ตอนที่ 23 ผิดหรือที่จะรักกัน
ผมเดินเหม่อๆ มึนๆ ลงมานั่งตรงตีนบันได พี่สองกลับจากมหาลัยกำลังจะเดินขึ้นบ้านเห็นก็อดจะหยุดถามไม่ได้ว่าผมมานั่งขวางทางทำไม อืม...อยากตอบนะครับ แต่ไม่รู้จะตอบยังไงเพราะมันยังงงๆ สุดท้ายผมจึงเลือกที่จะนั่งนิ่งสงบปากสงบคำ พี่สองรอคำตอบไม่ไหวเลยจัดการโบกหัวผมมาหนึ่งที เจ็บชะมัด!
“ถามไม่ตอบ” ขมวดคิ้วพูดหน้าดุ
“ก็ไม่รู้จะตอบว่าไงนี่” ผมบอกพลางลูบหัวป้อยๆ พี่สองเดาะลิ้นเหมือนไม่ได้ดังใจ
“โหย แค่ถามว่ามานั่งขวางทางทำไม มันตอบยากมากเลยเหรอ แกบ้าป่ะสาม”
“บ้า จะมานั่งอยู่ตรงนี้เหรอ” ผมว่าแล้วกระเถิบถอยทางให้
“เออ ก็เพราะว่าบ้าไง ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ฉันไม่คุยกับแกละ หงุดหงิดว่ะ เชอะ!” ผลักหัวผมแถมอีกทีแล้วสะบัดก้นขึ้นบ้านไป
“ยัยแรงช้าง สงสัยเมนส์ไม่มา...” ผมบ่นหน้ายู่
นั่งพักต่ออีกชั่วครู่ ผมก็ไปช่วยงานบ้านจนถึงสามทุ่ม กินข้าว อาบน้ำ แล้วมานั่งทำการบ้านที่ครูสั่งเผื่อสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์สลับกับมองนาฬิกาบนหัวเตียงเป็นพักๆ เมื่อเห็นว่าถึงเวลานัดหมายประจำวัน ผมก็ถอนหายใจ สลัดหัวที่ปวดหนักขึ้นทุกๆ นาที ก่อนจะลุกไปเปิดประตูออกมาที่หน้าบ้าน
.
.
.
บิดขี้เกียจ ลากแตะคู่ยี่สิบสามบาทไปตามถนนในซอยเปลี่ยวที่มีแสงไฟสลัวๆ มาถึงหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นท้ายซอย ผมยกมือทุบหัวซ้ำๆ หวังให้อาการปวดหนึบเบาบางลงบ้างแล้วหย่อนก้นนั่งแหมะลงกับพื้น ข้างๆ กำแพงอิฐซึ่งอยู่ติดกับประตูเล็ก
“เฮ้อ~” เงยหน้ามองดวงจันทร์ที่เหลือเพียงเสี้ยว วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ไอ้น่ารักโดนที่บ้านสั่งห้ามให้มานอนค้างกับผม และผมก็ถูกไอ้น่ารักสั่งห้ามอีกทีไม่ให้มานอนค้างบ้านมัน แต่ว่ายังสามารถมาคุยด้วยได้ นับครั้งนี้...ก็เป็นครั้งที่สาม ผิดก็แต่รอบนี้ไม่มีเหตุผลรองรับจากปากไอ้น่ารักสักคำ
ประตูเล็กถูกเปิดออกด้วยแรงกระชาก ใบหน้าที่ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาเจอโผล่ออกมาอย่างเดือดดาน เบื้องหลังใบหน้านั้นมีไอ้น่ารักวิ่งตามร้องไห้ออกมาพร้อมกับแม่ที่เข้ามาลากตัวมันกลับเข้าไปในบ้าน
“คุณอา...” ผมมองไอ้น่ารักที่ยืนยื้อหยุดฉุดกระชากอยู่กับแม่แล้วมองคนตรงหน้าอย่างสับสน
“กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับลูกชายฉันอีก” ราวกับข่มจิตข่มใจให้พูดประโยคเหล่านี้ออกมาอย่างราบเรียบ
“ทำไมครับ?” ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่น
“ฉันรู้ว่าเธอเองก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงห้าม ฉันขอบใจที่เธอเสี่ยงชีวิตช่วยลูกชายของฉันเอาไว้ และฉันก็ยินดีเสมอหากเธอกับครอบครัวของเธอมีเรื่องเดือดร้อนให้ช่วย แต่ตอนนี้ฉันขออย่างเดียว... อย่ามายุ่งกับลูกชายของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง”
“ผมไม่เข้าใจ” ไม่สิ ผมแกล้งที่จะไม่เข้าใจมากกว่า ผมไม่อยากยอมรับว่าเรื่องของผมกับไอ้น่ารักเป็นเรื่องที่ผิดพลาด เป็นเรื่องที่พวกผู้ใหญ่รู้แล้วจะให้อภัยกันไม่ได้ ผมไม่ต้องการแบบนั้น
“เธอเข้าใจ และฉันคิดว่าเธอเข้าใจมากเสียด้วย” พ่อไอ้น่ารักพูดทั้งยังพยายามจะปิดประตูหนี แต่ผมไวกว่า เบียดตัวแทรกเข้าไปได้ก่อน เขาจึงทำสีหน้าไม่พอใจ “เธออย่าให้ฉันหมดความอดทน เด็กอย่างเธอไม่ควรเลือกเส้นทางที่ผิด ตอนนี้ยังกลับตัวได้ก็รีบทำ หรือไม่ก็อย่ามาลากลูกของฉันลงไปร่วมกับการกระทำต่ำๆ ของเธอ”
“เรารักกันนี่เป็นเรื่องต่ำเหรอครับ? เรารักกันอย่างบริสุทธิ์ใจนี่คุณเห็นเป็นเรื่องต่ำๆ งั้นเหรอครับ?... ถึงผมจะยังเด็ก ผมก็รู้ว่าเรื่องไหนควรเรื่องไหนไม่ควร ผมไม่รู้ว่าคุณรู้เรื่องของเรามากแค่ไหน จากไหนและจากใคร แต่เท่าที่ผมรู้อยู่ตอนนี้ พวกผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดเลย นอกจากรักกันเท่านั้น” ผมพูดช้าๆ อย่างสั่นๆ ใจก็คิดว่าต้องโดนหมัดหรือไม่ก็ตีนหนานั่นสวนมาแน่ แต่เอาเถอะ ก็คงไม่เจ็บมากไปกว่าหัวผมที่ปวดอยู่ตอนนี้นักหรอก
“เธอคิดว่าผู้ชายสองคนรักกันไม่ใช่เรื่องที่ผิด? หึๆ เธอน่ะยังเด็กนัก ไม่รู้สินะว่าสังคมปกติน่ะเขาไม่ยอมรับเรื่องพวกนี้กันหรอก นี่ไม่ต้องพูดถึงสังคม ฉันที่เป็นพ่อของมันกับแม่ของเธอก็ไม่ยอมรับเช่นกัน”
“แม่ผม?” ผมเริ่มจุกหน้าอก ร่างกายมีเหงื่อไหลซึม
“ใช่ แม่เธอไม่ได้บอกงั้นเหรอ” พ่อไอ้น่ารักเหลือบมองไปทางด้านหลังของผม ซึ่งที่ตรงนั้นเป็นที่ที่แม่ยืนอยู่ ดวงตาทั้งคู่ของแม่แดงก่ำและเอ่อร้นไปด้วยหยาดน้ำใส ผมปากสั่นตัวเย็นวูบ “หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ถ้าฉันกับเมียไม่แอบดูพฤติกรรมของพวกเธอ ฉันก็คงโง่ไปอีกนาน เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจคิดล่อลวงลูกชายชาวบ้าน ฉันไม่เอาเรื่องก็ดีแค่ไหนกันฮึ๊!”
“แม่ปล่อย...!!” ไอ้น่ารักตะโกนพร้อมกับสะบัดตัวหนีจากการถูกจับรั้งแล้ววิ่งเข้ามาหาผม พ่อของมันเห็นดั่งนั้นก็สุดทนเงื้อมือขึ้นตบหน้ามันไปเสียเต็มแรง
“น่ารัก!” ผมวิ่งเข้าไปดูมันที่ล้มลงกระแทกไปบนพื้นกรวด ปากมันมีเลือดซึม น้ำตาผมไหลทันที
“อย่ามายุ่งกับลูกกู!!” พ่อไอ้น่ารักกระชากคอเสื้อผมเหวี่ยงไปด้านหลัง ร่างผมลอยไปกระแทกเข้ากับเสาประตูใหญ่แข็งๆ เสียงดัง *ปึก* แม่เห็นเหตุการณ์ก็แทบจะวิ่งปรี่เข้ามารับผมที่ไหลครูดลงไปนั่งบนพื้น
“สาม...” ไอ้น่ารักหวังจะลุกคลานมาหาผม พ่อมันจึงโมโหจนฟิวส์ขาด หวดหน้าแข้งเข้าที่ชายโครงมันไปอย่างรุนแรง แม่ไอ้น่ารักกรีดร้องเสียงหลงเข้ามากอดขาห้ามสามีไว้ก่อนที่ไอ้น่ารักจะโดนซ้ำอีกชุดใหญ่
“ปล่อยกู...ไม่เห็นเหรอ ลูกมึงมันไม่รักดี!”
“.......” ผมตาพร่า มองร่างเบลอๆ ของไอ้น่ารักที่นอนสำลักลูกเตะ ใจผมอยากเข้าไปหาทว่าร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง
“สาม! สามเป็นอะไรลูก สาม!!” เสียงแม่ตะโกนเรียกผมที่นั่งเอาหน้าแนบอยู่กับอกอุ่นๆ ในอ้อมกอดของแม่ ผมเหลือกตามองแม่ที่กำลังฟูมฟาย และอีกครั้งที่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนนิ่งเฉยไร้การตอบสนองจากร่างกาย ตอนนี้ผมแทบไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ถึงอย่างนั้นหูกับตาของผมก็ยังได้ยินเสียงแผ่วๆ ได้เห็นภาพเบลอๆ ที่ทำให้หัวใจของผมเกือบพังไม่มีชิ้นดี
แม่ไอ้น่ารักถูกสามีตบและทำร้ายร่างกาย ไอ้น่ารักแม้จะเจ็บอยู่แต่ก็ยังเข้าไปช่วยปกป้องแม่อย่างไม่หวาดกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทำไม...ทำไมการที่ผมกับมันรักกันถึงทำให้ใครหลายคนต้องโดนทำร้ายด้วย หรือความรักของพวกเราจะเป็นเรื่องที่ผิดอย่างที่เขาคนนั้นพูดมาจริงๆ
แม่มองมือสั่นๆ ที่ป้ายบางอย่างไปจากจมูกผม มันคือของเหลวสีแดงขุ่นปริมาณน่ากลัว ผมกระพริบตาพยายามจะอ้าปากพูดกับแม่ แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาแทน คือความปวดทุรนทุรายและความมืดที่เริ่มก่อตัว
“สาม! ไม่นะตาสาม!!”
แม่...สามขอโทษ’ ****************************************
เอามาม่ามาส่งครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
