หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[greenapple]

แอบเสียดายไม่น่าเททิ้งเลย
น้องบัวดูนะเทไปแล้ว
พรุ่งนี้พี่โยยังจะทำมาให้อีก
แสดงว่ารักจริงหวังแต่งนะเนี่ย

[FahFon]

อ่านถึงตอน มีนเมาแล้วไปค้างห้องพี่บุ้งแล้วววววววว ^^

[ลิงภูเขา]

โยธิน..นายล้ำมาก 

[nootopazzz]

พีทมียกหางตัวเองด้วย  แต่ลีลาเค้าก็เด็ดจริงๆอ่ะนะเถียงไม่ออก 

สงสารพี่โย เป็นไงล่ะบัวลอยใจแข็งปากแข็งดีนักอดกินซูชิเลย *คุ้ยถังขยะ*

[kuankao]

ทำไมเดี๊ยวนี้ ลงน้อยจังแต่ก็ติดตามอ่านเสมอนร้าา 

[rmlab]

แผนสูงจริงๆ พี่โย

[kongxinya]

เชื่อแล้วค่ะว่าแผนกนี้เค้าเด็ดกันทุกคน 

[ลิงภูเขา]

รอ..ฉันรอเธออยู่ 

[foolishbeat]

ไม่ได้อ่านวันเดียว อัพเยอะเต็มไปหมด
ไปตามอ่านก่อน น้องบัวของพี่

[liza sarin]

บัวลอยใจอ่อนซะที

[2pmui]

นังโยธินมันแผนสูงนะเนี่ย น้องบัวใจอ่อนจนได้

[pui]

 

[shikyu3211]

ไงล่ะเหวอแดกเหรอคะน้องบัว

[pigarea]

เช้านี้น้องบัวจะได้กินอะไรนะ

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง....ภาค โยธิน-บัวลอย ตอน ข้าวเช้าแห่งความเงียบ

แล้วเช้าวันใหม่ก็มาถึง

และมาพร้อมกับอาการกระวนกระวายของฮัทที่เพียรแต่นึกถึงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ

แตะมือไปที่โทรศัพท์หลายครั้งด้วยความกระวนกระวาย
บางครั้งก็พาลคิดไปเองว่าโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสั่นเพราะมีสายเรียกเข้า

แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ไม่เห็นว่ามีใครโทรมา

วน ๆ เวียน ด้วยอาการแปลก ๆ แบบนี้ตั้งแต่เช้า และสุรชาติที่มองอยู่นานก็อมยิ้มน้อย ๆ และเดินเข้าไปหาคนที่มีอาการกระวนกระวายเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเห็นได้ชัด

“แทนที่จะรอให้ทางนั้นโทรหาทำไมไม่เป็นฝ่ายโทรไปหาก่อนบ้างล่ะ”

โทรหา ........ โทรหาใคร ผมไม่ได้จะโทรหาใครซักหน่อย ทำไมผมต้องโทรด้วย ผมไม่ได้ เอ่อ.....ผมไม่ได้.......

“โทรหาก่อนก็ไม่ใช่ว่าจะเสียหายไม่ใช่เหรอ คนเรานะบัวลอย ทำไมต้องมีทิฐิอะไรไม่เข้าเรื่อง”

ผมเปล่าทิฐิ ผมไม่ได้ทิฐิอะไรเลย ผมแค่........ผม....แค่

ฮัทจัดการหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมา ไม่ได้โทรหาใคร แต่ตัดสินใจปิดเครื่องไม่ให้ใครโทรหาได้

เท่านี้ก็เรียบร้อย เท่านี้ก็หมดปัญหา เท่านี้ก็ไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องรอ จะได้เริ่มทำงานได้โดยไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องกังวลใจอีก

สุรชาติได้แต่ส่ายหน้ากับสิ่งที่ฮัททำ มันก็เรื่องส่วนตัว อยากทำอะไรก็ทำไม่มีใครว่า เพราะทั้งหมดล้วนเป็นการตัดสินใจด้วยตัวเอง

แล้วถ้าคิดจะทำแบบนี้ด้วยตัวเองแล้วล่ะก็.....จงยอมรับผลจากการตัดสินใจที่จะตามมาไปเถอะนะ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จงยอมรับซะเพราะเป็นคนเลือกเอง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

สิ่งที่ฮัททำไม่ใช่แค่ปิดโทรศัพท์มือถือ แต่เป็น......

การหาทางเดินออกมาจากโซนในแบบเนียน ๆ

กูปวดฉี่ไง
แค่ไปเยี่ยวแค่นี้ มันจะเป็นอะไร

ก้าวขาเดินออกมา และก็พยายามเดินให้ช้าลง เพื่อจะได้มองไปที่เคาร์เตอร์ลงเวลาว่ามีใครอยู่หรือเปล่า

แต่ก็ไม่เห็นมี

มีนคีย์บิลในออฟฟิศ
พี่บุ้งวันนี้ต้องขึ้นรถแทนลูกน้องบางคนที่ลาหยุด
เคาร์เตอร์ลงเวลาว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ และสาย ๆ กว่านี้อีกหน่อยพี่วิเชียรจะไปแสตนบาย

แล้ว.............คนที่ควรจะมาล่ะ
ทำไมยังไม่มา

เดินเตร่ไปที่เคาร์เตอร์ลงเวลา ทำทีเป็นหยิบเอกสารการลงเวลาเข้าออกของรถขึ้นมาดู แต่หลายครั้งที่สายตาเหลือบไปที่ลานจอดรถว่าจะมีใครเดินผ่านมาหรือเปล่า

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มี
ไม่มีใครเดินมาซักที
ไม่มีเลย…….

แอบลอบถอนหายใจน้อย ๆ ด้วยความกลุ้ม หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมา และหย่อนลงไปในกระเป๋าเสื้ออีกครั้ง

พยายามจะไม่คิดอะไร
พยายามจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
และสุดท้ายความพยายามก็ไม่เป็นผล เมื่อฮัทหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมาและเปิดเครื่อง

เปิดเครื่องเพื่อจะเช็คว่ามีใครโทรเข้ามาหาระหว่างที่ปิดเครื่องหรือเปล่า

ต้องการเช็ค ต้องการตรวจสอบแต่ก็ว่างเปล่า

ไม่มีใครโทรมา

ทำไมถึงว่างเปล่าล่ะ

ทำไมถึงว่างเปล่า ทั้งที่บอกแล้วว่าจะเอาข้าวมาส่งไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงไม่มา

ผิดคำพูดแบบนี้ใครจะไปอยากเชื่ออีก
ไม่มีทางที่จะเชื่ออีกแล้ว
ไม่มีทาง

...............

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โมโห ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ชอบ
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้

ขมวดคิ้วมุ่น และใบหน้าที่เคยเรียบเฉยก็บึ้งตึง

ไม่มาก็ไม่มา
ไม่โทรหาก็ไม่ต้องโทร
ไม่ต้องมาไม่ต้องโทร ไม่ต้องมาอะไรด้วยทั้งนั้น

โกรธ
รู้สึกว่ากำลังโกรธคนที่ผิดคำพูด

ไม่ได้อยากสนใจเลยด้วยซ้ำ
ไม่ได้อยากสนใจ

ก็แค่จะโทรไปด่า
ก็แค่จะโทรไปบอกว่า ถ้าคิดจะผิดคำพูดแบนี้ วันหลังก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก เพราะจะไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว

จะไม่มีวันเชื่ออีกแล้ว

หมายเลขแรกที่โทรเข้าเป็นของโยธิน และไม่ยากที่จะค้นหา กดโทรออกแบบมีเหตุผลในการโทร และแค่เพียงเสียงสัญญาณดังขึ้นสามครั้ง ฮัทก็เริ่มรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ
กรอกเสียงลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสาย

“ไอ้คนผิดคำพูด”

พูดแค่นั้น และก็กดวางสายทันที
ใบหน้ากำลังแสดงให้เห็นชัดว่ากำลังโมโหที่สุด และเมื่อฮัทหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อเพื่อจะเดินเข้าโซนในก็ต้องชะงักนิ่งค้างเมื่อเงยหน้าขึ้น

แล้วพบว่าใครบางคนกำลังก้าวขาเดินเข้ามาในแผนก
พร้อมกับ.......กล่องข้าวที่ผูกด้วยผ้าสีฟ้าลายสก็อตแบบเดียวกับเมื่อวาน

กล่องข้าวแบบเดียวกับที่โยธินเอาไปเททิ้ง

แบบเดียวกัน.....
และโยธินก็เดินมาถึงเคาร์เตอร์ลงเวลา วางกล่องข้าวไว้บนเคาร์เตอร์โดยไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะมองหน้าของฮัทด้วยซ้ำ

ไม่มอง ไม่พูด และเหมือนจะไม่สนใจ
และคนที่ยืนอยู่ก็พูดอะไรไม่ออก

โยธินไม่บอกว่ากล่องข้าวที่หิ้วมาเอามาให้ใคร
แค่เอามาวางไว้ แต่ไม่พูดกับคนที่ยืนอยู่

วางเสร็จก็หันหลังเตรียมเดินกลับ
ก้าวขาเดินดุ่ม ๆ ออกไปต่อหน้าต่อตา และคนที่มายืนรอก็หยิบกล่องข้าวบนโต๊ะมาถือเอาไว้ และขว้างใส่คนที่มาส่งข้าวแล้วเดินหนี

“โอ้ย”

เสียงร้องมาพร้อมกับการที่โยธินหันกลับมา และพบว่าข้าวที่ตัวเองอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาทำตั้งแต่เช้ากลายเป็นอาวุธชั้นดีที่น้องบัวมันเอามาขว้างใส่

ทำมาให้กิน ไม่ใช่ทำมาเพื่อให้มาโยนทิ้ง
ก้มลงเก็บกล่องข้าวมาถือเอาไว้ และเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์ลงเวลา

เปิดผ้าสีฟ้าลายสก๊อตออกและก็เริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่กล่องข้าวยังอยู่ในสภาพดี

ยังไม่ได้แตกหักเสียหายไป

และเมื่อเห็นว่าข้าวในกล่องยังมีสภาพดีอยู่ โยธินก็เตรียมจะเดินไปที่ถังขยะอีกรอบ

“จะเอาไปทิ้งใช่มั้ย เออดี เอาไปทิ้งเลย”

เหรอ
เอาไปทิ้งเลยใช่มั้ย
ก็ได้........ก็แค่เอาไปทิ้ง แล้วก็เดินออกจากแผนกไปก็แค่นั้น

ใช่มั้ย........

โยธินตั้งใจจะเอาข้าวในกล่องไปทิ้ง
และฮัทที่ยืนมองอยู่ก็กำลังขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกโมโห แต่ความโมโหมันมาพร้อมกับความเสียใจ

ไม่รู้ว่าเสียใจเรื่องอะไร
แต่เหมือนกับว่า.......รู้สึกเสียใจ.....หรือบางทีอาจเสียดายข้าวที่อีกฝ่ายตั้งใจทำมาให้ แต่วันนี้ก็ต้องลงไปอยู่ในถังขยะอีกแล้ว

“เทให้หมดเลยแล้วกัน แม่ง”

ไม่สนใจแล้ว
อยากทำอะไรก็ทำไปเลย
อยากจะทำอะไรก็ทำตามสบายได้เลย

กูจะไม่สนใจอะไรแม่งแล้ว ไม่ว่าเรื่องไหนก็จะไม่สน ไม่สนใจทั้งนั้น จะทำมาอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็จะไม่กิน ไม่ว่ายังไงก็ไม่กิน

ไม่กิน.......

ฮัทกำมือแน่น
ยืนกำมือแน่นด้วยความโมโห
ยืนกำมือแน่นด้วยความหงุดหงิดโมโห
ทำอะไรไม่ได้................พูดก็ไม่ได้ ……..ด่าก็ไม่ได้
ไม่ว่าทางไหนก็ทำไม่ได้ ได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งโยธินเดินกลับมา แล้วฮัทก็กำลังจะเดินเข้าโซนในและตั้งใจจะไม่สนใจอีกฝ่ายอีกต่อไป

จะไม่สนใจ

แต่ก็ต้องหันกลับมาสนใจ

เพราะโยธินเรียกเอาไว้

“บัว”

เรียกทำไมวะ เรียกทำเหี้ยอะไร กูไม่อยากมองหน้ามึง
ไม่อยากได้ยินเสียงมึง
กูไม่อยากพูดกับมึง

มึงไม่ต้องมาพูดกับกู ไม่ต้องมา........พูด

“กินมั้ย”

โยธินหยิบข้าวปั้นในกล่องที่ยังขึ้นรูปสวยงามอยู่
ไม่ได้แตกหักเสียหายเพราะข้าวปั้นถูกห่อเอาไว้ในพลาสติก

และโยธินก็แกะส่งให้กับคนที่ยืนหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา

ส่งให้และอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับ

ไม่ยอมรับมาถือไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น โยธินก็เลยต้องแกะพลาสติกที่ห่อข้าวปั้นออก

แกะออกและส่งให้ด้วยการทำเหมือนป้อนข้าวให้คนที่ทำหน้าบึ้งใส่

ฮัทมองข้าวปั้นที่ถูกยื่นส่งให้ที่ปากแล้วก็เมินมองไปทางอื่น

ไม่กิน

ยังไงก็ไม่กิน

ยังไงก็.......ไม่............กิน........

ไม่ได้อ้าปากรับ แต่รับมาถือเอาไว้ และเริ่มกัดข้าวปั้นคำแรกต่อหน้าของโยธิน

กัดคำแรก และคำต่อ ๆ ไป

โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดอะไรกัน

ไร้คำพูด
ไม่มีใครพูด

ฮัทก็แค่กินข้าวที่โยธินแกะส่งให้จนหมด

และโยธินก็หยิบชิ้นที่สองและสามมาแกะพลาสติกออกส่งให้

ไม่รู้ว่าจีบกันแบบไหน
ทำไมถึงได้เงียบงันขนาดนี้

ไม่มีใครพูด
ระหว่างเราไร้ซึ่งการสนทนา

ไม่มีคำพูดหวานหู และแม้แต่หน้าก็แทบไม่ได้มองกันด้วยซ้ำ

ฮัทไม่รู้ว่าของที่กำลังกินอยู่อร่อยหรือเปล่า ลืมเรื่องรสชาติไปชั่วขณะ เพราะหลายครั้งเอาแต่แอบชำเลืองตามองคนที่ยืนรอให้กินข้าวจนหมดและก็รอแกะพลาสติกที่ห่อข้าวออกและยื่นส่งให้

การกินข้าวด้วยกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างไร้คำพูดมันเป็นบรรยากาศที่ชวนอึดอัดใจ

ชวนอึดอัด ชวนให้หงุดหงิด แต่ในเวลานี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

ระหว่างเราความอึดอัดใจและความไม่พอใจระหว่างกันมันจางลงมากกว่าครึ่งแล้ว ตั้งแต่ที่ฮัทยอมกินข้าวที่โยธินตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อมาทำให้

[aa_mm]

ข้าวปั้นสามชิ้นในกล่อง หมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ และโยธินก็วางพลาสติกที่ห่อเอาไว้ในกล่องข้าว และจัดการปิดกล่องและห่อผ้าเอาไว้เหมือนเดิม

ภารกิจวันนี้สำเร็จเรียบร้อยผ่านไปด้วยดี และโยธินก็หิ้วกล่องข้าวเดินออกจากแผนกขนส่งไป

โดยมีสายตาของใครบางคนมองตาม

มองตามและถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความกลุ้ม
แต่แล้วก็เปลี่ยนความกลุ้มใจของตัวเองเป็นการพยายามขบริมฝีปากแน่น เพราะไม่อยากแสดงอาการ

ไม่อยากแสดงความรู้สึกอะไรออกไป

ไม่อยากให้ใครรู้ว่าใจสั่น

และเริ่มรู้สึกคล้าย ๆ กับกำลังจะยิ้มออกมา ยิ้มทั้งที่ไม่รู้ว่ายิ้มอะไร

ยิ้มทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องยิ้ม

ก้าวขาเดินเข้าโซนในไปด้วยหัวใจที่เบิกบานมีความสุข และไม่ต่างจากโยธินที่เดินหิ้วกล่องข้าวไปยิ้มไป

เดินเข้าแผนกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใจที่สุดนับตั้งแต่วันแรกที่ไปหาน้องบัวที่แผนกขนส่ง

แบบนี้มันชัดเจนแล้ว
แบบนี้ยิ่งกว่าชัดเจนแล้ว

น้องบัวมีใจให้แล้วแน่นอน แต่แค่ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะแสดงตัวยังไง ไม่รู้วิธีที่จะทำตัวยังไงแค่นั้น

ที่เหลือคงต้องขอให้พี่ ๆ ที่แผนกขนส่งช่วย
หรือแม้กระทั่งพี่อ้น หรือใคร ๆ ก็ตามที่พอจะช่วยได้

เพื่อให้น้องบัวมันเข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมดา
มันเป็นของธรรมดาที่ไม่ว่าใคร ๆ เขาก็ไม่ได้สนหรือแคร์อะไรกับเรื่องส่วนตัวพวกนี้

ขอแค่งานการไม่เสียหายก็พอ

วันนี้เป็นวันที่โยธินมีความสุขมากๆ อีกหนึ่งวัน และหวังว่าพรุ่งนี้จะมีความสุขมากกว่านี้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

น้องบัว น้องบัว น้องบัว

ชอบพี่แล้วล่ะสิ แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงใช่มั้ย
แบบนี้ต้องให้คุณวิเชียรช่วยกล่อม เรื่องทุกอย่างต่อจากนี้จะได้ง่ายขึ้น

น้องบัว น้องบัว น้องบัว

วันนี้พี่คงทำงานอย่างมีความสุขตลอดทั้งวันเลยเพราะน้องบัวยอมกินข้าวฝีมือพี่จนหมด

น้องบัว
น้องบัว
น้องบัว
ทำตัวแบบนี้.......น่ารักมากครับ

คนสองคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข
แต่คนอีกหลายคนกำลังมองมาด้วยความลุ้นระทึกและเกิดอาการเซ็งขึ้นมากะทันหัน เพราะไม่มีฉากหวานซึ้งให้ลุ้นมากไปกว่าการที่โยธินยืนแกะพลาสติก และไอ้บัวลอยยืนกินข้าว

“กูนึกว่าแม่งจะสวีทกิ๊ดกิ๊วกว่านี้ แม่ง ยืนลุ้นจนเยี่ยวเหนียวเลยวะ”

อำนาจ นักเสือกรุ่นเล็ก

“จะต่อยกันก็ไม่ต่อย ไอ้บัวลอยนี่ก็เรื่องมากชิบหาย น่าจะขว้างกล่องข้าวแล้วเดินเข้าไปต่อย จะได้เกิดศึกรักเลือดสาด กูชอบแบบซาดิส แม่งสะใจ”

น้องพู่ นักเสือกรุ่นเล็กอีกคน ผู้ชักจะเริ่มนิยมความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“เดี๋ยวกูปั่นมันเอง งานนี้กูชอบ”

วิเชียรแสยะยิ้มออกมา และกำลังคิดว่าจะใช้คำพูดอะไรในการปลุกปั่นให้คนสองคนสร้างสงครามรักดุเดือดใส่กัน

“ขยันเสือกเรื่องชาวบ้านเขาจังเลยเนอะ”

วิโรจน์ที่ไม่ค่อยสนใจใคร แต่เรื่องเสือกเงียบ ๆ ขอให้บอก แถมยังมีหน้าไปด่าคนอื่นว่าเสือกซะด้วย

“โห ไอ้โรจน์ ไม่ได้เลยนะมึง ไม่ได้เลย”

วิเชียรหันไปด่าวิโรจน์ และทั้งอำนาจและน้องพู่ก็เห็นด้วย

“พี่โรจน์แหละตัวดีเลย”

น้องพู่เบะหน้าใส่วิโรจน์และวิโรจน์ยิ้มออกมาด้วยความขำ

“ไปทำงานกันได้หรือยัง ป่านนี้ข้างในเขาคงด่าแย่แล้ว”

พี่สุรชาติเดินมาตามสมาคมแก๊งค์เสือกแห่งแผนกขนส่ง ที่กำลังสอดส่ายสายตาหาเรื่องเสือกเรื่องของชาวบ้าน และทั้งหมดก็วงแตกทันที

พี่บุ้งไม่อยู่ ก็มีมือวางอันดับสองคือพี่สุรชาตินี่แหละที่คอยตามให้กลับไปทำงาน
พี่สุรชาตินี่ก็อีกคน ทำเหมือนไม่มีอะไรนะ แต่รู้ทุกเรื่องก่อนคนแรก รู้หมดทุกอย่างเพราะเจ้าทุกข์มักจะเดินไปขอคำปรึกษาพี่สุรชาติโดยตรง แล้วมีหรือที่พี่สุรชาติจะไม่รู้ไม่เห็นเรื่องพวกนี้

พี่สุรชาตินี่แหละที่เป็นมือวางอันดับหนึ่งในเรื่องการเสือกแบบแนบเนียนที่สุดในโลก

และวิเชียรก็มองพี่สุรชาติที่เดินไปขึ้นรถแล้วด้วยความแค้นใจ

“ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้ตำแหน่งมหาเสือกของผมต้องหลุดไปเป็นของพี่บาสหรอกวะ ยังไงก็ไม่มีทาง”

TBC.

[jimmyjimmy]

เสริ์ฟแต่เช้าเลย

ไม่ต้องพูด ไม่ต้องคุย แค่มองหน้า สื่อทางสายตา และทางใจก้อสุขใจกันแล้วเนอะ พี่โยน้องบัว

สมน้ำหน้าพวกขี้เสือก 

[praseat]

“ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้ตำแหน่งมหาเสือกของผมต้องหลุดไปเป็นของพี่บาสหรอกวะ ยังไงก็ไม่มีทาง”
 
ฮาสุดๆ   555555+++ 

[roseen]

มือวางอันดับ1โดนปล้นแล้ววิเชียร

[kongxinya]

ใช่อย่ายอมนะวิเชียร ศักดิ์ศรีของตำแหน่งสุดยอดนักเสือกเลยนะนั่น 

น้องบัวแหมมม น้อยใจเขาแบบนี้ เริ่มมีใจให้พี่โยเเล้วดิจ๊ะ เอ๊ะรึตกหลุมเค้าไปนานแล้วหว่า 

[ka[ze]na]

อ่ะค่ะ น่าจะใีห้หลายๆถ้วย หึๆ

[greenapple]

ลุ้นแทบแ่
เกือบได้อดอีกวันน้องบัว

[rmlab]

เอาใจช่วยพี่โยจ้า

[lizzii]

น้องบัวฟอร์มจัดนะ 5555

[pigarea]

อยากกินก็บอกเขาไปสิ มัวแต่เขินอาย ทำไรไม่ถูกอยู่ได้น้องบัววว 

[drasil]

อ๊ายย น่ารักเชียว

[boyslover]

  ตำแหน่งมหาเสือกแห่งปี

เดะบอกหัวหน้าบุ้งให้ทำถ้วยรางวัลประจำตำแหน่งมอบให้เลยยยย

[Money11]

มาอีกน้า 

[foolishbeat]

ตำแหน่งมหาเสือกนี่ของบุ้งหรอก เสือกเงียบๆเสือกเนียนๆ