สวัสดียามบ่ายครับผม
ง่วงนอนกันรึป่าวครับ
ถ้าง่วง
พักสายตาจากภารกิจกันแป๊บนึง
มาอ่าน...
ตอนใหม่กันครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รับน้อง 4
“พักเอาแรงสักงีบเถอะนะ อีกนานกว่าจะถึงกทม.”
เพื่อนสิทธิ์ที่นั่งคู่กันบนรถบัสบีบมือผมเบาๆ
ส่งยิ้มนิดๆมาให้ แล้วเข้าสู่โลกส่วนตัว
“อืม ขอบใจนะ”
ผมตอบรับความห่วงใยของคนข้างๆ
หลังเกิดเรื่อง สิทธิ์กับหนุ่มคอยอยู่เคียงข้าง
ไม่ซักถามอะไร ช่วยกันสกัดกั้นคนที่จะเข้ามาถามไถ่
ขอบใจมากจริงๆเพื่อน...
หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เพลียทั้งกายทั้งใจ
ผมนี่สินะ...ตัวต้นเหตุที่ทำให้รุ่นพี่สองคนชกต่อยกัน
เฮียปานถึงกับต้องไปเย็บแผลแตกหางคิ้วที่รพ.กลางดึก
พี่โบ้มีร่องรอยฟกช้ำไม่น้อย
ราวกับเคืองแค้นกันมานาน
เริ่มจากพี่โบ้ผลักอกเฮียปาน
“ไอ้ปาน มึงจะทำอะไร ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้”
พี่โบ้ตะคอกเฮียปาน แล้วดึงแขนผมไว้
“พี่อย่ายุ่ง คนนอกไม่เกี่ยว”
เฮียปานดึงผมกลับอย่างแรงจนเซไปชนตัวแก
กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจากลมหายใจที่แรงถี่ด้วยความโมโห
ผมกระเด็นออกมาล้มลงก้นกระแทก ไม่รู้จากผลงานของใคร
ผู้ชายสองคนตรงหน้าชกต่อยกันล้มลุกคลุกคลาน
ผลัดกันได้เปรียบเสียเปรียบ
แต่เฮียปานดูจะเป็นรองจากสติที่ไม่เต็มร้อยจากของมึนเมา
ทำให้พลาดท่า โดนกำปั้นเข้าไปจังๆที่หางคิ้วซ้าย
เลือดสีแดงสดไหลออกมาให้เห็นทันตา
ยิ่งมีปริมาณแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด
ยิ่งทำให้เลือดออกมามากกว่าบาดแผลยามร่างกายปกติ
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ผมรีบลุกขึ้นตะโกนสุดเสียง ร้องขอความช่วยเหลือ
สายตาสอดส่ายหาผู้คน
เสียงเพลงที่ดังลอดมากลบเสียงผม
โชคดีพี่สต๊าฟสองคนเดินตรวจตราความเรียบร้อยมาทางนี้
พี่แกรีบวิ่งเข้ามาห้ามศึก
“เฮ้อ”
ถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ครับ
คงต้องพิจารณาตัวเองแล้วหล่ะว่าพฤติกรรมการแสดงออกของผม
ทำให้มีคนเข้าใจผิด ทำให้มีคนทะเลาะชกต่อยกัน
อุ่นใจเมื่อเห็นพี่โบ้กับเฮียปานจับมือกันแล้วตอนก่อนขึ้นรถ
จากการเกลี้ยกล่อมแกมบังคับของพี่ๆคณะกรรมการจังหวัด
ถึงแม้หน้าตาของทั้งคู่จะยังมึนตึงกันอยู่บ้าง
เวลาคงจะช่วยให้กลับมาเหมือนเดิมได้ไม่ยาก
จากสายสัมพันธ์พี่น้องร่วมจังหวัดเดียวกัน
คืนนั้น หลังการประหมัดกันแล้ว
กิจกรรมรับน้องก็จบลงไล่เรี่ยกัน รุ่นพี่ผูกข้อมือรับขวัญน้องใหม่แล้ว
ผมเป็นน้องใหม่คนเดียวที่ไม่ได้เข้าร่วมพิธีการสำคัญ
เสียดาย เสียใจไม่น้อย
ข้อมือสองข้างว่างเปล่า
ขวัญของผมกระเจิดกระเจิง
พี่โบ้หาจังหวะเข้ามาคุยกับผมตอนปลอดคน
ส่วนใหญ่ทยอยกันอาบน้ำ เตรียมเข้านอนพักผ่อน
พรุ่งนี้สายๆก็เดินทางกลับกทม.กันแล้วครับ
แกพาผมเดินไปด้านหลังบ้านพัก ลับตาคนพอสมควร
“พี่ครับ ผมขอโทษ”
ก้มหน้ารับผิด อดกลั้นไม่ร้องไห้ออกมา
คิดอยู่ในใจว่าพี่แกคงเกลียดผมแล้ว ที่ทำให้แกมีเรื่องกับเฮียปาน
“ขอโทษพี่ทำไมหล่ะครับ เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ หืม”
ตบไหล่ผมเบาๆ
“เอ้อ ผม........”
เงยหน้าขึ้นมา พี่โบ้ส่งยิ้มมาให้
หน้าตาเริ่มบวมช้ำ โดยเฉพาะที่มุมปาก บวมแดงเห็นได้ชัด
“เจ็บมากมั๊ยครับ”
ผมเอื้อมมือจะไปแตะแผลที่หน้าแก แต่ชะงักได้ทัน
“อื้อ มากสิ หมดหล่อเลย ฮะ ฮะ”
พี่โบ้เห็นผมลังเล หน้าแกเจื่อนๆ แม้แต่เสียงหัวเราะก็ฝืดฝืน
“ง่ะ ยังห่วงหล่ออีกคนเรา”
อดต่อปากต่อคำไม่ได้ บรรยากาศดีขึ้นทันตา
“ใช่สิ หล่อขนาดนี้ยังแห้วเลย ฮะ ฮะ ฮ่า”
เสียงหัวเราะกังวานกว่าเดิม
“วู๊ ว่าไปเรื่อย”
หยอกเย้ากันอีกเล็กน้อย แล้วแกก็เดินมาส่งผมกลับบ้านพัก
“เป็นพี่น้องกันนะครับ”
แกดึงมือผมไว้ให้หยุดเดิน
“อ้าว แล้วตอนนี้พี่กับผมไม่ใช่พี่น้องกันเหรอ”
ดึงมือกลับช้าๆ ไม่ให้น่าเกลียด
“อืม ตอนนี้ขอเป็นแค่พี่น้อง แต่ถ้าวันไหนเราเปลี่ยนใจมาชอบคนหล่อๆ
ตอนนั้นพี่จะไม่ยอมเป็นแค่รุ่นพี่อีกแล้ว”
หน้าตาจริงจังขึ้นมา แววตาแน่วแน่จนผมหวาด
“อะ ผม.....”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องพูดอะไร มี่มันก็คนดี มันคงไม่ทำให้เราเสียใจ”
“.....”
“คิดถึงพี่เป็นคนแรกเวลาเราไม่มีใคร”
“......”
“พี่รู้สึกดีๆกับเรา แต่...”
“....”
“แต่มันคงยังไม่พอ เฮ้อ”
พี่โบ้ทำหน้าเศร้าถอนหายใจแล้วเบือนหน้าออก มองทะเลที่มืดมิด
“พี่ครับ พี่โบ้”
“หืม”
หันกลับมามองผม รอยยิ้มบนใบหน้ากลับมา แม้จะไม่แจ่มใสเหมือนเดิม
“ผม...”
“ชู่วส์ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องกังวล”
นิ้วชี้ของพี่โบ้แตะแผ่วเบาที่ริมฝีปากของผม
“กลับไปนอนได้แล้วเด็กน้อย ลืมเรื่องร้ายๆไปซะ”
“ครับพี่โบ้ ขอบคุณครับ”
ยิ้มให้แก เหมือนยกภูเขาที่หนักอึ้งในอกออกไป
“เดี๋ยว มาให้พี่รับขวัญก่อนครับ”
เชือกสีขาวเส้นเล็กผูกเข้ากับข้อมือซ้าย
“มีความสุข ความสำเร็จในรั้วมหาวิทยาลัยนะครับ”
คำรับขวัญสั้นๆ แต่แฝงด้วยความปรารถนาดี
“ผมไปก่อนนะพี่โบ้ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ”
“กู๊ดไนท์ครับ เบบี๋”
เดินกลับไปถึงห้องพัก ความหนักใจหายไปกว่าครึ่ง
ความกังวลใจที่เหลือเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
เฮียปาน...พี่ชายที่แสนดี
ผมเกือบลืมไปแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของเฮียปาน
นักเลง ไม่ยอมใคร
เกรียน ไม่แคร์ผู้คน
กริยา ก้าวร้าวตามแต่สภาวะอารมณ์
วันนี้ นาทีที่แกชกต่อยกับพี่โบ้
ไม่ว่าจากความมึนเมา หรือจากความโกรธ
ล้วนแล้วแต่มีผมเป็นตัวกระตุ้น
“นอนไม่หลับเหรอ”
พลิกตัวไปมา สั่งตัวเองให้หลับ ร่างกายมันไม่เชื่อฟัง
“อืม โทษที”
“หน่อย แกรู้มั๊ยว่าเฮียปานชอบแก”
สิทธิ์ถามผม ไม่แปลกใจครับ ว่าแล้วสิทธิ์ชอบผู้ชายเหมือนผม
เรื่องราวที่ไม่รู้ถูกถ่ายทอดให้ฟัง
เฮียปานมากับรถบัสในตอนขามา
แกเฝ้ามองผมอยู่ตั้งแต่รถสองแถวมาถึง
กะจะทำให้ผมแปลกใจเล่น
เริ่มตั้งแต่โทรฯมาบอกว่าติดสอบ ไม่ได้มาร่วมรับน้อง
จนถึงกิจกรรมช่วงเช้า
แกก็หลบๆ แอบไม่ให้เห็น
ตั้งใจจะมาผูกข้อมือรับขวัญเป็นคนแรก สร้างความประทับใจ
การเทคแคร์ของพี่โบ้ทำให้เฮียปานไม่พอใจ
ประกอบกับการดื่มสุราที่มากเกินไป
จึงเป็นที่มาของการทะเลาะชกต่อยขึ้นริมหาด
นอนไม่หลับจนฟ้าเริ่มสาง
ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เรียกความสดชื่นกลับมา
เก็บสัมภาระจนเรียบร้อย ยังไม่มีใครตื่น
ออกมาเดินเล่นริมหาด
“เฮียปาน”
มองเห็นคนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ผินหน้าเข้าหาทะเล
เดินเข้าไปจนใกล้ แต่คนที่นั่งอยู่ยังไม่รู้สึกตัว
ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“เฮียปาน”
“อ้าว..”
แกสะดุ้ง หันมามองตามเสียงเรียก
ผิดคาด แกเมินผม หันกลับไปมองทะเลตรงหน้า
อากาศริมชายหาดในยามเช้า
ลมเอื่อยๆ พัดพาความชื้นจากน้ำทะเลมาบนฝั่ง
นกบินเล่นลมเป็นฝูงใหญ่อยู่บนท้องฟ้าไกลๆ
แสงจางๆจากดวงอาทิตย์เริ่มรำไรมาให้เห็น
นั่งกันเงียบๆ
ธรรมชาติสวยงามช่วยบรรเทาความขุ่นเคืองในใจ
“หน่อย”
เป็นเฮียปานที่ทนไม่ไหว
“ครับ”
สายตาทั้งของแกและผมหันมาเจอกัน
แล้วต่างก็เบือนออกแทบจะทันที
“เฮียโกรธผมแล้วเหรอ เมินผมแล้วใช่มั๊ย”
เสียงผมสั่นด้วยความน้อยใจ
เหมือนเวลาเจ๊นิดไม่พูดกับผม เมื่อผมไม่เชื่อฟัง
เหมือนเวลาไอ้นิวหน้างอไม่พอใจที่ผมแกล้งมัน
เหมือนเวลาแม่มึนตึง ยามผมดื้อรั้น
“เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ”
เฮียปานหันมาดึงผมเข้าไปกอด
หน้าผมซุกอยู่กับอกแก แขนผมกอดแกแน่น
แปลก น้ำตาไม่ไหล ไม่ร้องไห้
จิตใจผมผ่อนคลาย กลั้นรอยยิ้มไม่ได้
เฮียปานแกไม่พอใจที่เห็นความสนิทสนมของผมกับพี่โบ้
ที่ดูแล้วออกจะมากเกินพี่น้อง
“ถึงเฮียจะยอมยกเราให้เฮียมี่แล้ว
ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไปอิ๊อ๊ะจิ๊จ๊ะกะใครได้นะ”
“ห๊ะ อะไรนะ” ศัพท์แสงแปลกๆไม่รับกับใบหน้า
อยู่ๆแกก็ผลักผมออก ยกแขนกอดอก เชิดหน้า
สภาพนศ.วิศวะปี3...ที่จวนเจียนเข้าใกล้อาชีพวิศวกรในเวลาอีกไม่นาน
องค์ประกอบสุดแสนจะไปกันไม่ได้ครับ
หนวดเคราที่ยังไม่ได้โกนรกครึ้ม
ผ้าก๊อซสีขาวปิดหางคิ้ว เลือดซึมเล็กน้อย
ขัดแย้งกับ กริยางอนตุปัดตุป่อง
ค้อนขวับ ทำตาประหลับประเหลือก
“โชคดีจริงๆ ฮะ ฮะ ฮ่า”
“โชคดีไร”
หันมาทำตาเขียว (หน้าเขียวอมม่วงไปก่อนแล้วจากวีรกรรมยามเมา)
“อิอิ ฮะ ฮะ”
จับไหล่ผมทั้งสองข้างเขย่าเบาๆ
“บอกมา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ยอมแล้ว ยอมแล้วคร้าบบบบ”
ผมยกมือสองข้างแบออกระดับอก ทำหน้าหวาดกลัวจัดๆ
“อย่าให้มีอีกก็แล้วกัน”
“ครับผม” รับคำแข็งขัน กลั้นยิ้มสุดฤทธิ์สุดเดช
“พี่ชายมีได้คนเดียว คือ เฮียปานคนนี้เท่านั้น เข้าใจมั๊ย”
“ครับ” เสียงขานรับแผ่วลงเล็กน้อย ชักกดดัน
“ทำอะไรรู้ตัวมั่ง ไม่ใช่คนตัวเปล่า”
“ง่ะ” เสื้อผ้าผมก็ใส่นะเฮีย โป๊รึก็ปล่าว
“มีอะไร เฮียมี่ไม่อยู่ ก็ต้องคิดถึงเฮียปานทันที”
“....”
“รับปากสิ”
“ครับ”
เชือกสีขาวผูกลงที่ข้อมืออีกข้าง
“ขอให้ถือซะว่านี่เป็นเชือกเส้นสำคัญที่สุด มีสติ ดูแลรักษาตัว
อย่าให้เฮียต้องเป็นห่วง ความคิดโตให้ทันกับอายุ ฉลาดให้ทันคน
คนอื่นอีกกี่สิบคนก็รักเราไม่ได้เท่าเฮีย จำให้ขึ้นใจ”
“ฮือ ฮือ”
ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วเชียว
แต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ใช่จากความน้อยใจ เสียใจ เหมือนที่ผ่านมา
“หน่อยๆ ถึงแล้ว”
เสียงเรียกทำให้ผมที่งีบหลับไปได้ไม่นานสะดุ้งตื่น
คนอื่นๆทยอยลงรถกันไปจนรถโล่ง
เฮียปานยืนยิ้มอยู่ตรงทางเดินข้างที่นั่ง
“มา...ส่งกระเป๋ามา”
ยังงง ตื่นไม่เต็มตา เฮียปานดึงเป้ที่วางบนเบาะข้างตัวไปถือ
เดินตามหลังเฮียปานลงจากรถ
เสียงเซ็งแซ่ ผู้คนวุ่นวาย
รุ่นพี่บางกลุ่มตรวจเช็คสัมภาระ
บางกลุ่มนับจำนวนน้องใหม่
บางกลุ่มส่งน้องให้กับผู้ปกครองที่มารอรับ
บางกลุ่มพาน้องไปส่งที่ป้ายรถประจำทาง
ต่างคนต่างทำหน้าที่ด้วยความเต็มใจ เปี่ยมสุขที่ภาระหน้าที่ลุล่วงไปด้วยดี
“หน่อยกลับยังไง มีคนมารับไหม ให้พี่ไปส่งรึป่าว”
พี่โบ้ตรงเข้ามาหา
ผมชะงักหันไปมองหน้าเฮียปานที่เดินตามหลังมาติดๆ
“เอ้อ ผม....”
ตั้งใจแต่แรกแล้วว่าจะนั่งรถเมล์กลับคอนโด
ตอนนี้แค่บ่ายสาม คนยังไม่เลิกงาน รร.ยังไม่เลิก รถคงยังไม่ติด
“ช้าไปแล้วพี่ เจ้าของมารอแล้ว หึหึ”
เฮียปานทำหน้าสะใจเล็กๆ
พยักพเยิดไปทางหน้ารถบัส
ชายหนุ่มคนหนึ่ง
หน้าตาคุ้นเคย
รูปร่างคุ้นตา
คนที่วนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง
ทั้งยามหลับและยามตื่น
เส้นผมหยักศก
รูปร่างสูงเพรียว
ในชุดนักศึกษา
สวมแว่นกันแดดสีชา
ยืนกอดอก
ข้อเท้าข้างหนึ่งไขว้ทับอีกข้างที่เหยียดตรง
ช่วงสะโพกด้านหลังพิงอยู่กับรถยนต์
รถป้ายแดง
รถสีขาว
รถ BMW
318 i
รถในฝัน
ของผม
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระเอกของผมไม่ได้ขี่ม้าขาว
พระเอกของผมมาเกือบไม่ทันตอนจบ
แต่ไงๆ
ผมก็รักของผม
อร๊ายยยยยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับผม
พักนี้ขยันสุดๆ (องก์ลง)
จะมาลงให้ทุกวัน ตอนบ่ายๆนะครับ
ยกเว้นวันเสาร์...มีเดทอะครับ
bye bye ครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 639284 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก