หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[ReiiHarem]

แถลงข่าวเปิดตัวไปเลย

[Biwty...]

 

[КίmY]

ชีวิตอันแสนสงบสุขกำลังจะหายไปสินะ   
รอนะฮะ  :')

[Serioz]

งื้ออยากให้แถลงข่าวไปเลยแอบสงสารจัง
แล้วอย่างงี้จะเจอกันบ่อยขึ้นไหม

[savada]

อยากไปโดดงับคอปาปารัสซี่  ชิส์  รู้ไหมกว่าจะหวานได้ขนาดนี้

อ้าย เค้าลางมาม่ามาแต่ไกลลลล    กลัวแล้ววว 

[mukmaoY]

ม่ายยย

[supamat_ice]

แถลงข่าวไปเลย รีบๆมาต้่อน่ะจ้า

[thearboo]

ขอไปจบเรื่อง "สุดปลายทางของหัวใจ" ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจิรีบมาต่อจ๊ะ

ต้องขอโทษท่านผู้อ่านหลายท่านจริงๆที่นอกจากจะต้องรอนานแล้ว...
ยังต้องสารภาพตรงๆว่า...

แค่โดนปาปาราสซี่ถ่ายภาพนั้น...ยังไม่ใช่มาม่าของเรื่องค่ะ
อันนี้เขาเรียกเพิ่งจะต้มน้ำเท่านั้น...

รอน้ำเดือดไปพลางนะคะ จากนั้นก็แกะห่อ...ใส่เครื่องปรุง...หุหุ รสต้มยำน้ำข้นคลั่กซะด้วย...

เอาเป็นว่า จบตอนสุุดท้ายของเรื่อง สุดปลายทางฯ ปุ๊บ จะรีบมาลงปั๊บเลยค่ะ

ขอบคุณที่รอนะคะ
Thearboo / อนาคี99

[Tennyo_Y]

  ดราม่าใช่ไหม จะมาแล้วใช่ไหม จะได้เตรียมผ้าเช็ดหน้า 

[gayraygirl]

โอย เตรียมปวดตับรอเลยเนี่ย 

[NIMME]

นานจังน้ออออออ

[shoi_toei]

เครื่องเคียงพร้อม จัดมา !!!

เอาแบบน้ำใสนะ มาม่าน้ำข้นไม่ไหว =_=

[Whatever it is]

ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล 5555

[อนาคี99]

ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 24 หลุด (ครึ่งหลัง)




“ยุ...ผมขอโทษนะ...”

“............คุณเมธ?...”

“ขอโทษที่เกือบทำให้คุณต้องเดือดร้อนเพราะความสะเพร่าของผม...ผมขอโทษจริงๆ”

น้ำเสียงของกฤตเมธฟังดูเศร้าสร้อย โดยเฉพาะกระแสความกังวลที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมาอย่างชัดเจน ชายหนุ่มกังวลกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย
กังวลว่าพวกเขาจะเดือดร้อนเพราะความไม่ระวังของเขา

กลัวว่าความรักจะสั่นคลอนหากเรื่องนี้เก็บกู้ไว้ไม่ทัน

และยิ่งกว่านั้น...กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นต้นเหตุทำให้อนาคตของสดายุต้องมัวหมอง

"...เครียดมากหัวล้านเร็วนะ...ลุง..."

พอถูกกอดรัดเอาไว้ด้วยวงแขนสั่นสะท้านสดายุก็ได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความอุ่นอิ่มในหัวใจ เขาจะยังต้องสนใจอะไรอีกในเมื่อเขากำลัง 'ถูกรัก' ขนาดนี้ 

"ผมก็บอกคุณไปแล้วไง ว่าผมไม่เป็นไร ข่าวมันก็ถูกต้นสังกัดปิดเงียบไปแล้ว จากนี้เราก็แค่ต้องระวังตัวกันมากขึ้นแค่นั้นเอง...หึหึ เลิกกังวลได้แล้วนะครับคุณลุง...^^"

คำก็ลุง สองคำก็ลุง แถมยังมีหัวเราะตบท้ายพร้อมกับศีรษะหนักๆที่เอนซบตามลงมาของคนในอ้อมกอดทำให้กฤตเมธสัมผัสได้ว่าสดายุนั้นผ่อนคลายกว่าที่ตัวเองคิดไว้ จนรู้สึกอยากเห็นเหลือเกินว่าคนรักของตนกำลังทำหน้ายังไงอยู่ในตอนนี้ สองมือเกร่งคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนมาประคองเอวบางจับหมุนมาเผชิญหน้า ทว่าทันทีที่สดายุหันกลับมาชายหนุ่มก็มุดเข้ากอดกฤตเมธแน่นปั่กทักที แน่นจนแทบได้ยินเสียงกระดูกลั่น...

"...แน่น...แน่นไปแล้วยุ..."

แม้กฤตเมธจะโอดครวญแต่สดายุยังคงกอดรัดและซุกหน้าอยู่ตรงบ่ากว้างของกฤตเมธอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน

"...หายใจจะไม่ออกแล้วนะ...ครับ...อะ....เฮ้อออออ..."

ในที่สุดแรงรักรัดแรงของสดายุก็คลายลง กฤตเมธถึงกับถอนหายใจโล่ง ฝ่ายสดายุหลังจากปล่อยตัวกฤตเมธแล้ว ชายหนุ่มก็ถอยไกลออกจากร่างคนรักสองสามก้าวแต่ยังคงใช้มือจับมือของกฤตเมธไว้ ใบหน้าพราวไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความหนักแน่น จริงจัง

"ผมไม่ล้มง่ายๆกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ"

"...ยุ..."

"ผมไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้น...คุณก็รู้..."

ราวกับกำลังจะเอ่ยเรื่องที่แสนสำคัญ สดายุกระชับมือของตนเข้ากับมือของกฤตเมธแน่นขึ้น จ้องมองใบหน้าของคนตัวสูงกว่าด้วยสายตาที่แน่วแน่ กฤตเมธเองก็เงียบฟังอย่างตั้งใจ ไม่คิดขัดด้วยรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูดนั้นคงเป็นถ้อยคำที่สำคัญ

"ผมผ่านอะไรมาเยอะทั้งดีและร้าย ทั้งที่คุณรู้และไม่รู้ สโตกเกอร์ ปาปาราสซี่ ผมชินกับพวกนี้จะแย่ โดนมายิ่งกว่านี้ผมยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย ตอนนี้ก็ไม่ต่างกันครับ ผมไม่เป็นไรหรอก...นะ"

"...แต่...มันไม่ได้เหมือนกันนะยุ ตอนนั้น...กับตอนนี้..."

กฤตเมธพยายามเถียง เขาไม่อยากให้สดายุคิดว่าตัวเองยังคงเป็นคนเดิมที่ชอบทำร้ายตัวเองอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังเหมือนวันวาน เพราะสดายุเปลี่ยนไปมากแล้ว โตขึ้น รู้จักคิดถึงส่วนตัวส่วนรวมมากขึ้นแล้ว เป็นคนที่ดีเกินกว่าจะยินยอมให้แปดเปื้อนสิ่งใดอีก

"เหมือนครับ...เหมือนกัน แม้เราจะเก็นแตกต่าง แต่คนอื่น...ไม่ว่ายังไงผมก็ยังเหมือนเดิม "

"เราเปลี่ยนได้ยุ หลังหนังเรื่องนี้ของเราออกฉาย หลังยุได้กลับเข้าวงการอีกครั้ง ทุกคนจะต้องมองยุใหม่ ผมรับรอง หรือต่อให้ใครจะไม่ยอมรับ ผมจะเป็นคนปกป้องคุณเอง..."

กฤตเมธมองหน้าสดายุอย่างแน่วแน่ สวมกอดคนตรงหน้าอีกครั้งเป็นการปลอบโยนแล้วกล่าวคำปฎิญาณสัญญาว่าจะปกปักป้องภัยให้ เขารู้ว่าความรู้สึกของเขาส่งไปถึงสดายุอย่างแน่นอน ทว่า...มันยังไม่สามารถละลายเกล็ดน้ำแข็งที่ได้ชื่อว่า 'อดีต' ของสดายุลงได้เลย กฤตเมธรู้สึกถึงข้อนี้ได้มาพักใหญ่ๆแล้วว่า

ถึงสดายุจะยอมรับในตัวเขา ยอมให้เขาเข้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่...ก็ไม่ได้ยินยอมให้เขาเข้าไปบำรุงรักษาส่วนลึกของหัวใจที่ด้านช้าราวกับหลุมน้ำแข็งดำมืดของตนเลยแม้แต่นิดเดียว

กฤตเมธจึงได้แต่คาดหวัง ว่าหากเขามอบความรักที่ไม่สิ้นสุดนี้ให้สดายุต่อไปเรื่อยๆ อย่างน้อยในสักวันหลุมน้อแข็งนั้นอาจตื้นเขินขึ้น...และ...อบอุ่นขึ้นเสียที

"...ขอบคุณครับ..."

สดายุเอ่ยขอบคุณพร้อมกอดตอบกฤตเมธ ซุกหน้ากับไหล่หนาแล้วหลับตาลงเพื่อซึมซาบความอบอุ่นที่หลั่งไหลมาให้อย่างไม่ขาดสาย มีความสุขเหลือเกินที่ได้รับความรักมากมายจากกฤตเมธ คิดไม่ผิดเลยที่ลองเปิดใจรับรัก แม้อาจเป็นแค่เวลาช่วงสั้นๆ หรืออาจเป็นแค่ฝันหนึ่งตื่นสดายุก็คิดว่ามันคุ้มค่าเพียงพอแล้ว

ไม่ได้อยากตีจาก แต่หากวันใดที่เขาพลาดจนเผลอกลายเป็นเพียงแค่โคลนจนทำให้กฤตเมธต้องมาเปรอะเปื้อนไปด้วยเมื่อไหร่ เขาจะรีบจากไปทันที เขาจะไม่มีวันดึงผู้ชายที่แสนดีคนนี้ลงมาคลุกฝุ่นกับเขาอย่างเด็ดขาด...

ให้ตายก็ไม่มีวัน...

อ้อมกอดยังคงอุ่น กฤตเมธจุมพิตซ้ำๆลงบนขมับขาวของสดายุอย่างต่อเนื่อง

ถึงเวลาแล้ว'  ความคิดที่พวกเขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ทว่าในที่สุดมันกลับมีอำนาจเหนือเขาทั้งคู่จนได้ หากการอยู่ด้วยกันจะเป็นการฉุดรั้งให้อีกฝ่ายจมปลักโคลนไปพร้อมกันล่ะก็ สู้ปล่อยมือแล้วเดินข้างกันไป เพื่อคอยจดจ้องคอยปกป้องอยู่ห่างๆอาจเป็นการดีที่สุด

"ยุ...พรุ่งนี้...หลังถ่ายทำเสร็จ ผมคงกลับบ้านนะ"

"..............."

"มันอาจเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะมารับมาส่งคุณเหมือนเดิม และโทรหาคุณทุกวัน...ทุกครั้งที่มีโอกาสก็จะมากินข้าวด้วย..."

"...หึหึ...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ..."

"ความจริงแล้ว...พอหลังจากหนังเรื่องนี้ออกฉาย...ผมคิดว่าจะแถลงข่าว"

"......?? คุณ...ว่าไงนะ? ถ...แถลงข่าว? เรื่องอะไร!!?..."

จบคำกฤตเมธสดายุก็ผวาออกจากอ้อมกอดแกร่งทันที เพราะคำว่าแถลงข่าวนั้นได้สร้างความงุนงงให้สดายุไม่น้อย ความจริงแล้วสดายุเข้าใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าแถลงข่าวของกฤตเมธนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เขาไม่เข้าใจว่ากฤตเมธคิดอะไรอยู่!!

“แถลงข่าว...เรื่องที่เราคบกันอยู่”

“จะบ้าเหรอคุณเมธ!!? ทำแบบนั้นได้จบไม่สวยทั้งคู่แน่ คุณยังเป็นพระเอกขายดีอยู่นะ ขืนโพล่งแถลงข่าวคบผู้ชายออกไป ได้ตายไม่ฟื้นแน่!!”

“ผมไม่แคร์หรอก ทันทีที่แถลงข่าวเสร็จ ผมก็จะประกาศออกจากวงการทันทีเหมือนกัน ถ้าที่นี่มันอยู่ยากนักผมก็จะพาคุณไปอยู่ที่อื่น”

“...เมธ...คุณ...”

คำพูดทุกคำของกฤตเมธทำเอาสดายุพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าแสดงความตื่นตระหนกชัดเจนนั้นเรียกรอยยิ้มของกฤตเมธไม่น้อย ชายหนุ่มบรรจงเกลี่ยปลายนิ้วไปบนแก้มใส พลางถอยหายใจแผ่ว

“...ถ้าทำได้ ผมอยากรีบทำเดี๋ยวนี้เลย จริงๆนะ”

“...มัน...ไม่มีทางจะง่ายขนาดนั้นหรอกคุณเมธ”

“…ผมก็แค่…อยากอยู่กับคุณ”

“ผมรู้…แต่ผม…ไม่ได้อยากทำลายคุณ…”

“หึหึ…ขอบคุณนะยุ ที่ห่วงผม…เฮ้อ…ผมเองก็ไม่ได้ต้องการทำลายคุณเหมือนกัน”

“…………….”

“อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นสิครับยุ…เรื่องแถลงข่าวน่ะ ผมแค่ ‘คิด’ ไม่ได้จะทำจริงๆหรอก อย่างน้อยก็ตอนนี้ คนรับเคราะห์มันเยอะเกินไป หึหึ ถ้ามีแค่ผมนะ ผมคงไม่ลังเล…”

หมับ…

“………………”

สดายุผวาร่างเข้ากอดกฤตเมธไว้เต็มสองแขนตัวเองอีกครั้ง ซบใบหน้าลงกับบ่าแกร่ง หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่มีความเขินอายต่อคนตรงหน้า วันนี้เขาอยากจะร้อง ไม่รู้ทำไมมันถึงตื้อไปหมด อยากร้อง…ราวกับว่าไม่ได้ร้องมานาน….

“ขอบคุณครับ เมธ ขอบคุณที่คุณ…รักผม…ขนาดละทิ้งตัวเอง…แต่ได้โปรดครับ ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้น ผมรับมันไว้ไม่ได้หรอก ถ้าคุยทำลายตัวเองเพื่อผม…ผมต้องรู้สึกผิดไปจนวันตาย…ได้โปรด…ถ้าผมต้องทนเห็นเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น สู้ผมไปจากโลกของคุณเสียยังดีกว่า…”

ได้ยินเสียงสั่นพร่าเอ่ยวาจาขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เขาเสียสละแล้วหัวใจของกฤตเมธก็อดสั่นไหวไม่ได้ ดีใจและปลาบปลื้มไม่น้อยที่รู้ว่าอีกฝ่ายเองก็รู้สึกห่วงใยและรับรู้ถึงความรักที่เขามอบให้ ทว่าอีกใจก็โหวงหวิว เพราะคนที่เขารักดูท่าจะยังไม่ยอมวางใจในตัวเขา ผลึกน้ำแข็งแห่งอดีตยังคงห่อหุ้มจิตใจส่วนลึกของสดายุไว้อย่างแน่นหนา หนา…จนดูเหมือนว่าต่อให้เขาพยายามสักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้

‘เมื่อไหร่นะ…หัวใจน้ำแข็งดวงนี้จะกลายเป็นของเขา’

“ยุครับ”

กฤตเมธผละจากอ้อมกอดของสดายุออกมาเล็กน้อย พร้อมตระกองใบหน้าเศร้าสร้อยขึ้น สบลึกเข้าไปในดวงตานั้นอย่างจริงจัง

‘เขาอยากละลายหัวใจนี้…’

“ผมสัญญาจะไม่ทำลายตัวเอง…แต่…ผมขออะไรแลกเปลี่ยนสักอย่างได้หรือเปล่า…”

“…อะไรเหรอครับ?...”

‘อยากเป็นเจ้าของ…’

“ในวันที่ยุพร้อมที่จะรับผมคนนี้เป็นคนรัก…พร้อมที่จะทำลายผม…ได้โปรดเรียกผมว่า ‘พี่เมธ’  ได้มั้ยครับ?...”

“…เอ่อ…”

“หึหึ…ไม่รีบครับ…ผมรอได้…”

‘อยากได้เหลือเกิน….’

“…………….”

“นานแค่ไหน…ผมก็จะรอ…”

จุ๊บ…

ไร้คำตอบใดๆจากสดายุ ชายหนุ่มเพียงแค่หลับตารับจูบแสนเศร้าจากกฤตเมธ จูบนั้นมันหวานลิ้นจนทรมาน ใช่ว่าสดายุจะไม่รักกฤตเมธ ใช่ว่าไม่วางใจในกฤตเมธ ตัวเขาเองต่างหากที่เขาไม่วางใจ ตัวเขาเองนี่แหละ ที่น่ากลัวที่สุด…

ชนักปักหลังเต็มไปหมดอย่างนี้ มีหรือที่เขาจะกล้ารับหัวใจของใครมาดูแล…

*
*
*
*
*

แค่ถูกเปิดโปงครั้งเดียวพวกเขาก็รู้สึกสั่นไหว แม้ว่าข่าวนั้นมันจะถูกปิดไป ก็ใช่ว่าจะสามารถปิดตาย เส้นด้ายที่ขึงตึงขึ้นทุกวินาทีไม่อาจทำให้พวกเขาใช้ชีวิตด้วยกันได้อย่างสนิทใจ

เรื่องที่ถูกปิดเก็บไว้แล้วไม่ใช่ว่ามันจะจบ แต่มันคือจุดเริ่มต้นต่างหาก

*
*
*
*
*

เที่ยงแล้ว ร่างสองร่างยังคงกอดกันบนเตียงราวกับไม่อยากแยกจาก กายเปลือยเปล่าบดเบียดเสียดสีหาไออุ่นซึ่งกันและกันอย่างเร่าร้อน บทรักที่ผ่านมาตลอดตั้งแต่รุ่งเช้านั้นยังไม่จบ จนต้องสานต่อมาจนถึงตะวันตรงหัว ไม่ได้หื่นกระหายขนาดที่อยากมีเซ็กซ์กันไม่หยุด แต่เพราะมันโหยหาทุกครั้งที่ร่างกายห่างกัน สิ่งที่กระพือโหมไม่ใช่แค่ดำกฤษณาตัณหากำหนัด แต่มันอุดมไปด้วยเสน่หาอาวรณ์ในกันและกัน ยิ่งคิดว่ามันคือวันสุดท้ายที่จะได้นอนกอดกันมันยิ่งหยุดอารมณ์ไม่ได้ พวกเขาจูบกันราวกับไม่เคยจูบกันมาก่อน กอดกันราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะระเหิดระเหยหายไปต่อหน้า ร่วมรักกันราวกับจะไม่มีครั้งต่อไป ยิ่งถูกความกลัวในหัวใจกัดกร่อน พวกเขาก็ยิ่งโรมรันเข้าหากันอย่างบ้าคลั่ง อยากซึมซับกันทุกอณูขุมขน เพียงเพื่อจะได้จดจำกันและกันในยามห่าง…

จดจำว่าร่างกายนี้เป็นของใคร…

“เรายังนอนได้อีกกี่ชั่วโมง คุณเมธ…?”

เสียงงัวเงียของสดายุถามขึ้นหลังเสร็จศึกครั้งสุดท้าย

“สองชั่วโมงกว่าๆ เหลือเวลาให้อาบน้ำแต่งตัวยี่สิบนาที...และเดินทาง…ครึ่งชั่วโมง…”

คนตอบก็ตาปรือไม่ต่าง เพราะเสียพลังงานไปเยอะ

“…เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย…เช้า…ก็ไม่ได้นอน…”

สดายุที่นอนคว่ำหน้าอยู่หันไปค้อนกฤตเมธเล็กๆ แต่ฝ่ายกฤตเมธก็ไม่ได้สลด เลิกคิ้วใส่เล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง ชิ่งหลับนำหน้า สร้างความหมั่นไส้ให้กับสดายุไม่น้อย

“ชิ…ไอ้แก่หื่น…”

จิกกัดเล็กๆแค่พอเป็นพิธีก่อนหลับตาลงหลับบ้าง

“…หึหึ…ช่วยไม่ได้ ก็เด็กมันยั่ว…”

“…………….”

เสียงตอบกลับมาค่อนข้างเบา แต่สดายุก็ได้ยินเต็มสองหู อยากถีบให้กลิ้งลงจากเตียงสักทีเหมือนกัน แต่ติดที่ว่าหมดแรงขยับตัวเลย เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ทำได้แค่เปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงหันหลังให้เพื่อบอกเป็นนัยๆว่า ‘รำคาญ…ออกไปให้ไกลเลย!’

แต่ก็แค่นั้น เพราะสุดท้ายก็โดนอีกฝ่ายลากไปนอนกอดอยู่ดี…

ใช่ว่าหายเครียดกับเรื่องต่างๆ แค่ว่าผ่อนคลายลงหน่อยแล้ว ขอพักสักหน่อยเพื่อตื่นขึ้นมาหาทางป้องกันอย่างแข็งขันและเข้มข้น อยู่วงการนี้มาก็นาน ผ่านเรื่องต่างๆมาก็เยอะ แปลกใหม่ก็แค่คนร่วมชะตากรรมดันเป็นคนที่มีใจให้ เลยหนักใจกว่าปกติหลายเท่า

แต่ก็คิดได้แล้วว่า ‘ยิ่งสำคัญ ก็ยิ่งต้องปกป้อง’ พวกเขาจึงจะลองสู้ดูอีกสักที

แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังรักกันได้อย่างแน่นอน…

“อย่าลืมตั้งนาฬิกาปลุกนะ คุณเมธ ไม่ตื่นไปกองวันนี้ พี่อ๊อดฆ่าเราแน่…”

“ค๊าบ…”


*
*
*
*
*

กว่าจะตื่นและเดินทางไปถึงกองถ่ายก็เลทไปครึ่งชั่วโมง นาฬิกาปลุกตรงเวลา แต่สองหนุ่มดันไม่ตื่นตามเวลา…สุดท้าย เลยสายโด่ง

หลังมาถึงกองถ่ายสดายุและกฤตเมธตั้งใจรับคำผรุสวาท จากผู้กำกับอ๊อดอย่างเต็มที่ แต่ดูเหมือนทันทีที่มาถึง บรรยากาศอึมครึมผิดปกติกลับเป็นสิ่งที่สองหนุ่มได้พบแทนที่จะเป็นอารมณ์มาคุของพี่อ๊อด

‘เกิดอะไรขึ้น!?’

“พี่ยุคะ…แตงกวาไม่ได้ตั้งใจ…”

“…แตงกวา เป็นอะไรไปครับ? เกิดอะไรขึ้น?”

ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่ใคร แตงกวานักแสดงสาวก็รีบเข้ามาจับแขนสดายุไว้ลากตัวออกจากกฤตเมธไปจนไกลแล้วเอ่ยขอโทษระล่ำระลัก

“แตงกวาไม่ตั้งใจค่ะพี่ยุ แตงกวาไม่นึกเลยว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้”

สาวน้อยอธิบายพลางยื่นนิตยาสาระบันเทิงเล่มหนึ่งให้สดายุมือไม้สั่น

“เขาขอสัมภาษณ์แตงกวาแค่นิดเดียว แตงกวาไม่นึกเลยค่ะว่าพวกนั้นจะเอาไปเขียนข่าวกันเป็นตุเป็นตะแบบนี้….”

ทันทีที่ได้เห็นข่าวขึ้นปกในมือ สดายุก็ได้แต่กัดฟันกรอด ภาพเขากับแตงกวาโอบรัดกันตอนซ้อมเข้าฉากที่ดูเหมือนเกินเลยกับพาดหัวข่าวอันน่ารังเกียจ!

‘คาสโนว่า ไม่สิ้นลาย หนังไม่ทันฉายก็ได้เคลมนางรองน้องใหม่วัยกำลังน่าหม่ำ!’
น้ำแตงคงอร่อยหวานลิ้นจนอดใจไม่กินไม่ไหว…

********************************************

นี่ก็…เพิ่งใส่เส้นเองนะคะ ยังไม่ได้ปรุงมาม่าเลย หุหุ
ข่าวขยันหลุดนะตายุเนี่ย…หลุดเอ๊าหลุดเอาเพราะอะไรกันน๊า…

ปล.ตอนหน้าตัวร้ายตัวแรกจิโผล่ค่ะ อัยย๊ะ!!

[B52]

แค่ใส่เส้นก็เล่นเอาอืดเลยอะ

[mahaki]

นึกว่าจะจบ นี่เพิ่งเริ่มเองเรอะ!

[sin_no]

สงสารยุ  อยากให้มีความสุขซักที 

งานเข้าตลอดเลย

[badbadsumaru]

กำ เพิ่งเริ่มเองอ่ะ
โอ่ยย สงสารยุจุงงง

[♥MM...★]

มันติดอยู่ที่คอ แค่กลืนยังลำบากเล้ยยยยย
แง ทำไมความรักของสองคนนี้ต้องมีอุปสรรค
เขาทั้งคู่เพิ่งจะรักกันแท้ๆ
   

[sine_saki]

น้องยุสู้ สู้

[::UsslaJlwaJ::]

ใครกันนะจิเป็นตัวร้ายยื มาม่าที่รักเห้ออออ

[mukmaoY]

ทำไมมีแต่คนจงเกลียดจงชัง
 

[shoi_toei]

มันมาอีกระลอกแล้วจัาาาา เริ่ดดดดด

อิ่ม จน อ้วก แน่กว่ามาม่าจะหมด เหอ เหอ

[double9JH]

นางร้ายยังไม่โผล่มาเร๊อะ 

[rmlab]

สู้ๆ ต่อไปน้องยุ

[Ryoooo]

เพิ่งเริ่มดราม่าเองเรอะเนี่ย 
สงสารยุมากเลย นี่แค่ใส่เส้น ยุยังแทบกระอักเลือด
คุณเมธค่ะ ดูแลยุด้วย
ไม่อยากเดาเลยว่าตัวร้ายคือใคร
เพราะจะเป็นใครก็ทำให้ยุเสียใจ และเค้าจะไม่ให้อภัยทึ่ทำยุเศร้าทั้งนั้น

[becrazie]

.....................ง

[kinjikung]

สงสารยุจริง ๆ หวังว่าคุณเมธจะช่วยยุได้

[padthaiyen]

สดายุเอ้ย เรื่องไม่จบนะนั่น สู้อย่าท้อ

[shijino]

สารภาพว่าตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านเลยค่ะ เค้ากลัวมาม่า 
กว่าจะทำใจอ่านได้ อ่านแล้วก็ ถอนหายใจดังเฮือกกกกก สงสารน้องยุ
สู้ๆๆๆ ฟ้าหลังฝนจะต้องสดใสแน่ๆ ไหนๆก็ไหนๆล่ะ เคลียร์เรื่องใหม่เก่า พร้อมๆกันไปเลย