หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57)

[petite-human]

อิฉกาจ

[Arancia]

น้ำตาไหล สงสารคุณนิด ฉกาจ นายก็ทำตัวเองนะ ทำเหมือนไล่เค้า แต่ก็ห่วงแล้วก็มาตามหาอยู่ดี ทำไมไม่ดีกันตั้งแต่ตอนที่อยู่บ้านหละ เด๋วจะมาเสียใจทีหลังอย่างนี้ตลอด

ปล พี่เชน เรารู้นะว่านายจะทำอะไร ร้ายที่สุดอะ คนนี้

[MayMaMee]

คำพูดสุดท้ายของคุณป้าทำปริ่มเลยค่า

[maru]

โซ่น่ารักดีนะเนี่ย เชนรู้อะไรหรือเปล่านะนั่น

[krappom]

นิดจะกลับมาเดินได้แล้วใช่มั้ย
 

[greensoda]

คุณฉกาจกลายเป็นกระทิงเปลี่ยวเลย สมน้ำหน้า 
คุณนิดเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว รีบๆหายเร็วๆน้า   
พี่เชนยกนิ้วให้พี่เลยจริงง แกล้งเพื่อนได้น่ากลัวมากก   

[Noo_Patchy]

วันนี้อียามจะมามั๊ยยย 

[403]

วันนี้อียามจะมามั๊ยยย 

วันนี้ยามไปเข้าเวร ออกเวรอีกทีเช้าวันอาทิตย์นะคะ 55 

[kokilolylove]

ขนาดโนดราม่า น้ำตาผมยังไหลเลย

[phenomintna]

ตอนหน้าเค้าจะดีกันใช่มั้ย 

[zelesz]

ป้อมมาขอโทษก็ดีแล้ว เข้าใจที่ทำไปทุกอย่างเพราะรักนิด
แล้วเมื่อไหร่คุณฉกาจจะมารับนิดซักทีหนออ

[mellowshroom]

ชอบคุณเชนจัง คุณทำอะไรถูกใจไปซะหมด คิคิ

[saruttaya]

 โกดคุณฉกาจแย้วววว

ไม่ยอมมาาาาา

[Irishmmm]

แอร้ยยยย เพิ่งได้มาอ่านอีกแล้ว สองตอนผ่านไป ไม่รู้จะเพลียอะไรดี 

แต่ไม่ชอบที่ฉกาจ ด่าคุณนิด ว่า 'ใจดีเกินไป'
เอ่อ ขอโทษนะ ก็ไม่ใช่เพราะความใจดีของคุณนิดเหรอ ที่ทำให้แกตกหลุมรักเขานะ ห้ะ 
ความใจดี ใจอ่อน เป็นนิสัยของคุณนิด แต่เอ็งรับไม่ได้ แล้วจะมาให้เขาเปลี่ยน เห้ย ง่ายไปป้ะ?
ไม่ใช่หน้าที่ของคนรักกัน ต้องพยายามเข้าใจกันเหรอ อีฉกาจจจ หาาาาา

ปล่อยเป็นกระทิงบ้าไปค่ะ หึ ให้มันรู้ซะบ้าง
แม่ยกอย่างเรา เข้าข้างนายเอกเสมอ 555555555 โบกธงเชียร์คุณนิด

[day9day]

รอ รอ รอ
 

[zabzebra]

ว่าจะดราม่าเรื่องคุณนิด แต่เรื่องป้าตัดหน้าดราม่ากว่าอีก

โอยย มาต่อเลย อย่าหายไปนานนนนนนนนนนนนน

[blanchet]

สงสารคุณนิด คนที่เห็นจริงแล้วคือคุณฉกาดแน่ๆเลย
คุณนิดเค้าไม่ได้ตั้งใจนี่นา หายโกรธเถอะนะะ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะ

[love2you]

แฮ่...

ไปเล่นสงกรานต์นานไปหน่อย กลับมาอีกทีได้อ่านซะจุใจเลย ชอบมว๊ากกก~

แต่ว่านะ อยากให้ผักกาดกับคุณนิดเข้าใจกันเร็วๆ อ่ะ สงสารคุณนิดเกิน ชีวิตนี้อะไรจะซวยแล้วซวยเล่าได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ เฮ้อ...

[saruttaya]

คุณยามจะมาเมื่อไหร่น้อออออ

ดราม่าอีกเยอะมั้ยอะ 

[manami_01]

 

จะลงแดงตายเพราะอยากรู้ความเป็นไปของคุณฉกาจ

หลังจากนิดหนีออกมาแล้ว หึหึ คงซะใจพิลึก หึหึหึหึ....

[oaw_eang]

แอบงงนิดๆ

[yaninjinna]

คุณนิดคะ...

สมน้ำหน้า ค่ะ

[repilca]

เพิ่งมาอ่าน  สนุกมากกกก

ให้กำลังใจ คนแต่ง คุณป้าปากระถาง แล้วก็น้องนิด

ส่วน น้องผักที่หลายๆๆคนเรียก ก็ขอให้เปลี่ยวต่อไป 

แต่แอบอยากเห็นอิพี่เชนหัวหมุนมั่งอ่ะ นิดหนีออกจากบ้านอีกร้อบเหอะไปเงียบๆๆ  อยากจะรู้ว่าถ้าหายไปจริงๆๆ น้องผักกับพี่เชนจะเป็นยังไง  (อินี่โรคจิต)

 

[Zam_Zammy]

อ่านทันเเล้ว  ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครเลย หรือสงสารพี่เชนดี งานหนักนะนั่น 555
ไอ้เงาที่นิดเห็นเเล้วจำได้นี่เป็นอิผักกาดจริงๆใช่ป้ะ แต่พอลืมตาพี่เชนเข้ามาแทน
แล้วคุณป้า น่าสงสาร กว่าจะรู้ เค้าก็อยู่ในความทรงจำเราแทนเเล้วเนอะ

อิป้อม 

[phenomintna]

มาปูเสื่อรอค้าบบบบบบบบ มาวันนี้ ใช่มั้ย

[wi_OoO_wi]

คุณยามมมมมมมมมมมมมมมมมม

ลงเวรนานล้ะม้างงงงงงงง

สายๆวันอาทิตย์ล้ะนะ

[403]

ตอนที่ 22 # ผิดที่ผมเอง


          ผมไม่มีสมาธิทำงานเพราะใจมันมัวแต่พะวงคิดถึงใครบางคนที่อยู่ที่บ้าน ปกติก็คิดถึงอยู่ทุกวันแต่วันนี้ผมกลับคิดถึงเป็นพิเศษ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูภาพหน้าจอครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพคู่ที่ถูกแอบถ่ายโดยปกติแล้วมันทำให้ผมอารมณ์ดีได้ตลอด แต่ไม่ใช่เวลานี้

          “เป็นบ้าอะไรของแก ทำหน้าซึมกะทือซังกะตายอยู่ได้ทุกวัน ฉันเบื่อแล้วนะยะ ช่วยกลับมาทำหน้าตาเหมือนคนหน่อยได้ไหม ไม่ใช่ทำหน้าบูดเป็นตูดศพแบบนี้” เสียงแวดๆที่ดังขึ้นข้างหน้าทำเอาผมต้องกุมขมับแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ

          “วันนี้ลาครึ่งวันไม่ใช่รึไง”

          “อ๋อ ไล่เหรอยะ”

          จริงๆก็อยากจะบอกแบบนั้น…

          “ฉันรอพี่อาร์มมารับย่ะ” ปัดพูดจบไม่ถึงห้าวินาที ประตูห้องทำงานของผมก็ถูกเปิดออกเบาๆ ผมมองพี่อาร์มเอาตัวแทรกเข้ามาตามช่องว่างของประตู มือก็ลูบหลังเด็กทารกบนบ่า ถ้าจำไม่ผิดอายุน่าจะประมาณหกเดือนได้

          “ว้าย น้องพลอยของแม่ ไหนๆ มาหอมแก้มทีสิคะ” ปัดรีบปรี่เข้าไปหาร่างจ้ำม่ำนั่น หอมแก้มแรงๆจนผมคิดว่าเด็กต้องร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บแน่ๆ แต่ก็ไม่ เมื่อทั้งแม่และลูกต่างพากันหัวเราะคิกคัก

          “ไหนน้องพลอยยิ้มหวานให้คุณอาหน่อยสิลูก” พี่อาร์มบอกลูกสาวพลางชี้ไม้ชี้มือมาทางผม เห็นเด็กมองตาม มองหน้าผม ก่อนจะเบ้ปาก แล้วร้องไห้จ้าออกมา...นี่แหล่ะนะ ผมถึงเกลียดเด็ก

          “โอ๋ๆ อย่าไปมองมันลูก ไม่ร้องๆ เดี๋ยวกลับบ้านไปแม่ให้ดูการ์ตูนเจ้าหญิงล้างตานะคะ” เหอะ นี่ผมหน้าแย่ขนาดนั้นเชียว...

          “ฉกาจมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า หน้าตาท่าทางดูซีดเซียวไปเยอะเลยนะ” พี่อาร์มถาม ผมยังไม่ทันจะตอบ ใครบางคนดันมาชิงตัดหน้าตอบแทนตัวผมเสียก่อน

          “พอดีน้องนิดเขามีผัวใหม่ค่ะพี่ หน้ามันเลยกลายเป็นศพแบบนี้”

          เอาเข้าไป...

          เหมือนพี่อาร์มจะรู้ว่าปัดพูดเล่นเลยหันมายิ้มแหยๆให้ผมแทน ผมนึกในใจนะว่าดีแล้ว ที่ให้พี่อาร์มเลี้ยงลูก ถ้าปัดเป็นคนเลี้ยงเด็กต้องโตขึ้นมาปากจัดเหมือนแม่แน่ๆ ไม่รู้ว่าพี่อาร์มทนอยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไง

          นิดเหมือนกัน...ทนอยู่และอยู่ทนจนผมเองเริ่มทนไม่ไหว อยากจะปริปากคุยด้วยหลายครั้งหลายหน แต่มันยังไม่ถึงเวลา...

          “พี่ขอลางานปัดครึ่งวันนะ เดี๋ยวจะพาน้องพลอยไปหาหมอ” พี่อาร์มบอกอย่างสุภาพ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มรับให้ มองภาพผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กทารกแล้วมีใครอีกคนเดินอยู่ข้างๆ... แวบหนึ่งผมเห็นภาพตัวเองกับ...นิด รอยยิ้มถูกจุดขึ้นในใจ นิสัยแบบนิดคงชอบเด็กน่าดู

          “เฮะ...”

          เสียงเล็กๆดังขึ้น ก่อนจะแผดเสียงร้องไห้ดังไปทั่วห้องทำงาน เมื่อสักครู่พี่อาร์มหันหลังกลับ เลยทำให้น้องพลอยหันมาประสานสายตากับผมอย่างจัง ท้ายที่สุดพี่อาร์มเลยแก้ปัญหาโดยการเดินถอยหลังออกจากประตู และนั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำให้ตัวผมรู้ว่า...ผมเกลียดเด็ก

          Rrr!

          ผมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าพ่อโทรมา ปกติพ่อจะไม่โทรมาหาผมในเวลาทำงานแบบนี้ถ้าหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ และนี่...คงเป็นเรื่องสำคัญ

          “ครับพ่อ” ผมรับสาย ใจคอไม่ค่อยดีนัก

          “แกพานิดไปที่ทำงานด้วยรึเปล่า”

          “เปล่านี่ครับ” จะมาได้ยังไง ในเมื่อผมไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว

          “นิดหายตัวไป พ่อ...”

          “อะไรนะครับ!” ผมหลุดเสียงพูดออกไปทันทีแบบไม่เชื่อหูตัวเอง หายตัวไป...หายไปได้ยังไง!

          “พ่อหาดีแล้วรึยัง!” ชั่ววินาทีนั้นแม้จะควบคุมสติได้ แต่ตัวผมกลับสั่น มันต้องมีอะไรผิดพลาด นิดยังอยู่ในบ้านนั่นแหล่ะ แต่ทุกคนแค่หาไม่เจอ...

          “พ่อหาดีแล้ว ไม่เจอเลย เจ้าโซ่ก็หายไปด้วย”

          ไม่จริง...

          โลกของผมดำมืดไปชั่วขณะ ก่อนที่ผมจะรีบพรวดพราดออกจากที่ทำงาน ไม่สนมันแล้วว่างานยังเหลือคั่งค้างอีกเท่าไหร่ ตอนนี้ในหัวมันวนเวียนอยู่กับคำถามที่ว่า นิดหายไปไหน...

          ผมบอกให้สุทินช่วยขับรถตามหาอีกแรง ส่วนผมก็ขับรถอีกคันของบริษัทออกมา ในใจของผมสันนิษฐานเอาไว้ว่า โซ่ต้องไปกับนิดแน่ๆ เพราะมันเป็นหมาที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครยกเว้นคนในบ้าน เรื่องที่แอบหนีหายออกไปข้างนอกนี่ไม่เคยมี ยกเว้นจะมีคนพามันออกไป...

          ไอ้เชน!

          ชื่อของมันผุดขึ้นมาในหัวเป็นคนแรก ต้องเป็นไอ้เชนแน่ๆ มันเป็นคนเดียวที่เข้านอกออกในบ้านของผมได้ และเป็นคนที่ไอ้โซ่ค่อนข้างจะคุ้นเคย... และมีแค่มันคนเดียว ที่ผมสงสัยที่สุดในตอนนี้ ผมจึงรีบโทรหามันทันที

          “มี’ไรวะ” น้ำเสียงติดจะรำคาญตอบกลับมาเมื่อมันกดรับสาย

          “มึงทำกายภาพให้นิดอยู่รึเปล่า” ผมถามในประเด็นที่ตัวเองไม่ได้อยากรู้ ไอ้เชนมันเป็นคนฉลาดเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว การถามมันตรงๆอาจไม่ใช่เรื่องที่ดี ถ้าผมยิ่งกระวนกระวาย มันก็จะยิ่งแกล้งผม เพราะฉะนั้น ผมต้องทำเป็นไม่รู้ไว้ก่อนว่านิดหายตัวไป

          “ไม่ได้เข้าไปนี่ กูโทรบอกนิดแล้วนะว่าวันนี้กูไม่ว่างเข้าไป นิดไม่ได้โทรบอกมึงเหรอ” ไอ้เชนว่า ผมนึกสะท้อนใจ นิดจะโทรบอกผมได้ยังไง ในเมื่อ...เราไม่ได้คุยกัน

          “แล้วตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน” ผมถามมัน ไม่ได้ไว้ใจอะไรมันนักหรอกนะ

          “กูยังอยู่ที่ศูนย์อยู่เลย มึงมีอะไรรึเปล่าวะ”

          ถ้ามันอยู่ที่ศูนย์จริง ตอนนี้ผมคงแอบแวบไปดูที่บ้านมันได้สินะ มีอยู่ทางเดียวคือมันต้องพานิดไปซ่อนที่บ้านแน่ๆ เพราะทางศูนย์เขาคงไม่มีทางให้สุนัขเข้าอยู่แล้ว

          “ไม่มีอะไร กูแค่ถามเฉยๆ” ผมบอกก่อนจะวางสายมัน แล้วรีบตะบึงรถไปที่บ้านไอ้เชนทันที

          .

          .

          .

          “สวัสดีครับแม่” ผมทักทายหญิงสูงวัยที่เดินมาหา

          “อ้าว ฉกาจเองเหรอลูก แม่ก็นึกว่าใคร เอ...มาหาลูกเชนรึเปล่าจ้ะ เจ้าตัวไม่อยู่บ้านนะ” 

          “เหรอครับ” ผมแสดงสีหน้าเหมือนไม่เคยรู้มาก่อน พลางกวาดสายตาไปรอบบริเวณบ้าน มันเงียบเกินกว่าที่จะมีใคร และถ้านิดอยู่ที่นี่จริง ผมต้องได้ยินเสียงไอ้โซ่เห่า มันจะเห่าแล้วออกมารับทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงรถของผม แต่นี่...ไม่มี

          “มีอะไรรึเปล่าลูก เข้าบ้านก่อนไหม”

          ผมส่ายหัว ก่อนจะถามออกไปเลยตรงๆ

          “วันนี้ ไอ้เชนได้พาใครมาที่บ้านรึเปล่าครับแม่”

          “เอ...ไม่มีนี่จ้ะ”

          คำว่าไม่มีทำให้ใบหน้าของผมหดเหลือสองนิ้ว ใจกระวนกระวายหนักกว่าเดิม ถ้าอย่างนั้นนิดออกไปกับใคร

          Rrr!

          ผมกดรับโทรศัพท์แทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าสุทินโทรมา

          “นายครับ ผมเจอรถเข็นคนไข้ของคุณนิดจอดทิ้งไว้ครับ!”

          อะไรนะ...

          ผมวางสายแล้วรีบละล่ำละลักบอกลาคุณแม่ ก่อนจะขับรถไปยังจุดที่สุทินว่าทันที เขาบอกว่าเจอรถเข็นของเจ้าตัวจอดทิ้งไว้ แล้วคนล่ะ...คนหายไปไหน!

          “ว่าไงคุณสุทิน” ผมหายใจหอบ เหมือนคนวิ่งมาร้อยเมตร ก่อนจะรุดหน้าเข้าไปใกล้รถเข็นทันทีที่ได้เห็น ตัวของผมชากับสิ่งที่พังยับเยินอยู่ตรงหน้า แต่ทว่า

          “ไม่ใช่...นี่ไม่ใช่รถเข็นของนิด ตรงที่จับมันจะมีรอยถลอก ผมจำได้ว่ามันครูดกับสะพานตอนที่งมขึ้นมาจากสระ แต่คันนี้ไม่มี เห็นไหม” ผมสำรวจ แล้วหันไปบอกสุทิน สีหน้าของผมยังไม่คลายความเครียด ตรงกันข้าม ผมกลับเครียดหนักกว่าเดิม หากออกไปแล้วนิดเกิดอันตรายผมจะทำยังไง

          “ผมว่านายกลับไปรวมตัวกับคนที่บ้านก่อนดีกว่านะครับ เผื่อจะเจอเบาะแสอื่น” สุทินบอก ผมเลยตัดสินใจตามนั้น

          แต่พอผมกลับบ้านไป ทุกคนที่ออกตามหาเอาแต่ส่ายหัว เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ตอนที่นิดหายไปกับไอ้ป้อม แต่ไม่ใช่...มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อีก

          ผมเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นล่าง ห้องที่ผมไม่ได้ย่างกรายเข้ามานานนับเดือน ความอบอุ่นยังแผ่ซ่านอยู่ในห้อง แต่ใจของผมกลับหนาวเหน็บ ความอบอุ่นไม่ได้ช่วยอะไร ถ้าในห้องนี้ไม่มีนิด

          ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน คว้าหมอนที่นิดเคยนอนหนุนมากดจมูกสูดดมกลิ่นหอม กลิ่น...ที่ผมชอบ กลับเป็นกลิ่นเดียวกันที่ทำให้ผมรู้สึกปวดหนึบไปทั่วร่าง นิดหายไปไหนกันแน่

          “มีอะไรอีกวะ” ผมอดรนทนไม่ไหว ต้องโทรไปหาไอ้เชนอีกรอบ

          “ไอ้เชน...นิด...หายตัวไป”

          “หา!”

          “มึงช่วยกูตามหาเขาหน่อยได้ไหม” ผมเค้นเสียงออกไปอย่างยากลำบาก พยายามไม่ให้มันสั่นเครือที่สุดเท่าที่จะทำได้

          “มึงใจเย็นก่อนนะ นิดออกไปกับไอ้ป้อมรึเปล่า”

          ผมส่ายหัวกับตัวเองเมื่อคนปลายสายถามกลับมา มันไม่มีทางที่นิดจะออกไปกับไอ้ป้อมได้แน่

          “กูกระทืบมันจนเกือบตาย ตอนนี้มันยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย...”

          “ไอ้เหี้ย ใครสั่งใครสอนให้มึงเป็นคนอย่างนี้วะ” เสียงไอ้เชนด่ากราดกลับมา

          ผมรู้ ว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ผมผิดเองที่เอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลทั้งมวล

          “กระทืบทั้งทีทำไมไม่เอาให้ตายไปเลยวะ”

          คือ...

          “เดี๋ยวกูไปบ้านมึงเดี๋ยวนี้เลย มึงต้องใจเย็นๆนะ มันไม่มีอะไรหรอก เชื่อกู”

          ผมเฝ้าภาวนา หวังให้เป็นอย่างที่มันว่า แม้จะมองไม่เห็นหนทางข้างหน้าเลยก็ตาม...

          .

          .

          .

          ประมาณสองชั่วโมงถัดมา ไอ้เชนก็มาถึง ตอนนี้พวกเรานั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ละคนมีสีหน้าวิตกกังวล ต่างคนต่างเงียบเพราะจนปัญญา เราหาเบาะแสอะไรเกี่ยวกับนิดไม่ได้เลย

          “โทรศัพท์ล่ะ นิดโทรหาใครเป็นคนสุดท้าย” เสียงได้เชนถาม

          “โทรหา...กูเอง เมื่อตอนต้นเดือน แต่กูไม่ได้รับ” ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นอาชญากรที่ค่อยๆคายความผิดออกมาทีละน้อย ใช่ ผมผิดเอง...ตลอดเวลาที่นิดเอาแต่คิดถึงผม ผมกลับแกล้งทำเมิน ไม่สนใจเขา

          “แล้วนิดเอาอะไรติดตัวไปบ้าง” คราวนี้พ่อถามขึ้นมาบ้าง ผมเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะตอบออกไปเสียงแผ่วเบา

          “ไม่มีเลยครับพ่อ”

          พ่อถอนหายใจยาวเมื่อได้ฟังคำตอบจากผม นิดไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลยจริงๆ แม้แต่รองเท้า ก็ไม่ได้ใส่ไป นั่นยิ่งทำให้ผมเป็นห่วง

          “นี่แหล่ะนะ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วเป็นยังไง พ่อเตือนแกแล้ว”

          ผมคิด ผมคิดดีแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้ต่างหาก

          “มึงสองคนเวลามีปัญหาทำไมไม่ยอมพูดคุยกันดีๆวะ เอาแต่ทำร้ายกันอยู่ได้” ไอ้เชนบ่นออกมาอย่างหัวเสีย และทุกคนต่างพร้อมใจพากันส่ายหัว แต่ทำไม...ไม่มีใครเข้าใจจิตใจของผมบ้าง

          “มึงรู้ไหม นิดเหมือนเป็นดวงใจของกูทั้งดวง ยิ่งกูทำร้ายเขา กูก็ยิ่งเจ็บไม่แพ้กัน กูแค่อยาก...”

          “เจ็บขนาดทนไม่ไหวเลยต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่กลับบ้านกลับช่อง...แล้วมึงนึกถึงคนที่เขารอมึงกลับมาบ้านบ้างไหม กูไม่แปลกใจเลยทำไมเมียมึงถึงหาย”

          ผมยังอธิบายไม่ทันจบ ไอ้เชนก็ชิงด่าผมเสียก่อน ไม่เป็นไร ผมจะไม่อธิบาย เพราะต่อให้ผมพูดอะไรออกไป ก็ไม่มีใครยอมเข้าใจผมอยู่ดี แต่ก็จริงอย่างที่ไอ้เชนพูด และเป็นอย่างที่ไอ้เชนบอกทุกอย่าง ผมทนไม่ไหวอย่างที่มันบอกจริงๆ ทนไม่ไหวที่จะเห็นหน้าตาปวดร้าวของนิด ทนไม่ไหว จนเขา...ก็ไม่ทนผมเหมือนกัน

          “เอาล่ะ พ่อว่ารอเวลาให้ครบหนึ่งวันก่อน มันอาจไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิดก็ได้”

          ผมแค่นยิ้มอย่างข่มขื่น ใช่ ไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิด...แต่ร้ายแรงกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ไม่ว่านิดจะออกไปไหนด้วยตัวเอง หรือมีใครพาตัวไป ก็ไม่ดีสักอย่างสำหรับผมในตอนนี้

          “ทุกคนไปพักผ่อนเถอะครับ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีที่อ่อนแรง

          “แกจะไปไหน...พ่อว่านอนพักก่อนดีกว่าไหม พรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งความ แล้วช่วยกันออกตามหาอีกที”

          นอนพักเหรอ...ตราบใดที่ยังหานิดไม่เจอ ผมคงไม่สามารถข่มตาตัวเองให้หลับลงได้...

          .

          .

          .

          วันผ่านเดือนผ่าน ผมเริ่มสิ้นหวังเข้าไปทุกที แม้ว่าจะแจ้งความ หรือทำอะไรก็ตาม ผมก็ไม่เคยเจอนิดเลยแม้แต่เงา

          “แม่ครับ...ลูกชายอีกคนของแม่...คนรักของผม...เขาหายตัวไป ฮึก...ผมพยายามตามหาเขามาแล้วทุกที่ แต่ไม่เคยเจอเขาเลย...แม่ต้องช่วยผมตามหาเขานะ ช่วยพานิดกลับมาบ้านเราทีนะครับ”  เสียงแหบพร่าขาดๆหายๆของผมพร่ำเพ้ออยู่กับรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ น้ำตาของผมไหลอาบ เมื่อทนกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหว ตลอดระยะเวลาเกือบเดือน มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อจนแทบบ้า

          เสียงบดเท้ากับพื้นไม้ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบปาดน้ำตาออก ตีสีหน้าเป็นปกติให้ดูแนบเนียนที่สุด เมื่อพ่อเดินมาตบบ่าผมเบาๆ

          “เชนมาหาลูกนะ รออยู่ที่บ้านใหญ่” ผมพยักหน้ารับ วางรูปของแม่ไว้ที่เดิม ก่อนหันหลังกลับผมมองรูปท่านก่อนจะพูดกับแม่ในใจ…

          ‘ผมไม่อยากเป็นแบบพ่อ ที่ต้องจากกับแม่...ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก เพราะฉะนั้น แม่อย่าใจร้ายกับผมเลยนะ’

          แต่ละย่างก้าวของการเดินจากบ้านเล็กไปบ้านใหญ่มันช่างยากลำบากสำหรับผม เพราะตอนนี้เรี่ยวแรงของผมหดหาย พยุงตัวเองให้ยืนตรงๆได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

          “มึงโอเคนะฉกาจ” เสียงไอ้เชนทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

          “ไม่โอเค” ผมกล้าพูดเลย ทุกวันนี้ผมเหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆ

          “มึงกินข้าวบ้างรึเปล่าวะ” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ มันเลิกคิ้วถาม ทำสีหน้าประมาณว่าไม่เข้าใจ

          “แล้วนิดล่ะ นิดกินข้าวบ้างรึยัง...กินเยอะไหม นอนยังไง อยู่ที่ไหน ลำบากไหม...คิดได้แค่นี้กูก็กินอะไรไม่ลงแล้ว” เสียงติดแหบของผมตอบออกไป ต้องกระแอมไอเป็นระยะเพื่อให้มีเสียงออกมาจากลำคอ

          “มึงมันบ้า ไม่กินข้าวแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปตามหาเขา”

          ใช่ ผมมันบ้า แต่ผมไม่ฟังเสียงมันหรอกนะ ปล่อยให้มันยืนบ่นต่อไป ผมเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะมาถือแล้วเปิดออกอ่านอย่างเนือยๆ จากที่เคยไปทำงานที่บริษัท ตอนนี้ผมต้องหอบงานมาทำที่บ้าน เพราะผมรอ...รอเผื่อว่านิดจะกลับมา

          ผมจรดปากกาลงลายเซ็น แต่แฟ้มนี้มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ...แผ่นกระดาษบางอย่างถูกสอดไว้ในแฟ้ม ผมค่อยดึงออกมาดู ก่อนจะเบิกตาค้าง ตัวชา แทบสิ้นสติกับภาพที่เห็น มันเป็นภาพของนิดเอามือกุมหัวด้วยความเจ็บ คราบน้ำตาเกรอะกรังเต็มใบหน้า ที่สำคัญทั้งตัวของนิดเต็มไปด้วยเลือด!

          ‘ถ้าไม่อยากให้มันตาย ส่งเงินมาให้กูสามร้อยล้าน แล้วห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น กูจะฆ่ามันทันที!’

          ใจของผมกระตุกวูบกับข้อความที่ได้อ่าน ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้!

          “มีอะไรวะ” ไอ้เชนเดินมากระชากรูปถ่ายออกจากมือของผมไปดูเองกับตาเมื่อเห็นผมไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง มันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

          “มึงใจเย็นก่อน อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่านิดอยู่ที่ไหน ดูสิมันเขียนที่อยู่ไว้” มันปลอบ แต่ผมใจเย็นต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

          “กูจะเอาเงินไปให้มันเดี๋ยวนี้เลย!” ผมรีบลุกขึ้นแทบจะทันทีทันใด หากไม่โดนคว้าไหล่เอาไว้ก่อนตัวคงปลิวไปถึงรถแล้ว

          “มึงอย่าบุ่มบ่ามสิวะ มีสติหน่อย เดี๋ยวนิดได้โดนมันฆ่าจริงๆหรอก” ไอ้เชนกระซิบเสียงเครียด จริงสิ...ผมต้องห่วงความปลอดภัยของนิดก่อนเป็นอันดับหนึ่ง

          “แล้วจะให้กู...ทำยังไงบ้าง” ตอนนี้ผมทรมานเต็มที

          “มึงต้องแอบเข้าไปในบ้านหลังนั้นตอนกลางคืน แล้วมึงจะได้เจอนิดสมใจอยาก” ไอ้เชนบอก ผมเห็นดวงตาของมันแพรวระยับชอบกล มันคงมีแผนสำหรับจัดการเรื่องนี้อยู่ในใจแล้วอย่างแน่นอน

          .

          .

          .

          ผมนึกว่าไอ้เชนจะบอกแผนการเพื่อเป็นการเตรียมตัวบุกบ้านหลังนั้นในคืนนี้ แต่ไม่เลย ซ้ำมันยังปล่อยให้ผมมาคนเดียวอีก แต่ผมไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว ทันทีที่พานิดออกมาจากบ้านได้ ผมจะกระทืบมันให้จมดิน!

          ผมจอดรถเทียบที่หน้าบ้านหลังดังกล่าว ความรู้สึกแปลกๆผุดขึ้นมาในสมองตั้งแต่ตอนที่เลี้ยวเข้าซอยมาแล้ว บ้านละแวกนี้ ไม่น่าจะเป็นที่ซ่องสุมของโจรเรียกค่าไถ่ได้...มันดูมีราคาเกินไป

          “ชี่...เงียบไว้นะโซ่” ผมส่งเสียงบอกไอ้โซ่ที่ถูกผูกไว้กับเสาหน้าบ้าน มันแกว่งหางไปมาเมื่อเห็นผม ตัวมันเองอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี ผมนึกว่ามันจะถูกทารุณกรรมอะไรเสียอีก โจรก็รักหมาเหมือนกันนี่ แต่กับนิด...ทำไมมันถึงทำอะไรโหดร้ายได้ลงคอ ยิ่งคิดยิ่งโมโห

          ผมผลักประตูออกเบาๆ นึกสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่ได้ล็อก ทางมันจะสะดวกขนาดนี้เชียวหรือ และยิ่งได้เห็นเครื่องเรือนราคาแพงภายในบ้าน ผมว่ามันไม่ใช่แล้ว...มันไม่ใช่บ้านโจร แต่เป็นบ้านคน...ต้องเป็นบ้านคนแน่ๆ

          ผมลดไฟฉายลงทันทีที่หาสวิตช์ไฟกลางบ้านเจอ แสงไฟสว่างวาบทันทีที่ผมกดเปิด มันมีประตูอยู่สองทาง ผมเลือกบานที่อยู่ทางขวามือ ค่อยๆเดินไปเปิดออกเบาๆ เห็นใครบางคนนอนคุดคู้อยู่ที่เตียง ผมเผลอยิ้มด้วยความดีใจ บางทีอาจจะเป็นนิด

          มือสั่นๆของผมค่อยๆแหวกผ้าห่มออก ใจเต้นตึกตักจนแทบระเบิดก่อนที่จะ...

          “เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆร่างที่นอนนิ่งกระเด้งตัวพรวดขึ้นมา ตัวของผมผงะถอยไปกับพื้น คนที่ลุกขึ้นมาค่อยๆเบือนใบหน้ามาทางผมช้าๆ แล้วยกยิ้มให้...มันไม่ใช่ใบหน้าของนิด และไม่ใช่ใบหน้าของใครที่ไหน มันคือ...

          หน้าเหี้ยๆของไอ้เชน!

          “มึงสนุกมากใช่ไหมไอ้ชั่ว!” ผมปรี่เข้าไปเอาด้ามไฟฉายฟาดหัวมัน แต่ไม่โดน เพราะมันเอามือปัดป้องสุดกำลัง เสียงหัวเราะระรื่นที่ปกติจะดังกว่านี้ กลับถูกกลั้นเอาไว้

          “เบาๆ เดี๋ยวนิดตื่นแล้วเรื่องใหญ่นะมึง” มันบอกแล้วยังไม่หยุดขำแต่ผมนี่สิหยุดมือทันที

          “กูจะดัดนิสัยเขา แต่ดันมาเจอมึงตลบหลังดัดนิสัยคืนจนได้” ผมบอกแล้วหัวเราะออกมาฝืดๆ ตอนนี้แค่รู้ว่านิดปลอดภัย ผมก็ดีใจแล้ว

          “พากู...ไปหาเขาทีได้ไหม” ผมพูดออกไป ร่างกายพลันอ่อนเปลี้ยขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้านวล หากไม่ได้เห็นคงขาดใจตายลงเดี๋ยวนี้

          ไอ้เชนไม่พูดอะไร ได้แต่เดินนำผมออกไปจากห้อง แล้วตรงเข้าไปเปิดประตูของอีกฝั่ง ผมมองตาม เห็นร่างของคนที่คิดถึงกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ใบหน้าน่ารักของเขา ผมจดจำมันได้ดีไม่มีวันลืม และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ฝีเท้าของผมขยับเข้าไปชิดข้างเตียงทีละน้อย ก่อนจะค่อยๆหมดแรงทรุดนั่งอยู่กับพื้น น้ำตาของผมไหลออกมาด้วยความตื้นตัน

          ดีใจ...ดีใจมากเหลือเกิน

          “นิดสบายดีใช่ไหม” ผมกระซิบถามไอ้เชนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มันครางตอบรับในลำคอ ผมพึงใจกับคำตอบพลางเอามือไล้ไปตามโครงหน้าของคนหลับอย่างทะนุถนอม

          “ผอมลงนะ” ผมบอกออกมา ใจจริงคือพูดกับคนหลับ แต่ไอ้เชนดันตอบผมกลับมาเสียได้

          “มึงผอมลงกว่าเขาอีก”

          ดีแล้ว ดีแล้วที่มันบอกแบบนั้น ผมคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่ หากทำให้นิดดูแย่ หรือลำบากกว่าตัวผม

          “เอาไง จะพาเขากลับบ้านไหม” ไอ้เชนถาม ผมอยากพานิดกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยใจแทบขาด แต่ถ้าพากลับไป ก็ต้องเข้าสู่วังวนแบบเดิมอีกแน่

          “เขาชอบอยู่ที่นี่รึเปล่า” ผมฝืนใจถามออกไป

          “ก็ไม่เลวนัก” ไอ้เชนตอบพร้อมกับไหวไหล่

          “กู...อยากให้นิดอยู่ที่นี่ต่อ มึงช่วยดูแลเขาแทนกูได้ไหม” ถ้านิดอยู่กับไอ้เชน สภาพจิตใจต้องดีกว่าอยู่กับผมแน่นอน

          “ทำไม ยังดัดนิสัยไม่พออีกเหรอ”  ไอ้เชนถามพลางกลั้วเสียงหัวเราะ

          “ใช่ จนกว่าเขาจะเลิกร้องไห้เพื่อกูได้ กูถึงจะพอใจ” ผมตอบกลับไป คำตอบที่จริงจังของผม ทำให้ไอ้เชนเลิกทำเป็นทีเล่นทีจริง

          “ถึงตอนนั้นกูว่าเขาคงเลิกรักมึงแล้วล่ะ”

          ผมรู้ดี...

          “ไม่เป็นไร เขาจะไม่รัก กูไม่ว่า ขอแค่ให้นิดรู้จักรักตัวเองบ้างก็พอ...”

     
          ▲อ่านตอนที่22#ผิดที่ผมเอง(ต่อ)▲

................................................................................


         

[moredee]

ถ้ามีหญ้าอีกกำนะ  เจ๋งเลย

[pilar]

รออ่านความทุกข์ทรมานของอิคุณฉกาจ
หึๆๆๆๆ ฮิ ยะ ฮ่าๆๆๆ

[dog]

 “กระทืบทั้งทีทำไมไม่เอาให้ตายไปเลยวะ”
หมอเชน แร๊งงง!!!
เป็นคนที่ชัดเจนมากค่ะ
ไรเตอร์ค๊า จบคู่หลักนี่เมื่อไรขอคู่ให้หมอเชนมั่งได้มั้ยเนี่ย
เค้าชอบอ่า อีตาฉกาจหลุดโผพระเอกในดวงใจไปแล้ว
เจอหมอเชนชนซะกระเด็นตกขอบไปเลย