ชมพูเย็น
“ชมพูเย็น”คือชื่อของผมตั้งแต่ผมเกิด
ผมเป็นลูกคนเล็กของเจ้าสัว
ผมถูกดูแลถนอมเป็นอย่างดีราวกับไข่ในหิน
ผมมีแต่พี่ชาย มันเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่ผมก็รู้สึกขาดอะไรบางอย่างไป การที่ถูกปกป้องตลอด มันเหมือนกับผมอ่อนแอ
เพราะอย่างนั้นผมจึงทำตัวแย่ตอนที่ผมโตขึ้น
ผมทำผู้หญิงคนหนึ่งท้อง เธอชื่อ ฟาง ผมทำตัวไม่ถูกตอนที่เธอเดินมาบอกผมที่สนามบาสว่าเธอท้อง ผมในตอนนั้นเป็นแค่เด็กม.ปลายไม่มีอะไรดีพอที่จะเป็นพ่อคน ผมยังเด็กเกินไป แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้และแน่ใจคือผมจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้
ผมจับมือเธอ “ฟางเราเลี้ยงลูก เราไม่มั่นใจว่าจะเป็นพ่อคนได้ดีมั๊ย แต่เราจะเป็นให้ได้”ผมบอกเธอ
ฟางยิ้มน้ำตาฟางไหลออกมา “เยลลี่”ผมกอดเธอเอาไว้
ผมพาฟางไปบ้าน ในวันนั้น ป๊า ของผมโกธรมาก ป๊าตบผมจนล้มคว่ำไปกับพื้น “เยลลี่ ป๊าผิดหวังในตัวลูกที่สุด ส่งไปเรียนแต่ดันทำผู้หญิงท้อง ออกไปจากบ้านฉันและไม่ต้องกลับมาอีก”ผมในตอนนั้นเจ็บปวด น้ำตาผมจะไหลออกมา แต่ผมกลั้นไว้ ผมต้องเข้มแข็ง เพื่อฟาง เพื่อลูกที่กำลังจะเกิด ผมมองดูฟางที่ตัวสั่นอยู่ข้างผม ผมจับมือเธอแล้วลุกขึ้นพาเธอออกจากบ้านไป
“เยลลี่ไม่ต้องห่วง พี่โฟคนนี้จะช่วยเยลลี่เอง”ในตอนที่ผมอยู่หน้าบ้านพี่ชายของผมก็ออกมาและพูดคำนี้กับผม
พี่โฟพาผมมาที่บ้านหลังหนึ่งบอกว่ามันเป็นร้านสะดวกซื้อ ให้ผมเปิดส่วนของที่จะขายพี่เพิร์ลจะหามาเอง
“ม๊าบอกมาว่าจะเกลี้ยกล่อมป๊าเองดังนั้นไม่ต้องห่วง พวกพี่ก็จะช่วยด้วยไม่ต้องห่วง”พี่โฟบอกก่อนจะกลับไป
ผมกับฟางเปิดร้านสะดวกซื้อด้วยกัน ส่วนใหญ่ผมจะให้เธอเป็นคนคิดเงิน ฟางท้องอยู่ผมต้องการที่จะดูแลเธอให้ดีที่สุด
สำหรับผมแล้วฟางคือคนที่ผมต้องรับผิดชอบ มันก็แรกๆล่ะนะที่ผมคิดงั้น ก็ช่วยไม่ได้ ผมมันก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่มีความรับผิดชอบมากพอ
จนกระทั่งได้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผมกลับหลงรักเธอขึ้นมาจริงๆ
ผมรักเธอจนไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว
และยิ่งหัวใจของผมมันตายไปพร้อมกับเธอในวันที่ปุยเกิด
ในวันนั้นผมเสียใจและดีใจที่สุดในชีวิต
ผมดีใจที่ลูกผมเกิดและเสียใจที่มันแลกด้วยการจากไปของเธอ
ผมร้องไห้จนมันไม่มีน้ำตาจะไหลออกมามันเหือดแห้งไปพร้อมกับหัวใจของผมที่ปิดตาย
ป๊ามารับผมกลับบ้าน แต่ผมอยากจะอยู่ที่นี่ ที่ผมได้ใช้เวลาร่วมกันกันกับเธอแม้ว่ามันจะทำให้ผมเจ็บที่คิดถึงอดีตแค่ไหนก็ตาม
ผมอยู่ที่บ้านหลังนั้นมาตลอดเปิดร้านสะดวกซื้อ เลี้ยงปุย เรียนต่อมหาวิทยาลัย
ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้จนกระทั่งได้เจอกับบีช
เด็กผู้ชายที่มาหลบฝนที่หน้าร้านผม
ตอนแรกผมก็เข้าใจว่าผมตกเลยมาหลบฝน แต่พอฝนหยุดเขากลับยังอยู่ผมเลยเดินไปถาม แล้วก็ได้คำตอบว่าจะมาสมัครงานที่ร้านผม ผมดีใจมาก ผมประกาศตั้งนานแล้วไม่มีใครมาซักที ผมเลยรับเขาเข้าทำงานทันที
แต่พอดูหน้าเขาดีๆก็เห็นแผลผมเลยทำแผลให้ ผมสงสัยว่าทำไมเด็กแบบนั้นถึงได้มีแผลกันนะ
ตอนที่บีชออกจากร้านผมเลยเดินตามไป
และเห็นเขาเข้าไปนอนที่ตึกร้าง
ยังเด็กอยู่แท้ๆเลยนะ ทำไมถึงได้ไปนอนที่นั่นกัน ผมสงสัยแล้วก็เดินออกมาจากตึก ผมไม่อยากปลุกเขา
ผมคิดที่จะจ้างเขาแบบที่มาอยู่ที่บ้านเลย แบบนั้นมันจะดีกว่าอย่างน้อยมันก็เป็นการช่วยเขา
และการมาเจอเขาอีกครั้งมันคือความบังเอิญที่ผมมารับลูกแล้วเจอบีชตากฝนอยู่
ผมเลยเข้าไปหาและกางร่มให้
จากนั้นผมก็พาบีชไปรับปุยและกลับบ้านด้วยกัน
สำหรับผมจะว่าไงดีล่ะ ผมน่ะถูกชะตาเข้ากับเด็กคนนี้จริงๆ
ผมคิดกับเขาแค่น้องชายเท่านั้น
มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้เพราะว่าหัวใจผมมันตายไปพร้อมกับเธอแล้ว
น้องชายยังก็เป็นน้องชายสินะ
แต่ผมกลับทำมันไปแล้ว
ผมจูบน้องชายตัวเอง
นี่ผม
นี่ผม
ผมทำสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ไปแล้ว
ความจริงมันก็ไม่ได้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนหรอก
การที่ผมจูบคนอื่นตอนที่ฟิวส์ขาด
คนแรกคงจะเป็นเพื่อนตอนประถม
คนล่าสุดคือชา
ไอ้หมอนั้นร้ายมากมันลากผมไปหาจิตแพทย์และรักษาอาการนี้และมันก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย
จนกระทั่งตอนนี้
ถ้าบีชตื่นขึ้นมาจะว่ายังไง
ผมไม่เคยมีน้องชาย ถึงมีชา มันก็ไม่ค่อยให้ให้ความรู้สึกเป็นน้องสักเท่าไร เพราะมันบางทีก็นิสัยโตเกินตัว อย่างลากผมไปหา
จิตแพทย์
ตอนที่บีชหายไปผมกังวลมาก มากจนไม่กินอะไร นอนก็ไม่หลับ ช่วงเวลาสามวันที่บีชนอนโรงพยาบาล ผมไปบ้านใหญ่อธิบาย
ให้ทุกคนในบ้านเข้าใจเรียบร้อยแล้วว่าผมจะพาน้องชายเข้าบ้าน
มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะอธิบายอะไรยืดยาว แต่ผมต้องจัดการปัญหาหนึ่งในชีวิตผม
เหมยลี่ ผู้หญิงที่ผมรักเธอเหมือนกับเพื่อนคนหนึ่งของผม ใช่ เพื่อน เราโตมาด้วยกัน แต่ถ้าเพื่อนผมจะทำร้ายน้องผมก็ไม่อภัยให้หรอกนะ อย่านึกสิ ว่าผมไม่เห็น เงียบไว้ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึก
ผมเลยไปบ้านเธอไปตกลงอะไรที่ผมเสียประโยชน์ แต่ถึงจะเสียยังไงพ่อแม่เธอก็ยอมส่งเธอไปเรียนเมืองนอก ดังนั้นช่วงนี้เลยไม่ต้องมาปวดหัวกับเธอสักพัก
คู่หมั้นที่พ่อแม่หมั้นก็เพื่อผลประโยชน์น่ะ ถ้าผลประโยชน์นั้นได้รับมาแล้วมันก็จบ
ในตอนนี้ผมกับเธอคงสถานะไว้แค่เพื่อนเท่านั้น
ถ้าบีชตื่นขึ้นมาผมก็มีของสิ่งหนึ่งอยากจะให้บีช
มันเป็นสิ่งที่ผมต้องอ้อนสุดฤทธิ์ถึงป๊ากับม๊าจะเข้าใจแล้วก็ตาม พูดแล้วเหนื่อย
บีช
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาความรู้สึกคือมึนหัวไปหมด
มันมึนมาก
ชมพูเย็นจูบผม
จูบผม
ทำไม
แต่ผมไม่ทันได้สงสัยอะไรมากมายเสียงหนึ่งก็ทำให้ตื่นเต็มตา
“ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง พี่แก้นิสัยตัวเองไม่ได้ ขอโทษ”ชมพูเย็นนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเตียงผม
“นิสัย”ผมทวน
“ชอบจูบคนอื่นตอนที่ฟิวส์ขาด”ผมได้ฟังก็ งง ฟิวส์ขาด ถ้าชมพูเย็นล่ะก็เป็นไปได้ ผมไม่อยากกลับไปกับเขานั่นเป็นเรื่องที่ผมคิด
ไว้แล้ว
“ถ้ามันจริง ผมยกโทษให้”ผมบอกออกไป ถึงผมจะสงสัยว่ามันจริหรือเปล่าแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากจะคิดอะไรมากแล้ว ตอนนี้
ได้แต่ปล่อยไปล่ะดีแล้วเพราะไม่ว่ายังไงผมก็ยังจะไปจากเขาอยู่ดี ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใคร
“งั้นพี่ก็ดีใจแล้ว แต่บีชกลับไปกับพี่เถอะ อย่างน้อยพี่อยากให้บีชพึ่งพี่บ้าง ถ้าเราคิดว่ามันเป็นภาระให้พี่เลิกคิด บีชไม่เคยเป็นภาระให้พี่ พี่อยากทำของพี่เองเข้าใจ”
“ถ้าไม่เข้าใจ”
อุบ
เจ็บ
“หัวผมไม่ใช่กลองนะจะได้มาตบเอาน่ะ”ผมเอามือกุมหัว
“ก็ไม่เข้าใจสักที แล้วก็นี่”อะไรที่รูปร่างสี่เหลี่ยมโพล่มาป่ะหน้าผมด้วยแรงที่ไม่น้อยนัก
“อะไร”ผมเอาออกจากหน้า แล้วก็ต้องตกใจ
ใบรับเป็นบุตรบุญธรรม แล้วอีกใบสำเนาทะเบียนบ้าน ทุกใบระบุชื่อผม
“เท่านี้ก็แปลว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆ”ชมพูเย็นยิ้มกว้าง
“นี่ทำอะไรเนี่ย”
“กว่าจะได้มามันไม่ง่ายเลยนะ ยิ่งบีชเป็นผู้เยาว์ด้วย แต่พี่ก็พยายามจนได้มาล่ะน่ะเก่งช่าย เห้ย อย่าร้องไห้สิ แต่ก็เอาถอะถ้าร้องไห้เพราะดีใจก็ไม่ว่าอะไร ยินดีต้อนรับนะน้องชาย”พูดแล้วก็ยิ้มกว้าง
ตอนนี้ถ้าถามความรู้สึกของผมมันตีกันยุ่งไปหมด
แต่ก็ตอบกลับไปว่า
“ครับพี่ชาย”
TBC……..
kuro
ขอโทษด้วยนะคะ หายไปนานมากเลย kuro มาต่อแล้วค่ะ จะมาต่อจนจบ
เรื่องนี้จะเป็นไงต่อฝากทุกคนติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
