………….50 จบบริบรูณ์……
1 เดือนผ่านไป
แสงแดดที่ลอดผ่านฟ้าม่านสีขาวเข้ามาทำให้ผมรู้สึกตัวก่อนที่ลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ผมมองร่างสูงของใครบางคนที่ยังคงหลับอยู่ข้างๆ ตอนนี้ผมกับพี่ใหญ่กลับมาอยู่ที่ “บ้านของเรา” แล้ว บ้านที่มีความทรงจำของเราสองคนมากมายจนนับไม่ถ้วน แม้ว่าความทรงจำเหล่านั้น มันจะไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำสักเท่าไหร่ แต่ผมก็เลือกที่จะมองข้ามมันไป คนเราจะมัวยึดติดกับอดีตที่ผ่านไปแล้วทำไม ในเมื่อตอนนี้ผมมีความสุขดี และผมจะทำปัจจุบันที่มีอยู่ให้ดีที่สุดเพื่อให้มันกลายเป็นอดีตที่สวยงาม ผมมองโครงหน้าได้รูปนั่นก่อนจะยกยิ้ม คนๆนี้ มีอะไรดีกันนะ ทำไมผมถึงรักเขามากขนาดนี้ มันน่าแปลกที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยรักเขาน้อยลงเลยสักวัน
“พี่ต้องทำเสน่ห์ ใส่เมฆแน่ๆเลย” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะบีบจมูกคนขี้เซาอย่างหมั่นไส้
“อื้อออ ใจคอจะ ฆ่า สามี ตัวเองเลยเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่คนขี้เซาจะลืมตาขึ้น
“สามี ไหนครับ ไม่เห็นมี”
“พูดแบบนี้ อยากให้พี่พิสูจน์ ใช่ไหมครับ” พี่ใหญ่ถามก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วต้องกลัวด้วยหรือไง” ผมยิ้มก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย
“ทำแบบนี้ จะยั่วพี่ใช่ไหมครับ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะ” พี่ใหญ่คาดโทษก่อนจะรอบตัวผมเข้าไปกอดแน่น
“เมฆครับ” จู่ๆคนเจ้าเล่ห์ก็เรียกชื่อผมก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนแทบไม่มีช่องว่าง
“หืม มีอะไรเหรอครับ”
“พี่รัก เมฆนะ”
“รู้แล้วครับ บอกทุกวัน ไม่เบื่อเหรอ”
“พี่ไม่มีวันเบื่อ ที่จะบอกรักเมฆหรอกครับ พี่จะบอกรักเมฆทุกวัน บอกให้สมกับที่พี่ ทำร้ายจิตใจเมฆมานาน หรือว่าเมฆเบื่อที่จะฟังมันแล้ว”
“เมฆ ไม่มีวันเบื่อ ไม่ว่าจะอีก 5 ปี 10 ปี หรือตลอดชีวิต เมฆอยากฟังคำนี้ตลอดไป แต่พี่ใหญ่ต้องเลิกโทษตัวเองนะครับ เรื่อง
ทุกอย่างมันผ่านแล้ว เราสองคนไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก เมฆรักพี่ ต่อให้พี่จะร้ายกว่านี้เมฆก็จะยังรักพี่ตลอดไป”
“ขอบคุณมากนะครับ ที่รักคนอย่างพี่ ขอบคุณมาก”
“เมฆก็ขอบคุณมากนะครับ ที่พี่ รักเมฆ ” ผมบอกก่อนจะกอดตอบคนตัวโตตรงหน้า มันคงจะจริงอย่างที่ใครหลายคนบอก ฟ้าหลังฝนมันย่อมสดใสเสมอ และผมก็หวังว่า เราสองคนจะ รักกันอย่างนี้ตลอดไป
“พี่ใหญ่ครับ”
“ครับ”
“เมฆอยากไปเจอคนๆ หนึ่ง พี่ไปกับเมฆนะ”
“ใครเหรอครับ” พี่ใหญ่เลิกคิ้วถาม
“แม่พี่ฟ้าน่ะครับ ผมเป็นต้นเหตุให้เรื่องทุกอย่างต้องเป็นแบบนั้น ผมคงไม่มีความสุขถ้าผมยังไม่ได้ขอโทษคุณวิภา”
“ครับพี่จะไปกับเมฆนะ”
ผมลงจากรถก่อนจะมองป้ายทางเข้าสถานบำบัดผู้ป่วยทางจิต หรือที่คนทั่วไปเรียกมันว่า “โรงพยาบาลบ้า” ความรู้สึกผิดกำลังทำให้ผมกลัว ผมผิด ผิดที่ทำให้คุณวิภาต้องมาอยู่ที่นี่ แม้ว่าผมจะพยายามรักษาเธออย่างดีที่สุดแต่ความรู้สึกผิดก็ยัเกาะกุมในหัวใจผมจนไม่รู้ว่าตะสู้หน้าเธอได้ยังไง
“เมฆครับ ไม่เป็นไรนะ ถ้าเมฆไม่พร้อมเรา..”
“ผมพร้อมครับ ผมไม่ได้มาเยี่ยมคุณ วิภานานแล้วไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ” ผมยิ้มให้คนข้างๆก่อนที่มือใหญ่จะกุมมือผม
ไว้แน่น เพื่อให้กำลังใจ
“ไปเถอะครับ”
ผมเดินเข้าไปในโรงพยาบาลที่บรรยากาศอาจจะแตกต่างจากโรงพยาบาลอื่นๆไปบ้าง ก่อนจะถามกับประชาสัมพันธ์จนรู้ว่าเวลานี้
คุณวิภาคงอยู่ที่สวน
“ไปกันเถอะครับ พี่ใหญ่ ”
ผมเดินลัดเลาะไปตามทางเดินก่อนจะพบสวนหย่อมที่อยู่ในโรงพยาบาล สวนสวยที่บรรยากาศร่มรื่นเต็มไปด้วยคนไข้และพยาบาลที่ออกมาเดินเล่น และพักผ่อน แต่แผ่นหลังคุ้นเคยของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนม้าหินทำให้ผมไม่กล้าขยับ จนพี่ใหญ่ต้อง
บีบมือเพื่อเรียกสติ
“เมฆครับ” ผมยิ้มให้พี่ใหญ่ก่อนจะเดินไปหาคุณวิภา แม้ในใจจะกลัวว่าเธอจะอาละวาดแต่ผมก็อยากจะขอโทษเธอสักครั้ง ขอโทษในสิ่งที่ผมได้ก่อไว้
“คุณวิภา ครับ” หญิงวัยกลางคนที่นั่งกอดตุ๊กตาอยู่หันมามองผมด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะหันกลับไปทางเดิม ผมได้แต่ถอนใจก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ
“คุณวิภาครับ ผมไม่รู้ว่า ที่ผมมาวันนี้คุณจะรับรู้หรือเปล่า แต่ผมอยากจะมาขอโทษ ขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่เคยตั้งใจให้เรื่องทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ ผมขอโทษจริงๆครับ” คนตรงหน้าทำไม่มีปฎิกิริยาอะไรตอบกลับมาเธอยังคงมองท้องฟ้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ผมไม่รู้ว่า เธอจะรับรู้ความรู้สึกของผมได้บ้างไหม แต่ที่ผมมาวันนี้ ผมแค่อยากจะเอ่ยปากขอโทษเธอสักครั้ง สายตาว่างเปล่าของคุณวิภาทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้
“อย่าร้องไห้” เสียงแหบพร่านั้นเอ่ยขึ้นก่อนที่มือของคุณวิภาจะเช็ดน้ำตาให้ผม
“อย่าร้องไห้สิ มันไม่ดีนะ อายน้องๆ” เธอบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะชูตุ๊กตาที่อุ้มอยู่ให้ผมดู
“ฟ้าเห็นไหมลูก พี่เขาร้องไห้พี่เขาไม่เก่งไม่เหมือนฟ้าของแม่ ฟ้าของแม่เก่งที่สุดค่ะ” เธอบอกกับตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตก่อนจะกอดมันอย่างทะนุถนอม
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ”
“เมฆครับ” เสียงทุ้มเรียกก่อนที่มือของพี่ใหญ่จะวางที่ไหล่ของผมพลางตบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“คุณวิภาครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่” ผมบอกกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆแม้ว่าเธอจะดูเหมือนไม่รับรู้อะไรเลยก็ตาม สำหรับผมแล้ว คงต้องดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อชดเชยความผิดที่ตัวผมเป็นคนก่อมันเอง
“เมฆทำดีที่สุดแล้วครับ อย่าเงียบสิ พี่รู้ว่าเมฆเสียใจ ไม่มีใครดีใจที่เรื่องมันเป็นแบบนี้แต่เมฆบอกพี่เองไม่ใช่เหรอครับว่าเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ ไม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะอยู่ข้างเมฆเสมอนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เอาสิ ยิ้มหน่อยเร็ว พี่อยากเห็นเมฆยิ้มมากว่าทำหน้าเศร้าแบบนี้นะครับ”
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะยิ้มให้คนที่อยู่ข้างๆ
“เอาล่ะ พี่มาในที่ที่เมฆอยากมาแล้ว ทีนี่เมฆต้องไปที่ที่พี่อยากไปบ้างนะครับ”
“ที่ไหนครับ” ผมเลิกคิ้วถามตาคนตัวสูงก็ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากดันผมขึ้นรถ
ผมมองบ้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ในเมื่อที่ที่พี่ใหญ่พาผมมามันคือบ้านที่ผมอยู่ทุกวัน จะหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆก็เดินลิ่วๆเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ยอมรอผมสักนิด จะเล่นอะไรของเขากันนะ ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินตามพี่ใหญ่เข้าไปในบ้านก่อนจะเจอร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับกีตาร์ในมือ
“พี่ใหญ่ ทำอะไรครับ แล้วนี่เล่นกีตาร์เป็นกับเขาด้วยเหรอ” คนตรงหน้าไม่ยอมตอบแต่กลับมีแค่เสียงกีตาร์ที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียง เสียงทุ้มที่ร้องคลอไปด้วย
คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกิน มีผู้คนอยู่มากมาย แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอสิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม กลับไม่เคยต้องเหงาใจ แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้
เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอเสียงกีตาร์นั้นหยุดไปแล้ว แต่ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ ตาผมพร่าไปหมดเพราะหยดน้ำใสใสที่ไหลออกมา มันอาจจะไม่ใช่เพลงที่เพราะนักหากว่าเทียบกับต้นฉบับแต่มันเป็นเพลงที่เพราะที่สุด เพราะคนๆนี้ร้องให้ผมฟัง
“เมฆครับ พี่อาจจะเคยทำให้เมฆเสียใจ มาหลายครั้ง ร้องไห้มาหลายหน แต่ พี่อยากจะบอกว่า ตั้งแต่วันนี้ไป พี่จะไม่มีวันยอมให้เมฆเสียใจอีกเด็ดขาด เพราะเมฆคือ ชีวิตของพี่ แต่งงานกับพี่นะครับ พี่รักเมฆนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ก่อนที่อ้อมกอดแกร่งจะรั้งผมเข้าหาตัว
“ครับ ผมจะแต่งงานกับพี่ ผมรักพี่นะ ” ผมตอบก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
ไม่ว่าที่ผ่านมา มันจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ผมเชื่อ เชื่อว่าตั้งแต่นี้และตลอดไป ผมจะไม่มีวันเสียใจอีกแล้ว …………..จบบริบรูณ์ …………….
จบแล้วคร่า
ยาวนานเหลือเกิน กับ ร้อยบ่วง ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจ ให้กันเสมอ
ทุก เม้น ทุกรี คือกำังใจที่ทำให้ พิต มีแรงเขียน
ขอบคุณมากๆนะคะ ที่อยู่กับพิต มาตลอด บางคน อยู่มา
ตั้งแต่ ต้น จนตอนนี้ บ่องตง รักจุงเบย
สำหรับใครที่รอ รักวุ่นๆ อยู่ ขอเวลาพิต นิดนึง นะคะ
แล้วถ้ามีข่าว คืบหน้าเรื่องการรวมเล่ม จะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง
ปอลิง ขอบคุณ เพลงปากอบ มากกว่ารัก พีท พล คร่า
โพลล์
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : ร้อยบ่วง ห้วงรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 345790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก