หัวข้อ: ผมรักพี่นะ... ♥ < ผมก็ยังรักพี่อยู่ดี…......แล้วพี่ล่ะ.........>

[gift_deb]

ให้อภัยค่ะ ขอเพียงแต่อย่าลอยแพคนอ่านเป็นพอ



รอนะคะ

[Champnarok007]

"ได้ครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส"

ผมตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยยืดเวลาให้ผมได้อยู่ใกล้พี่จุนซูอีกนิด

"พี่เซียอ่ะโหด ต่อไปเค้าจะไม่ไปเดินเฉี่ยวห้องพี่ให้อีกแล้ว"

แจจุงแอบบ่นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะได้ยินกันทุกคน

ผมยิ้มให้กับร่างบาง แจจุงได้แต่นั่งมองผมขัดโน่นถูนี่ โดยไม่กล้าช่วยอะไร

"ดู 2 คนนั่นดิ เหมาะสมกันเหมือนเราสองคนเลย ว่ามั้ย"

ผมหันไปมองพี่จุนซูกับพี่มิกกี้ ที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่หน้าเปียโน ทำไมรอยยิ้มที่ควรจะเป็นของผม มันกลับถูกมอบให้คนอื่นได้

"หมายความว่าไง"

ผมกลั้นใจถาม แม้จะเดาคำตอบได้ก็ตาม

"นายไม่เห็นแววตาที่พี่มิกกี้มองพี่เซียเหรอ ใครเค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละ"

"แล้ว...พี่เซียเค้า...ชอบพี่มิกกี้รึเปล่า"

"เป็นอย่างงั้นได้ก็ดีสิ พี่เซียน่ะ มองคนรอบตัวเป็นพี่เป็นน้องไปซะหมด"

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็หันไปก้มหน้าก้มตาขัดเจ้าขาเก้าอี้เป็นตัวต่อไป

"นี่ วันนี้ไปโทนี่บาร์กันมั้ย วันเกิดพี่โทนี่น่ะ เค้าชวน"

พี่มิกกี้หันมาถามทุกคน (ซึ่งไม่น่าจะรวมผมด้วย)

"เหรอ งั้นก็มีของฟรีกินน่ะสิ ฉันไปๆ"

พี่จุนซูตอบรับอย่างรวดเร็วเชียวนะ

"ผมไม่ไปนะ วันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนชางมินเค้า กว่าจะเสร็จคงดึก"

แจจุงพูดน้ำเสียงออกงอนนิดๆ

"งั้นก็ไปกัน 2 คนก็ได้"

พี่จุนซูพูด

จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ ทั้งสองออกไปแล้ว ตอนนี้ก็ทุ่มครึ่งพอดี

แจจุงที่แอบช่วยผมก็โผล่มาพร้อมกระเป๋านักเรียน

"กลับกันเถอะ เสร็จหมดแล้ว"

"ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไร มีอะไรที่ฉันช่วยให้นายสบายใจได้ ฉันก็จะทำ"

ผมเดินไปยังรถลีมูซีนสีขาว ที่จอดอยู่ภายใต้แสงริบหรี่หน้าโรงเรียน

"นายกลับไงล่ะ"

"ก็ชางมินไปส่งฉันสิ"

"ได้ไง ฉันมีธุระ ไม่ผ่านบ้านนายหรอก"

ผมคิดว่าจะแอบไปดูที่โทนี่บาร์ซักหน่อย จะให้แจจุงมาขัดไม่ได้

"อะไรกัน ฉันอุจส่าห์อยู่ช่วยนาย เมื่อกี้ก็โทรบอกแม่แล้วว่าจะมีคนไปส่ง ฉันเคยเดินทางคนเดียวซะที่ไหนล่ะ"

แจจุงเริ่มงอแง

เสียงแตรรถดังมา พี่ยุนโฮคงคิดว่าผมหารถไม่เจอ

ผมจึงรีบวิ่งไปที่รถ แจจุงเองก็วิ่งตามมาเหมือนกัน

"โตแล้ว กลับเองได้นะ"

ผมพูด พลางกระโดดขึ้นรถไป แต่แจจุงจับประตูรถไว้

"นายยังไม่รู้เลยนะว่าฉันจะไปที่ไหน มันอาจจะผ่านก็ได้"

"ขอโทษครับ คุณจะไปที่ไหนเหรอ"

คนขับรถสุดหล่อของผมหันมาถาม พลางขยับแว่นขึ้นเพื่อมองหน้าแจจุงให้ชัด

"ไป ม.โซล ครับ"

อ้าว...เวรกรรมจริงๆ ดันไปที่เดียวกับพี่ยุนโฮจนได้

"พอดีเลย เดี๋ยวผมไปส่งคุณหนูเล็กที่บ้านก่อน แล้วก็จะไปเรียนภาคค่ำที่ ม.โซลน่ะครับ"

"ว้าว คุณเป็นเด็ก ม.โซลเหรอเนี่ย แม่ผมเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นั่นน่ะครับ สอนภาคค่ำด้วย"

"เหรอครับ"

"คุณเรียนคณะไหนเหรอ"

"ผมเรียนมัณฑนศิลป์น่ะครับ"

"ว้าว จริงเหรอเนี่ย แม่ผมก็สอนพวกวาดภาพเหมือน อะไรพวกนี้อยู่เหมือนกัน"

"อ่ะแฮ่ม!!!"

ผมกระแอมขัดจังหวะคนทั้งสอง ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้เร็วเกินคาด

"อยากไปก็ขึ้นมา"

ผมพูดตัดรำคาญไป แจจุงกระโดขึ้นตามมาพลางกอดรัดแขนผมไว้แน่น

ไม่รู้ป่านนี้พี่จุนซูจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าเมาแล้วเค้าจะกลับบ้านได้หรือเปล่า แล้วเจ้ามิกกี้นั่นจะทำอะไรพี่รึเปล่านะ เป็นห่วงจัง

จบบทที่ 5

[POR@B]

ในที่สุดก็มีตัวช่วย  มารับแจจุงไป   (เดานะคับ)


ว่าจะเป็นยุนโฮแน่ ๆ


เป็นกำลังใจให้


รออ่านต่อไป

[oaw_eang]

เข้ามาติดตามความเคลื่อนไหว

ใช่ ยุนโฮ จริงเหรอเคอะ รีีบนขา

[THIP]

หุหุ เรื่องนี้ก็น่าลุ้นอีกแระ 2 คู่เลย

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...♥

บทที่ 6

ผมยืนรออยู่หน้าปากซอย ที่ทั้งมืดและเปลี่ยว

เผื่อว่าพี่จะกลับแท๊กซี่มาคนเดียว คงต้องเดินตั้งแต่ตรงนี้ 5 ทุ่มแล้ว คงไม่มีแท๊กซี่คันไหนอยากเข้าไปในซอยนี้แน่ๆ ไม่มีทั้งที่กลับรถ แถวบ้านเรือนยังน้อยอีก (ยิ่งบ้านเก่าของผม ยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่)
 
ครู่หนึ่ง รถแท๊กซี่สีขาวก็มาจอดตรงหน้าปากซอย พร้อมทั้งเสียงตะโกนด่าไล่หลังลูกค้าที่ไหลตัวลงมาด้วย

"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!!! ดันมาอ้วกบนรถฉันได้"

พี่จุนซู...ผมวิ่งเข้าไปพยุงพี่ขึ้นจากถนน ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้นะ

แล้วพี่มิกกี้ล่ะ ทำไมไม่มาส่งนะ แต่ก็ดีแล้วแหละ

ผมแบกพี่ขึ้นหลังอย่างง่ายดาย ตัวพี่เบากว่าที่ติดเยอะแยะเลยแฮะ หรือเป็นเพราะเมื่อกี้อ้วกไปหมดแล้ว

"ปล่อยเดี๋ยวนี้น๊า...เอิ๊ก"

"ผมจะพาพี่กลับบ้านเองนะ " ผมพูดกับพี่ที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนหลังผม

"นายเป็นใคร"

"ผม...ชางมินไงครับ"

พี่จุนซูยังเพ้อไม่เลิก

"แป๊ปเดียวก็ถึงแล้วนะ"

"นายเป็นใคร ทำอะไรไว้กับฉัน ... วันทั้งวันฉันคิดถึงแต่เรื่องนายข บางครั้งก็ปวดใจโดยไม่มีสาเหตุ นายเป็นใครฮะ...ชางมิน ...นายเป็นใครกันแน่"

หลังผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของพี่ พี่จุนซูสะอื้นเบาๆ

ผมไม่อยากให้พี่ร้องไห้เลย ผมเองก็ปวดใจไม่แพ้พี่หรอก

บ้านของพี่ล็อก ไม่มีใครอยู่ซักคน ไม่รู้จะเข้ายังไง

ผมจึงตัดสินใจพาพี่ไปนอนที่บ้านของผม

ร่างเบาที่พลิกตัวอยู่บนเตียงนุ่ม ร้องครางฮือๆเบาๆเพราะพิษไข้

"กินเหล้าแล้วป่วยได้ พี่นี่เก่งจริงๆ"

พี่ทำตาปรือมองผมขึ้นมาแวบหนึ่ง คงรู้สึกตัวแล้วว่าผมกำลังถอดเสื้อผ้าของพี่ออก

ผ้าชุบน้ำเย็นหมาดๆลูบไล้ไปทั่วร่างกาย เพื่อให้ไข้ได้คลายลง ผมป้อนยาให้พี่ จากนั้นก็นอนลงข้างๆพลางกอดหลวมๆให้พอรู้สึกสบายและอบอุ่น

คืนนี้เป็นไงเป็นกัน ผมขอกอดพี่เอาไว้แบบนี้นะ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่

ผมนี่มันจอมฉวยโอกาสจริงๆ

.......................................................

[THIP]

จัดการเลย อิอิ 

[gift_deb]

พี่เค้าความจำเสื่อมรึเปล่าอ่ะ 



ฉวยโอกาสไปเรยยยยยยยยยยยย

[Champnarok007]

อา...ปวดหัวจัง...หิวน้ำด้วย

อ๊ะ!...ตัวอะไร นุ่มนิ่ม...ๆ ...อยู่ข้างๆ

"................................... ...................................อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...........ส์"

"โอ๊ย...ๆ อะไรกัรพี่ นี่ผมเอง โอ๊ย พอได้แล้ว"

ผมทิ้งทุบทั้งตีทั้งถีบ ทำเอาเจ้าตัวประหลาดข้างๆหล่นลงไปกลิ่งขลักๆกับพื้น

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ! นายเห็นฉันเป็นของเล่นรึไง! ถึงได้แกล้งเอา แกล้งเอา ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก!!!"

ผมรีบโวยวายใส่นายชางมินทันที

"อะไรกันพี่ครับ...คือผม"

"ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆเลย ให้ตายสิ"

"เดี๋ยวก่อนพี่จุนซู...เมื่อคืนพี่เมามาก ผมก็เลยพาพี่มาที่นี่ แถมพี่ก็มีไข้อีกต่างหาก"

"งะ...งั้นหรอกเหรอ"

กำ...เสียฟอร์มแย่...ด่าเค้าไปเยอะเลยสิเรา

"แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันด้วย"

เอ้า! พูดอย่างงั้นไปได้ไง ...ทำไมไม่ขอบคุณวะเรา

"พี่จุนซู ...พี่จะเอายังไงกับผมกันแน่...เมื่อคืนก็ทำท่าเหมือนจะจำผมได้แล้ว พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายแกล้งผมอยู่...เลิกซะทีเถอะนะ ขอร้อง"

"........."

ผมมองใบหน้าจริงจังของชางมิน...อารมณ์โกรธเริ่มปะทุเล็กน้อย ...ทำไมถึงต้องตะคอกกันด้วย ผมเกลียดสายตาที่แฝงความนัยของเขาเหลือเกิน

"ไปโรงเรียนด้วยกันนะ...เหมือนเมื่อก่อนไง...เดินจับมือไปด้วยกัน...สองคนเรา"

"พอซะทีเถอะ...!"

ผมพูดขึ้น

"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายต้องการอะไร แต่การปั่นหัวฉันเล่นน่ะ มันสนุกนักเหรอ"

"ปั่นหัวเหรอ..."

ชางมินทวนคำ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"สนิทกับฉันแค่ไหนกัน...เรียกฉันว่าพี่จุนซูได้นะ ขนาดมิกกี้ยังเรียกฉันว่าเซียเลย ฉันไม่ต้องการได้ยินใครเรียกแบบนี้อีก แล้วจำไว้ด้วย เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ในความทรงจำของฉันไม่มีคนชื่อชิมชงมินอยู่เลย ฉะนั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะ เรื่องที่จะเดินไปโรงเรียนกับนายเหมือนเมื่อก่อน เพราะฉันไม่เคยไปไหนมาไหนกับนายเลย ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยหลีกทางให้ฉันด้วย"

ผมลุกขึ้นไปหยิบชุดนักเรียนที่วางพาดอยู่กับเก้าอี้ เสื้อเชิ้ทตัวยาวกับกางเกงขาสั้นของชางมินที่ผมใส่อยู่ เอาไว้มาคืนวันหลังก็แล้วกัน วันนี้ต้องรีบหนีก่อน

ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องใส่อารมณืขนาดนั้น โกรธอะไรชางมินเค้านักหนาเนี่ย

"ถึงพี่จะมีคนรัก ที่รักมากกว่าผม มันก็คงจะดีกว่าการที่ทำเป็นลืมน้องชายคนนี้ ให้ผมได้อยู่กับพี่อีกแค่ 1 นาทีแล้วผมต้องตาย ก็ยังดีกว่าที่พี่จะลืมผม ให้พี่ป่วยกำลังจะตายหรือกระโดดลงเหวไป ผมก็พร้อมที่จะกระโดดตามโดยไม่ลังเล แต่ทำไมพี่ต้องลืมผม..."

น้ำเสียงอันปวดร้าวของชางมิน สะกดขาของผมให้นิ่งอยู่กับที่

เมื่อหันไปพบกับน้ำตาที่ไหลเปียกปอนใบหน้าของชายคนนี้ ทำเอาหัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ

"มันทรมานมากๆเลย...พี่ไม่รู้เหรอ"

ความรู้สึกที่ถูกใครซักคนลืม...หรือทิ้งไว้

ทำไมผมถึงเหมือนว่าจะเข้าใจมันนักนะ

มันก็คงเจ็บปวดมากจนยากที่จะบรรยาย ...เจ็บปวดซะจนอยากจะลืมคนคนนั้นไปซะ

เหมือนว่าความทรงจำบางอย่างเมื่อ 5 ปีก่อนจะผุดขึ้นมา...มันเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้าที่ผมจะฟื้นที่โรงพยาบาลนะ

ในตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้น

*ปิ๊นๆๆ*

เสียงแตรรถ ปลุกเราทั้งคู่จากภวังค์

"ขอโทษที่รบกวน"

ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้านของชางมิน พลันเข้าไปแต่งตัวในบ้านของตัวเอง

"โฮ่งๆ!"

เจ้าชายเห่าทักทายผม มันคงเป็นห่วงผมที่หายไปทั้งคืน

"โทษที แกคงหิวมากสินะ"

ผมเทอาหารสุนัขให้เจ้าชาย

เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปนี้ ผมควรจะทำอย่างไรต่อไป

ขอโทษนะชางมิน ทำไมฉันถึงได้เริ่มรู้สึกผิดกับนายก็ไม่รู้.....ขอโทษจริงๆ

จบบทที่ 6

[gift_deb]

ที่แท้พี่เค้าก็โดนรถชนนี่เอง 

[THIP]

ความจำเสื่อมจริงๆด้วย  หนทางนี้อีกยาวไกลนัก 

[ultramanzaku]

น่าสงสารอ่ะ

แล้วเมื่อไหร่จาจำได้อ่ะ

หือๆ

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...♥

บทที่ 7



"ฮือ...ฮือ...ฮึก..."

เสียงร้องไห้ของเด็กชายตัวน้อย ดังก้องอยู่ในหูของผม ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก้มสำรวจบาดแผล

"ห้ามร้องไห้นะ ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้ต้องทนได้สิ"

"แต่มันเจ็บนี่ฮะ" เด็กน้อยเอามือกุมบาดแผลที่หัวเข่าไว้ เลือดสีแดงเข้มไหลซึมผ่านมือออกมาด้านข้าง

"ชางมินของพี่เก่งอยู่แล้ว ดูนะ เดี๋ยวพี่เป่าทีเดียว ความเจ็บปวดจะหายไปทั้งหมดเลย..."

"...*เพี้ยง*..."

"คุณหนูครับ...คุณหนู..."

"..."

"ชางมิน...ถึงโรงเรียนแล้ว"

"อ้าว...เหรอ"

เสียงของพี่ยุนโฮปลุกผมจากภวังค์ ภาพความทรงจำผุดเข้ามาในสมอง

ความอ่อนโยนที่พี่จุนซูมีให้ แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ยังรู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นวนเวียนอยู่ข้างกายไม่ไปไหน

"ถ้าวันนี้ว่าง พี่ช่วยโทรไปบอกคุณบราวน์ที่เคยสืบเรื่องพี่จุนซูให้ผมน่ะ บอกให้สืบเรื่องที่เกี่ยวกับสุขภาพของพี่ ดูว่าพี่เคยประสบอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า แล้วก็หลักฐานการเข้าโรงพยาบาลในช่วง 5 ปีที่ผ่านมานะ"

"ครับ"

ผมเดินลงจากรถ พลันเดินเข้าโรงเรียนโดยไม่ลืมทำความเคารพครูมิน

ที่หน้าอาคารเรียน แจจุงกำลังยืนคุยกับกลุ่มช้างน้ำอย่างออกรส

"ต๊าย!ม.โซลตั้งไกล เขายังไปส่งอีก แถมไปรถส่วนตัวด้วย น่ารักจัง เท่ระเบิดไปเลยเนอะเธอ ว่ามั้ย"

แหม...ก็เค้าเป็นแฟนกันนี่ แค่ไม่ส่งหาแม่ ไม่เห็นจะมีอะไรใหญ่โตเลยเนอะ แจจุง"

ผมเดินผ่านไปทำเป็นมองไม่เห็น แต่แล้ว ยัยช้างน้ำก็กระโดดข้ามาเกาะแขนผมไป

"อรุณสวัสดิ์ ชางมิน ไม่เดินขึ้นห้องพร้อมกันหน่อยเหรอ พวกเราอุจส่าห์มายืนรอ"

ผมพยักหน้าหงึกหงัก แล้วยิ้มแห้งๆเป็นการขอบใจ

แจจุงเข้ามากระซิบข้างหู

"อย่าให้จับได้ล่ะว่านายไม่ได้เป็นคนไปส่งฉันเมื่อคืน ไม่งั้นนายโดนยัยพวกนี้จับขึ้นเขียงแน่"

ผมกลืนน้ำลายดังเอือก และเพื่อความปลอดภัย ผมจึงเดินจับมือแจจุงไปด้วย พอขึ้นไปถึงห้องเรียน สายตาคาดหวังอย่างรุนแรงของทุกคนก็จ้องมาที่ผมและแจจุง

"อรุณสวัสดิ์แจจุง เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ"

"แจจุง เมื่อคืนฝันถึงฉันบ้างรึเปล่า"

"แจจุง เมื่อวานผมลืมบอกรักคุณ"

เฮ้อ! ทำไงได้...นี่แหละนะ แองเจิลของเด็กปี 1 ห้อง 2

.............................................................................

[THIP]

แจจุง เสน่ห์แรง 

[gift_deb]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สั้นอ่า ขออีกๆๆๆๆๆ

[Champnarok007]

"พี่เซีย ชั่วโมงนี้ พวกผมขอไปจัดบอร์ดห้องพยาบาลนะ อาจารย์นเค้าสั่งมาน่ะ"

"ได้ๆ ไปเถอะ"

รุ่นน้อง 3 คนก็ไม่อยู่ซะแล้ว งั้นตอนนี้ก็เหลือ 19 คน คสามจริงการได้อยู่ในชั่วโมงชมรม ได้เล่นเปียโนนี่ ก็แสนจะสุขกายสบายอารมณ์ ติดอยู่นิดเดียวเท่านั้นแหละ

"โอ๊ย! ชางมิน ถ้านายไม่ยกนิ้ว มันก็คร่อมคีย์สิ แล้วอีกข้างน่ะ วางแบบนั้นซะที่ไหน ที่ฉันพูดไปทั้งหมดนี่นายไม่เข้าใจเลยเหรอ"

เสียงแจจุงบ่นอย่างอ่อนใจ ส่วนชางมินก็เอาแต่นั่งทำหน้าปั่นปึ่ง บางครั้งดูเหม่อๆ ไม่รู้จะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้ารึเปล่า

"พี่เซีย มาดูชางมินให้ทีสิ ผมไม่ไหวแล้ว ขอตัวก่อนล่ะ"

แจจุงเดินหายไปทางห้องน้ำ ส่วนชางมินก็มองหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ไม่อยากสอนผมเหรอ พี่เซีย"

เขาเรียกผมว่าเซียด้วยแฮะ น่ากลัวชะมัด

"ผมก็เล่นไม่เป็นเหมือนกันนะ ดูแลหน่อยสิ"

ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆชางมิน แล้วจะเริ่มจากตรงไหนล่ะนี่ ทำอะไรไม่ถูกซะแล้วเรา

"โด อยู่ไหนอ่ะ"

"ฮะ..."

ผมงงกับคำถาม ตัวโดเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน

"ตรงนี้ " ผมจิ้มลงไป ให้ดูเป็นตัวอย่าง

"แล้วตัวอื่นล่ะ"

ไอ้นี่มันบ้าหรือโง่นะ เกิดมาไม่เคยเรียนของพวกนี้เลยรึไงนะ หรือที่อเมริกาเขาห้ามเด็กต่างชาติแตะเครื่องดนตรี

"ตัวนี้ก็เร มี ฟา มันก็เรียงกันไปเรื่อยๆจบแล้วก็ย้อนใหม่ เสียงก็จะสูงขึ้นด้วย"

ผมโน้มตัวลงไปเพื่อสอนวิธีการวางมือ

"เอาทีละข้างนะ ใช้ให้ครบ 5 นิ้วก่อนแล้วค่อยเคลื่อนตามไป เร็วแต่นุ่มนวลน่ะ ลองทำดูสิ"

ชางมินวางนิ้วทั้ง 5 ลงไป แล้วปาฏิหาริย์ก็มีจริง ความสามารถอย่างผมคงสอนลิงให้นั่งพับเพียบได้สบายๆ ขนาดประเภทชางมินผมยังสอนได้ภายใน 3 นาทีเลย แถมยังเล่นพลิ้วเหมือนมืออาชีพ...มืออาชีพงั้นเหรอ!!!

"นายก็เล่นเป็นนี่นา...คนโกหก"

"ผมเรียกพี่ว่าพี่จุนซูไม่ได้เหรอ"

ตอนนี้ผมอยู่ในท่าก้มโค้ง ใบหน้าแทบชิดกับชางมิน ดวงตาที่มุ่งมั่นของเขามองมาอย่างคาดหวัง

"แค่นี้ผมก็เจ็บจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่อย่าห้ามผมไปมากกว่านี้เลยนะ"

ผมนิ่งมองดวงตาที่เริ่มแดง ปลิ่มด้วยน้ำตา

ในใจนั้นอยากจะหยุดน้ำตานี้ไว้ ไม่ให้ไหลออกมา

ผมไม่รู้ว่าบาดแผลที่เค้าได้รับอยู่นั้น มันเจ็บปวดแค่ไหน

แค่เป่าเพี้ยงเดียวมันจะหายไปมั้ย

แต่นั่นคงเป็นบาดแผลที่ติดต่อทางอากาศ เพราะตอนนี้ผมเองก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจเหมือนกัน

.....................................................................

[gift_deb]

มาภาวนาให้พี่เค้าจำความได้





ต่ออีกซักตอนสำหรับวันนี้เหอะค่ะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[THIP]

อะไรน้า จะช่วยให้จุนซูจำได้   

[Champnarok007]

"เซีย มาดูนี่ให้หน่อยสิ"

พี่จุนซูถอนสายตาไปจากผม ดวงตาอ่อนโยนนั่นทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นอีกครั้ง

นายมิกกี้ (ไม่เรียกพี่แล้วเหรอ --- คนเขียน) ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยเชียว

"ฉันว่าตัวโน๊ตมันหายไปนะ เขาพิมพ์ตกรึเปล่าเนี่ย"

"ไหน เอามาดูซิ...ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา เดี๋ยวลองเล่นดูก็ได้"

พี่จุนซูนั่งลงข้างๆมิกกี้ แล้วเริ่มบรรเลงเปียโนอันเพราะพริ้ง

ชั่วครู่หนึ่งนั้น นายมิกกี้ หันมามองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย พลางเหยียดยิ้มน้อยๆ

ที่แท้เป็นอย่างงี้นี่เอง เราเปิดศึกทางสายตากันขนาดย่อม จนกระทั่งเสียงของแจจุงแทรกเข้ามา

"พี่มิกกี้ อันนี้ฮีซอลเค้าฝากมาให้น่ะ"

แจจุงส่งซองจดหมายฉบับเล็กให้มิกกี้ แต่ทแนที่จะเปิดอ่านหรือเก็บไว้ เขากลับวางทิ้งไว้อย่างไม่สนใจ

"แจจุงวันนี้ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ"

"ฉันก็ว่างั้นแหละ เห็นลอยๆทั้งวันเลย ให้ฉันไปทำอะไรให้กินมั้ย"

แจจุงเสนอตัวด้วยความจริงใจ

"ไม่เป็นไร ฉันอยากนอนมากกว่า อีกอย่าง กลับไปแม่บ้านก็คงทำอะไรไว้ให้กินแล้วแหละ"

ผมเดินออกมาจากห้องดนตรี รถบีเอ็มสีน้ำเงินของที่บ้านผมได้จอดรอไว้อยู่ก่อนแล้ว โยมีพี่ยุนโฮยืนอยู่ข้างๆ

"อ้าว คุณหนู จะกลับแล้วเหรอครับ"

"อืม"

"คือวันนี้ผมมีงานด่วนที่คณะ เพื่อนเพิ่งโทรมาเรียกเมื่อกี้นี้เอง คือ..."

"ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมขับกลับเอง"

ผมเดินขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เพราะแจจุงที่สิ่งตามมาตะโกนเรียก

"เดี๋ยวก่อน ให้ฉันไปด้วยนะชางมิน "

"พี่ยุนโฮ ผมฝากแจจุงด้วยนะ แจจุงเดี๋ยวนายไปกับพี่ยุนโฮนะ โทษที ฉันไปก่อนล่ะ"

ผมรีบบอกร่างบางที่เพิ่งมาถึง พลันออกรถทันที มองจากกระจกส่องหลัง ผมเห็นแจจุงที่ยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเข้าใจนะ ว่าความรู้สึกของการที่ถูกคนที่รักทิ้งเนี่ย มันเป็นยังไง

แต่ตอนนี้ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน

ผมรู้ว่ามันผิด กับการที่ใช้แจจุงเป็นสะพานให้ได้ใกล้ชิดกับพี่จุนซู แต่เพือ่ให้ได้ใกล้ชิดพี่ที่สุด ผมก็จำเป็นต้องทำ

จะเรียกว่าเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวก็ได้ ผมไม่สน ผมคงนอนตายตาไม่หลับแน่ ถ้าไม่ได้พี่กลับมา

จบบทที่ 7

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ... ♥

บทที่ 8

"ฮัลโหล แจจุง วันนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ"

ผมโทรนัดแจจุงให้ออกมาตอนบ่ายโมง วันนี้วันหยุดคนคงจะเยอะน่าดู ผมเลยจัดการให้คนไปคอยต่อแถมรอพวกเราทุกเครื่องเล่นแล้ว

"พี่ยุนโฮก็ไปด้วยกันสิ หวังว่าคงไม่มีธุรอะไรหรอกนะ"

คนขับรถยิ้มให้ผมทางกระจกส่องหลัง กรอบแว่นกระทบแสงแดดยามเช้า

"วันนี้อากาศดีออก พี่ยุนโฮเปิดกระจกรถเถอะ"

กระจกรถทางฝั่งผมเลื่อนลงอย่างช้าๆ (ไมไม่เปิดเองวะ --- คนเขียน -*-)

พี่ยุนโฮปลดกระดุมเม็ดบนสุดออก คงจะร้อนอยู่หน่อยๆ ก็แดดเล่นส่องเข้ามาทางด้านคนขับพอดีนี่นา

"ดูท่าทางคุณหนูคงไม่ได้รักคุณแจจุงหรอก ใช่มั้ยครับ"

คนขับรถพูดพลางเลื่อนเกียรเปลี่ยนระดับตามทางลาด

"ดูออกหมดเลยเหรอ"

"..........."

"ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอกนะ ผมไม่มีเจตนาร้ายอะไรทั้งนั้น เค้าก็น่ารักดี ... แต่ต่างคนต่างมากันคนละครึ่งทาง แค่ผมไม่ชอบให้ใครมาตามตื้ออย่างที่แจจุงเป็นอยู่เท่านั้นเอง"

พี่ทำท่าทางเหมือนจะเชื่อ แต่เดาไม่ออกจริงๆ เป็นเพราะบุคลิกที่ปิดบังตัวตนของเขาเนี่ยแหละ ถึงเดาอะไรไม่ค่อยได้

"ถึงแล้ว ผมว่าคุณไปรับเขาที่หน้าบ้านดีกว่านะ"

"อืม...แต่ขอถามอะไรหน่อยสิ"

"ครับ"

"แจจุงพูดอะไรกับพี่เหรอ ดูเหมือนพี่จะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขานะ"

ผมถามคนขับรถหนุ่ม

"ไม่มีอะไรหรอกครับ รีบไปเถอะ เขาคงยืนรออยู่หน้าประตูบ้านแล้ว"

เป็นจริงอย่างที่พี่ยุนโฮพูด

พอกดออดปั๊ป ไม่ถึง 5 วินาที ประตูก็เปิดออกโดยมีแจจุงยืนรออยู่เรียบร้อยแล้ว

"บ้านเงียบจัง"

"แม่ไปสอนพิเศษน่ะ ส่วนพ่อวันนี้มีเคสผ่าตัดคนไข้"

"งั้นเหรอ"

แจจุงยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนแก้มแดงออกระเรื่อนิดๆ มื้อเช้ากินมะเขือเทศรึเปล่านะ

"เข้ามาก่อนมั้ย"

"ไม่อ่ะ ไปเลยดีกว่า พี่ยุนโฮรออยู่"

แจจุงทำหน้าผิดหวัง คงคิดว่าจะได้ไปกับผมแค่สองคน

เมื่อนั่งรถมาได้ซัหพักนึง ผมก็บอกให้พี่ยุนโฮจอดรถที่ร้านอาหาร

"กินข้าวเอาแรงก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปเล่นกัน"

"ไม่กลัวออกปากรึไง ไปเล่นเครื่องเล่นแบบนั้นมีหวังเมาอ้วกแตกอ้วกแตนแน่ๆ"

แจจุงพูดขัด แต่ตัวเองกลับตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร

คนกินเร็วก็มักจะเสร็จก่อน แล้วยังไงล่ะ ก็ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบอีกน่ะสิ"

"ชางมิน นายไม่ตอบฉันอีกแล้วนะ ฉันถามว่านายชอบสีอะไร"

"เอ่อ...คือ คุณหนูเขาไม่ค่อยพูดเวลากินข้าวหรอกนะครับ"

พี่ยุนโฮช่วยเตือนร่างบางที่นั่งขยุกขยิกอยู่ข้างๆผม

"แต่ผมน่ะชอบสีชมพูนะ"

"จริงเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายเท่ห์ๆอย่างพี่ยุนโฮจะชอบสีชมพู ความจริงผมก็ชอบสีนี้เหมือนกันนะ แต่ไม่กล้าซื้อของใช้สีนี้ มันแปลกๆอ่ะ"

สองคนเริ่มคุยกันเอง

"สีชมพูไม่ได้จำเป็นว่าต้องเป็นสีของผู้หญิงซักหน่อย ผู้ชายก็มีสิทธิ์รู้มั้ย เวลาผมวาดรูปน่ะ ชอบใช้โทนชมพูม่วงแหละ เพราะมันทำให้ได้อารมณ์สบายๆแบบเหงาๆ ตรงกับตัวผมดี"

"เหรอ ที่แท้พี่ก็เป็นคนขี้เหงานี่เอง ผมก็เคยเป็นแบบนั้นนะ เวลาพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ตั้งแต่เด็กแล้ว พอเวลาเลิกเรียนก็ต้องไปนั่งรอแม่ที่ห้องพักครู น่าเบื่อมากเลย"

"เหรอ อึดอัดแย่เลยสินะ ผมเป็นเด็กกำพร้าน่ะ มาอยู่กับนายท่าน คือ...หมายถึงคุณปู่ของชางมินน่ะ ตั้งแต่เด็กๆเลย"

"เหรอ งั้นก็แย่สิ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ผมน่ะตอนนี้ไม่เหงาแล้วนะ เพราะถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ก็จะคิดถึงชางมินเค้าน่ะ แล้วก็ส่งเมสเสจไปหาแก้เครียดได้ด้วย"

---คงไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าผมไม่เคยอ่านเลย แล้วก็ไม่เคยตอบกลับด้วย---

[Champnarok007]

ผมนั่งฟังทั้งสองคุยไปเรื่อยๆ ตัวเองก็ค่อยๆกินข้าวไปอย่างช้าๆ ใครเห็นคงรู้ว่าผมจงใจ แต่ก็นะ...

ตอนนี้เรามาอยู่ที่เครื่องเล่นชิ้นแรก ผมไม่ค่อยชินกับของพวกนี้ซักเท่าไหร่ ที่อเมริกามีแบบหวาดเสียวกว่านี้เยอะ แต่พอคุณปู่พาไปเที่ยวทีไร ก็ได้แต่ยืนมองอยู่ข้างล่างทุกที เพราะโรคหัวใจที่เป็นตอนเด็กๆ โรคที่พรากผมกับพี่จุนซูออกจากกัน มันส่งผลถึงตอนนี้ด้วย

"ชางมิน ขึ้นเถอะนะ"

ผมยืนมองซูปเปอร์สแปรสอยู่เงียบๆ พลางรีบตัดสินใจว่าจะขึ้นเล่นดีมั้ย

"ไปกับผมก็ได้นะ"

พี่ยุนโฮเสนอตัว คงรู้ว่าผมไม่ชอบ แต่ก็เข้าแผนเป๊ะ

ผมนั่งกินน้ำรออยู่ข้างล่าง แล้วก็คอยเฝ้าของให้ทั้งคู่ด้วย พี่ยุนโฮนี่เวลาถอดแว่นนี่ดูดีกว่าตั้งเยอะ

"โอ๊ย เหนื่อยมากเลย ผมได้ยินเสียงพี่ร้องด้วยนะ"

"ผมเปล่านะ แจจุงต่างหากที่จิกแขนผมจนถลอกเลย"

"จริงเหรอ ไหนดูซิ"

ผมเข้าไปขัดจังหวะด้วยการส่งของให้

"โทรศัพท์ แว่นตา กระเป๋าตังค์ ครบนะ"

ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

"อยากได้ตุ๊กตาจังเลย ชางมินเอาให้หน่อยนะ"

ผมเดินเข้าไปหยิบปืนลูกซอง โดยพี่ยุนโฮเป็นคนจ่ายตังค์ (เดี๋ยวค่อยโอนเข้าบัญชีทีหลัง)

สองนัดแรกพลาดไป ทำให้อดได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่สุด แต่อีกสามนัดที่เหลือก็กวาดเรียบ เลยได้แค่ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ตัวเท่ากำปั้นมาแทน แต่แจจุงนี่สิ พอรับเจ้าตุ๊กตาไปก็ขยำซะเละ พลางกอดอย่างหวงแหน

นี่คงเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมได้ให้เขาสินะ

หลังจากเล่นโน่นเล่นนี่ไปได้ซักพักใหญ่ ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม จนดวงดาวดวงเล็กโผล่กระจายเต็มท้องฟ้า

"ขึ้นไปนั่งไอ้นั่นกันนะ"

แจจุงชี้ไปที่กระเช้าลอยฟ้า ที่สูงจนแทบต้องเงยคอตั้งฉากกับพื้น หัวใจผมเต้นแรงทันที

"ขึ้นกันๆ นะๆๆ"

เราสามคนเดินไปที่ช่องซื้อตั๋ว ชายในชุดสูทซึ่งเป็นคนของผม โค้งคำนับให้พลางผายมือไปที่กระเช้าซึ่งเปิดรออยู่

ผมปล่อยให้ทั้งสองเข้าไปก่อน

"ฉันไม่ขึ้นดีกว่า เดี๋ยวจะรออยู่ข้างล่างนะ"

พูดจบผมก็สั่งให้คนปิดประตูทันที กระเช้าสีฟ้าขาว ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป โดยที่แจจุงยังไม่เลิกทุบกระจก

"คนใจร้าย"

ถ้าผมอ่านปากแจจุงไม่ผิด เขาน่าจะพูดอย่างนั้นนะ

Rrrrrrrrr...................

"ฮัลโหล ชิมชางมินพูดครับ"

ผมบอกไปเพราะเป็นเบอร์ที่ไม้คุ้นเอาเสียเลย

"ชางมินเหรอ นี่ฉันเองนะ"

"พี่..."

พี่จุนซู พี่จริงๆด้วย หัวใจของผมพองโตราวกับจะทะลักออกมาอยู่ข้างนอก

"โทษนะ ยุ่งอยู่รึเปล่า"

"ไม่ครับ ว่าง...ผมว่างมากๆเลย"

ผมตอบไป โดยที่ไม่นึกถึงอีกสองคนที่อยู่บนกระเช้าลอยฟ้า

"งั้นออกมาเจอที่สวนสาธารณะหน่อยนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"

"ได้...รอผมแป๊ปนะ"

ผมรีบวางสายแล้ววิ่งตรงไปยังที่จอดรถ ขอโทษนะแจจุง ขอโทษนะพี่ยุนโฮ ขอให้ทั้งสองโชคดี ผมเองก็จะไปโชคดีเหมือนกัน

รู้สึกว่าวันนี้จะสนุกที่สุดก็ตอนขับรถนี่แหละ

"ฮึมๆ...ฮือ..."

ผมฮัมเพลงไปตลอดทาง ทำไมดางดวงนั้นเป็นสีชมพูนะ สงสัยตาฝาดไป ฮิฮิ

อยากรู้จังว่าพี่จะคุยอะไรกับผม หรือจะบอกเรื่องที่แกล้งทำเป็นลืมผม อาจจะเนื่องในวันอะไรก็ได้ หรือพี่คิดเข้าใจผิดว่าเดือนนี้เป็นวันเกิดผม ... เอาเถอะเดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว ผมนี่ใจร้อนไปได้ บ้าจริง

[gift_deb]

ชางมินใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย




พี่จุนซูโทรมาทำไมอ่ะ

[nunyy]

  เข้ามาดุจ้ะ

[THIP]

ท่าทางลุ้นคู่แจจุง สนุกกว่านะ   

[Champnarok007]

“ขอโทษนะ ไม่คิดว่านายจะมาเร็วขนาดนี้ พอดีช่วยแม่เตรียมของอยู่น่ะ”

“เปล่าหรอก ผมเองก็เพิ่งมาถึง”

พี่จุนซูหันไปมองรถที่จอดแทบจะกลางถนน มองก็รู้ว่าผมรีบมากแค่ไหน ผมรีบก้มหน้าเพราะความอายทันที

“งะ...งั้นเหรอ”

“..................”

“คือ ฉันมีเรื่องจะถามนาย”

“ครับ”

ผมตอบรับเสียงเบา คงจะเข้าเรื่องแล้วสินะ

“ที่นายบอกว่าเคยอยู่ที่นี่มาก่อนน่ะ นายอยู่บ้านหลังไหนเหรอ”

“ก็ข้างๆบ้านพี่เลยอ่ะ บ้านที่ดูน่ากลัวๆนั่นแหละ”

ผมตอบไปไม่ได้คิดอะไร แต่ดูท่าทางพี่จะคิดหนัก มีอะไรกันเหรอ หรือผมจะพูดอะไรผิดไป

Rrrrrrrrrrrrr...

โทรศัพท์เสียงดังลั่นสวนสาธารณะอันเงียบสงบ เป็นเบอร์ของแจจุง ผมถอดแบ็ตออกทันที

“สาวๆโทรมาเหรอ ถึงไม่รับ”

“อ่า...คงใช่...”

ผมอึกอักทันที ทำไมอยู่ต่อหน้าพี่แล้วกลับทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่ปกติมันต้องเป็นผมสิ ที่คอยรุกไล่พี่ตลอด

“คือ...นายว่านายรู้จักฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
“ก็...ตั้งแต่เด็ก...ตั้งแต่ผมเพิ่งรู้จักความรักเลย”

ผมพูดอมยิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงตอนสมัยก่อน แต่พี่กลับทำหน้าเหมือนเลี่ยนอาหาร

“ฉันเองก็อยากจะญาติดีกับนายนะ ถึงได้ชวนมาคุยเรื่องนี้”

“................................”

ผมรออยู่ ว่าพี่จะพูดอะไร

“ฉันไม่อยากให้เรื่องมันคาใจ...แต่ว่า ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่มีนายอยู่ในความทรงจำเลยแม้แต่นิดเดียว บางครั้งก็คุ้นเคย แต่บางครั้งก็รู้สึกห่างไกล  บางครั้งก็เฉยๆ แต่บางครั้งกลับโกรธนายโดยไม่มีสาเหตุ...ฉันเคยปวดหัวอยู่บ่อยๆเวลามองบ้านหลังนั้นแล้วพยายามคิดเรื่องราว”

ผมนิ่งเงียบตั้งแต่คำว่าไม่มีผมอยู่ในความทรงจำแล้ว แต่ผมก็นั่งฟังโดยไม่พูดอะไร

“เป็นไปได้มั้ยว่าฉันจะความจำเสื่อม แต่ฉันก็จำได้ทุกอย่างนะ ไม่ว่าจะเป็น 5 ปีก่อน หรือหลัง 5 ปี”

นึกถึงเมื่อวานที่คุณบราวน์เอาข้อมูลการเจ็บป่วยของพี่มารายงาน

พี่ป่วยเข้าโรงพยาบาลเพียง 2 ครั้งเท่านั้น ในรอบ 7 ปีที่ผ่านมา ทุกครั้งเป็นเพียงไข้หวัดใหญ่ธรรมดา จะรุนแรงหน่อยก็เห็นจะเป็นเมื่อตอน 5 ปีก่อน แต่ก็ไม่น่าจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำของพี่ซักนิด

“ฉะนั้น ไม่ว่านายจะเป็นใคร เคยรู้จักฉันมาก่อนหรือไม่ แต่ฉันอยากจะขอให้นายเลิกทำเป็นเหมือนว่า ฉันทำร้ายนายอยู่ด้วยการทำเป็นลืม แล้วก็อยากเรียกชื่อฉันยังไงก็เชิญ”

ผมก้มมองพื้น ไม่อยากให้พี่เห็นว่าผมกลั้นน้ำตาอยู่ แต่มันยิ่งทำให้มันไหลออกมาง่ายขึ้น

“แล้วก็ อีกเรื่องนึง ใกล้ถึงกีฬาสีแล้ว เล่นกีฬาอะไรเป็นก็ไปสมัครไว้ซะนะ เราอยู่สีเดียวกัน ที่นี่ไม่ได้แข่งกีฬาเป็นห้องนะ ถ้ามีใครบอกแล้วก็โทษที”

“ครับ”

ผมตอบออกไปสั้นๆ ไหนล่ะโชคดีของผม ไอ้ดาวดวงเมื่อกี้หายไปไหนแล้วนะ

“ดึกแล้วฉันกลับก่อนนะ”

“ให้ผมไปส่งนะ” ผมลุกขึ้นยืน

“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้มิกกี้เค้ารออยู่ที่ปากซอยน่ะ พอดีมีธุรกับเพื่อนที่อยู่บ้านตรงนั้น”

“งั้นผมไปส่งที่ปากซอยนะ”

“ไม่ต้องหรอก เดินไปแค่นี้ก็ถึงแล้ว อีกอย่าง ฉันอยากออกกำลังกายด้วย”

ผมยืนมองพี่ ที่ค่อยๆเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ทำไมระยะห่างของเรานับวันยิ่งไกลออกไป เหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนะ แล้วเมื่อไหร่กัน ผมจะเลิกร้องไห้เพราะพี่...

ตอนนี้ที่หัวใจ รู้สึกปวดแปล๊บๆ เหมือนกลองที่ตีไม่เป็นจังหวะ ผมค่อยๆทรุดเข่าลงช้าๆ

ตาลายไปหมดเลย

ณ บริเวณที่มีแต่ความเงียบ

ผมนอนแผ่อยู่บนพื้นดิน ปวดมาก เหมือนว่าหัวใจกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

น้ำตานองไหลข้างแก้ม จนดินเริ่มแฉะ

ดวงตาผมค่อยๆปิดลงอย่างสิ้นหวัง

ผมคงต้องตายอยู่ตรงนี้ หากพี่ไม่ย้อนกลับมา...ผมคงต้องตายจริงๆ

ไม่อยากตายแบบนี้เลย ...พี่จุนซู...กลับมาเถอะนะ...

จบบทที่ 8

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...♥

บทที่ 9

เสียงอันแหบพร่าร้องขอน้ำ ใครบางคนส่งน้ำให้ผมพลางนนิ่งมองอย่างจงใจ

"เอาไง...จะไปกันได้รึยัง"

"คุณปู่"

ผมมองชายชราอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขามาได้ยังไงนะ

"ผม...ขอเวลาอีกหน่อยนะครับ"

"ตามใจนะ...ปู่เองก็ไม่ได้อยากบังคับอะไรแกมาก ปู่เองก็แก่มากแล้ว มีหลานชายอยู่แค่คนเดียว"

"..."

ผมนิ่งหลับตา พลางกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น

"เดือนหน้าไลหลิงลูกสาวของป้าแกจะแต่งงาน ที่โรงแรม Y อย่าลืมไปล่ะ เดี๋ยวปู่จะบอกให้ยุนโฮเตือนอีกที"

พูดจบ ปู่ก็เดินออกไปจากห้องนอน พี่ยุนโฮก็เดินเข้ามาแทบจะในทันที

"แจจุงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ"

"ได้ไง"

"ก็เมื่อวานผมเห็นคุณหนูหายไป ก็เลยคิดว่าอาจจะ... ผมเลยบอกแจจุง"

ผมกุมขมับตัวเองทันที

"แล้วถ้าพี่จุนซูรูเรื่องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง"

"ผมขอโทษ"

"ช่างเถอะ นี่กี่โมงแล้ว"

"6 โมงเย็น"

ผมชะงักเล็กน้อย นี่ผมหลับไปนานแค่ไหนกัน

"แล้วคุณปู่มาได้ไง"

ผมถาม พี่ยุนโฮที่นั่งก้มจนแว่นหน้าตกลงไปที่ปลายจมูก

"ก็มาเตรียมเรื่องงานแต่งงานของคุณหนูใหญ่ แล้วก็คุณเฮงจาน้องสาวของพ่อคุณ เธอเพิ่งคลอดลูกชาย"

ทำไมคุณปู่ไม่เห็นพูดเลย เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเราเป็นหลานชานคนเดียว

"หิวหรือยังครับ"

พี่ยุนโฮถาม

เดี๋ยวผมไปกินที่ร้านบ้านพี่จุนซูแล้วกัน เดี๋ยวพี่ช่วยไปรับแจจุงทีนะ"

"รับไปไหนครับ"

"เดี๋ยวพอไปถึงแล้วจะรู้เอง ไปได้แล้ว"

ชายหนุ่มเจ้าของผมเรียบแปล้และแว่นหน้าเตอะ ค่อยๆเดินหันหลังออกไป ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้านายของตนกำลังคิดอะไรอยู่

"ฮัลโหล แจจุงเหรอ........"


.................................................................................

[Champnarok007]

อยากจะบ้าตาย นายชางมินนี่เหนียวจริงๆ ขนาดใช้สายตาไล่แล้วยังไม่รีบๆไปอีก

“คุณป้าครับ ขอโซจูอีกขวดครับ”

ชางมินตะโกนสั่ง

“นี่นาย กินมากไประวังเป็นมะเร็งตับตายหรอก”

ผมพูดไป จริงๆแล้วไม่ได้เป็นห่วงหรอก แต่รำคาญมากกว่า

“ขอบคุณที่พี่ยังเป็นห่วงผมอยู่นะ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว”

ชิส์ -*-

“เอามั้ย ผมเลี้ยง”

ชางมินรินเหล้าส่งให้ผม ผมก็รับมาดื่มหน้าด้านๆ

“นี่ แล้วพวกกีฬาอ่ะ นายเล่นอะไรเป็นมั่ง”

“กีฬาเหรอ...อืม…”

ท่าทางช่างคิดนี่ มันช่างยียวนกวนประสาทซะจริง แต่มองดูอีกมุมก็น่ารักดีนะ

เง้อ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ตั้งแต่เห็นสายตาแบบนั้น ก็ทำเอาผมแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน

“บอกมาสิอะไร”

“อย่างงั้นอ่ะ…”

“อย่างงั้นอะไรของนาย”

“ก็กีฬาอย่างงั้นอ่ะ แบบว่า...”

“หยุดไปเลยนะ ไอ้ลามก”

“พี่คิดว่าเป็นอะไรเหรอ หน้าแดงเชียว”

ไอ้เด็กบ้านี่ ตัวเองพูดกำกวมเองแล้วยังมาแกล้งอีก

“บอกมาสิ ไม่งั้นชั้นจัดนายไปอยู่ฝ่ายบริการแน่ เหนื่อยนะเฟ้ย บอกไว้ก่อน”

“ผมน่ะทำอะไรก็ได้ ขอแค่ได้เห็นพี่ตลอดเวลาก็พอ แต่ผมน่ะวิ่งเร็วนะ”

รู้สึกร้อนๆที่หน้าแฮะ เอ๊ะ! (หันไปมองกระจกข้างร้าน)

มะจริง หน้าแดงแปร๊ดเลยเรา

“งั้นชั้นให้นายไปลงวิ่งแข่งแล้วกัน แบบวิ่งอึดนะ”

ฮ่าๆ จะได้เหนื่อยๆ ตายไปซะเลย อิอิส์

“เอางั้นก็ได้ แต่พี่ต้องเชียร์ผมนะ ไม่งั้นผมต้องไม่มีแรงวิ่งแน่ๆ”

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องชนะ”

ผมมองไปหน้าเปื้อนยิ้มของชางมินแล้ว กลับรู้สึกสงสารขึ้นมา ดูเหมือนชีวิตเค้าไม่ค่อยหัวงอะไรจากใครเลยแฮะ

ต่อไปผมคงต้องมอบความรู้สึกดีดีให้เค้ารู้แล้วแหละ

“พี่ ตามผมมานี่หน่อยสิ”

ชางมินวางเงินไว้ที่โต๊ะแล้วลากผมออกมา

“จะไปไหน”

“จะไปฟื้นความจำไง”

“ฟื้นความจำงั้นเหรอ”

ผมทวนประโยคอย่างงงๆ

ชางมินพาผมมาที่บ้านร้างข้างๆนี่ บรื๋อ! น่ากลัวชะมัด

“ต่อไปนี้พี่ฟังผมอย่างเดียวนะ แล้วถ้าพี่ยังจำผมไม่ได้ ผมจะเลิกตอแยกับพี่”

ผมมองชางมินที่กำลังล้วงกุญแจดอกเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“นายมีกุญแจได้ไง”

ผมมองชางมินที่เปิดประตูเข้าไป ผมถูกเขาลากเข้าไปยืนอยู่ด้านในประตู

“แต่ก่อน เวลาที่พี่ได้ยินเสียงพ่อแม่ผมทะเลาะกัน พอทั้งสองออกไปจากบ้าน พี่ก็จะมาเกาะประตูตรงนี้ แล้วเรียกผมออกไปเล่นด้วย”

ผมมองชางมินอย่างงงๆ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ จำไม่เห็นได้แฮะ

“ตอนนั้นผมจะร้องไห้อยู่ แล้วพี่ก็จะคอยปลอบใจตลอดเลย”

“บางวันที่แม่อารมณ์ดี ก็จะชวนพี่เข้ามานั่นกินข้าวเย็นด้วย ซึ่งวันนั้นก็จะเป็นวันที่ผมไม่ได้เห็นหน้าพ่อ”

ชางมินจูงมือผมมายืนตรงโต๊ะกินข้าวในครัว มือของเราทั้งสองยังไม่ปล่อยออกจากกัน พอผมจะชักมือกลับ ชางมินกลับจับไว้แน่น

และตอนนี้เราสองคนก็กำลังเดินขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบน

“เรามักจะแอบเล่นวาดรูปกันในห้องของผม แล้วก็จะฟังเสียงพ่อกับแม่ของผมทะเลาะกัน”

ชางมินควักกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วเปิดออก

ภายในนอกจากจะมีรูปเล็กๆของผมอยู่ตรงมุมแล้ว ก็เป็นรูปวาดหน้าคนที่ดูบิดเบี้ยว เป็นลายเส้นที่แสนธรรมดา

“นายเอาภาพนี้มาจากไหน ฉันก็มีคล้ายๆอย่างงี้อยู่อันนึงนะ”

ผมไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า เมื่อเงยขึ้นไปกลับพบใบหน้าใสนั้นมีแต่น้ำตา

“อันนี้พี่วาดให้ผมเอง...จำไม่ได้เหรอ”

“......”

ผมได้แต่มองอย่างอึ้งๆ

“อันที่พี่มีอยู่น่ะ ผมก็เป็นคนวาด มันเป็นภาพของเราสองคน พี่มองไม่ออกเหรอ”

ผมก้มมองภาพลายเส้นอย่างพินิจพิเคราะห์ พลันให้รู้สึกปวดหัวโดยไม่มีสาเหตุ

“พี่เห็นมั้ย ว่าเด็กสองคนในภาพกำลังยิ้มอยู่”

ผมมองใบหน้ากลมที่มีเส้นขยุกขยิกอยู่ข้างใน มองออกว่ายิ้มก็จริง แต่มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลยซักนิด

น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาใส ผมยกมือขึ้นปาดโดยไม่รู้ตัว

“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องเลย นายเป็นผู้ชายรึเปล่านะ”


ห้ามร้องไห้นะ ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้ต้องทนได้สิ


เสียงแปลกๆที่ดังขึ้นในหัว นั่นมันเสียงผมนี่นา เหมือนเคยพูดประโยคนี้มาก่อนเลยแฮะ

"พอพี่พูดแบบนี้จบ พี่ก็จะเป่าความเจ็บปวดของผมให้หายไปจนหมด"

"ขอโทษนะชางมิน เลิกทำแบบนี้เถอะ"

ชางมินกอดผมจนแน่น แต่ผมก็ไม่อาจดิ้นได้ดั่งใจนึก

ปล่อยให้เขาได้มีเวลาที่ดีซักพักคงจะดีกว่า

"ทำไมพี่ถึงต้องลืมแต่ผมคนเดียว"

ชางมินพูด พลางสะอื้นไห้จนตัวโยน

"ถ้าความทรงจำเหล่านี้ ฉันจงใจจะลืม นายก็อย่าทำให้ฉันนึกถึงมันเลยนะ ฉันอาจจะไม่ต้องการจดจำมันเองก็ได้"

"ไม่จริงหรอก!!!"

ชางมินเถียงขึ้นมาทันควัน เสียงพูดอู้อี้เพราะยังซุกหน้าอยู่ไหล่ของผม

"ตอนกลางวันพี่มักจะมานั่งกินข้าวกล่องกับผมที่ตึกเด็กประถมอยู๋เป็นประจำ วันไหนพี่เลิกช้า ก็จะให้ผมเก็บข้าวกล่องไว้แล้วให้กินก่อนได้"

"คนรวยอย่างนาย ทำไมต้องมากินข้าวกล่องฉันด้วยล่ะ...ปล่อยเถอะ ดึกแล้ว...ฉันง่วงนะ"

ชางมินค่อยๆถอนตัวออกมา

"หลับฝันดีนะครับ พี่จุนซู"

แปลกจัง ไม่ยักรั้งไว้เหมือนเคย

"คับ...ชางมิน"

รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าของชางมิน

คำว่าขอโทษ ผมพูดมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้

แต่จะพูดอีกครั้งนะ

ชางมิน.................

ฉันขอโทษ...................

ถ้ามีอะไรที่ทดแทนความเจ็บปวดของนายได้ ฉันก็จะพยายามทำให้ ถ้าทำได้น่ะนะ

จบบทที่ 9

[gift_deb]

คราวนี้เป็นพี่จุนซูใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...♥

บทที่ 10


ผมนั่งมองผลงานอันล้ำเลิศที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้แก่มนุษย์ สิ่งนั้นได้นั่งอยู่ด้านหน้าของผมนี่เอง

"คุณชางมิน เลิกมองผมซะทีเถอะ ผมขับรถไม่ได้"

พี่ยุนโฮพูด พลางเอามือขึ้นไปถูที่ข้างจมูก คงคิดจะขยับแว่นตามนิสัยปกติ แต่กลับหามันไม่ได้เจองั้นสิ

"ผมทรงใหม่ของพี่ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ"

"ผมไม่น่าไปกับแจจุงเลย"

ถึงพี่ยุนโฮจะบ่นกระปอดประเเปด แต่ก็แอบมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อวานนี้ที่ผมให้ไปรับแจจุงก็เพราะอยากให้พาพี่ยุนโฮไปแปลงร่างซะใหม่

"อยากติดกระดุมจัง"

พี่ยุนโฮคลำเสื้อเชิ้ตปล่อยชายที่ทับเสท้อกล้ามสีขาวไปมาอย่างเกร็งๆ

"พี่เลิกกังวลได้มั้ย ผมว่าอย่างงี้ออกจะดูดี รู้ตัวมั้ยว่าพี่น่ะหล่อออก"

"พูดเหมือนแจจุงเลย สงสัยจะเป็นอย่างนั้นจริง"

ท่าทางยิ้มกรุ่มกริ่มบวกกับบุคลิกใหม่ของพี่ดูแปลกๆตาไปหน่อย แต่ก็ช่วยให้คนที่อยู่ข้างๆไม่รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว

"แจจุงนี่เก่งดีนะ เค้ารูหมดเลยว่าสีผมอย่างไหนถึงจะดี แล้วเสื้อแบบไหนถึงจะเข้ากับทรงนี้"

ผมยิ้มให้คนขับรถที่ตอนนี้ดูท่าจะไปกันใหญ่แล้ว นี่ล่ะมั้ง ที่เค้าเรียกว่าผ้าขี้ริ้วห่อทอง แต่ดูท่าทองของผมจะเป็นทองร้อน...

[THIP]

    หรือชางมินจะตัดใจแล้ว