ตอนจบ
“ทำไมจะต้องโกรธพี่ด้วยล่ะ”
ผมเลิกคิ้วไม่เข้าใจใส่ไอ้ตูบที่ทำหน้าบูดบึ้ง
“ลุงอย่าทำเหมือนตัวเองไม่ผิด! เบียร์บอกกี่ครั้งแล้วว่าตรงนี่มันไม่ได้!!!!! แล้วดูสิ”
ไอ้ตูบลุกขึ้นตบโต๊ะดึงคอเสื้อโชว์ลำคอตัวเอง … ที่มีรอยจูบผมอยู่หลายรอย
“คอเสื้อก็ปิดอยู่”
“ปิดบ้าไร ถ้าไม่ติดถึงกระดุมคอก็เห็น! พวกไอ้เหี้ยนทีแม่งแซวจนผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วววว ร้อนก็ร้อนเสือกติดกระดุมถึงคอหอย”
“ก็น่ารักดีนี่ วินเทจไง ย้อนยุค ใส่กางเกงพับขาด้วยสิ”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมลุงแม่งโง่แบบนี้จบหมอได้ไงเนี่ย”
แสดงว่าหงุดหงิดจริงเพราะเริ่มด่าผมละ แต่จะให้มันหงุดหงิดกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวคืนนี้ผมจะอด … นี่ไม่ได้หวังอะไรเลยนะ
“ไปดูหนังกัน อยากดูไม่ใช่หรอไอ้ซุปเปอร์ฮีโร่ตัวโปรดเนี่ย”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง! คอเป็นรอยขนาดนี้เดินไปเค้าก็เห็นกันทั้งเมืองอ้ะลุง แม่งเอ้ย หงุดหงิดว่ะ”
ไอ้ตูบขยี้หัวตัวเองทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมแล้วถอนหายใจเฮือก
“โธ่เบียร์ ก็พี่อดไม่ได้จริงๆ คอเบียร์มันห๊อมหอม พี่ก็ขบแรงไปนิด …”
“ไม่นิดโว้ย!!!!!!!!!!! ไปสำนึกผิดเลยนะ แล้วจนกว่ารอยพวกนี้จะหายลุงห้ามเข้าใกล้ผมเด็ดขาด ห้ามจับ ห้ามกอด ห้ามจูบ ห้ามแตะ”
ถ้าเป็นการ์ตูนคนเขียนคงวาดให้มีหินก้อนเท่าช้างหล่นมาทับหัวผม โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ใครจะไปอดทนได้วะห้ามจับ ห้ามนู่นห้ามนี่ แค่มันโวยวายนี่ก็อยากจูบปากมันจะตาย!
ผมว่าตอนแรกผมก็เป็นคนกุมอำนาจอยู่นะ แต่ทำไมไปๆมาๆตอนนี้ผมชักจะกลายเป็นราชสีห์เชื่องเดินตามไอ้หมาต้อยๆ หรือผมจะเข้าลัทธิกลัวเมียตามหลังไอ้ปัณณ์ไปติดแล้ว ผมจึงนิ่งนอนใจกับปัญหานี้ไม่ได้จัดการนัดไอ้ปัณณ์ออกมาคุยกันประสา … พ่อบ้านละเหี่ยใจ
“หวัดดีพี่กร หน้าเครียดเชียวครับ”
“เออออ กลุ้มๆว่ะ มึงไปตักเลยกูยังกินไม่ลง”
“มาซะร้านบุฟเฟ่ต์นานาชาติ คงปัญหาใหญ่ งั้นผมขอไปตักก่อนนะ”
ไอ้ปัณณ์มันแดกเหมือนท้องเป็นหลุมดำตามประสาพวกชอบออกกำลังกาย ผิวมันคล้ำขึ้นจนเลยเฉดแทนมานิดหน่อย คงกำลังเห่อลูกรักคันใหม่ของตัวเอง เอาไปแว๊นทั่วเมืองแล้วมั้งน่ะ
“อ่ะว่ามา กลุ้มขนาดนี้มีเรื่องอะไรครับพี่”
“เมียกู ช่วงนี้แม่งดูมีพลังอำนาจมหาศาล ทำให้กูไม่ค่อยกล้าขัดใจซะงั้น มึงเกิดปัญหานี้บ้างปะ ตอนแรกๆกูนี่เป็นราชสีห์หลอกล่อมันได้หมดเลยนะ”
“หลอกล่อนั่นมันนิสัยหมาป่ารึเปล่าพี่”
ไอ้ปัณณ์ยิ้มขำทำเอาผมสะดุด ไอ้ห่านี้บอกว่าสิงโตก็สิงโตสิวะ!
“แหม่ ล้อเล่นน่ะ ว่าต่อๆ”
“เออ แล้วช่วงนี้แม่งเอาพลังมาจากไหนไม่รู้ แข็งข้อกับกูเว่ย ทำมาห้ามกูนั่นนี่นู่น เฮ้อ…”
ไอ้ปัณณ์อมยิ้มก่อนจะตักปลาหมึกเข้าปาก ตามันดูวิบวับเหมือนได้ฟังเรื่องถูกใจ ก็คงจะขำล่ะมั้งผมไม่เคยมีลุคนี้ให้มันเห็นด้วยสิ
“ผมเข้าใจพี่นะ แต่กรณีผมมันต่างกับพี่อยู่บ้าง”
“ยังไง?”
“ก็ผมแพ้ทางปิ๊งแต่แรกน่ะสิครับ เฮ้อ .. เป็นหนูน้อยในกรงเล็บแมวหน้าหวานตั้งแต่แรกเลย ผมเลยไม่เคยผ่านช่วงเวลาอันโชติช่วงประดุจราชสีห์แบบพี่กรเลยน่ะสิ”
มันทำหน้าละเหี่ยใจ…
“ไอ้สัสปัณณ์ มึงจ่ายเองเลยไอ้เหี้ย!!! เสียชาติเกิดจริงๆ กูนี่ไม่น่ามาปรึกษามึงเลย”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ผมมีทริคแนะนำนะ อันนี้รับรองว่าใช้ได้จริงๆพี่”
“อะไรวะ”
“ยินดีต้อนรับสู่สมาคมกลัวเมียครับ ณ โอกาสนี้ผมขอมอบปลาหมึกนึ่งมะนาวสุดอร่อยให้พี่กรหนึ่งตัว แรกๆอาจจะยังไม่ชินแต่ไปๆมาๆเราจะรู้สึกได้ว่าเหมือนมีเนวิเกเตอร์สั่งให้เราไปตามทางที่ภรรยาบอกทุกประการ เรื่องนี้จะว่าไปก็พูดยากแต่ในทางปฏิบัติมันก็ง่ายนะ แค่ยิ้มแล้วก็ … ครับ ครับ ครับ …”
“ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นน้องกูและเป็นผัวไอ้ปิ๊งนะปัณณ์ กูพูดเลยว่ารองเท้ากูบินไปฟาดหน้ามึงแน่”
“แหม่โชคดีจังที่พี่กรทำไม่ได้ กินเถอะครับ อร่อยจริงๆนะ”
เครียดโว้ย คนที่ให้คำปรึกษาแม่งเสือกชวนผมเข้าสมาคมกลัวเมีย! แม่งแต่แพ้เด็กอายุต่างกันเกือบรอบนี่มันเสียเซลฟ์โว้ย
ฟังไอ้ปัณณ์ทับถมเสียดสีไปสักพักตาผมก็ไปสะดุดที่ร่างคุ้นตา ที่หลายคนกำลังตามหา … เนม … เนมที่หายไปมาปรากฏตัวที่นี่กับผู้ชายร่างสูงหน้าตาเอาเรื่อง
สารรูปเนมตอนนี้ไม่ใช่ผู้ชายน่ารักออร่าจับแบบตอนที่ผมเจออีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงใบหน้าซีดเซียวตัวผอมโซกับผมยาวระต้นคอที่มัดไว้เป็นจุกเล็กๆ เหมือนขาดชีวิตไปแล้ว
“ปัณณ์มึงนั่งบังให้กูที กูโทรหาตำรวจก่อน”
“หือ ได้ๆ”
มันขยับมานั่งตรงที่ผมบอกเพื่อบังผมจากสายตาโต๊ะเนม ผมหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาตำรวจที่ทำคดีนี่อยู่ จะมาจับก็มาสักที หมายจับส่งไปนานแล้วไม่เห็นทำไรได้!
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีก็มีพนักงานเดินไปแจ้งโต๊ะเนมให้ออกไปพบเจ้าหน้าที่ที่อยู่หน้าร้าน บุฟเฟต์นานาชาติในโรงแรมนี้มีทางเข้าออกทางเดียวก็ทำให้เขาสองคนหนีไปไหนไม่ได้ ผมไม่เห็นว่าผู้ชายที่มากับเนมทำหน้ายังไงแต่เนมดูตกใจมาก แต่ก็ยอมไปกับตำรวจ โชคดีที่นั่งในมุมที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ใครครับพี่?”
“คนที่กรีดหน้าไอ้เบียร์”
“อ้อ ….ดูไม่น่าเป็นคนแบบนั้นได้เลยนะ”
“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ กลับกันเถอะหมดอารมณ์กินแล้วว่ะ เผื่อต้องไปสถานีตำรวจด้วย”
“ได้ๆ แต่สักครู่นะพี่ ผมขอจัดการสปาร์เก็ตตี้จานนี้ก่อน”
ไอ้ปิ๊งมาเอาผัวมึงกลับไปเลย!
เป็นอย่างที่คิดวันต่อมาตำรวจก็ติดต่อผมกับไอ้ตูบและบรรดาอาจารย์ไปที่สถานีตำรวจ ก็ตามที่คิดพยานหลักฐานประกอบกับเนมรับสารภาพว่าทำจริง พวกอาจารย์ก็ดูจะอึ้งไปที่นักเรียนดีเด่นกลายเป็นคนแบบนี้
“ยอมความได้มั้ยครับ”
ไอ้ตูบโพล่งขึ้นมา ตอนนี้มันจับมือผมไว้แน่น ทั้งๆที่ไอ้ตูบขอยอมความแต่เนมกลับแค่แค่นเสียงหัวเราะแล้วเมินไปทางอื่น
“ไม่ได้ครับ คดีอาญายอมความไม่ได้ กฏหมายมาตรา 295 ผู้ใดทำร้ายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กาย หรือจิตใจของผู้อื่นนั้น ผู้นั้นกระทำความผิดฐานทำร้ายร่างกาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับ”
ไอ้ตูบเลยได้แต่พยักหน้า ผมยกมือขึ้นยีหัวมันเบาๆให้กำลังใจว่ามันทำดีแล้ว สุดท้ายก็จบที่โดนโทษสูงสุดของมหาลัยนั่นคือการไล่ออก ส่วนทางกฎหมายต้องรอศาลตัดสิน จบเรื่องเนมก็ไม่พูดอะไรสักคำแค่ทอดสายตามองไปไกลๆส่วนอาจารย์ก็แยกย้ายกันกลับ ผมก็พาไปตูบกลับมาบ้าน
พอเข้าบ้านแค่นั้นไอ้ตูบก็กอดผมแล้วร้องไห้
“โอ๋ … ไม่เป็นไรแล้วนะ”
ปล่อยมันร้องให้เต็มที่ วัยแค่นี้เจอเรื่องแบบนี้ก็คงอึดอัด ถึงผมจะพามันไปเที่ยวไปทำนั่นทำนี่แต่ความกังวลมันก็ยังมีอยู่ พอเรื่องมันจบก็คงรู้สึกสบายใจ
“ขอบคุณนะครับ .. ที่อยู่กับเบียร์”
มันพึมพำอู้อี้แต่ก็ยังซุกหน้าอยู่กับอกผม
“ก็แฟนเบียร์ไม่อยู่กับเบียร์จะให้ไปอยู่กับใคร”
“ก็ลองไปอยู่กับคนอื่นดูสิ ไม่ปล่อยไว้แน่!”
“มีเบียร์คนเดียวก็ไม่มีเวลาให้คนอื่นแล้วน่า”
ตอนนี้ก็สบายใจได้มากกว่าเดิม ผมก็ยกเลิกประกาศเคอร์ฟิวไอ้ตูบมันเลยเนียนขอไปกินเหล้ากับเพื่อน วัยนี้ก็ต้องแบบนี้ล่ะมั้งผมเลยให้มันไปแต่ตอนกลับต้องให้ผมไปรับ มันก็โอเคแต่งตัวซะตั้งแต่หนึ่งทุ่ม เสื้อลิมิเต็ดของไอ้ปัณณ์กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ ผมเซ็ตเปิดหน้าผาก ตาเรียวเล็กยิ้มหยีโชว์ฟันขาว สองทุ่มกว่าไอ้เป็นเอกคนเดิมก็มาจอดหน้าบ้าน ไอ้เด็กนี่แม่งแต่งอย่างกับไปเดินแบบ เสื้อเชิ้ตพับแขนสีดำสนิทกางเกงยีนส์ขาเดฟสีน้ำเงินสว่างกับรองเท้าหนังสีน้ำตาลขัดมันวาววับ เข็มขัดหลุยส์วิคตองรุ่นเดียวกับที่ผมกัดฟันซื้อมาใส่เพราะแพ๊งแพง ผมมันไม่ได้เซ็ตเหมือนไอ้ตูบแต่แค่มันยกมือเสยก็ดูหล่อจนผู้ชายด้วยกันยังยอมมันเลยครับ
“โอ้โหมึงหล่อว่ะเอก กูใส่แตะไปต้องตลกแหงเลย กูไปเปลี่ยนรองเท้าบ้างดีปะ”
ไอ้ตูบของผมเริ่มไม่มั่นใจละล้าละลัง แต่แค่ไปกินเหล้ามันจะอะไรนักหนาแถมมันบอกว่าไปร้านแถวมอ ไอ้ตูบผมน่ะพอดีไอ้เด็กหน้านิ่งสิ ‘เยอะ’ ไป
“ไม่ต้องหรอก”
มันตอบแค่นั้นไอ้ตูบก็เลยขึ้นไปเป็นสก๊อยมอไซต์ราคาหกแสนกว่า ไอ้เด็กนี่ก็แค่พยักหน้าให้ผมด้วยใบหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วบิดออกไป ใจจริงผมก็อยากไปด้วยแต่เด็กมันคงไม่ชอบถ้ามีผู้ปกครองตามไป บางทีก็ต้องให้สเปซมันใช้เวลากับเพื่อนฝูงบ้าง ส่วนผมก็นั่งเหงาอยู่บ้านเลยชวนไอ้ปิ๊งไอ้ปัณณ์มาจิบเบียร์คุยกันที่บ้านแทน
แต่ปรากฏว่ามีตัวแถมมาด้วยอีกสองคน คือคุณปุณณ์(เรียกปุณณ์เฉยๆไม่ได้นะแม่งขมวดคิ้วใส่)ดาราดังคับฟ้าคับประเทศอยู่ตอนนี้กับแฟนเขาวิศวะกรป้ายแดงชื่อพิช จบใหม่แต่ของใช้พ่อคุณแพงแสนแพงก็รู้ละครับว่าลูกคนมีตังค์ แถมยังแบกเหล้านอกมาให้ผมกระแทกปากอีกด้วย
จากจะนั่งจิบเบียร์ชิวๆเลยสั่งสุกี้เดลิเวอร์รี่มาด้วย จะสั่งหมูกระทะไอ้ปิ๊งก็ไม่อยากกินของปิ้งย่าง คุณปุณณ์บ้านี่ก็บอกของปิ้งย่างไม่ดีต่อสุขภาพ สายแดกอย่างบรรดาสามีแก๊ง(ไอ้ปิ๊งมันเรียก)เลยได้แต่เออๆออๆต้มก็ต้มวะ
“น้องเบียร์กลับกี่โมงล่ะมึง”
ไอ้ปิ๊งถามระหว่างรอเดลิเวอร์รี่มาส่ง
“ไปกินเหล้ากับเพื่อน เห็นว่าร้านพี่เลย์อะไรนี่แหละ”
“อ๋อร้านพี่เลย์ ร้านประจำวิศวะเลยครับพี่กร สมัยผมเรียนอยู่ก็ต้องร้านนี้แหละ มีให้ไปกินทุกวาระ วันจันทร์แห่งชาติ วันอังคารแห่งรัก วันพุธฉลองกลางสัปดาห์ พฤหัสสุดรัญจวน วันศุกร์สุดๆ วันเสาร์เราต้องก๊ง วันอาทิตย์สุขสันต์วันแรกของสัปดาห์ ฮ่าๆ”
“ตับไม่แข็งนี่ถือว่าโชคดีมาก”
คุณปุณณ์ส่ายหัวเซงแต่ก็ชงเหล้าไอ้แฟนเขาต่อ ผมกับไอ้ปิ๊งมันหมอมีวินัยเหล้าอะไรนี่กินได้ไม่เยอะ แต่ไอ้คนเรียนครุมาแบบไอ้ปัณณ์ดันกินเก่งสู้ๆกับวิศวะแบบไอ้พิชได้ซะอย่างนั้น
“แล้วน้องเบียร์จะกลับกี่โมงหรือไปค้างกับเพื่อน”
“เดี๋ยวมันโทรมาแล้วกูออกไปรับ”
“โอ้โหหหหหหหหหหหหหหหหห กูล่ะหมั่นไส้ไปรับเด็กถึงที่ ทำไมตอนปิ๊งไปดึกๆปัณณ์ไม่ไปรับมั่งอ่ะ”
แซวผมเสร็จก็ไปหาเรื่องแฟนตัวเองต่อเก่งจริงๆ
“ก็ปิ๊งขับรถไป ปิ๊งดูแลตัวเองได้แล้วนี่นา แต่น้องเบียร์ยังเด็กอยู่เลย”
“กูแปลให้มั้ยปิ๊ง ควมจริงคือมึงมันไม่น่ารักเหมือนไอ้เบียร์กูที่ยังต้องการความใส่ใจ มึงมันแก่ละ ลองเป็นสาวๆเช้งกะเด๊ะ อื้อหือแทบจะอุ้มมึงขึ้นรถ”
ไอ้ปิ๊งมันปาขนมใส่หน้าผมหนึ่งกำ
“ไอ้สัส ชาวบ้านร้าวฉานคืองานของมึงเรอะไอ้กร!”
“แต่ผมเห็นด้วยกับคุณกรนะ พิชก็ไม่เคยอยากไปรับผมเหมือนกัน คบแรกๆนี่ก็มีอยู่หรอก แต่พอช่วงนี้ชอบบอก คุณก็ขับรถไปสิจะได้ขับแข็งๆสักที ที่แท้ก็เบื่อไม่อยากดูแลนี่เอง”
คนอ่อนสุดในโต๊ะที่โดนหางเลขไม่รู้ตัวสำลักเหล้ารีบวางแก้วปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่จริงเลย โธ่คุณปุณณ์ไม่ใช่อย่างน้านนน พี่กรครับทำไมทำกันแบบนี้ล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้า”
“เดี๋ยวน้องเบียร์กลับมา กูเอาคืนแน่มึง”
ผมยักคิ้วทำท่าไม่เกรงกลัวต่ออิทธิฤทธิ์ไอ้ปิ๊ง หึหึ ก็รู้ว่าเป็นการล็อบบี้กันไปมาระหว่างเพื่อนล่ะครับ กินไปสักพักจนสุกี้มาส่งก็พอจะซึมซับได้ว่าไอ้คุณปุณณ์อะไรนี่มันเก๊กหน้าไปงั้นแต่ก็มีมุมหน่อมแน้มไม่ได้ถือตัวอะไร จริงๆผมแอบหมั่นไส้เขาอยู่ตั้งแต่แรกเพราะเคยเป็นศัตรูร่วมรักสามเศร้ากับไอ้ปิ๊งเพื่อนรักผมและหมอคณินทร์ซึ่งตอนนี้หลุดวงโคจรไปอยู่ทวีปไหนแล้วไม่รู้
ตอนนี้ชักรู้สึกตัวเองปากหมามากขึ้นกว่าเดิมสงสัยติดไอ้ตูบมาซะแล้วเรา เขาว่าแฟนกันมักจะซึมซับนิสัยกันและกัน ผมคงซึบปากหมาๆมันมาติดตัว
ต้มกินกันไปจนพ้นสี่ทุ่มนิดๆ ไอ้ตูบก็โทรมา
“ว่าไง ให้ไปรับเลยมั้ย”
“โอเคคค ไปส่งไอ้หมูในมอด้วยได้มั้ยอ่ะลุง หมูไม่มีรถกลับ”
“ได้สิ แล้วนทีล่ะ?”
“นทีเอามอไซต์มา มันอยู่หอแถวนี้”
“เมามั้ย?”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย กินไปสองแก้ว ไม่ค่อยชอบอ่ะ มาฟังเพลงเฉยๆ”
“โอเคเลย นี่พี่ปิ๊งกับพี่ปัณณ์แล้วก็มีอีกสองคน เป็นดาราด้วย มากินสุกี้ที่บ้าน”
“หือออออ เพื่อนลุงหรอ ไอ้เบียร์ไปอยู่กับเพื่อนก่อนเปล่าเผื่อคุยไรกัน?”
ไอ้ตูบมันก็คงอยากให้สเปซผมกับเพื่อนเหมือนที่ผมให้สเปซกับมัน
“ไม่เป็นไร มาก็ดีจะได้รู้จักกัน งั้นพี่ไปรับเลยนะ”
“คร้าบบบบบบบบ มาทางประตูทิศเหนือนะ ทางบ้านเราผ่านร้านแน่นอนก่อนถึงมหาลัย”
ผมนี่อดยิ้มไม่ได้เลยพอมันพูดว่า ‘บ้านเรา’ ดูอบอุ่นฟินนาเล่อย่างบอกไม่ถูก
“ไอ้สัสคุยกับเมียทำยิ้ม ไปรับน้องมาเร็วกูคิดถึง แฟนไอ้กรแม่งน่ารักมากเลยครับคุณปุณณ์ เป็นรุ่นน้องพิชแหละเนอะ?”
“มาเลยต้องรับน้องหน่อยละ ฮ่าๆ”
“หึหึ กูไปรับเด็กมันก่อนแล้วกัน”
“เอารถผมไปก่อนแล้วกันครับพี่กร เพราะผมจอดบังประตูอยู่”
พิชส่งกุญแจบีเอ็มดับบลิวที่ถึงจะไม่ใช่รุ่นล่าสุดแต่แม่งก็รุ่นท๊อปของไม่กี่ปีก่อนนี่เอง บุญตูดแลยงานนี้
ร้านพี่เลย์ที่ว่าก็หาเจอไม่ยาก มาถึงทั้งแก๊งมันก็ยืนเรียงแถวหน้าร้านเรียบร้อย เป็นเอกที่หล่อเนี้ยบเหมือนมาผับไฮโซไม่ใช่ร้านเหล้าแถวมหาลัยก็ยืนโดดเด่นอยู่ริมขวาสุดต่อด้วยไอ้นทีที่นั่งยองๆคุยโทรศัพท์แล้วก็ไอ้หมูกับไอ้ตูบของผมที่ยืนคุยกันอยู่
ผมตบไฟบอกมันว่าถึงแล้วก่อนลดกระจกลง เด็กๆก็ยกมือไหว้ยกเว้นไอ้เป็นเอกเหมือนเดิมที่ก้มหัวให้ ไอ้ตูบกับหมูก็โบกมือลาเพื่อนขึ้นรถ นทีก็โบกมือลาผมก็ขับออกมาไปตามทางที่หมูบอก หมูเป็นลูกคนสวนมหาลัยเลยได้อยู่ในหอพักคนงานในมอ ผมว่าสวัสดิการแบบนี้ก็
ดี อย่างหมอแบบผมก็มีคอนโดเล็กๆให้เหมือนกัน เมื่อก่อนปิ๊งมันก็อยู่ก่อนจะย้ายมาอยู่กับปัณณ์
“รถใหม่หรอครับพี่กร โคตรเจ๋งอ่ะ”
“เมื่อเย็นยังไม่ใช่คันนี้เลยนะเว่ยไอ้หมู รถใครอ่ะลุง”
“หึหึ รถเพื่อนพอดีจอดบังประตู ขี้เกียจถอยเขาเลยให้ขับมาก่อน สบายมั้ย?”
“มากกก โอ้โหเจ๋งอ้ะ”
ไอ้หมูกับไอ้ตูบพากันตื่นเต้นรถแพง เด็กผู้ชายก็ต้องเรื่องรถนี่แหละ ผมผ่านวัยนั้นมาก่อนแต่พอทำงานจริงๆจะถอยมาใช้สักคันก็เสียดายตังเลยเอารถเก๋งคันละล้านต้นๆแทน
ส่งหมูเรียบร้อยไอ้ตูบมันก็หันมาเกาะแขนผมทำตาวาวทันทีที่ส่งหมูเสร็จ เออไอ้เด็กวัยนี้มันคงมีดารานักร้องในดวงใจสินะ
“เป็นนักร้องน่ะ”
“น่านนนแหละ คนไหนอ่ะ”
“ชื่อปุณณ์”
“หา !!!!!!!!!!!!!!!! ปุณณ์ปฐพีอ้ะนะ !”
“อือ ทำไมล่ะ ดังหรอ”
“โอ้โห ดังมากกกกกกกกกกก เมื่อสมัยผมยังไม่เข้ามาเรียนคณะวิศวะเชิญมาร้องที่งานเฟรชชี่คณะด้วยมั้ง แบบเสียดายน่าจะแก่กว่านี้ปีนึง จะได้เข้ามาดู ฮึ่ยยยยยยย จะได้เจอจริงอ่ะ ผมหล่อยังต้องขอถ่ายรูปเยอะๆไปลงเฟสบุค”
“ไม่หล่อสักนิด”
“จริงอ่ะ โอ้ยยย ต้องกลับบ้านทาแป้งก่อน”
“แต่น่ารัก..”
“แล้วก็หวี… เอ๊ะ ลุง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมไม่เห็นหน้ามันหรอกแต่คิดว่ามันคงเขิน หึหึ การจีบแฟนตัวเองนี่มันทำให้ความรักชื่นฉ่ำจริงๆนะครับ เอาทริคนี้ไปใช้ได้นะผมไม่หวง
กลับถึงบ้านไอ้ตูบก็เกิดอาการเขินดาราเดินเกาะหลังผมไม่กล้าโผล่หน้าออกไป จนเดินมาถึงสวนหลังบ้านที่วงสุกี้ยังดำเนินต่อไป
“ออกมาแนะนำตัวได้แล้วเร็วๆ เด็กสุดในโต๊ะเลยนะน้องเบียร์ ฮ่าๆ”
ไอ้ปิ๊งตะโกนแซวเพราะไอ้ตูบมันโผล่มาหน้าออกมาจากข้างหลังผมแล้วผลุบหลบเหมือนเดิม
“เขินคนดังอยู่ฮ่าๆ”
“ลุงอ้ะ อย่าแซวดิ!!”
“เอ้ามาถ่ายรูปเร็ว นานๆทีจะได้เจอแบบเอ็กคลูซีฟนะ พี่ชายพี่เอง ถ้ารูว่าชอบพามารู้จักตั้งนานแล้ว”
ไอ้ปัณณ์ยังแซวต่อ คุณปุณณ์เลยร่วมวงแกล้งด้วยลุกเดินมาควงแขนไอ้ตูบที่ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ก่อนจะพาไปนั่งข้างๆ หน้าไอ้ตูบแดงก่ำไปถึงคอเลยครับ นี่ถ้าไม่ติดว่าผัวคุณปุณณ์นั่งเป็นตัวเป็นตนผมนี่มีหึงแน่ๆ
สักพักก็หยอกล้อไอ้ตูบหน้าแดงกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถ่ายรูปคู่ไอ้ตูบให้ไปหลายช็อต คุณปุณณ์ก็ให้ถ่ายเต็มที่แล้วแลกกันฟอลอินสตาแกรม ทวิตเตอร์ คนรับเฟสบุคสารพัดจะทำกันนั่นล่ะ
“เดี๋ยวนี้คุณปุณณ์เล่นอะไรพวกนี้เป็นแล้ว ตอนหัดแรกๆนี่ผมทำให้ทุกอย่างเลยครับ เดี๋ยวนี้พอจะทำให้มีโกรธด้วยนะ เอาใจยากจริงๆคนแก่”
เพี๊ยะ !
“โอ้ยเจ็บนะคุณ”
“สมน้ำหน้า น้องเบียร์พี่โพสรูปคู่เรานะ เดี๋ยวพี่แทกไป น้องเบียร์จะได้มีคนไปตามฟอล มีแฟนคลับในตัวเผื่อมีคนชวนเข้าวงการจะได้ทำงานด้วยกัน”
“แหะๆ ผมไม่หล่อคงไม่ขนาดน้านนนนน”
“หัดเป็นโมเดลลิ่งแล้วหรอพี่ปุณณ์ หัดจัดการคิวตัวเองก่อนมั้ยเห็นงงอึนตลอดเลย สงสัยจะแก่แบบพิชมันว่า”
“ไอ้น้องเวร!”
เสียงหัวเราะแซวยังดังตลอดทั้งคืน ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้นะคนที่ผมชอบอยู่กันพร้อมหน้า ไม่มีใครสนใจเรื่องไอ้ตูบมีแผลเป็นสุดเท่ ทุกคนรักไอ้ตูบของผมเหมือนที่ผมรัก ไม่มีสายตาแปลกๆที่เพศเดียวกันคบกันแล้วไอ้ตูบของผมก็ยิ้มจนแก้มปริแบบที่ผมชอบ
….. สุดท้ายแล้วความสุขคนเราก็แค่เห็นรอยยิ้มของคนที่เรารัก… ก็แค่นั้นเอง
- --------------------- จบบบบ -------------------
ไม่ถึงสามสิบตอนแบบที่บอกไว้เนาะ >_< นอกนั้นตามในตอนพิเศษนะคะ น่าจะอีกนานกว่าจะได้ออกเล่ม เพราะ ปุณณ์กับพิช (เด็กช่างรักจริงเคยได้ยินมั้ยครับคุณ) ยังไม่ออกเลย T_T ส่วนหมอปิ๊งกับปลาทูตอนนี้หนังสือหมดนะค้าาาา
ส่วนเรื่องต่อไปต้องเป็น ...... อิอิ
ปล. แบมขออนุญาตพักการแต่งนิยายจนถึงเดือนสิงหานะคะ จะไม่อัพเรื่องยาวๆแบบนี้แล้วน้า เพราะว่าต้องเตรียมตัวไปอเมริกาค่า แต่อาจจะแวบๆเอาเรื่องสั้นมาลง หรือคำนวนแล้วมีเวลา ไม่ดองยาวแบบเรื่องนี้อีกก็อาจจะมาเร็วหน่อยนะคะ T^T
อย่าพึ่งลืมแบมกันน้า โฮฮฮฮฮ T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
