
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับผม
เอามาม่าชามเล็กๆมาฝาก
จับผิด
พักนี้ผมพยายามหลีกเลี่ยงเฮียปานเท่าที่จะทำได้
ถึงแม้แกจะปรับปรุงตัวขึ้นมาก
แต่ผมจะไม่เปิดโอกาสให้ทั้งแกและตัวผมเอง
มีของล้ำค่าในมือแล้ว
ต้องดูแลรักษา
ในขณะที่เฮียเรียนหนัก
ผมควรเป็นกำลังใจ
ไม่สร้างความหวาดระแวง
เพื่อประคอง
รักทางไกล
เฮียปานก็คงจะรู้
แกมองผมอยู่ห่างๆ
แต่รร.เดียวกัน ย่อมมีโอกาสเจอกัน
วันศุกร์ก่อนเลิกเรียน
คาบสุดท้าย
ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ
เสร็จธุระเดินออกมา
เฮียปานเดินสวนมา
“หน่อย”
“ค..ครับ”
“เฮียขอคุยด้วย”
“แต่ เอ่อ แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเฮีย”
“แน่ใจ”
เลยต้องโดดเรียน
หลบสายตาคน มาคุยกันที่โรงยิม
โชคดี ไม่มีใครใช้งาน
“หน่อย รังเกียจเฮียมากเหรอ”
“.....”
“หลบหน้าตลอด”
“เอิ่มมมม”
“ขอโทษที่เคยแกล้งเรา”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ขออะไรอย่างได้มั๊ย”
“อะไร”
เสียงผมเครือๆ
ยอมรับว่าตื่นเต้น
การมีคนมาชอบเรา เป็นใครๆก็ชอบ
ยิ่งเป็นคนหน้าตาดี..แบบนี้
“ให้โอกาสได้มั๊ย”
“หืม”
“เปิดใจให้กัน”
“เอ่อ”
“เฮียจริงจังนะ”
“ผมมีคนที่ชอบแล้ว”
เสมองพื้น หลังมองเห็นความผิดหวังในแววตา
“ไม่ทันสินะ”
“........”
“คนมาทีหลัง ต้องเสียใจใช่ไหม”
“ผมขอโทษ แต่ผมไม่อยากรู้สึกผิด”
“เรามีสิทธิเลือกนะ”
“ยังไงผมก็ไม่อยากเลือกครับ”
เงียบกันไป
คนตรงหน้าดูเศร้าสร้อย
แต่สายตาที่มองมา
เว้าวอนราวกับขอโอกาส
“เฮียปาน เรายังเป็นพี่น้องกันได้มั๊ย”
อยากเก็บคนที่มีความรู้สึกดีๆให้
ถึงแม้จะรับความรักไม่ได้
“ยังไงก็ไม่มีวันใช่ไหม ใจร้ายจัง”
มีรอยยิ้มฝืนๆ
“แล้วถ้าเฮียจะรอ”
“ไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ”
“เฮ้อ....คนมาทีหลังก็ต้องเศร้าต่อไป”
เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ชีวิตไอ้หน่อยกลับมาแจ่มใสเหมือนเดิม
แถมยังมีพี่ชายเพิ่มมาอีก
พากันเดินจะกลับตึกเรียน
คุยหยอกเย้ากัน สบายใจ
ไม่มีอะไรเคลือบแฝง
เฮียปานเกาะไหล่ผมหลวมๆ
เหมือนพี่น้องทั่วๆไป
พ้นชายคาโรงยิม
เฮียมี่ยืนกอดอกอยู่
เลือดในตัวเหมือนจะเหือดแห้ง
ไม่ไปเลี้ยงร่างกาย
กลัวการเข้าใจผิด
เฮียปานปล่อยมือจากไหล่
ค้อมศีรษะลงนิดเดียว
หากแต่คนที่ไม่รู้จักตัวตน
กลับคิดว่า ท้าทาย
วิ่งตามเฮียมี่ไปที่รถมอเตอร์ไซค์
ดึงแขนเฮียไว้
หอบเหนื่อย ใจเต้นแรง
“เฮีย ฟังผมก่อน”
“ถ้าไม่มาเห็นกับตา ชั้น คงโง่ไปอีกนาน ”
สะอึกกับสรรพนามแทนตัว ไม่คุ้นเคย
เหินห่าง
“ไม่มีอะไรจริงๆ เฮียปานเป็นแค่...”
“อ้อ....จะบอกว่าเป็นพี่ชายคนใหม่”
ก้มหน้านิ่ง รู้สึกผิด
ทั้งๆที่เคลียร์ปัญหาได้แล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ เฮียให้โอกาสผมอธิบายก่อน”
อ้อนวอนขอความเห็นใจ
เฮียมองผมแล้วถอนใจแรง
จับไหล่ผมทั้งสองข้าง ให้หันมาประจันหน้ากัน
เฮียปานเดินเร็วๆตามมา
ความวุ่นวายก่อเค้า
เด็กเล็กเริ่มทยอยลงมาจากห้องเรียน
อีกไม่นานเด็กทั้งรร.จะออกมา
“หน่อย เป็นอะไรรึป่าว”
เฮียปานเข้ามาใกล้ เอื้อมมือจะมาจับ
แต่ราวกับสำนึกในความเข้าใจผิด
หันไปมองคนที่มาก่อน
หน้าบึ้ง รอฟัง คำแก้ตัว
“ผมผิดเอง หน่อยไม่เกี่ยว”
ผมรู้เฮียปานยอมลดศักดิ์ศรี
ปกป้องผม
ตัดปัญหาความยุ่งยาก
“หึ..หึ คงจะรักกันมากสินะ พี่น้องคู่นี้”
เฮียมี่หัวเราะในลำคอ
ปล่อยมือจากไหล่ผม
ขึ้นคร่อมรถ
ถลาเข้าไปหาไม่ทันคิด
เฮียออกรถไปอย่างเร็ว
เสียหลักล้มลงกับพื้น
ตากลบไปด้วยน้ำตา
มองผ่านความมัวของสายตา
เห็นแผ่นหลังคนขี่ ไกลๆ
“เฮียจะไปอธิบายให้คนของหน่อยเข้าใจ”
“ไม่ต้องหรอก มันจะยุ่งยากกว่าเดิม”
ตามไปที่บ้านเฮียมี่
แล้วไล่คนมาทีหลังกลับไป
ไม่อยากให้ระคายสายตา
รถมอเตอร์ไซค์ยังจอดอยู่
โล่งอก
เจ๊อ๋องบอก เฮียมี่ กลับไปแล้ว
ผมไม่เชื่อ ยังไม่ถึงเวลารถโดยสาร
เฮียขับรถยนต์กลับไป
บอกแต่
มีธุระด่วน

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอตัวไปทำธุระครับผม
ปั่น(นิยาย) จนหยดสุดท้าย
take care
see you
bye ครับผม
