ตอนที่ 16 # วันวาน “ทำไมคุณจิตไม่บอกผมว่าเป็นงานของพี่ป้อมละครับ” ผมส่งเสียงกระซิบกระซาบร้อนรนผ่านโทรศัพท์ หลังจากพาพี่ป้อมเข้าบ้าน ผมก็ขอปลีกตัวเข้าห้องเพื่อโทรหาภูมิจิตสักครู่
“บอกแล้วมึงจะยอมทำเหรอไอ้นิด” มันพูดล้อ หัวเราะร่วน แหม ไอ้เพื่อนเวร
“แต่คุณจิตก็รู้ว่า...”
“เอาน่า พี่เขาไม่มาตามเทียวไล้เทียวขื่อจีบมึงแบบตอนสมัยเรียนหรอก โตๆกันแล้ว” มันพูดแทรก
“แต่ผมกลัวว่าจะมีปัญหา...”
“มึงจะกลัวอะไร มึงเคยบอกพี่เขาไปแล้วนี่ว่าไม่ชอบผู้ชาย...”
นั่นยิ่งเป็นปัญหาใหญ่ เพราะตอนนี้ผมชอบผู้ชาย แล้วยังมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย ถ้าพี่ป้อมรู้เขาจะมองผมยังไง
“งานก็ส่วนงานนะไอ้นิด พี่เขาก็เดือดร้อนหาคนช่วยงาน มึงก็ช่วยๆไปเถอะ อย่างน้อยก็สักเทอมจะเป็นไรไป แค่นี้ก่อนนะหัวหน้าเรียกกูแล้ว”
ตืดๆ... มันตัดสายเลยครับ... เอาไงดีวะ งานมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าไม่ใช่พี่ป้อมมันจะดีกว่านี้...
‘นิดหมายความว่ายังไง ที่ผ่านมาคือพี่คิดไปเองคนเดียวอย่างนั้นใช่ไหม’
‘ผมอยากจะบอกพี่หลายครั้งแล้วแต่มันไม่มีโอกาสนี่ครับ แต่ถึงยังไง...เราก็ยังเป็นพี่ชายน้องชายกันได้ไม่ใช่เหรอ’
‘หึ...พี่ชายเหรอ’ ร่างสูงพูดพร้อมกับย่างเท้าเข้ามาหาผมช้าๆ ผมกลัว จนต้องร่นเท้าถอยหนีคนตรงหน้า
‘พี่คงเป็นพี่ชายให้นิดไม่ได้ ไม่มีพี่คนไหนอยาก ‘เอา’ น้องทุกวันหรอกนะ!' เขาพูด ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปปะทะ ดันใบหน้าให้แหงนเงยแล้วส่งจูบจาบจ้วงลงมา มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม
‘พี่ป้อมหยุดนะ!’ ผมพูดทั้งน้ำตา ผลักร่างสูงใหญ่นั่นออก แล้วเอามือเช็ดถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ
‘ขยะแขยงกันขนาดนั้นเลยเหรอนิด...’ เสียงขาดๆหายๆบ่งบอกว่าคนพูดพยายามเค้นมันออกมาอย่างยากลำบากแค่ไหน แต่ผมไม่ได้สงสารหรือสนใจ เพราะตอนนั้นกำลังโกรธ
‘ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย พี่อย่าทำให้ผมรังเกียจสัมผัสของพี่ไปมากกว่านี้เลย!’ จำได้ว่าผมตะโกนออกไป ทั้งโกรธและเสียใจ
‘ได้... พี่จะไม่มาให้นิดเห็นหน้าอีก’ แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นหน้าพี่ป้อมอีกเลยจริงๆ... จนกระทั่งผมเรียนจบ ได้เห็นพี่ป้อมอีกทีในงานฌาปนกิจศพคุณแม่ของผม แต่เราก็ไม่ได้ทักทายกัน ต่างคนต่างหลบหน้า เพราะรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมา มันทำให้แต่ละฝ่ายเจ็บปวดมากแค่ไหน และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอพี่ป้อม จนมาวันนี้...
ผมถอนหายใจ... นิสัยที่ไม่กล้าปฏิเสธใครของผมมันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ผมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพี่ป้อมชอบผม แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธออกไปตรงๆ จนมันบานปลาย และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกผิดต่อพี่ป้อม
“ขอโทษที่ทำให้รอนานครับ” ผมเข็นรถออกมาจากห้อง พูดกับพี่ป้อมแล้วยิ้มให้จางๆ
“ไม่เป็นไรครับ” พี่ป้อมยิ้มตอบ ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ร่างกาย หรือรอยยิ้ม พี่ป้อมยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ผมเข็นรถพาตัวเองเข้าไปหาพี่ป้อม พี่แกยื่นเอกสารต่างๆให้ผม แล้วอธิบายรายละเอียด งานของผมไม่ยากอย่างที่ภูมิจิตว่าจริงๆ แค่ตรวจเช็คงาน แล้วกรอกคะแนนส่งให้พี่ป้อมทางอีเมล์ พี่ป้อมบอกจะเอางานและเอกสารการสอนต่างๆมาให้ผมอาทิตย์ละครั้ง และให้ผมกรอกคะแนนเก็บไว้ไปเรื่อยๆ พี่แกไม่รีบ ถ้าจะรีบอีกทีก็ตอนปลายภาคที่ต้องส่งคะแนน เพราะฉะนั้นงานของผมจึงถือว่าสบายมาก
“ทำไมจู่ๆพี่ป้อมไปเป็นอาจารย์ได้ละครับ” ผมถาม จริงๆแค่หาเรื่องชวนคุยทำลายบรรยากาศเงียบๆเฉยๆ
“พี่เพิ่งจะเรียนจบปริญญาโท อาจารย์ที่คณะเลยชวนให้ไปสอน แต่ตอนนี้พี่เป็นแค่อาจารย์พิเศษนะ ไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำภาค”
“อ๋อ...” ผมว่าแล้วพยักหน้ารับ อาจารย์พิเศษนี่จำเป็นต้องมี ทีเอ ด้วยเหรอวะ
“นิดดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” พี่ป้อมทัก
“พี่ป้อมก็เหมือนกันนะครับ” ผมว่าแล้วยิ้มเขินๆ
“
ใช่... พี่ยังเหมือนเดิม... เหมือนเดิมทุกอย่าง” พี่ป้อมพูดช้าๆ แล้วจ้องใบหน้าของผมตาไม่กะพริบ จนผมต้องหลบสายตานั่น ผมเกิดอาการอึกอัก กำลังคิดหาประโยคพูดเปลี่ยนเรื่อง แต่คนที่นั่งตรงข้ามชิงพูดขึ้นมาก่อน
“นี่บ้านนิดเหรอ”
“เอ่อ ไม่ใช่ครับ” ผมตอบ เห็นพี่ป้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย ผมเลยพูดต่อ
“บ้านของแฟนครับ” ผมพูดตอบเบาๆ เสียงแทบจะกลืนหายไปในลำคอ แล้วหน้าก็แดงเมื่อนึกถึงใครอีกคน
“นิดมีแฟน...แล้วเหรอ” ผมเงยหน้ามอง เสียงของพี่ป้อมดึงความคิดของผมให้กลับมาสู่ปัจจุบัน
“ครับ” ผมตอบ ก้มหน้าหลบเมื่อรู้สึกเกร็งขึ้นมา
“แฟนนิด...คงจะสวยแล้วจิตใจดีน่าดูเลยนะ พามาดูแลที่บ้านแบบนี้” พี่ป้อมพูด ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้ จะให้บอกพี่ป้อมว่าแฟนผมเป็นผู้ชายมันก็ยังไงๆอยู่นะ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่กลับก่อนแล้วกัน แล้วจะเอางานมาให้” พี่ป้อมบอก ลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับทันที ผมยังไม่ทันกล่าวสวัสดี พี่ป้อมก็รีบเดินออกไป สวนกับพี่เชนที่เดินเข้ามา
“อ้าว...” พี่เชนทักแล้วหันมามองหน้าผม เหมือนจะถามว่าคนนี้คือใคร
“พี่เชน นี่พี่ป้อมครับ เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย... แล้วนี่พี่เชน เป็นคนทำกายภาพให้ผมครับพี่ป้อม” ผมแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน พี่เชนพยักหน้ารับรู้ เห็นพี่ป้อมปรายตามองคนตรงหน้าแล้วหันมาบอกผม
“พี่กลับก่อนนะ”
“ครับ สวัสดีครับ” ผมรีบบอกก่อนที่พี่ป้อมจะรีบเดินออกจากบ้านไป
“คนอะไร ไร้มนุษย์สัมพันธ์” พี่เชนมองตามแล้วบ่นนิดๆ ก่อนจะหันมายิ้มทักผมแล้วมองเลยไปยังโต๊ะด้านหลัง
“กองเอกสารนั่นอะไรครับน้องนิด”
“อ๋อ เอ่อ เป็นงานของผมนะครับ จริงๆพี่ป้อมเอางานมาให้ผมทำล่ะ” ผมบอกเสียงเบา ไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่
“ไอ้ฉกาจมันจะไม่ว่าเหรอแบบนี้” พี่เชนถามเสียงเครียด
“พี่เชนอย่าบอกคุณฉกาจนะ เดี๋ยวผมบอกเขาเอง อ้อนๆเดี๋ยวก็ได้ทำละ” พี่เชนคลายสีหน้า แล้วทำหน้าล้อเลียน ประมาณว่าแน่ใจเหรอ อะไรเทือกนั้น
“แต่มันเยอะนะ จะไหวเหรอ” พี่แกว่าแล้วเดินมาเปิดเอกสารดูไปพลาง
“แหม ไม่ได้ใช้เท้าพิมพ์สักหน่อย” ผมตอบแล้วเข็นรถเข้าไปหา
“
โถ คุณน้องนิด ถ้าใช้เท้าพิมพ์ได้ พี่คงไม่ต้องมานั่งทำกายภาพให้คุณน้องนิดทุกวันหรอกนะครับ” พี่เชนกัดฟันพูด แล้วเอาหลังมือเคาะหัวผมเบาๆ
“ฮ่าๆ”
.
.
.
“เหนื่อยจัง” คนอุ้มวางผมลงบนที่นอนแล้วล้มตัวลงทับ พร้อมกับฟุบหน้าบ่นกับซอกคอผมเบาๆ ผมเอามือลูบหลังมันไปมา
“แล้วทำยังไงถึงจะหายเหนื่อยครับ” ผมแสร้งถามกับมุขเดิมๆของมัน
“แก้ผ้ากัน”
นั่นไง... มุขเดิมๆ
พูดเสร็จมันก็จัดการถอดเสื้อผ้าของผม รวมถึงชุดทำงานของมันด้วย บอกตามตรงว่าเริ่มปลง หากหนีไม่พ้น ก็จงทำใจยอมรับซะเถิดกู... ผมบอกกับตัวเองแบบนี้นะ
คนบ้าอุ้มคนปกติอย่างผมเข้าห้องน้ำ เราอาบน้ำด้วยกันแบบนี้ทุกวัน การแช่น้ำอุ่นๆในอ่างทำให้ผ่อนคลายได้ดีทีเดียว และมันคงจะดีกว่านี้หากไม่มีของแข็งมาทิ่มหลังผมให้เสียววาบ
แรกๆผมคิดว่าการอาบน้ำกับมันเป็นอะไรที่เสี่ยงต่อการเสียตัวมาก เพราะผมต้องนอนทาบทับบนตัวของมัน ความคับแคบของอ่างอาบน้ำทำให้ทุกส่วนของร่างกายแนบชิด แล้วมันก็เสือกมีอารมณ์ทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ทำอะไรกับร่างกายของผมไปมากกว่าการลวนลามนิดๆหน่อยๆ คิดแล้วก็นึกสงสาร ไม่รู้ว่ามันทนได้ยังไง...
“นิด...ทำอะไร” มันถามเสียงพร่าเมื่อผมเอื้อมมืออ้อมหลังไปลูบแก่นกายของมัน
“อึก...หยุด” มันบอก ผมหันไปมองหน้ามัน
“ให้หยุดจริงเหรอ” พูดเสร็จก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบ มือของคนที่อยู่ด้านล่างเริ่มเลื้อยจับนู่นบีบนี่แล้วตอนนี้
ผมเร่งมือ เราจ้องหน้ากันไม่มีใครหลบสายตา ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีแต่เสียงหอบหายใจของมันดังก้องไปทั่วห้องน้ำ จนแผ่นหลังของผมรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของคนด้านล่างนั่นแหล่ะ ถึงรู้ว่ามันลุกขึ้นนั่ง ทำให้ตัวของผมต้องอยู่ในท่านั่งไปด้วย ผมหยุดมือ เพื่อรอดูว่ามันจะทำอะไรต่อไป มันชันเข่าแล้วแยกขาออก ทำให้ขาของผมที่โดนหน้าขาของมันล็อกไว้แต่แรกแยกกว้างออกตาม และก่อนที่จะได้พูดอะไร มันก็โน้มใบหน้าลงมาจูบผม แล้วเอื้อมมือมารูดรั้งช่วยปลุกอารมณ์ของผมอีกแรง
ผมและมันหายใจหอบ ต่างคนต่างใช้มือปรนเปรอซึ่งกันและกัน ผมเอนตัวพิงพาดมัน ใบหน้าแหงนเงย ก่อนจะนึกครึ้มใช้ปลายลิ้นเลียสันกรามของมันไปมา
“อึก...นิด” มันปัดมือของผมที่กำลังรูดรั้งส่วนกลางลำตัวของมันออก แล้วจัดการตัวเอง พร้อมกับดึงรั้งส่วนนั้นของผมไปด้วย
“เข้ามาสิ” ผมกระซิบบอกข้างหู เมื่อมันใช้แก่นกายถูไถตรงช่องทางของผม
“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็พอแล้ว” มันพูดเสียงหอบ ผมขัดใจ มือก็ยื้อแย่งไปจับส่วนนั้นของมัน เพื่อที่จะสอดใส่เข้ามาในร่างกายตัวเอง
“
หยุด!” มันคว้ามือผมไว้แน่น ส่วนหัวที่ผลุบเข้าไปเล็กน้อยถูกถอดถอนออก ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ
“ขอแค่นี้... แค่นี้ก็พอ ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บ” มันว่า หลับตาลงแล้วไล่จูบไปตามโครงหน้าของผม ท่าทีของมันทำให้ผมลอบยิ้ม
.
.
.
“อาจารย์ในคณะที่ผมเคยเรียนเขารบกวนผมให้ช่วยเป็นทีเอให้ เขาให้เอาเอกสารมาทำงานอยู่ที่บ้านได้ ขอผมทำนะครับ” ผมบอก มันชะงักจมูกที่คลอเคลียพวงแก้มของผมเล็กน้อยแล้วเงยหน้าถาม
“
อ๋อ เมื่อกี้ที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพราะเป็นแผนการล่อลวงให้ผมใจอ่อนละสิ” มันว่าแล้วหรี่ตามอง
“แล้วแผนนี้ใช้ได้ผลรึเปล่าล่ะ” ผมย้อนถาม ทำหน้าทะเล้นใส่มัน
“ได้ผลดีเลยล่ะ” มันตอบแล้วยิ้มขำ และคำตอบที่ได้ยินทำให้ผมต้องหัวเราะร่วน
หลังจากอาบน้ำอะไรเสร็จเรียบร้อย มันอุ้มผมมานั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดเนื้อตัว ทาครีม ผัดหน้าทาแป้ง แล้วใส่เสื้อผ้าให้
“อาจารย์คนนี้เคยสอนนิดเหรอ” มันถาม ไม่ได้มองหน้า เพราะเจ้าตัวกำลังตั้งหน้าตั้งตากลัดกระดุมให้ผม
“อะ...อืม อาจารย์ท่านอายุเยอะแล้ว ผมเลยอยากช่วย” ผมโกหกออกไป ขืนบอกว่าเป็นพี่ป้อม มันได้อาละวาดแน่ ขนาดพี่เชนที่สนิทกับมัน โดนตัวผมนิดหน่อยมันยังบ่นแล้วบ่นอีก
“ดีนะที่อาจารย์อายุเยอะแล้ว ถ้าเป็นอาจารย์หนุ่มๆผมคงต้องพิจารณาอีกที”
นั่นไงกูว่าแล้ว... มันอุ้มผมออกจากห้องน้ำ ผมเลยบอกให้มันพาไปตรงที่ที่ผมวางงานเอาไว้ จะได้ให้มันดูด้วย
“นิดจะทำอะไรก็ทำได้เลย ไม่ต้องกลัวผมดุหรอก ขออย่างเดียว ถ้าผมเห็นว่ามันทำให้นิดต้องหักโหมเกินไป ถึงวันนั้นหากผมบอกให้หยุดทำ คุณต้องหยุดนะ แล้วก็... ห้ามโกหกกัน”
ผมพยักหน้าหงึก แต่แอบเสียวสันหลังวาบ…
“ง่วงจัง พาไปนอนหน่อย” ผมว่า แกล้งหาวพอเป็นพิธี มันจึงลุกเดินมาอุ้มผมไปที่เตียงนอน
“จูบราตรีสวัสดิ์ก่อนเร็ว” ผมล็อกคอมันไว้ไม่ให้มันลุกออก มันจุ๊บลงที่กลางหน้าผากของผมแรงๆแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะดึงผมเข้าไปนอนกอดเหมือนทุกวัน
“ไม่ต้องถึงขั้นหาเงินมาใช้ผมหรอกนะ ผมยกให้ ถือว่าเป็นค่าสินสอดแล้วกัน” มันว่าขำๆ แล้วผมก็หน้าแดงไปตามระเบียบ
ผมแน่ใจว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับได้ เพราะพี่ป้อมคงไม่มาหาผมทุกวัน ยังไงก็แล้วแต่ อ้อนมันเอาไว้ก่อนเถิดจะเกิดผล...
.
.
.
“
พี่ป้อม มาได้ยังไงครับ” ผมตกใจ แทบจะลุกพรวดขึ้นนั่ง เมื่อจู่ๆเห็นพี่ป้อมเดินเข้ามาในบ้าน แต่พี่เชนที่กำลังนั่งทำกายภาพให้ผมอยู่ดันตัวผมเบาๆให้นอนลง
“เมื่อวานพี่ลืมบอก ว่านิดต้องเข้าไปเซ็นเอกสารที่คณะ”
“เอามาให้น้องเซ็นที่บ้านไม่ได้เหรอคุณ” พี่เชนพูดสวน
“นิดต้องนำบัตรประชาชนไปแสดงต่อนายทะเบียนด้วยครับ ผมขอพานิดออกไปข้างนอกสักครู่ แล้วจะพามาส่ง” พี่ป้อมบอกกับพี่เชน ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม ผมลำบากใจ เพราะมันกะทันหันเกินไป แต่มันเป็นงานนี่นะ...
“ไม่เป็นไรครับพี่เชน เดี๋ยวผมออกไปกับพี่ป้อมไม่นานหรอกครับ”
“เอาแบบนั้นเหรอ นิดบอกไอ้ฉกาจแล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอบ... บอกแล้ว ถึงจะบอกความจริงไม่หมดก็เถอะ... พี่เชนปล่อยมือจากขาของผม ก่อนจะอุ้มไปที่รถเข็น
“คุณจะพาน้องไปยังไง” พี่เชนหรี่ตาถามพี่ป้อม
“ผมเอารถมา จอดอยู่ด้านนอก” พี่ป้อมพูดพร้อมกับเดินนำ พี่เชนจึงเข็นรถพาผมตามออกไป พอถึงที่หมาย พี่เชนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วอุ้มผมขึ้นรถ แล้วพับรถเข็นส่งขึ้นมาด้วย
“มีอะไรให้โทรหาพี่นะ” พี่เชนกำชับก่อนจะหันไปบอกพี่ป้อมให้ดูแลผมด้วย เสร็จธุระแล้วให้รีบพาผมกลับมาส่งบ้าน พี่ป้อมรับคำก่อนจะขับรถพาผมออกมา
“นิดจำได้ไหม สมัยเรียน พี่ก็ขับรถพานิดไปเรียนทุกวัน” พี่ป้อมพูดพลางมองทางข้างหน้าไปด้วย
“ก็เรา...อยู่หอเดียวกันนี่ครับ” ผมว่า
“พี่ซื้อขนมที่นิดชอบกินมาด้วยนะ วางอยู่เบาะหลังนู่น” ผมหันไปมองตามที่พี่ป้อมบอก ขนมที่ผมชอบกินเรียงรายอยู่เต็มเบาะหลังไปหมด
“พี่ยังจำได้เหรอครับ ผมนึกว่า...” ผมนึกว่าพี่ป้อมลืมไปแล้ว เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ขนมที่ผมเคยได้จากพี่ป้อมทุกเช้า มันก็ไม่เคยมีมาอีกเลย
“พี่ยังจำเรื่องของนิดได้ทุกอย่าง... แล้วพี่ก็ดีใจมาก ที่นิดยังไม่ลืมกัน” พี่ป้อมว่า ผมนั่งฟังเงียบๆ
“พี่อยากให้เรากลับมามีความทรงจำดีๆให้กันอีกครั้ง พี่... อยากทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีให้กับนิด ชดเชยสิ่งโง่ๆที่พี่ทำลงไป นิดให้โอกาสพี่ได้ไหม” เสียงสั่นๆนั่นทำให้ผมนึกสงสาร จริงๆแล้วผมก็มีส่วนผิดที่ทำร้ายจิตใจพี่ป้อมด้วยเหมือนกัน
“ได้สิครับ” ผมว่าแล้วหันไปยิ้มให้ ยิ้มแบบจริงใจ ไม่ได้เป็นการยิ้มตอบไปเป็นพิธีเหมือนคราวก่อน
“พี่นึกว่าชาตินี้นิดจะไม่ยิ้มให้พี่แบบนี้อีกแล้ว” พี่ป้อมพูดตอนที่จอดรถหน้าคณะ สองมือจับแก้มแล้วเอานิ้วโป้งไล้ใบหน้าของผมเบาๆ ก่อนจะผละออก ลงจากรถไปเปิดประตูหลัง เอารถเข็นของผมออกมากาง แล้วอุ้มผมลงไปนั่ง
“เมื่อไหร่ขาเราจะหายเป็นปกติ” พี่ป้อมถามตอนที่เข็นรถให้ผม
“ผมก็ไม่ทราบครับ แต่มันก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะ” ผมหันไปบอก
“ดีจัง หายเร็วๆล่ะ” พี่ป้อมบอกแล้วเอามือยีหัวของผม บรรยากาศเก่าๆเริ่มกลับมา ทำให้ผมใจชื้น
กว่าจะทำธุระอะไรเสร็จก็เย็นพอดี เพราะต้องรอเจ้าหน้าที่อนุมัตินู่นนี่ นานจนผมเริ่มหงุดหงิดและกังวล กลัวจะกลับบ้านไม่ทันก่อนที่ใครบางคนจะกลับมา
“นิดไปทานข้าวกับพี่ก่อนได้ไหม หลายปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน”
“อ่า...” ผมอึกอัก พลางก้มมองเวลาในโทรศัพท์
“ไม่นานครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง แล้วพี่จะรีบพากลับไปส่งบ้านเลย” พี่ป้อมบอก
“ครับ” ผมอดรับคำไปอย่างเสียไม่ได้
พี่ป้อมพาผมไปกินที่ร้านแถวๆมหาวิทยาลัย ร้านเดิมที่เราเคยมากินกันบ่อยๆสมัยเรียน อาหารบนโต๊ะล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่ผมชอบทั้งนั้น แน่นอนว่าทั้งหมดพี่ป้อมเป็นคนสั่งมาเอง
“ทานเยอะๆนะ” พี่ป้อมว่าแล้วตักอาหารให้ผม ผมยิ้มรับกำลังจะตักอาหารเข้าปาก แต่...
“นิด!” ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก
มันมาได้ยังไง! “ใครกันครับ” พี่ป้อมถาม มองหน้าผมที่อึกอัก สลับกับคนที่ยืนโมโหอยู่ไปมา ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากตอบ เสียงตวาดกร้าวก็ดังขึ้น
“กูเป็นผัวนิด!” ....................................................................................
ตายๆ เละเป็นโจ๊กแน่คุณนิด
หัวข้อ: 【Office Worker】เผลอรักหนุ่ม OT พิเศษ - เชน & ภูมิจิต 4 (จบ) - p.117 (8/4/57) (อ่าน 781394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก