***************************
********************************
*************************************
..."เฮ้ย นอนยิ้มอยู่ได้ เป็นอะไรมากป่าววะ"(ผมเริ่มอายที่ไอ้พี่วินมาจ้องหน้านานๆ)
..." ก็ แบบว่า แบบว่า"(มันทำเป็นอ้ำอึ้ง)
..." แบบว่าไรวะ"(ผมถาม)
..."ก็แบบว่ารักแถบ แบบว่ารักเธอไง"
..."แหวะ แมร่งน้ำเน่าวะ"(ผมเอียนคำพูดของมันจริงๆ ให้ตายเหอะ เน่าสุดๆ)
..."กลับบ้านได้แล้ว กรูจะนอน"
..."กรูขอนอนค้างที่นี่กับมึงได้ไหมอะ"(มันวิงวอน)
..."เรื่องอะไร บ้านมึงก็มี อยู่ใกล้แค่ตูด"
..."นะ นะ กรูอยากนอนกับมึง นะคราบ นะ"(แมร่งทำป็นพูดเพราะ)
เอาไงดีวะเรา เห็นหน้ามันอ้อนทีไรใจอ่อนทุกที และอีกอย่าง แม่คงไม่ว่าอะไร
เพราะมันกับผมโตมาด้วยกัน
..."ได้ ถ้างั้นมึงนอนที่พื้นแล้วกัน เด๋วกรูเอาผ้ามาปูให้"
..."อะไรวะ นอนบนเตียงกับมึงไม่ได้หรอ"
..."มึงอย่ามาเรื่องมาก จะเอาหรือไม่เอา"(ผมยื่นคำขาด)
..."เอาก็ได้ ให้พี่เอาอีกหรอคราบ พี่ไม่ไหวแล้วนะ แต่จะพยายาม 55+"
(ผมไม่น่าพูดเข้าทางมันเล๊ย โดนจนได้)
..."กวนตรีนนักนะมึง กลับบ้านไปเลยไป"
..."ขอโทดคราบ ไม่กล้าแล้วคราบ งั้นเอาผ้ามาปูให้สักทีสิ จะนอนแล้ว"(ดูมัน ชอบยั่ว
ให้โมโห แล้วก็มาลูบหลัง)
..."ถอยไปดิ ขวางอยู่ได้"(ผมตะคอก)
หลังจากนั้นผมก็ปูที่นอนให้มันนอนตรงข้างๆ เตียงผม มานึกๆดู ผมกับมันนี่ก็เหมือน
ส้มตำเหมือนกัน ถ้าไม่เผ็ดก็ไม่อร่อย ถ้ามันไม่กวนตรีนผม ผมก็คงไม่นึกถึงมัน
มาจนทุกวันนี้เช่นกัน
จากนั้นผมก็เดินไปปิดไฟ เพราะว่าได้เวลานอนแล้ว ดึกมากแล้วด้วย
พอปิดไฟเสร็จผมก็เดินกลับไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน
ไอ้พี่วินอาศัยช่วงปิดไฟ กระโดดขึ้นมานอนบนเตียงผม พอผมล้มตัวลงนอน
มันก็คว้าตัวผมไปกอดซะแน่น
..."เฮ้ย! มึงขึ้นมาบนนี้ทำไมวะ เด๋วกรูไล่กลับบ้านเลย พูดไม่รู้เรื่อง"
..."ก็กรูอยากนอนใกล้ๆมึงนิ"(มันกระซิบใส่หูผม)
..."ปล่อยกรูได้แล้วกรูอึดอัด"(ผมพูดดีๆกับมัน เพื่อว่ามันจะปล่อย ถ้าปล่อยผมเมื่อไรนะ
กะจะถีบให้ตกเตียงไปเลย
)
..."เรื่องอะไร ถ้าปล่อยกรูก็โดนมึงถีบตกเตียงพอดี"(แมร่งแสนรู้ซะอีก)
..."ถ้ามึงไม่ปล่อยกรูจะฟ้องแม่กรู ว่ามึงแกล้งกรู"
..."เอาเลย กรูไม่กลัว อย่าดีดดิ้งเลยมึง ขืนดิ้นมากๆกรูจะจัดการมึงอีกรอบ"(มันขู่ผม)
ในใจตอนนั้นถ้าดิ้นต่อสู้ เด๋วมันหาว่าอยากโดนอีก ถ้าไม่ดิ้นก็ต้องนอนให้มันกอด
เอาไงดีหว่า(ถ้าเป็นตอนนี้นะ จะดิ้นซะเลย จะได้โดน55+)
ผมตัดสินใจนอนเฉยๆ เด๋วมันหลับมันก็คงปล่อยมือเอง
ระหว่างที่มันกอดผมข้างหลัง ปากมันก็มาอยู่ใกล้ๆหูของผม จูบบ้าง ไซร้บ้าง
จนผมรู้สึกอ่อนไปทั้งตัว แล้วมันก็พูดว่า
“กรูมีความสุขจังเลย ได้นอนกอดมึง ถึงตอนนี้มึงจะไม่รัก แต่กรูจะทำให้มึงรักกรูให้ได้”
(แมร่งเน่าได้ใจจริงๆ ถ้าส่งประกวดคงได้รางวัลออสการ์ สาขาน้ำเน่าแห่งปี)
ก็อย่างว่า ที่มีอะไรกับมันเมื่อตอนอ่านหนังสือ ผมคิดว่ามันไม่ได้เกิดจากความรัก
แต่เป็นเพราะว่าเกิดจากความอยากรู้ของผม และก็อารมณ์พาไปต่างหาก
แต่สำหรับมัน ผมเดาไม่ถูกว่ามันคิดอย่างไงกับผม จะเป็นรักแท้หรือแค่เหงา ผมก็ไม่รู้
นอนคิดเพลินๆ กะว่าจะให้มันหลับแล้วจะดึงมือมันออก แต่แมร่งกว่าจะหลับโคตรนานเลย ผมดันหลับซะก่อนมันตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รุ
(ไม่รู้ว่าโดนลักหลับอีกรอบรึป่าว)
รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว แต่มันยังนอนกอดผมไม่ปล่อยตั้งแต่เมื่อคืน
และไม่รู้มีอะไรแข็งๆ มาทิ่มหลัง ผมรีบเอามือไปจับทันทีกะว่าจะบีบให้มันสะดุ้งตื่นซะเลย
(โห แข็งปั้กเลย ใหญ่ด้วย แต่ทำไมบีบแล้วมันไม่ตื่นหว่า )
ที่ไหนได้ ไม่ใช่ไอ้พี่วินน้อยซะหน่อย แต่เป็นไฟฉายของผมเอง ที่เก็บไว้ใต้หมอน
(ถึงว่าทำไมแข็งจัง55+)
ผมรีบปลุกไอ้พี่วินตื่น
...”เฮ้ย ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว”
...”ขอนอนต่อได้ป่าววะ กำลังสบายเลย”(มันไม่ยอมตื่น)
...”งั้นตามใจมึง กรูอาบน้ำก่อนละกัน”(ผมรีบลุกไปอาบน้ำ)
...”เออๆ กรูอาบด้วยดิ”
...”ตรีนเหอะ กรูก่อน มึงทีหลัง”
...”อาบพร้อมกับมึงเลยไม่ได้หรอ จะได้ไม่เสียเวลา อายทำไมกรูเห็นของมึงหมดแล้ว55+”(ดูมันพูด)
...”ไอ้เชี่ย งั้นมึงอาบก่อนเลยไป”(ผมยอมให้มันอาบก่อน)
จากนั้นมันก็เข้าไปอาบน้ำ ผมรอจนกระทั่งมันอาบเสร็จ
...”ไอ้เต้ย หยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยดิ กรูลืมหยิบมา” (มึงนี่ถือโอกาสใช้กรูเลยนะมึง)
...”เอ้า เปิดประตูดิ”(ผมเรียกให้มันเปิดประตู)
แทนที่มันจะแง้มประตูรับผ้าเช็ดตัว แต่มันกลับเปิดประตูอ้าซ่าเดินออกมมาซะงั้น
“ไอ้เชี่ย มึงนี่ไร้ยางอายจริงๆ หน้าด้านชิหาย”(ผมด่ามัน)
“แล้วมึงมองกรูทำไมอะ”(มันเถียง)
“ไป ไป มึงรีบเช็ดตัวให้แห้งเลยไป”(ผมไล่มันกลับเข้าห้องน้ำ)
จากนั้นผมมานั่งประมวลภาพที่เห็น คนอะไรวะโคตรขาว หุ่นก็ดี หน้าก็หล่อ
ไอ้พี่วินน้อยก็น่า....(เติมเอาเองนะ 55+) แต่นิสัยมันนิคนละเรื่องกับหน้าตาเลย
ซกมก แถมพร่วงความกวนตรีนมาอีก
พอมันอาบน้ำเสร็จ มันก็นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา (บอกตรงๆ หุ่นดีมาก ห้ามคิดถึงนิสัยมันนะ)
...”ไอ้เต้ย ยืมเสื้อใส่ตัวดิ”
...”อะไรของมึงนักหนาวะ เบื่อจริงๆแมร่ง”(ผมบ่นงึมงำ)
...”เอาตัวนี้ไปแล้วกัน”
...”สีเขียว ไม่เอาอะกรูไม่ชอบ ไม่มีสีแดงหรอ”(ดูมัน เรื่องมากอีก)
...”เออๆ เอาตัวนี้ไปแล้วกัน” (ผมรีบให้มัน จะได้ไปสักที ปวดหัวกับมันจริงๆ)
...”ไปดิ กลับบ้านไปได้แล้ว จะเอาไรอีก”
...”แหม รีบไล่กรูเลยนะ กรูหมดประโยชน์แล้วนิ”(มันทำเสียงเศร้า)
...”แล้วมึงมีประโยชน์ตรงไหนเนี้ยะ ไม่เคยสังเกตเห็น”(ได้ทีเหยียบมันให้จมดิน)
...”เออๆ กรูกลับก็ได้วะ”
หลังจากที่มันกลับ ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัว ลงไปกินข้าว
ระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันได ผมได้ยินเสียงแม่ผมคุยกับใครก็ไม่รู้ ท่าทางสนุกสนาน
นึกว่าใคร ที่ไหนได้ไอ้พี่วินมันมานั่นคุยกับแม่ผมจ้อ เข่าผมแทบทรุดมันตามจองเวรไม่เลิก
...”เร็วๆ หน่อยสิเรา แม่กับพี่วินรอกินข้าวตั้งนานแล้ว”(แม่บ่น)
...”จริงครับแม่ จริงด้วย ผมรอจนแสบท้องหมดแล้วเนี่ยะ”(มันเสริมทันที)
...”ทำไมมึงยังไม่ไปอีกกกกกกกกกก”(ผมเซ็งมากๆ)
...”ก็แม่มึงชวนกรูกินข้าว ไม่เหมือนมึงหรอกใจดำ”
ผมมองหน้าแม่ทันที
...”ไม่ต้องมามองแม่เลย เร็วๆเข้าเถอะ รีบมากิน”
ในตอนนั้นผมคิดน้อยใจที่แม่ผมดูท่าทางรักมันมากกว่าผมซะอีก
สงสัยมันจะมาเป็นลูกแม่ผมอีกคนแน่ๆ (บ้านแตกแหงๆ)
หลังจากนั้นชีวิตก็ดำเนินมาเลยๆ โดยมีไอ้พี่วินตามประกบ สร้างความกวนตรีน
หลอนประสาทเลยมา จนวันนึงก่อนที่จะปิดเทอม
…“วันนี้ทำไมไม่เห็นหัวไอ้พี่วินเลยทั้งวัน มันเป็นไรรึป่าว” (ผมนึกสงสัย)
ว่าแล้วก็ไม่ปล่อยให้ความสงสัยผ่านเลยไป ผมรีบเดินไปบ้านไอ้พี่วิน กะว่าจะถามพ่อมันสักหน่อย
...”พ่อคับ ไอ้พี่วินอยู่ไหม”
...”พ่อคับ”
...”พ่อคับ มีใครได้ยินผมบ้าง”
แต่แล้วก็ไร้เสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น ที่บ้านไอ้พี่วินไม่มีคนอยู่เลยสักคน
ผมเดินกลับไปที่บ้าน เห็นแม่ยืนคุยกับป้าคนนึงแถวบ้าน
ผมได้ยินไม่ถนัด แต่พอจับใจความได้ว่า “ตาเชิดตายแล้ว ตายเมื่อคืนรถชนตาย”
(ใครกันคือตาเชิดที่ป้าคนนั้นบอกแม่ผม ) พอสมองเริ่มลำดับภาพได้ ผมเข่าอ่อนทันที
ก็ตาเชิดคนนั้นก็คือพ่อของไอ้พี่วิน คนที่ผมเพิ่งจะเดินไปหาเมื่อตะกี้เอง
พอแม่เห็นผม แม่รีบชวนผมไปที่โรงพยาบาลเพื่อรอรับศพ
ระหว่างทางผมนึกสงสารไอ้พี่วินมาก เพราะตอนนี้มันไม่เหลือใครแล้ว
พอถึงโรงพยาบาล ผมกับแม่รีบถามหาชื่อของลุงเชิดที่ประชาสัมพันธ์ ว่าอยูตึกไหน
พยาบาลค้นหาข้อมูลได้แล้วก็บอกว่า อยู่ตึกฉุกเฉินชั้นล่าง
ผมกับแม่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง พอถึงตึกฉุกเฉิน แม่ก็ไปติดต่อถามหาเรื่องศพ
ส่วนผมก็เดินตามหาไอ้พี่วิน ไม่รู้มันอยู่ตรงไหน ผมเดินหาทั่วบริเวณตึก
แต่ก็ไม่เจอไอ้พี่วิน เดินหลายรอบจนเมื่อย เหงื่อไหลเต็มตัว ร้อนมาก
ผมเลยเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะล้างหน้าล้างตา ให้สดชื่น
เดินเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึงสามก้าว เห็นไอ้พี่วินยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่หน้ากระจก
...” วิน”
ทันทีที่ผมเรียกมัน มันเงยหน้าขึ้นน้ำตาไหลเป็นทาง
มองมาทางผม แล้วจากนั้นมันก็วิ่งเข้ามากอดผม
…”เต้ย กรูไม่เหลือใครแล้ว กรูไม่เหลือใครแล้ว” (มันร้องไห้และพูดประโยคนี้ซ้ำๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
