายกลับพูดไปคนละเรื่องกัน

“อ้าว...หยุดซะแล้ว…”

อานนท์มองตามสายตาของคนนั้น...จริงด้วย ฝนซาเม็ดแล้ว  มันซาตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็ไม่ได้สังเกต  แต่ฝนระดับนี้ เขาสามารถเดินฝ่ากลับบ้านได้แบบสบายๆ 

“นายรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวรอโทรให้คนที่บ้านมารับ” อานนท์รีบบอกฝ่ายนั้นไว้  ก่อนล้วงมือถือมารีบกดเบอร์บ้าน...รอไม่ถึงอึดใจก็มีคนรับสาย

“นิเหรอ?”

‘ค่า พี่อยู่ไหนอ่ะ? หนูรอกินข้าว~’

“พี่ติดฝนอยู่เซเว่นหน้าหมู่บ้านเรานี่แหละ นิมารับพี่หน่อย เอาเงินติดมาด้วยนะ พี่ยืมเงินเพื่อนซื้อของกินน่ะ ต้องคืนเค้า เดี๋ยวเค้าไม่มีค่ารถกลับบ้าน” อานนท์ค่อยๆ อธิบาย


เสียงหนึ่งตะโกนอยู่ใกล้ๆ ที่ที่อานท์ยืนอยู่

“ไอ้ต๊ะ! กลับเร็วมึง! เดี๋ยวแม่งตกมาอีกรอบ งานการกูไม่มีส่งอาจารย์กันพอดี!”

พอคนนั้นพูดจบ คนที่ยืนอยู่ด้วยกันกับอานนท์ก็ชโงกหัวออกไปจากซอกแสนแคบ แล้วตะโกนตอบว่า

“เออ! กูไปเดี๋ยวนี้แหละ!”


‘อ้าว~ พี่ไม่กดตู้ล่ะ?’


“ให้เร็วนะคะต๊ะ!”


“ตู้มันเสีย พี่มีติดตัวแค่ 50 เอง มาเร็วๆ เลยนิ อย่าช้า เพื่อนพี่เค้ารีบ!”

อานนท์รีบพ่นรัว แต่อีกฝ่ายกลับยกมือโบกหยอยๆ ตรงหน้า พร้อมพูดแบบไม่ออกเสียง เห็นแต่ปากขยับว่า “บาย~ ไปละนะ~” จากนั้นคนที่ชื่อต๊ะ พูดจบก็เดินออกไปจากซอกนั้นแบบไม่มีรอรี


‘ค่า~ ค่า~ รวดเร็วทันใจ รอเดี๋ยวนะคะ!’


พอได้ยินคำตอบรับจากน้องสาว อานนท์ตัดสายทันที แล้ววิ่งตามหลังผู้ชายคนนั้นไป คว้าแขนฝ่ายนั้นไว้ได้ทัน ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงรถยนต์ที่เพื่อนๆ ของเขาสตาร์ทเครื่องรอไว้แล้ว

“รอเดี๋ยวสิ น้องผมออกมาแล้ว เดี๋ยวเดียวก็ถึง!”

“ถ้าเรื่องเงิน ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่ได้ ทำแบบนี้ผมคาใจ นอนไม่หลับ!”

“เอางี้ ไว้เจอกันอีกทีค่อยคืนละกัน”

“แล้วเราจะเจอกันได้ไงล่ะ  เราไม่รู้จักนาย  นายไม่รู้จักเรา นอนตื่นมาจะจำหน้ากันได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย!”

“อืม…มันก็ถูกนะ แต่ถูกแค่ครึ่งเดียว”

คนที่ชื่อต๊ะพูดกำกวมจนอานนท์ต้องถามให้ตัวเองหายสงสัย

“…ยังไง…?”

“ที่ถูกคือนายไม่รู้จักเรา แต่ที่ผิดคือเราไม่ได้ไม่รู้จักนาย…”

“หือ…?” อานนท์อุทานก่อนที่สมองจะประมวลผลเสร็จ


เพื่อนผู้หญิงของคนที่ชื่อต๊ะชโงกหน้าออกมาทางหน้าต่างฝั่งคนขับ พร้อมกับตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ต๊ะคะ! อย่ามัวโอ้เอ้ค่ะ! เพื่อนต้องรีบไปเก็บดอกไม้!!!”


“เฮ้อ~ โดนเร่งแล้วล่ะอานนท์ คือเพื่อนเราเค้านิสัยแปลก ถ้าไม่ใช่ห้องน้ำที่คุ้นเคยจะอึอึ๊ไม่ได้น่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะอานนท์ เราต้องได้เจอกันอีกแน่…”

คนที่ชื่อต๊ะ กล่าวทิ้งท้ายแบบมั่นใจ ส่งยิ้มหวานให้อานนท์ ก่อนวิ่งกุลีกุจอไปหารถเก๋งคันนั้น

อานนท์มองอึ้งอยู่ตรงที่เดิม  หน้าร้านสะดวกซื้อที่มาอาศัยหลบฝนในเวลาที่จะเรียกว่าสั้นก็ได้ยาวก็ได้  เขามองตามหลังคนชื่อต๊ะไปทุกสเต็ป ตั้งแต่…

คนชื่อต๊ะ พูดประโยคสุดท้ายจบ

คนชื่อต๊ะ ขึ้นรถไปทางประตูหลัง

คนชื่อต๊ะ ยังไม่ทันปิดประตูรถดี รถก็เคลื่อนล้อออกไป

คนชื่อต๊ะ ร้องอุทานตกอกตกใจเสียงดังจนได้ยินมาถึงตรงนี้…จุดที่อานนท์ยืนตัวแข็งทื่ออยู่


พอรถยนต์คันนั้นลับไปจากสายตา  อานนท์ยกมือขวาขึ้นมาจับหน้าอกข้างซ้าย  หัวใจเต้นรัว แม้ไม่แรงมากแต่มันเต้นถี่ผิดไปจากปกติ

อานนท์คิด:  นี่ใช่ไหม ‘ฉากในตำนาน’ ที่เค้าว่ากัน
.
.
.
.
.






















[เอวัง]

[Rafael]

ว้า จบแล้วเหรอออ
อยากอ่านต่ออ่าาาาาาาาาาาาา

งอแงๆๆๆ

 

[kosmos]

ง่าาาาา ไม่เอาไม่ เอวัง สิคะ มาอีกน๊าๆๆๆ

[BlueCherries]

หา

จบแล้วเหรอคะ

เปลี่ยนจากเรื่องสั้นเป็นเรื่องยาวได้ไหม

โน่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

งั้นขอตอนพิเศษของต๊ะก็ได้เอ้า  พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้โปรดดดดดดดดดดด

[malula]

เสน่ห์แรงใช้ได้ มีหนุ่มบริการให้ทุกอย่าง

[nokkaling]

เอวัง ??????



 

[mukmaoY]

อาร้ายยยยยย
หักหาญน้ำใจกันยิ่งนัก!!
 

[smile_aex]

น่ารักครับ จีบกันในซอก 

ขอให้มีต่ออีกหน่อยได้ไหม 

[Jthida]

ชอบบบบบบบบ

[k2blove]

บังเอิญซิจ๊ะ เป็นเรื่องบังเอิญที่คนเขียนทำให้คนอ่านหงุดหงิด
จบอย่างนี้ไม่ได้น้าาาาาาาาาา เดี๋ยวอานนท์ จะกลับบ้านเป็นหวัดแน่่
ว่าเมื่อไหร่จะบังเอิญ ได้เจอเขาคนนั้นอีก สงสารสงสาร 

[IsDeer]

กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส 
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาคำว่าเอวังออกเหอะ
มาต่อเถอะพลีสสสสสสสส

ปอลิง: เรื่องมันก๊าวใจมากอ่ะ อยากให้มีต่อยาวๆ

[sukie_moo]

จบแล้วเหรอ เค้ากำลังเพลินเลยนะ

ยังไม่ทันหายคิดถึงคุณเปาเปาเลย

[YounIn]

ห้ะ ?!!!  จบหริอ แล้วสรุปมันเป็นใครกัน

[Dark_Evil]

กรี๊ดดดดดดดดดดด. พี่เปาเอาอีกล้ว จบแบบจบแต่ก็ไม่จบ

[KaorPaor]

จบเพราะรู้จักกันแล้ว

[ตีสี่]

เอ๊ะ!!!!! นี่ใช่ไหมฉากจบที่คนอ่านต้องไปจิ้นต่อกันเอง

[natt lUcky]

กรี๊ดดด ชอบมาก
มีต่ออีกนิดได้มั้ยค่ะ
อยากรู้ว่ารู้จักอานนได้ไงอะ
อยากรู้ๆ

[jj_girl]

 

[gayraygirl]

จบแบบนี้ ค้างอยู่บนยอดเลยค่า 

[คุณอัง]

แง้ . . ขอต่ออีกนิดไม่ได้หรอค้า  ค้างเลย