หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58)

[LEO]

กดบวกแรงๆ กับการสรุปย้อนความเดิมตอนที่แล้วได้กระชับและครบถ้วน

ประทับใจๆ

[rije]

   มาติดตามมาม่าค่ะ หลังจากซุ่มอ่านเงียบๆมานาน

[malula]

อดีตเด็กหอ ไม่กลัวมาม่า เอิ๊ก...
จัดมาเลยเอาชามโต ๆ

[bosslovely]

นอนรอมาม่าครับ เมื่อไหร่จะเอามาส่งอ่ะ หิวแล้วคราฟคุณพี่

[TIKA_n]

พี่หน่อย สรุปความเดิมเก่งจังเลยอ่ะ 
ไอ้ที่เราอ่านมาตั้งนาน สรุปเหลือนิดเดียวได้
โดยที่เข้าใจ และมีอารมณ์ร่วมตามได้เลย โห
ตอนหน้า มาม่า มาเสริฟ แล้ว งืออออ
ถึงอิ่ม ก็ต้องกินสินะ จะต้องกินจนจุกมั้ยเนี่ยพี่หน่อย 
ถึงอย่างนั้น ก็รอค่ะ รอพี่หน่อยกับเฮียมี่น้า ขอบคุณค่ะ 

[snowboxs]

มารอกินมาม่าชามโต ที่เฮียหน่อยจะเอามาเสิร์ฟ

เฮียหน่อยน่ารักเนอะ มีมาสรุปใจความสำคัญให้ด้วย

[~Here@Noi~]

ให้ฉันรอแล้วได้อะไร
(กดฟังเพลงครับผม)

กำเศษเหรียญในมือแน่น จนชื้นเหงื่อ
แรงกดบีบจากเหรียญ แม้จะรู้สึกหนึบๆ
แต่ไม่ทำให้อยากคลายออก
ยืนรอคิวที่ตู้โทรศัพท์
ไม่อยากให้ใครในบ้านรับรู้ โดยเฉพาะ เจ๊นิด
ทุกการกระทำของผม แกคาดเดาได้โดยง่าย
การออกมาใช้เครื่องสาธารณะ
เป็นทางออกเดียวที่คิดขึ้นได้

ผมแอบหลบมาใช้บริการทุกวันตอนเย็น
แต่ก็ต้องก่อนแม่จะปิดร้าน
เดินผ่านตู้โทรฯใกล้บ้าน
เลยออกไปอีกฟากของตลาด
ระแวง คนในบ้านจะบังเอิญมาพบเจอ

ครั้งแรก เฮียมี่รับสายเอง
ด้วยไม่รู้ว่าปลายสายเป็นผม
“ฮัลโหล หวัดดีครับ”
“ฮัล..ฮัล...”
“กริ๊ก”
โทรไปอีก ว่าง แต่ไม่มีคนรับ

เพียรพยายามกดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ
กดแรงๆ กลัวเผอเรอทำให้หมายเลขผิดไป
กดจนเจ็บปลายนิ้ว
มือที่กำหูโทรศัพท์ลื่น จนเกือบหลุดมือ
ต้องคอยป้ายเช็ดกับก้นกางเกง
หูที่แนบกับหูโทรศัพท์เจ็บจากการกดให้แนบสนิท
ป้องกันไม่ให้เสียงปลายสายเล็ดรอดผ่านข้ามไปได้

“น้องๆ จะใช้โทรศัพท์คนเดียวเลยรึไง”
เสียงทักห้วนๆจากด้านหลัง
หันกลับไปมอง คิวรออยู่หลายคน
วางหูโทรศัพท์กลับคืนที่เดิม
มือเจ้ากรรมปัดเศษเหรียญตก
ก้มลง เก็บเศษเหรียญที่ตกกระจัดกระจาย
ราวกับชิ้นส่วนหัวใจในอกของผม

หากเก็บมารวบรวมเข้าด้วยกันได้ก็คงดี

“เฮ๊ย พี่ไม่ได้เอ็ดแกนะ แค่นี้ร้องไห้เลยเหรอวะ”
พี่คนเดิมตกใจ
“ปะ ปล่าวครับ ไม่มีอะไร”
คนที่รอคิวอยู่มองมางงๆ

ป้ายน้ำตาด้วยหลังมือ มือที่กำเศษเหรียญไว้แน่นเหมือนขามา
ที่มาพร้อมกับความหวังที่เต็มเปี่ยม
ความเจ็บหนึบในอุ้งมือ ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นชา
เดินออกมาจากตรงนั้น
ความหวังพังทลาย
เยื่อใยไม่หลงเหลือ

วันต่อมา ทุกๆวัน เวลาเดิม
ปลายสายมีคนรับทุกครั้งที่โทรฯ
แต่ไม่ใช่คนที่อยากจะพูดคุยด้วย
คำตอบที่ได้รับเหมือนกัน
ราวกับเสียงตอบรับอัตโนมัติ

“คุณมี่เธอไม่ว่างรับสายนะคะ”
ไม่ว่าจะอ้อนวอน ขอให้ตามมาพูดคุย
ก็ไม่มีทีท่าว่าเฮียจะว่างคุย
มีบางครั้งที่กลั้นสะอื้นไม่อยู่
พี่แม่บ้านที่มีหน้าที่เป็นคนกลาง ลำบากใจ
“น้องคะ พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้เธอมารับโทรศัพท์”
“อึก อึก ผมรู้ครับ ขอบคุณพี่มากครับ”
“อย่าว่าพี่สอนเลยนะคะ คุณมี่เวลาเธอโกรธแล้ว ใครก็เข้าหน้าเธอไม่ติด”
“แล้ว แล้วผมต้องทำยังไง เฮียถึงจะคุยกับผม ฮือฮือ”
สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา
“ว๊า...น้องคะอย่าร้องไห้เลย รอให้เธอเย็นลงก็คงจะดีขึ้นนะ”

“รอให้เย็นลง”
คำแนะนำของพี่แม่บ้านดังก้องอยู่ในหัว
ตีความไม่ออก
รอ รอแค่ไหน รอยังไง
รอโดยไม่ต้องทำอะไรเลยเหรอ

ผมตัดสินใจรอ
ไม่มีทางใดให้เลือก
หมกมุ่นอยู่กับตัวเอง
ไอ้หน่อยที่เคยเปิดตัวเองมาได้แล้ว
กลับกลายเป็นคนอ่อนแอคนเดิม
เหมือนตอนที่ถูกทิ้งไป
แต่ที่แตกต่างคือ
การเสแสร้งแกล้งทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ร่างกาย สีหน้าพอจะกล้อมแกล้มฝืนทน
แต่ภายในใจมันร้อนรุ่ม
วูบไหวอยู่ตลอดเวลา
ราวกับเปลวเทียนต้องลม
หากแรงลมพัดผ่านแรงขึ้นอีกแม้แค่เสี้ยวธุลี

แสงเทียนคงดับมอด

“หน่อย เฮียนั่งด้วยนะ”
หันไปมอง เฮียปานทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
ยังคงรักษาระยะห่างไว้คงเดิม
แต่จะมีประโยชน์อะไร
คนไกลไม่อาจรับรู้
หรืออาจจะไม่อยากรับรู้
ไม่ว่าเรื่องใดๆที่มีผมเข้าไปเกี่ยวข้อง

“พักนี้หน้าตาไม่บายเลยวะ”
อดอมยิ้มไม่ได้ ตัวตนของเฮียปานกลับมา
แม้จะไม่เต็มร้อย
แต่ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำให้ผมพอใจ
“ยิ้มได้แล้ว เฮ้อ เรานี่น๊า ทำให้ห่วง”
ยกมือจะลูบหัวผม แต่ชะงักได้ทัน
หน้าเข้มๆของแก ถ้าดูไม่ผิด มันออกเรื่อๆ

หลังจากนั้นเราก็คุยกันหลายเรื่อง
แต่ไม่มีเรื่องไหนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเข้าใจผิดในวันนั้น

“เฮียปาน”
“หืม”
มือจับเศษกิ่งไม้ที่เคี้ยวเล่นในปาก หยุดชะงัก

“ผมขอถามอะไรได้มั๊ย”
ปาเศษไม้ทิ้ง จ้องมองผมอย่างสนใจ
“ได้สิ เฮียจะตอบเราทุกคำถาม ถึงแม้มันจะไม่เกี่ยวข้องกับเฮีย”
ก้มหน้าลง รู้สึกผิด
นอกจากตอบรับไม่ได้ ยังจะมีหน้าเอาเรื่องบาดใจมาทำร้ายแกอีก
“....”

“ถามมาเถอะ ถ้ามันจะทำให้เรายิ้มได้”
รอยยิ้มอ่อนโยน ไม่มีวี่แวว ยียวนเหมือนเคย

“เฮียปาน”
“อืม”
 “รอ..รอให้เย็นลง มันใช้เวลานานแค่ไหนกัน”
“....”

“ผมต้องรอนานแค่ไหน ฮือ ฮือ ผมเหนื่อย”

สุดทน แสดงความอ่อนแอออกมา
แปลกใจ ไว้ใจเฮียปาน เปิดเผยความท้อแท้

เฮียปานดึงไหล่ผมเข้ามากอด
ถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะปล่อยผมเป็นอิสระ
“ถามใจตัวเอง เราต้องถามใจตัวเอง”
“ฮะ”
“เวลานานเท่าไร ไม่สำคัญ ไม่มีใครคาดเดาได้”
“....”
“แต่ถ้ารอแล้ว มันมีค่าพอกับการรอมั๊ย”
“ผมไม่รู้”
“เฮ้อ เรายังเด็กนัก มองความรักด้านเดียว”
“.....เฮียแก่กว่าผม 2ปีเอง”
จดจ่อกับการโต้ตอบ จนหยุดร้องไห้ไปเมื่อไหร่ไม่รู้

“เฮ๊ย ชั่วโมงบินมันผิดกันโว๊ย”
“ฮะ ฮะ ฮ่า”
“หึหึ อารมณ์ดีแล้วสิ”
บีบจมูกผมหยอกๆ
 
“เฮียไม่รู้ว่าสิ่งที่เรารอ รอแล้วได้อะไร"

"แต่เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเลิกรอ หันกลับมา"


"จะเจอเฮียรออยู่ตรงนี้"


"ไม่หนีไปไหน”


 



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 


อย่าเพิ่งโกรธเฮียมี่มากนะครับ


เลเวล ความโหดของเฮีย  กำลังจะอัพขึ้นเรื่อยๆ

ไอ้หน่อย

เกือบ(ขาดใจ) ตาย

ครับผม


อิอิ

 

[ลิงภูเขา]

ตอนต่อไปเลยดีกว่า.. 

จะพยายามไม่โกรธ.. 

[❁INDY_FAMILY❁]

ตอนนี้เฮียปานพระเอกมาก ชอบคำพูดที่บอกว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เลิกรอแล้วหันกลับมา จะเจอเฮียอยู่ตรงนี้    โอยยยยยย  ละลายอ่ะ 
ต่อให้เฮียมี่อัพเลเวล(ความเลว)มากกว่านี้ก็ไม่โกรธคะ    เพราเฮียหนูคือ FC  ของเฮียมี่  5555   

[fay 13]

 

[snowboxs]

อ่านแล้วน้ำตาซึม (ไม่กล้าร้องอายคนนั่งข้่างๆ) เลยอ่ะ
สงสารเฮียหน่อย (น้องหน่อยตอนนั้นน่ะ)  คงกังวลใจมาก
แต่คนเย็น ๆ อย่างเฮียมี่ เวลาโกรธลมออกหูแล้วน่ากลัวเนอะ
ที่เฮียมี่ยังไม่อยากคุย เพราะคงจะกลัวควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
ก็นะเพราะเฮียมี่รักเฮียหน่อยมาก ยอมทุ่มเทสอบติดหมอเพื่อให้พี่ ๆ ยอมรับ
เรื่องของเฮียหน่อย ยอมอดทนอดเปรี้ยวไว้กินหวานเอาแค่มัดจำทั้งๆ ที่นานๆ เจอกัน
ยอมมาดู มารับรู้ด้วยตัวเอง ไม่ยอมเชื่อคำที่คนอื่นบอกว่าหน่อยอาจมีคนอื่น แต่มาเจอจังๆ
ก็เลยยังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น เพราะถ้าฟังตอนอารมณืไม่ปกติ ก็เหมือนฟังเฮียหน่อยแก้ตัว

เม้นซะเยอะเลย แบบว่ามันอินไปกับเหตุการณ์ที่เฮียหน่อยเล่านี่นา่ รอมาม่าชามต่อไปนะคะ

[zabzebra]

เฮียมี่ฟังน้องหน่อยสิค๊าาาาาาาาาาาาาาา

เฮียโหดอ่ะ เป็นเฮียมี่ก็คงกลัวเหมือนกัน คนไกลอ่าเนอะ

[fc_fic]

 

 

[Infinity 888]

โอ้โห ตอนนี้เฮียปานพระรองเกาหลีมากอ่ะ
ส่วนเฮียมี่ พระเอกสวรรค์เบี่ยงมาเองเลย
ถ้างั้นขอรอเชียร์พระเอกต่อนะ

[BitterSweet~]

คนเขียนสรุปความเดิมได้เริ่ดมากกก
เรื่องราวตั้งมากมาย แต่สรุปได้ใจความครบถ้วนในไม่กี่ประโยค
เก่งอ่ะ ^^

มาถึงตอนนี้ได้แต่สงสารน้องหน่อย
เฮียมี่โกรธแล้วน่ากลัวอ่ะ
มาต่อเร็วๆ นะคะ

[malula]

เฮียมี่มัวแต่โกรธอยู่นั่น ทางนี้เขาปลอบเก่งด้วยนะเออ

[uknowvry]

เฮียมีขี้หึง ขี้งอน แกล้งน้องหน่อย... น้องยังเด็กอยู่เลย!

[~Here@Noi~]

 

จะให้ฉันต้องทำตัวอย่างไร

ผ่านพ้นไปแต่ละวันอย่างยากลำบาก
ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มีเวลาว่าง
แต่ไม่มีประโยชน์อันใด
เส้นใยที่มองไม่เห็น ผูกมัดใจผมไว้แน่นหนา

อดทนอยู่หลายวัน จนทนไม่ไหว
ก็จะโทรฯไปหาพี่แม่บ้านสักครั้ง
ไม่เคยขอสายเฮียอีกเลย
พี่แกก็เป็นใจ เล่าทุกอย่างที่พอจะช่วยให้ผมรับรู้ความเป็นไป

“คุณมี่เธอเอาแต่อ่านหนังสือค่ะ เลิกเรียนก็ตรงดิ่งกลับบ้าน”
อ้อ.....เฮียตั้งใจเรียน
ผมก็ควรตั้งใจเรียนได้สักที

“คุณมี่เธอผอมลงเยอะเลยค่ะ กินนิดๆหน่อยๆ จนแม่ครัวกลัวว่าจะฝีมือตก”
อ้อ......เฮียคงเบื่ออาหาร
ผมก็กินอะไรไม่ลงเหมือนกัน

“คุณมี่เธอเอาแต่นั่งเงียบๆ แต่ไม่รู้กระเป๋าตังค์เธอมีอะไร
เห็นเปิดดู แล้วก็ปิด  เปิดๆปิดๆ แล้วก็นั่งถอนใจ”
ใช่แล้ว..เฮียยังคิดถึงผมแน่ๆ
ผมก็คิดถึงเฮียไม่น้อยไปกว่ากัน

“คุณมี่เธอเอากระดาษมาปิดที่ผนังในห้องนอนแก
พอพี่จะแกะออกเธอก็โมโห สั่งห้ามให้ใครมายุ่งกับผนังห้อง”
อ๊ะ...เฮียคิดจะทำอะไร  ผนังอะไร

“ผนังด้านปลายเตียงเธอไงคะ มันจะมีรูปวาด
เหมือนห้องนอนบ้านเตี่ยเธอที่อยู่หลังร้านไงคะ
พี่ยังจำได้ ตอนกลับมาจากนอกใหม่ๆ
คุณมี่เธอขอคุณแม่ จ้างช่างที่กทม.มาวาดให้ รูปเดียวกันทั้ง2ที่
ช่างต้องไปวาดให้ถึงที่ต่างจังหวัด
คิดค่าแรงหลายตังค์เลยเชียว เธอคงจะรักมาก
ก็รูปกระรอกกระแตอะไรเนี่ยแหละค่ะ
จะทำความสะอาดที สั่งแล้วสั่งอีก กลัวรูปจะเสีย”

แน่แล้ว แน่นอนแล้ว
เฮียรักผมจริงๆ ชิบกะเดล อยู่กับเฮียมาตลอด
ไม่ว่าที่กทม.หรือ บ้านต่างจังหวัด
เอ๊ะ..แต่ที่
ปิดภาพไว้
หรือ
หรือว่า
เฮียคิดจะปล่อยมือจากผมแล้ว
ผมไม่ยอม
ยังไงผมก็ไม่ยอมให้เรื่องเข้าใจผิดมาทำให้เฮียทิ้งผม
ผมจะดึงรั้งสายใยที่เฮียผูกมัดผมเอาไว้
ดึงให้เฮียหันกลับมาหาผมอีกครั้ง

“คุณมี่ไม่ได้พักที่บ้านแล้วนะคะ
เธอไปพักที่หอของมหาวิทยาลัยโน่นแน่ะ
จริงๆเขาก็ไม่ได้บังคับนะ ไม่รู้เธอคิดยังไง
คุณวาเธอก็ห้ามน้องไม่ได้”
อืม....
เพิ่มระยะห่าง ห่างกันไปไกลกว่าเดิม
เด็กอย่างผม จะทำอะไรได้
ปิดหนทางทุกทาง

“คุณมี่เธอห้ามบอกเบอร์มือถือให้น้อง
พี่เสียใจด้วยนะคะ”

ผมเลิกติดต่อกับพี่แม่บ้าน
ปิดรับข่าวสารของเฮีย
หากบังเอิญมีใครพูดถึงให้ได้ยิน
ก็จะหลบเลี่ยง
ข้าวของทุกอย่างที่กระตุ้นเตือนให้คิดถึง
รวมทั้งของที่ระลึก
แหวนวงน้อยที่เฮียสวมให้กับมือ
เก็บรวบรวมใส่กล่องปิดมิดชิด
ซุกแอบไว้ลึกสุดในตู้เสื้อผ้า

แต่คำหวานที่เคยปรนเปรอ
กดเอาไว้ลึกสุดใจ
ก็ยังวนเวียนมาตอกย้ำ

“เขาว่ากันว่า ถ้าอยากให้รักมั่นคง
ต้องสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย
นิ้วที่ตรงกับหัวใจที่สุด”

ไหนจะถ้อยคำ ผูกมัดใจ

“ตีตราจองไว้ก่อนนะครับ
อยู่ห่างกันอย่างนี้ไม่ดีเลย”

ห่างกันอย่างนี้ไม่ดี
แล้วทำไมเฮียยังพยายามออกห่างจากผมไปอีก

“เฮียหน่อย รับโทรศัพท์ครับ”
ไอ้น้องนิวตะโกนเรียก
“เออ เออ”
ร้อยวันพันปี ไม่เคยจะมีคนโทรฯหา
นอกจากครั้งที่เฮียปาน ให้ไปรับรูป

“หวัดดีครับ หน่อยพูดครับ”
“พี่เองนะคะ โทรฯจากบ้านคุณมี่”
ใจเต้นแรง
พี่แม่บ้าน บ้านเฮีย
ผมเคยให้เบอร์บ้านไว้
เมื่อตอนที่ร้อนรนอยากรู้ทุกความเป็นไป

 “คุณมี่เธอกลับบ้านต่างจังหวัดไปแล้วนะคะ มีเพื่อนไปด้วยหลายคน
เธอว่าจะไปช่วยงานเพื่อนเก่า วันเกิดโรงเรียนอะไรนี่แหละค่ะ”

อ๊ะ เฮียกลับมาแล้ว
อะไร ยังไง
ตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก
ความดีใจเกิดขึ้น คับแน่นในอก
แต่เอ๊ะ
เฮียไม่บอกผมสักคำ
ไม่ว่าจะช่องทางไหนๆ
หรือ
เฮียบอกอ้อมๆผ่านพี่แม่บ้าน

“คุณมี่เธอห้ามบอกน้อง
อย่าบอกว่ารู้จากพี่นะคะ เธอจะโกรธเอา
ไม่รู้ว่าทำไม เรื่องอะไรเธอก็ไม่อยากให้น้องรู้
ลองคุยกันนะคะ โกรธกันนานไปแล้ว”

ความหวังอันน้อยนิด
ว่ายังเป็นที่รัก
ปลิดปลิวจากไป

“ลองคุยกันนะ โกรธกันนานไปแล้ว”
คนนอก ยังบอกว่านาน
แล้วคนรออย่างผม.....หล่ะ
คุยกันเหรอ
ทางไหน
หลบเลี่ยงผม ขนาดนั้น
ผมจะพยายามไปเพื่ออะไร
นอกจากตอกย้ำใจช้ำๆ

วันเกิดโรงเรียน
จะจัดขึ้นในเดือนสุดท้ายของปี
เป็นประจำทุกปี
นร.ทุกระดับชั้น จะส่งการแสดงมาประชันกัน
เป็นที่สนุกสนาน
มีการขายโต๊ะจีนให้แก่ผู้ปกครอง
และผู้มีจิตศรัทธา
เพื่อนำรายได้มาพัฒนาการเรียนการสอน
จึงมีทั้ง
ศิษย์ปัจจุบัน
ศิษย์เก่า
แม้กระทั่ง ไม่ได้เป็นลูกศิษย์ ที่รร.

งานเริ่มตั้งแต่เช้า เป็นกิจกรรมภายใน
ตั้งแต่ทำบุญตักบาตร
ผอ.ให้โอวาท
มอบทุนต่างๆแก่นร.
ตัวแทนนร.ที่สร้างชื่อเสียงขึ้นกล่าวผลงาน
มีการออกร้านของบรรดาชมรมต่างๆ

ตอนบ่ายเปิดให้บุคคลภายนอกเข้ามา
งานมีต่อเนื่องไปจนถึง
ช่วงที่ทุกคนรอคอย
งานแสดงบนเวที

ท่ามกลางแสงสี ยามค่ำคืน
แขกเหรื่อนั่งตามโต๊ะ
เด็กๆยืนออกันเป็นกลุ่มทั่วบริเวณจัดงาน
ต้นไม้ใหญ่น้อยถูกตกแต่ง ประดับประดา
 แสงระยิบระยับจากหลอดไฟ
แม่ค้าหาบเร่ แผงลอย
รถเข็นบรรทุกของเล่น รอเด็กๆรบเร้าผู้ปกครองมาอุดหนุน

นร.ที่ไม่มีหน้าที่ ก็มักจะอาสาช่วยเสริฟ์
อาหารจะเป็นความรับผิดชอบของเด็กร้านโต๊ะจีน
เครื่องดื่มจะป็นบทบาทของเด็กนร.
นร.ช่วยกันเชียร์ ผู้ปกครอง แขกร่วมงาน ช่วยกันซื้อ
รายได้จากการจำหน่ายเครื่องดื่ม เป็นเงินก้อนโต
นำกลับมาทำประโยชน์
แก่ลูกหลาน ของพวกเราเอง

อดมองหาไม่ได้
พะวักพะวน
ตั้งแต่เริ่มมีคนภายนอกทยอยเข้ามาในตอนบ่าย
หมุนซ้าย หันขวา
เพ่งมองไปทั่วบริเวณ
ใจห่อเหี่ยว

งานบนเวทีดำเนินไปกว่าครึ่งทาง
ไม่เกิน2ชั่วโมงก็คงปิดฉากลง

เดินเสริ์ฟเครื่องดื่ม ตามแต่ใครจะสั่ง
สายตาสอดส่ายไปทั่วบริเวณงาน

“น้องๆ สั่งเครื่องดื่มหน่อย”
เดินไปตามเสียง และมือที่กวักเรียก
แสงจ้าบนเวทีทำให้ตาพร่า
มองเห็นไม่ชัดเจน

“น้องๆเอาโค๊กลิตร 2 น้ำส้ม1 น้ำแข็ง2”
“ครับๆ รอเดี๋ยวนะครับ”
หันหลังกลับ เมื่อรับออเดอร์เสร็จ

“เดี๋ยว...ยังไม่ครบ”

ข้อมือข้างนึงถูกยึดไว้
เสียงที่คุ้นหู
สัมผัสที่คุ้นเคย

“เฮีย”

“เฮียมี่”


 


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เดินเรื่องไปช้าๆ ครับผม


เพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ


ขับเคี่ยวอารมณ์ ความรู้สึก


ความกดดันเริ่มปะทุ



ซาดิสม์ ปล่าวเนี่ย


บอกผมทีครับ


 

[❁INDY_FAMILY❁]

อ่านแล้วหน่วง อึดอัด อธิบายไม่ถูก   

เฮียมี่ใจแข็งมากอ่ะ สงสารพี่หน่อย เฮ้อ   

[iforgive]

 

[nokkaling]

 

[whynotme]

บีบหัวใจสุด ๆ 

[Lily teddy]

พี่หน่อยเล่าได้หน่วงในใจดีจริง ทั้งลุ้นทั้งเศร้า ตอนกำเศษเหรียญนี่น่าสงสารมากเลย
ตอนนี้มีพี่แม่บ้านเป็นผู้ช่วยทำให้ได้รู้ความเคลื่อนไหวของเฮียให้หายคิดถึง
พี่หน่อยอดทนดีจัง ถึงจะท้อ แต่ก็ยังพยายาม เพื่อเฮียมี่ที่รัก
เพราะถึงเฮียจะโกรธ แต่จากที่พี่แม่บ้านเล่ายังไงเฮียก็ยังรักพี่หน่อยอยู่แน่ ๆ
แล้วเฮียก็รักพี่หน่อยก่อนด้วยยังไงก็ไม่มีทางตัดพี่หน่อยไปได้หรอก ไหนจะความผูกพันที่สร้างร่วมกันมาตั้งหลายปี
ตอนนี้เฮียเหมือนกำลังทดสอบพี่หน่อยเลยอะ ว่าความห่างไกล กับความหมางเมินที่เฮียทำ
จะทำให้พี่หน่อยยอมตัดใจไปจากเฮียง่าย ๆรึเปล่า แล้วพี่หน่อยจะได้เจอเฮียรึยังน๊า
ถึงจะรู้ว่าถ้าเจอพี่หน่อยก็คงต้องโดนเฮียทำร้ายจิตใจอีกแน่ 
เฮียปานก็น่าสงสารจัง แต่ยังไงในจิตใต้สำนึกของพี่หน่อยก็มีแต่เฮียไปแล้วล่ะนะ
รอติดตามนะคะ ชอบตอนย้อนอดีตตั้งแต่ต้นมากเลยพี่หน่อยเขียนได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ 

[t152_rakjai]

ค้างงงงงงงงง

   เราต้องนอนไม่หลับแน่เลยอะ
รอตอนต่อไป
รักเฮียมี่ และเฮียหน่อง 
สมัสเข้าร่วม Fc ด้วยคนน่ะค่ะ

[warin]

 

[Aoya]

สงสารน้องหน่อย 

[saradino1]

ค้างเลย โอ้ย  เพลียค่ะพี่หน่อยยยย ต่อด่วน

[shockoBB]

หน่วงใจมาก  สงสารหน่อยอ่าา
 

[~Here@Noi~]

 



ขอบคุณทุกท่านครับผม


แวบไปอาบน้ำแป๊บเดียว

ไม่คิดว่ามาม่าชามแรก

จะทำให้หน่วงได้ขนาดนี้

ลึกๆ

ผมคงจะจิตนิดๆ

ถึงต้องคอยอยู่ใกล้ๆหมอ


 


ยืนยัน

นั่งยัน

นอนยัน

ตีลังกายัน

ครับผม

สุดท้าย

เฮียก็อยู่ในกำมือผม

 


สิ่งที่เฮียทำไว้กับผมในอดีต


บัดนี้ได้ย้อนกลับ

ถ้าไม่เชื่อ


ใครกลัว  เ...ม....ี....ย

ยกมือขึัน


หนึ่งในบรรดาคุณสามี

ที่ยกมือขึ้น


ต้อง

มี


เฮีย



แน่นอน


ครับผม


good night ล่วงหน้า ครับผม

คืนนี้มาต่อไม่ทันแล้วครับ

 

[bosslovely]

โอ๊ยน้ำตาจะไหล ขออีก มาต่อเยอะๆนะครับ อารมณ์กำลังไหลลื่น  อิอิ