หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57)

[GAZESL]

หนูเล็ก!! มีลูกชายซะแล้วคุณพ่อนิดกะตายาม

ชอบตอนจบมากเลยอ่ะ น่าร้ากกก

[NOO~KUNG]

คุณยามสร้างครอบครัว....
อย่าไปทำหน้าดุใส่ลูกน่ะ

[m_pop91]

รอตอนต่อไปครับ

[MunashiiSora]

รอ รอ รอ ~

 

[=นีรนาคา=]

เพิ่งรู้ว่าคุณฉกาจมีมุมน่ารักๆ อย่างนี้ด้วย อิอิ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่าสงสารจังเลยครับ หนูเล็ก ทราบที่ไปที่มาแล้ว
เอาใจช่วยนร้าครับหนูนิดแม่หนูเล็ก ลูกพ่อฉกาจ

[MaRiTt_TCL]

คุณฉกาจที่แท้ไม่ได้เกลียดเด็กแต่กลัวเด็กมองหน้าแล้วร้องไห้นิเอง
น่ารักมากนะคะคุณฉกาจ อิอิ ในที่สุดก็ได้ลูก><หนูเล็ก~

[buff89]

คุณฉกาจแอบเหมือนเด็กที่แม่เพิ่งมีน้องให้อะ น่าเอ็นดูแปลกๆ

[Dee^daY]

ดีใจที่มีเธอ ตัวเล็ก ตัวน้อย ..

[yuyie]

น่ารักอ่า 

[nopkar]

อ่านจบซะที...สนุกมากๆ พล๊อตดีๆ ... ขอบคุณคนเขียนด้วยนะครับบ

รออ่านตอนพิเศษต่อ...

[patchylove]

มารอหนูเล็ก พ่อนิด กะอียามผัก คืนนี้จะมาม๊อยยยยยยย

[PapermintReal]

  เราพลาดหลายตอนเลย มาอ่านอีกที จบแล้วง่ะ
คนเขียนจ๋าา.  มีรวมเล่มไหมง่าาา

[thepopper]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[MunashiiSora]

ยังไม่มาอีกเหรอ ~ 

รอหนูนิดกับผักกาดอยู่น้า ~
อ่อ ! หนูเล็กด้วย > <'

 

[403]

ตอนพิเศษ 2 คนบ้างาน


          ผมละสายจากจากจอคอมฯแล้วนั่งมองกองเอกสารที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มันไม่มีทีท่าว่าจะพร่องลงไปเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นจนผมนึกรำคาญ ใจจริงอยากแบกงานกลับไปทำที่บ้านมาก แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันคงแย่ยิ่งกว่าเก่า เพราะผมคงมัวแต่เล่นกับสองพ่อลูกจนไม่ได้ทำอะไร นึกถึงแล้วหมั่นเขี้ยว อยากฟัดพุงกลมๆให้หายเครียด

          “เอกสารมาเพิ่มอีกสองชุดนะครับนาย” เสียงมรณะของสุทินพูดก่อนที่เจ้าตัวจะมองตาแข็งๆของผมอย่างหวาดๆ ผมไม่ได้โกรธหรอกนะ แต่กินกาแฟจนตาแข็งต่างหาก

          “คุณสุทินกลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมขับรถของบริษัทกลับเอง” ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วคงอยู่เคลียร์งานจนถึงเช้านั่นละนะ

          “ผมขอโทษครับนาย ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเลย...”   

          “คนที่ควรจะขอโทษต้องเป็นผมมากกว่านะคุณสุทิน” ผมพูดยิ้มๆ ตั้งแต่ให้นิดอยู่บ้านเลี้ยงลูก ผมก็ดึงตัวสุทินมาช่วยงานแทน ซึ่งเจ้าตัวก็พยายามได้ดีมาก แม้จะไม่ถนัดเอาเสียเลยก็ตาม

          “เอ่อ นายครับ ผมไม่รู้ว่าคุณหนูเล็กจะชอบไหม คือ...ผมเห็นว่าตัวต่อไม้ชุดนี้เพิ่งออกมาใหม่ คิดว่านายยังไม่ได้ซื้อแน่ๆ ผมก็เลย...”

          ผมมองของเล่นที่อยู่ในมือสลับกับคนซื้อที่เกาใบหูแก้เขิน รอยยิ้มจางของผมถูกส่งไปให้คนที่ยืนเก้กัง

          “นายยิ้มแบบนี้ดูเป็นคน...ใจดีขึ้นเยอะเลยนะครับ” สุทินว่าพลางหลุบสายตาลงเมื่อผมหุบยิ้ม ผมกระแอมไอแล้วตีหน้านิ่ง แต่ในใจนี่เต้นเร่า นึกดีใจ...ตอนนี้หนูเล็กกลายเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านไปแล้ว

          พอสุทินกลับไปผมก็หันมาสนใจงานต่อ รู้สึกไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆที่ได้ยินแต่เสียงนาฬิกาเดินแบบนี้เลย สายตาที่มองจอคอมฯเริ่มล้าเต็มที คิดถึงนิด คิดถึงหนูเล็ก อยากกลับบ้านใจจะขาด แต่...

          อะไรบางอย่างเด้งขึ้นมากลางหน้าจอคอมพิวเตอร์ขัดจังหวะการทำงานของผม ผมรู้สึกหงุดหงิดในตอนแรกที่ได้เห็น แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นล่ะ ผมถึงยิ้มออกแล้วกดรับ video call ทันที

          “ยังไม่นอนอีกเหรอ จะเที่ยงคืนแล้วนะ” ผมพูดกับคนในจอ สีหน้าท่าทางแบบนี้ไม่พ้นพรุ่งนี้ต้องกลับไปง้อแน่ๆ

          “ไหนคุณบอกว่าวันนี้จะกลับบ้านไงครับ” เจ้าตัวไม่ตอบคำถาม แถมยังถามกลับ แสดงว่างอนจริง

          “หนูเล็กนอนแล้วเหรอ” ผมเอาบ้าง คนในจอจิ๊ปาก แล้วทำแก้มพองลม...น่ารักแบบนี้จะให้ผมอดใจไม่แกล้งได้ยังไง

          “ผมรอวันนี้มาเกือบสองอาทิตย์ อุตส่าห์ให้หนูเล็กไปนอนกับลุงทัช แต่คุณกลับไม่มา...ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ” นิดบ่นอุบพลางก้มหน้านานจนผมคิดว่า...นั่นกำลังสงบนิ่งใช่ไหม

          “ผมมีงานด่วนนี่ ดูสิเต็มโต๊ะเลย” ผมอธิบายด้วยเหตุผล พลางหันหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปรอบๆเพื่อแสดงหลักฐาน   

          “เข้าใจแล้วครับ คุณทำงานไปเถอะ” เสียงหงอยๆตอบกลับมา บอกว่าเข้าใจ...แต่เข้าใจจริงๆรึเปล่า

          “โอเคแน่นะ” ผมถามย้ำ เห็นเจ้าตัวพยักหน้าหงึก

          “อย่าเพิ่งปิด video call นะ ผมขอนั่งดูคุณทำงานก่อน...” นิดบอก แม้ผมจะงงๆนิดหน่อย แต่เอายังไงก็เอากัน ผมผละจากหน้าจอหันมาอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงาน สลับกับมองคนในจอที่นั่งเท้าคางมองผมอย่างเอาจริงเอาจังเป็นระยะ บอกให้รีบไปนอนก็ไม่ยอมฟังกันเลย ผมได้แต่ถอนหายใจ...ถ้าเขาง่วงคงหลับไปเองละนะ

          แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆ มันจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด เสียงครางผะแผ่วที่ดังมาจากทางคอมพิวเตอร์นั่นทำให้ผมหันขวับทันที ก่อนจะตาค้างกับภาพที่เห็น

          “ทำอะไรนะนิด!” ไม่ได้ถาม แต่อุทานมากกว่า ภาพมันบอกชัดอยู่แล้วว่าเจ้าตัวทำอะไร...ร่างเปลือยเปล่านั่งแยกขาออกกว้าง มือบอบบางกอบกุมส่วนอ่อนไหวของตัวเอง ใบหน้าที่แหงนเงยพร้อมกับลิ้นที่แลบเลียริมฝีปากกำลังทำให้ร่างกายของผมร้อนผ่าว

          “หยุดเดี๋ยวนี้นะ...” ผมว่าเสียงขรม เมื่อคนในจอไม่ได้สนใจกันเลยแม้แต่น้อย

          “คุณไม่ทำเองนี่ ไม่รู้ล่ะ ผมอดมาหลายวันแล้ว วันนี้จะเอาออก ส่วนคุณ เชิญบ้างานไปคนเดียวเถอะ” นิดพูด มือก็ดึงรั้งไม่หยุด และผมจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าไม่ได้เห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่ข้างๆ

          “นิดไปเอาไอ้นั่นมาจากไหน!” ผมแทบจะเอาตัวกระโจนเข้าไปในจอเสียให้ได้เมื่อเห็นว่านิดพยายามเอาของที่ว่าสอดเข้าไปในร่างกายของตัวเอง ใบหน้าเนียนเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวเพียงเพราะส่วนหัวที่หมุนคว้างหลุดเข้าไป ผมเริ่มนั่งไม่ติดที่แล้วตอนนี้

          “เป้าตุงนะคุณยาม” เสียงหอบเหนื่อยพูดผ่านจอ แต่อะไรก็ไม่น่าสนใจเท่าช่องทางที่ขมิบตอดรัดสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่ไม่ใช่ของของผม ผมตัวสั่น โกรธมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า...มีอารมณ์ร่วม

          “เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ...” ผมพูด พยายามสะกดกลั้นเสียงที่แหบพร่าไม่ให้หลุดรอดออกไป แต่นิดเป็นผู้ฟังที่ดีมาก เจ้าตัวดันแท่งชู้เข้าไปจนสุด แน่นอนว่าสวนทางกับคำพูดของผมทุกทาง!

          “ผมกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ คุณไม่รอดแน่” ผมกล่าวคาดโทษเอาไว้ คนฟังยิ้มยั่ว ร่างกายกระตุกเกร็งเป็นระยะ

          “ก็...รีบ...อือ...กลับมาเร็วๆ...ฮะ...สิ...ครับ...อา” เสียงตอบปนกับเสียงครางแผ่วดังขึ้นแข่งกับเสียงสั่นของอุปกรณ์ ผมมองตามภาพแล้วเอามือลูบส่วนที่ปวดหนึบของตัวเองไปมาเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป ขาขาวแยกออกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผมมีปฏิกิริยาตอบรับ เจ้าตัวส่งสายตายั่วยวนมาสุดกำลัง ก่อนที่จะ...

          “เฮ้ย!”  ผมอุทานออกมาอย่างหัวเสียเมื่อภาพบนหน้าจอหายวับไปกับตา ข้อความมุมล่างขวาที่ปรากฏบนหน้าจอของผมมันบอกว่า... Internet disconnects...

          ถึงตอนนั้นสติของผมไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้วครับ เอกสารอะไรที่หอบมาได้ ผมกวาดเอามาหมด พอเดินมาถึงรถมือก็รีบไขกุญแจเป็นระวิง

          ...ระหว่างทางกลับ ขอให้รถอย่าคว่ำเป็นพอ...

          ไม่รู้ว่าผมรีบขนาดไหน แต่ถึงขั้นถอดสูทถอดเนกไทระหว่างขับรถนี่คงรีบมากจริงๆ ขึ้นมาถึงห้องชั้นสองได้ผมก็เปิดประตูออกอย่างแรง ปกติหนูเล็กจะนอนด้วย แต่วันนี้ไม่อยู่ เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรีรออะไรทั้งนั้น ผมสาวท้าวเข้าไป หวังจะดึงสิ่งนั้นออกจากร่างของคนที่นอนบิดเกร็ง แต่ยังช้าเกิน เพราะนิดปลดปล่อยความสุขของตัวเองออกมาต่อหน้าต่อตา...นั่นทำให้ความทุกข์ของผม...บังเกิด

          “อ๊ะ!” คนใต้ร่างผวาเฮือกเมื่อผมกระชากดิลโด้ออกอย่างแรง ผมโยนมันไปที่มุมห้อง ลงน้ำหนักตัวพอประมาณเพื่อทับตัวคนด้านล่างไม่ให้หนีไปไหน

          “ไปเอาไอ้ของบ้าๆนี่มาจากไหน” ผมถาม กดเสียงต่ำ ส่งสายตาไม่พอใจออกไป ซึ่งเจ้าตัวคงรับรู้ได้

          “คะ...คุณจิตซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นครับ...คะ...คุณจะทำอะไร ผะ...ผมไม่เอาแล้ว พอแล้ว” นิดพูด มือก็พยายามดันตัวผมออก แต่เสียใจด้วยนะ

          “ดีมากไหม ดิลโด้น่ะ” ผมถามประชด ริมฝีปากดูดเลียขบกัดไปทั่วอกของคนด้านล่าง

          “กะ...ก็ดีนะครับ มะ...หมุนได้ด้วย...อ๊า! คุณยามเบาๆสิครับ!” นิดร้องเสียงหลงเมื่อผมกระแทกตัวเข้าไปสุดแรง คำตอบพาซื่อนั่นทำให้ผมนึกโมโหยิ่งกว่าเก่า หยดน้ำตาของเจ้าตัวถูกกลั่นออกมาเป็นสาย ผมใช้มือเกลี่ยออกให้อย่างอ่อนโยน แต่ส่วนล่างสอดใส่เข้าออกไม่ยั้ง

          “ของผมก็หมุนได้นะ ถึงใจกว่าด้วย” ผมพูดหอบ แล้วพลิกตัวคนด้านล่างให้หมุนกลับเอาหลังชนอก คนโดนกระทำฟุบหน้าลงกับหมอนก่อนจะครางลั่น มือจิกเกร็งกับผ้าปูที่นอนจนยับย่น

          ผมเปลี่ยนท่า ทิ้งตัวลงนอนซ้อนข้างหลังเพราะไม่อยากให้นิดใช้เข่าแบกรับน้ำหนักมากจนเกินไป แผ่นหลังขาวเนียนล่อตาล่อใจจนอดไม่ได้ที่จะขบกัดให้เกิดรอย มือของผมบีบคลึงไปทุกสัดส่วน ลอบมองคนด้านหน้าที่ตัวสั่นคลอนเพราะแรงกระแทก เจ้าตัวหันใบหน้ามามองกัน สายตายั่วยวนที่ส่งผ่านมา ทำให้ผมอดแปลความหมายเอาเองไม่ได้ว่า...นิดอยากให้ทำรุนแรงขึ้น...

          “เป็นไง ดีกว่าไหม” ผมถามปนหอบ กระชับสะโพกถี่รัว นาบตัวลงทาบทับพร้อมกับก้มลงกระซิบข้างหู ดวงตาปรือปรอยจ้องมองมา ก่อนจะกระซิบตอบจนใจผมเต้นรัว

          “แท่งเย็นๆ...สู้เอ็นอุ่นๆไม่ได้หรอกครับ”

          .

          .

          .

          เราร่วมรักกันจวบจนถึงเช้า ใครบางคนสลบคาอกผมไปแล้ว ผมเลยตัดสินใจถอดถอนท่อนเนื้อออกจากร่างของนิด คราบคาวมากมายพร่างพรูออกมาตามแรงดึง ผมก้มลงจูบคนหลับอย่างรักใคร่ ก่อนจะอุ้มแล้วพาไปล้างตัวในห้องน้ำ

          หลังจากจัดการธุระอะไรเสร็จสรรพ ผมพานิดมานอนบนเตียงที่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ ที่นอนว่าหอมแล้ว คนหลับกลับตัวหอมฟุ้งยิ่งกว่า ผมจัดการทายาตรงช่องทางที่บวมแดง ทาครีม ทาแป้งจนทั่วตัว แล้วจึงค่อยสวมเสื้อผ้าให้ ผ้านวมผืนหนาถูกดึงปิดจนถึงอก ผมเช็คดูอาการของคนหลับ กลัวว่านิดจะมีไข้ขึ้นมาตงิดๆ

          ผมจัดการเก็บกวาดของในห้องให้เข้าที่ มองไปรอบๆ สายตาพลันไปหยุดอยู่ที่แท่งชู้พลาสติกนั่น เห็นแล้วนึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที...ใบหน้าของภูมิจิตลอยเข้ามาในความคิด เจอตัวนี่จะกระทืบให้

          ผมมองคนบนเตียงที่นอนหลับด้วยความเพลีย ตัวผมเองรู้สึกเพลียเหมือนกัน เพราะยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน อยากนอน ติดอยู่ที่ว่าซัดกาแฟไปหลายแก้วจนตาแข็ง และผม...ต้องไปรับหนูเล็ก

          ผมเดินไปตามทางเดิน เสียงหัวเราะคิกคักของปู่กับหลานดังแว่วมาแต่ไกล พอเดินถึงก็เห็นคนสองคนนั่งอยู่บ่นแคร่ใต้ถุนบ้าน มีสุนัขอีกหนึ่งตัวนั่งเฝ้าพร้อมกับกระดิกหางยิกๆตามเสียงหัวเราะ

          “หนูเล็ก” ผมทักอย่างอารมณ์ดี ร่างอ้วนจ้ำม่ำหันมามอง ปรบมือแปะเรียกผม แล้วจะคลานเข้ามาหา แต่ติดที่ใครบางคนชิงอุ้มหนูเล็กดักหน้าผมเสียก่อน

          “พ่อ...” ผมพูดเสียงแข็ง นึกเบื่อที่ต้องมาเถียงกับชายชราตรงหน้า ถ้าได้พาหนูเล็กมาที่นี่แล้วอย่าหวังว่าจะพาออกไปได้ง่ายๆ

          “หนูนิดไปไหน ทำไมไม่ลงมา” พ่อพูดพร้อมกับพาตัวหนูเล็กออกห่าง เหอะ ผมรู้ทันหรอกนะ

          “นิดไม่สบายครับ” ผมเดินเข้าหา ดักทุกทาง มือก็เอื้อมไปรอให้พ่อส่งหนูเล็กมาให้ แต่เจ้าตัวดันเฉไฉแกล้งเดินหนี ส่วนเจ้าโซ่ก็เดินพันแข้งพันขาของผม ไม่ยอมให้เข้าถึงตัวหนูเล็กได้ง่ายๆ

          “เดี๋ยวพ่อขึ้นไปดูหนูนิดกับแกด้วยดีกว่า พ่อเป็นห่วง” ว่าเสร็จก็จ้ำไม่รอ จนผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียกให้หยุดฝีเท้า

          “พ่อ!”

          ไม่เพียงแต่พ่อกับหนูเล็กเท่านั้นที่ชะงัก ตัวผมเองก็ด้วย อยากจะตบปากตัวเองเสียจริงที่เผลอพูดเสียงดังต่อหน้าลูก

          “อย่ามาใช้มุกนี้ ส่งลูกมาให้ผมได้แล้ว ผมจะได้ไปดูแลนิดต่อ” ผมลดเสียงลง บ่นอุบจนแทบไม่ได้ยิน แต่พ่อรู้ เพราะเขาเดินกลับมาแล้วคว้ามือหนูเล็กมาตีแขนผมดังแปะจนเจ้าตัวน้อยหัวเราะชอบใจ

          “ดา ดา” พ่อส่งหนูเล็กมาให้ มือน้อยๆคว้ามาเกาะที่ไหล่ของผม...ผมยกคนตัวเล็กขึ้นสูง ก่อนจะเอาหน้าฟัดพุงกลมๆเล่นให้ชื่นใจ แล้วเดินไปด้วย

          “อ้าวๆ เดินไปเล่นไปอีกหนึ่งชั่วโมงจะเดินถึงบ้านใหญ่ไหมวะ” พ่อพูดไล่หลัง แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ

          พอมาถึงห้อง หนูเล็กก็ร้องออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนที่นอนหลับอยู่  ผมค่อยๆวางหนูเล็กลงบนเตียงเบาๆ พอเจ้าตัวเป็นอิสระได้ก็คลานเข้าหานิดทันที

          “อือ คุณยาม...พอแล้ว” นิดครางออกมาพลางเบี่ยงตัวหลบหนูเล็กที่ปีนป่าย ผมอ้อมไปอีกด้าน ดันตัวคนพ่อพร้อมกับจับตัวคนลูกไว้ กลัวจะตกเตียงกันทั้งคู่

          ผมจับหนูเล็กวางแหมะลงบนอกของคนนอนหงาย หนูเล็กก็คลานเอาแก้มไปแนบกับคนที่นอนละเมอไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว

          “คุณยาม...พอได้แล้ว จะตายอยู่แล้ว”

          “เฮะ...” หนูเล็กชะงักกับเสียง หันหน้ามาทางผมพลางเป่าน้ำลายออกมาเป็นฟอง

          “ยำ ยำ”

          หือ

          “เฮะๆ ยำ...ยำ อะ...” ผมไม่เข้าใจนักว่าลูกพูดอะไร เลยได้แต่เอาผ้าอ้อมเช็ดน้ำลายออกให้

          “ยำอะไรลูก” ผมว่าแล้วอุ้มหนูเล็กขึ้นแนบอก อ้อมมาอีกด้านของเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนพร้อมกัน หนูเล็กคลานมาหยุดตรงหน้า มือเล็กๆเอื้อมมาจับจมูกของผม ออกแรงกำเบาๆแล้วคลายออก

          “ยำ ยำ” ผมหน้านิ่วคิ้วขมวด ยำอะไรของเขา

          “อือ คุณยาม”

          “อั๊ย...ยำ ยำ” หนูเล็กปรบมือแล้วพูดตามคนละเมอ ถึงตอนนั้นผมเพิ่งจะรู้เรื่อง

          “อ้อ หนูเล็กจะเรียกคุณยามตามพ่อนิดเหรอ หือ” ผมลูบหัวที่ใหญ่กว่าฝ่ามือของผมนิดหน่อยอย่างเอ็นดู

          “ยำ!” หนูเล็กส่งเสียงตอบหนักแน่นจนผมนึกขำ เรียกยามก็ดีเหมือนกัน เวลาเรียกพ่อ ผมกับนิดจะได้ไม่งงว่าลูกเรียกใคร

          “โอเค คุณยามก็คุณยาม จะได้ไม่งงนะ”

          “เฮะๆ...” ผมยิ้ม ทอแววตาอ่อนโยนส่งไปให้เขารับรู้ และคงจะนอนยิ้มอยู่อย่างนั้น ถ้าสายตาไม่มองเลยไปเห็นกองเอกสารข้างหลังเสียก่อน ผมถอนหายใจหนัก งานไม่เสร็จอีกแล้ว...   

          “โตแล้วต้องมาช่วยคุณยามทำงานนะรู้ไหม”

          “ด้า!” ผมหัวเราะร่วนกับท่าทีตบปากรับคำนั่น คนสองคนที่นอนเคียงข้างอยู่บนเตียงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโชคดีและมีความสุขมากที่สุดในโลก...แขนยาวๆของผมยืดออกไปคว้าตัวคนรักที่นอนหลับพร้อมกับลูกชายเข้ามาตระกองกอด ผมก้มลงจูบหน้าผากเหม่งของคนทั้งคู่ แล้วให้คำมั่นสัญญากับตัวเองในใจ

          ...ผมจะรัก และดูแลพวกเขาไปตลอดชีวิต... 

...................................................................

สำหรับคนที่สอบถามเรื่องรวมเล่ม ถ้ามีอะไรยังไงจะแจ้งอีกทีนะคะ (ถ้าได้รวมเล่มจริงจะแต่งตอนพิเศษต่ออีก 10 ตอน ฮ่า) ขอบคุณที่สนใจค่ะ

 

[doll@love]

อรั้ยยย ฟินนะเร่มากกกกกมาย

[AfternoonTea]

นิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

นิดทำอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรร 

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยอ่านตอนนี้แล้วไข้ขึ้น นิดสุดยอดจริงๆ 55555 

[LEO]

โอ้วววววว นิดร้อนแรงมาก.  ชอบๆ

อ่อๆ นี่คือที่มาของคุณยำ นีีี่เอง

แอบลุ้นคุณจิต กับ พี่เชน คงมันน่าดู มวยคู่เอกเลยล่ะ

[Anyann]

คุณนิดแก้ปัญหาบ้างานได้ตรงจุดมาก

เล่นเอาคุฯยามเปลี่ยนจากบ้างานมาเป็นบ้าเมียเลย 555555

[patloom]

เอิ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หูตาลายหมดแล้ว หวานเกินอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบ

[PapermintReal]

   รอร่วมเล่มมมมมม

[moredee]

ตายอย่างสงบกับคุณนิดแบบเวอร์ชั่นยั่ว"ขึ้น"
คุณจิตต้องถูกใครบางคนลงโทษฐานทำให้คุณนิดใจแตกชิมิคุณยำ

[minipuri]

ยำๆๆ 

น่ารักมากกกก ><

[BeeRY]

ชอบตอนนี้มากกกกก ครอบครัวสุขสันต์
น้องหนูเล็กก็น่ารัก เป็นเด็กอารมณ์ดีด้วย หลงทั้งพ่อนิด ลูกหนูเล็กเลยสินะ คุณยำ

[why yyy]

ยั่วขนาดนี้ใครจะทนไหวกันล่ะ? คุณยามก็นะ!!

[powvera]

อร๊ายยยยยยยยยยย         

วิธีของคุณนิดี่แก้คงามบ้างานของคุณฉกาจได้ผลชงัด

คุณฉกาจถึงได้รีบกลับบ้านโดยไม่มีอิดออด  คริคริ         

[whitefang]

หนูน้อยน่ารักมากกก ชอบที่เรียก ยำๆๆ ๕๕๕

[GETIIZ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณนิดดดดดดดดดดดดดดดยั่วไปไหวแล้ววววว
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

คุณยำนี่คือคุณยามจริงๆด้วยซิ 5555555555555
หนูเล็กเรียกตามคุณนิด กร๊ากกกกก

ขอให้เป็นครอบครัวที่มีความสุขตลอดไป

[bun]

น่ารักทั้งพ่อทั้งลูกเลย