อสรพิษที่รัก 3
“อาบน้ำเป็นชั่วโมงเลยนะโว้ยมุก นึกว่าต้องรออีกวันนายถึงจะออกมา”
สัตยาที่ก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมาต่อว่าน้องชาย ก่อนมองไปรอบ ๆ
“แล้วพี่งูไปไหนวะ ไม่กินด้วยกันเหรอ”
“คงไม่มั้งพี่ ผมว่าสงสัยจะอิ่มทิพย์นะรายนั้น แต่ปกติงูก็ไม่ออกหาอาหารบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ
อิ่มทีสามวัน ห้าวันแบบที่เราดูทีวีไง” คนถามก็อดสงสัยเองไม่ได้ เพราะไม่รู้จริง ๆ
สัตยาหัวเราะในลำคอแล้วเล่าสู่น้องชายฟังเท่าที่รู้มา
“เค้าว่างูจงอางเนี่ยเป็นงูพิษที่ตัวใหญ่ยาวที่สุดในโลก ยาวที่สุดนี่ 18 ฟุตเชียวนา”
“18 ไม้บรรทัดน่ะเหรอ มันกี่เซนต์วะครับพี่หยก...” คนขี้เกียจคิด ถามอย่างอยากรู้
“ประมาณเกือบห้าเมตรครึ่งว่ะน้องชาย” สัตยาหัวเราะเมื่อเห็นน้องชายอ้าปากค้าง
“นั่นสิยาวปานงูเหลือมงูหลามเลย ที่สำคัญมีพิษร้ายกาจ อาจจะไม่เท่างูเห่า
แต่ปล่อยน้ำพิษมากกว่า 30 เท่าเพราะเป็นพวกกัดไม่ปล่อย งูเห่ามันฉกกัดเฉย ๆ น่ะนะ
พวกที่โดนจงอางฉกเลยตายเร็วกว่า”
ภิมุขนั่งลงฟังและรอให้พี่ชายจัดโต๊ะจนเสร็จแล้วนั่งลงอีกฝั่ง จึงค่อยถามด้วยความสงสัย
“ทำไมพี่หยกรู้เยอะจริง แล้วมีอะไรน่าสนใจอีกมั้ย”
“ก็คงจะไม่สนใจมากหรอก ถ้าเมื่อสิบปีก่อนไม่เกือบตายเพราะท่านงูเจ้า มันเป็นปมในใจไง
ก็เลยต้องศึกษาไว้ จะได้หลบหลีกทันถ้าเจอ”
สัตยาอดหวาดหวั่นไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องราวสมัยก่อนที่เคยประสบพบเจอมากับตัวเอง
“เท่าที่อ่านหนังสือมา งูจงอางจะออกไข่ครั้งละ 20 – 40 ฟอง รังส่วนใหญ่จะอยู่ในกอไผ่
จะกกแล้วก็ฟักไข่เอง” สัตยายิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นน้องชายทำหน้าสลดเมื่อได้ฟัง
“ใช่มั้ยล่ะ...นายช่วยไว้ได้ฟองเดียว ไม่ว่าที่ถูกกินไปจะเป็น 19 หรือ 39 ฟอง
ก็เป็นเรื่องที่น่าสงสารจริง ๆ แต่พี่ยังไม่บอกนายนี่หว่า ว่างูจงอางวางไข่ปีละครั้ง...”
ภิมุขทำตาโตด้วยความสยองขวัญ นึกถึงงูจงอางที่อาจจะมีอยู่มากมายแล้วได้แต่หวาดกลัวในใจ
ถ้าไม่ได้ยินพี่ชายพูดต่อ “แต่งูจงอางเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองว่ะมุก แสดงว่าต่อให้ออกไข่มากแค่ไหน
ก็คงมีชีวิตรอดอยู่น้อยเหลือเกิน เห็นว่าเป็นอาหารขึ้นชื่อในภัตตาคารด้วยน่ะนะ
ผัดเผ็ดงูจงอางมั้ง หลายคนเชื่อว่าดีงูจงอางรักษาโรคได้ด้วยนี่หว่า...”
“คนเรานี่ประหลาด เนื้องูก็กินได้...หมายังกินเลยนี่เนาะพี่หยก แต่หยุดไว้แค่นั้นแหละ
เพราะผมมีเรื่องสงสัยอยากจะถามนิดหน่อย”
ภิมุขตัดบทสนทนาเดิมเมื่อนึกถึงอีกเรื่อง ใบหน้าหล่อเหลาก้มงุดแล้วเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“พี่คิดว่าถ้าเราฝันเนี่ย เอ่อ...สมมุตินะพี่ฝันว่าพี่เดินตกท่อข้อเท้าพลิก
ตื่นมาแล้วพี่จะข้อเท้าพลิกจริง ๆ มั้ย”
สัตยาฟังคำถามน้องชายแล้วขมวดคิ้ว “ถามอะไรแปลก ๆ วะ มันจะพลิกจริงได้ไง
ถ้าฝันว่าถูกต่อยแล้วตื่นมาหน้าบวมเป่งมันอาจจะมีโอกาสมากกว่า
แบบว่าคนนอนข้าง ๆ มันดิ้นแล้วสะบัดหมัดมาโดน จนนายฝันร้ายไง แต่ตกท่อนี่มันยากว่ะมุก”
“อืม...” ฟังพี่ชายอธิบายภิมุขก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจ
“แล้วถ้าผมฝันว่าถูกจงอางที่กลายเป็นคนลวนลาม แล้วพอตื่นมามีรอยแดง ๆ ตามตัวเนี่ย
คงเป็นเพราะผมถูตัวแรงแล้วฝันใช่เปล่าพี่หยก”
ถามเสร็จก็ตักสปาเก็ตตี้ในจานใส่ปากไปหนึ่งคำ
“อืม...” สัตยาครุ่นคิดตามที่น้องชายพูด ไม่ได้นึกตกใจอย่างที่อีกฝ่ายคาดไว้
“ไม่ว่ะ...มันต้องหมายความว่างูตัวนั้นน่ะกลายร่างเป็นคนแล้วลวนลามนาย
แบบนี้มันน่าจะเป็นไปได้มากกว่า เพราะว่าพี่งูแกเจ้าชู้ว่ะ ชอบทำตาหวานหยาดเยิ้มด้วย...พี่เห็น”
“บ้าแล้วพี่ คิดอะไรแบบนั้นวะ งูที่ไหนมันจะกลายเป็นคนได้...ประหลาด”
ภิมุขหัวเราะกับสิ่งที่พี่ชายบอก และเขาก็ไม่คิดจะเชื่อแม้แต่น้อย
“ไอ้น้องบ้า นายจำไม่ได้หรือไงวะ ว่านายเคยเห็นงูเจ้ากลายเป็นคนอยู่เมื่อสิบปีก่อน
คิดอะไรสั้น ๆ ว่ะ ไม่คิดบ้างว่าจะมีงูจงอางกี่ตัวที่จะไม่กัด...เอ๊ย ฉกคนตาย
พี่งูอะท่าทางเหมือนงูเจ้าเลยนายไม่เห็นเหรอ ตาพี่งูมีสีแดงเหมือนที่ฉันเคยเห็น
ที่สำคัญอีกอย่างงูจงอางส่วนใหญ่สีน้ำตาลแดงอมเขียว ไม่มีลายดอกจันเหมือนงูเห่า
แต่พี่งูเนี่ยดำสนิททั้งตัวแถมมีลายจันทร์เสี้ยวที่หัวอีก เหมือนงูชาวบ้านที่ไหนวะ”
สัตยาพูดตามความเชื่อ แต่เป็นการให้เหตุผลอย่างสมจริงสมจังที่สุด
“ไข่ที่นายเอาไปคืนล่ะมั้ง...สงสัยตามมาหานายเพราะต้องการตอบแทนแบบในนิยายไง”
น่านเล่าเสียยาว แต่ไม่เป็นการเสียเวลา เพราะเล่นเอาภิมุขถือช้อนค้างด้วยความเชื่อเต็มเปี่ยม
“เดี๋ยวนะพี่หยก ตอบแทนบุญคุณ...แล้วทำไมต้องมาลวนลามผู้มีพระคุณด้วยเล่า ฟังดูแปลกนะพี่”
ภิมุขเริ่มจะสงสัยขึ้นมาอีกรอบ ว่าทำไมเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาถึงได้แปลกประหลาดไม่สิ้นสุดเสียที
สัตยานั่งเคี้ยวมื้อเย็นอย่างไม่ใส่ใจคำถามของน้องชายนัก แล้วตอบตามความคิดของตนเอง
“งูจงอางน่ะขึ้นชื่อว่ารักเดียวใจเดียว ก็คงจะมีความผูกพันอยู่บ้างกับคนที่เคยช่วยเหลือ
ถ้าพี่งูเป็นลูกงูเจ้าก็ต้องเป็นสิ่งพิเศษ ที่ไม่เหมือนกับงูตัวอื่นและอาจจะคิดอะไรแตกต่างออกไปด้วย”
“แล้วพี่หยกว่า ผมจะยอมให้งูเจ้าตอบแทนแบบแปลก ๆ หรือไง” ภิมุขถามด้วยรอยยิ้มเหี้ยม
แต่สำหรับพี่ชายที่รู้จักกันลึกซึ้ง กลับเห็นว่าเป็นรอยยิ้มที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ถ้าอย่างนั้นถามจริง ๆ ว่าในฝันที่นายเล่า...นายเคลิ้มไปกับพี่งูหรือเปล่าวะ”
เป็นคำถามกระแทกใจที่ทำเอาภิมุขเงียบไปทันใด ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ
ว่าเขาเคลิบเคลิ้มลืมตัวลืมใจไปเสียสิ้น
ภิมุขยังไม่ทันตอบคำถามสัตยา เสียงเปิดประตูโครมครามที่ดังขึ้นมา
ก็ทำให้ต้องหันไปมองด้วยความสงสัย แล้วสองพี่น้องก็ต้องแปลกใจ
เมื่อเห็นพงหญ้าวิ่งลุกลี้ลุกลนเข้ามาในบ้านด้วยความรีบร้อนและตื่นตกใจ
“ท่านประธานโทรศัพท์มาบอก ว่าสวนที่หมู่บ้านกิ่งก้านใบ
ถูกบุกเข้าไปทำลายผลผลิตจนเสียหายย่อยยับเลยหยก!”
พงหญ้ารีบร้อนบอกจนแทบหายใจหายคอไม่ทัน
ทำเอาสัตยาที่กำลังจะตั้งคำถามต้องนั่งตาค้างด้วยความตกใจ
“แล้วทำไมพี่นิลไม่โทรบอกพวกเราล่ะ มันน่านัก...เป็นฝีมือใครกัน!”
ภิมุขลุกขึ้นยืนทุบโต๊ะดังโครมด้วยความโกรธจัด
หมอกควันบางเบาลอยอวลไปทั่วห้องกว้าง
ทำให้ทั้งสามคนที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนักต้องตกใจขึ้นมาอีกรอบ
ด้วยคิดว่าบ้านอาจจะถูกวางเพลิง ต่อเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านกิ่งก้านใบ
ที่พงหญ้าได้ข่าวมาล่าสุด
ร่างสูงสง่าที่ก้าวออกมาจากหมอกควันสีหน้าเรียบเฉย
ดวงตาประกายแดงเพลิงจ้องมองทั้งสามด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
สัตยาและภิมุขจ้องมองลายจันทร์เสี้ยวที่กลางหน้าผากกว้างด้วยความตื่นตะลึงสุดขีด
หากก็ช้ากว่าพงหญ้าที่ทรุดตัวลงกับพื้น ตัวสั่นจากดวงตาคู่ที่มองเห็นนั้น...ให้ตายก็ลืมไม่ลง
“พี่งูแปลงร่างเป็นคนได้จริงด้วย” สัตยาตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ร่างบางขยับเข้าไปเดินวนรอบร่างกำยำ ที่หน้าตาคมเข้มราวกับมาเฟียในโทรทัศน์ด้วยความทึ่งและประทับใจ
“โธ่เอ๊ย...แปลงร่างได้นึกว่าเท่ห์หรือไงกัน หมั่นไส้ชะมัด” ภิมุขทำหน้าหงิกใส่จงอางในร่างมนุษย์
แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อกินสปาเก็ตตี้ในจานต่ออย่างไม่ใส่ใจ
แต่ก็อดนึกถึงเรื่องราวในห้องน้ำไม่ได้ แค่นั้นก็ทำเอาผิวหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างสูงใหญ่กอดอกอย่างรำคาญใจ
“นี่ถามจริง ๆ เลยนะ พวกเจ้ากลัวอะไรเป็นบ้างหรือไม่ ก็รู้นี่ว่าข้าหาใช่มนุษย์ไม่”
“พวกคุณ...แล้วก็ ‘ผม’ หรือไม่ก็ ‘เรา’ ก็ได้” จากคำตอบ กลายเป็นคำสอนจากภิมุขไปเสียนี่
“ลงท้ายว่า ‘ครับ’ ด้วยก็ดีนะครับคุณจงอาง…ชีกอ”
ดวงตาเปล่งประกายจ้องมองภิมุขอย่างมีโมโห
หากเมื่อสบสายตาดุดันที่จ้องตอบกลับมาก็พยักหน้ารับคำอย่างเสียไม่ได้
ก่อนจะหันมาสนใจสัตยาที่อยู่ ๆ ก็เข้ามาเกาะแขนแนบชิด
ดวงตาราวเพลิงไฟส่องประกายระยิบระยับ เมื่อเห็นนวลหน้าหวาน ๆ
ที่มองกี่ครั้งก็ต้องปันใจให้อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
“พี่งูไม่ต้องไปสนใจมันหรอก ทำเป็นสุภาพชนจัดจ้านไปได้
มานั่งดีกว่า นี่กินสปาเก็ตตี้ฝีมือผมเอง” สัตยานำเสนอเสียจนพงหญ้าที่นั่งตัวสั่น
ต้องตาวาวขึ้นมาด้วยความหึงหวงที่มีสายพันธุ์ดุเดือดกว่าคนทั่วไป
แขนหนึ่งยกขึ้นชูแสดงความมีตัวตน ให้ทั้งสามคนในห้องต้องหันไปมองอย่างสงสัย
“ผมกลัวงูจงอางครับ กลัวที่สุดในโลก...แต่หยกเนี่ย คนรักผมเอง”
ว่าแล้วพงหญ้าก็ดึงสัตยาไปนั่งอีกฝั่ง กระทั่งเหลือที่ว่างข้าง ๆ เจ้าของบ้านเท่านั้น
ร่างสูงมองอยู่พักจึงเดินไปนั่งข้างภิมุข ที่รีบหันมาขู่ฟ่อราวกับงูเห่า
จากอคติส่วนตัวที่มีกับอีกฝ่าย “ข้า...ผมสิผม ผมกินเนื้อสัตว์ไม่ได้เพราะว่าผิดศีล
ปกติเราจะชอบกินงูด้วยกันมากเป็นพิเศษ แต่งูเจ้าอย่างเราห้ามกินเนื้อสัตว์
เพราะจะทำให้กลายร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้”
“แล้วปกติกินอะไรเป็นอาหารล่ะ...คุณงู” ภิมุขหันมาถามอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ
ลืมอารมณ์ที่คิดจะต่อต้านไปเสียสิ้น
“ถ้าร่างเป็นงูไม่ต้องกิน อิ่มทิพย์ ถ้าเป็นคนจะกินสลัดผักผลไม้
ชอบแอปเปิ้ล แคนตาลูป องุ่นสองสี แครอท แล้วก็...ถั่วแดง บล็อกโครี่ด้วย”
งูเจ้าตอบได้อย่างไม่ติดขัด
สัตยาลุกไปที่ครัวทันที ก่อนจะได้ยินเสียงเตรียมอาหารตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
พงหญ้าดึงจานสปาเก็ตตี้ที่คนรักกินค้างไว้มากินต่อ
แล้วฟังบทสนทนาของอีกสองคนที่นั่งตรงกันข้ามด้วยความสนใจใคร่รู้
“หัวสูงจริงนะ งูไทยไม่ใช่เหรอ ไม่เคยดูทีวีหรือไง กินของไทยใช้ของไทยน่ะ...”
ภิมุขเหน็บคนข้าง ๆ เข้าให้ด้วยความหมั่นไส้สุดขีด
“ส้มโอ ส้มเขียวหวาน แตงโม ฝรั่ง ผักกะหล่ำปลี แตงกวา แล้วก็อีกเยอะแยะน่ะกินเป็นมั้ย”
บุตรงูเจ้าพยักหน้า “กินได้หมดเลย แต่ ‘แล้วอีกเยอะแยะ’ นี่ไม่เคยกิน สงสัยจะกินไม่เป็นหรอก”
พงหญ้าสำลักเส้นสปาเก็ตตี้แล้วหัวเราะกับมุขจืดชืด
หรือไม่ก็ความไร้เดียงสาของงูหนุ่มอย่างอดไม่ได้ แต่ภิมุขกลับหน้างอหงิก
ด้วยคิดว่าอีกฝ่ายจงใจพูดจายียวนกวนประสาทได้เหลือร้าย
“ทำมาเป็นอินโนเซนต์ อายุเท่าไหร่แล้วไม่ทราบ...” ภิมุขยังคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
“สิบปีไง จำไม่ได้หรือที่ช่วยไว้เมื่อสิบปีก่อน” ได้ผลยิ่งกว่า
เมื่อคำตอบนั้นทำให้ภิมุขกับพงหญ้านั่งตาค้างด้วยความตกตะลึง
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่างูอายุสิบปีจะมีความรู้มากมายแค่ไหนในฐานะมนุษย์
สัตยาวางชามสลัดผักผลไม้หลากหลายชนิดไว้ตรงหน้างูหนุ่ม
ก่อนจะวิ่งกลับไปหยิบขวดน้ำสลัดสำเร็จรูปในตู้เย็นมาให้อย่างรีบร้อน
“เอาล่ะกินได้แล้ว อย่ามัวคาดคั้นถามกันอยู่เลย...”
“ใจดี แล้วยังน่ารักแบบนี้...เสียดายจริงที่มีเจ้าของแล้ว” สิ้นคำพูดของอสรพิษหนุ่ม
กำปั้นของภิมุขก็ทุบลงบนโต๊ะให้ทุกคนได้สะดุ้งตกใจอีกรอบ
ทำเอาคนที่กำลังทำนัยน์ตากรุ้มกริ่มต้องก้มลงเทน้ำสลัดใส่ถ้วยอย่างรีบร้อน
“ถึงเวลากินก็กินไปสิ เดี๋ยวก็เอาไปเททิ้งซะหรอก
เอาล่ะพวกเราก็มาว่ากันต่อเรื่องโดนถล่มสวนกิ่งก้านใบที่คุยค้างไว้นั่นน่ะ”
แม้ตอนแรกภิมุขจะตั้งใจดุงูหนุ่ม แต่ตอนหลังก็สะกดอารมณ์คุยเป็นงานเป็นการได้อย่างรวดเร็ว
พงหญ้าพยักหน้าเห็นด้วยทันใด
“ท่านประธานบอกว่าที่ไหนสักแห่งมันส่งคนบุกเข้าไปเผาสวน ผลผลิตโดนไฟไหม้คาต้น
แถมที่เก็บมาแล้วมันก็ขนขึ้นรถออกจากสวนหมดเลย
คาดว่าเดือนนี้ผลไม้จากสวนเราจะไม่มีส่งให้ลูกค้าตามจำนวน
อาจจะยาวไปถึงสามเดือนนู่นแน่ะคุณมุก”
สัตยาถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ด้วยไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดปัญหาเช่นนี้
“แล้วจะเอายังไงดีล่ะวะมุก ทางพี่ไม่ลำบากหรอก
เพราะผลผลิตได้จากสวนที่สุขเหลือล้ำ แต่นายโดนเต็ม ๆ เลยนี่หว่า”
“ใครวะกล้าหาญมาเล่นงานนายเอาถึงปานนี้ สงสัยมันจะไม่รู้จักคำว่าตาย...ว่าอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ”
สีหน้าเรียบเฉยขัดกับคำพูด ทำให้จงอางหนุ่มต้องมองคนพูดด้วยความทึ่งแบบไม่เหลือให้ล้น
แล้วก้มลงเอร็ดอร่อยกับสลัดต่ออีกพัก...
“วลีลดา ผู้หญิงที่หน้าตาเกือบจะสวยแล้วก็เกือบจะขี้ริ้วน่ะ...รู้จักกันใช่หรือไม่ นั่นล่ะตัวต้นคิด”
อสรพิษที่กำลังเพลิดเพลินกับชามสลัดเงยหน้าขึ้นมาเฉลย ทำให้อีกสามคนตาสว่างขึ้นมาทันใด
“ช่วยได้เหมือนกันนี่...ยัยนั่นคิดเล่นงานผมขนาดนี้เชียวเหรอ นึกเหรอว่าผมจะปล่อยไปง่าย ๆ
พี่หยก ผมให้พี่เลือก เอาถึงตายหรือแค่เบาะ ๆ” ภิมุขเอ่ยถามพี่ชายด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
ไม่เหมาะสมกับหน้าตาแสนดีแม้แต่น้อย
งูหนุ่มสะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ร่วมโต๊ะ ที่ยังมีสีหน้าปกติดีอยู่ทุกคนอย่างคาดไม่ถึง
“ถึงขนาดนั้นเลยเหรอนี่”
“เบาะ ๆ ก็พอน่า อย่าเอาถึงตายเลย...เก็บไว้เล่นคราวหลังตอนเบื่อไม่มีอะไรทำดีกว่า”
สัตยาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนหันไปอ้าปากรับสปาเก็ตตี้ที่พงหญ้าป้อนให้ด้วยสายตาหวานเชื่อม
ภิมุขพยักหน้า หันมองงูหนุ่มชั่วครู่แล้วเริ่มคิดตัดสินใจ
“ถ้าอย่างนั้น ผมจะส่งคนไปเผาบ้านยัยป่ารกร้างนั่น เอาแค่ไม่มีที่ซุกหัวนอนซักเดือนก็พอ”
“คุณมุกไม่ต้องลำบาก เดี๋ยวพงจัดให้ เอาแบบเป็นตอตะโกภายในกี่นาที
คุณมุกสั่งพงมาเลย...เอาให้ของแบนด์เนมในนั้นมอดเป็นฝุ่นไปต่อหน้าต่อตาพวกนั้นเลยดีมั้ยครับ...
ที่รัก” ตอนหลังคนรับอาสาก็ยังอุตส่าห์หันไปยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
ให้กับคนข้างกายอย่างไม่สนใจผู้ใด
อสรพิษหนุ่มมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของผู้ร่วมโต๊ะ
แล้วรู้สึกว่าผักผลไม้แสนอร่อยนี่ช่างกลืนยากลำบากเหลือเกิน
นี่เขาเอาตัวเข้ามายุ่งกับคนประเภทไหนกันแน่ ถึงวันนี้ก็ยังสรุปไม่ได้จริง ๆ
ช่างเสียเชิงงูจงอางที่แสนดุร้ายยิ่งนัก
“มันจะสนุกกว่านี้ว่ะพี่พงหญ้า ถ้าพี่ทำให้ยัยนั่นผมไหม้ไปจนหมดหัว
ไม่ต้องถึงขั้นเสียโฉมหรอก มุกสงสารว่ะครับ เอาแค่ไม่มีผมก็พอ...หึ”
ภิมุขยิ้มเหี้ยมเมื่อพูดจบ โดยมีพงหญ้าพยักหน้ารับคำสั่งไปอย่างรวดเร็ว
“ดีมากน้องชาย...” สัตยาชื่นชมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“พี่ก็เกลียดพวกมันจะแย่ พี่ชายมันน่ะ...ไอ้พนาสะดุดนั่นแหละ มันชอบถึงเนื้อถึงตัวพี่ซะจริง”
พงหญ้าลุกขึ้นแล้วทุบโต๊ะดังโครมด้วยความโกรธจัด “ต้องเอามันให้เละทั้งยัยป่ารกร้าง
แล้วก็ไอ้ป่าสะดุดด้วย ให้มันเข็ดซะบ้างจะได้ไม่กล้ามาหืออีก จริงมั้ยครับที่รัก...”
สุดท้ายก็จบลงด้วยน้ำเสียงทอดหวาน และอาการออดอ้อนคนข้างกายตามเคย
“ชื่อแปลกดีนะพนาสะดุด...” ภิมุขที่ไม่คุ้นเคยกับคนพี่เอ่ยขึ้นมา
ยังรู้สึกงงไม่หายว่ามีคนชื่อแบบนี้อยู่จริงหรือ
สัตยาหัวเราะชอบใจ “ไม่ใช่หรอก มันชื่อพนาสัณฑ์ เป็นผู้บริหารของกลุ่มผลไม้ป่า
ดูสิแค่ชื่อบริษัทฯ ก็น่าสนใจแล้วใช่มั้ยล่ะ บริษัทฯ นั้นพี่ชายทำส่งออก น้องสาวทำในประเทศ
แต่ลูกค้าประจำไม่มี เพราะว่าไม่ได้ลงลึกเรื่องผลผลิตอย่างแท้จริง ถึงได้อิจฉาเรานี่ไง”
“ชอบก่อเรื่องกันนัก...อย่างนั้นเราหาทางกำจัดไปให้หมดเลยไม่ดีกว่าเหรอพี่หยก
มุกว่าปล่อยไว้ก็น่ารำคาญ จริงมั้ยงูเจ้า” อยู่ ๆ ภิมุขก็หันไปถามความเห็นกับงูเจ้า
ที่กำลังอร่อยจนไม่สนใจใคร
ใบหน้าหล่อคมส่ายสะบัดรุนแรงอย่างไม่เห็นด้วยเต็มที่
“ไม่ดีหรอก มันเป็นบาปนะหนูมุก...”
ชื่อเรียกน่ารักน่าชัง แต่เจ้าของชื่อกลับตาขวางอย่างน่ากลัวเมื่อได้ยิน
“อีกอย่างที่สำคัญสำหรับงูเจ้าและบ้านเกิดหนูมุกก็คือ...การรักษาไม่ใช่ทำลาย
พวกนั้นน่ะจ้องทำลายพวกเราทั้งหมด
ทั้งมนุษย์แล้วก็ที่ได้ชื่อว่างูเจ้าอย่างพวกของข้า เอ๊ย...ผม เอ้อ...เรียกว่า’มะโรง’ ก็ได้” งูมะโรงว่า
“หมายความว่ายังไงพี่มะโรง ผมฟังแล้วงงมากเลยนะเนี่ย”
สัตยามองน้องชายที่อึ้งไปเช่นกัน แล้วต้องเอ่ยถามด้วยความงงงัน
ก่อนจะต้องส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อพงหญ้าวิ่งไปยกหม้อสปาเก็ตตี้มานั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย
แต่ก็รับฟังงูเจ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
“มีมนุษย์กลุ่มหนึ่ง ที่เข้าไปทำวิจัยเรื่องความเชื่อเกี่ยวกับงูจงอางที่เป็นงูเจ้า
พวกนั้นชอบวนเวียนเข้าไปใกล้ศาลงูเจ้า ท่านพ่อทราบมาว่ากลุ่มผลไม้ป่าต้องการที่ป่าชุมชน
แต่สิ่งสำคัญที่ขัดขวางก็คืออำนาจศักดิ์สิทธิ์ของท่านพ่อ
ทำให้พวกนั้นต้องลงทุนจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิญญาณระดับโลกมาที่ประเทศไทย
เพื่อศึกษาวิธีการกำจัดพวกเราให้พ้นจากป่า...”
มะโรงเล่าด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาสีเพลิงมีแววพิโรธตลอดเวลา
ภิมุขขมวดคิ้วยุ่งอย่างสงสัย “มันทำได้ด้วยเหรอ ศึกษาเรื่องจิตวิญญาณงูจงอางเนี่ย...เรื่องจริงเหรอ”
จงอางหนุ่มพยักหน้ายืนยันหนักแน่น “เรื่องจริง มันมากัน 5 คน คนไทยหนึ่งคนเป็นผู้นำทาง
มันชื่อด๊อกเตอร์วิทัญยู อีก 4 คนมาจากสหรัฐอเมริเกิน ศาสตราจารย์ ด๊อกเตอร์ทูเยล,
เทารีส, ทอทาส และมอร์คราวน์ พวกนี้น่ะไม่ธรรมดาเลย
เครื่องมือทันสมัยจนท่านพ่อต้องให้มะโรงออกมาขอความช่วยเหลือจากหนูมุก
กะหนูหยกคนสวยนี่แหละ”
“ขอร้อง...อย่าทิ้งมาดเท่ห์ ๆ เลยมะโรงน้อย”
ภิมุขส่ายหน้าระอาใจกับคำพูดของบุตรงูเจ้า ก่อนจะนึกเอะใจขึ้นมา
“ผมว่าไอ้พวกนี้ชื่อมันคุ้น ๆ นะพี่หยก เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน...”
สัตยาพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย
“ใช่ ๆ พี่ว่ามันเหมือน วิทยุ ตู้เย็น เตารีด โทรทัศน์ แล้วก็หม้อหุงข้าวมากเลย
ว่าแต่ไม่มีเครื่องซักผ้า หรือว่าตู้อบบ้างเหรอพี่มะโรง”
“พี่หยก...ผมถามแบบจริงจังว่ะครับ” ถึงพงหญ้าจะหัวเราะประกอบคำพูดของสุดที่รัก
แต่ภิมุขก็อดดุพี่ชายไม่ได้ “ชื่อมันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินจริง ๆ…”
“เอาน่า ๆ เดี๋ยวก็คิดออกเองนั่นแหละ แต่วันนี้พี่เหนื่อยแล้วว่ะ
ขอไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกัน ไปนะครับพี่มะโรง” สัตยาบอกเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที
ทำให้พงหญ้าต้องรีบตักสปาเก็ตตี้ในหม้อใส่ปากแล้วตะกุกตะกักล่ำลาบ้าง
“โผ ก็ต้อ ไปอาด น้ำ กะ โหยะ แล้ว ไปนะ คูมุ ท่ามะโอง...”
พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งหายไปราวกับพายุไซโคลน
“เสียดายจริง...” จงอางหนุ่มพึมพำด้วยสีหน้าหดหู่เต็มที่
“เสียดายอะไรไม่ทราบมะโรงน้อย อยากจะอาบน้ำกับพี่หยกหรือไง...ฝันไปเถอะ”
ภิมุขพูดขู่เสียงเย็นยะเยือก แต่งูเจ้ากับส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์
“เสียดายที่มุกอาบน้ำแล้วต่างหาก แหมไม่น่ารีบร้อนเลย...ถ้าอาบตอนนี้นะ
มะโรงจะถูสบู่ให้เองเลย เสียดาย ๆ”
ภิมุขยิ้มบาดใจอย่างไม่เคยทำมาก่อน “มะโรงน้อยอยากจะนอนในห้องด้วยกันมั้ยล่ะครับ...”
“อยากสิอยาก มะโรงไม่นอนข้างนอกนะ...มะโรงกลัวผี”
น้ำเสียงน่ารักกับบทพูดไม่เข้ากับหน้าตานั้น ดูขัดกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมอง
ภิมุขแทบจะอารมณ์ระเบิด แต่ก็ยังอดทนพูดดี ๆ ต่อ
“งั้นมะโรงน้อยเก็บจานบนโต๊ะไปล้างนะครับ เดี๋ยวหนูมุกจะให้พี่หยกสอนกวาดบ้าน
ถูบ้าน ซักผ้า ล้างรถ แล้วก็งานบ้านอื่น ๆ ดีมั้ยล่ะ...”
งูใหญ่ขมวดคิ้วเข้ม ๆ อย่างงงงัน
“แล้วจะได้นอนบนเตียง อาบน้ำด้วยกันหรือเปล่า...ถ้าไม่ ก็ไม่ทำหรอก
จะลงทุนอะไรก็อยากได้กำไรบ้างน่ะนะ”
“งกจริงนะ...” ดวงตาคมหวานเชื่อมด้วยเสน่ห์เสแสร้ง มือนุ่มกอดแขนแข็งแรงออดอ้อนสุดฤทธิ์
“นอนบนเตียงด้วยกันสองคน อาบน้ำด้วยกันสองคนทุกวันเลย...ตกลงแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มสมใจ ทำเอาภิมุขขยับเข้าไปหอมแก้มจงอางหนุ่ม
ด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น ที่ในที่สุดก็ไม่ต้องทำอะไรเองสักอย่าง...อะไรจะสบายขนาดนี้
ภิมุขอดนึกถึงคุณย่าน้อมไม่ได้ คุณย่าไม่อยากให้หลานมีสาวใช้
กลัวว่าสุดท้ายจะคว้าใครไม่รู้มาเป็นหลานสะใภ้ให้คุณย่าต้องช้ำใจจนตาย
เหตุเพราะอาจจะรักสะอาดไม่ได้เท่ากับคุณย่านั่นแหละ...
แต่ถ้าคุณย่าน้อมรู้ว่าเขามีคนทำงานบ้านเป็นถึงงูเจ้า คุณย่าจะทำหน้าแบบไหนกัน!!!...
แล้วจงอางหนุ่มก็สะดุ้งตื่นตกใจ กลัวภิมุขจะเปลี่ยนอารมณ์เป็นโหดร้ายขึ้นมา
เมื่ออยู่ ๆ อีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน...อย่างหาเหตุผลไม่ได้
‘ข้าจะมีชีวิตรอดกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่หรือเปล่านะ!!...’
งูเจ้ามะโรงคิดในใจ ด้วยไม่รู้ชะตากรรมที่ลึกล้ำ เกินกว่าอำนาจใด ๆ จะมองเห็นได้
เงาใต้น้ำ : เท่านี้ก่อนนะคะ เท่าที่เห็นจากการเปิดผ่าน
มันมีหลายคู่ ลืม ๆ เนื้อเรื่องไปหลายปีเหลือเกิน กลัวคู่เอกจะไม่เด่นอย่างที่คิด
แต่ว่า...นิยายเราแบบนี้ทุกเรื่องอะ 5555 เจอกันอีกทีกลางสัปดาห์นะคะ
หัวข้อ: (3 เรื่องจบ) อสรพิษที่รัก ,เธอที่รัก ,พลังอธิษฐาน (อ่าน 63022 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก