ก้มกราบขอโทษนักเขียนงามๆสิบครั้ง *ที่หายหน้าหายตาไปนานไม่ได้เข้ามาเมนท์ให้เลย*
ต้องบอกว่ากลับมาอ่านน้องตี้อีกครั้งก็ปาเข้าไปสี่-ห้าตอนรวมกันแล้ว
อ่านได้สะใจมาก...จำได้ว่าครั้งล่าสุดนี่นักเขียนประกาศรับ Hate-mail ของลุงกฤตด้วยนี่เนาะ
คิดว่าลุงกฤตคงโดนด่ายับยาวตั้งแต่เหนือลงใต้เลยล่ะ
*บอกเลยว่า "สมควร"*
ท้าวความจากตอนที่แล้วๆๆๆๆๆๆ *คิดว่าคงนานมากแล้วล่ะ* แต่ก็อยากระลึกถึงความดีของลุงกฤตบ้าง
เพราะตั้งแต่ตอนที่น้องตี้หนีไปอยู่บ้านแม่นี่เล่นเอาลุงกฤตนั่งไม่ติดที่เลยสิ ร้อนรนไม่สบายแบบนั้นนี่มันยังไงหว่า???
รู้ๆกันอยู่แล้วล่ะว่าอาการของลุงกฤตแบบนี้เป็นอาการในระยะเริ่มต้นที่อาจจะยังไม่รู้ตัวอย่างแน่ชัดว่าตัวเองเป็นอะไร
คงประมาณว่าจะทำอะไรในแต่ละทีก็ทำไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกร้องจากหัวใจของตัวเองเลย
ไอ้ที่อุตส่าห์ตามน้องตี้ไปถึงบ้านที่ต่างจังหวัดนี่คืออะไรคะลุง???? ไม่หลงไม่รักน้องตี้เลยเนาะแบบนี้น่ะ
แถมยังจะ*ข่มขืน*น้องตี้ในบ้านอีกต่างหาก นิสัยแบบนี้แก้ไม่หายจริงๆนะลุง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น บอกเลยว่าลุงกฤตพยายามจะทำทุกวิถีทางที่จะเอาน้องตี้กลับไปอยู่กับตัวเองจริงๆ
จนถึงคราวที่กลับมากรุงเทพแล้ว ทั้งจากงานเลี้ยงที่ลุงต้องลำบากกายหลายล้านเท่า
เนื่องจากโดนลูกกระสุนยิงทะลุเนื้อหนังเหี่ยวๆไปซะก่อน *โดนลุงกระโดดถีบนยอดหน้า*
ด้วยความที่ว่าน้องตี้ก็คงจะเป็นห่วงลุงอยู่ไม่น้อย ถึงต้องอยู่ดูแลอย่างเลี่ยงไม่ได้
แอบวิตกเรื่องคุณพ่อลุงกฤตอยู่เหมือนกัน กลัวว่าคุณพ่อจะรับเรื่องไม้ป่าเดียวกันไม่ได้
แต่ก็โล่งใจอ่ะเนาะที่อย่างน้อยคุณพ่อก็เข้าใจว่านี่มันเป็นเรื่องส่วนตัว ให้ฝ่ายลูกจัดการกันไปเองจะดีกว่า
ถึงอย่างนั้นคนอ่านก็ยังไม่เข้าใจลุงกฤตแกอยู่ดี ทำไม๊ทำไมลุงแกถึงไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นประจำเดือนซะอีก ประเด็นคือคนอ่านตามอารมณ์ลุงแกไม่ทันนี่แหละ
แต่ ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่คนอ่านคิดว่าลุงกฤตก็ยังมีมุมอ่อนโยนกับเขาเป็นบ้างเหมือนกัน
ช่วงที่น้องตี้นั่งพิงประตูห้องน้ำฟังเรื่องเล่าจากลุงกฤตอีกฝั่งนึงพร้อมๆกับลุงกฤตที่ยอมเปิดใจเล่าทุกอย่างโดยไม่คิดปิดบัง
มันดูเป็นอะไรที่เหมือนลุงกฤตจะค่อยๆเปิดใจให้น้องตี้ทีละน้อยๆแล้ว เริ่มไว้วางใจและเชื่อใจคนอื่นขึ้นมาบ้าง
แต่ไหงทำไมตอนล่าสุดนี่มัน.....
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตากฤตงี่เง่าเอ้ยยยยยยยยย
ไปตรอมใจตายที่บ้านพักคนชราเถอะไป๊!!!! แก่จนปูนนี้แล้วยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง/ไม่เข้าใจอยู่อีก
ยิ่งตอนที่น้องตี้โดนคนในบริษัทเมิน ไม่พูดด้วย ทำตัวออกห่างและไม่อยากเข้าใกล้ โอยยยยๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านอยากร้องไห้ตาม มันเศร้าจิตเศร้าใจซะเหลือเกิน ทำไมต้องใจร้ายกับน้องตี้แบบนี้ด้วย
ถ้าจะโกรธก็ต้องถามน้องตี้ก่อนสิว่าทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ ไม่ใช่อยู่ๆก็เชื่อไปตามข่าวแล้ว
คนเคยร่วมงานกันมาก่อนก็น่าจะรู้นิสัยของอีกฝ่ายดีสิว่าเป็นคนยังไง อย่าพยายามตัดสินน้องตี้ไปก่อนแบบนี้เลยมันไม่ดีนะรู้ไหม
แต่ในสิ่งเลวร้ายก็ยังมีสิ่งดีอยู่บ้าง ตรงที่อย่างน้อยอรรนพก็ยังเข้าใจน้องตี้อยู่บ้าง ประมาณว่าไม่ทำตัวออกห่างเหมือนคนอื่น
รู้สึกโล่งใจที่อรรนพพยายามปลอบน้องตี้ไม่ให้คิดมาก แต่มันก็คงเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้นแหละ
เพราะลุงกฤตดันขับรถผ่านมาเห็นซะก่อน ให้ช้อตที่น้องตี้จะอยู่กับใคร โดนโอบบ้างเล็กน้อยนี่ลุงกฤตจะมาเห็นตลอดเลยนะ
ก็เค้าเป็นพระเอกนิ จะไม่มาขัดจังหวะก็กระไรอยู่...ถึงแบบนั้นก็ช่วยเข้าใจหน่อยได้ไหมว่าน้องตี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมา
เสวนาหาเรื่องได้เหมือนก่อนแล้ว นี่เอะอะก็กระชากและบังคับน้องตี้ตลอดเลย น้องตี้ก็ตัวเล็กนิดเดียวเอง
จะไปสู้แรงควายถึกแบบลุงกฤตได้ยังไง *สาบานว่าไม่ได้แอบด่าลุงแกเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย*
สุดท้ายและท้ายสุด ไอ้เราก็คิดว่าลุงแกจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ อยากจะรั้งให้น้องตี้อยู่กับตัวเองก็ต้องยอมเปิดใจบอกน้องสิโว้ยยย
ไม่ใช่เอาแต่อมพะนำทำเป็นปากแข็งอยู่แบบนี้ เดี๋ยวสักวันจะได้เสียใจอย่างไม่รู้ตัว
บอกตรงๆเลยนะ ไอ้จุดที่น้องตี้ถามว่าเคยรักกันบ้างไหมนี่คนอ่านก็แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าคำตอบของลุงกฤตจะเป็นยังไง
แต่แล้วยังไงล่ะ เฮอะ!!!!! *สะบัดหน้าหนี+เหล่ตามองลุงแก่ๆแล้วจิกกัดด้วยความโกรธ*
"ฉันถูกใจเธอมากกว่าคนอื่น"
อิแค่จะพูดว่ารักน่ะมันยากนักรึไง!!!!!!!!!!!!!!
ตาแก่งี่เง่าเอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
รู้ตัวบ้างนะว่าทำคนอื่นเค้าเสียใจขนาดไหน อย่าเอาแต่ทำๆให้ตัวเองมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวสิ
ถ้าไม่รักหรือแค่ถูกใจน้องตี้มากกว่าคนอื่นจริงๆก็ควรจะปล่อยน้องตี้ไปตามทางของตัวเองสักทีเถอะ
นี่ก็เอาแต่รั้งน้องตี้ให้อยู่กับที่ไม่ไปไหนสักที คนที่เจ็บก็คงมีแต่น้องตี้คนเดียวนี่แหละ
สุดจะทนกับตาแก่คนนี้แล้วจริงๆ ขอแนะนำให้น้องตี้หนีไปไกลๆลุงกฤตเลย อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะ
รู้ว่าตอนนี้หัวใจน้องตี้กำลังอ่อนแอ กำลังเจ็บปวด แต่ให้เชื่อเถอะว่ามันต้องมีวันที่น้องกลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง
อยากให้ตากฤตเจ็บเป็นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ทำร้ายคนอื่นอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้
ถ้าครบกำหนดสามเดือนหรือหมดเวลาฝึกงานแล้ว ก็อยากให้น้องตี้ออกตัวหนีห่างจากวงโคจรที่มีแต่ลุงกฤตนี่สักที
ไม่ต้องเจอไม่ต้องเห็นกันอีกเลยเป็นการดีที่สุด ถึงตอนนั้นคนที่จะขาดใจตายก็คืออิลุงกฤตนี่แหละ
หึ!!!!!!!!!!!!!! สมน้ำหน้าเว้ยยยยยยยยยยย!!! *หัวเราะเยาะล่วงหน้าเลยได้ไหม????*
ปล.ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเร็วเลยค่ะนักเขียน อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
แบบถ้ารวมเล่มแล้วก็อยากให้เล่มออกมาสวย หนาๆสัก 2 เล่มนี่จะดีมาก *ขอเยอะไปรึเปล่า ฮาาาาาาาา*
ยังไงก็ตาม รับปากอย่างเต็มร้อยเลยว่าถ้ารวมเล่มเรื่องนี้คนอ่านซื้อแน่นอนค่า
หัวข้อ: เล่ห์ลวงใจ - ตอนพิเศษ แสงแรกแห่งปีใหม่ โพสต์วันที่ 1/1/59 (p.101) (อ่าน 1141193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก