หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19

[sirin_chadada]

เป็นเรื่องที่ดีนะคะ ทำให้เรานึกถึงปัญหาครอบครัวที่ส่งผลถึงเด็ก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.ยังรอดูอยู่ว่าเกดจะเดินกลับเข้ามาในชีวิตพี่แมนเพื่อปลดปล่อยจากความรู้สึกผิดที่เคยทำไว้ หรือจะมาเพราะเหตุผลอื่น

[disney]

นัทใจแข็งเกิ๊น สงสารแมนอ่า

แล้วยังมีตัวปัญหาเพิ่มมาอีก

[pae666]

ตอนที่ 57



"ก็ดี.. มายังไงเนี่ย..เกด.."
"ก็มาฮันนีมูน เห็นว่าแมนอยู่ที่นี่ เลยแวะมาหาตามประสา...เพื่อนเก่า" เธอยิ้มกลับมาให้ขณะมองสำรวจมกรไปด้วย "หล่อขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้สึกว่าเท่ขึ้นจมเลย"
มกรทำหน้าแปลกๆกับคำชมนั่น
"แต่เกดน่ะ ไม่ยึดติดรูปกายภายนอกอีกแล้ว ตอนนี้มีลุงอายุสามสิบตอนปลายมาขอแต่งงานด้วย รูปร่างไม่ดี แต่เขารักเกดมาก  แค่นี้เกดก็พอใจแล้วล่ะ..ว่าแต่แมนมีเวลาสักครู่ไหม เกดอยากคุยด้วย"
"พอได้อยู่หรอก เสร็จงานหมดแล้ว ไม่มีอะไรแค่ขึ้นห้องไปพัก"
"งั้น...เกดขึ้นไปบนห้องแมนได้ไหม"
ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าทันที "ขอโทษด้วย.. ห้องเรารกมาก ห้องผู้ชายอยู่คนเดียวมันก็สกปรกแบบนี้ล่ะนะ พวกเราคุยกันข้างล่างดีกว่า ค็อฟฟี่ช้อปตรงหน้าสถานียังเปิดอยู่ ถ้าเกดไม่รังเกียจไปคุยที่นั่นก็ได้"
"ระวังตัวจังนะ ทำเหมือนเกดไม่เคยเห็นห้องแมนไปได้" หญิงสาวหัวเราะ
มกรฟังแล้วก็หรี่ตามอง "เรา..ว่ามันไม่เหมาะ สามีเกดจะว่าเอาได้"
คนฟังหัวเราะ "เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เดี๋ยวนี้หัดคิดถึงคนอื่นด้วย ที่บอกว่าห้องรกก็รักษาน้ำใจเกดใช่ไหม"
มกรไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ.. เขาอยู่ในฐานะคนรักเก่า เธออยู่ในฐานะคนมีสามีแล้ว การจะขึ้นไปที่ห้องของเขาสองต่อสองคงไม่ดีนัก แต่การจะบอกปัดอย่างมีมารยาทที่สุดก็ควรจะทำให้บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น
"ขอบคุณนะ" หญิงสาวยิ้ม "เราคุยกันที่นี่ก็ได้ เกดมาแค่แป๊บเดียว คุณสามีรออยู่ที่สถานี"
มกรพยักหน้ารับแล้วพาเธอเดินมานั่งลงตรงบริเวณรับแขกที่ทางนิติบุคคลของอาคารชุดจัดไว้ให้
"เกดมีอะไรหรือเปล่า.." มกรเป็นฝ่ายเปิดฉากถามก่อน
"เรามาขอโทษ..เรื่องที่เราโกหกทุกคน"
มกรพยักหน้ารับอย่างเข้าใจอีกฝ่ายดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาพยายามตั้งคำถามกับตัวเอง ทำไมต้องยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายใส่ร้ายเขา อยากประชดใครหรือเปล่า
ต้องยอมรับว่าใช่ ส่วนหนึ่งเขาอยากประชด
แต่อีกส่วนซึ่งเป็นส่วนใหญ่กว่าก็คือ..เธอเสียลูก และเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่พอแล้ว เขาไม่ต้องการจะซ้ำเติมเธอด้วยการผลักภาระความจริงให้เธอเป็นผู้แบกรับไว้คนเดียว..
หากเธอสบายใจจะบอกแบบนั้น..เขาก็ยินดีรับความทุกข์ของเธอมาไว้ในภาระเขาเช่นกัน แต่ถ้าเธอคิดจะขอโทษ เขาก็ไม่มีความคิดจะโกรธเคืองอะไรอีก
"ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว"
ลูกเกดทำตาโต..ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "เป็นเมื่อก่อนเราคงโดนต่อยมั้งเนี่ย"
"เราก็ไม่ใจร้ายกับผู้หญิงขนาดนั้น.." ชายหนุ่มหัวเราะขื่นๆให้กับอดีตของตัวเอง ภาพลักษณ์ดูแย่จริงๆนั่นแหละ
"เอาล่ะ..เป็นอันว่าแมนยกโทษให้เรา?.."
คนถูกถามพยักหน้ารับ "แล้วไปแล้ว เราก็ดูแลเกดไม่ดีพอจริงๆ ไม่งั้นคงไม่เสีย.."
มกรหยุดคำพูดลง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะทำใจได้แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าลูกเกดทำใจได้มากน้อยแค่ไหน
หญิงสาวยิ้มขื่นเมื่อนึกรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ และเพื่อให้บรรยากาศไม่แย่ลงไป เธอจึงเอ่ยขึ้น "เกดบอกเรื่องนี้กับที่บ้านแล้ว ..แล้วก็ได้ข้อความจากครอบครัวและพี่กรุง ฝากมาขอโทษแมนและครอบครัวด้วย"
"อือ..ครับ" มกรยกมุมปากยิ้ม มลทินที่เคยมีก็คงจบสิ้นกันไปเสียที
"ยังมีอีกเรื่องที่ต้องบอก..." ลูกเกดจับกระเป๋าถือตัวเองอย่างมั่นคง ดวงตาเธอตกต้องมองมือที่กุมกันไว้ "เกดคิดว่า..เด็กคนนั้นอาจไม่ใช่ลูกของแมน"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ
"เกดพลาดกับผู้ชายคนอื่นตอนที่คบกับแมน.. ตอนนั้นแมนไปต่างประเทศเดือนนึง เกดก็ปาร์ตึ้ นึกว่าดื่มเหล้าสนุกๆ พอตื่นมาอีกทีก็นอนอยู่กับใครไม่รู้ ..หลายคน" เธอเล่าด้วยเสียงเบาลงตามลำดับ "ตอนนั้นเกดคะนอง และคิดว่าไม่เป็นไร ไม่ได้สนใจป้องกันเพราะเห็นว่าพลาดไปแค่ครั้งเดียว.. ตอนรู้ว่าท้องเลยเครียดมาก หาวิธีจะเอาเด็กออก แต่ตอนที่ลองเกริ่นกับแมนเรื่องเด็ก ที่เราสมมุติว่าท้อง เราเห็นว่าแมนสนใจเด็กมากเราก็ยิ่งเครียด เครียดมากจริงๆ กลัวเด็กออกมาแล้วแมนรู้ว่าไม่ใช่ลูกจะเกลียดเกด ช่วงนั้นเกดเครียดไม่หลับไม่นอน และคงเพราะแบบนั้นเกดถึงได้ตกเลือด"
"ตกเลือด..?" มกรหรี่ตาถาม
"ใช่..เกดมีเลือดออกอยู่ก่อนแล้ว ไม่มากหรอกแมน แต่ก็ออกมาเรื่อยๆอยู่สองสามวันติดกัน แต่ก็ปวดท้องมากเหมือนมีบางอย่างจะหลุดออกมา เกดไม่อยากไปหาหมอเพราะคิดว่าออกมาก็ดี จะได้ไม่ต้องรู้สึกเครียดและรู้สึกผิดกับแมน แต่อีกใจก็กลัวนะ..กลัวตอนที่แมนบอกว่าจะออกไปข้างนอกน่ะ เกดกลัวจะต้องเผชิญกับเรื่องทุกอย่างเพียงลำพัง เกดยังเด็ก คิดอะไรก็เห็นแก่ตัว เอาตัวเองรอด ไม่ทันได้คิดถึงใจแมน ตอนนั้นเลยกระโดดลงมา เพราะมันปวดจนทนไม่ไหว อยากให้มันจบๆไป แล้วก็จบจริงๆ ระหว่างเรานี่จบไม่สวยเอาเสียเลย" เธอเงยหน้ามายิ้มด้วยริมฝีปากสั่นระริก "แมนจะโกรธเราก็ได้ เกลียดเราก็ได้ วันนี้เรามาเพื่อมาเผชิญความจริง มาบอกให้รู้ว่าแมนไม่ใช่คนผิด เด็กคนนั้น..ไม่ใช่ลูกแมน"
มกรฟังแล้วก็ถอนหายใจออกมา ไม่ใช่เพราะโล่งอก แต่เพราะได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเสียที เรื่องที่ยังค้างคาใจ ชายหนุ่มหลุบตามองพื้นก่อนจะตัดสินใจยิ้มแล้วมองหญิงสาวได้เต็มทั้งสองตา "เกดพูดอะไร จะลูกเราหรือไม่ใช่ เราก็ผูกพันกับเขามาตั้งนานแล้ว ดังนั้น..เกดไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก  เราโอเค ..ตอนนี้เราโอเค และขอบคุณที่ให้ความกระจ่างแก่เรา" มกรบอกแล้วยิ้มให้อีกครั้ง
หญิงสาวคว้าเอาทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าและซับหัวตา "เราลังเลมาตั้งนาน ถ้าบอกแมนเร็วกว่านี้ก็ดี..
มกรส่ายหน้า เขาไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น "ดีแล้วที่มาบอกเอาตอนนี้  เรารู้จักคิดมากขึ้น อารมณ์เย็นมากขึ้น รับฟังและยอมปล่อยวางได้ดีขึ้น ไม่งั้นเราคงรู้สึกแย่กว่านี้"
"เราขอโทษ"
เขาส่ายหน้าให้ "ไม่เป็นไรจริงๆ"
"ขอบคุณ เกด ขอบคุณแมนมากๆ" เธอสะอื้นออกมาจนได้  ทิชชู่ที่เตรียมมาในกระเป๋าถูกหยิบออกมา มกรได้แต่ปล่อยให้เธอร้องไห้เบาๆจนพอใจ เมื่อเธอหยุดร้องเขาก็ยิ้มให้อีก
"ป่านนี้สามีรอแย่แล้วหรือเปล่า?"
"อุ้ย จริงสิ.. มัวแต่ร้องไห้อยู่นั่นแหละ เกดนี่ไม่ไหวเลย ไม่รู้จักโตเสียที" หญิงสาวซับน้ำตาให้แห้งแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อทำท่าจะขอจบบทสนทนา
"งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งที่สถานี"
"ไม่ต้องๆ เกดไปเองได้.." หญิงสาวเดินนำออกมาหน้าแมนชั่น มีมกรเดินออกมาส่งด้วย เมื่อมองไปทางขวา จะเห็นผู้คนยังเดินขวักไขว่เพื่อไปยังสถานี และญี่ปุ่นก็ไม่ใช่เมืองที่มีอาชญากรรมรุนแรงให้ต้องระมัดระวังขนาดเดินไปส่งให้สามีเขาหึงเล่น
มกรจึงรอให้อีกฝ่ายโบกมือลา แล้วค่อยเดินกลับเข้าไปในแมนชั่นหวังจะขึ้นลิฟต์ไปห้องเพื่อพักผ่อนเสียที
"เดี๋ยวแมน..เดี๋ยว"
คนเรียกคือเกดที่วิ่งกลับมากระหืดกระหอบ มกรหันกลับมามองแล้วพยักหน้าให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของแมนชั่น ก่อนจะเดินออกมาหาเธออีกหน
"มีอะไรจะบอกอีกหรือ?"
เกดหอบนิดหน่อยขณะค้นของในกระเป๋าถือแล้วหยิบซองจดหมายออกมา
"ไม่ใช่เรา ... แค่มีคนฝากจดหมายนี้มาให้แมน เขาไปหาเราถึงออสเตรเลียเลยนะ" เธอยิ้มแล้วยัดจดหมายใส่มือมกร "เอาไป เรารีบ ไปก่อนนะ"
เธอโบกมือลาพร้อมกับซอยขาวิ่งไปตามทาง  ไม่นานก็ลับมุมตึกหายไป มีเพียงมกรที่ยืนมองจดหมายฉบับนั้นด้วยใจเต้นระทึก
ใครกันนะที่ไปหาเกดถึงออสเตรเลีย..
เขา..? หรือจะเป็น...??
มกรรีบแกะจดหมายออกทันที ข้างในนั้นมีการ์ดเล็กๆหนึ่งใบ เขียนด้วยลายมือคุ้นตา
ชายหนุ่มรู้สึกว่าในอกเหมือนมีกลองศึกมาตีกระหน่ำ และมีแรงดันจากภายในมากมายที่ทำให้เขาใกล้ระเบิดออกมา
เขากวาดตาอ่านกระดาษโน้ตแผ่นนั้น
“เก็บเพลงรักนี้ให้เป็นของขวัญ
ให้เธอได้รับได้รู้หัวใจของฉัน
แม้คืนวันจะเปลี่ยนแปลงสักแค่ไหน
แต่ใจของฉันที่รักเธอนั้นต่อให้ต้องลงนรกหรือขึ้นสรวงสวรรค์
ฉันก็จะไม่มีวันมอบให้ใคร
จะมีเพียงเธอแค่เพียงคนเดียว
และจะมีแต่เธอ เธอแค่เพียงคนเดียว
และจะเป็นเพียงคนเดียวเสมอไป
ที่ฉันฝากชีวิต ทั้งหมดไว้..โดยไม่มีวันทวงกลับคืน..”
ก่อนที่ท้ายจดหมายจะเขียนต่อไว้ว่า
“....อยากให้พี่แมนกลับมาฟังนัทร้องเพลงนี้จังครับ...”

[pae666]

ตอนที่ 58



เครื่องบินแอร์บัส เอ330 บินตรงจากนาริตะกลับมากรุงเทพฯ ร่อนลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิตามเวลาที่กำหนดไว้ พอสัญญาณปลดเข็มขัดดับลง มกรก็ลุกขึ้นหยิบสัมภาระที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป
ชั้นธุรกิจนั้นมีเบาะกว้างและที่เก็บของก็ไม่น้อย ทว่า..ชายหนุ่มก็ใช้พื้นที่เสียคุ้มค่า
เขามองของในมือแล้วขำตัวเอง เลโก้ หุ่นยนต์ รถบังคับ ขนม ช็อกโกแลต.. นี่ไม่รวมที่โหลดอยู่ใต้ท้องเครื่อง กับที่ส่งคาร์โก้มาก่อนหน้านี้ด้วย เห็นอะไรมกรซื้อดะไปหมด ของเล่นที่ซื้อส่งมาให้ทุกเดือนว่าเยอะแล้ว คราวนี้ที่ถือมาเองเยอะกว่าอีก
เหมือนคุณพ่อติดลูกเลย..
ชายหนุ่มหัวเราะขำให้กับการกระทำของตัวเอง
แต่ทำแล้วมีความสุขดีจริงๆ
เมื่อประตูเครื่องเปิด ชายหนุ่มลงจากเครื่องเป็นกลุ่มแรกๆ รถกอล์ฟที่ติดต่อไว้ตั้งแต่ตอนบุ้คกิ้งจอดรออยู่แล้ว เมื่อเขาขึ้นนั่งรถก็แล่นออกไปทันที แต่ไม่มีอะไรทันใจเขา.. เพราะที่ด้านนอกเกท..มีใครบางคนรอเขาอยู่
มกรแตะเบาๆในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตที่ใส่อยู่ เพื่อดูว่าของบางอย่างในนั้นยังอยู่ดีหรือไม่
กว่าจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง รอกระเป๋า.. มกรก็ใช้เวลาจากเครื่องลงเกือบครึ่งชั่วโมง เขาผ่านด่านตรวจสินค้าต้องสำแดงก่อนจะเข็นรถออกมาภายนอก แล้วพบว่า คนกลุ่มหนึ่งยืนรอเขาอยู่ คนพวกนั้น คือครอบครัวที่เขารัก
พ่อ ป๊า แม่มน แม่ไก่ แชร์ แพรว.. และ.. มะม่วง..
เด็กน้อยถูกอุ้มอยู่ในวงแขนบิดา ตัวจ้ำม่ำจนไม่รู้ว่าป๊าอุ้มไหวได้ยังไง..
ชายหนุ่มกวาดตามอง พยายามหา..
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่า..ไม่มี..
ไม่มีณัฐวีร์อยู่ในบริเวณนั้น..
มกรยิ้มแห้งๆ แต่ก็ยังยินดีที่ได้เห็นครอบครัวและเพื่อน มาพร้อมหน้ากันแบบนี้
"...แม้น.." เสียงแหลมของเด็กน้อยดังลั่นขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้าถึงกลุ่ม พาให้คนที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว
มกรหัวเราะแล้วเร่งฝีเท้ามากขึ้น พอเข้าไปถึงก็ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกคน แล้วจึงทักทายเพื่อน
มาถึงตรงนี้มะม่วงก็เริ่มดิ้นจะลงพื้น ทำให้ป๊าต้องปล่อยตัว..
เด็กชายวิ่งเข้าไปหามกรจากด้านข้าง เพราะเขายังทักทายเพื่อนไม่เสร็จ
"..แม้น.."
คราวนี้เรียกเบาลง แต่พลังทำลายล้างสูงกว่าเดิม..เพราะมะม่วงวิ่งเข้าไปเกาะขาแล้วแหงนหน้าขึ้นมอง เอาคางเกยต้นขามกร แล้วเปล่งเสียง "..แม้น.."
คนถูกเรียกถึงกับชะงัก ชายหนุ่มมองตากลมๆในเปลือกตาชั้นเดียวเหมือนเมล็ดอัลมอนด์ ยิ่งมองก็ยิ่งนึกไปถึงอีกคน..ณัฐวีร์น่ะตอนเล็กๆหน้าตาก็คงอย่างนี้แหละ.. คิดแล้วก็ยิ่งเอ็นดู เขาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาในวงแขนก่อนจะตอบรับ "ครับ.. มะม่วง.."
ชื่อเรียกของเด็กน้อยทำให้เขานึกถึง "แม่" ในไดอารี่ของตัวเอง
ณัฐวีร์คือคนที่เขาอยากให้เป็นแม่ของมะม่วงมากที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้ดันกลายเป็นพี่ชายไปเสียได้
"ณัฐวีร์ไปไหน พี่นัทไปไหนครับ"
เด็กน้อยส่ายหน้า แล้วยิ้มแป้น.. "นัทไม่มา.."
"ทำไมไม่มารับพี่แมนล่ะ.."
มะม่วงส่ายหน้า "ม่วงมา..นัทเฝ้าบ้าน"
"ว้า.. ก็อดเจอสิ.."
"เดี๋ยวๆ เจอ.." มะม่วงบอกแล้วเอามือเล็กๆจับสองแก้มชายหนุ่มไว้ "แม้น...คิดถึงม่วงไหม"
มกรยิ้มกว้าง ช่างซักจริงๆ "คิดถึงมากครับ"
"ม่วงก็คิดถึง นั่งดูรูปแม้นทุกวันเลย" เด็กน้อยอ้าแขนกอดแล้วเอาหน้าซบแก้ม
มกรออกจะงงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน เขาไม่คิดว่ามะม่วงจะติดเขาและยอมสนิทสนมด้วยขนาดนี้
บางทีในมื้ออาหารของครอบครัวนี้อาจมีแมนเป็นกับแกล้ม และบางทในเวลาน้ำชา อาจมีรูปถ่ายวางคู่กับคุ้กกี้อร่อยๆสักชิ้นเป็นของหวาน
สุดจะเดาและหาคำตอบ แค่รักเขามากๆ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว
มะม่วงติดเขาพอสมควร ขนาดขึ้นไปนั่งบนรถ ก็ยังเรียกให้เขาไปนั่งคันเดียวกัน คันที่มีคาร์ซีท เวลานั่งอยู่ด้วยกันก็จับมือไปตลอดทาง
เป้าหมายของการเดินทางในครั้งนี้คือร้านที่ทองหล่อ ซึ่งเขาคิดว่า ณัฐวีร์น่าจะรออยู่ที่นั่น
คุณวีรชาติเป็นคนขับรถ มีณฐกาอยู่ข้างคนขับ เจ้าตัวเล็กนั่งอยู่หลังป๊าวี มกรจึงอยู่หลังแม่ไก่
"เป็นไง งานการที่โน่นสนุกดีไหมแมน.."
"สนุกดีครับป๊า.. มีปัญหาให้แก้เยอะ คนที่โน่นทำงานกันอย่างเป็นระเบียบและอยู่ในกฎเกณฑ์มาก ตอนแรกก็เครียดนะครับ แต่พอปรับตัวได้นี่สบายเลย กลายเป็นทำงานทุกอย่างต้องเป๊ะไปหมด นี่ก็ชักจะชิน ไม่รู้กลับมาทำงานกับคนไทยเราจะวางตัวยังไง"
ชายหนุ่มบอกขณะขยับมือเด็กน้อยเล่นไปด้วย
มะม่วงหัวเราะชอบใจเมื่อเขาทำมือไต่เป็นแมงมุมไปที่แขนจนถึงไหล่ เด็กน้อยเอียงตัวหนีหลับตาปี๋
"เดี๋ยวทำงานไปเราก็ปรับตัวได้ ถ้าจะทำงานให้มีความสุข ก็แค่เอาใจเขามาใส่ใจเรา เวลา เป็นเจ้านายก็ลองคิดว่าตัวเองเป็นลูกน้องดู พอเป็นลูกน้อง ก็ลองคิดว่าถ้าได้เป็นเจ้านายจะต้องการอะไร.. เป็นคนขาย เป็นลูกค้า  แบบนี้ก็คิดได้เหมือนกัน"
มกรยิ้ม เขามักได้ข้อคิดดีๆอย่างนี้เสมอ สองปีที่ห่างกันแต่ตัว ทว่าเขายังขอคำปรึกษาจากป๊าอยู่บ่อยๆ ป๊าชอบบอกว่ากำไรน้อยแต่ยั่งยืน กำไรมากแต่อยู่ไม่นาน..ให้เลือกเอา
ข้อคิดนี้ทำให้เขาย้อนกลับมาดูตัวเอง..ก่อนจะเข้าใจ..
เออหนอ..รักรอเขาอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับเขาอยากมีรักที่ยั่งยืน หรือรักวูบวาบเท่านั้น
เขาถึงได้รอ.. รออยู่จนกว่าจะถึงเวลาของเขา
จนวันนี้ก็มาถึง..
ที่ปลายทางนั่นมีณัฐวีร์รออยู่
แต่..คิดอะไรเพลินๆ ..รถกลับเลี้ยวไปอีกทาง..
"เดี๋ยวป๊าไปธุระแป๊บนึง ไม่ไกลๆ" คุณวีรชาติบอกด้วยใบหน้ามีความสุข
ใจมกรนั้นไม่ได้อยากไปธุระที่ไหนอีก อยากกลับบ้านเต็มที อยากเจอ อยากกอด แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แว่บเข้ามา เออหนอคนเรา..รอมาได้ตั้งสองปี อีกแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงจะไม่ไหวเชียวหรือ
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบไป "ตามสะดวกเลยครับป๊า ผมดูน้องมะม่วงให้เอง"
"ม่วงโตแล้ว.." เด็กน้อยรีบบอก "นัทบอกโตแล้วต้องดูแลตัวเอง"
"เหรอ.. ใครสอนให้ดูแลตัวเอง"
"นัทสอน นัทน่ารักนะ แต่ก็ดุ" มะม่วงบ่นอุบอิบนิดหน่อยทำให้มกรเห็นอีกมุมของณัฐวีร์ด้วย.. สงสัยจะไม่ได้ใจแข็งกับเขาคนเดียวเสียล่ะมั้ง น่าจะใจแข็งกับน้องด้วย
"ก็มะม่วงดื้อ.." ณฐกาหันมาบอก
"มะม่วงไม่ดื้อ" เด็กน้อยส่ายหน้า "เป็นเด็กดี.."
มกรหัวเราะท่าเด็กดี เพราะเจ้าตัวน้อยยกมือขึ้นมาส่งจูบรัวๆ
"ไหนเด็กดี บอกสิว่าพี่นัทสอนอะไรบ้าง" มกรจับมือข้างว่างมาเล่น
"เยอะแยะ สอนแปรงฟัน สอนใส่เสื้อผ้า สอนให้เก็บของ แล้วก็ชอบบอกว่าห้ามทำอัลบั้มรูปเลอะ"
"ทำไมล่ะ ทำไมห้ามทำเลอะ"
"นัทไม่ชอบของเลอะ นัทเอาผ้าเช็ดให้ตลอด" มะม่วงจับนิ้วของชายหนุ่มเล่นไปด้วย เพราะบนนิ้วนั้นมีแหวนสีเงินสวยวงหนึ่ง และที่ข้อมือก็มีนาฬิกาเรือนโตที่มะม่วงเห็นแล้วต้องบิดเล่นไปมา
"ไม่บอกพี่เขาไปล่ะ มะม่วงน่ะชอบเอาอัลบั้มไปนั่งดูตอนกินข้าว กินขนม ถึงได้เลอะเทอะ"
เด็กน้อยอายม้วนเมื่อแม่ไก่เปิดเผยความลับ
มกรเห็นแล้วก็ยิ้ม แต่ที่เขาอยากรู้คือ "แล้วอัลบั้มรูปใครครับแม่.."
"จะเป็นรูปใคร ก็.."
"แม้น..แมน" มะม่วงพูดแทรกแม่ขึ้นมาทันที "รูปแม้นแมน นัทชอบเอามาดู"
คุณวีรชาติหัวเราะร่วน.. "เอาพี่ชายมาขายเสียแล้วมะม่วง"
คิ้วน้อยๆขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินคำพูดนั้น.. "ขาย..? ขายนัทแล้วใครจะซื้อ"
คุณป๊ากับคุณแม่ยิ่งหัวเราะให้กันใหญ่ แล้วก็เลยพาลไม่ได้ตอบลูกชายคนเล็กไปด้วย มะม่วงอยู่กับร้านขายอาหารมานาน จึงได้ซึมซับการค้าขายมาบ้าง เด็กน้อยถึงได้เขย่ามือมกรแล้วถามว่า "ถ้านัทขายไม่ออกจะทำยังไง?"
มกรยิ้มกว้างแล้วลูบหัวเจ้าหนูที่ชอบซักอย่างเอ็นดู "ไม่ต้องห่วงๆ เดี๋ยวพี่ช่วยซื้อไว้เอง รับรองขายออก"
พอบอกไปแบบนี้ มะม่วงก็ยิ้มกว้างแล้วเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวนิ้วแม้นแมนไว้ "สัญญานะ"
"จ้า สัญญา" ชายหนุ่มเขย่านิ้วไปมา
การได้คุยกับมะม่วงทำให้เขาล้วงความลับช่วงสองปีมาได้หนึ่งอย่าง.. นั่นคือ ไม่ใช่แค่ทางนี้ส่งรูปไปทางโน้นเท่านั้น แต่ทางนี้ยังรับรูปจากทางโน้นด้วย ซึ่งก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนแอบถ่ายส่งมาให้ อาจเป็นเลขา หรือล่ามที่ช่วยประสานงานในโครงการก็เป็นได้.. แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็อยากจะขอบใจคนเหล่านั้นจริงๆ
รถค่อยๆจอดลงโดยที่เขาไม่รู้ทิศทาง พอเงยหน้าขึ้นมาจากมะม่วง ป๊าวีก็กระแอมเบาๆ
มกรออกจะงุนงงอยู่บ้างในช่วงแรก แต่เมื่อได้มองออกไปนอกรถจึงเห็นว่าเป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยมาก..
"นี่กุญแจ.." วีรชาติส่งพวงกุญแจมาให้ "คราวนี้เอาให้อยู่มือเสียทีนะแมน ป๊าเบื่อลูกเล่นของนัทเต็มที่แล้ว"
กุญแจนั้นดูกี่ทีก็ใช่.. นั่นมันกุญแจคอนโดของเขานี่นา
ชายหนุ่มรับมันมาอย่างคาดเดาเรื่องราวทุกอย่าง เขายิ้มกว้างแล้วยกมือไหว้ "ขอบคุณครับป๊า"
พูดจบเขาก็เปิดประตูลงไปทันที ขายาวๆก้าวเร็วๆจนเกือบจะเป็นวิ่ง
"แมน.."
ทว่า เสียงเรียกจากคุณวีรชาติทำให้ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าหันมา
"รู้ไว้ก่อนนะ ร้านป๊าไม่รับเปลี่ยน ไม่รับคืน ซื้อแล้วซื้อเลย ..โอเค้?"
มกรยิ้มกว้างยกมือขึ้นไหว้อีกหนก่อนจะรีบบอก "โอเคสุดๆครับ ไม่เปลี่ยน ไม่คืน ของหายากแรร์ไอเท็ม กว่าจะได้มาก็ต้องรอตั้งนาน ผมไม่มีทางคืนแน่ครับ จะเก็บไว้อย่างทะนุถนอมสุดๆเลย ขอบคุณนะครับป๊าที่ไว้ใจให้ผมเก็บไว้กับตัว"
คุณวีรชาติพยักหน้าหงึกๆแล้วมองชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในคอนโด
"เฮ้อ..." คุณณฐกาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอยิ้มให้สามีและเฝ้ามองเด็กคนนั้นวิ่งหายไปในตัวอาคารอย่างเป็นสุข "เราก็หมดหน้าที่แล้วสินะ..เหมือนมาส่งตัวเข้าหอเลย"
"นั่นสิ.." คุณวีรชาติยิ้มแล้วหมุนพวงมาลัยวนออกจากลานน้ำพุของคอนโดหรู "แต่ลูกก็อายุ 20 ปีแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว เราก็ปล่อยเขาคิดเองตัดสินใจเองแล้วกัน"
"ค่ะ..หวังว่าคราวนี้คงจะโอเคแล้วนะคะ"
"ก็หวังแบบนั้น.."
คุณณฐกาถอนใจโล่งอกอีกรอบแล้วหันมามองลูกชายคนเล็ก ตอนนี้มะม่วงชะเง้อตัวเอี้ยวจนจะหลุดจากที่นั่งของเด็กอยู่แล้ว ถ้าไม่มีสายเบลท์คาดไว้ มีหวังเจ้าตัวดีได้ปีนเบาะนั่งในรถแน่ๆ
"เอ้าๆ มะม่วง เดี๋ยวก็ร่วงไปหรอก ป๊าออกรถแล้วนะครับ"
เด็กน้อยหันมาทำปากจู๋ แล้วจึงยอมนั่งนิ่งๆกอดอก เหมือนขัดใจเสียเต็มประดา "ไม่ชอบเลย.."
"ไม่ชอบอะไรครับมะม่วง" แม่ไก่ถามอย่างสงสัย
"นัทก็ไม่อยู่ แมนก็ไม่อยู่ ม่วงจะเล่นกับใคร"
คุณพ่อคุณแม่หัวเราะให้กับความช่างพูดของลูก "เดี๋ยวพวกพี่เขาก็กลับมา พรุ่งนี้คงได้เจอกันนั่นแหละ"
ได้ยินแม่บอกอย่างนั้น มะม่วงก็ปากยื่นอีกรอบ
ตั้งพรุ่งนี้...
-------

[pae666]

ตอนที่ 59



มกรไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในคอนโด กลิ่นอาหารหอมฟุ้งทำให้เขาสูดลมหายใจเข้าไปอย่างกระหายหิว ไม่ใช่ว่าบนเครื่องไม่มีอาหารเสิร์ฟ ชั้น Business Class มีให้กินแบบไม่อั้นด้วยซ้ำ แต่เพราะเขารู้ว่าอาหารนั้นใครเป็นคนทำต่างหาก เขาถึงได้กระหายหิวนัก
ชายหนุ่มรีบก้าวยาวๆตรงไปที่โต๊ะอาหาร จึงได้เห็นว่ามีอาหารอยู่สามอย่างวางอยู่แล้วบนโต๊ะ ไข่เจียวหมูหยอง แกงจืดเต้าหู้ไข่หมูสับ ทะเลทอดกระเทียมพริกไทย และน้ำจิ้มซีฟู้ดสีจัดจ้านอีกถ้วย
เสียงกึกกักดังมาจากในครัว ทำให้มกรเดินเข้าไปมอง
ร่างสูงเพรียวที่ไม่ได้เห็นมานาน ผมสั้นที่ตัดพอดีกับศีรษะทุย ไหล่ตั้งตรงเหมือนผู้ชายที่โตขึ้นเต็มที่แล้ว สายที่คอนั่นคงเป็นผ้ากันเปื้อนผูกอยู่ โบว์ที่เอวก็เช่นกัน ณัฐวีร์โตขึ้น สูงขึ้นนิดหน่อย แต่ดูเหมือนจะเอวบาง สะโพกกลมเหมือนเดิม
ความคิดถึงมันแล่นขึ้นมาจุกที่อกจนมกรไม่สามารถหุบรอยยิ้มบนหน้าคมคายนั่นได้
เขาเดินเข้าไปใกล้ ทำเสียงกระแอมเล็กน้อยให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเข้ามาถึงตัวแล้ว ซึ่งเท่าที่สังเกต เขาว่าณัฐวีร์จะรู้ตัวตั้งแต่ไขกุญแจเข้ามาแล้ว เพราะดูเหมือนจะไม่ยอมหันหน้ามาหากันเลย
มกรก้าวช้าๆเข้าไปมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร ..ข้าวผัดกุ้งกำลังถูกเทลงบนจานสองใบ ที่เหลือก็เอาลงอ่างกระเบื้องใบกลางเพื่อไว้ให้เติม
เห็นแล้วท้องร้องขึ้นมาเลยทีเดียว..
มกรยิ้มเมื่อเห็นมือสั่นๆนั่นตักเอาแตงกวาและผักชีวางแปะให้บนจานทั้งสองใบ เขาพยายามมองหน้าอีกฝ่าย แต่ก็ดูเหมือนณัฐวีร์จะยังไม่สามารถต่อตากับเขาได้ แก้ม คอ ใบหู..เอาเป็นว่าทั้งหน้านั่นแหละ แดงเรื่อไปหมดแล้ว
"มองอยู่ได้.. เอาข้าวไปที่โต๊ะอาหารสิครับ"
"มองคนใจดีก็ผิดด้วยหรือ"
ณัฐวีร์แยกเขี้ยวใส่ แต่ไม่ยอมหันมามอง "เขินนะครับ"
พอพูดประโยคนั้นจบ ณัฐวีร์ก็ตวัดตาค้อนไปวงหนึ่ง
คนที่ยืนมองอยู่รีบยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูกตัวเอง "โอย..ไม่ไหว.." แล้วชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น
ณัฐวีร์รีบหันมามองทันที "อะไรกัน เลือดกำเดาไหลหรือครับ"
เขาหันรีหันขวางมองหาทิชชู่ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าแล้วก้าวเข้าประชิดตัว มือข้างที่ปิดปากปิดจมูกปล่อยออก รวบเอาร่างณัฐวีร์เข้ามากอด แถมอีกมือก็ตามไปสมทบกดไว้ไม่ให้ร่างนั้นดิ้นหนีไปไหนได้
ที่ปิดไว้..เพราะยิ้มกว้าง ยิ้มเยอะ ยิ้มเรี่ยราด..จนไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวเสียความเท่หมด น้องจะคิดว่าดีใจเว่อร์ไป เดี๋ยวจะพาลไม่ยอมให้ดีใจนานๆ
"คิดถึงนัทที่สุดเลย.." ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ มือก็กอดร่างเล็กกว่าไว้แน่น "ใจจะขาดเสียให้ได้ตอนไม่เห็นนัทที่สนามบินน่ะ"
"เกินไปครับ.." ณัฐวีร์บอกแล้วกอดตอบอีกฝ่าย เขาซุกหน้าลงกับอกกว้าง "คิดถึงพี่แมนนะครับ.."
"คิดถึงมากไหม?"
"คิดถึงมากครับ" ณัฐวีร์ไม่มีกำแพงใดๆอีกแล้ว สิ่งที่ต้องการรู้เขาได้หาคำตอบจนครบถ้วนแล้ว ต่อจากนี้มีเพียงวางใจ เชื่อใจ รักได้เท่าที่อยากรัก พูดความรู้สึกได้เท่าที่อยากพูด และกอดคนๆนี้ได้เท่าที่เวลาทั้งหมดจะมี
มกรซบหน้าลงกับศีรษะน้อง "ชื่นใจจัง.." เขากระซิบอย่างเปี่ยมสุขแล้วก็ต้องขยับออกเมื่อคุณชายเบี่ยงตัวเล็กน้อย
ณัฐวีร์ยิ้มหวานเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคู่นั้นฉายประกายแห่งความสุขจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง
"ไปอยู่ญี่ปุ่นมาตั้งนาน ไม่ติดนิสัยคนญี่ปุ่นมาหรือครับ"
"หือ?..."
ณัฐวีร์ยิ้ม "ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"
"อ๋อ..." มกรหัวเราะ "กลับมาแล้วครับคุณภรรยา"
"ดีมาก.." ณัฐวีร์พูดแล้วจึงโน้มคออีกฝ่ายลงมาหา..
ริมฝีปากสัมผัสแตะกัน  บางเบา เมื่อผละออก มกรก็เลียริมฝีปากตัวเอง แล้วก้มจูบน้องอีกครั้ง ปากนุ่มชื้นเผยอให้ปลายลิ้นอุ่นร้อนสอดแทรกเข้ามา
เป็นจูบที่นานมากแล้วไม่ได้สัมผัสมัน ความอุ่นซ่านแผ่ปกคลุมจากจุดที่เชื่อมต่อกันแล้วกระจายไปทั่วร่าง ณัฐวีร์ไม่รู้ว่าตัวเองเบียดร่างเข้าหาอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่เขารู้ว่าหัวใจเต้นถี่รัวพอๆกันกับหัวใจอีกฝ่ายที่เต้นตุบอยู่ชิดอกนี้
รัก..
เขากล้าพูดได้เต็มปากว่ารักผู้ชายคนนี้จนหมดหัวใจ
แต่ความรักอย่างเดียวไม่สามารถนำพาให้ชีวิตรักของคนสองคนไปกันตลอดรอดฝั่งได้ เขาจึงต้องการความไว้ใจจากอีกฝ่าย ต้องการให้มกรได้เรียนรู้ว่ารักที่เขามีจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง และอยากให้เชื่อใจด้วยว่าเขาพร้อมแล้วที่จะก้าวผ่านอุปสรรคทั้งมวลเพื่อเดินเคียงข้างกันไป
เวลาที่พอเหมาะพอดี ทำให้อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ณัฐวีร์เองก็เติบโตขึ้นเช่นกัน เขาเรียนรู้ที่จะให้อภัย และอยู่กับปัจจุบัน มากกว่าจะเห็นอดีตเป็นเรื่องสำคัญ
ใครทำเราเจ็บ เราก็แค่จำไว้ระวังตัว.. โกรธไปก็เผาตัวเราเอง.. ทำให้เราร้อนรนเอง
นี่ไม่ได้ไปปฏิบัติธรรมที่ไหน ป๊าวีสอนมาล้วนๆ
ณัฐวีร์สุดลมหายใจยาวเมื่ออีกฝ่ายยอมปล่อยริมฝีปากเขาเป็นอิสระ ปลายนิ้วแกร่งที่เลื่อนมาปาดริมฝีปากช้ำจนแดงเรื่อให้วางสัมผัสเบามือ อ่อนโยนจนไม่คิดว่ามือใหญ่อย่างนั้นจะให้สัมผัสแผ่วเบาราวขนนกได้อย่างนี้ ณัฐวีร์ยิ้ม ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายสื่อมาถึงเขามันแทรกซึมเข้ามาถึงเนื้อหัวใจนี่
ทั้งอ่อนโยนและหวานล้ำ.. รู้สึกดีจนน้ำตารื้นขึ้นที่ขอบตาแล้วค่อยๆไหลลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง
มกรเห็นแบบนั้นก็ยิ้มบางๆ เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาก่อนจะจูบซับให้ทั้งสองข้าง  “คนเก่งของพี่แมน เด็กดี..ไม่ต้องร้องไห้นะครับ รักนัทนะครับ..”
ณัฐวีร์พยักหน้าหงึก แล้วป้ายหน้าไปมากับเสื้ออีกฝ่าย มกรหัวเราะก่อนกอดศีรษะนั้นให้แนบกับอกกว้าง
“อืม.. จริงๆพี่ไปญี่ปุ่นกลับมาก็น่าจะติดนิสัยคนญี่ปุ่นกลับมาจริงๆนั่นแหละ” มกรเอาคางเกยศีรษะน้องแล้วโยกตัวเล่น “ใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้ อยากเห็นคุณภรรยาใส่แค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวจัง”
พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะร่วน ทำให้คนที่มีน้ำตาเมื่อครู่แยกเขี้ยวใส่ทันที
“นิสัยลามกเหมือนพวกวีดีโออย่างนั้นไม่เอาสิครับ”
“เขาเรียกเอวี ..แสดงว่าไม่เคยดู” มกรยั่วเย้าอีก
“ใครจะไปเชี่ยวชาญเหมือนพี่ล่ะ อยู่ที่โน่นมันแหล่งนี่นา สบายเลย”
“เปล่านะ..ดูรูปนัทพี่ก็ฟินแล้ว” มกรกระซิบที่ริมใบหูแล้วงับเบาๆ เล่นเอาอีกฝ่ายสะดุ้งโหยงกระโดดหนีทันที
“เฮ้ย..ไม่เอา กินข้าวก่อน..” ณัฐวีร์ถอยออกมา ทำให้มกรรีบเดินตาม “เอาจานข้าวมาด้วย อย่ามาเดินชิลๆ”
“คร้าบ..” ชายหนุ่มหันไปหยิบจานข้าวผัดเดินตามเมีย เอ้ย ตามมา  “ถ้ากินข้าวเสร็จแล้วกินนัทได้ใช่ไหม?”
ณัฐวีร์เอาผ้ากันเปื้อนออกจากคอ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ “มาเร็วครับ นัทหิวแล้ว นี่ทำเองหมดเลยนะ”
“คนใจร้าย ไม่ตอบคำถามแม้น” มกรบ่นแล้วเรียกชื่อนั้นออกมา ทำให้ณัฐวีร์หลุดพรืดหัวเราะร่วน
“เดี๋ยวนะ ไปเอาชื่อนี้มาจากไหน..”
“มะม่วงเรียก..สนิทกันแล้ว” ชายหนุ่มยักคิ้ว วางจานข้าวให้อีกฝ่ายแล้วหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกัน “อย่ามาเฉไฉ.. กินข้าวแล้วกินนัทต่อเลยได้ไหม”
“ไม่ได้..” ณัฐวีร์หยิบช้อนขึ้นตักข้าวตักกับ “เพิ่งกินอิ่มใหม่ๆเดี๋ยวจุก.. พักแป้บนึงอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยว่ากันครับ”
“ค่อยว่ากันเหรอ.. แสดงว่ายังไม่อนุญาต.. เศร้านะเนี่ย” มกรทำสลด เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมตักกิน
“ไม่ต้องเลยครับ.. ถ้าถึงเวลาแล้วไม่ยอมกิน เดี๋ยวนัทจะกินพี่แมนเอง..” ณัฐวีร์พูดแล้วเริ่มตักอาหารเข้าปาก เขากล้าพูดเช่นนั้นเพราะเท่าที่ผ่านมา เขาแสดงออกชัดเจนเสมอเวลาที่เขามีความต้องการ
ชายหนุ่มทำตาโต นึกย้อนไปเมื่อตอนที่ณัฐวีร์โมโหที่เขาไม่ยอมแตะต้อง.. ตอนนั้น น้องก็ต้องบอกเองเหมือนกัน คราวนี้ไม่ต้องบอก นี่ล้างมือรอกินเรียบร้อยตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องด้วยซ้ำ
“ค่อยว่ากันก็ได้ครับ..” ชายหนุ่มกระซิบบอกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ “พี่ยังมีเวลาอยู่กับนัทไปตลอดชีวิตนั่นแหละ”
ณัฐวีร์ยิ้มหวาน..  “ครับ.. นัทก็มีเวลาอยู่กับพี่ไปทั้งชีวิตเหมือนกัน”
มกรตักข้าวเข้าปากคำโต “สงสัยมื้อนี้จะน้ำตาลขึ้น..หวานเป็นพิเศษเนอะ..”
“อยากได้อย่างโหดไหมล่ะครับ ขมเฝื่อนนัทก็จัดให้ได้นะ” คนพูดตักอาหารเข้าปากแล้วทำท่าเคี้ยวกร้วมๆข่มขวัญ
“อูย กลัวแล้วครับ”
“กลัวแล้วก็กินข้าวไปครับ ห้ามบ่นหวาน เดี๋ยวจะอดของหวานนะครับ”
“ครับผม.. ถึงว่าทำไมมะม่วงบ่นว่าดุ”  มกรอุบอิบแล้วตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“ว่าอะไรนะครับ..”
ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก สำลักค่อกๆออกมาทันที มกรยกมือขึ้นปิดปากหันหน้าหนีโต๊ะอาหาร ก่อนจะไอแรงๆจนณัฐวีร์ต้องลุกขึ้นไปลูบหลังให้
“ไหวไหมครับ นี่น้ำ” ณัฐวีร์ยื่นแก้วน้ำให้
แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือว่าไม่เอา เขายังไอค่อกๆเหมือนมีอะไรติดคอทำให้ณัฐวีร์ต้องวางแก้วมาลูบหลังลูบไหล่อย่างทำอะไรไม่ถูก
มกรคว้ามือน้องไปกุมไว้ ท่าทางจะทรมานกับการไอพอสมควร เพราะหูแดงหน้าแดงไปหมดแล้ว
ณัฐวีร์อารามว่าเป็นห่วงจึงไม่ได้ดึงมือออก เข้าโน้มตัวลงเพื่อดูว่าอีกฝ่ายเป็นยังไงบ้าง แต่แล้วก็โดนเล่นงานเข้าจนได้ ร่างทั้งร่างถูกดึงให้นั่งลงไปบนตัก เมื่อเสียการทรงตัว ณัฐวีร์จึงต้องเกาะไหล่กว้างไว้เป็นหลักยึด
“พี่แมน!”  น้องร้องเสียงหลงขณะที่คนพี่รวบเอวน้องกอดสบายอารมณ์ไป
“นี่ เกิดหกล้มหกลุกขึ้นมาจะทำยังไงกันครับ!” ณัฐวีร์ร้องลั่น มือที่เกาะไหล่อยู่ยกทำท่าจะทุบอีกฝ่าย
แต่เพราะความรู้สึกแปลกประหลาดที่มือตัวเอง ทำให้ณัฐวีร์ชะงักการลงไม้ลงมือกับผู้ก่อเหตุ แล้วหันมองมืออีกที
แสงตกกระทบมุมตัดเจียระไนของเพชรเม็ดโตซึ่งฝังอยู่ในวงแหวนสีเงินของทองคำขาว ทำให้ณัฐวีร์ลดมือลงมามองมัน เขาจ้องจนรับรู้ได้ว่ามันเป็นแหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างขวาของตัวเอง และรับรู้ว่ามันเพิ่งจะมาอยู่บนนิ้ว และเขาเพิ่งจะเคยเห็นมันเป็นครั้งแรกวันนี้เอง ซึ่งเท่ากับว่า..คนที่ใส่มันให้กับเขาก็คือ..
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ายิ้มหวานของมกร ใบหน้านั้นเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“แหวน..?” ณัฐวีร์เอ่ยขึ้นเป็นเชิงถาม ทำให้อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วเลื่อนมือมาจับมือของน้องไว้
“แหวน..พี่ตั้งใจซื้อมาให้ เอาเงินเดือนตัวเองซื้อมา.. พี่อาจไม่ได้คุกเข่าลงตรงหน้า ไม่มีดอกไม้ช่อใหญ่ๆมาให้นัท..แต่นัทครับ..แต่งงานกับพี่นะ” มกรกระซิบชิดแหวนวงนั้น ก่อนจะบรรจงจูบลงบนหลังมือที่สั่นเทาและเย็นเฉียบ
ณัฐวีร์ตัวสั่นอยู่บนตักอีกฝ่าย น้ำตาแห่งความยินดีหลั่งลงมาอย่างไม่สามารถห้ามไว้ได้ เด็กหนุ่มเผยอปากที่สั่นระริกขึ้น
“...”
แล้วก็ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆออกมาได้
มกรนั้นทั้งลุ้นทั้งกลัวไปในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มเหลือบตามองทำท่าน่ารักเข้าใส่ขณะร้อง “นะ นะ นะ”
ณัฐวีร์ใช้มือข้างว่างหยิกแขนที่กำลังจับมือเขาไว้จนมกรร้องโอ้ย ก่อนเจ้าตัวจะยิ้มด้วยริมฝีปากสั่นๆนั่นแล้วบอก  “บ้า..”
“อ้าว ให้ตกลงแต่งงานครับ ไม่ใช่ให้มาร้องบ้า ไม่เอาๆ พูดใหม่เร็วคนดีของพี่แมน”
ณัฐวีร์พูดไม่ออก ครั้นจะเล่านิทานเหมือนที่เล่าให้ป๊ากับแม่ฟังก็ดูจะไม่ใช่มุกที่เข้ากันกับช่วงเวลานี้ เขาคิดแล้วหลับตาลงก่อนจะเปิดริมฝีปากขึ้นใหม่..
“เก็บเพลงรักนี้ไว้เป็นของขวัญ ให้เธอได้รับได้รู้หัวใจของฉัน แม้คืนวันจะเปลี่ยนแปลงสักแค่ไหน ..แต่ใจของฉันที่รักเธอนั้น ต่อให้ต้องลงนรกหรือขึ้นสรวงสวรรค์ ฉันก็จะไม่มีวันมอบให้ใคร.. จะมีเพียงเธอแค่เพียงคนเดียว และจะมีแต่เธอ เธอแค่เพียงคนเดียว ..และจะเป็นเพียงคนเดียวเสมอไป ที่ฉันฝากชีวิต ทั้งหมดไว้ โดยไม่มีวันทวงกลับคืน”
ณัฐวีร์ร้องด้วยเสียงกระพร่องกระแพร่ง ผิดคีย์เสียงหายเป็นระยะ แต่เพราะกำลังใจจากอุ้งมืออีกฝ่าย และแรงกระตุ้นจากอ้อมกอดกระชับ ทำให้สุดท้ายเมื่อร้องเพลงจบเขาจึงลืมตาขึ้น “..คำตอบของนัท ไม่เคยเปลี่ยนแปลง.. นัทรักพี่แมนครับ ..ตกลงครับ..”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อได้รับคำตอบนั้น
“ว่าแต่.. พี่แมนจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลนัท หรือจะให้นัทเปลี่ยนไปใช้นามสกุลพี่แมนล่ะ” ณัฐวีร์ถามอย่างสัปยอก แล้วก็หัวเราะร่วน
มกรทำท่าคิดแล้วบอกว่า “เรื่องแบบนี้ต้องปรึกษาผู้ใหญ่ก่อนนะครับ ถ้าเป็นพี่ พี่ว่าเพื่อความมั่นคงของสกุลพี่ บ้านนัทมีมะม่วงแล้ว ดังนั้นเปลี่ยนมาใช้นามสกุลสามีก็ดีนะครับ”
มกรขยิบตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะจูบปิดปากน้องพร้อมกับรวบมือทั้งสองข้างของณัฐวีร์ไปกดไว้แนบหัวใจ..
ภายใต้ฝ่ามือขาวนี้ เสียงหัวใจของมกรจะเต้นอยู่ตลอดไป..
จะเต้นเป็นจังหวะรัก..และรักเสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
----



เรื่องนี้ก็จบลงแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันมา กำลังใจดีๆของทุกคนทำให้เราเขียนจบจนได้
ขอบคุณพี่เป้ที่อุตส่าห์อยากอ่านแนวตบจูบ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ทั้งท่านที่ร่วมสนุกกันกับทางเพจ ท่านที่ให้ข้อมูลกับเรา ท่านที่คอยกระตุ้นให้เราเขียน รักทุกคนเลย
ขอบคุณแม่และแมวที่คอยอยู่ข้างๆเสมอ ขอบคุณที่ให้เราเอาแต่ใจจนถึงที่สุด เยิ้ฟยู

[pae666]

แย้วๆๆ ในที่สุด พี่แม้นกับน้องนัทก็จบลงด้วยดี 5555

ขอบคุณคนแต่งนะคะที่เขียนและดันพี่แม้นให้จบอย่างแฮปปี้นะค๊าบบบบบ


และนี่คือรายละเอียดการสั่งจองค่ะ หรือใครสะดวกงานหนังสือก็ไปได้ที่บูธสะพาน หรือบูธเบเกอรี่ ได้นะคะ ^^


สนใจสั่งจองเชิญกดดูรายละเอียดในลิ้งค่ะ
https://docs.google.com/document/d/1K5880YBKYqrbdRcBDXsYBLOwSBXqDa5pzyT3I8ZpCsI/mobilebasic?pli=1


ขอบคุณทุกคนทีอ่านและคอยให้กำลังใจค่ะ
รอนิยายเรื่องหน้ากันด้วยนะคะ (ถ้ายังไม่เบื่อกันซะก่อนน๊าาา ) 

[B52]

ผาเรืรองราวอะไรต่างมาก็เยอะ มีความสุขซะทีน่ะทุกคน แอบอยากอ่านอนพิเศษของมะม่วงอะจะมีไหมค่ะ

[NOPKAN]

ในที่สุด แม้นของม่วงก็แฮปปี้จริงๆซะที ^^

[iceman555]

จบแว้วววววว. น้องมะม่วงน่ารักมากๆๆๆ

[beebeekung]

มกรพรูลมหายใจออกมาอย่างอัดอั้น เขาแหงนหน้ามองเพดาน “จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าคนนั้นเขาจะให้อภัยพี่ไหม.. พี่ทำให้เขาคิดมากจนกระโดดลงมา แต่เพราะเขาไม่รู้ว่ามีมะม่วงอยู่ เขาถึงทำแบบนั้น ถ้าเขารู้ว่ามีเด็กในท้องเขาคงไม่ทำ”
ตอนนี้คือแมนยังไม่รู้ใช่ไหมว่ามีมะม่วงหรือว่ารู้แล้วมี

แต่ว่าตอนนี้

"ตอนนั้นเกดคะนอง และคิดว่าไม่เป็นไร ไม่ได้สนใจป้องกันเพราะเห็นว่าพลาดไปแค่ครั้งเดียว.. ตอนรู้ว่าท้องเลยเครียดมาก หาวิธีจะเอาเด็กออก แต่ตอนที่บอกแมนว่าท้องแล้วเห็นว่าแมนสนใจเด็กในท้องมากๆ เกดก็ยิ่งเครียด เครียดมากจริงๆ กลัวเด็กออกมาแล้วแมนรู้ว่าไม่ใช่ลูกจะเกลียดเกด ช่วงนั้นเกดเครียดไม่หลับไม่นอน และคงเพราะแบบนั้นเกดถึงได้ตกเลือด"
เหมือนแมนรู้อยู่แล้วว่าท้อง  หรือเราอ่านข้ามตรงไหนหรือเปล่า

เพราะว่าตอนที่พูดกับพี่ชายเกดก็เหมือนแมนแค่พูดเท่านั้นเอง

[pae666]

อุต้ะ!!! เราพลาดเอง คุณมอสแก้ในเพจแล้ว แต่เราไม่ได้ก็อปอันแก้มาโพส ขอโทษด้วยที่พลาดค่ะ (ไปอ่านในเฟสก่อนได้นะคะ) พรุ่งนี้เราจะมาแก้ให้ค่ะ. >,<

ขอบคุณ คุณbeebeekung ที่ท้วงมามากๆเลย รู้เลยว่าอ่านทุกตอนและจำเนื้อเรื่องได้แม่นกว่าเรา(คนก็อปแปะ)อีก จับกอดสองที 555
ขอบคุณมากๆค่ะ

[Teddysdeath]

เหนือชั้นมากๆเลยเรื่องนี้
สุดยอดดดด
ฝากตัวเป็นติ่งคนเขียนตลอดกาล

[river]

นัทใจแข็งพอดู ที่สุดก็จบหวานถูกใจค่ะ

[Tsubamae]

ชอบบบ แนวโปรดด โหดหยองไปนิดตอนแม้นทุบแขนนัท
แถมนัทเจ็บตัวแต่ละครั้ง โหดๆๆทั้งน้านน
แต่ตอนเอาคืนสะใจดี แม้นศรีตอนกลับตัวหงอยๆน่ารักมากกก
งี้น่าให้นัทเราพลิก ส่วนสูงไม่มีผลในแนวราบแต่กล้ามหนานี่
สงสัยนัทจะสู้ไม่ไหว กร้ากกกก พ่อแม้นศรีเอ้ยพ่อแม้นแมนแม่นัท
หนูมะม่วง ครอบครัวสุขสันต์ พ่อแมนมีลูกแล้วน้า อึ้ง ทึ่ง ความจริง
จากเกดมากก นี่เท่ากับว่าแม้นศรีจมกับความผิดที่ไม่ได้ก่อมานานนม
แต่ตอนนี้ก็มีความสุขแล้วเนาะ

[NIMME]

ตามเรื่องนี้มาราธอนมาก เสียน้ำตาไปเป็นลิตรๆ
แต่ก็ตามมาอ่านจนถึงตอนจบ สนุกมาก บอกเลยไม่ผิดหวัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[Youi_chin]

ชอบบ รักเเม้นศรี รักหนูนัท รักหนูมะม่วง รักคนเขียน ลุ้นกับเรื่องนี้มากเพราะกลัวกับตอนจบ เเต่สุดท้ายก้อเเฮปปี้เอนดิ้ง เย้! 
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ 

[КίmY]

อ่านแล้วหลงรักเลย 

[abcee]

แรกๆ สงสารนัท อยากให้นัทเอาคืนแมนให้หนักๆ หลังๆสงสารแมน ทุกอย่างมันมีเหตุปัจจัยของมัน ชอบเรื่องนี้นะ

[pupae2528]

กว่าจะhappy ending คนอ่านลุ้นๆๆๆๆๆๆเค้นหัวใจ

[disney]

เป็นตอนจบที่ happy ending และหวานมากจริงๆค่ะ

คุ้มค่ากับสิ่งที่แมนและนัทอดทนรอเพื่อให้มีวันนี้

[nutty]

เพิ่งอ่านจบค่ะ ชอบพลอตประมาณนี้
สนุกดี สะใจตอนน้องเอาคืน&แม้นกลับใจ
ปกติถ้าลองเลวขนาดนี้ตอนต้นเรื่อง
ส่วนใหญ่จะคิดได้แต่ทำไม่ได้
พระเอกเรื่องนี้พอดัดได้อยู่
พ่อแม่ป๊ะม้าเรื่องนี้น่ารักเข้าใจลูก

[sine]

ตามมาอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้รอหนังสือ วิ้วๆๆๆๆ จะเอาน้องกับพี่แม้นศรีมาไว้ในครอบครอง


สู้ๆค่ะ

รอเรื่องต่อไป  เย้ๆๆๆ

[insomniac]

ขอบคุณครับ ตามลุ้นกันนานเลย
ตอนต้นเรื่องแมนนี่นิสัยเลวจริงๆ แต่ก็โดนเอาคืนไม่น้อย

[sunipum]

อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ  สนุก ชอบเรื่องนี้อ่ะ กว่าจะสมหวังกันจริงก็ใช้เวลาหลายปีแต่มันก็สมเหตุสมผลกับที่ผ่านมาแล้ว ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะสำหรับนิยายดีๆ ^^

[PlangPai]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านและอ่านจนจบช่วงพักสมองจากโปรเจ็คค่ะ
สนุกมาก หยุดอ่านไม่ได้กันเลยทีเดียว ขอบคุณนิยายสนุกๆนะคร๊าาา

ปล.ชอบพี้นฐานการคิดของน้องนัทมากค่ะ ทำวิธีไหนก็ได้ที่จะให้ตัวเองไม่ทุกข์ สุดยอด

[shironeko]

  ขอบคุณค่ะ

[drasil]

สองคนนี้น่ารักจัง ภาคแรกก็ดราม่าซะน้ำตาตก พอมาภาคสองก็น่ารักจังเลย

[New_Tai]

 

[khwanruen]

  เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากอ่านรวดเดียวจบเลย เสียน้ำตาไปเยอะมาก สงสารทั้งแมนและนัท คนแต่งแต่งได้ดีมากๆ ให้ข้อคิดดีดีหลายอย่างเลย

[duckka]

พี่แม้นนนนนนนน ฮึ่ยเกเรมากอ่ะ ตอนอ่านภาคแรกนี่แม้นนี่
นิสัยแย่สุดๆทำกับนัทได้ ตอนจบภาคแรกแอบสะใจเลยอ่ะ
คิดว่าจะหนีไปพ้นซะละภาค่อคนที่เลือกะเดินกลับมาเองคือนัท
นี่ก็แอบมีดราม่านิดหน่อย บทเรียนนี้แม้นแมนคงจำไปอีกนาน
ไม่โทษเรื่องการทำตัวไม่ดีเพื่อเรียกร้องความสนใจนะ แต่โทษ
ที่ชอบตัดสินใจเองโดยที่มองข้ามความรู้สึกของอีกฝ่าย โดนซะ
มั่งจะได้รู้ว่านัทเจ็บปวดมากแค่ไหน สุดท้ายชอบมะม่วงมากค่ะ
น้องน่ารัก ชอบเรื่องนี้ ขอบคุณนักเขียนนะคะ