My_name_M anston cj อาจารย์..สีฟ้า Xeroz Manfang RN
มาดามกุ้ง krappom gift_deb Solitarian ALeX happy_icekung69 IO
@#Jackie#@ สาวตัวกลม LoVeMoDe badboy_cools VitamiN Just let it be
[AaA] uno nopkar winds andy_kwan panang kalo_o_sm myLoveIsYOu
plelovepete konan6688 oaw_eang Solitarian ❤mAyVI6n isonteen
VicOSe lptcnx •NonG_MeE•
มาแล้วครับตอนนี้ที่ 8กับเรื่องราวของผมและเด็กคนหนึ่งที่ชื่ออู๋ หวังว่าคงจะยังไม่เบื่อกันที่จะอ่านเรื่องของผมน่ะครับ รู้สึกว่าจะมีคนมาเม้นเพิ่มใหม่ 5คนขอบคุณน่ะครับสำหรับกำลังใจ เรื่องตอนนที่ 8จะเป็นยังไงหลายคนอาจจะรออ่านอยู่ เอาละ เอ๋ว่าแต่ตอนที่ 7เล่าถึงไหนแล้วนี้ แว็บไปอ่าน ก่อน .......
เหอออ... ถึงตอนแพรไปบอกพ่ออู๋ โอเค ต่อเลยแล้วกัน.....
ที่โรงพยาบาล ผม อู๋ ตั้ม บอย วิ่งตรงไปที่หน้าห้องไอ ซี ยู ด้วยความตกใจว่าทำไม แพรถึงกล้าทำได้ขนาดนั้น ผมเจอแพร ยืนอยู่ กับอั้มหน้าห้องแต่ไม่เจอพร
"แพร นี่แพรทำอะไรลงไปแพรไม่รุ้หรอว่าพ่อ อู๋ไม่สบายอยู่" อู๋พูดด้วยอารมโกรธมาก
"ทำไมอู๋ ทำไมแพรจะทำไม่ได้ ก็อู๋ไม่รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเองมันก็ช่วยไม่ได้แพรไม่มีทางเลือก"แพรพูดทั้งน้ำตา
"ใจเย็น ก่อนน่ะ อู๋ แพร พี่ว่าค่อยๆพูดกัน" ผมจับทั้งคู่แยกในนั่ง
"ขอโทษนะค่ะ พี่หนึ่ง พี่ยุ่งอะไรด้วยเรื่องนี้เป้นเรื่องระหว่างแพรกับอู๋" แพรว่าผม
"หยุด..ว่าพี่หนึ่งนะแพร" อู๋ พูดพร้อมกับตบหน้าแพร.....
"อู๋..เป็นบ้าไปแล้วหรอ" ผมว่าอู๋
"ตบ สิ ตบเลยตบอีกเลยตบให้ตายเลย"แพร พูดแล้วยื่นหน้าใส่อู๋
"แพรมั่นใจว่าแพรท้องกับอู๋จริงหรอ" อั้มถาม
"ทำไม พี่อั้มพูดแบบนี้ละ พี่อั้มก็จะไม่รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม"แพรโวยวาย
"แต่พี่ดูแพร แล้วแพรไม่เหมือนคนท้องเท่าไรนะ" อั้มถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนกับว่าอั้มรู้เรื่องอะไรบางอย่าง...
"อั้มหมายความว่าไง..."ตั้มถาม
"ก็เมื่อ กี้ที่แพรไปโวยวายที่ห้องกับพ่อพี่ แพรลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั้น แล้วในกระเป๋าแพรมันมีไอนี่ อยู่ด้วย" อั้มพูดพร้อมกับหยิบผ้าอนามัยออกจากกระเป๋าแพร
"ทำไม ค่ะในกระเป๋าแพรมีผ้าอนามัยแล้วไง ค่ะ" แพรเริ่มพูดจาลุกลี้ลุกลน
"แพร คนท้องเค้าพกผ้าอนามัยด้วยหรอ" บอยถาม
"มันอยู่ในกระเป๋าแพร ตั้งนานแล้วแพรพกจนชินแล้ว" แพรตื่นตระหนก
"งั้น ถ้าแพรท้องจริงๆ ไปให้หมอตรวจเลยดีกว่าไหม" อั้มเสริม
"ทำไม ค่ะแพรบอกว่าแพรท้องก็ท้องสิค่ะ"แพรยังเถียงอยู่......พวกผมเริ่มงงกับอาการที่แพรพูด ว่าตกลงแพรท้องหรือไม่ท้อง แล้วมันยังไง
"พี่อู๋ พี่อั้ม ครับ"เสียงตะโกนมาแต่ไกล..ผมมองไปตามเสียงเห็นอวดน้องคนสุดท้องเดินมาพร้อมกับพร
"แพร ทำอะไรลงไปรู้ไหมทำไมแพรต้องหลอกทุกคนแบบนี้ ถ้าพ่ออู๋เป็นอะไรไป จะทำยังไง" พรตะคอกว่าแพรเหมือนกับว่าพรรู้ความจริงอะไรบางอย่าง
"แพร...เรื่องนี้พี่ต้นสั่งให้แพรทำใช่ไหม"อวดถาม.
"หาาาาาาา....พี่ต้น........"ไอบอยอุทาน ผม ตั้ม อู๋มองหน้ากัน
"อะไร นะเรื่องทั้งหมด พี่ต้นเป็นควางแผน หรอ "ผมพูดพร้อมมองไปทางอวด
"ใช่ครับ พี่ต้นรู้จักกับแพรแล้วพี่ต้นก็รู้ว่าแพรกับอู๋ เคยคบกัน ที่พี่อั้มได้เบอร์พี่หนึ่งไปเพราะพี่อั้มโทรไปหาพี่ต้นเพื่อถามหาอู๋ แล้วพี่ต้นก็ให้เบอร์พี่หนึ่งมา"อวดตอบ
"ครับ ผมได้เบอร์ หนึ่งมาจากพี่ต้น" อั้มยืนยัน
"แล้วพี่ต้น รู้ได้ยังไงว่าพวกเราขึ้นมาที่เชียงใหม่" ตั้มถามด้วยความสงสัย
"ผมว่าเรื่องนี้ พวกพี่ๆคงต้องไปถามพี่ป้อมดูแล้วแหละครับ..เพราะพี่ป้อมเป็นคนให้ข่าวเรื่องพวกพี่มาที่นี่"อวดบอกความกระจ่าง
"แล้วอวด รู้เรื่องทั้งหมดได้ยังไง" บอยถาม
"ก็วัน ก่อนผมไปร้านพี่ต้น เห็นพี่ต้นกำลังส่งเมลอะไรซักอย่าง ระหว่างที่พี่ต้นไม่อยู่ผมเลยแอบเข้าไปอ่านเมลพี่ต้นส่ง เมลคุยกับพี่ป้อมและแพร แล้วส่งรูปพี่หนึ่งไปด้วย"
"พี่ต้นทำขนาดนี้เลยหรอนี่" บอยพูด
"ใช่ ค่ะเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างที่อวดพูด ตอนแรกแพรก็ไม่คิดหรอกค่ะว่าจะได้เจอกับพี่หนึ่งเร็วขนาดนั้น หลังจากที่แพรได้เมลจากพี่ต้นแพรก็มาที่ร้านเจอพี่หนึ่งพอดี" แพรพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
"หา!..แล้วสร้อยเส้นนั้น ละที่แพรบอกว่าไม่ขายคือสร้อย อะไร"ผมถาม
"สร้อยเส้นนั้น คือสร้อยที่แพรทำไว้ให้อู๋ แพรรอวันที่อู๋จะกลับมาคืนดีกลับแพร ตอนนั้นแพรเป็นคนบอกเลิกอู๋เอง แต่ตอนนี้แพรคิดว่าอู๋น่าจะให้อภัยแพรได้แล้ว" แพรพูดแล้วมองไปที่อู๋
"แล้วเรื่องที่แพรเล่าให้พี่ฟัง.."ผมนิ่ง..........
"ใช่แพร โกหกแพรไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ พี่หนึ่งมาหาแพรถึงที่ ตอนแรกแพรกะจะไปโวยวายที่โรงพยาบาลตั้งแต่แรกแล้ว....แต่พี่หนึ่งมาหาแพรก่อนเอง"
"แพร แล้วแพรมากุเรื่องที่ว่าแพรท้องแพรคิดว่าอู๋จะเชื่อหรอ" อู๋ถาม
"แพรไม่ได้จะให้อู๋เชื่อ แต่แพรแค่อยากให้อู๋เห็นใจกลับมารักแพรเหมือนเดิม ทั้งๆที่แพรก็รู้ว่าตอนนี้อู๋ชอบผู้ชายด้วยกัน อู๋คบกันกับพี่หนึ่งอยู่ใช่ไหม"แพรพูดต่อหน้าทุกคน
"แพร ทำไมแพรพูดแบบนี้พี่กับอู๋ เป็นแค่..."
"ใช่ทำไม แพร อู๋กับพี่หนึ่ง เป็นคนรักกัน แล้วรักกันมากด้วย ทำไมหรอแพร อู๋ผิดหรอที่อู๋รักผู้ชายด้วยกัน"
"ไออู๋......" อั้มตะโกนแล้วก็ต๋อยหน้าอู๋
"พี่อั้มหยุด..."อวดดึงตัวอั้มออก
"มึงเป็น เฮี้ยอะไร..มึงไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้ยังไง..มึงเพี้ยนไปแล้วหรอ"อั้มเริ่มโมโห
"ทำไมวะ อั้มผู้ชายชอบผู้ชายมันเลวยังไง" ตั้มเดินเข้าหาอั้ม
"ไอพวกวิปริต..พวกมึงไปเลยไปห่างๆจากน้องกู"อั้มตะโกนด่า
"มันจะมากไปแล้วน่ะไออั้ม" บอยวิ่งเข้าไปสวนใส่อั้ม 1หมัด..
ระหว่างที่พวกเราชุลมุนกันอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล หมอเดินออกมาจากห้องไอ ซี ยู
"โทษนะครับ พวกคุณที่นี่โรงพยาบาล กรุณาสงบสำรวมด้วยน่ะครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว"หมอพูด
"พ่อ...." อู๋ อั้ม อวด พูดพร้อมกัน
" อู๋ พ่อดีขึ้นแล้วนะ"ผมพูดกับอู๋ด้วยอาการดีใจ
"อู๋ยังไม่หายโกรธแพรอีกเหรอ วันนั้นแพรไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้งอู๋ น่ะไอจอนมันบังคับแพร"แพรเดินมาพูดกับอู๋
"หยุดเถอะแพร วันนั้นแพรเลือกจอนแล้ว อู๋คงไม่ดีพอสำหรับแพร อู๋คงรักแพรไม่ได้แล้ว"
"แต่แพรรักอู๋ น่ะได้ยินไหมแพรรักอู๋"แพรพูดแล้วโผเข้ามากอดอู๋ร้องไห้
"พอเถอะแพร ปล่อย."อู๋ดึงมือแพรออก
"แพร แล้วเรื่องที่แพรบอกพ่อกับแม่ว่าแพร ท้องละ" พรถาม
"แพร ยังไม่ได้บอกใครแพรโกหกพี่พรเท่านั้นเอง"แพรพูดนิ่งๆ
"ไม่เป็นไร พี่เข้าใจแพรว่าแพรรักอู๋มากแค่ไหน แต่แพรต้องเข้าใจนะ เพราะแพรทิ้งเขาไปก่อนเอง"พรกอดปลอบใจ
"เฮ้ยแต่ยังไง ไออู๋กับหนึ่งก็คบกันไม่ได้ ผมไม่ยอมแน่ๆ"อั้มขัดขึ้นมากลางคัน
"พี่อั้ม อวดว่าเรื่องนี้ค่อยๆพูดดีกว่านะ ดูอาการพ่อก่อน" อวดปราม
"อั้ม คุณมาดูถูกพวกเราแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าคุณไม่เข้าใจก็อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้"ตั้มพูด
"ผมต้องเข้าใจอะไรอีก น้องผมมันก็ผิดเพศเพราะพวกคุณนั้นแหละ"อั้มพูดพร้อมนั่งกุมหัว
"ไอนี้ คำก็วิปริตคำก็ผิดเพศ แม่งต๋อยอีกสักหมัดดีไหมวะ" ไอบอยท้า
"พอๆ หยุดเถอะผมกับอู๋เป็นแค่พี่น้องกัน ทุกคนอย่าเข้าใจอะไรผิด มันคงเป็นมากกว่านั้นไม่ได้"ผมพูดเคลียปัญหา
"พี่หนึ่ง."อู๋เดินเข้ามาหาผม
"หยุด อู๋ไม่ต้องพูดอะไร วันนี้อู๋อยู่ดูแลพ่อที่นี่แล้วกัน พี่จะกลับรีสอทก่อน"ผมเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนที่น้ำตาผมจะไหล ตั้มกับบอยวิ่งตามผมมา
.........................................
"ไอหนึ่ง มึงเป้นอะไรของมึงวะ"บอยถาม
"หนึ่งเป็นอะไรมากหรือปล่าว" ตั้มเข้ามาจับไหลผม
"ตั้มพวกเรามัน วิปริตผิดเพศอย่างที่อั้มพูดใช่ไหม หนึ่งไม่น่าดึงอู๋เข้ามายุ่งในชีวิตแบบนี้เลย หนึ่งทำให้อนาคตของอู๋เสียไปหมดเลยใช่ไหมตั้ม"ผมพูดพร้อมกับร้องให้กอดตั้ม
"ไม่ หนึ่งอย่าโทษตัวเองแบบนี้สิ ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก ดูอย่างตั้มสิ ตั้มยังไม่ร้องเลย"ตั้มพูดเสียงสั่นๆ
"เฮ้ย..ถ้าพวกมึงผิดเพศ กู ก็คงกำลังสับสนกับเพศตัวเองอยู่มั้งวะ ว่าจะชอบผู้ญ หรือผู้ชายดี ไม่เป้นไร โว็ย ยังไงเราก็เพื่อนกัน ไอหนึ่งมึงอย่าคิดมาก"บอยพูดสไตมัน
"ขอบใจวะ บอย แต่กูผิดเองแหละที่พา อู๋และพวกมึงมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ กูกับอู๋คงใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้แล้ว"
"หนึ่งหมายความว่ายังไง "ตั้มถาม
"ถ้าหนึ่ง ยังอยู่แบบนี้กับอู๋พี่ต้นกับป้อม คงไม่ยอมหยุดรังควานแน่ๆ ดูสิตอนนี้พ่ออู๋ก็ไม่สบาย หนึ่งจะไม่ให้อู๋เสี่ยงกับเรื่องนี้อีกแล้ว"
"แล้วหนึ่งจะทำยังไง"ตั้มถาม
"หนึ่งคงต้องออกไปจากชีวิตอู๋..หนึ่งจะไปคุยกับพี่ต้นว่าให้เลิกทุกอย่างแล้วหนึ่งจะยอมถอยห่างจากชีวิตอู๋"
"หนึ่ง ทำแบบนั้นหนึ่งไม่กลัวว่าอู๋จะเสียใจเหรอ"
"อู๋ ยังเด็กอยู่นานไปเขาคงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเอง เรื่องระหว่างหนึ่งกับอู๋ คิดซะว่าฝันไป"
"ไอหนึ่ง มึงจะดีเกินไปแล้วนะโว็ย ไอพี่ต้น กับ ไอป้อมเดี่ยวกูจัดการเอง"บอยบอก
"ไม่บอย มันเป็นเรื่องที่กูต้องคุยเอง มึงไม่ต้องยุ่ง" ผมตวาดไป
" เราเป็นเพือ่นกัน ต้องช่วยกันสิหนึ่ง"ตั้มพูด
"แต่ตั้ม.."......
"ไม่หนึ่งไม่ต้องพูดแล้ว ตั้มบอกแล้วไง ว่าจะอยู่ข้างหนึ่งเสมอ"
"ไอตั้มนี่มึงก็พระเอก อีกคนแหละ" ไอบอยแซว
"เดียวเรา กลับไปที่รีสอทก่อนแล้วกัน" ตั้มชวนพร้อมประคองผมออกไป
.....................................................
"บอย ตั้ม หนึ่ง เป็นยังไงมั้ง" จิ๊บมาถึงที่หน้ารีสอท
"ไปไหนมาวะ จิ๊บ"บอยถาม
"ไอน้องอวด โทรมาหาฉันตอนพวกแกออกไปฉันเลยให้มันตามพวกแกไป แต่ไอน้องอวดมันใช้ ฉันให้ไปเข้า เมลใครก็ไม่รู้แล้วปริ้น ไอนี้ออกมาให้พวกแกดู"จิ๊บพูดพร้อมยื่นกระดาษให้พวกเรา
"นี่มัน เมลของพี่ต้น ที่ส่งให้แพร กับป้อมนี่ "ตั้มพูด
"พี่ต้นคือใครหรือ" จิ๊บถาม ?
"คู่อริไอ หนึ่งมัน"บอยตอบ
"ที่แท้พี่ต้น ก็เป็นอาของแพรนี้เอง ถึงว่าทำไมพี่ต้นถึงรู้เรื่องอู๋กับแพรได้ ถึงขนาดใช้หลานเป็นเครื่องมือเลยหรอนี่ "ตั้มพูด
"พี่เขา คงมีเหตุผลของเขาแหละตั้ม"ผมพูด
"โห เหตุผลอะไรวะเขาคงแค้นแกที่ไปแย่ง อู๋ มาจากเขาอ่าดิ เลยคิดจะให้หลานแพรไปชิงตัวกลับมาแต่ที่ไหนได้ ไออู๋ติดใจถั่วดำซะงั้น"ไอบอยปากหมา
"เมิงหุบปากไป เลยบอย"ตั้มพูด
"ตกลงแพรไม่ได้ท้อง ใช่ไหมนี่ แล้วตอนนั้นไอบอยเสือกไปทักว่าเหมือนคนท้อง เลยเข้าทางเขาเลยดิ"จิ๊บว่า
"จะไปรู้หรอวะ ก็พูดไปแบบนั้นแหละ"บอยตอบ
"แต่ตั้มว่า โลกมันจะกลมเกินไปรึปล่าวที่อยู่ๆหนึ่งเดินไปอยู่ที่หน้าร้านแพรได้"ตั้มสงสัย
"ช่าง มันเถอะ โลกมันกลมอยู่แล้วนี้ "ผมตอบ ในใจผมก็ยังคิดว่าอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
"แล้วเจ้าอวด นี้มันซี้กับพี่ต้นถึงขนาดรู้พาส เข้าเมลเลยหรอวะ"บอย สงสัย
"หรือว่าอวด กับพี่ต้นจะมีอะไรมากว่านั้น "จิ๊บพูด
"อวด เป็นเด็กพี่ต้น อยู่กับพี่ต้นมาตั้งแต่เล็กแล้ว พี่ต้นเอ็นดูอวดมากเพราะอวดเป็นเด็กน่ารัก คงคิดไม่ถึงว่าอวดจะรู้เรื่องนี้"ผมพูด...
"อืม ดีนะที่ได้ไออวดมาทันเวลาพอดี ไม่งั้น ยุ่งไปกันใหญ่"บอยบอก
"แต่ถ้า พี่ต้นแกรู้ว่าแผนแกไม่สำเร็จ แล้วอวด เป็นคนหักหลังแก แกจะไม่โกรธจนตามมาที่นี้หรอ"ตั้มพูด
"กูว่า ยังไงก็มาวะ มึงอ่านเมลดูดิ"บอยชี้ให้ดู
"แล้วพี่จะตามไปดู ความพินาศของไอหนึ่งมัน" ข้อความบนกระดาษแผ่นนั้น
ระหว่างนั้นเอง อู๋ อวด แพร พร ก็เดินเข้ามาที่รีสอท........
"อู๋พี่บอกให้อยู่เฝ้าพ่อ จะมาทำไม" ผมตวาด
"ผมเป็นห่วงพี่มากน่ะครับ พ่อผม พี่อั้มดูแลอยู่" อู๋มองหน้าผม
" กูละเซ็ง เลี่ยนวะไออู๋"บอยพูด.
"พี่หนึ่งครับ ผมรู้เรื่องจากอวดหมดแล้วว่าพี่ต้น อยู่ที่เชียงใหม่แล้ว" อู๋พูด
"เออ พวกพี่ก็รู้แล้วจากเมลนี้" บอยพูด
"อืม ที่ผมให้พี่จิ๊บไปปริ้นมาเอง" อวดเสริม
"หนึ่ง พร ขอโทษแทนน้องนะที่ก่อเรื่องวุ่นๆแบบนี้" พรพูด
"พี่หนึ่ง แพรก็ขอโทษพี่หนึ่ง ด้วย ที่จริงแพรก็ไม่อยากทำหรอก อาต้นเขาขอร้องแพรมา แล้วอีกอย่างแพรก็ยังรักอู๋อยู่ แล้วแพรก็ไม่เชื่อด้วยว่าอู๋จะรักพี่หนึ่งได้ขนาดนี้ ตอนแรกแพรคิดว่าแพรสามารถเอาอู๋กลับมาคืนได้ แต่ตอนนี้มันคงเปลี่ยนไปแล้ว อู๋เขารักพี่มากเลยนะค่ะ"แพรพูดแล้วจับมือผม
"พี่ไม่โกรธหรอก แพร พี่ไม่โทษใครทั้งนั้นพี่มันก็มีส่วนผิด พี่อยากจะเคลียเรื่องนี้ให้มันจบๆกับพี่ต้น ซักที" ผมพูด
"พี่หนึ่ง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่เจ็บมามากแล้ว อู๋จะไปคุยเอง"อู๋พูดพร้อมจ้องหน้าผม
"ตั้มว่าตอนนี้เราอยู่เฉยๆก่อนดีกว่าไหม รอว่าพี่ต้นเขาจะมีแผนอะไรเราค่อยลุยอีกที" ตั้มเสนอ
"เดี๋ยวอวด จะไปหาพี่ต้น กับแพร นะครับ จะไปคุยให้ก่อนเพื่อพี่ต้นจะ เย็นลง" อวดพูด
"จะดีหรออวด "ผมพูด
"เชื่อผม เถอะ ยังไง ไอแพรก็เป็นหลานเขา ผมก็เป็น...พี่ๆน่าจะรู้ดีนะ" อวดพูดแล้วชวนแพร กับพรกลับไป
"ถ้า งั้น หมดธุระฉันแล้วกลับก่อนนะ พวกแกมาเชียงใหม่รอบนี้ ทำให้ฉันเจออะไรใหม่ๆเยอะเลยวะ บอย พรุ่งนี้เดี่ยวจะมาใหม่นะ"จิ๊บลาพร้อมกับยิ้มๆ
"เฮ้ย มาค่ำๆก่อนดิมารับพวกกูไปกินข้าวด้วย"บอยพูด
"เออ ได้ๆ เด๋วฉันมารับ" จิ๊บขับรถออกไป
"งั้นเรา แยกย้ายกันไปที่ห้องก่อน เด๋ว ค่ำๆเราค่อยออกไปหาอะไรกินกัน" ตั้มชวน
....................................................................
ที่ห้องผมกับอู๋
"อู๋"..."พี่หนึ่ง" เราสองคนพูดพร้อมกัน
"อืม อู๋จะพูดอะไรหรอ" ผมถาม
"พี่หนึ่งพูดก่อนเลย" อู๋ให้ผมพูดก่อน
"ก็ได้พี่พูดก่อน.. อู๋คิดว่าเราจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน"
"ทำไม พี่พูดแบบนี้"
"พี่ว่าเราอยู่ห่างกันสักพักดีไหม..."
"...."อู๋เงียบ
"พี่ไม่อยากให้ ชีวิตอู๋ต้องมาเสี่ยงแบบนี้ อู๋ยังเด็กยังมีอนาคตอีกไกล อู๋อาจเจอคนที่ดีกว่าพี่ก็ได้"ผมพูด
"พี่จะทิ้ง ผมใช่ไหมครับ" อู๋พูดน้ำเสียงนิ่งๆ
"พี่ไม่ได้จะทิ้งอู๋ แต่อู๋ดูสิตั้งแต่เราคบ กัน มันก็มีแต่เรื่องมีแต่ปัญหาไม่รู้จบ แล้วตอนนี้อั้มก็รู้ทุกอย่างแล้วด้วย อั้มเขาก็รับไม่ได้นะที่มีน้องเป็นแบบนี้ แล้วไหนจะพ่ออู๋อีกละ"ผมพูดเหมือนอยากระบายความใจในทุกอย่าง
"แล้วยังไง ครับ เรื่องแค่นี้เอง พี่หนึ่งท้อแล้วหรอครับทำไม พี่หนึ่งไม่สู้" อู๋พูด
"แต่พี่ไม่ได้มองว่าแค่นี้ สิ ชีวิตอู๋มันยังต้องเดินต่อไปอีกไกล เอาไว้อู๋โตแล้วอู๋จะเข้าใจ"ผมพูดทั้งน้ำตา
"แล้วพี่ หนึ่งจะทำยังไง ต่อไป พี่หนึ่งจะหนีผมไปใช่ไหม"อู๋เงียบ....
"ปล่าว..พี่ไม่ได้หนี..พี่แค่ไม่อยากให้อู๋เดือดร้อน พี่ยังรักอู๋เสมอนะ อู๋เชื่อพี่นะ" ผมพูดพร้อมกับกอดอู๋
"พี่หนึ่ง อู๋ก็รักพี่ แต่ถ้าพี่คิดว่าสิ่งที่พี่ทำ มันยุติธรรมสำหรับพี่และผม อู๋ก็จะยอมเชื่อพี่"อู๋กอดผมพร้อมกับร้องไห้
"อู๋ ต้องเชื่อใจพี่น่ะ"ผมเช๊ดน้ำตาอู๋
"ครับ อู๋เชื่อพี่ ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าว" อู๋พูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ผม
.....................................................................
หลังจากนั้นพวกผม ทั้งหมดก็ออกไปหาอะไรกิน กินกันระหว่างทางบอยพูดขึ้น
"กูว่า มึงระวังไอพี่ต้นไว้ให้ดีๆนะหนึ่ง มันไม่หยุดแค่นนี้แน่"
"คงไม่ถึงขนาดนั้น มั้ง อวดกับแพรคงไปอธิบายให้เขาเข้าใจได้" ผมตอบปลอบใจตัวเอง
"ประมาทไม่ได้ นะหนึ่ง ตั้มว่าพี่ต้นเขายังไม่หยุดหรอก"
"ความรักของ ผู้ชายกับผู้ชายมันรุนแรงขนาดนี้เลยหรือ นี่" จิ๊บตะโกนมาจากหน้ารถ
"ถ้าไอ หนึ่งกับไออู๋ เรียกว่ารัก แต่ไอพี่ต้นอ่า มันใคร่มากกว่า" บอยพูด
"ทำไม พี่ต้นเขาหื่นขนาดนั้นเลยหรอ"จิ๊บถาม
"ทั้งหื่น ทั้งหวง หวงทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยได้กิน จริงไหมไอ อู๋"บอยหันไปถามอู๋
"พี่บอยก็พูดเกินไป เขาก็เป็นของเขาแบบนี้พี่ก็รู้" อู๋พยายามพูดแบบฝืนๆ
"เฮ้ยอย่าเปลี่ยนเรื่องดิวะ หรือว่ามึง....เสร๊จ..."บอยแซว
"พอๆไอบอย มึงไรสาระได้ตลอด ถึงแล้วลงไปกินข้าวกัน"ตั้มชวนลงจากรถ
"แล้วพ่ออู๋เป็นยังไง บ้าง "จิ๊บถาม
"ก็ ดีขึ้นอะครับ พี่อั้ม เคลียทุกอย่างให้แล้ว เหลือแต่.." อู๋พูด
"แต่ยังเหลือเรื่อง แกกับไอหนึ่งอ่าดิ" บอยแทรก
"ใช่ครับ พ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ กล้วพ่อจะรับไม่ได้แล้วทรุดไปอีก.. ก่อนผมจะออกมาผมบอกว่าจะมาพาพวกพี่ไปเที่ยวก่อนพ่อเลยให้มา พ่อบอกว่าให้ดูแลพวกพี่ๆด้วย "อู๋ฝืนยิ้มอีกครั้ง
"เออ มะกี้อวดโทรมาบอกว่าคุยกับพี่ต้นเสร็จจะตามมาที่ร้านนี้ กินข้าวกันด้วย" จิ๊บบอก
ระหว่าง ที่พวกเราเดินคุยกัน ตอนนั้นในใจผมกับอู๋ รู้ดีว่าเราคุยเรื่องอะไรค้างไว้ แต่เราสองคนต้องเข้มแข็งไว้ อู๋คงเจ็บไม่ต่างจากผมตอนนี้ ...ขณะที่เราจะไปที่ร้าน ฝั่งตรงข้าม นั้นเอง มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ผมมองไปที่รถคนนั้นเปิดไฟสูงแสงจ้ามา มันพุ่งตรงมาที่ผม...............
หลังจากนั้นผม ได้ยินเสียง สุดท้ายที่ ตะโกนเข้าหูผม "พี่หนึ่งหลบไป" แล้วเหมือนหัวผมล้มไปกะแทกกับพื้น ตาผมเลือนๆผมมองไป เห็นเหมือนมีคน นอนอยู่ข้างๆ ............ผมมองไปรอบๆ เหมือนมีคนมามุง เสียงดังโวยวาย แล้วตาผมก็หลับไป...................
......................................................................
ที่นี่ ที่ไหน ทำไมมันว่างปล่าวขนาดนี้ ทุกอย่างเป็นแสงสีขาวหมดเลยครับมันเงียบมาก ผมไม่รูว่าเกิดอะไรขึ้น กับตัวเอง เหมือนตัวผมกำลังเดินอยู่บนอากาศ...ผมเดินไปแบบไม่มีจุดหมาย.. ผมไม่รู้ว่าผมเดินไปที่ไหน.... ผมเดินมาจนถึงบรรได.. มองขึ้นไปทางบรรไดหลายขั้นมากผมเดินขึ้นมาเรื่อยๆแต่ผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลย....
จนผมเห็นแสงสว่าง สีเหลืองสะท้อนอยู่ที่ปลาย สูงสุงของบันได..ผมเดินตามแสงนั้นไป..จนผมได้ผมกับเจดีย์ สีทอง..สวยงามมากเลยครับ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นอะไรที่สวยขนาดนี้..ผมมองไปรอบๆทำไมที่นี่ไม่มีคนอยู่เลยหรอ..ผมเดินไปเรื่อยรอบๆจะมีพระพุทธรูปตั้งอยู่...ผมเดินวนตรงนั้นอยู่หลายรอบผมมองไปที่บนปลายยอดของเจดีย์....มีแสงส่องเข้ามา ที่ตาผมผมแสบมากไม่กล้ามอง..จนแสงนั้นค่อยซาลงเรื่อยๆ ผมเห็นเป็นพระยืนอยู่ตรงหน้าผม..ท่านกล่าวว่า "โยม หลงทางมาสินะ"
ผมยกมือไหว้ "ใช่ครับ ที่นี่ที่ไหนครับหลวงพ่อ" ผมถาม
"ที่นี่ไม่ใช้ที่ที่โยมควรมากลับไปที่ของโยมเถอะนะ"พระท่านนั้นกล่าว
"ทำไม ครับ แล้วผมจะกลับได้ยังไงครับท่าน"
"โยม กลับทางที่โยมมานั้นแหละ" ท่านพูดจบท่านชี้ทางให้ผม ผมหันกลับมาอีกทีท่านก็หายไป........
ผมเดินตามทางที่ท่าน บอกแต่ตอนนี้ทางเริ่มมืดลง มืดลงจนมองไม่เห็น ผมคลำทางไปเรื่อยๆผมสะดุดล้ม.......โอ็ยยยยยยย
.......................................................................
ผมลืมตามาอีกที ผมรู้สึกปวดหัวมาก มันเกิดอะไรขึ้น ผมหนักๆที่หัว มองไปที่มือผมมีสายน้ำเกลือ ห้อยอยู่ เห้ย ที่นี้มันโรงพยาบาลนี่ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"ไอหนึ่ง มึงฟื้นแล้วววววว"เสียงคุ้นๆเหมือนเสียงบอย
"หนึ่งๆ"มีเสียงหลายคนมากตะโกนเรียกชื่อผม ผมได้แต่ยิ้มไม่โต้ตอบเพราะผมยังปวดหัวอยู่ไม่มีแรงขยับตัว แต่ผมได้ยินเสียงคนคุยกัน.......
"สำหรับคุณหนึ่งหมอต้องเช็คดู อาการของกะโหลกศรีษะอีกทีหนึ่งก่อนเพื่อความแน่ใจ แต่สำหรับคุณอีกคนยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ค่ะ แต่ยังไงหมอจะพยายามเต็มที่"...
"ขอบคุณมากหมอ ..หมอต้องช่วยพี่ผมให้ได้น่ะครับ ขอบคุณมากครับหมอ" พอสิ้นเสียงนั้นผมก็หลับไปอีกครั้ง..
เห้อ.......จบตอนที่ 8แล้วครับ ใกล้จะ ปิดบัญชีแล้วนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่ได้สติครับ ผมว่าคนอ่านคงจะเดาเหตุการณ์ ออกว่าเกิดอะไร ขึ้นกับผม และอู๋ เอาใจช่วยกันเยอะๆ น่ะครับ ......จะเกิดอะไรขึ้นในตอนที่ 9 ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีหรือปล่าว เดี่ยวผมมาต่อนะครับ
ปล.ขอบคุณกำลังใจที่ทุกคนทุ่มเทให้ผมน่ะครับ รักคนอ่านทุกคนน่ะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
