ต่อ
วันนั้นผมนั่งรถเมล์กลับบ้านอย่างสบายใจ
นั่งเพ้อเวลาได้อยู่กับบอยสองต่อสอง คิดแล้วมีความสุข
แต่ว่าเวลาผมนั่งเพ้อของผมอยู่ดีๆ หน้าไอ้โอก็ชอบลอยมาทุกทีสิน่า
มันจะจองเวรกูแม้กระทั้งความคิดเลยหรอว่ะ
ผมตัดสินใจจะย้ายเข้ามาอยู่กับบอยก็เย็นวันเสาร์
เย็นวันเสาร์ตอนแรกผมตัดสินใจจะขนของมาเอง
แต่พ่อกับแม่นะสิครับ ยืนยันจะมาดูหอให้ได้ ไม่รู้จะอะไรกันนัก
สงสัยอยากจะเห็นแฟนของลูกมั้ง อิอิ
มาถึงห้องหอรอรัก ผมเคาะห้องอยู่นานมาก บอยไม่มาเปิดซะที งงจริง
ก็เลยลองโทรเข้ามือถือ ปรากฏว่าบอยไม่อยู่ห้อง กลับบ้าน
แถมเอากุญแจฝากไว้กับไอ้โออีก(เพิ่งรู้ว่าไอ้โอก็อยู่หอนี้ แต่อยู่คนล่ะตึก)
ก็ต้องโทรไปหามันสินะ
เวรกรรมของตูแท้ๆ
ว่าอย่างนั้นผมก็เลยควักโทรศัพท์ออกมากดเบอร์มือถือไอ้โอที่บอยเพิ่งให้มา
“ใครว่ะ”มันรับสาย
“กูเอง”ตอบไปอย่างเซ็ง ทั้งๆที่จะขอความช่วยเหลือจากมัน
“กูนะใคร”มันกวนตีนต่อ เอาว่ะใจเย็น ใจเย็น
“ที”
“จะเอากุญแจหรอ”มันถาม ฉลาดดีนิมึง
“เออ เอาลงมาให่หน่อยดิ”
“แมร่งเดือดร้อนกูจริงๆ เลย”มันบ่น
“งั้นกูขึ้นไปเอาเองก็ได้”ตัดบท ไม่อยากทะเลาะกะมันต่อหน้าพ่อกะแม่
“มึงจะขึ้นมาได้ยังงัย มีคีย์การด์หรอ”เออว่ะ ถูกของมึง
“งั้นมึงก็เอาลงมาให้หน่อยดิ”
“เออ มึงมารอใต้ตึกกูดิ”แล้วมันก็วางสายไป ผมเลยบอกให้พ่อกับแม่รออยู่ที่รถ
แล้วรีบวิ่งไปรอไอ้โอที่ใต้หอมัน
ผมไปยืนรอมันได้สักพัก ไอ้โอก็ลงมา
“เอาไป”มันยืนกุญแจให้
“ขอบใจ”แล้วผมก็เดินจากมันมา
“เด๋ยว ไอ้ที”
“อะไร”
“มีใครช่วยขนของป่าว”ไม่น่าเชื่อหูตัวเอง มันมีน้ำใจ
“อ้อ มีแล้ว พอดีพ่อกับแม่มา”ผมตอบมันไป
“มึงไปใช้พ่อกับแม่ได้งัยว่ะ”
“แล้วจะให้กูใช้มึงรึงัย ยังกะมึงจะช่วยกู มึงเกลียดกูจะตาย”
“ก็เอองัย เด๋ยวกูช่วยเอง แล้วใครบอกว่ากูเกลียดมึง”มันพูดเสร็จก็เดินนำหน้าผมไป
งงกะมันครับ วันนี้มันเป็นอะไรของมัน ผีเข้ารึงัยว่ะ
*โทษทีนะครับ สั้นไปหน่อย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
