เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 23 : แน่นอนว่าอสุจิมักจะปฏิสนธิกับไข่
หลังจากวันนั้นฟักไม่ก็เจอพายอีกเลย
เจ็บใจ
เขาถูกตอกกลับหน้ายับเยิน ขนาดซิลิโคนยังเอาแทบไม่อยู่
อุตส่าห์ลงทุนลดตัวลงไปง้อ แต่อีสองศรีพี่น้องตระกูลนี้ดันต้มเขาซะเปื่อยไม่เป็นชิ้นดี
แถมกลับกลายเป็นว่าคนที่ถูกหลอกอย่างคุณฟักดันดูเหมือนตัวร้ายไปเสียนี่
แย่ แย่มาก
เหยื่อหลุดมือไปแล้วชัดๆ อย่างน้อยถ้าเขาสามารถทำให้พายกลับมาอยู่ในกำมือได้อย่างเก่า สั่งซ้ายเป็นซ้าย สั่งขวาเป็นขวาอย่างเมื่อก่อน แล้วค่อยแกล้งทีหลังมันจะเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆนะ
พีทรู้เรื่องเขากับพายแล้ว
ไม่นานพายเองอาจจะได้รู้เรื่องเขากับพีทด้วย ถึงแม้พีทจะพูดอย่างนั้นแต่จะน่าเชื่อถือแค่ไหนกัน คงไม่มีพี่ชายคนไหนอยากให้น้องตัวเองเจอแย่ๆหรอก หมายถึงส่วนมากนะ เพราะพี่ชายแย่ๆก็มีแต่พีทอาจจะไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้นเท่าที่เห็น
พายคงรับไม่ได้แน่ๆ ซึ่งถ้าเป็นเขาก็รับไม่ได้เหมือนกัน
“น้องพัชคะ”
“ครับพี่วัน” เขากลับมาอยู่กับปัจจุบัน กระพริบจาปรับอารมณ์สักพักก่อนหันไปขานรับกับผู้มาใหม่
“อันนี้รายละเอียดที่ลูกค้าเขาแจ้งมานะ เมื่อวานว่าจะให้พี่ก็ลืม”
“ครับขอบคุณมากครับ”
“เอ่อ พี่เองว่าจะถามไรคุณน้องอย่างนึง อย่าเพิ่งว่าอะไรพี่นะ”
พี่วันกระซิบกระซาบด้วยสีหน้าจริงจัง เขาเลิกคิ้ว พยักหน้ารับเบาๆ
“คบกับน้ำจริงๆเหรอคะ”
“ห๊ะ?”
“แหม ก็เขาลือกันให้แซ่ด แล้วยิ่งเดี๋ยวนี้พี่เห็นเธอสองคนไปไหนมาไหนกันบ่อยๆ ไม่สิ น้ำน่ะอยู่กับคุณน้องแทบตลอดเวลา หนุ่มที่สาวๆหมายปองกันทั้งออฟฟิศกำลังจะมีเจ้าของ พี่ก็แค่อยากรู้ให้แน่ชัดว่าไม่ได้คิดไปเอง”
ยัยคุณป้าขาเมาส์ลำไยอย่างเห็นได้ชัด
คำถามเช่นนี้นานวันเริ่มบ่อยขึ้น ถี่ขึ้น จนเขารำคาญ
ฟักเองไม่รู้จะตอบยังไง เขาเพียงยิ้ม หัวเราะกรุ้มกริ่มแล้วก็จบ แสร้งทำเป็นมีนัยยะแต่ไม่พูดตรงๆแบบแมนๆ เพราะหากเขาบอกไปว่า ไม่ นังนั่นไม่ใช่อะไรกับฉันทั้งนั้น มีหวังได้หางานใหม่ล่ะคราวนี้ ในสังคมทำงานเขาวางตัวดีเสมอ และเรื่องชู้สาวอาจมีเกิดบ้างประปราย แต่ก็จบลงด้วยดี อย่างพวกพนักงานฝึกหัด ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้กินมาก่อน แต่หลังจากเสร็จกิจ ความสัมพันธ์ก็จบลงด้วยเช่นกัน
แต่ส่วนใหญ่ดันเป็นพนักงานหญิงนะ ไม่ใช่เด็กผู้ชาย
ไม่อย่างนั้นเขาคงโป๊ะแตกไปนานแล้ว
ไม่อีกอย่าง เขาไม่ได้ชอบพวกเธอ ฟักไม่ได้ชอบผู้หญิง ช่วงนั้นเขาแค่เปลี่ยวๆเหงาๆ ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาเป็นเดือนๆ แล้วชะนีก็มาอ่อย ฉะนั้น เขาจึงรับๆข้อเสนอของพวกเธอไว้ไปอย่างนั้นเอง
“พี่พัช เป็นอะไรไปคะ ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ไม่ดี”
นี่ก็เหมือนกัน เกาะไปเกาะมาจนเขาเริ่มเก็บสีหน้าไม่อยู่
“เปล่าครับ”
วันนี้ฟักถูกน้องน้ำลากมาเที่ยว ปฏิเสธแทบจะกราบหล่อนก็ยังไม่รู้ตัว หรือรู้ตัวแต่ยังไงก็พยายามเกาะเขาเข้าให้ได้ ฟักยอมรับว่าเบื่อไม่น้อยแต่เพื่อความสัมพันธ์ฉันเพื่อนร่วมงานทำให้เขาต้องจำใจยอม นี่ยังไม่นับที่ทุกวันนี้การแสดงตัวออกหน้าออกตาราวกับเป็นเจ้าของเขาของนางน้ำอีกต่างหาก
ทุกวันนี้ฟักเหมือนได้เมียเข้าไปจริงๆแล้ว
ทุกเช้า น้ำจะบอกให้เขาไปรับเธอไปทำงานด้วยกัน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัด เนื่องจากได้กลิ่นอายการแบล็กเมล์เบาๆจากตัวหล่อนรวมถึงสายตาที่บ่งบอกว่าพร้อมจะป่าวประกาศแทบทุกเมื่อ ชะนีเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมาก เก้งตัวเล็กๆอย่างคุณฟักจึงต้องจำยอม
พอถึงที่ทำงาน น้ำมักจะมาเกาะแกะเขา ทำขนมมาให้กินบ้างข้าวเช้าบ้างผลัดวันกันไป ยิ่งช่วงกลางวันไม่ต้องพูดถึง พอมีคนจะมาชวนเขาไปกินข้าวเที่ยง น้ำมักจะแจ๊นมาตัดหน้าเสมอ ตกเย็นเขายังต้องไปส่งเธอ กลับรถคันเดียวกันอีกต่างหาก มีบางวันอย่างเช่นวันนี้ที่เขาถูกน้ำลากมาเดินควงด้วยทั้งๆที่ไม่เต็มแต่ไม่สามารถแสดงออก ดูภายนอกยังไงหากบอกว่าสองตัวนี้เป็นแฟนกันใครๆก็เชื่อ
ข่าวลือแพร่สะพัดเร็วอย่างที่เขาว่า แม้น้ำจะไม่พูด(ถ้าให้เขาเดา) การแสดงออกของหล่อนมันเด่นชัดระดับเฮ็ชดี
“วันนี้พี่อยู่นานไม่ได้นะครับ”
น้ำคล้ายจะเป็นเด็กเส้น เธอสนิทกับผู้ใหญ่ในบริษัทพอสมควร
ไม่รู้ว่าสนิทกันด้านไหน แต่หากเกิดปัญหาขึ้นมีหวังเขาอาจได้ถูกหัวหน้าเรียกไปคุย
คงต้องเคลียร์ตัวเองก่อนและเก็บเรื่องของพายไปสักพัก
เฮ้ย แต่เขาถูกพายหลอกก่อนนะ ทำไมประเด็นนี้ดูจะถูกลดบทบาทลงเรื่อยๆ พายหลอกเขา หลอกอยู่เห็นๆแถมเจ้าตัวก็ยอมรับในเวลาต่อมา มันไม่แฟร์ตรงไหนหากจะถูกทำร้ายกลับ สองคนนั้นทำเหมือนเขาเลวทรามทั้งๆที่เขาถูกต้มก่อนนะเว้ย!
นี่เรากำลังอยู่ในยุคที่โจรสามารถฟ้องกลับเอาความกับเจ้าของบ้านได้แล้วใช่ไหม!
แต่สิ่งที่เขาทำมันก็ผิดกฎบ้านกฎเมืองเหมือนกัน พายยังไม่พ้นสิบแปดด้วยซ้ำอะนะ
เจ๊ากันไป
แต่คุณฟักคงไม่หยุดแค่นี้ง่ายๆ
เขาบอกแล้วยังไงเขาต้องจับพายกลับมาอยู่ในมือให้ได้เหมือนเก่า จากนั้นอยากจะเคี้ยวยังไงค่อยกลับไปคิดไม่ใช่ปัญหา
ฟักยกข้อมือดูนาฬิกา เขาอยากแยกตัวออกจากชะนีข้างกายใจจะขาด
“พี่พัชจะไปไหนเหรอคะ”
เธอถาม เขายิ้มแล้วแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ ในใจก็ลำบากใจจริงๆนั่นแหละ
“พี่ต้องไปหาหมอครับ แล้วแถมวันนี้พี่ติดธุระต่อด้วย” ช่วงนี้เพราะความเครียดสะสมมากเกินไป ฟักแทบจะกรี๊ดเมื่อเห็นตีนกาโผล่มาขีดนึง
วันนี้มีนัดหมอไปเช็คหน้าและโดยส่วนตัวเขาไม่ได้อยากอยู่กับเธออยู่แล้วด้วย ต่อจากนั้นเขาว่าจะไปหาที่พักผ่อนหย่อนใจ และอาจจะเกี่ยวผู้ชายกลับมากินเล่นๆแก้เหงาสักคนก็น่าจะดี เขาไม่จำเป็นต้องตัดพายทิ้งในเวลานี้ และไม่จำเป็นต้องขังตัวเองไว้กับคนๆเดียว
ไม่แน่คืนนี้ฟักอาจจะได้เจอคนถูกใจที่ยิ่งกว่าพายก็ได้ แต่สำหรับพวกสถานเริงรมย์ ใช่ว่าจะทำความรู้จักและไปต่อกันได้ยืดยาว มันเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเกิด ถ้าให้ไปคลายเหงาน่ะได้ แต่จะให้ไปตามหาเพื่อนเล่นแบบจริงจังในที่แบบนั้นเขาไม่เคยคิดหรอก
“ธุระอะไรเหรอคะ?”
น้ำถามกลับทันทีอย่างติดๆส่งผลให้เขาเผลอชักสีหน้าจนเธอสังเกตได้ ความอดทนเขาไม่ได้มีมากเท่าไหร่สำหรับผู้หญิงคนนี้ ฟักพยายามเก็บความไม่พอใจลง
“เอ่อ น้ำขอโทษที่ถามมากไป น้ำแค่อยากรู้เฉยๆ”
“จริงๆพี่ว่าช่วงนี้น้องน้ำอยู่ห่างๆพี่ก็น่าจะดีนะครับ”
เขาเปิดประเด็น
“น้องน้ำเป็นผู้หญิง อย่างที่เคยพูด มายุ่งกับพี่บ่อยๆแบบนี้ น้องน้ำจะเสียหายเอานะ”
“ไม่เป็นไร น้ำไม่เห็นว่าพี่พัชจะทำอะไรให้น้ำเสียหายเลยนี่คะ”
“แต่พี่รู้สึกไม่ดีเลย ที่ข่าวเสียหายออกมาแบบนี้นะครับ”
“เสียหายยังไง ในเมื่อ…”
“น้องน้ำครับ” เขาแสร้งยิ้มก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “น้องน้ำก็น่าจะรู้นะครับว่าตอนนี้คนในบริษัทเขาเข้าใจเรื่องของเราไปแบบผิดๆ”
“ผิด ผิดยัง ยังไงคะ?”
“น้องน้ำ”
เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงละมุน ก่อนจะเอนหลังพิงผนักเก้าอี้ มือเท้าคางไว้อย่างไม่ใส่ใจ
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ไม่ใช่เหรอครับ…?”
อีกฝ่ายหน้าตึง ความตื่นเต้นกำลังมาเยือน และฟักเองไม่มีเวลามารอดูปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้าสักเท่าไหร่ สิ่งที่เขาเอ่ยก่อนหน้าราวกับเป็นตัวบ่งชี้ชัดแท้แล้วว่าต่อจากนี้ความสัมพันธ์เขากับเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป
ฟักยิ้ม เขาวางหยิบเงินค่าอาหารวางไว้และเตรียมตัวว่ากำลังจะกลับ
“พ พี่พัชจะทำ แบบ แบบนี้ไม่ได้”
เสียงของน้ำขัดทุกสิ่ง ใบหน้าเธอแดงก่ำพอๆกับดวงตาคู่นั้น เธอหายใจแรงด้วยอารมณ์โกรธ
“พ พี่พัช ม มีอะไรแล้วกับน้ำแล้ว พี่พัชจะ ทิ้ง ทิ้งน้ำอย่างนั้นเหรอคะ?!”
ฟักถอนหายใจ เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีเธอ อีกฝ่ายลุกขึ้นตามแล้วเขามากอดเข้าไว้ ผู้คนรอบข้างมองมายิ่งทำให้เขาคิดหนัก
“ล แล้ว ท ทำไมพี่พัชต้องให้ความหวัง น น้ำด้วย” หยดน้ำเปียกซึมที่หลังเสื้อ น้ำร้องไห้พร้อมกับพูดเสียงสะอื้น “พี่พัช ทำเหมือน ก กับว่า ช ชอบน้ำ ล แล้วทำไม พอมาวันนี้พี่พูดแบบนี้!”
ไม่ใช่ว่าเขาจะรู้สึกดีที่ทำแบบนี้ แรกมันก็สนุกอย่างที่บอก แต่พอปัญหามันแก้ยากกระทั่งถึงขั้นไม่ได้ ความสนุกจึงลดลงไปเยอะ อีกอย่างในทีแรกเลยน้ำไม่ได้บอกว่าหวังจะให้เขาชอบตอบด้วยซ้ำ ความหมายครั้งแรกที่ตกลงกันเธอแค่ขอมีอะไรกับเขาเองไม่ใช่หรือไง แต่วันนี้กลับกลายเป็นว่าเธอกำลังเรียกร้องมากเกินกว่าที่ตกลง
“น้ำ เบาๆสิครับ อายเขา” ฟักพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะงัดเธอออกจากตัวเอง แต่น้ำเกาะเขาอย่างกับปลิง “ครับ พี่ขอโทษ พี่มันไม่ดีเอง น้ำปล่อยพี่เถอะนะ”
ไม่น่าเลย
ไม่น่าเลยจริงๆ
“นับตั้งแต่วันที่เรามีอะไรกัน แล้วก็อีกหลายครั้งๆ”
หลังจากดึงอีกฝ่ายออกได้ เธอมองเขาพร้อมน้ำตา
“ประจำเดือนน้ำไม่มาประมาณเดือนหนึ่งแล้ว
ฟักรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิในร่างกายที่ลดฮวบ
จู่ๆเขาก็กลืนน้ำลายอย่างลำบาก
เมื่อสิ่งที่น้ำกำลังเอ่ยออกมาเป็นสิ่งที่เขากลัวมากที่สุด
“น้ำท้อง”
TBC
[25/12/2557]
หัวข้อ: [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ (อ่าน 385573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก