หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ผมอกหักครับ (จบแล้วครับ)

[คุณหนูไฉไล]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[คุณหนูไฉไล]

เรื่องนี้ผมแต่งเองนะครับ เอาตัวเองเป็นต้นเรื่องนิดหน่อย (แค่เรื่องอกหัก) นอกนั้นยุ้ย ได๋ ล้วน ๆ อ่านเพื่อความบันเทิง

จะลงแบบม้วนเดียวจบนะครับ

ขอความกรุณาอย่าก็อปไปแปะที่อื่นนะครับ หรือจะก็อปไปทำไรนอกเหนือจากอ่านเอง แอบหวงครับ 555+

 

[คุณหนูไฉไล]

ผมอกหักครับ

รักลม ๆ แล้ง ๆ ที่เกิดขึ้นกับน้องของเพื่อน ทำให้หัวใจที่อ้างว้างมานานเกิดเสียศูนย์ขึ้นมา ผมหอบเอาหัวใจที่บอบช้ำกับรักที่หลอกลวงระเหเร่รอนไปพักผ่อนใจที่เกาะเสม็ด ที่ผมเคยไปครั้งนึงกับเพื่อน แต่ครั้งนี้ขอมาคนเดียว ขอมาพักผ่อนหัวใจหน่อยละกันนะ

นั่งรถตู้ที่อนุเสาวรีย์ พร้อมไอพอดทัชคู่ใจ และเสื้อผ้าสองชุด เผื่อเปียกและวันกลับ เดินหงอย ๆ ลงจากรถตู้ปากเกร็ดข้าม Sky Walk ไปฝั่งเซนจูรี่ ซื้อตั๋ว ขึ้นรถ นั่งถอดถอนใจ ไอพอดเล่นเพลงไรมั่งไม่ได้สนใจเลย ผ่านไปกี่เพลงก็ไม่รู้ สมองมันตื้อไปหมด

ผมเลือกไปวันศุกร์ตั้งแต่เช้า และจะกลับวันเสาร์เย็น ๆ เพราะผมทำงานวันอาทิตย์ .. หนีไปรอบนี้ไม่ได้กะไปอะไรมากมาย เงินก็ไม่ค่อยมีหรอก แต่อยากอินดี้ อยากอกหักแบบ MV ไปถึงก็เหมือนคิดผิดถนัด ที่ท่าเรือคนเยอะได้อีก .. มากันเป็นคู่ และเป็นกลุ่ม เรามีอยู่หน่อเดียว เฮ้อ .. เหงากว่าเดิมอีก

เดินลงเรือ ไปนั่งเงียบ ๆ ที่กาบเรือด้านหลัง มองออกไปทางทะเล ไม่อยากสนใจไรทั้งนั้น อยู่ ๆ ไอพอดก็แรนดอมไปที่เพลงเหงา ๆ น้ำตาแม่มไหลมาจากไหนไม่รู้ และไม่รู้ด้วยว่ามันไหล จนกระทั่งมีมือของใครคนนึงยื่นกระดาษทิชชู่ (แบบเช็ดหน้า) มาให้

"ซับน้ำตานะครับ แสบตาเหรอ"

เสียงนั้นดังมาจากด้านข้าง ผมหันมองไปทางมือนั้นก็เจอกับเจ้าของกระดาษ เป็นผู้ชายใส่แว่นดำ เสื้อยืดคอวีสีขาว หน้าเรียวใช้ได้ ปากบาง ๆ ได้รูป ผิวขาวกำลังดี ไม่สว่างไสวจนเกินไปนัก เอาล่ะ ไม่ได้สนใจเค้าหรอกนะ แค่บรรยายให้เห็นภาพเท่านั้นเอง

ผมรับกระดาษมาพร้อมกับความรู้สึกว่าน้ำตาไหลนี่หว่า เลยเอามาซับน้ำตา ก่อนจะหันไปขอบคุณเขา เขาก็ยิ้ม ๆ ให้แล้วยื่นกระดาษให้ผมอีกแผ่น

"ยังไม่แห้งเลยครับ อ่อ แล้วก็น้ำมูกไหลด้วยนะ"

เอ่อ .. ใช่เวลาอายไหม แต่ตอนนั้นผมไม่อายหรอกครับ เหมือนเป็นโรบอท รับคำสั่งก็ทำ ๆ แถมยังเผลอสั่งขี้มูกซะเสียงดัง คนหันมาดูกันค่อนเรือ

"ไม่สบายหรือเปล่าครับคุณ" เจ้าของกระดาษถามครับ

"ไม่หรอกครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับสำหรับกระดาษ"

"คุณมาคนเดียวเหรอคับ" เจ้าของกระดาษถามครับ

"อ่า ครับ มาคนเดียว"

"นัดเพื่อนไว้ที่นี่เหรอครับ"

"ป่าวหรอกครับ ผมมาคนเดียว"

จากนั้นผมก็มองไปยังผืนน้ำอีกครั้ง แต่ .. เรือมันไม่นิ่งเลยแฮะ คลื่นในน้ำก็ชวนเวียนหัวดีจัง

"อึก อึก"

"คุณ คุณเป็นอะไรครับ !!!"

ผมเวียนหัวมาก จำได้ว่าสุดท้ายที่รู้สึกตัวเหมือนจะเซไปทางขวา จากนั้นพอรู้สึกตัวอีกทีผมก็อยู่ในอ้อมแขนของคุณเจ้าของกระดาษซะแล้ว

"คุณ คุณครับ ถึงฝั่งแล้วครับ คุณครับ รู้สึกตัวไหม"

"อ่าาา ครับ เฮ้ย!"

ผมตกใจมากที่พอลืมตาขึ้นมาก็เจอหน้าของคุณเจ้าของกระดาษอยู่ใกล้ซะขนาดนั้น ห่างกันไม่ถึงคืบ เลยรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้เค้าต้องรีบมารับผมอีกครั้ง เพราะพอลุกแล้วก็เซเลย แถมจะล้มทับเขาซะอีก

"คุณ! ไหวไหมครับ เวียนหัวมากมั๊ย นั่งพักก่อนนะคับ"

"อ่าคับ ขอโทษคับ ผม ผม .. เวียนหัวนิดหน่อยครับ แต่ไม่มากเท่าไร แล้วเอ่อออ"

"คุณเวียนหัว ทำท่าเหมือนจะอ้วก แล้วก็เซมาทางผม จากนั้นคุณก็สลบไป ผมเลยจัดให้คุณนอนตักผมจนมาถึงฝั่งนี่ล่ะครับ"

"อ่อ ครับ ขอบคุณมากนะครับ ทั้งเรื่องกระดาษ และเรื่องที่ช่วยดูแลผม ขอบคุณมาก ๆ เลยครับ"

"ไม่เป็นไรครับ คุณ ..."

"ผมชื่อเป้ครับ" ผมบอกชื่อเขาไป

"ครับคุณเป้ ผมกัสครับ" คุณเจ้าของกระดาษชื่อกัสครับ

"ครับ ขอบคุณคุณกัสมาก ๆ นะครับ"

"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เป้เดินขึ้นฝั่งไหวไหมครับ ให้ผมช่วยพาขึ้นไปไหม"

"อ่าา ไม่เป็นไรครับ น่าจะไหว"

ผมลองลุกขึ้นอีกครั้ง เรือโคลงนิดหน่อยแต่ก็พอทรงตัวได้ ค่อย ๆ เดินจับเสาเรือไล่ไป มีกัสคอยประคอง ไต่ขึ้นบันไดขึ้นฝั่งไปได้อย่างทุลักทุเล ทั้งนี้ขึ้นมาได้โดยหัวไม่ทิ่มก็เพราะกัสล้วน ๆ เลยล่ะ ลำพังตัวเองเอาตัวไม่รอดแน่

"ขอบคุณอีกครั้งนะครับกัส ไม่ได้คุณช่วยไว้ล่ะผมแย่แน่เลย"

"ไม่เป็นไรครับเป้"

"เฮ้ย! ไอ้กัส รถจะออกแล้วนะโว้ย" เสียงเพื่อนของนายกัสตะโกนมาครับ ตอนนี้เพื่อน ๆ กัสอยู่บนรถหมดแล้ว มองคร่าว ๆ ก็ 5-6 คน มากันกลุ่มใหญ่เลยแฮะ สายตาทั้งรกมองมาทางเราสองคน จนผมรู้สึกเกร็ง ๆ แฮะ

"เอ่อ กัส ไปเหอะ เพื่อน ๆ รอนานแล้วมั้งอะ"

"ไม่เป็นไรแน่นะครับเป้ ให้ผมไปส่งไหมครับ เป้พักที่ไหนอะ"

"ไม่เป็นไรกัส รีบไปเหอะ ที่พักเราอยู่แถวนี้แหละ เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว เดี๋ยวเราเข้า 7-11 ก่อนนะ"

"เอ่อ กัส .. คือ ปล่อยมือเราได้ยัง"

"อ๊ะ! โทษทีเป้" นายกัส เพิ่งรุ้ตัวเหรอว่าจับมือเราไว้ซะแน่นเลย เลือดไม่เดินแล้วมั้งนี่

"ดูแลตัวเองด้วยนะครับเป้ แล้วมีเพื่อนมาด้วยไหมนี่"

"คือเรา ..."

"เฮ้ยไอ้กัส! พวกกูไม่รอแล้วนะเว้ย"

"เออ ๆ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ ไปก่อนนะครับเป้"

นายกัสปล่อยมือผมแล้ววิ่งไปขึ้นรส แล้วรถก็ออกทันที ผมหันไปทันเห็นฝุ่นกระจายอยู่ไว ๆ แต่ก็ทันเห็นสายตาของกัสที่มองมาเหมือนกัน

[คุณหนูไฉไล]

เฮ้อ .. มาคนเดียวแบบอาร์ท ๆ อารมณ์อกหัก แต่ก็มาโก๊ะกังจะตกเรือแล้วมั้งนั่น นั่งซะกาบเรือ ถ้าไม่ได้กัสล่ะก็แย่เลย นึกในใจแล้วก็เดินไปทาง 7-11 ซื้อของอะไรนิดหน่อย พร้อมคิดถึงกัสไปด้วย

ตอนที่ลืมตามาเจอหน้ากัส ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่แว่นแล้ว หน้าเรียว ๆ ใส ๆ จมูกโด่งกำลังดี ตาโต คิ้วเข้มเวอร์ .. เฮ้อ ~ ถ้าไม่ติดว่าอกหักมาคงได้กรี๊ดใส่เขาไปแล้ว แต่ตอนนี้อารมณ์ต่าง ๆ มันตายด้านมาก และมองคนหน้าตาดีเวอร์แบบนี้ในแง่ลบสุด ๆ อย่าได้เวียนมาเจอะเจอกันอีกเลยนะคนหล่อใจร้าย ไม่เอาแล้วตัวผู้ทั้งหลาย เข็ด !

เข้าไปซื้อของมึนเมาแบบตุ๊ด ๆ (สปาย) มาครึ่งโหล ทิชชู่ทั้งแบบเช็ดหน้าและเช็ดก้น (หมายถึงแบบม้วน ๆ อะ เอาไปเช็ดโน่นนี่ ไม่ได้ไปเช็ดก้นน๊า) ยาอมแก้เจ็บคอนิดหน่อย เพราะเริ่มเจ็บตั้งแต่เมื่อวานละ ก็เล่นร้องไห้เกือบยี่สิบชั่วโมงต่อวัน ข้าวปลากินสิริรวมกันไม่ถึง 1 จานในหลาย ๆ มื้อที่ผ่านมา ไข้มีไหมไม่รู้ แต่ตอนนี้เจ็บคอมาก

เดินออกจาก 7-11 ก็เดินต่อไปยังที่พัก อยู่ทางไปหาดทรายแก้วล่ะครับ กลาง ๆ หาไม่ยากหรอก เช็คอินเข้าห้องแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง เจอระเบียงและสวนน้อยสวย ๆ ดอกไม้สีสดพร้อมแดดยามบ่าย มันช่างดูสดชื่น ร้อนแรง และแผดเผาดีแท้ เทียบกับใจที่ห่อเหี่ยวของผมตอนนี้นี่มันช่างแตกต่างกันดีจริง ๆ หยิบสปายขึ้นมาดื่ม ขวดแล้วขวดเล่า จิบอึกเล็กมั่ง ใหญ่มั่ง มองดอกไม้ มองนกไปเพลิน ๆ น้ำตาก็ไหลมาเรื่อย ๆ พอให้ได้เปลี่ยนรสชาติของสปายบ้าง ไม่ฟูมฟายหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย มันไหลของมัน เหมือนต้องการระบายออกมา

จนสปายหมดไป 6 ขวด ไม่รู้ว่าที่ลุกขึ้นโดยไม่เซนี่เพราะคอแข็งหรือเศร้ามากกว่าเมา (ไม่เมาเท่าไรหรอก เบาหวิว) มองออกไปเหมือนแดดไม่แรงแล้ว ดูเวลาก็ประมาณ 5 โมงเย็น อืม .. ออกไปนั่งเล่นริมหาดดีกว่า ล้างหน้าล้างตาเล็กน้อยก็เดินออกไป เข้า 7-11 หน้าทางเข้าหาด เอาสปายมาจิบแก้คอแห้งอีก 1 ขวด จากนั้นก็เสียค่าเข้า 50 บาท เดินเรื่อยเปื่อยไปถึงชายหาด .. โอ้ว คนเยอะดีแท้ หึ ~ แล้วไงล่ะ คนที่ไม่มีใครต้องการจะเดียวดายก็ไม่แปลก เราจะเป็นดอกไม้สีดำท่ามกลางดอกไม้สีสดก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร สีดำมันก็สีหนึ่งในหมวดหมูสีทั้งหลายไม่ใช่เหรอ และสีดำมันก็ไม่แปลกแยกเมื่อเวลาค่ำคืนมาถึงด้วย

เดินไปทางขวาของหาด ยิ่งเดินไกลไปเรื่อย ๆ ผู้คนก็ยิ่งน้อยลง จนได้ที่ผมก็นั่งอยู่ที่หาดทราย มองไปสุดขอบฟ้า ปล่อยอารมณ์ไปเรื่อย ๆ สปายที่ซื้อมาไม่ได้จิบหรอกครับ วางไว้งั้นแหละ (คิกขุมาก เอาหลอดมาดูดด้วย 555+) นั่งไปก็เริ่มคิดทบทวนถึงความรักที่ผ่าน ๆ มา อารมณ์ว่าอยากให้จบที่นี่ อยากทิ้งหัวใจของตัวเองไว้ที่นี่ ไม่ต้องการมีหัวใจไว้เจ็บปวดอีกแล้ว คิดไปก็ร้องไห้ไป ชีวิตผมมันช่างอาภัพ รักสารพัดรูปแบบที่เจอมาลงท้ายด้วยความผิดหวังทั้งนั้น และครั้งล่าสุดยิ่งเจ็บหนัก หัวใจที่อ้างว้างมานานดันมาเจอรักหลอกลวงเข้าให้อีก ถ้าไม่ติดบ้านล้านกว่า ๆ และคุณแม่ที่ยังเฝ้ารอความสำเร็จของผม ผมคงไม่อยู่หายใจบนโลกใบนี้แล้วล่ะ

ผมนั่งไปเรื่อย ๆ รู้สึกตัวอีกทีน้ำมาถึงมือที่กอดเข่าแล้ว .. ผมลุกขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้มืดแล้วครับ และตรงที่ผมนั่งน้ำก็ขึ้นมาประมาณครึ่งน่องแล้วตอนผมลุก ก็ค่อย ๆ เดินไปทางฝั่ง มองรอบ ๆ ก็มืดได้ใจดีจริง ๆ แต่ไกล ๆ ทางซ้ายที่เดินมาเห็นแสงวิบ ๆ วับ ๆ อยูไกล ๆ คงจากร้านอาหารริมหาดนั่นล่ะ ผมหันมามองที่ความมืดอีกครั้ง พร้อมกับสรุปทุกเรื่องราวที่ได้ระบายผ่านน้ำตาออกมา แล้วบอกตัวเองว่าให้พอแล้วกับสิ่งเหล่านี้ ถ้าพรุ่งนี้สว่างแล้วก็ขอให้ตั้งสติแล้วกลับไปเป็นเป้คนเดิม เป้ที่เฮฮาด่าไฟแล่บ เป้ที่เป็นตัวฮาสำหรับเพื่อน ๆ เป้ที่มองโลกในแง่ดี เป้ที่ไม่โง่ ไม่ให้ใครมาหลอกอีกแล้ว ..

หลังจากทอดถอนอารมณ์และเล่นเป็นนายเอก MV จนสมใจ ผมก็ค่อย ๆ เดินตามแสงกลับไป เริ่มหิวแบบปานกลางไปถึงค่อนข้างมาก พอเริ่มคลายทุกข์ทางใจ ทุกข์ทางกายก็ทำงานต่อทันที

ผมเดินไปยังร้านที่เงียบหน่อย ๆ ตอนนั้นประมาณเกือบห้าทุ่มแล้ว แต่ร้านรวงต่าง ๆ ยังคึกคักอยู่เลย วันศุกร์แห่งชาตินี่เนอะ มองไปยังผู้คนที่มากันเป็นคู่ เป็นกลุ่ม มองความสนุกสนาน อาหารที่น่าอร่อย ได้ยินเพลงที่น่าเต้นซะเหลือเกิน ก็ได้แค่แค่นยิ้มให้ตัวเอง พร้อมหัวเราะหึ ๆ ผมไม่อยู่ในอารมณ์นั้นนี่เนอะ

[คุณหนูไฉไล]

"อ้าวเป้"

"กัส"

"ทานข้าวเหรอเป้ แล้วนี่มาทานคนเดียวเหรอครับ เพื่อนไปไหนล่ะ"

"คือเรามาคนเดียวอะกัส"

"ห๊ะ! มาเสม็ดคนเดียวเนี่ยอะเหรอ"

"อืม" ก็คนมันอกหักนิหว่า

"เอ่อ แล้วกัสมาทานข้าวเหมือนกันเหรอ"

"ช่าย กินเสร็จแล้ว อ้อเป้ นี่เพื่อนกัสนะ คนนี้บอม นี่หนึ่ง หญิง ชาย เนส และตั้มนะ"

"อ่าครับ สวัสดีครับ" ผมกล่าวสวัสดีกลุ่มเพื่อน ๆ ของกัส

"ครับ/ค่ะ" เพื่อน ๆ ของกัสก็ตอบกลับมา

"แล้วเป้กินไรหรือยังครับ ไปเที่ยวด้วยกันไหม เดี๋ยวพวกกัสจะไปผับอีกฟากนึงของเกาะอะ"

"เรายังไม่ได้กินไรเลยอะกัส อืม กัสไปกันเถอะ เราว่ากินข้าวเสร็จเราจะกลับที่พักเลย" ไม่ไหวแล้วเป้ ไข่แฉะหมดแล้ว เง้ออออ

"อืม เอาไงดี" เสียงนายกัสพึมพำคับ

"เฮ้ยพวกมึง ไปกันก่อนเลยปะ เดี๋ยวกูตามไป นั่งเป็นเพื่อนเป้เค้าก่อน"

เอิ่ม กัส ถามกุก่อนไหมว่าอยากได้เพื่อนหรือเปล่า
 
"เออ ๆ ตามมาเร็ว ๆ นะมึง" เสียงหนึ่งในกลุ่มเพื่อนกัสตอบกลับมาแล้วก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปเลยครับ ผมก็อ้าปากค้างพูดไรไม่ออกเลยอะดิ

"เอ่อ จริง ๆ กัสไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราก็ได้นะ" กุอยากติสต์อะเข้าใจปะ

"ไม่เป็นไรหรอกเป้ ท่าทางเป้ก็ดูแย่ ๆ อยู่นะ ตาบวม ๆ จมูกก็แดง แถมมาเสม็ดคนเดียวด้วยนี่ .. กัสว่ามันแปลก ๆ น๊าาา" ว่าแล้วนายกัสก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ พร้อมกับมองมาที่ตาผม เหมือนค้นหาอะไรซักอย่างในนั้น

"บ้าน่า ไม่ใช่ยังงั้นหรอก เราก็แค่อยากมาคนเดียว"

"เค้าว่ากันว่า มาทะเลกับเพ่ื่อนก็คือมาสนุก มากับแฟนคือมาสวีท ส่วนมาคนเดียวนี่ ... เปลี่ยวเหรอครับ 555+"

เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยนายกัส --"

"อืม .. ไม่ใช่ทั้งนั้นล่ะครับ อย่าเดาเลย เอาไรปะกัส เราสั่งอาหารจานเดียวไปอะ สั่งอะไรเพิ่มไหมจะได้กินด้วยกัน"

"ไม่เอาแล้วครับ เมื่อกี้ก็อิ่มจะแย่ แต่นั่งเป็นเพื่อนกินได้นะครับ กลัวเป้จะเหงา"

กุจะเกร็งมากกว่าไหมเมิงมานั่งดูกุกินนี่ ..

"อะ อาหารมาพอดีเลย กินเยอะ ๆ นะครับเป้จะได้โตเร็ว ๆ" กัสพูดล้อ ๆ พร้อมตบหลังผมเบา ๆ แบบว่า .. กุไปสนิทกะเมิงตอนไหนฮะไอ้ตาโต ~

"อืม" ผมก็ก้มหน้าก้มตากินไป ไม่มีรมณ์ตอบโต้มันหรอก ใจบอบช้ำแสนสาหัส แถมไข่เปียกอีก เฮ้อ

"..."

"มีไรติดหน้าเราเหรอกัส"

ก็ไอ้นายกัสนี่สิ มองผมอยู่ได้ จนผมจะกินไรไม่ลงแล้วนี่ (สาบานนะว่าอาย จะหมดจานแล้วนั่น)

"555+ ก็ดูสิเป้ เหมือนไม่ได้กินข้าวมาหลายมื้อเลย จ้วงเอา ๆ ดีนะไม่ติดคอซะก่อน 555+"

เหะ ๆ ก็ไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมาตั้งหลายมื้อนี่ครับ กว่าจะรู้ตัวว่าหิวลากกกกกกก ก็เกือบจะเดินมาไม่ถึงร้านแล้ว

"อืม เอิ๊กกก"

"555+ ตลกอะเป้ 555+"

กำ ชีวิตกุ จบสิ้น ดันเรอซะดังอีกนะ เอาเข้าไปชีวิตเป้น้อย แง๊ ... เค้าอาย

"ขอโทษนะกัส คือมันอิ่มอะ แหะ ๆ"

"555+ ครับ ไม่เป็นไร น่ารักดีออก 555+"

เอ่อ .. เมิงชมผู้ชายว่าน่ารักนี่นะไอ้ตาโต

ผมมองมันแบบตะลึง ๆ มันก็ค่อย ๆ ลดขำลงจนเงียบสนิท ตอนนี้เรามองตากัน แล้วกัสก็พูดขึ้นมาว่า

"ไปเที่ยวกับพวกผมไหมครับ ไปเต้นกัน"

"อืม ไม่ดีกว่าครับ กัสไปสนุกกับเพื่อน ๆ เหอะ ป่านนี้รอกันแย่แล้ว เดี๋ยวเราเดินเล่นอีกนิดหน่อยก็จะเข้าที่พักละ" ช่วงล่างเริ่มแห้งแล้วครับ รออาหารนานอยู่

"แต่ .. เอาไงดี งั้นกัสขอเบอร์เป้หน่อยได้ไหม แลกเบอร์กัน เผื่อเป้มีปัญหาอะไรจะได้โทรหาผมได้ มาคนเดียวด้วยนี่"

"คือ เราไม่ได้เอาโทรศัพท์มาอะกัส"

"ห๊ะ! ไม่เอาโทรศัพท์มา!!"

"อกหักเหรอครับเป้"

ผ่างงงงงงงงง เหมือนโดนหมัดน็อก พอนายกัสทักขึ้นมา น้ำตาผมก็เริ่มรื้น ๆ อีกครั้ง

"ครับ แต่เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ กัสไปหาเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเราจะกลับที่พักละ"

พอดีเด็กเสิร์ฟมาเก็บตังค์ นายกัสดันแย่งจ่ายแถมลากผมออกจากร้านทันที ไม่รอเงินทอนด้วย (เมิงรู้เหรอว่าค่าข้าวเท่าไรน่ะ) กัสลากผมออกมาจากร้านแล้วพาไปที่ริมหาด

"กัสสสสสสส จะพาเราไปไหนอะ" ผมพูดเสียงดังขณะที่มันลากผมออกจากร้าน

"ไปเดินเล่นกันไง"

"แต่ เฮ้ย! ไม่เอา"

"เอาน่าเป้ ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนกัสหน่อยนะ"

"คือ .."

"เป้ครับ เดินเล่นเป็นเพื่อนกัสหน่อยนะครับ" เป้จับผมหันหน้าไปทางเขา พูดพร้อมมองผมด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่ไม่ดุ ผมก็ ...

"..." แล้วมันก็จับมือผม กระตุกเล็ก ๆ ให้ผมเดินตามมันไปครับ

[คุณหนูไฉไล]

เราเดินจับมือกันไปเงียบ ๆ ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาไกล ๆ กับเสียงคลื่น นอกจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเลย

เดินไปได้ซักพัก กัสก็ทำลายความเงียบด้วยการชวนผมคุย

"ทำไมถึงมาเสม็ดคนเดียวครับเป้"

"..."

"ไม่ตอบ อกหักแน่ ๆ"

".. ใช่ครับ เราอกหัก"

"ครับ แต่เป้ก็ต้องมีสติให้มาก ๆ นะครับ ดูสิ นั่งจนท่อนล่างเปียกไปหมด หรือเดินลงทะเลกันแน่เนี่ย"

กำ มันเห็นกางเกงกุด้วยอ่าาาา

"เอ่อ เรานั่งริมหาดไปเรื่อย ๆ อะ แล้วไม่รู้น้ำมันขึ้นตอนไหน"

"อาการหนักนะเนี่ย ถึงกับไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยอะ แล้วก็กินเหล้าเยอะมากเลยใช่ปะ กลิ่นหึ่งเลยเนี่ย"

"เวอร์ละกัส เรากินแค่สปายนะ" มันหึ่งเหรอสปาย ออกจะหอม

"555+ กินจริง ๆ ด้วย เดาไม่ผิดจริง ๆ"

"นี่หลอกถามเราเหรอ!!" ร้ายมากนะนายกัส

"ช่ายครับ เดาว่าน่าจะกิน แต่เหมือนไม่เมาเลย กลิ่นเหล้าก็ไม่มี มีแต่ ... กลิ่นหอมอ่อน ๆ"

เอ่อ .. จมูกเมิงมีปัญหาแล้วล่ะกัส กลิ่นแอลกอฮอร์นะเมิงนะ

มันพูดพร้อมกับทำจมูกฟึดฟัดมาทางผม โน้มจมูกมาที่คอผม (มันสูงกว่าผมประมาณ 10 เซนได้ ผม 171) ผมก็ผงะรีบกระเถิบออกมาทันที

"555+ ทำหน้าตลกอะเป้" ตลกตรงไหน เมิงจะลวนลามกุนะไอ้กัส

"เล่นไรอะกัส ไม่เอานะเราไม่ชอบอะ"

"โอ๋ ๆ ขอโทษค๊าบเป้ ก็เห็นท่าทางซึมมาก ไม่อยากให้เครียดครับ" มันหายกันง่าย ๆ เหรอกัสอกหักอะ

"หึหึ ขอบคุณครับ"

"เป้ครับ อกหักกี่ครั้งก็ไม่ตายหรอกนะครับ ถ้าเป้รักตัวเองมากกว่ารักคนที่เค้าไม่รักเป้"

"..." ผมอึ้งครับ

"ที่เราเจ็บน่ะ เพราะยึดติดกับมันมากไปใช่ไหม เป้ลองคิดดูนะครับ ที่เป้เป็นอยู่ตอนนี้ ใครเจ็บที่สุด ตัวเป้เองใช่ไหม"

"เวลาที่เป้มีความสุข หรือมีความทุกข์ คนที่รับรู้ได้ดีที่สุดก็คือตัวเป้เอง เป้อยากรักษาความสุขให้อยู่กับเป้นาน ๆ แล้วความทุกข์ล่ะ คงไม่อยากให้อยู่กับเป้นาน ๆ หรอกใช่ไหม"

"เป้เลือกที่จะไม่แบกรับมันไว้ก็ได้นะครับ แค่วางมันไว้ หรือทิ้งมันไป แต่ไม่ต้องทิ้งหัวใจไปด้วยนะครับ เก็บเอาไว้นะ ยังมีสิ่งอื่นให้รักอีกมากมาย มีอีกหลายอย่างที่รักแล้วจะไม่ทำให้ทุกข์ใจนะครับ"

กัสพูดมายืดยาว ทุกคำพูดของกัสผ่านเข้าสมองผมหมด กัสพูดช้า ๆ ผมก็ค่อย ๆ คิดตาม จริงสินะ คนที่เจ็บที่สุดก็คือเรา ถ้าเราไม่ทิ้งความทุกข์ออกไปเราก็จะเจ็บ ไม่มีใครทำร้ายเราได้มากเท่ากับเราทำร้ายตัวเองหรอกนะ

[คุณหนูไฉไล]

"เคยมีใครสักคนได้บอกฉันมา
ว่าเวลาใครมาทำกับเราให้เจ็บช้ำใจ
ลองไปเก็บก้อนหินขึ้นมาสักอัน
ถือมันอยู่อย่างนั้นและบีบมันไว้

บีบให้แรงจนสุดแรง ให้มือทั้งมือมันเริ่มสั่น
ใครคนนั้นยิ้มให้ฉัน ถามว่าเจ็บมือใช่ไหม

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ใครมาทำกับเธอให้เจ็บหัวใจ
ก็แค่ให้ก้อนหินก้อนนั้นให้เธอรับมา
เพียงเธอจับมันโยนให้ไกลสายตา
หรือเธอปรารถนาจะเก็บมันไว้

หากยิ่งยอมยิ่งแบกไป หัวใจของเธอก็ต้องสั่น
หากยังทำตัวแบบนั้น ถามว่าปวดใจใช่ไหม

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอรับไว้เอง"

http://www.youtube.com/watch?v=d9D2y-CF1Xo

[คุณหนูไฉไล]

กัสร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง เพลงของโรสนั่นเอง ใช่สินะ ผมหยิบก้อนหินมากำเอง เจ็บ ผมไม่ยอมขว้างมันทิ้งเอง ผมก็เจ็บอยู่อย่างนี้

น้ำตาผมไหลอีกครั้ง ผมเริ่มร้องไห้ และมากขึ้น หนักขึ้น กัสโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขนของเขา ให้ผมซบที่ไหล่เขา น้ำตาผมยังไม่หยุดไหล กัสเอามือของเขาลูบหัวผมเบา ๆ พร้อมปลอบโยนผมไปด้วย

"ร้องให้พอนะครับเป้ เอาความอ่อนแอทิ้งไว้ที่นี่ และกลับไปเป็นเป้คนใหม่ที่ทีหัวใจที่พร้อมจะรักนะครับ"

ผมยิ่งร้องไห้ไม่หยุด รู้สึกถึงความเอื้ออาทรที่ผ่านมาทั้งจากคำพูดและการกระทำของกัส เขาซึ่งเป็นคนแปลกหน้าแท้ ๆ แต่กลับเมตตาผม ให้กำลังใจผม และดีกับผมมาก ๆ

ผมร้องไห้ไปนานเท่าไรไม่รู้ พอรู้สึกตัวอีกทีเสียงต่าง ๆ ก็เริ่มเงียบไปแล้ว มีเพียงเสียงคลื่นที่ยังได้ยิน และก็รู้สึกว่ามือของกัสยังลูบปลอบประโลมผมอยู่เบา ๆ และมือของผมที่กอดกัสแน่นเลย

"กัส ขอบคุณมากนะ" ผมผละออกมาจากกัส แต่เขายังไม่ปล่อยผมออกจากอ้อมแขนนะ

"จุ๊บ" กัสจูบที่หน้าผากผมครับ

"เข็มแข็งนะเป้ กัสเป็นกำลังใจให้นะ"

"ขอบคุณครับกัส"

หลังจากจุ๊บอันน่าสะพรึงของกัส เค้าก็ปล่อยผมให้เป็นอิสระ พร้อมกับดูนาฬิกา

"โอ้ว .. ตีสองแล้วครับเป้ 555+ ร้องไห้นานขนาดนี้เลยเหรอ"

ยังจะมาขำอีกนะ มันน่าเตะไหมเนี่ย

"ขอโทษนะครับกัส เมื่อยแย่เลยดิ เป็นชั่วโมงเลยอะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับเป้ กัสแข็งแรงมาก อุ้มเป้ยังไหวเลยนะ" มันไม่พูดเปล่า ช้อนผมเอาไว้แนบอกเลยเรียบร้อย

"เฮ้ยกัส! ปล่อยเราลงนะ!!"

"เดินเองไม่ไหวหรอกครับขี้เมา เอ๊ย! ขี้แย ให้กัสไปส่งนะครับตัวเล็ก"

"เฮ้ย! ไม่อ๊าวววววว อายเขานะกัส ปล่อยนะ!!"

"จะมีใครล่ะเนี่ย หืม? เค้าไปนอนกันหมดแล้วววว"

"บ้าเหรอกัส คนออกเยอะ ตีสองยังเที่ยวกันอยู่เลย"

"เป้ก็อย่าดิ้นดิคับ แล้วก็อย่าพูด เค้าจะได้นึกว่าผมอุ้มแฟนที่หลับแล้วกลับที่พัก"

"อะไร ใครเป็นแฟนนายอะกัส ไม่ใช่นะ เราเป็นผู้ชายนะ"

"ดูเหมือนจะไม่ใช่นะครับ หึหึหึ เอาน่า ผมไปส่ง พักที่ไหนครับเป้ เดี๋ยวกัสไปส่งให้ถึงเตียงเลย 555+"

"ไม่อาวววววว ปล่อยนะกัส" ดื้นสุดแรงครับ ไอ้บ้า จะข่มขืนกุมั๊ยนิ

"เฮ้ย อย่าดิ้น ไม่เอา อย่าดิ๊นนนนนน"

ผลั๊วะ

"โอ๊ยยยยยยยย" เสียงใคร ?

"โอ๊ยยย กัส เราเจ็บบบบบบบ!!"

"ก็เป้ดิ้นอะ 555+" นั่น ยังจะมาขำกุอีก แล้วใครบอกให้เมิงอุ้มกุล่ะ ทำหน้าหื่นยังกะจะปล้ำกุอีก!

"อูยยย ไม่ต้องเลยนะกัส ก็ทำหน้าแบบนั้นอะ แถมอุ้มเราอีก ไม่ไหวอะ"

"555+ เดินเองไม่ไหวแน่ ๆ แล้วล่ะทีนี้ เมาแถมยังเจ็บสะโพกอีกนะ 555+"

"หยุดหัวเราะเลยนะกัส เพราะใครล่ะ เรา โอ๊ยยย" พอพยายามจะลุกก็ทรุดไปอีกครั้งครับ

"555+ หมดทางหนีแล้วนะครับเป้ เอ .. เอาไงดี ไปนอนห้องกัสหรือไงดีน๊าาา กลับทางไหน พักที่ไหนก็ไม่บอก"

"ไม่ต้องเลย พาเราไปส่งที่พักเรา แค่ทางเข้าเท่านั้นพอ" เรื่องไรจะไปนอนกับมันครับ โคตรจะไม่น่าไว้วางใจ

"555+ ลุกมาสิครับ" นั่น ยิ้มล้อเลียนผมอีก เห็นไหมว่ากุลุกไม่ได้ --"

"ทีนี้ก็ไม่มีข้ออ้างอะไรแล้วนะค๊าบบบ" หน้ามันกวนตีนได้อีกนะไอ้บ้า!

แล้วนายกัสก็มาช้อนผมไปอุ้มอีกครั้ง หมดข้อโต้แย้งโดยสิ้นเชิง ทำตัวเองแท้ ๆ แต่เอ๊ะ! ถ้ามันไม่ทะลึ่งมาอุ้มเราตั้งแต่ทีแรกก็คงไม่เจ็บงี้หรอกเนอะ สรุปคนผิดคือมันใช่ไหมเนี่ย ..?

กัสอุ้มผมมาตามทางที่ผมบอก พอถึงปุ๊บก็วางผมลงไว้ที่เก้าอี้ด้านหน้าที่พัก จากนั้นก็บอกให้ผมรอแป๊บนึง แล้วก็เดินเข้า 7-11 ไป

"อะ นี่ยาทาแก้ปวด นวดสะโพกนะครับ จะได้ไม่เจ็บมาก แต่เอ ทาเองได้ไหมนี่ สงสัยต้องนวดให้ล่ะมั๊งงง"

"อ๊ะ .. ไม่เป็นไรกัส เราทาเองได้ นวดก็ได้นะ เจ็บไม่มากหรอก แต่ อู๊ยยยย" พอจะลุกขึ้นก็เจ็บจนทรุดอีกแล้ว

"มา ๆ ผมทายาให้ดีกว่า ไม่งั้นได้เจ็บตายอยู่ตรงนี้แน่" กัสทำท่าจะทาจริง ๆ เฮ้ย! เมิงจะล้วงกางเกงไปทาตรงนี้เลยเหรอ หน้า 7-11 เลยนะ --"

"เอ่อ กัส พาเราขึ้นห้องก่อนเหอะนะ" จำใจละครับ ไม่งั้นได้นอนตากยุงอยู่ตรงนี้แน่

"หึหึหึ" นี่เมิงคงไม่คิดว่า

"ในที่สุดก็ชวนกัสขึ้นห้องจนได้นะ 555+" ไปตายซะเถอะไอ้กัส

ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ ครับ ด้วยสายตาที่แบบว่า เมิงผิดนะไอ้เวลยังไม่รู้ตัวอีก

"ค๊าบบบ โอ๋ ๆ ไม่ล้อละ ปะ ๆ เอากุญแจมาครับ แล้วห้องชั้นไหนนี่ 1 หรือ 2"

"2 ครับ"

"มะ สบายมาก มาคับตัวเล็กเดี๋ยวกัสจะพาไปสวรรค์ของเรา โอ๊ย!"

ปากดีนัก เลยตีหลังมันแรง ๆ ตอนที่มันอุ้มนี่แหละ ดีนะไม่ปล่อยผมตก ไม่งั้นเจ็บอีกแน่ ๆ

[คุณหนูไฉไล]

ขึ้นมาถึงห้องผม ไขกุญแจเรียบร้อยกัสก็อุ้มผมมาไว้ที่เตียง พร้อมกับมองหาอะไรบางอย่าง

"กางเกงเป้อยู่ไหนอะ" เออ ผมลืมไปเลยแฮะว่าเปียกช่วงล่าง

"เดี๋ยวเราอาบน้ำก่อนดีกว่ากัส มันเหนียวตัวอะ"

"โอเคคับเป้ งั้นเดี๋ยวเราประคองเข้าห้องน้ำนะ ส่วนเสื้อกับกางเกงถอดไว้ข้างนอกเลย เดี๋ยวเข้าไปแล้วถอดเองไม่ได้"

"เอ่อ กัส หยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ"

พอได้ผ้าเช็ดตัวมาปุ๊บ ผมก็จัดการถอดเสื้อก่อนเลย จากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวมารัดเอาให้แน่น ๆ ปลดตะขอกางเกงออกและดันออกอย่างลำบากยากเย็น ก็นั่งถอด แถมสะโพกยังขยับไม่ได้ นิดนึงก็เจ็บจี๊ดดดด ละ

"โอ๊ย กัส ขอยามาทาก่อนได้ไหม เราขยับไม่ได้เลยอะ โอ๊ย!"

นายยกัสยิ้มล้อ ๆ พร้อมกับถือหลอดยามาหาผม แต่ไม่ยื่นให้ผมครับ

"เป้ปลดผ้าหน่อยนะเดี๋ยวกัสทายาให้" หน้าเมิงไม่น่าไว้วางใจเลยกัส

"ไม่เป็นไรมั้งกัสเราทาเองดีกว่า" ไม่ไว้ใจอะ

"เอาน่าเป้ กัสไม่ทำไรเป้หรอกครับ ไม่เอาเปรียบเป้หรอกน๊า ให้เป้ร่างกายและจิตใจสมบูรณ์ก่อนดีกว่า 555+"

ไอ้บ้า!!

"เอาน่ะ เดี๋ยวกัสนวดให้เบา ๆ ยาจะได้ซึมเร็ว ๆ จะได้อาบน้ำเองได้ ไม่งั้นกัสต้องเข้าไปอาบด้วยนะ"

เอาวะ อย่างน้อยก็ดีกว่าแก้ผ้าให้มันเห็นหมดล่ะนะ

ผมเลยยอมให้นายกัสนวดให้ครับ โชคดีที่ไม่ลึกไปถึงก้น แค่ช่วงเอวและหลังเหนือก้นกบ แรก ๆ ก็ใจสั่นครับ ยาเย็นวาบกับมือนุ่ม ๆ แต่อารมณ์นั้นมันเจ็บมากกกกกกก ลืมหมด ทั้งอกหักหรืออารมณ์อื่น นายกัสนวดเบา ๆ คลึง ๆ ให้ยาค่อย ๆ ซึม ซักพักนึงผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบบริเวรที่นวด และเหมือนความเจ็บคลายไปเยอะแล้วด้วย

"เป็นไงครับเป้ ดีขึ้นยัง"

"พอไหวแล้วครับกัส น่าจะลุกได้แล้ว อึ๊บ" ผมลองลุกดูครับ ก็ขัด ๆ นิดนึงแต่ไม่เจ็บจี๊ดเหมือนทีแรกละ

"อ่าา พอลุกไหว คงอาบน้ำได้นะครับ เอางี้ดีว่า แค่ล้างหน้ากับล้างขาก็พอเนอะ งั้นทำงี้นะครับ"

นายกัสตวัดผ้าเช็ดตัวผมให้คล้าย ๆ โจงกะเบน จากนั้นก็พาผมเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวฉีดที่ขาผม จากนั้นก็ถูกสบู่ แล้วล้างอีกที จากนั้นก็แกะปมโจงกะเบน แล้วอ้อมผ้ามาขึงด้านก้น ให้ผมล้างไข่และพวกขาหนีบเอง ซึ่งเป็นส่วนที่ผมไม่ต้องก้มมาก พอไหวอยู่ แต่ก็ระแวงนิดนึงล่ะนะ

"ไม่ต้องกลัวครับเป้ ไม่ดูหรอกครับ ผมบอกแล้วว่าไม่เอาเปรียบคนเจ็บหรอกน๊าาา"

เอาวะ ชั่วโมงนี้ยังไงก็ต้องล้างไข่ เค็มปี๋แล้วมั้ง ช่างมันเหอะ

ล้างเสร็จเรียบร้อยนายกัสก็เอื้อมผ้ามาโอบด้านหน้ามัดปมให้เรียบร้อย จากนั้นก็ให้ผมล้างหน้า แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดที่ลำตัวผมให้อีก ผมก็ยืนอึ้ง ๆ จะขอทำเองก็ .. เริ่มรู้สึกดีซะแล้วสิครับ อ๊ะ ๆ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ รู้สึกดีที่คนทำเจ็บแสดงความรับผิดชอบต่างหาก 555+

เรียบร้อยแล้วก็แต่งตัวครับ นายกัสหยิบกระเป๋ามาให้ ผมก็หยิบเสื้อผ้ามาใส่ โดยนายกัสช่วยใส่กางเกงให้ด้วย (ไม่ใส่ลิงนะ ลำบากลำบน) เสร็จแล้วนายกัสยังนวดให้ผมอีก จนเสร็จก็ตี 4 แล้ว

"ขอบคุณมากเลยนะคับกัสที่ช่วยเหลือเรา ตั้งแต่บนเรือจนถึงตอนนี้ เราเหมือนเป็นหนี้ชีวิตกัสเลยนะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ"

"ไม่เป็นไรครับเป้ กัสเต็มใจช่วยครับ และไม่ถือเป็นบุญคุณด้วยนะ แค่เป้ยิ้มได้ มีความสุข ไม่มีความทุกข์ กัสก็ดีใจมากแล้ว"

"อ่าาาา ครับ" ผมดีใจมากครับ ที่คนแปลกหน้าที่ผมเจอไม่ใช่คนใจร้าย แถมยังดีกับผมจนผมคิดว่าโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอะเจอกับเขา เหมือนเจอยาจากสวรรค์ที่กินแล้วปลดเปลื้องทุกข์ให้หายสิ้น (แต่เจ็บตัวแทนนี่นะ เหอ ๆ ๆ)

"กัส เราว่ากัสนอนกับเราเลยดีกว่านะ อย่ากลับไปเลย มันดึกมากแล้วนะ"

"จะดีเหรอเป้ รบกวนเป้เปล่า ๆ นะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ กัสคงเพลียแล้ว กลับที่พักตอนนี้คงไม่ดีเท่าไรหรอก พักก่อนดีกว่าครับ ถือว่าเราขอร้องก็ได้ ให้เรารบกวนกัสอีกซักครั้งนะครับ ช่วยพักผ่อนทีนะครับกัส นะ"

"ได้ครับเป้ ให้นอนกอดด้วยมั๊ยครับตัวเล็ก"

"เอ่อ .. แค่นอนก็พอมั้งครับกัส"

"555+ คร๊าบบบ เด๋วกัสไปล้างหน้าก่อนนะ เป้นอนก่อนได้เลยครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ หลับได้เลย ไม่ทำอะไรแน่นอน สัญญาครับ"

"อ่าา ครับ" ผมตอบไปเสียงยาน ๆ และเหมือนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว

[คุณหนูไฉไล]

ตื่นมาอีกทีประมาณ 10 โมงครับ งัวเงียมองไปรอบห้องก็ไม่เจอกัสแล้ว พอมองไปที่โต๊ะ เห็นเหมือนแก้วน้ำทับกระดาษอะไรอยู่ เลยลุกขึ้นไปดู .. เออ คลายเจ็บจากเมื่อคืนไปเยอะอยู่เหมือนกันแฮะ

"เป้

กัสกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวก่อนเที่ยงจะแวะมาหาอีกที ขอกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย ยังไงรอไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะครับ อ้อ! คลายเจ็บแล้วใช่ไหมนี่ 555+ กัสแอบนวดให้อีกรอบครับ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ขออนุญาต แต่รับรองว่าไม่ได้ล่วงเกินและไม่ได้แอบดูอะไรเลยครับ จริง ๆ นะ สาบานให้ฟ้าผ่ากลางกะลามะพร้าวได้เลย 555+

เป็นห่วงนะครับตัวเล็ก

กัส"

ข้อความที่กัสเขียนไว้ในโน๊ตครับ

ผมยิ้มให้กับโน๊ตแผ่นนั้น นึกถึงหน้ากัสแล้วก็ยิ้มครับ พร้อมกับน้ำตาแห่งความซาบซึ้งที่ไหลออกมา ผมเหมือนแผ่นดินที่แห้งแล้ง กัสเหมือนหยาดฝนจากสวรรค์ ที่ตกลงมาให้พื้นดินได้ชุ่มฉ่ำอีกครั้ง และมวลบุพชาติ ต้นไม้ใบหญ้าก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ผมเข้าใจแล้วว่าผมควรรักใคร รักอะไร ความรักมันมีได้หลายรูปแบบ แม้แต่รักที่ได้รับจากเพื่อนมนุษย์มันยังทำให้ผมแช่มชื่นได้ขนาดนี้ .. ผมเข้าใจความรักแล้วครับ ความสุขที่ได้รับความรัก ความสุขทีได้ให้ความรัก

ผมตัดสินใจไม่รอเจอกัสอีกรอบ เพราะ .. อะไรไม่รู้สิ เหมือนผมเป็นคนละคนกับเป้คนเมื่อวาน วันนี้ผมเป็นเป้คนใหม่ที่เข้มแข็งขึ้น มีทัศนคติที่ดีกับความรัก (นิดนึง) และพร้อมจะกลับไปเผชิญกับปัญหาที่หนีมันมาแล้ว

ผมเก็บของอันน้อยนิด ทำความสะอาดเนื้อตัวหัวจรดเท้า และไปถึงท่าเรือตั้งแต่ 11 โมงนิด ๆ ลงเรือตั้งแต่ 11 โมงครึ่ง เมื่อเรือออกผมมองมาที่ฝั่งเกาะอีกครั้ง ยิ้มให้กับเสม็ด ขอบคุณที่ให้ผมเอาความทุกข์มาฝากไว้ และขอบคุณเทพเจ้าแห่งเกาะที่ประทานเทวดาองค์โต ๆ มาปลอบประโลมและให้ยาทิพย์กับผม ให้ผมพร้อมกลับไปใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง ผมขอโทษกัสในใจที่ไม่ได้อยู่รอเจอเขา ผมอ่อนแอเกินไปที่จะรับรู้ความรักที่มากกว่าเพื่อนมนุษย์จะรักกันได้ ผมไม่รู้ว่ากัสคิดอย่างไร แต่ผมขอบคุณกัสมากที่ช่วยคนอ่อนแอคนนึงให้เข้มแข็งขึ้นมาได้ในระยะเวลาที่รวดเร็วมาก .. โลกนี้ไม่ใหญ่ แต่ก็คงไม่เล็กจนทำให้เรามาเจอกันได้อีก ผมไม่ได้หนีอะไรมานะ ผมแค่กลับมาใช้ชีวิตปกติของผม ก็เท่านั้นเอง

กลับมาถึงบ้านก็มืดแล้ว เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา ทั้ง Messege เตือนว่ามีคนโทรเข้า Facebook, Line เด้งให้มั่วไปหมด กวาดตาดูคร่าว ๆ ก็ทั้งแม่ น้องสาว เพื่อนฝูง และ .. คนนั้น คนที่ทำให้ต้องระเหเร่ร่อนไปเสม็ด .. ก็กดลบ Notification ทั้งหมด โทรไปหาแม่และน้องสาวบอกว่ายังสบายดี โทรศัพท์เจ๊งไรก็ว่าไป ขึ้น Status ใน Line และ FB ว่าติดต่อได้แล้ว ไม่ได้หายไปไหนนะ และบล็อกคนนั้นออกจากไลน์ พร้อมลบออกจาก FB เป็นอันเรียบร้อย

[คุณหนูไฉไล]

.
.

เวลาผ่านมาสามเดือน นับตั้งแต่ผมกลับจากเสม็ด ชีวิตผมก็วนเวียนอยู่แค่บ้าน ที่ทำงาน ห้างใกล้บ้านยามของหมด ความสุขเดิม ๆ เริ่มกลับมาอีกครั้ง ปัญหาหัวใจจบลงไปแล้ว ไม่เคลียร์เท่าไรแต่ก็ราบลื่นดีในแบบของมัน ในยามที่หัวใจว่างเปล่าแบบนี้ คนนึงที่ผมคิดถึงมากก็คือเทวดาตัวโตที่เกาะเสม็ด .. นึกถึงทีไรหัวใจก็พองโตทุกครั้ง ผมยังคงนึกถึงและขอบคุณเค้าทุกครั้งที่มอบชีวิตใหม่ให้ผม จะไม่ลืมนายเลยนะครับ นายกัส เทวดาตัวโตของผม

[sinyou]

ห๊ะ จบแล้ว?? จบแล้วหรอ ยังค้างอยู่เลย แล้วกัสล่ะ มาต่อเหอะ จบได้ตัดฉับมากอ่ะ 

[xeruoh]

ง่าจบแล้วเหรอ
กัสไม่ได้มาเจอเป้อีกแล้วเหรอ 

แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ
แต่งได้น่ารักดีนะคะ
กัสนี่ แหมม ตอนแรกนึกว่าขึ้นห้องกับเป้หวังฟันซะอีก
 

[Skell_Xiao]

  ฮ้ะ? ม่ายยย แต่น่ารักดีนะเนี่ย -..- 

[blackwidow]

 

[Aomampapeln]

ค้างอ่ะจบจิงๆหรอ?แต่เรื่องนี้ให้ข้อคิดดีนะ

[wi_OoO_wi]

ไม่ได้ผัวก้เอาเมียเต้อะ จะได้ไม่แก่ตายโด่ดเดียว

[kongxinya]

ง่ะ ค้างเงิบเลยยย
ไม่มีตอนพิเศษแบบว่าได้เจอกับกัสเหรอค่ะ

[maykiz]

ค้่างคาเบาๆ แอบเสียดายที่กัสไม่ได้เจอกับเป้ แต่เรื่องก็สนุกดีนะคะ บอกความรู้สึกของคนอกหักและความรักได้ดี

[monoo]

 

[name]

มาต่ออีกซักนิดนึงนะๆๆๆๆ แบบนี้มันคาใจ 

[fongbeer37]

จบแบบนี้ >< มาต่อซักนิดน่ะ

[U_Ton]

  จบเเล้ววววว... เราอุตส่าห์ลุ้นนายกัสเต็มที่เลย เพื่อนมนุษย์ผู้เป็นเทวดา จะมาด้วยความรู้สึกยังไง? เเต่สิ่งที่นายกัสทำให้

ก็เป็นสิ่งที่ดีและวิเศษมากสำหรับคนคนนึง... อาจจะทะลึ่งบ้าง แหย่เล่นบ้าง แต่ก็เพราะเเบบนี้เเหละเลยทำให้ลืมเรื่องทุกข์ใจลง

ได้บ้าง... ซักวันนึง หวังว่านายกัสจะได้โคจรมาเจอเป้อีกครั้ง... ขอให้ฟ้าผ่ากลางกะลามะพร้าว 5555

[AB^Ton^]

หง่ะ งั้นเรื่องนี้ กัส ก้อ อกหักอ่ะเด่ะ

[kamikame]

มันก็แอบค้างนิดหน่อยเน้อออ
แต่ไม่เปงไร
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ

[Hang_Hong]

ชอบอ่ะ น่ารั้ก ^^
อ่านแล้วนึกถึงตัวเองตอนอกหักใหม่ๆเลยแหะ......

[duaen12]

คุณโชคดีจังที่ได้เจอเทวดา เจ็บปวดแค่วันเดียว สาธุขอให้เราได้เจอเทวดาเร็ว ๆ ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮับ 

[raviiib❁]

จบแล้วเรอะ!?!?
สนุกนะคะ เป็นความรักอีกรูปแบบที่ไม่ต้องคบกันก็ได้
มีแค่ความรู้สึกดีๆให้กันก็พอ

อยากได้ตอนพิเศษเบาๆ ฮาาาา