บทที่ 1.2
จักษ์คิดทบทวนไปมาถึงชายผู้นั้น คนที่มองเขาตอนเขาฟื้น ใช่ เขาจำได้แล้ว ร่างที่โอบกอดเขาก็คือชายคนนั้น
“เหี้ยวิชย์ สระโรงเรียนเราเคยมีคนตายป่ะ”
“มีดิ สดๆร้อนๆเลยมึง”
“อ้าว ละไม่กูไม่รู้ข่าว กูก็อยู่ซ้อมทุกวันนี่”
“ก็ช่วงที่มึงไปอังกฤษไง ตอนนั้นมีรุ่นเราคนนึง เพิ่งได้โควตานักกีฬาเข้ามาอ่ะ หลังจากมึงไปสัก 2 วันได้”
“แล้ว...?”
“มันชื่ออัพ แม่งว่ายเก่งน้ำสัสๆ เป็นตัวเต็งโรงเรียน แต่พอเข้ามาได้ 1 อาทิตย์”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เชี่ย.. ไอบุ๊ค กูลืมนาฬิกาไว้ที่สระว่ะ”
“เออเร็วๆ กูไปรอที่ร้านเหล้านะวิชย์”
“เจอกัน”
…อยู่ไหนวะแม่ง...
วิชย์เดินวนหาตามห้องเปลี่ยนเสื้อแต่ก็ไม่พบนาฬิกา มันจะหายไม่ได้ เพราะเป็นของขวัญวันเกิดที่จักษ์ซื้อให้เขา เมื่อเจอแต่ความ
ว่างเปล่า เขาจึงเดินขึ้นไปบนสระและพบกับนาฬิกาของเขาตกอยู่ข้างๆขอบสระ
...เฮ้อ เจอสักที... ว่าพลางหยิบขึ้นมากำลังจะใส่
“เหี้ย!”สายตาวิชย์เหลือบไปเห็นร่างคนลอยคว่ำอยู่กลางสระ สีแดงค่อยๆกระจายออกจากส่วนหัวของร่างนั้น วิชย์เข่าอ่อนพร้อม
กลับร้องแหกปากลั่นจนยามวิ่งมาพบ
.
.
.
.
.
.
.
“แฮ่!!”
“สัสจักษ์!!” ผู้เป็นเพื่อนถีบตกเตียง
“ควาย แกล้งนิดหน่อยทำไมต้องรุนแรงวะ”
“มึงไม่รู้หรอกว่ากูกลัวขนาดไหนอ่ะ ตอนนั้นกูก็อยู่คนเดียว..”
“เอาเถอะ ตอนนี้มึงก็อยู่กะกูและไง” จักษ์ยิ้มบางพลางลูบหัวเพื่อนสนิท
“เออ รู้แล้ว...” วิชย์เงยหน้าประกบริมฝีปากเข้ากับเพื่อน
“อื้ม.. วิชย์”
“มา กูช่วย”
“บอกว่าไม่มีอารมณ์ไง”
“แน่ใจหรอ?” วิชย์ว่าพลางเอื้อมมือไปขยำแก่นกลางของจักษ์ผ่านบ้อกเซอร์ก่อนจะหยิบถุงยางและเจลมาเตรียมไว้
“เออก็ได้ รอบนี้คิดตังค์นะโว้ย”
“ค้าบเพื่อนเหี้ย”
......
โปรดติดตามตอนต่อไป
กลับมาแล้วครับ หายไปชาติเศษ
ผมยังเรียนอยู่และช่วงนี้ว่างเลยเอามาลงต่อให้ครับ
และจะทยอยลงจนจบครับเรื่องนี้
ฝากติดตามและติชมด้วยนะครับบบ