หัวข้อ: เด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ กับพี่ชายปากบอน บ้านข้างๆ โดย ภัคD

[andyus1]

จบแล้ว เส้าจัย

ทำงัยได้ นัยเมื่อมันไม่ใช่ของเรามาตั้งแต่แรก

ยังงัยมันก็คงไม่ใช่ตลอดไป ทำใจ

ซักวันเราจะมีคนของเรา สาธุ 

[myxt]

อ่านเรื่องนี้แล้วอึดอัดจัง อาจจะเป็นเพราะเราเห็นแค่มุมมองจากคนๆเดียวคือ ฉาย
เอาเข้าจริงๆแล้ว ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตะวันคิดอะไรนอกจากที่ฉายเข้าใจบ้างรึเปล่า
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเศร้า แต่ร้องไห้ไม่ออกจริงๆค่ะ
เศร้ากับความรู้สึก"รัก"ของฉายที่ถูกเปลี่ยนรูปแบบไปเรื่อยๆตามเวลาที่เปลี่ยนไป
ซึ้งใจกับความมั่นคงใน"รัก"ของฉายที่มีให้ตะวัน
ดีใจที่ตอนนี้ฉายยังมีตะวัน และตะวันก็ยังมีฉาย
....
ขอบคุณคุณภัคDที่สร้างงานเขียนชิ้นนี้ขึ้น ประทับใจมากๆค่ะ
ขอบคุณคุณTHIPที่ทำให้มีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณพี่น้ำตาลที่แนะนำ
ขอบคุณน้องนิวที่แนะนำพี่น้ำตาลอีกที

.....
เรื่องนี้ทำให้เข้าใจใน"รัก"ของตัวเองมากขึ้นแฮะ ^_^

[fOnfOn :D]

ในที่สุดก็อ่านจบแล้ง

อยากบอกว่าชอบที่คุณภักD เขียนมากเลยคะ ภาษาที่ใช่ดีมาเลย แบบว่าไม่ได้สวยหรูแต่ก็ทำให้อ่านไปแล้วเห็นภาพตามไปด้วย

อีกอยาก อ่านเรื่องนี้แล้วเสียน้ำตาไปเยอะมาก

ไอ้ตอนอ่านอ่ะมันไม่ร้องหรอกค่ะ แต่พออ่านจบแล้วน้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้ ไหลมาพรากๆ เลย

ดีนะที่อ่านคนเดียว ไม่งั้นคงถูกมองแน่ๆ เลย อิอิ

ปล.กระดาษชำระเกือหมดม้วนเลยล่ะค่ะ

[patz]

ชอบภาษาที่ใช้เขียนมากๆเลยครับ


จริงๆเคยอ่านมาแล้วรอบหนึ่ง ตอนนั้นอ่านไปร้องไห้ไป จนปวดหัวเลย
อ่านครั้งนี้อีกรอบ ก็ยังร้องไห้อยู่ดี แต่ไม่ปวดหัวแล้ว แหะๆ

[sporogize]

ชอบแนวนี้มากเลยอ่ะ

ออกแนวเศร้าๆ แต่ก็ยิ้มได้ตลอดเรื่อง




สู้ๆนะฉายย

[SweetSacrifice]

^
^
แวะมาเจาะไข่แดง

[namtansaidang]

   

[NuPaTT]

อ่านแล้วเส้าจังเยยยย









 

[THIP]

แจ้งข่าวค่ะ

ตอนนี้ผู้เขียนกำลังทำการรวมเล่มนิยายเรื่อง " หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ" กับเรื่อง "เด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ และพี่ชายปากบอนบ้านข้างๆ"

โดยจะทำแค่จำนวนที่สั่งจองเท่านั้น หมดเขตสั่งจองวันที่ 5 พฤษภาคม 2552 ค่ะ

ดูรายละเอียดได้ที่นี่

http://jeraja99.spaces.live.com/

[Dongdong066]

ไม่รู้จะเชื่อไหม แต่อยากบอกว่า จบจบแล้วมันวูบโหวงแปลกๆ ตัวชาเหมือนไม่อยากจะทำอะไร
ได้แต่นั่งนิ่งๆ คิดทบทวนอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นานน้ำตามันก็ไหลเหมือนเขื่อนแตก
ไม่น่าเชื่อว่าแต่ล่ะตอนไม่ดีไม่เหตุการณ์อะไรหนักหนาถึงขั้นน้ำตาร่วง แต่พอทุกเหตุการณ์
รวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว มันกลับบีบเค้นให้ตามตามันไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม
ขอบคุณจริงๆ ทั้งคนโพสต์และคนแต่ง ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องที่ดีมากขนาดนี้

[กิมตี๋หัดขับ]

สุดยอดดดมากกกเลยเรื่องนี้  คุณภักD เก่งมากๆเลยนะ

(อ่านถึงตอนจบค่อยหายใจได้ทั่วท้องหน่อย  เห็นคนรักมีความสุขเราก็สุขไปด้วยเน้อะ)

ขอบคุณพี่ทิพย์มากๆจร้าที่เอามาโพส จุ้บๆ 

[nonesenze_]

เพิ่งได้อ่านอ่ะ ได้หลายแง่มุม หลายความรู้สึกจากเรื่องนี้

ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากมายครับ   

[tnat]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่น่าสนใจ และน่าติดตามครับ
ดีใจที่ได้อ่านนะครับ

[nunda]

ความรู้สึกเราคล้ายๆ คุณTHIP นะ (คิดว่า)
คืออ่านตอนแรกถึงตอนที่20 ไม่ได้มีร้องไห้หรือน้ำตาซึมแต่อย่างใด
ไม่ได้รู้สึกเศร้าจนเกินไป มันเรื่อยๆเอื่อยๆบอกไม่ถูก
แต่พอตอนจบถึงได้รู้สึกอยากจะร้องไห้
จริงๆต้องบอกว่าจนถึงประโยคท้ายๆเลยมากกว่า

ขอบคุณเนื้อเรื่องดีๆของคุณภัคD คุณเป็นนักเขียนที่เก่งมาก
ใช้ภาษาได้ดี เราชอบ และนี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่อ่านอย่างเร็วๆไม่ได้เลย
ต้องค่อยๆอ่าน ค่อยๆซึมซับเหตุการณ์ต่างๆในเรื่อง

และขอบคุณ THIP ที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันนะคะ
 

[KIMKUNG]

 

[Seiki]

  เศร้า

[ภัคD]

บอกว่าจะเอามาลงก็ลืมค่ะ...

เรื่องเล่าของความรัก# 3
 ตะวันฉาย(พิเศษ )

บันทึกของน้าโอ๋

“ตะวัน!...ฟังน้าพูดอยู่หรือเปล่า!?”เราถาม มองมันยืนหัวกลม  ทำปากจู๋ ดูดปีโป้สีแดงๆคาอยู่ในปากครึ่งอัน อยู่ข้างนอกอีกครึ่งอัน แล้วเล่นดูดเข้าแล้วก็ดูดออก

“น้าถามว่าฟังน้าอยู่หรือเปล่า?!”เราถามซ้ำ เมื่อมันยังมองเราตาแป๋ว...สมาธิอันน้อยนิดของมันคงไปรวมกันอยู่ที่ปีโป้สีแดงๆ ไม่ให้ลื่นหลุดออกจากปาก และไม่ให้ไหลเอื้อกกลืนลงไปในคอ...มันเลยมองเราตาแป๋ว แต่ไร้ซึ่งปฏิกิริยาโต้ตอบ

“ตะวัน!”เราเรียกชื่อมันอีกครั้งเสียงเข้ม และครั้งนี้ได้ผล...มันสะดุ้งเฮือก ปล่อยปีโป้หลุดออกจากปาก หล่นลงมาแหมะอยู่บนพื้น...ซี่งก็เละซะไม่มี!

“ทำไมไม่กลืนลงไปเล่า?!...คายออกมาทำไม?!”เราถามอย่างนึกโมโหหน่อยๆ...ที่โมโห เพราะขี้เกียจเช็ด ครั้นจะให้มันจัดการเอง ไม่แคล้วได้เหนียวหมดทั้งบ้าน...และที่โมโหแต่แค่หน่อยๆ...เพราะชินแล้ว...มันทำเลอะให้เรานั่งเช็ดมาร่วมห้าปีแล้ว...เลยเลิกโมโห เพราะโมโหไปก็เหนื่อยเปล่าๆ แถมพอปีโป้ร่วงแหมะลงบนพื้น ตาแป๋วๆของมันก็เริ่มๆปริ่มน้ำตา...

“ขออีกอันนะน้าโอ๋...”มันถามยานคราง พร้อมชูนิ้วชี้ป้อมๆของมันขึ้นมาให้ดูช่วยยืนยันว่า หนึ่งอันจริงๆ...แต่ใครจะเชื่อมัน!

“ไม่ได้!...พอแล้ว กินจนท้องจะมีแต่ปีโป้แล้ว!”

“ห้ามหยิบนะ!”เราพูดแกมสั่ง เพราะพอเราหันหลังให้จะไปหยิบผ้าขี้ริ้ว...มันก็เหล่ตามองปีโป้ถุงโตที่วางอยู่บนโต๊ะ

“...ตะวันอยากกิน...”มันพูด มองเราตาปริบๆ ปากล่างเริ่มยื่นออกมา...

“อยากเยิกอะไร!?...กินไปตั้งกี่อันแล้ว!”เราหันมาพูดกับมัน...แค่พูดไม่ได้ถาม...แต่มันก็ยกนิ้วขึ้นมานับ

เราเลยอาศัยจังหวะที่มันนั่งนับนิ้ว ไปเช็ดๆถูๆไอ้ที่มันทำเลอะ

จนเช็ดเสร็จ ถูเสร็จ ยันซักผ้าขี้ริ้วเสร็จ มันก็ยังนับนิ้วแค่สิบนิ้วของมันไม่เสร็จ...ไอ้ครั้นจะเอาผ้าขี้ริ้วไปตาก ก็กลัวว่าจนผ้าขี้ริ้วแห้งแล้ว มันก็อาจจะยังนับนิ้วแค่สิบนิ้วของมันไม่เสร็จ...

“มานี่!”เรากระดิกนิ้วเรียกมัน...และมันก็รีบเดินเข้ามาหาแต่โดยดี คงขี้เกียจนับนิ้ว... และเดาว่ามันคงแกล้งลืม ว่าตัวเองยังนับไม่เสร็จ...และเดาว่ามันคงคิดว่าเราลืม ทั้งๆที่จริงๆ เราก็ไม่ได้บอกให้มันนับซะหน่อย...

“...ตะวันอยากกินปีโป้...”มันพูดเสียงอ่อย...ทีอย่างนี้ล่ะไม่ลืม!

“มานี่...น้าจะสอนนั่งสมาธิ...”เราแกล้งไม่ได้ยิน...แกล้งพูดเสียงเข้มๆ...แกล้งทำหน้าดุๆโกรธๆ...มันจะได้ยอมฟัง

“...ฉายอยากกินปีโป้...”มันพูดเสียงอ่อยอย่างเดิม แต่คราวนี้ทำเป็นอ้างถึงน้อง

“...เมื่อวานน้าสอนถึงไหน?”เราถามมัน หลังจากหันไปมองไอ้ฉาย ที่นอนดูดนมอยู่บนพื้นแถวๆเท้าพ่อของมัน ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนเอกเขนกอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาตัวยาว

จริงๆถ้าไอ้ตะวันมันไม่ทัก เราลืมไปแล้ว ว่าในห้องนี้ยังมีอีกสองหน่ออยู่ด้วย...

“เมื่อวานน้าสอนถึงไหน?”เราถามย้ำ และต้องย้ำอีกครั้ง เมื่อตามันมองก็แต่ถุงปีโป้

“เร็ว!...ตอบได้ ให้กินอีกอัน...”

เรายื่นข้อเสนอ เพราะรู้ว่าให้นึกให้ตาย มันก็นึกไม่ออกว่าสอนถึงไหน...เพราะจริงๆ เราก็เพิ่งนึกได้ว่า เมื่อวานยังไม่ทันเริ่มสอน พอเริ่มอ้าปาก มันก็อ้าปากตะโกน...การ์ตูนมาแล้ว!...แล้วก็วิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านเรากลับไปบ้านมัน ปล่อยให้เรายืนอ้าปากค้าง...

“หันมานี่!” เราจับหัวกลมๆของมัน หันกลับมาทางเรา...และมันก็หันแต่หัว ส่วนตาก็เหล่มองแต่ปีโป้ จนเราแทบจะเห็นแต่ตาขาวๆของมัน...

“ให้กินอีกอันเดียวนะ...แล้วเดี๋ยวต้องตั้งใจฟังที่น้าสอน เข้าใจไหม?”สุดท้ายเราก็ต้องยอม ไม่ใช่ว่าใจอ่อน...แต่กลัวตามันจะเหล่...

มันลากลูกกะตากลับมามองเรา...ก่อนพยักหน้าหงึกๆ...กอดเราเต็มแรง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มหน้าบาน...เราเลยเกือบใจอ่อนแถมให้มันไปเลยทั้งถุง ก็พอดีได้ยินเสียงหัวเราะ...

ไอ้ฉายยังนอนดูดนมไป  เล่นนิ้วเท้าพ่อมันไป...ส่วนพ่อมันถึงจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาปิดหน้า เราก็รู้ว่า...กำลังกลั้นหัวเราะ...

“หัวเราะอะไร?!...ไม่ช่วยก็นั่งไปเงียบๆเลย!”เราหันไปบอกเสียงขุ่นๆ...ประสานเสียงกับไอ้ฉายที่คลายจุกนมออกจากปาก เสียงดังฟี๊ดๆ...ส่วนไอ้ตะวันก็ดูดปีโป้ดังจ๊วบๆ...และเราเพิ่งเห็น...มันกินทีละสองอัน!

เจดไม่ค่อยเห็นด้วยกับเราเรื่องสอนไอ้ตะวันนั่งสมาธิ

“เด็กไปมั้ง...”เจดออกความเห็น ตอนเราออกความคิดว่าจะเอาไอ้ตะวันไปหัดนั่งสมาธิที่วัด

และมันเด็กไป อย่างที่เจดว่าจริงๆ  สุดท้ายเลยต้องส่งมันกลับบ้าน แล้วเราไปฝึกนั่งเอง กะว่าค่อยเอากลับมาสอนมันเองที่บ้าน...

“เด็กไปมั้ง...”เจดยังยืนยันคำเดิม เมื่อเราบอกว่าจะเอามันมาสอนนั่งสมาธิด้วยตัวของเราเอง

“แต่เขาบอกว่า พวกเด็กพัฒนาการช้า เรื่องการทำสมาธิจะช่วยได้นะ!”เราแจงเหตุผล ที่บอกไปแล้วเป็นร้อยรอบ

...ไอ้ตะวันมันพัฒนาการช้า...หมอเคยบอกอย่างนั้น...

...ไอ้ตะวันมันเข้ากับเด็กอื่นๆไม่ได้ เข้าใจอะไรช้า...แล้วก็เกเร ชอบแกล้งเพื่อน...ครูมันทุกคนรายงานมาเหมือนกันหมด

...เด็กจะปรับตัวอีกครั้งตอนช่วงเก้าหรือสิบขวบ  เดี๋ยวก็ฉลาด...อันนี้เพื่อนเราพูด...ไม่รู้ว่ามันปลอบใจหรืออะไร แต่ฟังแล้วควันมันออกหูดังปี๊ดๆ...เพราะที่มันว่าว่าเดี๋ยวก็ฉลาด นี่ย่อมแปลว่า ตอนนี้หลานเราโง่!...เราเลยเริ่มฮึดสู้ จะเอาไอ้ตะวันไปหัดนั่งสมาธิ ตามที่เคยมีคนแนะนำมา

“ยืนตรงๆ... เอามือไว้ข้างหลัง...หลับตา...”เราพูดและมันยอมทำตาม หลังจากเราแกะปีโป้ออกจากมือของมันจนได้

“ท่องในใจ...ยืนหนอ...ยืนหนอ...ยืนหนอ...ตอนท่อง ตะวันก็นึกภาพตัวเองยืน...”เราค่อยๆอธิบาย กลัวมันไม่เข้าใจ แล้วมันก็ไม่เข้าใจจริงๆ

“...ลืมตาทำไม?...”เราถาม เพราะมันลืมลูกกะตาขึ้นมา

“ตะวันจำเสื้อตะวันไม่ได้...”มันตอบ ก่อนดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาดูอย่างตั้งอกและตั้งใจ

“ดูทำไมเล่า?”เราถาม มองดูเสื้อสีชมพูแป๋นลายประหลาดที่เลอะๆเปื้อนๆของมัน

“ก็น้าโอ๋ให้ตะวันนึก...ตะวันจำไม่ได้...”มันอธิบาย เราเลยเพิ่งเข้าใจ มันคงดู กะจำเอาไปนึกภาพตัวเองยืน

“นึกแบบคร่าวๆ”เราอธิบาย มันมองเราตาปริบๆ เราเลยนึกได้  มันคงไม่รู้ว่า...คร่าวๆ...ที่เราพูดถึงแปลว่าอะไร

“นึกแบบ...ตะวันแค่คิดว่าตัวเองกำลังยืนไง...เข้าใจไหม?”เราถาม มันไร้ปฏิกิริยา แปลว่า...ยังไม่เข้าใจ...

“นึกแบบว่าตัวเองยืน...ไม่ต้องไปนึกถึงเสื้อผ้า...”

“อ๋อ...ตะวันโป๊!”มันร้องอ๋อ อย่างเข้าใจ...แต่มันเข้าใจผิด!

“ไม่ใช่...”เราปฏิเสธ แล้วก็นึกขึ้นได้...ยืนโป๊ก็ยืนเหมือนๆกัน ก็น่าจะได้นี่นา...

“อือ...นึกงั๊นก็ได้ เข้าใจไหม?”เราเปลี่ยนใจ...คราวนี้มันพยักหน้าหงึกๆว่าเข้าใจ...แต่หลับตาไปแป๊บนึงมันก็ลืมตาขึ้นมาอีก

“นมตะวันอยู่ไหน?”มันว่า พลางดึงคอเสื้อ ก้มดูนมมันข้างในเสื้อ  แล้วก็หลับตาต่อ...หลับได้อีกแป๊บ คราวนี้มันไม่ลืมตา แต่มือมันคลำหาสะดือ เราลุ้นว่าเดี๋ยวมันจะถาม...จุ๊ดจู๋ตะวันอยู่ไหน?... แล้วเปิดกางเกงดูหรือเปล่า...แต่ก็เปล่า แปลว่ามันจำตำแหน่งของของมันได้แม่นอยู่

“ท่องแค่สามครั้งก็พอ!...ลืมตาขึ้น!”เราสั่ง เพราะมัวแต่มองมันและคิดอะไรเพลิน...จนมันอ้าปากหาวกว้าง เราเลยเพิ่งนึกได้ว่ามันยืนหลับตานานจนน่าจะหลับไปจริงๆ

“ท่องว่า...ขวา...ตะวันก็กำหนดจิตที่เท้าขวา...”เราพูดแล้วนึกได้ ...กำหนดจิต? จะอธิบายยังไงให้มันเข้าใจ

“ท่องว่า...ขวา...ตะวันก็มองเท้าขวา”เราเปลี่ยน ไม่แน่ใจว่าเหมือนกันหรือเปล่าแต่ก็น่าจะเข้าเค้า

“ท่องว่า...ย่างหนอ...ตะวันก็ก้าวเท้าขวาไปข้างหน้า...”เราอธิบายและทำให้มันดู

“...ขวา...ย่างอะไรน้าโอ๋?”มันถาม

“ย่างหนอ...”เราตอบ

“ไม่ใช่!...ย่าง...อะ...ไร?”มันถามซ้ำ คราวนี้ค่อยๆพูดช้าๆ ชัดๆ เน้นทีละคำ เหมือนเวลาเราพยายามอธิบายอะไรให้มันฟังไม่มีผิด

“อะไร?...ย่างอะไร อะไร?”เราถามเพราะงงมันถาม

“ก็น้าโอ๋บอกว่า...ย่างหนอ...”มันถามยังไม่เข้าใจ
 
“ก็ย่างหนอ...”เราก็ตอบ...ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน

“ก็...ย่างอะไร?”มันพูดยกไหล่เน้นคำ เลียนแบบท่าทางของเราเวลาหงุดหงิดพูดกับมันไม่มีผิด

“ก็...ย่างอะไร อะไรเล่า?!”เราก็ชักจะหงุดหงิด

“ย่าง แปลว่า...ก้าวเท้า...”เสียงเจดแทรก เราเลยเพิ่งเข้าใจว่าไอ้ตะวันมันถามอะไร

ไอ้ตะวันมันพยักหน้าให้เจดเหมือนจะบอกว่าเข้าใจ ก่อนหันมามองหน้าเราเหมือนจะบอกว่า...น้าโอ๋พูดไม่รู้เรื่อง!...

“ก็ทียืนหนอทำไมไม่สงสัยเล่า?”เราแอบบ่นเบาๆแค่คนเดียว มองไอ้ตะวันที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาลงมองเท้าตัวเองอย่างตั้งใจ

“ขวา...ก้าวเท้า...”มันพูดอย่างตั้งใจ...เราอ้าปากจะค้านว่ามันพูดผิด แต่ก็เปลี่ยนใจ เพราะจะย่างหรือจะก้าว มันก็น่าจะเหมือนๆกันแหละ...มีหนอหรือไม่มีหนอก็คงไม่ต่างกันมั๊ง?...

“ซ้าย...ก้าวเท้า...”มันยังพูดอย่างตั้งใจเหมือนเดิม

“ตะวัน...นั่นเท้าขวา...”เสียงเจดพูดแทรกขึ้นอีก เราเลยเพิ่งเห็นว่าจริงอย่างที่เจดพูด...ไอ้ตะวันมันก็หันไปพยักหน้าหงึกๆให้เจด แปลว่าเข้าใจอีก...แล้วก็หันมามองหน้าเรา...แปลว่า..น้าโอ๋ไม่รู้เรื่อง...อีกครั้ง เหมือนๆกัน...

มันเป็นปัญหาอีกเรื่องของไอ้ตะวัน...มันจำซ้ายขวา หน้าหลังสลับกันตลอด...จนป่านนี้ มันก็ยังจำไม่ได้ว่า ‘ก’ หันหน้าไปทางไหน...แล้วหัวกลมๆของค.ควาย หันเข้าหรือหันออก...ครูมันบอกมาว่า ถ้ายังเป็นแบบนี้ มันก็ขึ้นป.1อย่างเพื่อนๆคนอื่นไม่ได้...

“น้าโอ๋...ตะวันเหนื่อย”มันหันมาบอกเราเสียงอ่อย ทั้งที่เพิ่งเดินได้แค่ไม่กี่ก้าว

“ตะวันเดินไม่ไหวแล้ว...”มันพูดพร้อมทำตาปริบๆ

“ขาตะวันจะหลุดแล้ว...”มันยังเดินหน้าสำออย แต่ก็นั่นแหละ เราเลี้ยงมันมาตั้งห้าปี ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันกำลังเริ่มงอแง ถ้าลองมันงอแงเมื่อไหร่ ยังไงก็ไม่ชนะมัน

“งั๊นนั่งลง”เราบอกคล้ายตามใจ มันก็ยิ้มหน้าบานและรีบนั่งลงข้างๆเรา

“ตะวันหลับตา แล้...”เราพูดได้เท่านั้น แล้วมันก็หลับตาปี๋

“เดี๋ยวอย่าเพิ่งหลับ...ลืมตา ฟังน้าก่อน!”

“ก็น้าโอ๋บอกให้ตะวันหลับตา...”มันพูด ลืมตาขึ้นมาแค่ข้างเดียว อีกข้างมันยังหนีบลูกตามันไว้แน่น

“ก็ฟังให้จบก่อน น้าบอกเริ่มแล้วค่อยทำสิ!”เราอธิบายแต่มันยังไม่ยอมลืมตาอีกข้าง  เราเลยต้องเอามือแงะให้ลูกกะตามันลืมขึ้นทั้งสองข้าง ...เรารู้มันไม่เจ็บเพราะมันนั่งหัวเราะคิกๆ

“หายใจเข้า ตะวันก็ท่องพองหนอ...พอหายใจออกตะวันก็ท่องยุบหนอ...”พอแงะลูกกะตามันขึ้นได้สำเร็จ เราก็สอนต่อ ส่วนมันก็ทำหน้างงต่อ

“ตะวันหายใจเข้าลึกๆ”เราบอกและสูดหายใจเข้าให้มันดูเพื่อให้มันทำตาม และมันก็ทำตาม

“เวลาหายใจเข้า ตะวันทำท้องให้พองๆ”เราบอกและมันก็รีบถลกเสื้อขึ้นเปิดพุงให้เราดู...

...พุงมันกลมบ๊อกเหมือนหัวกลมๆของมันไม่มีผิด...

มันหัวเราะคิกๆ  ตอนเราแกล้งเอานิ้วเคาะพุงมันป๊อกๆ เหมือนเคาะแตงโม...

แล้วมันก็หัวเราะเอิ๊ก ลงไปนอนดิ้นปัดๆ  เพราะเราก้มลงไปเป่าพุงมัน...

เสียงเจดแอบหัวเราะ...ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่า คงนั่งมองเราแล้วส่ายหัว...เราเลยนึกได้ว่ากำลังสอนไอ้ตะวัน ยุบหนอ พองหนอ...

แต่จะสั่งให้มันลุกขึ้นมานั่งเลยก็สงสาร...เพราะมันถูกเราเป่าพุง ดิ้นไป หัวเราะไป จนหัวมันมีแต่เหงื่อ แก้มมันแดงแป๊ด... นอนหายใจหอบแฮ่กๆ เหมือนลูกหมาไม่มีผิด...

มันหัวเราะเอิ๊กๆ จนลงลูกคออีกครั้ง เพราะเราก้มลงไปหอมแก้มที่มีแต่กลิ่นเหงื่อของมัน...และมันก็ตอบแทนโดยการหันมาคว้าคอเรา จูบแก้มเราฟอดใหญ่...แก้มเราเลยมีแต่น้ำลายผสมปีโป้ เหนียวเหนอะของมัน...มันยังจูบแก้มเราไม่ยอมปล่อย...แล้วแก้มเราก็ยิ่งเหนียว เพราะมือมันยังกอดคอเราแน่น...ปากมันก็ยังแนบอยู่กับแก้มเรา ซึ่งน่าจะเรียกว่าจูบ...เพียงแต่มันหัวเราะไปด้วย...แก้มเราเลยมีแต่น้ำลายกลิ่นปีโป้ของมันเต็มๆ...

“น้าโอ๋ไม่รักตะวันเหรอ?”มันถาม เมื่อเราผลักหัวมันออกไปเบาๆ

“รักสิ...”เราตอบ...แต่เราไม่รักน้ำลายเหนียวๆของมันนี่นา

“น้าโอ๋รักใครที่สุดในโลก?”มันถาม ตามองเราแป๋ว

“รักตะวันไง”เราตอบและมันยิ้มหน้าบาน

“แล้วฉายล่ะ?”มันถาม

“ก็รักฉายด้วยไง...”

“รักใครมากกว่ากัน...”

“เท่าๆกันสิ!”เราตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะมันคือความจริง

“น้าเกดบอกว่า ตะวันเป็นหมาหัวเน่า ใครๆก็รักฉาย...น้าโอ๋รักฉาย...ไม่รักตะวัน...”มันพูด...ไม่รู้แค่บอกหรือกะจะฟ้อง...ไม่รู้แค่อยากให้เราบอกว่ารักมัน หรืออยากให้บอกว่าเราไม่รักไอ้ฉาย...แต่ปรากฏว่าเดาผิดหมดเพราะมันพูด

“น้าเกดเป็นหมาหัวเน่า...ตะวันไม่รักน้าเกด...น้าโอ๋ก็ไม่รักน้าเกดใช่มั๊ย?”มันถาม...เลยไม่รู้จะตอบมันว่าไง จะบอกมันว่าพูดถึงผู้ใหญ่อย่างนั้นมันไม่ดี แต่เราก็ไม่คิดอย่างนั้นแฮะ...ก็ยายเกดนั่นแหละเคยว่าไอ้ตะวันหัวช๊า~ช้า...หัวช้าสมเป็นลูกยายโอ๋...

“ตะวันอยากให้น้ารักตะวันมากๆ...มากกว่านี้ไหม?”เราถาม...สบโอกาส...และมันรีบพยักหน้า

“งั๊นตะวันต้องตั้งใจทำอย่างที่น้าสอน รู้หรื...”เราฉวยโอกาส แต่พูดไม่ทันจบ มันก็รีบกระโดดลุกขึ้นยืนตัวตรงแน๊ว

[ภัคD]

“ขวา...ก้าวเท้า...”มันพูดเกือบตะโกนบ่งบอกถึงความตั้งอกและตั้งใจ... เพียงแต่เท้าที่มันก้าวน่ะ...เท้าซ้ายอีกแล้ว...

“ซ้าย...ก้าวเท้า...”มันตะโกน และก้าวเท้าขวา...เรามองมันก่อนหันไปมองเจด เลยเห็นเจดกำลังมองมันอยู่เหมือนกัน...แล้วเจดก็หันมามองเรา แล้วก็ส่ายหัว ก่อนก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ

“ขวา...ย่างหนอ”มันตะโกนได้ต่อเนื่องเสียงดีไม่มีตก แล้วมันก็ค้าง...หันมามองเราตาปริบๆ

“ตะวันลืม ยืนหนอ...ยืนหนอ...ยืนหนอ...”มันบอก เสียงอ่อยๆ

“ไม่เป็นไร...ก็เริ่มใหม่”เราบอกและมันยิ้ม ก่อนหลับตาปี๋ตะโกนลั่นบ้าน...ยืนหนอๆ พอกำลังจะหนอที่สามมันก็หาวปากกว้าง...พอหาวเสร็จมันก็ตะโกนยืนหนอของมันต่อไป

“ขวา...ก้าวเท้า...”มันเริ่มใหม่...และก็เริ่มที่เท้าซ้ายเหมือนเดิม

หรือจริงๆ จะเริ่มที่ซ้ายก่อนก็สิ้นเรื่อง!...เราเพิ่งคิดได้

แต่เริ่มซ้ายก่อน ก็ไม่ได้จะหมายความว่ามันจะเปลี่ยนมาก้าวเท้าซ้ายนี่นา!...ถ้าเริ่มซ้าย มันน่าจะก้าวขวา...เราคิดได้อีก...

เอางี้ดีกว่า!...เราดีดนิ้วเปาะ วิ่งไปหยิบเมจิก...

“ข้างนี้โดเรม่อน...”เราบอก วาดหัวโดราเอม่อนลงบนเท้าข้างขวาของมัน...มันหัวเราะคิก บิดเท้าหนีคงจักกะจี๋ ...หน้าโดราเอม่อนเลยเบี้ยวหน่อยๆ...

“ข้างนี้โนบิตะ...”เราบอก  จับเท้าซ้ายมันไม่ให้กระดุกกระดิก โนบิตะบนเท้าซ้ายของมันจะได้หน้าไม่เบี้ยวเหมือนโดราเอม่อน

“โดเรม่อน...ก้าวเท้า...”เราพูด และจับเท้าขวามันให้ก้าว

“โนบิตะ...ก้าวเท้า...”เราพูดอีก และจับเท้าซ้ายมันให้ก้าว...

มันมองเราแล้วก็ยิ้มหน้าบาน ก่อนเอื้อมมือมากอดคอเราแล้วจูบแก้มเราแถมน้ำลายกลิ่นปีโป้ไปอีกฟอด

“โดเรม่อน...ก้าวเท้า!”คราวนี้มันพูดเองเสียงดังฟังชัดพร้อมก้าวเท้าขวา

“โนบิตะ...ก้าวเท้า!”เสียงมันยังดังและฟังชัด พร้อมๆกับก้าวเท้าซ้าย หน้ามันยังยิ้มบานไม่ยอมหุบ

“ขยันเดินเข้า จะได้ฉลาดๆ”เราพูดเพราะครึ้มใจเห็นมันตั้งอกตั้งใจเดินไม่มีเหนื่อย...ไม่ได้คิดอะไร แต่มันก็หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเรา

“น้าโอ๋ว่าตะวันโง่เหรอ?”มันถาม หน้าเลิกบาน...ตาเริ่มปริบๆน้ำตาเริ่มปริ่มๆ...

“ใครว่า!...น้าไม่ได้พูดสักหน่อย!...ใครว่าตะวันโง่!?”เรารีบพูด...เจดหันมามองหน้าเราอีกตามเคย

“ครูว่าตะวันโง่...”มันพูด ก่อนเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าเรา และแหงนหน้ามองเรา...อย่างหวังอะไรหรือเปล่า?

แล้วเราจะตอบอะไรมันล่ะ?...

มันยังจ้องเราไม่เลิก...ตามันก็ปริบๆ...จมูกมันก็เริ่มสูดฟุดฟิดๆ...ตามขั้นตอนการร้องไห้ของมัน...

ตอบอะไรมันดี?...

“น้าโอ๋...”มันสูดจมูกอีกครั้งก่อนเรียกเรา

“น้าโอ๋!”มันเรียกเราอีก...คราวนี้เอื้อมมือมาเขย่าแขนเราด้วยเมื่อเราไม่ตอบ

“...อะไร?”เราตอบ...เสียงอ่อยๆ ในใจก็นึกแต่ว่า จะตอบมันว่าอะไรดี...

“ฉายอึ...ตะวันเหม็น...”มันพูด และยืนยันคำพูดด้วยการทำจมูกย่นๆ ทำเสียงฟุดๆฟิดๆให้ดูอีกรอบ...

เหม็นตุ่ยๆจริงๆอย่างมันว่านั่นแหละ...ไอ้ฉายท้องเสียแน่ๆ วันนี้เราล้างก้นมันมารอบนี้จะเป็นรอบที่สามแล้ว...

“อี้...เหม็น!”ไอ้ตะวันพูดเสียงอู้อี้  ยกมือขึ้นมาบีบจมูกตัวเอง ตอนเรายกไอ้ฉายขึ้นมาจากพื้น เราเลยแกล้งอุ้มให้ก้นไอ้ฉายเฉียดๆหน้ามัน...

“ไม่ต้องตามมา น้าจะล้างก้นให้น้อง... เดี๋ยวเหม็นอึน้อง ตะวันก็แหวะออกมาอีก!”เราบอกมัน เมื่อมันทำท่าจะเดินตาม...เรากลัวมันอ๊วก...แต่กลัวกว่าคือกลัวมันมายืนตาปริบๆ แล้วพูดว่า...ครูว่าตะวันโง่...อีกครั้ง...เราไม่รู้จะตอบมันยังไง...

มันไม่ยอมฟังที่พูด...เกาะชายเสื้อเราไม่ปล่อย...แปลว่ามันยังต้องการให้เราพูดอะไรสักอย่างจริงๆ...อะไรสักอย่างที่ไม่เกี่ยวกับอึไอ้ฉาย...

“เจด!”เราเรียกเจด ที่ทำหน้าเมื่อยๆ ลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาว...สอดมือเข้าใต้รักแร้มัน แล้วยกมันจนตัวลอยกลับไปนั่งแหมะที่โซฟาตัวเดิมที่ลุกมา...

“ครูเขาพูดเล่น...ครูเขารักตะวันก็เลยพูดเล่นกับตะวัน...”เราได้ยินเจดพูดอย่างนั้น...ตอนที่จับไอ้ฉายมายืนอยู่ในอ่างล้างมือ

เราแกะผ้าอ้อมให้ไอ้ฉายไป ก็หันไปมองไอ้ตะวันไป ว่ามันจะว่ายังไง...

ไอ้ตะวันมันส่ายหัวกลมๆของมัน...แรงจนน่ากลัวจะกลิ้งหล่นลงมา...

“ครูทำอย่างเงี้ย...”มันพูด จับนิ้วชี้เจดมาจิ้ม...จิ้ม แล้วก็จิ้มที่หัวตัวมันเอง

“โง่...โง่...เธอมันโง่...”มันพูด ...และเจดอึ้ง...ส่วนเราก็ได้แต่คิดว่า...โชคดีเหลือเกินที่ไอ้ฉายอึและเรามายืนล้างก้นให้มันอยู่ตรงนี้...

เรารีบหันหน้าหนี เมื่อเจดหันมามองเราเหมือนต้องการความช่วยเหลือ...

“ครูว่าตะวัน...เพื่อนๆก็ว่าตะวัน ครูบอกให้เพื่อนๆมาจับหัวตะวัน บอกว่าเดี๋ยวเขาจะขึ้นที่หัวตะวัน ...”มันพูด น้ำตาไหลอย่างกับน้ำตก ...เราก็แกล้งก้มหน้าก้มตาล้างก้นให้ไอ้ฉายต่อไป...ส่วนเจดก็...เงียบสนิท...

“ตะวันร้องไห้ทำไม?”เสียงยายโอ๋ร้องถามเสียงดัง...ดังจริงๆ...ดังมากๆ ทั้งดังแล้วก็แหลมด้วย...

เราเลยละตาจากก้นไอ้ฉาย หันไปมอง ก็พอดีเห็นยายโอ๋กระโดดปุ๊ลงไปนั่งข้างๆเจด...

“โดนฉายงับพุงอีกแล้วเหรอ?”ยายโอ๋ถาม...ซึ่งข้อสงสัยของมันก็ไม่ผิด...เพราะตอนฟันไอ้ฉายเริ่มขึ้น...ตอนมันคันเหงือก มันงับพุงไอ้ตะวันเป็นประจำ พุงคนอื่นมันไม่สน มันงับพุงไอ้ตะวันคนเดียว...ไม่ว่าไอ้ตะวันจะนั่งหรือจะนอน ไอ้ฉายมันก็คลานดุ้บๆหามุมเหมาะๆ องศาดีๆงับพุงไอ้ตะวันได้เต็มปากเต็มฟันของมัน...มันคงคิดว่าพุงไอ้ตะวันเป็นที่ลับเหงือก ลับฟันของมันมั๊ง...เราคิดว่างั๊นนะ...

แรกๆไอ้ตะวันมันก็ทั้งถีบ ทั้งตีไอ้ฉาย...กับบางครั้งมันก็งับพุงไอ้ฉายคืน...แข่งกันร้องไห้ลั่นบ้าน...

เราต้องค่อยๆบอก ค่อยๆสอนมัน...บอกให้มันจักกะจี๋รักแร้ไอ้ฉาย ให้ไอ้ฉายหัวเราะจะได้ปล่อยฟันจากพุงมัน ไม่ให้มันตีน้อง...ไอ้ตะวันก็ทำตาม...ตอนหลังๆเลยกลายเป็นเสียงประสาน ไอ้ฉายหัวเราะเอิ๊กๆ กับเสียงไอ้ตะวันแหกปากแหกคอร้องไห้ลั่นๆ...แต่นั่นมันก็ตั้งนานแล้ว...เดี๋ยวนี้ฟันไอ้ฉายมันเต็มปาก เลิกคันเหงือกไล่งับพุงไอ้ตะวันมาตั้งนานแล้ว...

“อ้าว...แล้วตะวันร้องไห้ทำไม?”ยายโอ๋ถามซ้ำ เมื่อไอ้ตะวันส่ายหัวกลมๆของมันเป็นการปฏิเสธข้อกล่าวหาแทนไอ้ฉายที่ยืนให้เราล้างก้นอยู่ตรงนี้...

“ครูว่าตะวันโง่...”ไอ้ตะวันว่า

“อ้าว! ...ก็เรื่องจริง แล้วร้องทำไม?!”ยายโอ๋ตอบซะงั๊น เราได้ยินแล้วอยากหยิบผ้าอ้อมเปื้อนอึไอ้ฉายปาหัวมัน แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะถ้าทำ เดี๋ยวเราก็ต้องเป็นคนไปนั่งเช็ดพื้น

“เมื่อก่อนแม่ก็โดนครูว่าเหมือนกัน!”ยายโอ๋ว่าต่อ มือหนึ่งเช็ดน้ำตาให้ลูกมัน ส่วนอีกมือหรืออีกแขน มันท้าวอย่างสบายอยู่บนไหล่ของผัวเรา!...

“จริงเหรอ? แม่ก็โดนว่าเหรอ?”ไอ้ตะวันถามตาโตอย่างมีหวัง ส่วนแม่มันก็พยักหน้าตอบ และยิ้มอย่างภูมิใจ

“จริงสิ!”ยายโอ๋ย้ำ

“แล้วแม่ไม่ร้องไห้เหรอ?”ไอ้ตะวันถาม

“ไม่ร้อง!...ร้องทำไม?!”แม่มันตอบ แต่เราอยากบอกว่าแม่มันน่ะโกหก ก็เจดเคยเล่าให้ฟังว่า กิจวัตรประจำวันของเจดตอนเด็กๆคือนั่งฟังยายโอ๋ร้องไห้งอแงทุกเช้าเพราะไม่อยากไปโรงเรียน แล้วตอนเย็นก็ต้องเดินย่ำต๊อกตามก้นยายโอ๋ที่เดินร้องไห้กลับบ้านทุกวันๆ...

“คนเราโง่เพิ่มขึ้นทุกปีแหละ!”ยายโอ๋บอกไอ้ตะวันลูกมันต่อ

“ปีนี้ตะวันโง่ ปีหน้าคนอื่นๆก็โง่ กว่าจะเรียนกันจบ เหลือฉลาดอยู่ไม่กี่คน!...เราฉลาดเลยชิงโง่ก่อนคนอื่น!”ยายโอ๋ว่างั๊น...

“จริง!”ยายโอ๋ย้ำ เมื่อไอ้ตะวันมันทำหน้าเอ๋อเหรอ อ้าปากหวอฟังแม่มันพูด ลืมร้องไห้ไปแล้ว

“น้าเจดเป็นคนบอกแม่!”มันย้ำคราวนี้ลากผัวเราเข้ามาเอี่ยวเป็นพยานร่วมรู้เห็น  ไอ้ตะวันถึงพยักหน้าหงึกยอมเชื่อแม่มัน  แต่เจดหันมาทำปากพะงาบๆบอกเราว่า...แม่พูด...

“งั๊นพรุ่งนี้แม่ไปโรงเรียนกับตะวันนะ?”

“ไม่เอา!”คราวนี้แม่มันรีบปฏิเสธ ก็จะไม่ให้ปฏิเสธได้ไง ก็ตอนสมัยเรียน เรากับเจดต้องแทคทีมกันทั้งลากทั้งยันกว่าจะเอามันสอบผ่านมาได้แต่ละเทอมๆ...มาแพ้แรงก็ตอนมีนายมะเข้ามาเอี่ยวนี่แหละ

“เช็ดน้ำตาแล้วมาดูดีกว่าว่าแม่กับพ่อเอาอะไรมาฝากตะวัน!”ยายโอ๋พูดรีบเปลี่ยนเรื่องพลางเช็ดน้ำตาให้ไอ้ตะวัน ก่อนลากมันไปยืนใกล้ๆประตู

“แต้น...แต้น...แต้น...”ยายโอ๋ร้องเสียงคีย์ประหลาด ก่อนทำมือทำไม้อย่างกับนักมายากลไปที่ประตู

“ยิปปี้!” เราไม่รู้ว่าเสียงมาก่อนตัว หรือ ตัวมาก่อนเสียง แต่ที่รู้คือเป็นเสียงนายมะ พ่อไอ้ตะวัน...นายมะกระโดดผลุงมายืนอยู่หน้าประตูพร้อมชูขาตั้งวาดรูปอันโคตรเล็กมาข้างหน้า

“ยิปปี้!”ยายโอ๋ร้องบ้าง ด้วยสีหน้าคาดหวังความตื่นเต้นจากไอ้ตะวัน ที่ยืนพุงแอ่น ยกมือเกาหัวกลมแบบเอ๋อๆ เดาว่ามันคงงงว่าพ่อกับแม่มันเป็นอะไร

วันก่อนไอ้ตะวันมันเพิ่งโอดครวญว่าไม่ยุติธรรมที่พ่อกับแม่มันได้นั่งวาดรูปแต่มันต้องยืน วันนี้พ่อกับแม่ของมันเลยไปหาขาตั้งวาดรูปอันเล็กให้มันจนได้ และมันคงตื่นเต้นกว่านี้ ถ้าไม่มัวยืนงงกับ...ยิปปี้...ของพ่อแม่มันซะก่อน...

ในที่สุดไอ้ตะวันมันก็คงตัดสินใจได้หลังจากปล่อยให้พ่อกับแม่มันยืนค้างทั้งยิ้มค้างทั้งมืออยู่ตรงประตู

จากมุมมองด้านหลังไอ้ตะวัน...เราเห็นมันทำท่าฮึดสู้  สูดหายใจลึกก่อนยกไหล่แล้วก็ตะโกนเสียงดัง

“ปีโป้!”

เราเห็นนายมะกับยายโอ๋มองหน้ากันงงๆ แต่ก็แค่แป๊บ แล้วก็ทำท่าฮึดเอาใจลูกมัน

“ปีโป้!”นายมะตะโกน แล้วก็ชูขาตั้งวาดรูปอันจิ๋วขึ้น ก่อนหันหลังวิ่งนำขบวนออกจากบ้านเราไป

“ปีโป้!”ยายโอ๋ตะโกนบ้าง พร้อมๆกับยื่นแขนออกมาหาไอ้ตะวัน แล้วไอ้ตะวันมันก็วิ่งเข้าไปกระโดดให้แม่มันอุ้ม

“ปีโป้!”ไอ้ตะวันตะโกนเสียงดัง กอดคอแม่มันแน่น แล้วยายโอ๋ก็อุ้มไอ้ตะวันวิ่งตามนายมะไป...

เราสบตากับเจด จะว่างงก็ไม่เชิง จะว่าไม่งงก็ไม่ใช่  แล้วก็กลับไปตั้งอกตั้งใจยืนล้างก้นให้ไอ้ฉายต่อ ส่วนเจดก็ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านต่อไปเงียบๆ

“ไปไหน?”เจดถาม เพราะหลังจากล้างก้นให้ไอ้ฉายเสร็จ เราก็หยิบผ้าอ้อม อุ้มมันขึ้นเอวเตรียมจะเดินออกจากบ้าน

“ไปดูขาตั้งวาดรูปของไอ้ตะวัน”เราตอบเจด ก็เราจะไปดูขาตั้งวาดรูปจริงๆ ว่ามันเป็นสีอะไร เราจะได้ซื้อเก้าอี้ตัวใหม่ให้ไอ้ตะวัน...เดี๋ยวหลานไม่รักเรา...

เจดถอนหายใจ ปิดหนังสือพิมพ์แล้ววางลงอย่างเนือยๆ ก่อนลุกขึ้นยืนอย่างเอื่อยๆ...ทำอย่างกับเราขอร้องให้ไปด้วยกันงั๊นแหล....ก็กลัวหลานไม่รักเหมือนกันแหละหว่า!

จบ...

[Ak@tsuKII]

ู^
^

   คุณ ภัคD  อิอิ 


กรี๊ดดดดดดดดดดด  เพิ่งเห็นว่าลงตอนใหม่ด้วย    

   มากๆๆๆๆค่ะ  ชอบเรื่องนี้มากๆๆ  เป็นนักเขียนที่ใช้ภาษาได้สวยแล้วดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชอบงานเขียนของคุณ ภัคD มากๆๆค่ะ 

 



   ขอบคุณพี่ทิพย์ด้วยเช่นกันค่ะ  ที่นำเรื่องนี้มาโพสต์

บวกหนึ่ง คุณ ภัคD และ พี่ทิพย์ค่ะ ^^

[patz]

นึกภาพตะวันเอ๋อๆตามแล้วน่ารักดี

ขอบคุณมากครับ สำหรับตอนพิเศษ

[ลูกหมีน้ำแดง]

ขอบคุณ คุณThip ที่เอาเรื่องดีๆ มาให้อ่าน

ขอบคุณ คุณภัคD สำหรับเรื่องราวดีๆที่เขียน

ชอบภาษาการเขียนของคุณภัคDค่ะ ลื่นไหล ไม่มีสะดุด
 
อ่านเรื่องนี้จบแล้วต้องขอบอกว่าชอบมากๆค่ะ

เหมือนความรักจะไม่สมหวัง แต่ก็สมหวังเพราะการได้อยู่คู่กันก็พอแล้วค่ะ

 

 

[mk_restaurant]

ขอบคุณคร๊าบบ
อ่านแล้วแปลกๆดีเนอะ
อิอิ
 

[nuch1204]

Thank you... It's a good story!

If this one like a movie, it will be a black comedy!!!

It can makes ppl happy and sad at the same time.

It make me wanna smile and cry at the same time.

    

[dOrA]

อ่านรวดเดียวจนจบเลยค่า ชอบเรื่องนี้มากๆๆ แบบว่าเขียนได้ดีสุดๆๆค่า

แม้ตอนหลังฉายจะไม่ได้คู่กับตะวัน แต่ไงก้อยังคงอยู่เคียงค้างกันตลอดไป

ความรัก ไม่ว่าจะมองมุมไหน มันก้อยังเป็นความรักอยู่ดี ชอบมากๆๆค่า

[BaoBao]

อ่านจบแล้ว
ขอบคุณมากฮับ....
 

[MIkz_hotaru]

ตะวันหนอตะวัน เด็กๆยังน่ารักขนาดนี้ 

[ToeyTato]

 :m20:ตอนแรกนี่อ่านแล้วฮาแตกเลยทีเดียว
บอกตรงๆไม่คิดว่า เศ้ราเลยให้ตายเถอะ
เขียนดีมากมายค่ะชอบนะสนุกดีได้อะไรเยอะเลย
มุมมองอะไรหลายอย่าง

  แต่มันก็เศ้รา สงสารฉายมากกก
แอบเคืองพี่ขุน แต่ก็เข้าใจนะ ว่ารักตะวันมากก
ไม่งั้นคงไม่อยู๋กันมานานขนาดนี้หรอก
แต่ไม่ค่อยเข้าใจตะวันเท่าไหร่ ไม่รู้คิดไรเนอะ 555
เหมือนจะโต แต่ก็ไม่โต แต่ก็ไม่ใช่เด็ก
วุ้ยยย เอาเป็นว่ารู้สึกดีที่ฉายตัดสินใจแบบนี้นะค่ะ
 

[EverGreen™]

พี่ตะวันน่ารัก 

"ปีโป้!"

 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับคุณภัคD

รอหนังสืออยู่เน่อออ

สู้ๆครับ

[barbieBot]

เฮ้ออออออออ~

อ่านจบแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหน จะว่าสุขก็ไม่ เศร้าก็ไม่ซะทีเดียว รู้แต่ว่ามันตรึงเข้าไปในความรู้สึกเลย

คุณภัคD ถ่ายทอดอารมณืได้เก่งมากๆ นับถือๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆที่เขียนมาให้เราอ่านนะครับ
 

[Soulmate]

เฮ้ออออออออ~

อ่านจบแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหน จะว่าสุขก็ไม่ เศร้าก็ไม่ซะทีเดียว รู้แต่ว่ามันตรึงเข้าไปในความรู้สึกเลย

คุณภัคD ถ่ายทอดอารมณืได้เก่งมากๆ นับถือๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆที่เขียนมาให้เราอ่านนะครับ
 

ก็ว่า...        ชอบ