๑๐
ไม่เคยเข้ากันใจ
(วันนี้เมฆกลับดึกนะพี่เม)
โทรศัพท์สายแรกของวันดังขึ้นตอนบ่ายแก่ๆในวันศุกร์ซึ่งใกล้เวลาเลิกเรียนของเด็กๆ เป็นสายน้องชายของเขา
เมฆโทรมารายงานว่าเด็กหนุ่มมีงานกลุ่มต้องทำ แต่ยืนยันว่าจะกลับบ้าน ซึ่งคงกลับขึ้นมาดึกหน่อยโดยใช้วิธีขับจักรยานยนตร์เช่นเดิม เมษาไม่เห็นด้วยเลยไม่ว่าจะเหตุผลใดทั้งสิ้น
“ถ้าดึกก็ไม่ต้องกลับ ขับรถขึ้นเขาดึกๆมันอันตราย ยิ่งเป็นมอเตอร์ไซค์” เขาดุน้องชาย
(ไม่ต้องห่วงหรอก เมฆทำแบบนี้บ่อย)
เด็กหนุ่มเกือบต่อท้ายว่า ‘ตอนที่พี่เมไม่อยู่บ้านน่ะ’ แต่ก็สงบปากสงบคำไว้
“อย่ามาต่อปากต่อคำนะ” เขาดุ
(โธ่ แต่พี่เม ถ้าเมฆไม่กลับคืนนี้น่ะนะ เพื่อนมันต้องลากเมฆไปกิน เหล้าแน่ๆเลย ไม่อยากใช้เงินอ่ะ) เด็กหนุ่มโอดครวญ
“ไม่ต้องเลย ถ้ารู้นะว่าขัดขืนคำพี่จะโกรธไปเดือนหนึ่ง ไม่พูดด้วยแน่ๆ” เมษาขู่
“แล้วก็ไม่ต้องไปกินเหล้านะ เป็นเด็กเป็นเล็ก”
(แต่---)
“ถ้าทำงานเสร็จดึกก็กลับห้องไป หอพักก็มีก็อยู่ซะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”
เมษากดตัดสายอย่างไร้เยื่อใย เขานึกหงุดหงิดขึ้นมาตงิดๆ งานยังกองอยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้น วันนี้วันศุกร์แท้ๆ แทนที่เขาจะมีความสุขไปกับมัน
ครูเมได้แต่เอนกายลงพิงกับเก้าอี้นั่งแล้วถอนหายใจ เขามองโทรศัพท์ นี่มันก็จะอาทิตย์เข้าไปแล้วที่เขาเผลอเป็นไม่ได้ต้องนั่งจ้องโทรศัพท์จนนึกโมโหตัวเองที่หมกมุ่นและพ่ายแพ้ได้ขนาดนี้ แต่ขณะเดียวกัน เมษาก็รู้สึกดีว่าเขาทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้หรอก หมายถึง...จะห้ามไม่ให้ตัวเองนั่งรอโทรศัพท์ เขาคงทรมานมากกว่านี้
อาเมนเข้ามาในชีวิตเขาอย่างสมบูรณ์แบบ
ไม่สิ คนๆนั้นอาจจะอยู่เข้ามาในชีวิตเขาตั้งแต่แรก และไม่เคยจากไปไหน ไม่เคยเลย จนกระทั่งบัดนี้ก็ไม่เคยจะก้าวขาออกไปเลยสักครั้ง...
เมษาต้องเด้งตัวขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของบรรดาครูฝึกสอนดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ครูคนเก่งจะต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครเดินตามมาพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรังในมือ ไม่น่าแปลกเลยที่เสียงยัยแก้มจะดังกว่าใครเพื่อน เพราะคนที่ติดสอยห้อยตามเธอมาด้วยนั่นคือคุณต้นนั่นเอง
หนุ่มเชียงใหม่ฉีกยิ้มให้กับเมษา ทำให้ครูเมต้องปั้นยิ้มกลับทั้งๆที่กล้ามเนื้อบนใบหน้าตายซากจนแทบจะยิ้มไม่ออกแล้วก็ตามที...
“สวัสดีครับ” เมษาเอ่ยทัก คุณต้นกล่าวสวัสดีกลับ ก่อนวางข้าวของลงบนโต๊ะทำงานของคุณครู เมษาเลิกคิ้วนึกแปลกใจ แต่ไหนแต่ไรคุณต้นไม่เคยที่จะแวะมาหาเขาในเวลาทำงาน--- แบบถึงห้องทำงานเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรก
“โห เอาอะไรมาเยอะแยะอีกแล้ว ไม่ต้องหรอกนะครับ” เมษาอดเกรงใจไม่ได้
“ไม่เยอะหรอกครับ พอดีน้องสาวผมไปญี่ปุ่นมาเลยซื้อขนมมาฝาก แล้วก็มีนี่ด้วย---”
คุณต้นเปิดถุงค้นหาของ “อันนี้ได้มาจากเพื่อนคุณแม่น่ะครับ พอดีเล่าเรื่องแม่ครูเมให้แม่ผมฟัง ขอโทษนะครับถ้าผมถือวิสาสะเล่าเรื่องอาการป่วยของแม่วรรณให้แม่ผมฟังโดยพลการ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” เมษาส่ายหัว
“คุณแม่ผมแกเลยขอสมุนไพรจากเพื่อนมาให้น่ะครับ เห็นว่าช่วยบำรุงร่างกายและช่วยเรื่องมะเร็งด้วย เป็นยาจีนน่ะครับ ไม่ได้บังคับนะครับ แต่อยากให้รับพิจารณาไว้” คุณต้นยิ้ม “พอดีสามีของเพื่อนคุณแม่ก็เป็นมะเร็ง เหมือนกันน่ะครับ กินยาตัวนี้ร่วมกับเคมีบำบัด เห็นว่าช่วยได้เยอะ”
เมษารับสมุนไพรมาอย่างเสียมิได้ จริงๆเขาเกรงใจแทบแย่ ห่อใหญ่ขนาดนั้น ราคาก็ไม่ได้แกะออก เขากลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อเห็นราคาหลักหลายพันของมันที่มุมถุง ทั้งเกรงใจและซึ้งใจจนพูดไม่ออก
“ผมซื้อต่อไม่ดีกว่าเหรอครับ” เมษาเอ่ยถามเสียงอ่อย คุรต้นรีบห้ามพัลวัน
“ไม่ต้องเลยครูเม เอาเป็นว่าถ้าคุณแม่ทานแล้วอาการดีขึ้นก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนแล้วล่ะครับ”
เมื่อเห็นท่าทางจริงจังขนาดนี้ เมษาจึงจำใจพยักหน้ารับ “แล้วทำไมวันนี้มาซะเร็วเชียวครับ”
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ นับตั้งแต่อาเมนหายตัวไปโดยไม่บอกไม่กล่าว คุณต้นจากที่ปกติจะแวะมาอาทิตย์ละไม่กี่วัน กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มมาที่โรงเรียนไม่เว้นแต่ละวัน วันไหนเมษาอยู่เย็น เขาก็จะร่วมมื้ออาหารด้วย แต่วันไหนเมษากลับเร็ว เขาก็จะไปส่ง ยังไม่นับรวมที่อ้างขอความช่วยเหลือเรื่องพรรณไม้ที่รีสอร์ตแล้วพาเขาไปดินเนอร์เสียดื้อๆเมื่อสองวันก่อนด้วยนะ
“เดี๋ยวเย็นนี้ต้องลงไปคุยกับเอเจนซี่น่ะครับ--- คุยเรื่องแผนโฆษณารีสอร์ตของช่วงหน้าหนาวปีนี้ แต่จะกลับมาที่รีสอร์ตคืนนี้ เพราะพรุ่งนี้มีครอบครัวเพื่อนคุณพ่อมาพักที่รีสอร์ตแต่เช้า” คุณต้นว่า
รีสอร์ตของคุณต้นเป็นสปารีสอร์ตห้าดาวแห่งแรกของม่อนแจ่ม นอกจากของอาเมนที่กำลังก่อสร้าง ส่วนใหญ่รีสอร์ตอื่นๆแถวๆนี้จะเป็นรีสอร์ตสามดาวธรรมดาๆเน้นขายวิวทิวทัศน์ แต่รีสอร์ตคุณต้นเป็นรีสอร์ตใหญ่ มีบังกะโลเป็นหลังๆ สวนสวยตลอดทางจากซุ้มประตูทางเข้าที่ใหญ่โต มีส่วนของสปา สระว่ายน้ำ และส่วนบริการอื่นๆชนิดครบครัน ม่อนแจ่มเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่กำลังขยายตัวและเติบโตในหลายปีให้หลังมานี้
นอกจากคุณต้นและผู้ประกอบการอีกไม่กี่เจ้า ส่วนใหญ่เจ้าของรี สอร์ตก็เป็นคนพื้นที่ที่ริเริ่มทำธุรกิจด้วยตนเอง แต่รีสอร์ตพวกนั้นมีกลุ่มลูกค้าเป็นคนละกลุ่มกับรีสอร์ตคุณต้นอยู่แล้ว และแน่นอนว่าคุณต้นไม่ได้มีรีสอร์ตนี้แค่แห่งเดียว แต่อย่างไรก็ตามเขาก็แวะมาที่นี่บ่อยจนน่าประหลาดใจ ไม่แน่ใจเพราะเป็นรีสอร์ตใหม่ หรือเพราะเหตุผลใดกันแน่
“คุณต้นจะกลับขึ้นมาเหรอครับ” เมษาถาม
“ครับ ครูเมมีอะไรให้ช่วยก่อนหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับ” เมษาชั่งใจ “พอดีเมฆต้องทำงานกลุ่มจนดึก เห็นบอกว่าจะกลับบ้านคืนนี้ จะให้ขับรถกลับมาคนเดียวก็อันตราย ถ้าไม่รบกวน---” เมษาเอ่ยอย่างเกรงใจ
คุณต้นปฏิเสธพัลวัน “เกรงใจอะไรกันล่ะครับ ไม่มีปัญหาเลย เดี๋ยวผมรับน้องเมฆขึ้นมาให้”
“งั้นเดี๋ยวผมลงไปด้วยแล้วกันครับ ผลักภาระให้คุณต้นฝ่ายเดียวดูแย่ชะมัด” เมษาว่า
“เดี๋ยวผมเตร็ดเตร่รอแถวๆที่คุณต้นทำธุระก็ได้ครับ คุณต้นไม่ต้องเร่งธุระนะครับ เสร็จแล้วค่อยเรียกเมฆให้กลับไปด้วยกัน”
“โธ่ ไม่มีปัญหาหรอกครับ ครูเมกังวลเกินไปแล้ว ผมยินดีมากๆเลย” คุณต้นตอบรับอย่างกระตือรือร้น “แต่ครูเมไปด้วยกันก็ดีนะครับ ผมจะได้ไม่เหงา”
คำตอบแบบมีนัยยะทำให้เมษารู้สึกประดักประเดิด แต่ก็หัวเราะกลับไป
“คุณต้นรีบไปไหมครับ เดี๋ยวผมต้องรอเวลาเลิกเรียนก่อน” เมษาว่า
“อีกสักครึ่งชั่วโมงน่ะครับ น่าจะพอดีกับเวลาเลิกเรียนพอดี” คุณต้นตอบ “เดี๋ยวผมขออนุญาตนั่งรอเลยแล้วกันครับ จะได้ไม่ต้องไปๆมา”
“ได้สิครับ” เมษาว่า ก่อนที่คุณต้นจะทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม
สักพักครูฝึกสอนอีกสองคนก็กลับมาที่ห้องพักครู คุณต้นจึงแจกจ่ายของฝากและจับกลุ่มคุยกับเด็กๆที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา
อีกเกือบครึ่งชั่วโมงจึงได้เวลาเลิกงานพอดี เมษารวบรวมสมุดการบ้านเด็กๆที่ตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้วกองเป็นตั้ง ก่อนที่เขาจะฝากฝังงานกับครูฝึกสอนทั้งสามพลางไหว้วานด้วยความเกรงใจ แต่บรรดาเด็กๆฝึกสอนกลับไล่ให้เขาไปกับคุณต้นให้ไวเสียนี่ เมษาได้แต่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจกับความเกินพอดีของทั้งสาม เขารวบข้าวของเก็บลงกระเป๋าผ้า ไม่ลืมที่จะโทรหามารดาเพื่อแจ้งว่าเขาจะลงไปรับเมฆพร้อมคุณต้น
เมษาล่ำลาครูคนอื่นๆก่อนเดินตามคุณต้นที่ช่วยเขาหิ้วถุงของฝากใบใหญ่เดินไปที่รถ เมษาคุยเรื่องจิปาถะกับชายหนุ่มโดยไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ คุณต้นเอื้อมมือเปิดเบาะหลังก่อนวางถุงของฝากเก็บไว้ในนั้น เมษาจึงเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวขาขึ้นนั่งบนรถ เสียงเครื่องยนต์แปดสูบของมอเตอร์ไซค์คันสีแดงคุ้นโสตประสาทก็ดังขึ้น เมษาหันขวับออกไปมองโดยอัตโนมัติ และรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงเกินบรรยาย
แน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน เมษานึกโกรธขึ้นมาอย่างไร้ที่มาที่ไป ในขณะเดียวกันก็อยากโถมตัวใส่แล้วทำร้ายกันแรงๆ แต่สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงการยืนนิ่งอยู่เฉยๆเท่านั้น
มอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดลงที่ข้างประตูคนขับที่ๆเมษายืนอยู่ ก่อนที่เจ้าของมันจะถอดหมวกกันน็อคออก ใบหน้าของคนที่ไม่เห็นหน้าค่าตากันมาเป็นอาทิตย์ ไปไหนก็ไม่บอกกล่าว ไม่ติดต่อกันเลยสักนิดแถมยังไม่มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจ ทำให้เมษานึกโกรธและจุกอยู่กลายๆ
อาเมนมองหน้าเมษา เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน ก่อนที่จะสลับมองคุณต้นที่เดินเข้ามาจากอีกฝั่งของตัวรถ อาเมนก้าวลงจากตัวรถที่คร่อมนั่งอยู่ ก่อนวางหมวกกันน็อคบนเบาะคนขับ
“จะไปไหนเหรอ” อาเมนถาม จริงๆตอนแรกสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดมันไม่ใช่เรื่องนี้เลย แต่พอเห็นหน้าคุณต้น เขาจึงหลุดถามออกมาด้วยประโยคโง่เง่านี้
พวกเขายืนจ้องตากันนิ่ง...เมษาเม้มปากแน่น เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์กระอักกระอ่วนใจเช่นนี้
“ไป--- ไปรับเมฆ” เมษาตอบออกไปในที่สุด
“งั้นหรือ” อาเมนไม่ตอบรับท่าทีอะไรมากกว่านี้ “ฉันไปรับให้ไหม ไม่ต้องรบกวนคุณต้นหรอก” แต่ก็มิวายที่จะขัดขวางขึ้นมา เมษาได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก กระทั่งคุณต้นยื่นมือเข้ามาในบทสนทนา
“ไม่จำเป็นหรอกครับ” หนุ่มเชียงใหม่ยิ้มหวานแบบไม่จำเป็น “ผมไปทำธุระอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่รบกวน อีกอย่าง...” คุณต้นเลิกคิ้ว “ผมเต็มใจทำให้ครูเมอยู่แล้วล่ะครับ”
เหมือนแวบหนึ่งจะเห็นแววตาไม่พอใจของอาเมน เมษานึกหวั่นใจขึ้นมาทันใด แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็นึกโมโหอยู่ในใจกับการกระทำหวงก้างของอาเมน ทั้งๆที่เจ้าตัวนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปแบบไม่บอกกล่าวเช่นนี้
“ว่าไงเมษา” อาเมนหันกลับมาถามความเห็นของคนข้างกาย เมษาตวัดสายตามองชายหนุ่มกลับ
“ผมไปกับคุณต้นได้ ไม่รบกวนคุณหรอก”
“แต่เรามีเรื่องต้องคุยกัน” อาเมนว่าอย่างจริงจัง
“แน่นอนครับ...เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เมษาทวนคำพูดเหล่านั้นกลับอย่างชัดเจนแทบทุกคำ เขาจ้องตาอาเมนนิ่งอย่างเอาเรื่อง “แต่ไม่ใช่วันนี้หรอกครับ วันนี้ผมจะไปกับคุณต้นก่อน”
เมษาไม่รอให้อาเมนได้โอกาสพูดอะไรไปมากกว่านี้ เขาเอื้อมมือแตะท่อนแขนหนา
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวจะผิดนัด”
“ไปก่อนนะครับคุณอาเมน ไว้เจอกัน” คุณต้นกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ เขารอจนเมษาขึ้นนั่งที่ข้างคนขับเรียบร้อย ก่อนที่จะอ้อมไปประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ
ซีอาร์วีคันใหญ่เคลื่อนตัวออกไปจากบริเวณสนามของโรงเรียน เมษามองผู้ชายตัวโตที่ยืนอยู่ที่เดิมจากกระจกข้างของตัวรถ เขาเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยหลากหลายความรู้สึกที่สุมรวมกันในอก เขาเอนกายพิงเบาะนุ่ม คิดไม่ตก
แต่ถ้าคำแก้ตัวของอาเมนฟังขึ้นล่ะก็... เขาคงจะเชื่อและใจอ่อนเหมือนเดิม ไม่ต่างจากเดิมนักหรอก
“ขอบคุณนะครับ ไว้เจอกันครับ”
เมษาก้าวลงจากรถ เอ่ยล่ำลาคุณต้นที่มาส่งถึงที่แล้วปิดประตูลง เมฆยกมือไหว้คุณต้นจากนั้นจึงรอจนกระทั่งรถคันใหญ่เคลื่อนตัวออกไป...
เมษาหอบถุงข้าวของสามสี่ใบในมือที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองแล้วเกี่ยวประตูรั้วให้เปิดออก ยังไม่ทันจะได้ก้าวเข้าไปในบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนนั่งหมิ่นเหม่อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่จอดแอบอยู่ริมรั้วบ้านของเขา แทบมองไม่เห็นด้วยซ้ำหากไม่สังเกตดีๆ ผู้ชายตัวโตที่แอบซ่อนตัวอยู่ใต้แสงไฟ
เมษาเกือบจะหลุดอุทานออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำ เมฆมองตามสายตาของพี่ชายก่อนที่จะดูเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ เด็กหนุ่มมองคนทั้งคู่สลับกัน จริงๆวันนี้เขาก็เกือบจะถามแล้วล่ะว่าทำไมพี่ชายถึงมากับคุณต้นในวันนี้ ถึงจะไม่รู้รายละเอียดอะไรมากมาย แต่เมฆก็ไม่ซักถามให้มากความ เด็กหนุ่มดึงถุงของจากมือพี่ชายมาถือเอาไว้ แล้วผงกหัวทักทายอาเมนที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่
“มาเสียดึกเชียวครับ” เมฆเปรยหลังจากไม่มีใครสักคนเริ่มบทสนทนาเสียที อาเมนไม่หือไม่อือ เขาจ้องหน้าเมษานิ่ง
“มีเรื่องจะคุยกับเมษานิดหน่อย”
“เมฆเข้าบ้านไปก่อน”
เมษาตวัดสายตามองน้องชายแทบจะทันที เขาขู่แกมบังคับให้เมฆเข้าไปในบ้าน คนเป็นน้องชายมองหน้าพี่ชายแล้วได้แต่ทำตามเงียบๆ
“เมฆยังไม่ล็อครั้วนะ” เมฆว่า
“ไม่เป็นไร” อาเมนขัดขึ้น “เดี๋ยวอีกสักพักกลับมาส่ง ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ครับ”
เมฆพยักหน้ารับเบาๆ มองคนทั้งสองอย่างนึกเป็นห่วงในวินาทีนั้น เด็กหนุ่มหอบข้าวของพะรุงพะรังเข้าไปในตัวบ้าน เสียงเจ้าหยกร้องเหมียวๆต้อนรับเจ้านายสุดที่รักของมันดังมาจากด้านใน
หลังจากเมฆเดินเข้าไปแล้ว ความเงียบก็ปกคลุมบรรยากาศทั้งหมดแทบจะทันที อาเมนผละตัวออกจากรถมอเตอร์ไซค์ของเขา ชายหนุ่มมองหน้าเมษา ดวงตาคมดูร้าวลึกด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อธิบายไม่ได้ เมษามองมัน รับรู้เช่นนั้น แต่ก็ยังถือทิฐิโกรธขึงจึงยังไม่พูดอะไรออกไป
“ไปด้วยกันหน่อยสิ”
ข้อมือเล็กถูกดึงไป เมษาทำท่าจะขัดขืนในทีแรก แต่สุดท้ายก็ยอมให้อีกคนเอาหมวกกันน็อคใบเดียวที่มีอยู่ครอบศีรษะ ก่อนที่จะตวัดขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่อย่างเสียมิได้
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ อาเมนกระชากตัวรถให้แล่นไปตามถนนคดเคี้ยวของตัวหมู่บ้าน ชายหนุ่มขับขึ้นไปยังเนินด้านบน ที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของรีสอร์ตของเขา อาเมนขี่รถเข้าไปจอดในบริเวณไซต์งานหน้ารถบ้านของเขาเอง เขาดับเครื่องแต่ยังคงเสียบกุญแจคาเอาไว้ เมษาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกัน อาเมนกดรหัสเปิดประตูรถบ้านออก เขาก้าวเข้าไปด้านในโดยที่เมษาไม่ยอมขยับตัว...
สักพักอาเมนก็เดินออกมาพร้อมกับเบียร์เย็นสองกระป๋องในมือ เขาเหนี่ยวตัวขึ้นกับบันไดเหล็กข้างรถ ก่อนพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนหลังคารถบ้าน เขาเอื้อมมือลงมาหาคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านล่าง
“ขึ้นมาด้วยกันสิ”
เมษาไม่ตอบรับความช่วยเหลือนั้น เขาเหนี่ยวตัวเองปีนขึ้นไปด้านบน แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆกันอย่างไร้คำพูดใดๆ
เสี้ยวหน้าหวานสะท้อนความไม่พอใจอย่างเด่นชัด ดวงตากลมโตนั่นก็เหมือนจะขู่เอาคำแก้ตัวตลอดเวลา อาเมนขบริมฝีปากเข้าหากัน เขาเปิดกระป๋องเบียร์เอง ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
“เป็น---”
“หายหัวไปไหนมา”
กลับกลายเป็นเมษาที่สวนคำถามที่เจือด้วยความไม่พอใจขึ้นมาก่อน เมษาไม่หันมามองหน้าอาเมนเลยด้วยซ้ำ
มาเฟียหนุ่มกระดกเบียร์ดื่ม ในใจเองก็อึดอัดไปหมด และยอมรับว่าทำอะไรไม่ถูก
“------กรุงเทพฯ”
อาเมนตอบออกมาในที่สุด เป็นคำตอบโง่ๆที่เหมือนจะช่วยทำให้ความโกรธแค้นของเมษาพุ่งทะยานมากขึ้นไปอีก
“ไม่มีคำตอบที่ดีกว่านี้หรือไง”
“ขอโทษ”
อาเมนเอ่ยออกไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ได้แล้ว เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนข้างๆกัน เมษาโกรธแน่ๆแต่ก็ยังวางมาด อาเมนค่อยๆเอื้อมมือเลื่อนแตะหลังมือเล็กอย่างเบามือ เมษาคล้ายจะดึงมือออก แต่เขาไม่ยอมให้ทำแบบนั้น สุดท้ายเลยกลายเป็นว่า เขาค่อยๆขยับตัวให้นั่งใกล้กันมากขึ้น จนกระทั่งอาเมนวางศีรษะลงบนไหล่เล็กได้ในที่สุด
“ขอโทษจริงๆ” เขากระซิบบอกอีกครั้ง “ไม่ได้คิดจะหายไปเป็นอาทิตย์แบบนี้”
“...ผมไม่ได้อยากรู้หรอก” เมษาทำปากแข็ง ท่าทีชัดเจนเช่นนี้ทำให้มาเฟียหนุ่มหัวใจแกว่งเป็นครั้งแรก เขากำลังจะต้องปล่อยมือเมษาไปจริงๆน่ะหรือ
“จริงๆเหรอ” อาเมนถาม เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าเมษา ไหล่ลาดยุกยิกเล็กน้อย เห็นประกายความน้อยอกน้อยใจสะท้อนในดวงตาคู่นั้น
เมษาเงียบ...สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก...เหมือนจะใจอ่อนยวบลงเสียงั้นกับท่าทางออดอ้อนเช่นนั้น ในที่สุด เมษาก็เป็นเมษาไปเสียเรื่อย ศีรษะเล็กซบลงบนเรือนผมสีเข้มของคนข้างตัว กลิ่นโคโลญจน์จางเจือติดปลายจมูก
“คุณทำอะไร...ไม่เคยนึกถึงใจผมเลยสักครั้ง”
เมษาตัดพ้อออกมา เขาถอนหายใจออกมา ไม่แน่ใจว่าถอดใจหรืออ่อนใจกันแน่
“เอาแต่ใจไปเสียตลอด แล้วก็มาบอกทีหลังว่าขอโทษ ขอให้ให้อภัย” อาเมนกุมมือเล็กแน่นกว่าเดิม “เห็นผมเป็นอะไรกันแน่”
เขานึกคำตอบที่ดีไม่ได้ แต่แน่นอนว่าการที่เมษาตัดพ้อมันยังดีเสียกว่าที่เงียบแล้วปั้นปึ่งใส่กันเหมือนเมื่อครู่นี้ แต่กระนั้น ท่าทีมีใจเช่นนี้ ทำให้เรื่องที่เขาเตรียมมาพูดเป็นประโยคๆคล้ายจะหลุดลอยไปจากสมอง
“ขอโทษจริงๆ ฉันแคร์นายจริงๆ” อาเมนยอมที่ปากตรงกับใจตั้งแต่ทีแรก “อยากให้รู้ไว้”
ชายหนุ่มซบใบหน้ากับไหล่ลาดไม่ละไปไหน กระป๋องเบียร์ในมืออีกข้างระเหยไอเย็นออกเป็นหยดน้ำเกาะพราวรอบ
“มีเรื่องจะต้องบอก...” อาเมนถอนหายใจออกมาในประโยคเริ่มต้น เขายืดตัวขึ้น ให้เมษาเป็นฝ่ายพักพิงลงบนไหล่ของเขาบ้าง
“เป็นเรื่องน่าโมโหอีกใช่ไหม” เมษาถามกลับ น้ำเสียงนั้นดูหวั่นไหว ในขณะเดียวกันก็ดูหวาดกลัวแต่ก็พยายามจะปกปิดมันเอาไว้
“ฟังแล้วอาจจะอยากต่อยฉันเลยด้วยซ้ำ” อาเมนยอมรับ เขาไม่อยากยืดเยื้อให้มันต้องทำร้ายกันไปมากกว่านี้
“แต่ก็คงต้องบอก”
“......”
เมษาหลับตาลงกับอกกว้างนิ่ง เขาหวั่นใจ “ผมยังโกรธคุณอยู่นะ”
“ฉันกลับกรุงเทพฯไปเคลียร์งานให้บริษัท”
อาเมนเริ่มต้นเรื่องด้วยประโยคที่ดูปลอดภัยมากที่สุด เขากลัวเหลือเกินที่เมษาจะมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้นอีกครั้ง...
เมษาไม่หือ ไม่อือ เขายอมนั่งนิ่งในอ้อมกอดของอาเมน ในใจจริงๆนั้นแสนสับสน หวาดกลัวกับทุกอย่างเพราะไม่มีอะไรชัดเจนเลยสักนิด
“จริงๆแล้ว...คือพ่อฉันไม่สบายหนักมาก”
“......”
“......”
เงียบ
“คุณจะบอกอะไรกันแน่”
อาเมนลอบมองคนในอ้อมแขน เขาหวาดหวั่นจนได้เมื่อเวลาที่จะต้องพูดความจริงมาถึง
“ฉันอาจจะต้องกลับกรุงเทพฯ กลับไปสานงานต่อ”
เมษายังคงน่ิงในอ้อมกอดของอีกฝ่าย ทั้งๆที่หัวใจเต้นรัวเร็วและหล่นวูบหายไปตั้งแต่ได้ยินประโยคที่แล้ว
“คุณหมายความว่ายังไงกันแน่”
“หมายความว่า...”
อาเมนหยุดประโยคเอาไว้หลายวินาที
“ฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่กับนาย ไม่ได้ทำตามสัญญาที่บอกเอาไว้ รวมถึงรีสอร์ตที่กำลังทำอยู่นี่ด้วย...อาจจะ...ล้มเลิกโครงการ”
เมษาตวัดตามองคนตรงหน้าอย่างนิ่งงัน
“คุณไม่เคยสัญญาเสียหน่อย” เมษาท้วง ในใจก็ผิดหวังแทบแหลกสลาย แต่ก็แค่อยากยอกย้อน ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจดี และหัวใจดวงน้อย ก็ลังเลแทบจะไม่หวังอะไรอีกแล้ว
“ที่เคยพูดกับนายไปทั้งหมดนั่นคือสัญญา” อาเมนหลุบตาลง “แต่ฉันตัดสินใจไปแล้วเมษา...ไม่มีทางอื่นเลย ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคงละทิ้งทุกอย่างไว้ที่นั่นได้ แต่พอกลับไป เจอพ่อนอนป่วยอยู่แบบนั้น...”
“......”
“ฉันต้องกลับไป” อาเมนลอบถอนหายใจออกมา เขาเหม่อมองไปเบื้องหน้า “อย่างน้อยก็สี่...หรือห้าปี หรือมากกว่านั้น...”
เมษาดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดของอีกคน แม้ว่าจะทำเหมือนไม่แคร์ในสิ่งที่ได้ฟังมากนัก แต่สายตากลับรวดร้าว
“ที่พูด...ที่พูดและพยายามใจเย็นกับทุกคำพูดของตัวเอง เพราะไม่อยากให้นายมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ เมษา”
อาเมนบอกด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า สายตาที่แสดงว่าผิดหวังในตัวเขา...สายตาที่เมษาเคยใช้มองเขามาก่อน
“และที่ใจเย็น ก็เพราะว่าอยากจะพูดคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่อยากให้อะไรทำร้ายนายอีกแล้ว”
“......”
“ฉันคงไม่ขอให้นายรอ มันนาน มันคงจะเห็นแก่ตัวเกินไป และนายคงไม่อยากไปกรุงเทพฯกับฉัน เพราะนายเกลียดที่นั่นอย่างกับอะไรดี ฉันคิด...ว่าถ้าฉันมาหานายได้ทุกอาทิตย์หรือทุกเดือน...มันอาจจะเป็นทางออกที่ดี”
“......”
“แต่ฉันไม่อยากเสียนายไปอีกแล้ว...”
อาเมนจ้องใบหน้าคนตรงหน้านิ่ง
“ก่อนหน้านี้เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน นายเลยต้องเจ็บปวดมาตลอด ดังนั้นแค่ตอนนี้ ฉันไม่อยากจะรวบรัดทางออกคนเดียว ไม่อยากพานายจากบ้านไปอีกครั้ง อีกอย่าง...”
เมษาเบือนหน้าหนีกับทุกถ้อยคำที่เป็นความจริง
“ฉันยังไม่รู้เลยว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน แต่ฉันบังคับนายไม่ได้อีกแล้ว แล้วตอนนี้ก็เป็นครั้งแรกที่คิดไม่ออกจริงๆว่าจะต้องใช้อะไร พูดอะไร ให้เรามองเห็นทางออกเสียที”
“คุณน่ะ ทำอะไรไม่นึกถึงใจผมอีกแล้ว” เมษาตัดพ้อ
“ฉันอยากจะขอร้อง...”
“ผมคงไปกรุงเทพฯกับคุณไม่ได้หรอก แม่ผมป่วย แกต้องการคนคอยดูแล และที่นี่คือบ้านของผม” เมษาปฏิเสธ “หรือจะให้รอคุณมาหาทุกเดือน หรือให้รอไปสี่-ห้าปี---” แล้วเขาก็พูดไม่ออก
“......”
“ผมเจ็บ”
น้ำเสียงแปร่งปร่าถูกเค้นออกมาในที่สุด “สุดท้ายเหมือนมีผมวิ่งตามอยู่คนเดียว เหมือนคุณเป็นกลุ่มความฝันตรงหน้า มองเห็นแต่เอื้อมมือไปก็ว่างเปล่าเสมอ”
เมษาเบือนหน้าหนี เขามองไปไกลสุดลูกหูลูกตา ที่พูดไปเช่นไร เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เหมือนเขาจะเป็นคนที่โดนทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ
“จะต้องทำยังไงนายถึงจะมั่นใจ”
คำถามทำให้เมษาถอนหายใจ มันยากเหลือเกิน และตรงอกซ้าย...ก็เจ็บไปหมด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง เขารู้ใจตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แค่ไม่เคยบอกใครที่ไหน บางครั้ง...กระทั่งโกหกตัวเองก็เคยทำ
เขารักอาเมน
เหมือนลูกแกะที่หลงรักหมาป่า เหมือนเด็กน้อยที่หลงรักโจรลักพาตัว
แต่บางทีแค่ความรู้สึกนี้เพียงอย่างเดียว มันอาจจะไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่ง เขาเคยสูญเสียทั้งตัวตน ใบหน้า และอัตลักษณ์ของตัวเอง กว่าจะได้มันกลับคืนมา ได้ความมั่นใจที่หายไปกลับคืนมา จำไม่ได้จริงๆว่าเสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่ เขาไม่อยากเสียตัวตนอีกครั้งทั้งๆที่ยังไม่สามารถแน่ใจกับอะไรได้เลย
“คุณจะต้องกลับกรุงเทพฯวันไหน” เมษาถาม
“พรุ่งนี้ และจะกลับมาดูงานที่รีสอร์ตวันจันทร์” อาเมนถอนหายใจเบาๆ “แต่หลังจากนั้น ไม่แน่ใจจะได้กลับมาเมื่อไหร่ ที่กรุงเทพฯมีโปรเจ็กต์ใหญ่ที่พ่อฉันเริ่มค้างเอาไว้ รีสอร์ตนี่อาจจะไม่ได้สานต่ออีกแล้ว...”
“คุณน่ะ...” เมษาพูดอะไรไม่ออก
“ให้โอกาสฉันได้ไหม” อาเมนอ้อนวอน เขาไหล่ลู่เหมือนคนหมดแรง เมษาเม้มปากแน่น ลำคอแห้งผาก เขาพูดอะไรไม่ออก ประโยคที่พูดกันก็มีแต่คำซ้ำซาก วนไปวนมา เขาผิดหวัง...
“บอกตรงๆนะคุณอาเมน” เมษาหลุบตาลง “ผมไม่แน่ใจในตัวคุณเลย ถ้าคุณสัญญาว่าจะมา แต่สักวันคุณหายไปเสียเฉยๆ”
“ไม่มีวันนั้นหรอก”
“ผมขอตัดสินใจได้ไหม” เมษาเอ่ยถาม เขามองมือของพวกเขาที่จับกันไว้ไม่ปล่อยตั้งแต่แรก จริงๆคือ อาเมนไม่คิดจะปล่อยมันต่างหาก “ผมจะให้คำตอบคุณวันจันทร์ และผมขอให้คุณเคารพในการตัดสินใจของผม ไม่ว่าผมจะตัดสินใจอะไรไป”
“......”
“ได้ไหม...”
“หมายถึงว่า...ถ้านายบอกว่าไม่ ฉันก็จะไม่มีสิทธิ์อยู่ในชีวิตนายอีกต่อไปงั้นหรือ” อาเมนถามกลับ
เมษาหลุบตาลง
“อืม”
“นายจะทำมันได้จริงๆเหรอ” อาเมนถาม ตัดพ้อไม่ต่างกัน
“ผมถึงต้องการเวลาตัดสินใจ และขอเพียงแค่คุณเคารพการตัดสินใจของผมเท่านั้นเอง”
อาเมนทอดถอนหายใจอย่างอ่อนแรง “งั้นฉันก็คงได้แค่ขอร้อง...”
เมษาเบือนหน้าหนี ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกรัดเอาไว้ในอ้อมกอดกว้างราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน
ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินมาจนถึงจุดนี้ ในวันที่ต่างฝ่ายต่างมีข้อจำกัดในชีวิตมากมาย ความสุขอยู่ตรงหน้า แต่เอื้อมคว้าไม่เคยได้เสียที ท้อ เสียใจ อยากถอยเต็มที แต่ก็ไม่มั่นใจนักว่ามันถูดต้องแล้วหรือ ที่จะปล่อยมือกันไปเช่นนี้
กันและกัน คืออะไร
ไม่มีใครอยากที่จะสูญเสียอีก แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ทางเลือกไม่มากนักให้ก้าวเดิน
เรื่องราวดำเนินมาเหมือนกับว่าพวกเขาจับจูงมือกันเดินมาจนถึงกลางสะพานด้วยกัน...แล้วถึงเวลาที่ใครคนหนึ่งจำเป็นต้องปล่อยมือ และหันหลังกลับไป...เดินแยกกันไปคนละทาง...
(ต่อหน้า23)
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก