ตอนที่43-ห่างกันสักพัก
“ไปแล้วรีบกลับห้องเลยนะ”
“ครับ”
“จะไปนานป่าวอ่ะ”
“แปปเดียว”
“เสร็จแล้วจะแวะไปไหนอีกป่ะ”
ส่ายหัว
“อื้ม งั้นขับรถดีๆ” เนปจูนบอกหน้าหงอย เดินตามแขกไปจนถึงรถมัน
ที่เขากำลังทำหน้าแบบนั้นเพราะว่าเมื่อกี้ก่อนเราจะเดินออกมาโรงรถ
ไอ้เอิร์ธมันดันโทรเรียกติณให้ตามไปที่นี่เพื่ออยู่ร่วมเป่าเค้กวันเกิดแฟนมัน
ซึ่งดูๆแล้วเขาไม่เห็นความจำเป็นที่ติณต้องไปสักนิดเลยว่ะ เหอะ
“กูเชื่อใจมึงนะ”
“ครับ” ติณณภพตอบ พยักหน้ารับนิ่งๆ ยกมือโยกหัวจูนแล้วเข้าไปนั่งในรถก่อนลดกระจกลง
วันนี้เขาจำเป็นต้องส่งจูนกลับมานอนบ้านเพราะแม่มันเรียกตัวและอีกอย่าง
พ่อกับแม่มันก็อยากชวนเขามาทานข้าวที่บ้านด้วย
อีกไม่ถึงอาทิตย์พ่อแม่จูนจะกลับแล้ว มันเลยบอกจะนอนที่บ้านยาวเลย
แล้วแฟนอย่างเขาจะทำอะไรได้วะ นอกจากต้องนอนที่ห้องคนเดียว...
“ไม่ต้องมาทำหน้านิ่งเลย มึงกักตัวกูไว้สามวันสามคืนพ่อแม่กูยังไม่บ่นสักคำ” จูนพูดบอก เอามือเข้าไปผลักหัวมันในรถ
แต่มันกลับจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแล้วไล่สูดดมกดจูบตั้งแต่ปลายนิ้วมือจนถึงลำแขน
“ติณอย่ารุ่มร่ามในบ้านกูดิ” จูนบอกเสียงเบา พยามดึงแขนออกแต่มันกลับแค่หยุดการกระทำและเงยหน้ามอง
กูเขินนะเว้ย ไม่ใช่ไม่เขิน เล่นมาอ้อยอิ่งมองตาหวานเชือมใส่ขนาดนี้ เป็นใครจะไม่เขินและใจสั่นบ้างวะ
“...ติณปล่อยได้แล้ว” จูนพยายามชักแขนกลับอีกรอบ คราวนี้มันปล่อยกลับคืนอย่างง่ายดาย
“หึ” ติณหัวเราะในลำคอ ยกยิ้มมุมปากส่ายหัวให้กับตัวเอง
จะทนไม่เจอและคิดถึงมันได้มั้ยวะ ..
“ขับรถดีๆ ถึงห้องโทรมาด้วยนะ” เนปจูนบอกแล้วถอยออกมา
“อืม มึงเข้าบ้านได้แล้วไป” ติณสตาร์ทรถ หันไปบอกแล้วนั่งรอดูจนมันเข้าบ้านไป เขาถึงขับรถกลับบ้าน
.
.
.
“จูน”
เนปจูนหันไปตามเสียงเรียกแล้วขานรับ “ครับ”
“ตกลงนี่จริงจังกับมันใช่มั้ย”
“ก็...” เขาพูดค้างแค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงดุๆจากพี่ชาย
“ถ้าจริงจังจะได้ไม่ห้าม”
“เออ...ครับ ก็ประมาณนั้นแหละพี่โต” เขาบอกเสียงเบา แอบหน้าแดงหน่อยๆ
ไม่รู้พี่ชายทำใจเรื่องเขาคบกับไอ้ติณได้รึยัง แต่ช่วงนี้ก็เห็นห่างๆไปเวลาเจอหน้าก็ไม่ค่อยได้ถามจนมาตอนนี้นี่แหละ
“อืม งั้นดูดีๆแล้วกัน” พลูโตบอกเสียงเข้ม ยืนจ้องหน้าน้องชายอยู่เกือบนาทีก่อนจะเดินเข้าไปกอดบ่าแน่นๆ
จริงๆก็ยังไม่ค่อยมั่นใจในตัวว่าที่น้องเขยเท่าไหร่หรอก แต่หลังจากมันมากินข้าวที่บ้านด้วยวันนี้
เขาแอบสังเกตการณ์เงียบๆก็เห็นมันดูท่าทางโอเคนอบน้อมดี ไม่หยิ่งเหมือนที่เจอวันแรก หึ
“พี่โตไม่ต้องกลัว จูนข่มมันอยู่อยู่แล้ว ฮะๆ” จูนพูดกลั้วหัวเราะ คล้องแขนพี่เดินขึ้นไปข้างบนบ้าน
“หึหึ ร้ายเหรอเรา”
“ฮ่าๆ”
ติณณภพขับรถมาถึงที่นี่ในเวลาสามสิบนาทีต่อมา
เขาเดินมาหาเพื่อนที่นั่งกินเหล้าเฮฮากันอยู่ที่โต๊ะประจำซึ่งข้างกายแต่ละคนล้วนมีหญิงสาวแนบข้างด้วยทั้งนั้น
“แหม่ กว่าจะมาได้”
“เมียยอมปล่อยตัวมาแล้วหรือครับบ”
เขาเหลือบไปมองไอ้สองลูกคู่ตั้มกับแชมป์ที่ยื่นปากมาแซวแล้วนั่งลงข้างๆพุทธ
“มึงนี่แฟนกูน้องโอ..น้องโอ นี่ไอ้ติณเพื่อนพี่ครับ” เอิร์ธแนะนำแฟนหมาดๆให้เพื่อนรู้จักแล้วยักคิ้วลิ่วตาให้มันแบบรู้กัน
ติณได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อน ก็น้องโอมัน โอเคธรรมๆดาซะที่ไหนละ อกเป็นอก เอวเป็นเอว ตัวเล็กแต่หน้าตักหน้าใจไม่เล็กตามนี่นะ หึหึ
เข้าใจเลือกเชียวมึง
“ไอ้กานต์ละ” เขาหันไปถามแชมป์แล้วยื่นมือไปรับแก้วเหล้ามาจิบ
กะว่าพอเป่าเค้กเสร็จจะรีบกลับเลยเพราะมีคนรอให้โทรรายงานตัวอยู่
“มาได้ที่ไหน พอไอ้นนท์รู้ว่ามีผู้หญิง อิสระของไอ้กานต์คืนนี้ก็หมดลงอย่างน่าเวทนา” ตั้มพูดบอกกลั้วหัวเราะ
นี่ยังจำเสียงแว๊ดๆของไอ้นนท์ที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ได้ดีอย่างไม่ต้องนึกถึง
วันนี้มีแค่ผู้ชายที่มักเนื้อนมไข่อย่างไอ้ตั้ม ไอ้แชมป์ ไอ้เอิร์ธ และไอ้มิตรเท่านั้นที่นั่งอยู่ตรงนี้
ก็พอจะเข้าใจแล้วละว่าทำไมเอิร์ธมันถึงโทรตามเขายิกๆ
“เป่าเค้กเลยมั้ย เดี๋ยวจะดึก โอต้องรีบกลับไม่ใช่เหรอ”
ติณหันไปมองไอ้เอิร์ธที่พูดน้ำเสียงออเซาะกับแฟนแล้วได้แต่ยกยิ้มมุมปาก
หึหึ น้องเขาไม่รีบหรอก แต่มึงต่างหากที่รีบ
“ตามใจพี่เอิร์ธคะ”
สิ้นเสียงคำพูดแฟนไอ้เอิร์ธ พระเอกหนุ่มในตอนนี้มันก็ยกมือแล้วดีดนิ้วดังเปาะ
จากนั้นไฟทั้งร้านก็ดับลงแล้วมีเสียงดนตรีเล่นเพลงวันเกิดตลอดจนมีคนเดินถือเค้กมายื่นให้ไอ้เอิร์ธ
ติณมองเพื่อนด้วยอาการทึ่งๆ จะตลกก็ตลก จะขำก็ขำไม่ออก กลัวเสียมารยาท
เขาจะยอมให้มันเป็นพระเอกตอนหนึ่งก็ได้ว่ะ ไหนก็อุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้แล้ว
“มีความสุขมากๆนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
จบละครฉากนี้ ทุกคนก็พากันออกมาจากร้านโดยที่แขนไอ้เอิร์ธยังมีแฟนคล้องอยู่ และแขนไอ้ตั้มกับมิตรก็มีเพื่อนน้องเขาคล้องอยู่
อ้าว...แล้วไอ้แชมป์ละ?
“มึงไม่มีใครควงเหรอแชมป์” ติณถามเพื่อนพาซื่อแบบคนไม่รู้อะไร แต่กลับโดนมันค้อนใส่แล้วย้อนถาม
“กูเลือกอยู่โว้ย แล้วมึงอ่ะ สนใจสักคนมั้ย?”
ติณหัวเราะในลำคอส่ายหัวตอบเพื่อนไปมา
ความคิดนี้ไม่ได้อยู่ในหัวเขามานานมากแล้วละ
“กลัวเมียนี่หว่า” แชมป์ยังพูดแหย่จนเดินมาถึงรถ ทุกคนบอกลาแยกย้ายกันไปยกเว้นเขากับไอ้ติณ ยังยืนคุยกันอยู่
“กูยอมให้มึงว่ากลัวเมีย ดีกว่ากลับไปแล้วทะเลาะกับมันน่ะนะ” ติณพูดบอกเสียงเรียบ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“กูถามจริงนะ มึงจริงจังกับไอ้จูนขนาดนั้นเลยเหรอ” แชมป์ถามด้วยความอยากรู้ หยิบบุหรี่ของตัวเองขึ้นมาแล้วต่อไฟจากปลายมวนของไอ้ติณ
“อืม ก็จริงจัง” ติณตอบแล้วมองตรงไปยังข้างหน้า
ก็จริงจังตั้งแต่จีบมันแล้วนะ..
“แล้วมึงรู้สึกไงวะที่ชอบผู้หญิงอยู่ดีๆแต่ตอนนี้กลับไปมีเมียเป็นผู้ชาย”
“ถ้ามึงตัดคำว่า ผู้หญิงผู้ชายออก แล้วลองมองไปที่น้องคนนั้นที่พยายามส่งสายตาให้มึง มึงจะเข้าใจ หึหึ”
“ห๊ะ อะ...อะไร ใครวะ” แชมป์ทำหน้าเหรอหรา มองซ้ายขวา คิดไม่ทันตามคำพูดเพื่อน
ไหนใครวะ น้องคนไหนส่งสายตาให้กูอยู่ กำลังรออยู่เลยมึงเอ๊ย
ยังไม่ทันที่ติณจะตอบอะไรเพื่อน ชายหนุ่มตัวเล็กผิวขาวโอโม่ก็เดินก้มหน้าเข้ามาหามันแล้วยื่นโทรศัพท์ให้โดยไม่มองหน้า
“อะไรครับน้อง” แชมป์ถามคนตรงหน้างงๆ ยังไม่รับโทรศัพท์ที่ถูกยื่นมาให้
“พี่...” คนมาใหม่เงยหน้าลากเสียงยาวคำว่าพี่
หรือเขาจะไม่ใช่แบบเราวะ!?
“ครับ?”
“ขอโทษครับ ผมคงเข้าใจผิด”
“ห๊ะ? อะไรวะมึง?”
“ไอ้โง่” ติณด่าโง่ใส่หน้าเพื่อนเต็มๆเมื่อมันหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ
เขาเห็นว่าน้องคนนั้นแอบยืนมองไอ้แชมป์นานแล้วแต่ไม่ได้บอกมัน
พอน้องเขากล้าเดินเข้ามาขอเบอร์เสือกยืนงงอีก เชื่อแล้วละว่าไอ้แชมป์มันไม่เหมาะกับสายนี้จริงๆ
แล้วเขาเหมาะงั้นสิ? หึหึ
แค่นึกถึงคนที่ทำให้เขารักตอนนี้ก็อยากกลับห้องแล้ววะ
“เฮ้ย กูกลับแล้วนะ” ติณบอกเพื่อนแล้วเดินไปขยี้บุหรี่ลงถังทรายที่ตั้งอยู่ระแวกนั้น
“กูละเบื่อคนมีคู่จริง” แชมป์บอกหน่ายๆ เดินไปขยี้บุหรี่ตาม
“เบื่อก็ให้เบอร์น้องคนนั้นดิ” ติณพูดบอก พยักพเยิดหน้าไปทางน้องคนนั้นที่ยังยืนคนเดียวอยู่หน้าร้านที่เดิม
“อะ...” แชมป์หันไปมองตาม ชักเริ่มเข้าใจที่เพื่อนพูด “นี่มึงจะเริ่มทำตัวเป็นพ่อสื่อเหมือนเมียมึงแล้วนะเชี่ย”
“หึหึ กูกลับละ” ติณตบบ่าเพื่อนแล้วเดินไปยังรถตัวเอง รีบขับกลับห้อง
นี่เข้าไม่ได้ทำตัวเป็นพ่อสื่อเหมือนไอ้จูนนะ ก็แค่สงสารน้องคนที่ยืนตาละห้อยมองไอ้แชมป์อยู่แค่นั้นเอง
RRR
“มึง...” เนปจูนรีบรับโทรศัพท์ที่นอนเฝ้าอยู่นานแล้วเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นในคราแรก
เขารอตั้งแต่มันขับรถออกไปจนตอนนี้ เที่ยงคืนกว่า แม่งเพิ่งโทรมา ไหนบอกไปแปปเดียวไงว๊ะ
“ครับ หึหึ รีบรับขนาดนั้นเลย” ติณขานรับ หัวเราะน้อยๆ เดินเข้าห้องนอนแล้วเปิดลำโพงคุยเพราะกำลังจะถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ
“เออดิ ทำไมไปนาน” จูนถามน้ำเสียงกระเง้ากระงอดแต่ปากกลับยิ้มกว้าง
“ไม่นานนะ ดูเวลาดีๆ”
“เกือบสองชั่วโมง นานนนน”
“ทำไม คิดถึงเหรอ”
“เออดิ...” เนปจูนตอบเสียงเบา ยิ้มเขินๆกับตัวเอง ซุกหน้ากับหมอนไปมา
“หึหึ เหมือนกัน”
เนปจูนยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดจากมัน
พวกเขาคุยกันอีกสักหน่อยติณก็บอกให้รอห้านาทีเพราะมันจะเข้าไปอาบน้ำ ซึ่งเป็นห้านาทีจริงๆ ไม่มีเผื่อไม่มีขาด
ก็ถ้ามึงจะอาบเร็วขนาดนี้ละก็นะ...
“ง่วงยัง”
“นิดหน่อย”
“แล้วทำไมไม่นอนก่อน”
“นอนก่อนก็ไม่ช่วยไรเพราะมึงยังไม่ถึงห้องเลย”
“ทำไมละ”
“รู้ดีแล้วอย่ามาถามหน่า”
“ก็อยากได้ยินมึงพูด”
“กูว่ามึงแปลกๆนะ” เนปจูนถามอย่างจับผิด ทุกทีมันไม่พูดเยอะไม่อ้อนขนาดนี้นะ ถึงคำอ้อนมันจะฟังดูชอบกลก็เถอะ -_-
“แปลกยังไง ก็หล่อเหมือนเดิมทุกวัน”
“แหวะ”
เนปจูนพูดเสียงอ้วกใส่หูมันดังๆก่อนจะบอกมันให้เข้านอนได้แล้วเพราะคุยไปคุยมามองดูเวลาอีกทีก็เกือบตีสอง
เชื่อเถอะว่าถึงแม้จะเจอกันบ่อยๆ อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ยังไงพอห่างกันสักประเดี๋ยวกลับมีเรื่องเยอะแยะให้ต้องคุยจนไม่อยากวาง
คนรักกันนี่..เป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคู่ป่ะ... >.<
พูดไปแล้วก็เขิน...
นอนกันเถอะ..
ฝันดีครับ.
—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—
หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ] (อ่าน 170131 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก