SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 21 : พี่ว้ากมีสิทธิ์ที่จะเลือก
ก้องภพคิดว่าตัวเองเหมือนทุกวัน…
เขาใส่เสื้อยืดตัวบางสีอ่อน ทับด้วยเสื้อคลุมสีเข้มตัวนอกตัดกัน กางเกงยีนต์ดำ รองเท้าผ้าใบหนังหุ้มข้อ เซดผมให้ตั้งขึ้นเล็กน้อย เผลอใส่น้ำหอม Armani Acqua Di Gio มานิดนึง เพราะเขาชอบกลิ่น...ก็แค่นั้น ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเลยจริง ๆ
...โอเค เขายอมรับ ...มันไม่ได้เป็นเหมือนทุกวัน
เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองพิถีพิถันมากกว่าปกติ ไม่ใช่เฉพาะเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมถึงความรู้สึกข้างในที่มันกระวนกระวาย ขณะรอคอยใครบางคนในห้างที่เขานัดเอาไว้ แม้จุดประสงค์การเจอ จะมีแค่การไปซื้อของเป็นเพื่อนก็ตาม
ก้องภพส่ายศีรษะให้กับความบ้าบอของตัวเอง เขาอาจเวอร์ที่ดันทำตัวตื่นเต้นเหมือนมาเดท แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้อยู่กับพี่อาทิตย์เพียงสองคน เขาเลยอยากทำตัวดี ๆ ไม่ให้พี่อาทิตย์ต้องหงุดหงิดใจอีก แต่ดูเหมือนแผนการจะไม่เป็นผล เพราะเพียงไม่นาน คนนัดก็ปรากฏตัวมาตามเวลา ก่อนเจ้าตัวจะเห็นเขายืนรออยู่แล้ว จึงเร่งฝีเท้าก้าวมาหาพร้อมขมวดคิ้วบ่น
“โทษทีรอนานมั้ย แม่งนัดซะเช้าเลย”
...สิบเอ็ดโมง ไม่ได้เรียกว่าเช้านะครับ
ก้องภพอยากอธิบาย แต่ก็หยุดปากตัวเองไว้ เมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้าซึ่งแต่งกายตรงข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง
พี่อาทิตย์ใส่เสื้อยืดพิมพ์ลายเช กูวารา กางเกงยีนต์สีซีด รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าพาดบ่าคล้องไว้ด้านหลัง ทั้งทีมันติดออกจะเซอร์ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาดันคิดว่า มันดูเป็นธรรมชาติเข้ากับบุคลิกของพี่อาทิตย์ดี จนเผลอมองอยู่นานกระทั่งอีกฝ่ายทัก
“ไหน คุณจะไปซื้ออะไร”
ก้องภพจึงต้องดึงสติกลับ พลางพูดนำเข้าเรื่อง
“นิดหน่อยครับ แต่ผมอยากให้พี่อาทิตย์ช่วยเลือก”
คนบอกไม่สุดยิ้มบาง แอบกั๊กเอาไว้เหมือนเป็นความลับ แล้วค่อยเดินนำหน้าไป ปล่อยให้อาทิตย์เบ้ปาก ก้าวตามหลังอย่างหมั่นไส้ ส่วนหนึ่งเพราะหงุดหงิดกับท่าทียึกยัก แต่อีกส่วนก็เพราะวันนี้ ไอ้ 0062 มันดันแผ่ออร่าออกมามากกว่าทุกครั้ง
...เออ...กูรู้แล้วครับว่ามึงหล่อ เล่นแต่งตัวอย่างกับหลุดมาจากนิตยสารนายแบบที่ไหน กลัวไม่มีแมวมองมาทาบทามว่างั้น พอมายืนเทียบกับเขาแล้ว แม่งเหมือนคุณชายกับคนรับใช้เดินตามมาช่วยถือของชัด ๆ
แต่แม้จะนึกรำคาญใจแค่ไหน อาทิตย์ก็รู้ดีว่าไอ้เรื่องหน้าตามันแข่งบุญแข่งวาสนาไม่ได้ เขาจึงต้องจำใจก้าวตามอีกฝ่ายไปต้อย ๆ เข้าไปในโซนห้าง ขึ้นบันไดเลื่อนไปหลายชั้น จนถึงแผนกที่เต็มไปด้วยพวกของเล่น ของครีเอทไอเดียแปลก ๆ ที่เหมาะจะซื้อเป็นของขวัญ หากก้องภพไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้น กลับเดินตรงดิ่งไปยังชั้นวางตุ๊กตา แล้วเลือกหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลใส่ชุดลูกไม้สีชมพู กับ ตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดลูกไม้สีฟ้าสุดคิกขุอาโนเนะ ถือโชว์ให้เขาเห็น พลางหันมาเอ่ยถาม
“พี่ว่าตัวไหนน่ารักกว่ากันครับ ผมจะซื้อแต่เลือกไม่ถูก”
อาทิตย์กระพริบตาปริบ มองรุ่นน้องเดือนมหาลัยถือตุ๊กตาหมีสองตัวด้วยความมึนงง ความคิดเชื่อมโยงประหลาดเริ่มเข้ามาในหัว เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดด้วยความถนอมน้ำใจ แต่ก็ยังอดไม่ได้จะหลุดพึมพำออกไปแหยงๆ
“เออ...ผมเพิ่งรู้ว่าคุณมีรสนิยมแบบนี้”
คนที่โดนตีความไปไกลสุดกู่เผลอสะดุ้ง รีบส่ายหน้า แก้ไขความเข้าใจผิดเสียงหลง
“ไม่ใช่ครับพี่ วันพรุ่งนี้วันเกิดหลานสาวผม ผมเลยมาหาซื้อของขวัญให้”
พอได้ยินประโยคอธิบายแบบกระจ่างแจ้ง อาทิตย์จึงพยักหน้าเคลียร์ความเข้าใจ
“อ้อ...หลานคุณอายุเท่าไรแล้วล่ะ”
“ครบสามขวบครับ ลูกพี่สาวแท้ ๆ ของผมเอง”
“คุณมีพี่สาวด้วยเหรอ”
“ครับ มีสองคน อายุห่างจากผมเกือบสิบปี ผมเป็นลูกหลง แล้วพี่อาทิตย์ล่ะครับ มีพี่น้องบ้างมั้ย”
“ไม่มี ผมลูกคนเดียว”
...ก็เพราะความที่เขาเป็นลูกคนเดียวนี่แหละ เขาเลยติดนิสัยต้องรับผิดชอบอะไรหลาย ๆ อย่างเอาเอง ซึ่งบางทีมันอาจจะตรงข้ามกับก้องภพที่เป็นลูกคนสุดท้องก็ได้
อาทิตย์เพิ่งรู้ข้อมูลว่าก้องภพมีพี่สาวแถมอายุห่างกันตั้งมาก ถ้าถูกเลี้ยงมาอย่างประคมประงมในสภาพแวดล้อมแบบนั้น คงเป็นสาเหตุให้ก้องภพเป็นคนที่ดื้อเงียบ และบางครั้งก็ชอบทำอะไรเอาแต่ใจ เหมือนกับที่มันมาขอให้เขาช่วยเลือกของขวัญให้เด็กผู้หญิง โดยไม่ได้ดูสภาพรูปลักษณ์ของเขาเลยสักนิดว่ามันเข้ากับดงตุ๊กตาหวานแหววพวกนี้มั้ย
หนุ่มลุคเซอร์ถอนหายใจหน่าย ๆ พลางกวาดตามองโซนอื่นนอกเหนือไปจากที่ตัวเองยืน ซึ่งมีของเล่นแบบใหม่ ๆ วางอยู่อีกหลายมุม ก่อนจะพยายามพูดแนะนำกลาย ๆ
“คุณจะซื้อตุ๊กตาให้หลานคุณจริงเหรอ ผมว่าของเล่นอื่นมันก็มีเยอะนะ อย่างพวกเอาไว้ฝึกสมอง ฝึกพัฒนาการเด็ก ผมเคยเห็นในเน็ต มีดินน้ำมัน เลโก้ เอามาต่อเป็นนู้นนี้เหมือนจริงด้วย สมัยผมหรูสุดก็มีแค่ปืนเลเซอร์เองมั้ง ไม่เหมือนรุ่นคุณหรอก อะไร ๆ ก็พัฒนา”
คนวัยยี่สิบเอ็ดบ่นพึมพำเหมือนคนแก่ย้อนความหลังใส่รุ่นน้อง ก็เพราะพวกเด็กปีหนึ่งเกิดไม่ทันรุ่นเขา เลยรับรู้อะไรหลายอย่างมาไม่เหมือนกันรึเปล่า เขาเลยมักจะเหนื่อยใจกับความคิดของเด็กปีหนึ่งสมัยนี้ หากคำแย้งของคู่สนทนากลับทำให้ทุกสิ่งสะดุดกึก
“แต่รุ่นผมกับพี่ก็ห่างกันแค่สองปีเองนะครับ”
ความจริงที่ได้ยินทำให้อาทิตย์เพิ่งตระหนักได้ว่า สองปีมันจะพัฒนาห่างกันสักเท่าไร จริง ๆ มันก็เกิดมาในเจอเนเรอชั่นเดียวกับเขานี่หว่า ดันไปบ่นเหมือนกับว่ามันอายุน้อยกว่าเป็นสิบซะงั้น พูดง่าย ๆ ว่าแอบหน้าแตกยับ แต่เขาก็ยังพยายามโมโหกลบเกลื่อน
“แล้วไง ผมเกิดก่อนคุณ ก็เป็นพี่คุณอยู่ดี หรือคุณจะเถียง!”
“ไม่เถียงครับ”
ก้องภพยกมือยอมแพ้ แต่ดูก็รู้ว่าดวงตานั้นมีแววยิ้ม ๆ เหมือนล้อเลียนที่เขาดันเผลอปล่อยไก่หมดเล้า จนคนหมั่นไส้ต้องกระชากเสียงเปลี่ยนเรื่อง
“ไหนคุณเอาตุ๊กตามาดูดิ!”
อาทิตย์เดินแทรกมาคว้าตุ๊กตาหมีสองตัว ซึ่งก้องภพก็ยินยอมถอยออกห่างโดยดี พลางลอบมองใบหน้าคมที่เคร่งเครียดกับตุ๊กตาหมีสีขาวและสีน้ำตาลในมือ แม้จะดูขัดตากับภาพลักษณ์ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับมองว่ามันน่ารักเข้ากันแปลก ๆ หรืออาจเป็นเพราะความตั้งใจที่เขาเห็นพี่อาทิตย์เลือกของเพื่อเขาก็ได้
...พี่อาทิตย์เป็นคนจริงจังแบบนี้เสมอไม่ว่ากับเรื่องอะไร
ถึงเขาจะสังเกตพี่อาทิตย์บ่อย ๆ แต่บางครั้งมันก็แค่ภายนอก เขาไม่เคยรับรู้ความคิดเรื่องอื่นของพี่อาทิตย์เลย ...เขาอยากฟังว่าพี่อาทิตย์คิดยังไง มองโลกแบบไหน แล้วก็มักจะนึกขำกับความคิดบางอย่างที่มันหลุดออกมาเป็นธรรมชาติ
ถึงจะอายุมากกว่า แต่มันจะประหลาดมั้ย ถ้าเขาไม่เคยมองว่าพี่อาทิตย์เป็นพี่ เขาแค่มองเฉพาะตัวตนของพี่อาทิตย์ จึงมีหลายครั้งที่เผลอทำอะไรไป โดยลืมสถานะว่าตัวเองเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง แม้เขาพยายามย้ำเตือนในใจหลายครั้ง เพราะกลัวจะไปทำให้พี่อาทิตย์โมโหเพิ่ม
...แต่ลึก ๆ เขารู้ดีว่า ...มันไม่เคยได้ผล
ความคิดของก้องภพหยุดลง เมื่อถูกขัดจังหวะด้วยตุ๊กตาหมี ซึ่งคนเลือกยื่นส่งมาให้ตรงหน้า พร้อมถามความเห็น
“ผมว่าเอาสีน้ำตาลดีกว่า สีขาวกลัวจะเลอะง่าย คุณว่าไง”
“เอาแบบที่พี่อาทิตย์บอกก็ได้ครับ”
เขาตอบง่าย ๆ ด้วยท่าทางไม่คิดอะไรมาก ทว่ามันกลับส่งผลให้คนฟังหงุดหงิด
“จะเอาตามผมได้ยังไงวะ! ของขวัญให้หลานคุณเองนะ ตั้งใจเลือกหน่อยสิ!”
ประโยคดุจากอาทิตย์ทำให้ก้องภพนิ่งเงียบ ...จริง ๆ ตุ๊กตาหมีพวกนี้ เขาใช้มันเป็นข้ออ้างหาเรื่องเที่ยวกับพี่อาทิตย์สองคนเฉย ๆ แต่พี่อาทิตย์อุตส่าห์ตั้งใจเลือกให้ตั้งนาน เขาเลยต้องเปลี่ยนมาพิจารณามันจริงจังบ้าง
“งั้นผมเอาสีน้ำตาลก็ได้ครับ ชุดของตุ๊กตาสีชมพูคงเหมาะกับเด็กผู้หญิงด้วย”
พอฟังคำตอบซึ่งมาพร้อมเหตุผลแล้ว คนช่วยก็พยักหน้ารับ เพราะสุดท้ายผู้มีสิทธิ์เลือกก็ต้องเป็นคนที่มีศักดิ์เป็นน้าอยู่ดี
“เดี๋ยวผมไปจ่ายเงินก่อนนะครับ”
ก้องภพหยิบตุ๊กตาหมี เดินตรงไปยังเคาท์เตอร์คิดเงินที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งรับบริการห่อของขวัญไปด้วยในตัว อาทิตย์จึงพอมีเวลาเดินดูอะไรเรื่อยเปื่อยเล่น ๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นพวกของ DIY แฮนด์เมดไอเดียเจ๋ง ๆ หรือไม่ก็ของขวัญกระจุกกระจิกตามเทศกาล แล้วก็มีชั้นวางการ์ดอวยพรวันเกิด วันปริญญา วันแต่งงาน…
...จริงด้วย อาทิตย์หน้าก็จะถึงงานแต่งเฮียตั้มกับเจ๊ฝนแล้ว เขายังไม่ได้เตรียมของขวัญอวยพรให้เฮียเลย จะเอาเงินใส่ซองเฉย ๆ มันก็ดูธรรมดาไป เฮียอุตส่าห์ดูแลเขาตั้งหลายอย่างตลอดช่วงที่เรียนอยู่ แต่เขาไม่รู้จะซื้ออะไรไปให้ดี
คนครุ่นคิดเดินวนเวียน ก้ม ๆ เงย ๆ เลือกหาของอย่างตัดสินใจไม่ได้ กระทั่งก้องภพที่จ่ายเงินเสร็จ หิ้วถุงใส่กล่องขวัญมาเรียบร้อยแล้วเดินมาทัก
“พี่อาทิตย์ดูอะไรอยู่เหรอครับ”
“ของขวัญวันแต่งงานให้เฮียตั้มน่ะ ผมอยากซื้ออะไรไปให้เขา”
อาทิตย์อธิบายพลางหยิบกรอบรูปดีไซต์เวดดิ้ง เขาคิดว่าภาพถ่ายตอนงานแต่งคงจะเยอะ ถ้าซื้อกรอบรูปไปให้ เฮียตั้มคงได้ใช้ หรือจะซื้อยกเซตเป็นอัลบั้มรูปดีวะ?
หากยังไม่ทันได้ทำอะไรเพิ่ม ก้องภพกลับเสนอความเห็นแทรกเข้ามา
“ผมว่าแค่ซื้อการ์ดให้ก็น่าจะโอเคแล้วนะครับ”
“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอคุณ”
เขาพูดประชดใส่คนที่ชอบตัดสินใจเอาสบายอีกครั้งเหมือนตอนที่เลือกตุ๊กตา แต่คู่สนทนาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่หรอกครับ เพราะของขวัญไม่ใช่การ์ด แต่อยู่ที่ข้อความข้างในการ์ดต่างหาก ถ้าพี่อาทิตย์ตั้งใจเขียนอวยพรให้ ผมว่าแค่นี้พี่ตั้มก็ดีใจแล้วครับ แล้วมันก็ดูโรแมนติกดีด้วย”
ไอ้เหตุผลแรก ๆ น่ะพอเข้าท่า แต่เหตุผลหลังมันทะแม่ง ๆ จนเขาต้องโวยวายแย้ง
“นี่ผมให้การ์ดงานแต่งกับเฮียตั้มนะ จะมาโรแมนติกอะไรวะ ไม่ได้เขียนจดหมายบอกรักนะเว้ย!”
“งั้นไว้พี่เขียนให้ผมแทนก็ได้ครับ”
...เหมือนคำพูดแซวเล่น ๆ แต่มันคล้ายมีอานุภาพมากพอให้อาทิตย์นิ่งอึ้ง
ปกติผู้ชายพูดเล่นกันแบบนี้มั้ย เขาไม่รู้... แต่ที่แน่ใจ ผู้ชายด้วยกันคงไม่มีประกายตาบางอย่างที่จับจ้องมองมาทางเขาเหมือนถามหาความหวัง
...เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกถึงคำถามซึ่งไม่ได้ถามออกไป เช่นเดียวกับเมื่อครั้งตอนกลับจากไปรับน้องคราวก่อน
...คำถามที่ว่า...ก้องภพคิดอะไรกับเขาอยู่รึเปล่า
บางทีเขาควรจะพูดมันไปซะตอนนี้ เอาให้ชัดเจนจบเรื่องไปเลย ถึงจะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงแบบไหน แต่ดีกว่าต้องทนอึดอัด เก็บความวุ่นวายใจมาคิดมากอยู่คนเดียว
อาทิตย์สูดลมหายใจลึก กำลังจะอ้าปากเรียบเรียงคำพูดสำคัญ ทว่ากลับโดนขัดจังหวะด้วยเสียงหวาน
“...อุ่น ...ใช่ อุ่น รึเปล่า ”
คนถูกเรียกหันมามองคนทัก ก่อนจะหลุดชื่ออีกฝ่ายอย่างแปลกใจที่เห็นเป็นคนคุ้นเคย
“น้ำตาล”
คนตัวเล็กยิ้มกว้างรับ แล้วรีบเดินตรงมาพลางสำรวจมองเพื่อน
“อุ่นจริง ๆ ด้วย ไว้หนวดไว้ผมซะยาว ไอ้เราก็นึกว่าทักผิดคน อุ่นมาทำอะไรเหรอ”
“เรามาซื้อของเป็นเพื่อนน้อง เออ...นี่น้องภาควิชาเราชื่อ ก้องภพ แล้วนี่เพื่อนผมเองชื่อ น้ำตาล เรียนอยู่คณะวิทยา”
ก้องภพยกมือไหว้คนมีศักดิ์เป็นพี่ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไหว้พลางยิ้มเป็นมิตร ถึงพี่น้ำตาลจะไม่ได้ดูสวยจัด แต่ก็เรียกว่าน่ารัก จากท่าทางเรียบร้อยเป็นกันเอง ซ้ำเวลายิ้มยังมีลักยิ้มเล็ก ๆ ทำให้ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ชวนมอง รุ่นน้องเลยปล่อยให้เพื่อนสองคนคุยกัน ส่วนตัวเองยืนฟังอยู่ข้างๆ
“แล้วน้ำตาลล่ะ มาทำอะไร”
“มาเดินเล่น ว่าจะหาไอเดียเป็นของขวัญวันครบรอบของเรากับเจ”
“เออ ครบรอบสามปีแล้วนี่ อิจฉาคนแถวนี้เนอะ”
“โห ไม่ต้องมาแซวเลย อุ่นเองนั่นแหละ ไม่ยอมเปิดใจไปหาคนอื่นบ้างล่ะ”
“ก็เราตัดใจจากน้ำตาลไม่ได้ซะที”
“แหม.. ปากหวานไม่เปลี่ยนเลยนะ เออ..ว่าง ๆ อุ่นก็โทรมาหาเราบ้างสิ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเจมาต่อยเราทำไง”
“บ้าเหรอ ก็เพื่อนกัน ลองต่อยอุ่นสิ มีเคลียร์”
“เคลียร์ยังไง ทิ้งเจมาคบกับอุ่นหรอ”
“โอยย... ไม่คุยด้วยแล้ว ได้ทีหยอดตลอดอ่ะ งั้นเราไม่กวนแล้วนะ อุ่นซื้อของกับน้องไปเถอะ เรานัดดูหนังกับเจด้วย กลัวเขารอ”
อาทิตย์พยักหน้า เมื่อบทสนทนาจบลง โดยที่น้ำตาลไม่ลืมย้ำให้เขาโทรหาบ้าง ก่อนอีกฝ่ายจะเดินแยกไป จนเหลือแค่เขากับก้องภพตามเดิม แล้วอยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงคนที่ยืนเงียบไปนานเปรยถาม
“เพื่อนพี่อาทิตย์เหรอครับ”
...เขาว่า เขาบอกก้องภพไปตอนแนะนำตัวแล้วนะ แต่ไหน ๆ ตอบขยายความเพิ่มให้อีกหน่อยก็ได้
“อืม เพื่อนห้องเดียวกันตอนเรียนมัธยม”
อาทิตย์อธิบายซ้ำ พลางเลือกเปิดการ์ดวันแต่งงานมาดูผ่าน ๆ หากอีกคนกลับยังไม่หยุดยิงคำถามต่อเหมือนซักไซ้
“รู้จักกันนานแล้วใช่มั้ยครับ”
“ก็เจอกันตอนม.ต้น เจ็ดแปดปีได้แล้วมั้ง”
“พี่เขายิ้มน่ารักดีนะครับ”
“อืม ก็ดี”
“พี่อาทิตย์ชอบเขาเหรอครับ”
มือที่หยิบการ์ดชะงักลง อาทิตย์เงยหน้าสบตากับก้องภพที่คล้ายรอคำตอบ ...ไม่รู้เป็นเพราะก้องภพเห็นเขาพูดหยอกกับน้ำตาลรึไงถึงได้มาถาม หรือจะเป็นเพราะสาเหตุอะไรอื่น หากมันทำให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็ยอมรับไปตามความจริง
“ใช่”
...ประโยคสั้น ๆ แต่คล้ายเชือกเส้นยาวที่กระตุกดึงหัวใจให้คนฟังวูบไหว
ก้องภพนิ่งงัน มองพี่อาทิตย์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วตามมาด้วยคำอธิบายยาวเหยียด
“แต่เรื่องมันจบไปตั้งนานแล้ว ก็ดันโดนเพื่อนผมคาบไปกินตัดหน้า อุตส่าห์แช่งให้เลิกกันเร็ว ๆ แล้วดูดิ สามปียังคบกันอยู่เลย”
คนเล่าความหลังเอ่ยกลั้วหัวเราะ ...คนที่คบกันน้ำตาลก็ไม่ใช่ไกล ไอ้เจ เพื่อนห้องเดียวกับเขานั่นแหละ ตบเกรียนมาด้วยกัน กินข้าวมาด้วยกัน นั่งลอกกันบ้านมาด้วยกัน แต่ไม่รู้มันดันไปแอบจีบน้ำตาลตอนไหน พอรู้อีกทีก็ตอนเห็นมันไปนั่งจับมือวันปัจฉิม ม.6 นู้นแล้ว แถมยังตามมาเรียนมหาลัยเดียวกันหลอกหลอนเขาให้เจ็บช้ำอีก
“แต่ก็นะ...ความจริงจะโทษมันก็ไม่ได้หรอก เพราะผมก็ไม่เคยบอกชอบน้ำตาล ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมเหมือนกัน”
อาทิตย์พึมพำปลง ๆ ...ตอนนั้นมันคล้ายเป็นปั๊ปปี้เลิฟ เขาเองก็ปากหมาหยอดมุกจีบเล่นสนุก ๆ กับน้ำตาลมาตั้งแต่เรียนด้วยกัน จนคนถูกแซวคิดว่าเขากวนตีนไปอย่างนั้นเป็นนิสัย โดยไม่รู้เลยว่ามันมีความจริงบางอย่างซ่อนอยู่ พอจะบอกก็ดันป็อดไม่กล้า ทั้ง ๆ ที่ควรพูดก่อนจะโดนเพื่อนตัดหน้าไป หรือตอนนั้นเขาอาจจะยังเด็กล่ะมั้ง เลยไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้
“ผมเข้าใจครับ”
เสียงจากคนข้างตัวที่อยู่ ๆ เปรยบอก ทำให้อาทิตย์ต้องหันมาขมวดคิ้วงง พลางย้อนถาม
“เข้าใจอะไร”
“เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงไม่กล้าบอก”
คำขยายไม่ได้กระจ่าง แต่สำหรับอาทิตย์...มันชัดเจนมากพอที่เขาจะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายจะสื่อถึงอะไร
และน่าประหลาดที่สิ่งนั้นทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งที่ก่อนหน้า เขาก็พยายามจะโยงไปถึงเรื่องเดียวกัน ในใจความคล้ายกัน...
...หากมันกลับแตกต่าง แค่เพราะคนเริ่มพูด ...ไม่ใช่เขา
“ไร้สาระ”
อาทิตย์ตัดสินใจเลือกปิดบทสนทนาโดยไม่รอฟัง เลือกหยิบการ์ดวันแต่งงานเดินลิ่วไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
ทิ้งให้ก้องภพยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ได้แต่ทอดมองตามหลัง พลางถอนใจ ยิ่งเหลือบมาเห็นการ์ดวันแต่งงานที่มีรูปคู่เป็นตัวการ์ตูนเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว ก็ยิ่งตอกย้ำความคิดที่เขาไม่ทันได้ตอบ
...ใช่ ...เขาเข้าใจ
...เข้าใจดีเลยว่าทำไม พี่อาทิตย์ถึงไม่กล้าขยับก้าวไปให้ลึกซึ้งกว่านั้น เพราะมันคงเป็นเหตุผลเดียวกับเขาที่ไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้พี่อาทิตย์มากขึ้น
มันคือความรู้สึกเดียวที่รั้งทุกอย่างเอาไว้…
...ความกลัว ...ที่จะสูญเสียความสัมพันธ์ระหว่างกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
