ตอนที่ 23
หนึ่งนทีไม่รู้ว่าเรื่องบ้าๆที่กำลังเกิดกับตัวเองตอนนี้มันเริ่มขึ้นตอนไหน แต่เมื่อมองไปยังหนังสือนิตยสารที่เปิดค้างไว้ในหน้าแวดวงสังคมไฮโซ หนึ่งนทีก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอีกต่อไป
‘ณธิป โชติตระกูล’ ไฮโซชื่อดังทายาทเอ็นพีกรุ๊ปเตรียมลั่นระฆังวิวาห์สายฟ้าแลบ ‘เกษสุดา นาฏหิรัญ’ ลูกสาวรมต.กระทรวงพาณิชย์
ข้อความบนพาดหัวข่าวเด่นหรากระแทกตากระแทกใจจนทำให้คนอ่านรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ตอนที่พนักงานในร้านเอานิตยสารมาให้หนึ่งนทีดู เขารู้สึกชาวาบไปทั้งตัวจนต้องอ่านซ้ำใหม่หลายรอบ อยากคิดว่ามันเป็นเพียงข่าวโคมลอย ทว่าในเนื้อข่าวมีบทสัมภาษณ์ของคุณหญิงประภัสสรผู้เป็นมารดาของฝ่ายชายอยู่ด้วย เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นการยืนยันที่ชัดเจนที่สุดแล้วว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง
เมื่อตั้งสติได้หนึ่งนทีก็กดโทรศัพท์ต่อสายถึงว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งมีฐานะเป็นคนรักคนปัจจุบันของเขา แต่รอแล้วรอเล่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายเหมือนกับที่เป็นทุกครั้งในช่วงหลังๆมานี้ เขาแจ้งแก่ใจทันที ที่ก่อนหน้านี้ว่ามีงานๆ ที่แท้ก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี่เอง
ความรู้สึกผิดหวังอย่างร้ายกาจกระแทกเข้ามาในใจ ณธิปเห็นหนึ่งนทีเป็นอะไรกันแน่ เป็นคนรักหรือแค่คู่ควงชั่วคราวเหมือนที่ผ่านๆมา ทั้งที่เขาอุตส่าห์เลิกรากับคนรักดีแสนดีมาหา แต่ระยะเวลาที่ทนคบกันมาเกือบปีกลับไม่มีค่าอะไรเลย
“คุณหนึ่งจะไปไหนคะ” ผู้จัดการร้านถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหนึ่งนทีเก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้น ตั้งท่าจะออกจากร้าน
“ไปทำธุระ”
“แล้ววันนี้คุณหนึ่งจะเข้าร้านอีกไหมคะ” เธอถามอีกคำ
“คงไม่เข้ามาแล้ว ฝากดูร้านด้วยนะ ถ้ามีอะไรด่วนก็โทรมาแล้วกัน”
“ค่ะคุณหนึ่ง”
เมื่อสั่งความเสร็จหนึ่งนทีก็ออกจากร้านทันที เป้าหมายของเขาคือห้องผู้บริหารในโรงแรมดังย่านสาทรที่ณธิปทำงานอยู่ ในเมื่อไม่มีเวลารับโทรศัพท์ ไม่มีเวลามาหา เขาก็ต้องไปหาด้วยตัวเอง ไปคุยให้รู้เรื่องว่าอีกฝ่ายจะเอาอย่างไร เพราะหนึ่งนทีจะไม่ยอมตกเป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ณธิปหลอกอีกแล้ว
“คุณเล็กรู้จักหนึ่งน้อยเกินไปแล้ว”
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงหนึ่งนทีก็ฝ่าการจราจรติดขัดมาถึงโรงแรมหรูแถวย่านสาทรได้สำเร็จ หนุ่มหน้าสวยก้าวฉับๆผ่านรีเซฟชันไปขึ้นลิฟต์ของผู้บริหารโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น เขารู้เส้นทางที่จะนำไปหาเจ้าของห้องผู้บริหารดีอยู่แล้วเพราะเคยมาเยี่ยมเยือนหลายครั้ง เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ หนึ่งนทีก็ต้องฝ่าด่านเลขาหน้าห้องที่แต่งหน้าเข้มเสียจนคนมองคิดค่อนขอดในใจว่าอีกฝ่ายจะไปเล่นงิ้วเล่นลิเกที่ไหน
“คุณเล็กอยู่ในห้องไหม” ไม่ต้องรอให้เลขาเอ่ยปาก หนุ่มหน้าสวยก็เริ่มยิงคำถามก่อนในทันที
“อยู่ค่ะ แต่ไม่ทราบว่ามาติดต่อธุระอะไรคะ ได้นัดไว้หรือเปล่า” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนพยายามบีบให้เล็กลงกว่าที่ควรเป็น
“ไม่ได้นัด”
“ไม่ได้นัดก็ยังเข้าไปไม่ได้นะคะ”
“ทำไมจะเข้าไม่ได้” หนึ่งนทีถามเสียงห้วน
“ตอนนี้ท่านกำลังมีแขกอยู่ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกเขาทีว่าคุณหนึ่งนทีมาขอพบ” น้ำเสียงและสายตาวางอำนาจเหนือกว่าของหนึ่งนทีทำให้เลขาสาวยอมต่อสายเข้าไปหาคนสำคัญในห้อง
“รอสักครู่ค่ะ”
ไม่นานอย่างที่เลขาสาวบอกจริงๆ เพราะระหว่างที่เธอโทรเข้าไปแจ้งกับเจ้านาย หนึ่งนทีก็ก้าวฉับเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ทันทีโดยที่ไม่รอให้คนข้างในอนุญาต
“คุณ! เดี๋ยวค่ะ—“ เสียงของเลขาสาวเงียบลงเพียงเท่านั้นเพราะหนึ่งนทีปิดประตูใส่หน้าก่อนจะล็อคห้องไม่ให้เธอเข้ามากวน
เมื่อหันมาหนึ่งนทีก็พบคนรักของตัวเองกำลังยืนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาสวยหวานราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เขาอาจจะมองข้ามไปทำเป็นไม่สนใจก็ได้หากไม่ติดว่าขณะนี้ณธิปอยู่ในห้องทำงานกับคนอื่นโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ แค่เรื่องงานแต่งบ้าบอนั่นก็ทำให้เขาโกรธจะแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว นี่ยังมีการนัดคนอื่นมาคั่วถึงห้องทำงานทั้งที่เวลาเขาโทรมากลับบอกว่ายุ่งนักยุ่งหนา
“หนึ่ง เข้ามาได้ยังไง! ผมบอกให้รอก่อนไม่ใช่หรือไง” ณธิปพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ถ้ารอหนึ่งก็ไม่เห็นสิ ว่าคุณเล็กทำอะไรอยู่”
“ทำอะไร” แทนที่อีกฝ่ายจะร้อนใจหรือมีท่าทีลนลาน แต่เปล่าเลย ณธิปกลับค่อยๆสวมเสื้อเชิ้ตทำงานอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“ยังจะมาถามอีกว่าทำอะไร ก็เห็นกันอยู่ตำตาขนาดนี้นะคุณเล็ก ตกลงว่าคุณมีคนอื่นซ่อนอยู่กี่คนกันแน่ ทั้งนายคนนี้หรือแม้กระทั่งลูกสาวรัฐมนตรีนั่น!” หนึ่งนทีตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด เขาไม่คิดเลยว่าณธิปจะหน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้
“ขอโทษนะครับ”
แต่อยู่ๆ หนุ่มหน้าสวยที่เพิ่งถูกพาดพิงก็เอ่ยขึ้นมาเรียบๆด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วทำให้รู้สึกรื่นหู หนึ่งนทีตวัดตากลับไปมองด้วยความไม่พอใจ ดวงตารีเหลือบมองคนที่ยืนถือสูทสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพิจารณา สวยทั้งรูป น้ำเสียงหรือก็เพราะ ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ มิน่าเล่าณธิปจึงพามาคั่วถึงนี่โดยไม่อายว่าจะเป็นขี้ปากพนักงาน
“มีอะไร”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเข้าใจเรื่องอื่นๆยังไง แต่อยากจะแก้ไขความเข้าใจผิดในส่วนของผมนิดหน่อย” เมื่อเห็นว่าหนึ่งนทีหยุดฟัง อีกฝ่ายจึงพูดต่อ “ผมกับคุณณธิปไม่ได้เป็นอะไรกัน ที่ผมมาที่นี่ก็แค่เอาชุดแต่งงานมาให้ลูกค้าซึ่งก็คือคุณณธิปลองตามที่ตกลงกันไว้เท่านั้น”
“ลองชุด?”
“ครับ
แค่ลองชุดเท่านั้น ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเข้าใจผิด” หนุ่มหน้าสวยว่าแค่นั้น ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าที่นำมาให้ว่าที่เจ้าบ่าวลองใส่กลับลงในถุงที่เตรียมมาเงียบๆ เมื่อเรียบร้อยดีแล้ว เจ้าตัวก็หันไปพูดกับเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ชุดที่ผมนำมาวันนี้พอดีตัว ไม่มีตรงไหนที่ต้องการจะแก้นะครับ”
“ไม่มีครับ” ณธิปว่า
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ขอบคุณที่สละเวลาครับ” รอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากช่วยส่งให้คนพูดดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกหลายเท่าตัว ติดอยู่เพียงแต่ว่าตาคู่หวานนั้นฉายแววเย็นชาออกมาอย่างชัดเจน
หลังจากหนุ่มหน้าสวยออกไปแล้ว ภายในห้องจึงเหลือหนึ่งนทีกับณธิปเพียงสองคน ทั้งสองคนมองสบตากันท่ามกลางบรรยากาศชวนให้อึดอัด แต่ในที่สุดหนึ่งนทีก็เป็นคนปริปากพูดขึ้นมาก่อน
“เรื่องที่คุณเล็กจะแต่งงาน เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าครับ”
“จริง” ไม่รอให้ตั้งตัว ณธิปก็เฉลยว่าข่าวที่ได้รับรู้มาเป็นความจริง หนึ่งนทีหน้าชา รู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะล้มทั้งยืน
“คุณเล็กทำแบบนี้ได้ยังไง” น้ำเสียงที่ครางออกมาจากลำคอฟังดูแหบแห้งราวกับสิ่งมีชีวิตที่กำลังจะตาย “ถ้าจะเลิกก็บอกสิ ทำไมถึงหลอกหนึ่งแบบนี้ คุณเล็กจะปล่อยให้หนึ่งโง่ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าไม่เห็นข่าวเองหนึ่งก็ไม่มีวันได้รู้ใช่ไหม”
“ที่ไม่บอก เพราะผมไม่ได้อยากจะเลิก” ณธิปว่า
“ไม่เลิกแล้วจะทำยังไงครับ ให้หนึ่งคบกับคุณทั้งๆที่คุณจะแต่งงานกับผู้หญิงนั่น คุณวางหนึ่งไว้ในฐานะไหนไม่ทราบ ชู้ของคุณเหรอ!” ทั้งรู้สึกโกรธและหมดแรงไปพร้อมๆกัน ไม่เคยมีใครทำให้หนึ่งนทีตกอยู่ในสภาพเหมือนคนไม่มีทางเลือกแบบนี้มาก่อน
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทั้งที่คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมต้องเจอกับอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดจะแก้ปัญหายังไง แบบนี้ไงผมถึงไม่อยากบอกอะไรคุณ เพราะผมรู้ว่าคุณต้องโวยวาย” ณธิปเสียงดังกลับ
“แล้วคุณมีปัญหาอะไร ไหนบอกซิ ต่อไปจากนี้คุณคิดจะทำอะไร”
“ผมแต่งกับเขาก็เพราะคุณแม่บังคับ คุณก็รู้ว่าผมขัดไม่ได้”
“คุณเป็นลูกแหง่หรือไง ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่งสิ จะกลัวอะไรกับแค่พ่อแม่บังคับ ที่ผ่านมาคุณเคยกลัวอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ” หนึ่งนทีรู้ดี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาณธิปมักจะทำตามใจตัวเอง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น ทว่าทำไมคราวนี้จึงเป็นเดือดเป็นร้อนนัก
“ผมก็ไม่ได้กลัว แต่คุณรู้ไหมว่าถ้าไม่แต่งจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่ผ่านมาไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรคุณแม่ก็อยู่ข้างผมตลอด แต่ครั้งนี้ผมขัดใจคุณแม่ไม่ได้ เพราะท่านไม่ได้อยู่ข้างผมเหมือนทุกที” ณธิปบอกอย่างหมดท่า เขาค่อยๆเข้าหาหนึ่งนทีก่อนจะรวบกอดเอาไว้แล้วพูดเบาลงเพื่อตะล่อมให้อีกฝ่ายใจอ่อน “พอแต่งเสร็จไม่นานผมก็หย่า ผมทนอยู่กับผู้หญิงจืดชืดแบบนั้นไม่ได้หรอก คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางจริงจังกับเธอ คุณอดทนหน่อยได้ไหมหนึ่ง”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คุณจะให้หนึ่งอดทนไปถึงเมื่อไหร่ ใครๆเขาก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน หนึ่งมีสังคมของหนึ่งนะคุณเล็ก แล้วคุณจะให้หนึ่งเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“แล้วคุณจะเอายังไง” ณธิปว่าเสียงแข็ง เขาเองก็เริ่มจะหมดความอดทนกับหนึ่งนทีเต็มทนแล้วเหมือนกัน คนอย่างเขาใช่ว่าจะมานั่งง้องอนใครนานๆ
“ผมไม่ยอมหรอก
ถ้าคุณแต่ง ผมจะถือว่าเราจบกัน”
ทันทีที่หนึ่งนทีประกาศกร้าวออกมา หลังจากนั้นห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผ่านไปสักพัก อ้อมกอดที่เคยประคองร่างบางเอาไว้ก็ค่อยๆถอยห่างแล้วผละออกไป หนึ่งนทีหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยความไม่เข้าใจ
“คุณเป็นคนที่ถือว่าอยู่กับผมได้นานที่สุด ผมยอมรับว่าถูกใจคุณกว่าใคร แต่รู้ไหมหนึ่ง ผมมีกฎของผม และกฎที่ว่าก็คือผมเป็นคนสั่ง ไม่ใช่คนทำตามคำสั่ง คุณรู้ดีอยู่แล้วตั้งแต่ที่เราเริ่มคบกัน คุณรู้ว่าไม่มีสิทธิ์มาบีบบังคับหรือบอกให้ผมทำอะไร สิ่งที่ผมพูดไปแล้วถือว่าตามนั้น ถ้าคุณรับไม่ได้ รอไม่ได้ อยากเลิกนักก็ตามใจคุณ
ต่อไปนี้ถือว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีก”
“คุณเล็ก! คุณไม่มีสิทธิ์บอกเลิกผม ไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้!”
ในสมองของหนึ่งนทีกรีดร้องออกมาว่า
ยอมรับไม่ได้ มันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนคนที่ความรักหลุดลอยไป แต่หนึ่งนทีกลับรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดบนโลกใบนี้คือคำว่า
พ่ายแพ้ “หนึ่ง ผมอยากรู้นัก ที่คุณโวยวายอยู่นี่เพราะอะไร
เพราะคุณรักผมหรือว่าคุณไม่พอใจที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คุณคิดกันแน่”“คุณ!...” คำพูดของณธิปตรงเสียจนหนึ่งนทีสะอึก
“ผมรู้จักคุณดีพอๆกับที่คุณรู้จักตัวเองดีนั่นแหละหนึ่ง ที่ผ่านมาเราสองคนก็วินวินนะ คุณให้ความสุขผม ผมก็ให้หน้าตา ฐานะทางสังคมแบบที่คุณใฝ่ฝัน และทุกวันนี้ผมเองก็คิดว่าคุณพอจะยืนด้วยตัวเองได้แล้ว ถ้าเราจะเลิกกัน มันก็ไม่ส่งผลกับคุณเท่าไหร่หรอก แค่ยอมเสียหน้าบ้างนิดๆหน่อยๆ แต่ทุกอย่างที่ผมให้คุณไปนั่นน่ะ ผมจะไม่เรียกร้องคืนสักอย่างเดียว” ในเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สามารถพูดดีๆด้วยได้ ณธิปก็เห็นว่าไม่จำเป็นที่ต้องถนอมน้ำใจกันอีก
“คุณมันเลวร้ายที่สุด” เมื่อได้ฟังคำพูดไม่ถนอมน้ำใจของคนที่ตัวเองเลือกมาเป็นคนรัก หนึ่งนทีก็สบถออกมาอย่างเหลืออด
“ผมก็ไม่เคยบอกนะว่าเป็นคนดีมีคุณธรรมอย่างไอ้เมฆแฟนเก่าคุณ” ณธิปว่าอย่างไม่ใส่ใจ อีกทั้งยังเหน็บแนมถึงคนรักเก่าให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่นด้วย
“อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเขา เพราะมันเทียบกันไม่ได้” ไม่มีทางเปรียบเทียบกันได้ เพราะพี่เมฆเป็นคนดีกว่าผู้ชายคนนี้หลายเท่านัก
“แต่ถึงมันจะดียังไงคุณก็ทิ้งมันมาหาผม ถ้าผมเลว คุณมันก็ร้ายพอๆกันนั่นแหละหนึ่ง ลองถามใจตัวเองดูว่าที่ผมพูดมาทั้งหมดมันถูกหรือเปล่า” พอพูดจบณธิปก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง ก่อนจะกอดอกแล้วมองหนึ่งนทีด้วยสายตาเหนือกว่า
“นับจากนี้ไม่ว่าคุณจะกลับมาง้อยังไง จำเอาไว้ว่าผมไม่มีวันกลับมาคบกับคุณอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ลาก่อน”
“ไม่มีวันนั้นหรอก แต่ยังไงก็ขอให้โชคดีแล้วกัน”
“เก็บไว้บอกตัวเองเถอะ” หลังจากโต้กลับเป็นคำสุดท้ายหนึ่งนทีก็หุนหันออกมาจากห้องทันที
ทีแรกก่อนเข้าไปหนึ่งนทีรู้สึกผิดหวัง ไม่เข้าใจและไม่ยอมรับอะไรๆหลายอย่าง ทว่ายามออกมาจากห้องผู้บริหารหนุ่ม หนึ่งนทีกลับมีแต่อารมณ์โมโหและเดือดดาลเป็นที่สุด ระยะเวลาหลายเกือบปีที่คบกันมาแม้จะพูดไม่ได้เต็มปากว่ารักลึกซึ้ง ทว่าความผูกพันมันย่อมมีเป็นธรรมดา
ณธิปไม่ใช่คนรักที่ซื่อสัตย์นัก แต่ก็ช่างเอาใจ ตามใจทุกอย่างขอแค่เขาทำตัวว่าง่าย ฝ่ายนั้นมีพร้อมทั้งรูป ทรัพย์และหน้าตาทางสังคม คนที่พร้อมขนาดนี้จะหาที่ไหนได้ง่ายๆ หากมองในแง่ดีมันก็ดีที่เขาได้อะไรติดมือมามากมายหลังจากคบกับณธิป แต่สิ่งที่หวังไว้ในตอนแรกมันไม่ใช่แบบนี้ เขาไม่ได้ต้องการคบแล้วเลิก เขาต้องการคบให้ยืนยาวต่อไปอีก เพราะธุรกิจที่เริ่มก็กำลังไปได้ดี หากมันก็ยังไม่มั่นคงพอ หนึ่งนทียังต้องอาศัยชื่อเสียงและเม็ดเงินสนับสนุนจากทายาทคนรองของเอ็นพีกรุ๊ปอีกมาก
สำคัญที่สุดคือ เขาได้วาดฝันชีวิตแสนสมบูรณ์ของตัวเองไว้ อีกเพียงนิดเดียวก็ใกล้จะถึงความจริงแล้ว ทว่าทุกอย่างกลับพังทลายลงไม่เป็นท่าเพราะเรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ตอนนี้จึงถือได้ว่า หนึ่งนทีกำลังตกอยู่ในสภาวะเสียศูนย์อย่างที่สุด
หนึ่งนทีกลับมาที่คอนโดของตัวเองที่ณธิปเป็นคนซื้อให้ เขาเริ่มต้นรื้อของทุกชิ้นของผู้ชายคนนั้นออกมา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า แก้วน้ำ แปรงสีฟัน หรือแม้กระทั่งหมอนที่ใช้นอนข้างกัน ทุกอย่างถูกฉีกกระชากไม่มีชิ้นดีก่อนยัดลงในถุงขยะสีดำ ในเมื่อคนคนนั้นบอกว่าของทุกอย่างจะไม่เรียกร้องคืน เขาก็จะไม่คืนแม้แต่เนคไทสักเส้นเดียว
ทั้งรื้อทั้งขนของลงมาทิ้งข้างล่างจนเห็นว่าไม่เหลืออะไรรอดสายตาไปได้ หนึ่งนทีก็กลับมาทิ้งตัวนั่งลงข้างตู้เย็นในครัว พร้อมกับขวดเบียร์เย็นเฉียบ เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะไม่ได้เสียใจ แต่มันแค่มันแรงและผิดหวังเนื่องจากสิ่งที่หวังไม่เป็นไปตามต้องการ หลังจากนี้คงต้องเริ่มใหม่ ต้องรับมือกับคำถามของสังคมว่าทำไมคนรักถึงหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ทว่าก่อนที่จะเริ่มต้นเพื่อกลับไปเป็นหนึ่งนทีที่ไม่มีวันแพ้คนนั้น วันนี้เขาจะดื่มย้อมใจให้กับความพ่ายแพ้ครั้งแรกในชีวิตเสียก่อน
ทั้งเหล้าและเบียร์มากมายถูกลำเลียงออกมาจากตู้แช่เย็น แอลกอฮอล์ขวดแล้วขวดเล่าถูกเปิดออกเพื่อดื่มราวกับนักเดินทางกลางทะเลทรายที่กระหายน้ำ ขวดแก้วหลากสีกลิ้งโค่โล่เกลื่อนพื้นครัว กระทั่งเวลาผ่านไปจนค่ำห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความมืดมิด
ในความมืดนั้นหูยังแว่วได้ยินเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังเตือนอยู่ไม่ไกล หนึ่งนทีจึงลุกขึ้นเดินโซเซไปหาสวิตช์ไฟ แต่ขาเจ้ากรรมดันเตะเข้ากับขวดแก้วที่กลิ้งอยู่ไม่ไกลจนมันกระแทกกับพื้นแล้วแตก ขวดล้มแตกอย่างเดียวไม่พอ ยังพาตัวเจ้าของห้องล้มไปด้วย
หนึ่งนทีคิดว่าตัวเองคงเท้ามือลงบนเศษแก้ว เพราะทันทีที่ล้มก็รู้สึกเจ็บจี๊ดจนเกือบสร่างเมา พยายามตะเกียดตะกายลุกอยู่สักพัก ในที่สุดเจ้าตัวก็เดินไปเปิดไฟให้สว่างโร่ทั้งห้องจนได้ ดวงตารีมองสำรวจร่างกายของตัวเอง แล้วพบว่าที่ฝ่ามือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบาดแผลชุ่มเลือด พอเห็นเลือดเจ้าตัวก็ได้สติ พาร่างเดินสะโหลสะเหลไปล้างแผลในห้องน้ำ โชคดีมากๆที่เศษแก้วไม่ได้ปักคาอยู่ในเนื้อ พอล้างแผลเสร็จเขาก็กลับมาทำแผลลวกๆประสาคนเมา พอดีกับที่ข้อความในโทรศัพท์ดังเตือนไม่หยุด ร่างบางจึงเลิกสนใจแผลแล้วหันไปกดดูโทรศัพท์ของตัวเองแทน
มีข้อความจากผู้จัดการร้านกับเพื่อนนิดหน่อย หลังจากตอบเรียบร้อยเขาก็เปิดดูอะไรไปเรื่อยๆตามประสาคนติดโซเชียล ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาของหนึ่งนทีเป็นพิเศษ นั่นก็คือภาพของหนุ่มแก้มแดงบนเฟสบุ๊คของเมฆาที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงผ้าใบที่ชายทะเลที่ไหนสักแห่ง พร้อมกับข้อความสั้นๆที่ทำให้คนอ่านรู้สึกปั่นป่วนในอก
สงสัยเด็กดอยไม่เคยเที่ยวทะเล เล่นน้ำตั้งแต่เช้ายันเที่ยง โดนแดดเผาเกรียมจนตัวแดง : ) อยากกลับไปยืนตรงนั้น นั่นคือสิ่งแรกที่นึกออก จ้องมองรูปภาพบาดตาไม่นานหนึ่งนทีก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์เพื่ออกจากห้อง ด้วยความขาดสติและพลังความรู้สึกด้านลบปนเปกันไปมา เป็นแรงขับเคลื่อนให้พยายามกลับไปในที่ที่เคยอยู่ กลับไปทวงคืนที่ที่เคยเป็นของเขาคนเดียว
และคราวนี้เขาจะไม่ยอมแพ้ เพราะคนอย่างหนึ่งนที ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ รู้สึกตัวอีกครั้งก็เหมือนมีใครมาเคาะที่กระจกรถ หนึ่งนทีลืมตาขึ้นมองจึงสบเข้ากับดวงตาคมกลมโตเจ้าของรูปภาพที่เมฆาเอาลงในเฟสบุ๊คบ่อยๆ พอเลื่อนกระจกลงฝ่ายที่อยู่นอกรถก็รีบถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“คุณหนึ่งนที เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมเลือดออกแบบนั้น”
“เอ่อ…” หนึ่งนทีมองตามสายตาของจงรักไปหยุดตรงมือของตัวเองที่พันผ้าพันแผลเอาไว้ลวกๆ เขาจึงเห็นว่าตอนนี้เลือกสีแดงสดมันซึมออกมาจากผ้าพันแผลจนชุ่ม “แก้วบาด”
“ไหวไหมครับ พอจะเลื่อนรถได้หรือเปล่า”
“ม่ายได้ พี่เมฆล่ะ พี่เมฆอยู่หนาย” หนึ่งนทีปรือตามองแล้วว่าพูดด้วยเสียงคางยาน
“พี่เมฆอยู่บนรถครับ” จงรักตอบ
“ม่ายหวายแล้ว ไปตามพี่เมฆมา เรียกพี่เมฆมาหน่อย”
“ครับๆ จะไปตามเดี๋ยวนี้” เมื่อคนเมาเริ่มโวยวาย จงรักก็รีบรับคำแล้วกลับไปที่รถตัวเองทันที
หนึ่งนทีหลับตาลงอีกครั้งแล้วพยายามเรียบเรียงว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เดิมทีเขากินเหล้าอยู่ที่ห้องจนเมา เผลอทำขวดแตกจนโดนเศษแก้วบาด แล้วจากนั้นก็เห็นรูปในเฟสบุ๊คพี่เมฆ เขาจึงขับรถมารอที่บ้าน แต่เจ้าของบ้านไม่อยู่ สุดท้ายก็รอนานจนหลับไป ที่จำได้ลางๆมีแค่นี้ นอกนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
ไม่นานเมฆาก็กลับมาพร้อมกับจงรัก หนึ่งนทียอมเปิดประตูรถให้ง่ายๆ คนหน้าดุวางสีหน้าเรียบเฉย แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มไม่ได้ถามอะไรสักคำหนึ่งนทีก็ทำท่าจะออกมาจากรถ แต่หัวกลับทิ่มเสียก่อนจะถึง โชคดีที่เมฆาคว้าแขนเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้แผลเพิ่มอีกแผลสองแผลเป็นแน่
“ทำไมเมาเละอย่างนี้นะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ
“พี่เมฆ ไปหนายมา หนึ่งมารอน๊านนาน” หนึ่งนทีถามเสียงอ้อแอ้
“เขาเมามากถามอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ พี่เมฆพาคุณหนึ่งเข้าบ้านก่อนเถอะจะได้ทำแผลที่มือด้วย เลือดไหลเต็มเลย” จงรักว่าอย่างประนีประนอม
“อืม” เมฆาจึงยอมใจเย็นลงแล้วทำตามที่น้องว่า หากแต่เป็นหนึ่งนทีที่อยู่ดีๆก็ร้องโวยวายขึ้นมา จากนั้นก็โผเข้ากอดคอคนตัวสูงแน่น
“พี่เมฆ หนึ่งจะทามงายดี ไอ้คุณเล็กมานหลอกหนึ่ง ม…มานจะหนีหนึ่งไปแต่งงาน ไอ้คุณเล็กมันหลอกหนึ่ง พี่เมฆช่วยหนึ่งด้วย ช่วยด้วย…ฮึก…อ็อก”
ทั้งร้องไห้ผสมกับท่าทางผะอืดผะอมคล้ายจะอาเจียนอยู่รอมร่อทำให้หนึ่งนทีพูดไม่ได้ศัพท์นัก หากแต่เมฆากับจงรักก็พอจะจับใจความได้เกือบทั้งหมด คนตัวสูงนึกไปถึงตัวต้นเหตุคือ ณธิป ที่เขารู้มาได้สักระยะแล้วว่ากำลังจะแต่งงาน หนึ่งนทีเองก็คงจะเพิ่งรู้เรื่องนี้เป็นแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เมามายแล้วเพ้อออกมาแบบนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็คงจะช่วยอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยสถานะหรือความรู้สึกส่วนตัว เมฆาก็ไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยทั้งนั้น ชายหนุ่มพยายามแกะมือที่เกี่ยวกอดเขาไว้แน่นออก ถึงจะทุลักทุเลไปบ้างทว่าแรงของคนเมามีหรือจะสู้เขาได้
“รักพาเขาเข้าบ้านได้ไหม พี่จะไปเลื่อนรถเอง”
“ม่ายเอา พี่เมฆ…อย่าทิ้งหนึ่ง…อย่าทิ้ง…ฮือ” จะว่าคนเมาไม่รู้เรื่อง แต่เมื่อหนึ่งนทีได้ยินที่เมฆาพูด เขาก็ยิ่งเกาะอดีตคนรักแน่น
“พี่เมฆพาคุณหนึ่งเข้าบ้านเถอะครับ ดูท่าผมคงเอาไม่อยู่ถึงจะตัวพอๆกัน อีกอย่างหนึ่งเขาคงจะอยากให้พี่ช่วยมากกว่า เดี๋ยวผมเลื่อนรถเองครับ” เมฆามองหน้าจงรักด้วยแววตากังวลนิดหน่อย จงรักจึงยิ้มบางแล้วแล้วว่า “ไปเถอะครับ ผมไม่เป็นไร”
“อย่าคิดมากนะ”
ประโยคที่บอกออกมานี้ มันไม่ใช่แค่ประโยคที่พูดไปเพื่อให้จงรักทำตามเท่านั้น หากแต่มันยังมีความนัยแฝงมาว่าเมฆาเป็นห่วง และแคร์ความรู้สึกของจงรักมากแค่ไหน การที่อยู่ๆคนรักเก่าของเขาหวนกลับมามันถือว่าไม่ใช่สัญญาณที่ดีในความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ และเขาก็ไม่อยากให้จงรักต้องกังวลอะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งสิ้น
“รู้แล้วล่ะครับ”
จงรักบอกว่ารู้ รู้ดีว่าพี่เมฆาเป็นห่วง รู้ดีว่าไม่ควรทำตัวงี่เง่าให้พี่เมฆต้องปวดหัวอีก พยายามบอกตัวเองว่าหนึ่งนทีแค่เสียใจเพราะความรักที่พังทลาย ฝ่ายนั้นก็เลยเคว้งคว้างแล้วพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว ตัวเขาไม่ควรใจร้ายไล่อีกฝ่ายไปเผชิญกับความสูญเสียเพียงลำพัง
ทว่าแม้จะพยายามมองในแง่ดีสักแค่ไหน แต่เมื่อเห็นหนึ่งนทีที่เอาแต่กอดเกี่ยวคนรักของเขา ในใจมันก็อดวูบโหวงไม่ได้ มันทั้งหวง ทั้งกลัว กลัวว่าเจ้าของเดิมจะมาทวงที่ในหัวใจของเมฆาคืน ถ้าเป็นแบบนั้นแน่นอนเขาคงต้องสู้ แต่จงรักก็ไม่แน่ใจว่าลึกๆแล้วระหว่างตัวเองกับหนึ่งนที
ใครกันแน่ที่มีอิทธิพลกับหัวใจของพี่เมฆมากกว่ากัน<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ตอนแรกบอกว่าวันที่ 1 แต่ตอนนี้มาเร็วกว่าเดิม
เพราะเราพอมีเวลาแต่งนิดนึง อีกอย่างเห็นเพจมีคนติดตามครบร้อยพอดี
งั้นก็มาเร็วถือเป็นของขวัญเลยแล้วกันนะคะ อิอิอิ
แต่ตอนนี้เป็นพาทของหนึ่งนทีแทบทั้งนั้น /ยืนร้องเพลงให้
สร้างความร้าวฉาน คืองานของเธอหรือเปล่า ทำให้ใครแตกร้าว แล้วเธอเป็นสุขใช่ไหม~~~ความจริงหนึ่งนทีเป็นตัวละครที่น่าสงสารนะ เวลาเขียนก็สนุกมาก เพราะต้องใส่อินเนอร์เยอะ
แต่ตอนนี้ณธิปเองก็น่าจะมีแฟนคลับ(คนสาปแช่ง)เขาเยอะเหมือนกัน55555
รู้สึกยังไง อยากด่าใครก็เม้นได้เลยค่ะเต็มที่ ยกเว้นด่าคนเขียนนะ ห้ามด่า เดี๋ยวเค้าเสียใจ 55555
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ละอองฝน
[29/03/2558 ,17:01]
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 595705 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก