CHAPTER 7 : คนดี?? งั้นหรอ??“พี่ตานี”
พระไวยส่งเสียงเรียกออกมาทางหน้าต่าง เมื่อเห็นหญิงสาวที่มีผิวกายสีเขียวอ่อนลอยอยู่กลางอากาศ นางตานีเมียงมองกล้าๆกลัว จนกระทั่งคุณพระไวยของนางเดินตรงมาหา นางจึงยิ้มขึ้นได้
“คุณพระไวย ปลอดภัยดีใช่ฤาไม่จ้ะ”
คนหล่อเห็นผีเกาแก้มเล็กน้อย เอียงคอมมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย
นางตานีมาหาเขาถึงบ้านทำไม?
พระไวยพยักหน้าตอบรับ “ฉันสบายดีพี่ แล้วพี่ล่ะ เมื่อวานพี่ถูกพลังซัดจนกลับเข้าต้นกล้วยเลยไม่ใช่หรอ”
นางตานียิ้มแหยๆ แอบลูบเนื้อลูบตัวเบาๆด้วยความขยาด “จ้ะ แต่ไม่เป็นอันใดมากแล้ว ข้าเป็นห่วงคุณพระไวยมากกว่า พอฟื้นจึงได้เร่งมาหา”
เออ... มีผีเป็นห่วงนี่มันดีรึเปล่าวะ?
พระไวยส่งยิ้มไปให้ “ขอบใจนะพี่ ฉันสบายดีแล้วล่ะ พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กลับไปพักเถอะ”
“จ้ะ... เอ่อ... แล้วตัวประหลาดเล่าคุณพระไวย ข้าพบท่านเจ้าที่ ท่านว่ามันได้ไปเสียจากต้นโพธิ์แล้ว ทว่าบัดนี้ได้อาศัยใบบุญคุณพระไวยแทน จริงรึไม่จ้ะ” นางตานีถาม แกล้งเมินคำเชิญให้กลับของพระไวย
พระไวยอ้ำอึ้ง ใจก็นึกรู้เหมือนกันว่านางตานีคงจะถามเรื่องนี้จนได้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่านางจะห่วงกังวลอะไรนัก กับอีแค่ตัวประหลาด เพราะอย่างไรเสีย เขาก็พาชีวาออกมาพ้นเขตของพวกผีๆแล้วนี่
“อ๋อ” พระไวยเกาหัวแกรกๆ “ก็จริงนั่นแหละพี่ตานี”
นางตานีเบิกตาโตเท่าไข่ห่านด้วยความตกใจ นางลูบอกด้วยความหวาดหวั่นและห่วงบุคคลเบื้องหน้าสุดกำลัง
เออ... ถ้าส่งประกวดออสการ์ นางตานีก็ได้รางวัลออสการ์ล่ะ ผีอะไร แอ็คติ้งดีจริงๆ
“คุณพระ! นี่... นี่แน่แท้แล้วรึนั่น อกอีแป้นจะแตก!” ผีสาวร้องซะจนพระไวยแอบคิดว่า มันเว่อเกินไปหน่อย
“คุณพระไวยเจ้าคะ เหตุใดจึงได้นำตัวประหลาดนั่นเข้ามาอยู่ในครัวเรือนเล่าเจ้าคะ อันตรายนัก!”
คนฟังถอนหายใจหนักหน่วง เหลียวมองอีกสองคนด้านหลังที่นั่งกินข้าวกันเงียบๆ ด้วยความอึดอัดเล็กน้อย
ก็รู้แหละว่าอันตราย แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อคิดไล่มันออกไปก็ไม่ทัน ขืนไล่ไปตอนนี้ คนที่จะเดือดร้อนจริงๆก็คือเขาเอง
“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกพี่ คือ ตอนนี้เขาทำอะไรใครไม่ได้แล้วล่ะ ประมาณว่า หมดพลังอะไรทำนองนั้นน่ะ” พระไวยแถเต็มสีข้าง
ก็ไม่ได้อยากปิดหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าเรื่องของชีวาออกจะแปลกเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจได้อยู่สักหน่อยนี่สิ ดีไม่ดี จะพาลเข้าใจว่าเขาหลอกลวงไปอีก
แต่ว่าแถเลือดท่วมขนาดนี้ มันจะผิดศีลมั้ยเนี่ย
“จ้ะ??” นางตานีงง
เอ... ตัวประหลาดเยี่ยงนั้นมีการสิ้นพลังได้เสียด้วยรึไร นางไม่เคยพบเคยเห็น
“นั่นล่ะ” พระไวยรีบตัดบท “เอาเป็นว่า ตอนนี้เขาไม่มีอันตรายหรอกนะ พี่ก็กลับไปบอกให้ท่านเจ้าที่กับผีๆตัวอื่นรู้ด้วยละกัน ฉันสายแล้ว ต้องรีบไปเรียนก่อนน่ะพี่”
พูดจบ พระไวยไม่ยอมให้นางตานีได้สอบถามอะไรอีก เขาดึงตัวเองกลับเข้าไปในเรือน ฉวยช้อนมาตักข้าวกินคำใหญ่ไปได้สองสามคำจนเต็มแก้ม วางจานเอาไว้แล้วเดินลิ่วๆไปประตูทางเชื่อมเรือน
นางตานีมองคุณพระไวยของนาง ที่เร่งรีบเดินกลับเรือนชั้นในด้วยความงุนงง นางคิดว่าจะได้ซักถามเรื่องราวอื่นๆให้มากกว่านี้เสียหน่อย แต่คุณพระก็มิได้อยู่ต่อความกับนาง ราวกับจงใจปิดโอกาสไม่ให้นางสงสัยอะไรมากกว่านี้
ผีสาวมองจนพระไวยจนลับตา ก่อนจะรู้สึกถึงกระแสกดดันแรงกล้าบางอย่างที่จงใจส่งมาถึงนาง
เป็นดวงตาสีดำสนิทล้ำลึกที่มองสบอยู่ก่อนแล้ว มันเปล่งประกายล้อแสงแดดจนราวกับจะเปลี่ยนเป็นสีทองในบางจังหวะ แต่แทนที่นางจะเห็นว่ามันสวยงดงามน่ามอง นางกลับคิดว่ามันมีเปลวไฟร้อนแรงโชติช่วงซ่อนเร้นอยู่ในนั้น
บุรุษรูปงามกำลังมองตรงมาที่นาง พร้อมกับเปิดเผยความไม่พอใจในดวงตาอย่างไม่ปิดบัง!
และนางตานีเชื่อ ว่าเขามองเห็นนางจริงๆ!
นางตานีขนลุกซู่ ทั้งที่ตนเองก็เป็นเพียงวิญญาณ ไม่น่าจะมีความรู้สึกพรรค์นั้น แต่จะเป็นอุปาทานหรืออะไรก็ช่าง นางคิดว่าตนเองได้สร้างความไม่พอใจบางประการให้ชายผู้นั้นเสียแล้ว
แต่อะไรล่ะ? ที่ทำให้เขาไม่พอใจ
นางตานีไม่กล้าถาม
ที่นอกเหนือไปจากนั้น คือเขาเป็นใคร? แล้วมองเห็นนางได้อย่างไร?
ผีสาวแทบจะทนต่อกระแสกดดันรุนแรงที่แผ่ออกมาเรื่อยๆไม่ไหว ไม่น่าเชื่อว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่คุณพระไวยของนางหายลับจากเรือนไป
ดูราวกับชายผู้นั้นมิต้องการให้คุณพระไวยของนางรู้เห็น...
“ไปสู่ที่ของเจ้าซะ ไม่ต้องสอดรู้เรื่องของข้า ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า!”เสียงทุ้มหนักแน่นดังขึ้นในหัวนางตานี พร้อมกับแรงอัดที่บีบรอบตัวจนนางตานีคิดว่า ตนเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ
แต่นางตายไปแล้ว กายเนื้อของนางไม่มี นางไม่อาจจมน้ำได้
ทว่า... มันก็ทำให้นึกถึงตอนที่มีชีวิตอยู่ ตอนที่นางถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก แล้วตายที่ใต้ต้นกล้วยตานี
ผีสาวทรุดกลางอากาศ เหลือบมองบุรุษงามปานเทพสร้างอีกครั้งด้วยความหวาดผวาปนของร้อง นางอ้าปาก พยายามจะเปล่งเสียง แต่แม้กระทั่งคิดคำที่จะพูด นางก็นึกสิ่งใดไม่ออก ได้แต่โหยหวนราวสัตว์บาดเจ็บอยู่ภายใน โดยไม่อาจกรีดร้อง
นางเลือนหายวับไป เมื่อสภาพบรรยากาศกดดันแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีฟ้าใส แล้วพุ่งเข้าหานางเหมือนเข็มพิษนับพันเล่ม
นางตานีกลับคืนต้นตานี...
สอดรู้ดีนัก...ชีวาเบนสายตาจากหน้าต่าง มายังจานข้าวที่พร่องไปเกือบครึ่ง เสมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไร
เสมือนหนึ่งเขาไม่ได้ทำ ‘อะไร’
มือขวาตักข้าวใส่ปากไม่เร่งร้อน แม้รู้ดีว่าพระไวยน่าจะไปเก็บของที่ห้อง และคงจะวิ่งมาตามเขาในไม่กี่นาทีข้างหน้า แน่นอนว่าเขาจะถูกบ่นว่าช้าอีกตามเคย แต่ชีวาก็หาได้สนใจ เพราะสุดท้าย พี่สาวพระไวยก็จะบอกให้รอเขาก่อนอยู่ดี
“เล่นแรงไปหน่อยมั้งเมื่อกี้”
พระเพื่อนวางมือจากจานข้าวที่กินอิ่มแล้ว แต่มองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้เท่าทัน
หล่อนได้ยินหมดนั่นแหละ สิ่งที่ชีวาสื่อออกไปทางดวงจิต
แม้กระทั่งแรงกดดันมหาศาลราวกับจะฆ่าให้ตาย หล่อนก็รู้สึกได้
ชีวาสบสายตารู้ทันของพระเพื่อนนิ่งๆ เขาเพียงแค่ไหวไหล่แบบไม่ยี่หระ
ถ้าพี่สาวของพระไวยจะรู้ ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน
ลองหล่อนไม่รู้สิ นั่นแหละแปลก...
“นางสอดรู้เกินไป” ชีวาบอกเรียบๆ “ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวายเรื่องของข้า”
พระเพื่อนเลิกคิ้ว มองชีวาแบบไม่ชอบใจนัก “แล้วฉันนับเป็นคนอื่นรึเปล่า” หล่อนถาม
“เจ้าไม่ใช่คนอื่น” เขาพูด “แต่ก็ใช่ว่าข้าจะยอมให้เจ้ามายุ่งเรื่องของข้า”
“กล้าพูดแบบนั้นกับฉัน... แค่เพราะนายคิดว่าตัวเองแก่กว่าใครอย่างนั้นรึไง” พระเพื่อนว่า “ยังไงฉันก็เป็นพี่สาวไอ้พระไวย เรื่องที่จะไม่ให้ฉันยุ่งเลยคงเป็นไปไม่ได้”
ชีวากลืนข้าวลงคอ “แล้วยังไง...” เขาลากเสียงกวนประสาท “เจ้านึกว่าข้าจะสนใจ?”
“หมายความว่านายไม่แคร์ความรู้สึกไอ้ไวย?” พระเพื่อนจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง “ถ้าหากฉันไปทำให้นายไม่พอใจ นายก็จะทำกับฉันเหมือนนางตานีนั่น...?”
คราวนี้ คนฟังเพียงแค่ยิ้มที่อ่านความหมายไม่ออก
แต่พระเพื่อนหรี่ตามองด้วยความสงสัย และไม่ไว้ใจอย่างเปิดเผย
“นาย... นอกเหนือจากที่เล่าให้พวกเราฟัง นายคงจะมีเรื่องปิดไว้อีกสินะ”
ชีวาไม่ตอบ
เขาเพียงวางจานข้าวที่กินหมดแล้วรวมกับจานของพระไวย เก็บหลบมุมไว้ด้านข้าง ใบหน้ายังยิ้มแย้มเช่นเดิม ทว่า... พระเพื่อนก็ไม่เข้าใจความหมายของรอยยิ้มนั้น
คนหล่อลุกขึ้นจากพื้นกระดาน เมื่อแว่วยินเสียงพระไวยวิ่งจากเรือนตัวเองมาทางนี้
ไม่นานนัก หัวยุ่งๆของพระไวยก็โผล่เข้ามาทางประตูทางเชื่อมเรือน
“อิ่มรึยัง สายเกือบสิบนาทีแล้วนะเว้ย วันนี้ยังต้องนั่งรถเมล์อีก” พระไวยบอกหน้าคว่ำ ค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ชีวาไม่หยุด
ไม่รู้ทำไมถึงได้หงุดหงิดนักเวลาเห็นหน้าหมอนี่...
เมื่อวานก็ใจแกว่ง วันนี้ก็หงุดหงิดแบบไร้สาเหตุ
ท่าทางพระไวยจะเป็นเอามาก...
“เรียบร้อยแล้วล่ะ” ชีวาตอบรับ
“เสร็จแล้วก็ตามลงมา” คนฟังบ่นเสียงดัง หน้ามุ่ย แล้วผลุบหายลงไปทางบันได
ชีวาหันกลับมามองพระเพื่อนที่นั่งเงียบอยู่
เมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั่น
เป็นครั้งแรก... ที่พระเพื่อนรู้สึกจริงๆตามคำของน้องชาย
ผู้ชายตรงหน้าหล่อน... ไม่ใช่มนุษย์
ออร่าหรือพลังงานบางอย่างที่พระเพื่อนรู้สึกได้จากตัวชีวา มันเข้มข้น ลึกล้ำ ให้สัมผัสของความโบราณ แต่ก็ทรงอำนาจและแข็งแกร่งจนหล่อนต้องยอมสยบ
หากทุกสิ่งที่ชีวาบอกพระไวยเป็นความจริง
มันก็จะต้องมีความจริง ‘มากกว่านั้น’ อยู่เบื้องหลังเทพบุตรคนนี้
มีอะไรบางอย่างที่ทำให้พระเพื่อนรู้สึกว่า หากชีวาเปิดเผยมัน คนเดียวที่จะได้รับรู้คงไม่พ้นน้องชายของหล่อนเอง
และนั่น... อาจจะทำให้บางสิ่งที่ผูกพันพวกเขาเข้าไว้ด้วยกัน ลึกซึ้งแน่นหนาจนแยกไม่ออก
มันเป็นเรื่องดี หรือไม่ดีกันแน่?
“วางใจเถอะ พระเพื่อน” ในห้วงความคิดที่สับสนไปมา พระเพื่อนจับได้ถึงความหนักแน่นจริงใจจากชีวา ทั้งๆที่คำพูดของเขามันแผ่วเบา จนเหมือนจะเป็นอุปาทานของหล่อนเองมากกว่า
“ถึงข้าจะไม่ใช่คนดี... ในความหมายของพวกมนุษย์ แต่ข้าก็ไม่เคยคิดร้ายกับพระไวย” เขาบอกประโยคต่อมา เมื่อดินไปถึงประตูลงเรือน
พูดอย่างมั่นใจ... ทั้งที่ไม่ได้หันมามองคนฟัง
หรือเพราะในสายตาของเขา ไม่ได้มองเห็นคนฟังเลยกันแน่
“ความจริงอย่างหนึ่งที่เจ้าเชื่อข้าได้ คือข้าจะปกป้องน้องเจ้าด้วยทุกสิ่งที่ข้ามี”
แล้วพ่อเทพบุตรนั่นก็เดินลงจากเรือนไป ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ลอยตามลมมาเข้าหูพระเพื่อน
ไม่รู้เพราะอะไรดลใจ พระเพื่อนถึงได้ยอมเชื่อคำพูดนั้น ยอมไว้ใจเจ้าตัวประหลาดนี่ ทั้งๆที่เขายังปกปิดอะไรอีกหลายอย่าง
ไม่เข้าใจ... พระเพื่อนไม่เข้าใจตัวเองเลย
พระเพื่อนแค่นหัวเราะจากลำคอ ส่ายหน้าเบาๆ แล้วหลับตาลง หวังขจัดความฟุ้งซ่านให้พ้นดวงจิตอันยุ่งเหยิง เรียกความสงบคืนสู่สติ
ฉันจะยอมเชื่อดูก็ได้ ...ชีวา...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ชายหนุ่มหน้ามนพอทนได้ นั่งหลับน้ำลายยืดพิงเสาอยู่ใต้อาคาร มือก็กอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่นราวกับมันเป็นหีบสมบัติ
ซีอีโอมานั่งรอเพื่อนรักอย่างพระไวยตั้งแต่ไก่โห่ รอจนรากงอกเป็นน้ำลาย สุดท้ายทนความง่วงปนเมาค้างไม่ไหว เลยสลบเหมือดอย่างหมดสภาพ
เพราะเสียงพูดคุยจอแจที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ซีอีโอจึงสะดุ้งตื่นได้ในที่สุด พร้อมกับแว่นกันแดดที่เลื่อนลงมาตรงจมูก
ชายหนุ่มถอดแว่น เกาจมูก แล้วใช้มือปาดคราบน้ำลายเย็นๆแฉะๆออกจากมุมปาก จากนั้นก็ทำหน้ายี้ขยะแขยงน้ำลายตัวเองได้น่าตบ พร้อมกับเอามือไปเช็ดที่กางเกงแทนซะ
ซีอีโอกระแอมเรียกความมั่นใจให้ตนเองใหม่ สวมแว่นเรย์แบนสีดำซึ่งคิดว่าเท่สุดๆแล้วเข้าเบ้าตา เปิดๆค้นๆกระเป๋าย่ามเพื่อหาบางสิ่ง ล้วงกระจกบานเล็กขึ้นมาส่องเช็คความมั่นใจ ฉีกยิ้มกว้างๆหาเศษผักที่อาจติดฟัน เสยผมขึ้นไปจนเห็นหน้าผาก แล้วลงความเห็นว่าตอนนี้เขาหล่อลากไส้เอามากๆ
“คนอะไรวะหล่อจริง” ซีอีโอพึมพำเบาๆ ยักคิ้วข้างซ้ายอย่างเท่ เก็บกระจกเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม จากนั้นจึงเริ่มสอดส่องดูชาวบ้านที่ผ่านไปมาแบบสบายอารมณ์
เอ๊ะ? แล้วเขามานั่งทำซากอะไรตรงนี้วะ?
ซีอีโอเริ่มงง ก่อนจะปิ๊งขึ้นได้ว่า วันนี้อุตส่าห์ตื่นแต่ไก่โห่ฟ้ายังไม่ทันสางมหาวิทยาลัยเพิ่งเปิด เพื่อมารอไอ้เพื่อนเลิฟอย่างพระไวยนั่นเอง
ว่าแล้วก็ดึงโทรศัพท์ออกจากกางเกงที่รัดแน่นฟิตเปรี๊ยะ ต่อสายตรงโทรหาสายสืบประจำตัวทันที
(ฮัลโหลตรู๊ดๆ โทรมาแต่เช้าป่านนี้เพื่ออะไรวะครับเพื่อน?)
“เช้าบ้านมึงสิไอ้แทน นี่มันจะเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะเว้ย”
(เออ นั่นแหละ บ้านกูยังเช้าอยู่ จนกว่าจะเคารพธงชาติ)
“สัดจริง” ซีอีโอ หรือโอโม่ด่าเพื่อนแบบไม่จริงจัง “แล้วแปดโมงวันนี้จะเข้าเรียนมั้ยวะมึงน่ะ”
(เข้าสิครับไอ้ท่านประธานใหญ่)
“เข้า? แต่มึงยังมาไม่ถึงมอเนี่ยนะ”
(เออน่า เดี๋ยวกูก็ถึงเองแหละ)
“กูจะพึ่งมึงได้มั้ยเนี่ย...” ซีอีโอถึงกับกุมขมับ “แล้วไอ้ไวยมันออกจากบ้านรึยัง”
(หา? ไอ้ไวยอ่ะหรอ กูไม่รู้ว่ะ เมื่อคืนกูไม่ได้กลับบ้าน)
“อ้าว” ซีอีโอร้อง หน้าตาเหรอหรา “แล้วมึงนอนไหนเมื่อคืน”
(คอนโดกู)
“ได้เด็กไปกกล่ะสิมึง”
(เงียบน่ะไอ้โอ เดี๋ยวกูจะถึงมอแล้ว จะมองหาไอ้ไวยให้ละกัน แค่นี้นะครับมึง จุ๊บๆ)
“อ้าวเฮ้ย เหี้ยแทน แทน!”
“วะ... วางสายเฉยเลยไอ้นี่..” ซีอีโอรำพึงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ส่ายหน้าปลงๆให้สมาร์ทโฟน แล้วยัดมันกลับเข้ากระเป๋าอยากยากลำบาก เพราะกางเกงแน่นเกิน
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากพื้น สะพายย่ามเข้าหัวไหล่ ตัดใจว่างานนี้คงจะต้องไปตามหาเพื่อนซี้เอาเอง เพราะโทรศัพท์พระไวยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ซีอีโอกลัวว่าสัญญาณโทรศัพท์ที่โคตรแรงของเขา จะไปทำให้มือถือเครื่องบอบบางใกล้ลงโลงของพระไวยพังซะก่อน
เดินจากใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์มาเรื่อยๆพร้อมมองซ้ายมองขวา ซีอีโอก็ได้เจอแต่คนที่เขายังไม่อยากเจอเยอะแยะ
แฟนเก่าเอย กิ๊กเก่าเอย สาวๆต่างคณะขาเรียวยาวน่ามองทั้งหลายเอย
แต่อันหลังได้เจอก็ชุ่มชื่นหัวใจหนุ่มโสดดี
โอ๊ย... ชีวิตเด็กมหาลัยนี่มันแซ่บจริงๆ
แต่มันก็คงจะดีกว่านี้น่ะนะ... ถ้าไม่มีสิ่งไม่พึงประสงค์อย่างเช่น...
“หวัดครับน้องโอโม่”
อืม... ถอยกลับไปใต้ตึกคณะตอนนี้ทันมั้ย?
ซีอีโอหยุดเดิน ถอนหายใจแบบโคตรรำคาญคนเรียก ก่อนจะปั้นหน้าฉีกยิ้มเต็มที่แล้วหันกลับไป
“ผมชื่อซีอีโอครับ สวัสดีครับพี่นัท”
“โธ่ เรียกเต็มยาวไปนะครับ โอโม่นี่แหละน่ารักดี”
“ผมอยากหล่อมากกว่าครับ”
“แต่พี่ชอบคนน่ารักนี่ครับ”
“บังเอิญว่าผมไม่ใช่เกย์ คงจะน่ารักไม่ได้หรอกครับ”
“น้องโอโม่ตลกดีนะครับ”
“เอ่อ... ครับ”
อ้าก!
ช่วยดูหน่อยว่า หนังหน้ากูตลกไปกับมึงมั้ย? ไอ้พี่นัท!
ซีอีโอกำลังด่ารุ่นพี่ต่างคณะในใจไฟแลบ
นัท หรือนวพล เป็นรุ่นพี่ปีสองคณะวิศวะ ที่ชอบมาหยอดขนมจีบเขาบ่อยๆจนน่ารำคาญ หยอดได้หยอดดี แรงไม่มีตก หยอดตั้งแต่วันรับน้องวันแรกยันวันนี้
ไม่ดูหน้าเขามั่งเล้ย ว่าเต็มใจจะให้มึงหยอดรึเปล่า
เกิดมาหล่อมันก็เพลียเหมือนกันนะเนี่ย
“แล้วนี่พี่นัทมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ซีอีโอถาม
เอาวะ.. ถ้าแค่หยอดอย่างเดียวก็คงพอจะทำตัวเป็นรุ่นน้องที่ดีให้ได้อยู่
ถ้ามันไม่หยอดมากเกินไปจนรำคาญน่ะนะ
“ถ้าไม่มีธุระพี่ก็มาหาไม่ได้หรอครับ”
...นั่นไง จีบกูอีกละ...
ไม่มีธุระแล้วมึงจะมาหากูทำเตี่ยมึงรึไงเล่า!
“ก็ใช่สิครับ” คราวนี้เริ่มเหนื่อยที่จะปั้นหน้าฉีกยิ้ม “กับคนอื่นน่ะ ไม่มีธุระผมก็ไม่คุยต่อด้วยหรอกครับ เสียเวลาชัดๆ”
แรงได้อีกเนอะ...
“โห... นี่พี่เป็นคนอื่นหรอครับน้องโอโม่”
“ซีอีโอครับ”
“นั่นแหละครับ ตกลงว่าพี่เป็นคนอื่นสำหรับน้องหรอครับเนี่ย” นัทยิ้มไปพูดไป ตกลงมันรู้มั้ยว่าเขาด่ามันทางอ้อม?
เหอะ... น่าเบื่อว่ะ คนอะไรหม้อได้หม้อดี
ตาบอดรึไงว่าเขาไม่ได้คล้อยตามไปด้วยเลยเนี่ย!
“ครับ พี่เป็นคนอื่นสำหรับผม” ท่าทีซีอีโอบอกชัดว่าเริ่มรำคาญ ที่สำคัญ เขาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่มาหลายนาทีแล้วด้วย “ถ้าพี่ไม่มีธุระล่ะก็ผมขอตัวก่อนนะครับ มีนัดกับเพื่อน”
“อ้าว เดี๋ยวก่อนสิครับน้องโอโม่”
“ซีอีโอครับ”
แล้วซีอีโอก็รีบเดินออกมาเฉยๆนั่นแหละ ไม่รอให้อีกฝ่ายท้วงหรือเรียกได้หรอก
ขืนยืนต่อก็มีหวังอ้วกแตกอยู่ตรงนั้นน่ะสิ เรื่องอะไรล่ะ เขาไม่ใช่เกย์เสียหน่อย จะได้ทนให้ผู้ชายมาขายขนมจีบใส่
ไม่เอาล่ะ ขนลุกจะตายห่า ไอ้พี่บ้านั่นมันหาผู้หญิงมาคั่วไม่ได้แล้วหรอวะ? ถึงต้องมายุ่งกับคนหล่อหน้าตาดี แมนเต็มร้อยแบบซีอีโอเนี่ย
เหอะ ไปหาพระไวยดีกว่า คนแบบมึงอย่าหวังว่าจะงาบกูได้เล้ย ไอ้พี่นัท!
TO BE CON...
_____________________________________________________________________________________________
มาตัดฉึบจบตอนที่น้องโอโม่แบบงงๆ 
ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ซีอีโอเป็นตัวประกอบที่ชอบมากจนต้องเลื่อนให้มารับบทเป็นตัวจริงเล็กๆน้อยๆ จริงๆก็อยากเชียร์ให้ท่านประธานแกมีผัว(?) อยู่เหมือนกัน แต่ต้องรอดูว่าบทมันเปิดโอกาสให่พ่อซีอีโอคนงามได้เล่นเรื่องของตัวเองมั่งมั้ย ตอนนี้ก็หลบมุมให้ชีวาเขาก่อนละกัน 
ดูเหมือนเราจะเริ่มเห็นด้านมืดในตัวชีวามั่งแล้ว(?) แหงล่ะ พระเอกของฟ้าไม่ว่าจะออกมาเป็นตัวอัลไล มันก็แอบซ่อนความเลวนิดๆไว้อยู่ดี 55555 
แต่ปริศนาในตัวชีวายังมีอีกเยอะ ไม่รู้พ่อคุณจะเก็บอมเอาไว้ทำไม รู้มั้ยว่าคนอ่านอยากอ่านมากๆแล้วตอนนี้(?)
เอาเป็นว่า ตอนหน้าเราอาจจะได้ไขปริศนาของชีวาเพิ่มมาอีกนิดนึง ว่าฮีเป็นใครกันแน่? ตามที่พระเพื่อนสังเกตว่าเขามี "ความจริง" ซ้อนอยู่หลังความจริงเข้าไปอีก
อัพตามสัญญาแล้วนะคะ ตอนหน้าคาดว่าอีกพักนึงแหละกว่าจะได้เจอกันใหม่ ยังไงก็ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจจริงๆค่ะ 
หัวข้อ: [เรื่องสั้นสนองนี๊ด] Demon Love พันธะสัญญาแห่งปีศาจ : #9 : 17/4/58 UP!! (อ่าน 28423 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก