หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[blanchet]

พี่ใหญ่! ทำร้ายเมฆได้ไม่จบไม่สิ้น
ตอนหน้าจะได้รู้เรื่องอดีตแล้ว อยากอ่านต่อออ

[kasarus]

จัดมาหนักๆ ได้เลยครับ มีภูมิต้านทานมาจาก เล็ก-วัต แล้ว

[loveview]

โห แอบทิ้งท้ายให้อยากกกกกกเล่นๆนะคะเนี่ย
ขอจองนั่งไทม์แมทซีนแถวแรกคู่คนขับเลยล่ะค้าาาา
แหมๆ ขอนิ๊สนึ่งแบบว่ามาต่อตอนหน้าเร็วๆหน่อยก็ดีนะคะ
แบบว่า มันอยากเกินห้ามใจค่ะ ฮิฮิ

[PetitDragon]

โหดไปมั๊ยอ่ะ 

[CarToonMiZa]

อิ่มจนจุกเลยยยยยยยยยยย

[iammz]

สงสารน้องเมฆ 

[403]

ไม่ว่าเรื่องจะดราม่ายังไงก็ตาม เราจะรอสมน้ำหน้าคุณใหญ่ตอนท้ายเรื่อง 

[bobie]

สงสารเมฆอ่า
พี่ใหญ่อย่ารุนแรงดิ
รอตอนหน้าๆ
จะได้รู้เรื่องในอดีตแล้ว

[anuruk97]

คิดว่าเมฆจะตายทั้งเป็นคนเดียวหรือไง.....แกก็จะเตรียมตัวตายทั้งเป็นเหมือนกันไอ้คุณใหญ่คำพูดและการกระทำในวันนี้เดียวก๋จะส่งผลให้ตัวแกเอง.....เราจะคอยดู หากยังใช้อดีตและความแค้นในการดำเนินชีวิตแบบนี้แล้ววันนึงแกจะรู้สึก.....ก็ต่อเมื่อเสียเมฆไปแล้ว

[BlueHoney]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากคะ
(นี่อย่าบอกนะว่าเพิ่งเริ่มแกะซองแล้วเพิ่งใส่ชาม "ยัง"ไม่ได้ใส่เครื่งปรุง ใส่น้ำ รออืด พร้องเสิร์ฟเลยรึนี้   
แถมตอนหน้สยังจะพาไปดูกระบวนการผลิตมาม่าด้วย 
ปล. เคยสงสัยว่าโรงงานมาม่าอยู่ที่ไหน แต่คงอยู่แถวนี้แหละ

[everlastingly]

  เอิ่ม...อ่านแล้วเหมือนว่า...เรื่องราวดราม่าเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเอง!!!
แล้ว แล้ว แล้ว ไอ้ที่ผ่านมายังไม่ดราม่าเหรอ

เรื่องราวมันมืดมนมากช่วงนี้ เหมือนเมฆต้องทรมานไปอีกนานพอสมควร สงสารเมฆอ่ะ อดทนและสู้เข้าไว้ คนอ่านให้กำลังใจนะ

[ammamooty]

ไอ่พี่ใหญ่เดี๊ยะจะรู้สึก//รุ้สึกอะไรก้รู้สึกรักเมฆไง

[aiaea83]

คุณทำเกินไป ถึงเมฆจะเคยทำไม่ดีแต่แก้แต้นแบบนี้คนตายก้ไม่ฟื้นหรอกนะคุณใหญ่

ดีไม่ดีเมฆจะตายก่อนที่คุณใหญ่มีความสุขอีกนะเออ

รอตอนต่อไปค่า 

[KARMI]

 

[saradino1]

ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ให้ตายเสียยังดีกว่า

[Maytbb]

เมฆอย่าย้อมแพ้พี่ใหญ่นะ 

[HanATarO]

เกลียด พี่ใหญ่ ว่ะ

ไม่คิดจะเอ่ยปากถามความจริงกับ เมฆ เลยหรือ

หรือว่าเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็นแล้วตัดสินใจตามสิ่งที่เห็นหรือสิ่งที่ได้ยินจากคนอื่น

เราเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมายังงัยในอดีตแต่ว่าถ้าจะโกรธและแค้น เมฆ แบบนี้

เราสงสัยว่า พี่ใหญ่ คงไม่รู้ความจริงว่าเป็นยังงัย ในเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เอาเป็นตอนนี้ ก็คงต้องรอลุ้นเอาว่า ความจริงที่ เมฆ อยากให้  พี่ใหญ่ได้รับรู้เป็นยังงัย

[omuya]

 

[maru]

เมฆจะทนได้อีกนานเท่าไหร่กันนะนั่น เมฆคงมีปมอะไรสักอย่างเกี่ยวกับครอบครัว คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อย่างเดียวใช่ไหมนะเนี่ย ใหญ่ใจร้ายมาก ๆ เลย ใหญ่ก็คิดได้นะทำเรื่องร้าย ๆ แบบนั้น ทั้ง ๆ ที่บอกว่าเองว่าจะรักพี่สาวเมฆคนเดียวไม่ใช่หรือ แล้วจะดึงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องมาวุ่นวายทำไม เพื่อแค่จะทำร้ายเมฆแค่นั้นหรือ สงสารเมฆมาก ๆ เลย

[tuek]

อยากรู้ว่าฟ้าตายเพราะอุบัติเหตุจริงๆใช่ไหม
หรือว่าเป็นเพราะเมฆรอตอนหน้า

[kms]

ตกลงเมฆคิดอย่างที่พูดจริงๆ หรือแค่ประชด
ถ้าข้อแรกเมฆก็ไม่ไหวน่ะ เชียร์พี่ใหญ่แก้แค้น

[cavalli]

 

[na-au]

 


เมฆเสียจายยยยย  แต่ไม่แคร์์์.......

 

[IRIS]

แอบรู้สึกว่า เหตุผลในการแก้แค้นของอิคุณใหญ่น้อยเกินไป ของวัตยังสมเหตุสมผลมากกว่าเพราะเป็นน้องแล้วเล็กก็ทำจริง แต่ของอิคุณใหญ่เป็นแค่คนรัก ไม่ใช่พี่น้อง พ่อแม่ มรึงซะหน่อย แล้วเมฆก็บอกอยู่ว่าเป็นอุบัติเหต

ปัญหาครอบครัวเมฆหนักมากแน่ๆ แล้วมาเจอจากอิคุณใหญ่อีก จะทนได้ซักแค่ไหนกันนะ..

[ELMI ELMA]

  นี่พึ่งเข้าถึงการ"แก้แค้น" อย่างจริงจังงั้นเหรอออออ   แล้วที่ผ่านมาคงจะเป็นแค่น้ำจิ้มสินะ 

[volvox_nostoc]

สงสารเมฆอ่า T_T

[mystery Y]

มาม่าเจ้มจ้น~

[•♀NoM!_KunG♀•]

มาต่อตอนหน้าเร็วๆน้า อยากอ่านแล้ววววววววT^T

[pita]

นั่งไทม์ แมชชีน

……………….13 ……………

เพล้ง!!!

เสียงของแจกันใบสวยที่ตกกระทบพื้นเสียงดัง ทำให้คนในบ้านแตกตื่นจนต้องรีบวิ่งเข้ามาดู

“นี่มันอะไรกันห่ะ เมฆ” ผู้ชายที่ผมเรียกว่า “พ่อ”  เอ่ยถามเสียงแข็ง

“ทำไมครับ ก็เมฆพอใจ แค่แจกันกระจอกๆ เมฆจะทำแตกกี่อันก็ได้”  ผมตอบ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยที่ไม่สนใจว่าพ่อจะทำหน้ายังไง  ผมเด็กชาย เมฆา  นภาลัยเจริญ อายุ 10 ขวบลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวทินกร เจ้าของโรงแรมในเครือ “sky” ทั้งหมดผมเกิดมาพร้อมกับชื่อเสียและเงินทองที่ต่อให้ใช้ไปถึงชาติหน้าก็ไม่หมด แล้วทำไมต้องสนใจแค่แจกันใบเดียว


“เมฆ ออกมาคุยกับพ่อให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของพ่อเอ่ยเรียกที่หน้าห้อง

“พ่อมีอะไรจะคุยกับเมฆ” ผมเปิดประตูออกมาเพื่อคุยกับพ่อ

“ลงไปเก็บ เศษแจกันเมื่อกี้เดี๋ยวนี้” พ่อบอกเสียงเย็น

“ทำไมเมฆต้องทำ เมฆไม่ใช่คนใช้นะ ทำไมเมฆต้องทำงานแบบนั้นด้วย!!!” ผมเเหวลั่น ผมเป็นลูกชายพ่อนะทำไมคนอย่างผมต้องไปทำงานเก็บกวาดแบบนั้น

“แต่เมฆเป็นคนทำแตก อย่าให้พ่อต้องพูดมากนะ ทำอะไรทำไมไม่รู้จักรับผิดชอบห่ะ!!” พ่อตะโกนก้อง

“เมฆไม่ไป ได้ยินไหมว่าเมฆไม่ไป!!!” ผมตะโกนกลับบ้าง

“เมฆ!! จะให้พ่อทำยังไงกับลูกดีห่ะ” พ่อตะโกน ก่อนจะเงื้อมือขึ้น

“เอาสิพ่อ ถ้าพ่อตีเมฆ เมฆจะฟ้องคุณตา เอาเลยสิ!!” ผมท้าทาย

“หึ ทำไมลูกถึงเป็นเด็กแบบนี้ห่ะ พ่อไม่เคยสอนให้เมฆเป็นเด็กก้าวร้าวและไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้นะ”

“เมฆก็เป็นของเมฆแบบนี้ พ่อไม่ต้องมายุ่ง!!”

ปัง!!!!

ผมตะโกนลั่นก่อนจะปิดประตูทันที

ก๊อกๆๆ

“คุณหนูขา เปิดประตูให้ป้าหน่อยสิคะ” เสียงของป้าแต้วเรียกผมหน้าห้อง

“มีอะไรครับป้า” ผมถามพลางเปิดประตูให้ป้าแต้วเข้ามา

“ป้าเอาของว่างขึ้นมาให้ค่ะ คุณหนูจะรับอะไรอีกไหมคะเดี๋ยวป้าไปทำให้”

“ไม่ล่ะครับ แล้วพ่อไปไหนล่ะครับ”

“คุณท่าน ออกไปข้างนอกกับคุณวิภาแล้วก็คุณฟ้าค่ะ”

“งั้นเหรอครับ เขาพาผู้หญิงคนนั้นออกไปข้างนอกสินะครับ ป้าออกไปเถอะครับ เมฆอยากอยู่คนเดียว” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้องไป

เด็กชายเมฆาอายุ 10 ขวบนั่งมองมองรูปถ่ายบนหัวเตียงก่อนจะเก็บมันลงในลิ้นชักแล้วล็อกไว้แน่น ล็อกมันไว้ให้เหมือนกับความทรงจำทั้งหมด








“ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ ฮึกๆๆๆ”  เสียงร้องไห้ดังขึ้นก่อนที่ผู้หญิงคนนึงจะวิ่งเข้ามาปลอบ เด็กหญิงที่ยืนร้องไห้อยู่

ผมเด็กชาย เมฆา อายุ 14 ยืนแสยะยิ้มอยู่ข้างๆในมือถือตุ๊กตาหมีที่ตอนนี้กลายเป็นตุ๊กตาหมีหัวขาดไปเรียบร้อยแล้วก่อนจะทิ้งลงพื้นอย่างแรง พลางเหยียบซ้ำไปด้วย

“นี่มันอะไรกันคุณ” พ่อเดินเข้ามาถามผู้หญิงคนนั้นเสียงเครียดก่อนจะปรายตามองผมที่ยืนอยู่ กับซากตุ๊กตา

“ไม่ต้องไปถามคุณวิภาหรอกครับพ่อ ถามเมฆดีกว่า อย่างที่เห็น เมฆก็แค่เล่นกับตุ๊กตาพี่ฟ้าแรงไปหน่อย”

“เมฆ ทำไมชอบทำลายข้าวของแบบนี้ห่ะ นี่มันตุ๊กตาที่พ่อซื้อให้ที่พี่ฟ้าเขาสอบได้ที่ 1 ไม่ใช่เหรอ” พ่อถามเสียงเข้ม

“ใช่แล้วไงครับ ก็แค่ตุ๊กตาราคาถูกๆ ทำไมเมฆจะฉีกมันเล่นไม่ได้ ถ้าอยากได้เดี๋ยวเมฆซื้อให้อีก 100ตัว เลยดีไหมครับ” ผมบอกก่อนจะยกยิ้มกว้าง

“พ่อไม่ได้ต้องการให้เมฆซื้อมาชดใช้ แต่ที่พ่อต้องการคือ เมฆต้องขอโทษพี่ฟ้าซะ” พ่อสั่ง

“ไม่ !!” ผมตอบเสียงแข็ง

“เมฆ พี่ฟ้าเป็นพี่สาวแท้ๆของเมฆนะ ทำไมเมฆถึงทำแบบนี้”

“พี่สาว เหอะ มันนี่ไม่ใช่พี่สาวเมฆ มันเป็นลูกเมียน้อย แม่มันก็เป็นแค่เมียน้อย เรื่องอะไรที่เมฆต้องไปขอโทษมัน”

เพี๊ยะ!!!

แรงตบทำให้ผมหน้าชาก่อนที่จะหันกลับมาจ้องสองแม่ลูกที่กอดกันกลมด้วยแววตาของความแค้น ตั้งแต่ที่มันสองคนก้าวเข้ามาในบ้าน ผมก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย

“เมฆเกลียดมัน เมฆเกลียดมันทั้งสองคน !!”






นายเมฆาอายุ 17 กำลังนั่งตบยุงอยู่บนโรงพัก ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าใครบางคนเดินขึ้นมาพร้อมกับนักข่าวอีกนับสิบชีวิต

“ผมมารับลูกชายผมครับคุณตำรวจ” พ่อเอ่ยกับร้อยเวร ผมยิ้มให้กล้องก่อนจะหันไปยกยิ้มให้พ่ออย่างเป็นต่อ

“คุณทินกรคะ รู้สึกยังไงกับเรื่องนี้คะ” นักข่าวถาม

“ผมไม่มีอะไรจะพูดครับ ขอตัวนะครับ” พ่อบอกก่อนจะลากผมขึ้นรถไปด้วยกัน

เพี๊ยะ!!!

“ไอ้ลูกเวร แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหมห่ะ” พ่อตวาดลั่น

“ผมทำอะไร”

“นี่แกยกพวกตีกับชาวบ้านแล้วยังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเหรอ แกนี่มันไม่มีอะไรดีสักอย่างจริงๆ ทำไมแกถึงเกิดมาสร้างแต่ปัญหาแบบนี้ห่ะ ”

“หึ แล้วพ่อสนใจด้วยหรือไงว่าผมจะเป็นแบบไหนเอาเวลาไปโอ๋ลูกสาวสุดที่รักของพ่อดีกว่า เห็นว่าสอบเข้ามหาลัยอันดับ1 ได้ไม่ใช่เหรอ”

“แกก็หัดทำให้ได้เหมือนพี่แกบ้างนะ ฟ้าใสน่ะทั้งตั้งใจเรียนทั้งเป็นเด็กดี แต่แก..”

“ผมทำไมครับ ” ผมถามหน้าตาย

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับแกดีแล้วนะ” พ่อบอกอย่างหัวเสีย

“ก็ไม่ต้องทำไง พ่อก็ไปโอ๋ลูกสาวสุดที่รักของพ่อซะ ส่วนผมก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรมก็แล้วกัน” ผมบอกก่อนจะลงมาจากรถ แล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทของผมที่ยืนคอยอยู่



“ไงมึง โดนมาอีกล่ะสิท่า” ไอ้เล็ก เพื่อนสนิทของผมเอ่ยถาม

“ก็นะ กูมันลูกชัง แต่ช่างเถอะกูเบื่อบ้านนั้นแล้วเหมือนกันกูไปอยู่กับมึงดีกว่า” ผมบอกก่อนจะยิ้มให้เพื่อน

“ไปเว้ย ถ้ามึงอยู่บ้านนั้นแล้วลำบากใจก็ไปอยู่บ้านกูแล้วกัน ” มันบอกก่อนจะเราสองคนจะกอดคอกันขึ้นแทกซี่ไป


ผมยกยิ้มก่อนจะกอดคอไอ้เพื่อนรักคนนี้แน่นผมกับไอ้เล็กรู้จักกันตั้งแต่ประถม เราสองคนเป็นคนที่ถ้าดูภายนอกจะต่างกันโดยสิ้นเชิงเพราะปกติแล้วไอ้เล็กมันจะเป็นคนเงียบๆ แล้วก็มีโลกส่วนตัวสูงลิบ แต่ต่างจากผมที่จะค่อนข้างเข้ากับคนง่าย แต่ก็นั่นแหล่ะมันก็แค่ภายนอกเท่านั้นแต่จริงๆแล้วเราสองคน “เหมือนกัน”  เหมือนกันซะจนบางครั้งผมมองไอ้เล็กแล้วเหมือนตัวเองกำลังส่องกระจกอยู่ เราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เอาไว้ว่างๆแล้วผมจะเล่าให้ฟัง เพราะวีรกรรมฝ่าดงตีนของผมกับไอ้เล็กใช่ย่อยซะเมื่อไหร่   เรามีกันอยู่แค่สองคนมาตลอดตั้งแต่เด็ก มันคงเป็นสิ่งที่ใครๆเขาเรียกว่า ถูกชะตาล่ะมั้งครับผมเห็นความเหงาแล้วก็ความโดดเดี่ยวในแววตาของมัน และมันก็คงเห็นความเศร้าในแววตาของผมเหมือนกัน เราถึงคบกันมาได้ยาวขนาดนี้   อันที่จริงเราก็โดนล้ออยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าเป็น คู่เกย์ ผมกับมันก็แต่หัวเราะกันไปตามเรื่อง เพราะความจริงความสัมพันธ์ของผมกับมันเกินกว่าความรักจอมปลอมพวกนั้นไปแล้ว  เราสองคนไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครเข้าใจ เพราะแค่เราเข้าใจกันสองคนมันก็พอแล้ว คนเราจะต้องการอะไรนอกจากการที่มีใครสักคนที่เราคุยได้ทุกเรื่อง ปรึกษาได้ทุกอย่างถึงบางอย่างมันจะให้คำแนะนำไม่ได้ก็ตามเถอะ แต่อย่างน้อยในวันที่ผมไม่มีใครเข้าใจ ผมเชื่อว่ายังมีไอ้เล็กที่มันเข้าใจผมเสมอ

“นั่งเงียบเลยมึง เป็นเหี้ยไรว่ะ” ไอ้เล็กเอ่ยถาม

“กูแค่คิดว่า มึงน่าจะเป็นผู้หญิงนะ กูจะได้เอามึงทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดซะเลย แต่ไม่เป็นไรเป็นผู้ชายก็ใช่ว่าจะไม่ได้” ผมเอ่ยล้อ

“เชี่ยแล้ว ไอ้นี่  กูเริ่มระแวงมึงแล้วนะ” ไอ้เล็กเหวลั่น

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่ว่าใครจะคิดแบบไหน สำหรับผมไอ้เล็กก็คือคนที่ผมจะอยู่ด้วยตลอดไป เพราะคงไม่มีใคร “เข้าใจ”ผมไปมากกว่ามันอีกแล้ว



....................TBC..........................

[HanATarO]

เค้าลางเริ่มมาแล้ว

รอตอนต่อไปจ้า